Iedereen bedankt voor de verjaardagswensen aan Benedikt!
De laatste dagen was het zeer wisselvallig. Qua weer én activiteiten. In ons vorig berichtje stond dat we vurig hoopten naar Mount Cook te gaan. We stonden op met prachtig weer. Netjes gewassen en met de stapschoenen aan, vertrokken we naar dé berg. Het was nog een goed uur rijden langs een slingerende weg. Na elke bocht hoopten we de reus te zien staan. Onderweg kwamen we al mooie landschappen tegen.
Eenmaal aangekomen, betaalden we en wachten op de gidsen. En daar kwamen ze aan! Ongeduldig trappelend kregen we te horen dat de trip werd afgelast. We kregen het bijna! Het nieuws sloeg opnieuw in als een bom. Blijkbaar waren die nacht ijsbergen verschoven en konden we enkel wachten tot 14 uur. Dan ging er nog een trip door. Dus zaten we daar in een dorpje van niets. Te wachten! Na een half uur begon het water te gieten. Het stroomde ons langs alle kanten voorbij. We voelden de bui al hangen. (haha, woordspeling) Dus om 13 uur kregen we te horen dat alles werd afgelast. Droevig en kwaad stapten we in de camper. Terug naar dat zielige oord, want het was te laat om nog naar Christchurch te rijden. Opnieuw werd er niet veel gezegd in de wagen. Op de splitsing kon je kiezen: naar het zielige dorp Omarama of naar de volgende camping. De keuze was vlug gemaakt en zo trokken we naar de camping iets dichter bij Christchurch en Kaikoura. Hoe verder je reed, hoe stralender de zon. Grrrr! Onderweg passeerden we het Kerkje van de Goede Herder. Een klein kerkje met een prachtig uitzicht.
Gisteren kwamen we aan in Kaikoura. Onze kans wagen om toch nog eens de walvissen te zien. Het was in de late namiddag en dus trokken we nog eens naar de wijngaard. De zon scheen fel. 's Avonds aten we een hapje om de verjaardag van Benedikt te vieren.
Vandaag konden we eindelijk naar de walvissen. Dus geen slecht nieuws. Joepie! Ze waarschuwden voor zeeziekte. Gelukkig kon je daar pilletjes kopen dat alles verhielp. Yeah, right... We waren nog maar vertrokken en mijn maag klotste mee met elke golf. Maar ik ben een harde. Ik verliet mijn stoel niet en zo verliet mijn maaginhoud mijn maag niet. We zagen de walvissen. Echt goede foto's kan je van zo'n beest niet maken. En we zagen nog een albatros. Benedikt was in zijn nopjes.
Indrukwekkende dieren, maar toch was ik blij om land onder mijn voeten te voelen. Er is beslist dat we later geen boot kopen.
Daarna reden we door naar Christchurch. Daar kwamen we tegen 18 uur aan. En planden een trip voor morgenavond. We gaan dan naar een Maori-dorp. Goede nep, naar het schijnt. Je krijgt daar ook een maaltijd voorgeschoteld. Van het eten moet je je hier niet veel voorstellen. Eerder zei ik al dat de melk anders smaakt, maar dat is niet alles... De cola en cola-light smaken hier ook anders. Ik drink hier zelfs geen cola light. Wat een serieuze opgave voor me is. Het water heeft hier ook een smaak. Goed voor alle mensen die SPA lusten. Vanessa, ik denk dat het water hier een hoge droogrestwaarde heeft. Op alles, echt alles, doen ze barbequesaus!
Jana, ik ben benieuwd naar je kapsel. Annelies, we zullen verhalen moeten uitwisselen, want we zijn benieuwd naar je livingconcert van Flip Kowlier.
Dit is waarschijnlijk ons laatste blog-bericht uit Nieuw-Zeeland. Morgenavond bezoeken we dat Maori-dorp en zijn we laat terug 'thuis'. De laatste foto's plaatsen we in België op de blog. Vrijdag moeten we de camper kuisen, valiezen maken en vertrekken. Och ja, we ontdekten vandaag dat we eerst naar Melbourne (Australië) vliegen, daar dan 7 UUR WACHTEN op de volgende vlieger naar Londen. In Londen nog eens 4 UUR wachten om naar Zaventem te gaan. Benedikt heeft zich langs de kant van de weg moeten zetten toen hij dit hoorde. Die 7 uren zijn hem (eigenlijk mij ook, maar ik hou me sterk voor hem) duidelijk te veel. Denk dus eens aan ons. We zullen lang onderweg zijn. Maar rond 20 uur zaterdagavond landen we (hopelijk op tijd) in Zaventem. En een uurtje later kan mijn mama mij een knuffel geven. Ma, ik zal niet echt goed/fris ruiken.
Joepie, dat de voetbal is uitgesteld! Jo, Benedikt dankt je voor de mooie verjaardagscadeau. Alhoewel ik denk dat het hem zal spijten als hij in december tegen het verlies moet aankijken.
Benieuwd naar de 'gelukkigen' die ik een kerstgeschenk moet kopen.
En dan nu... een woordje van dank. Aan al de lustige schrijvers die iets op de blog achterlieten: dank u wel. Het deed/doet telkens deugd iets van jullie te horen. We weten dat jullie deze blog zullen missen. Het was een lichtpuntje in jullie donkere en koude dagen.
Wij zullen dit land alvast missen, maar 'oost, west, thuis best'. We hadden/hebben hier een leuke vakantie gehad. Met momenten om nooit te vergeten.
Gisteren deden we eerst een rondleiding in de bekendste brouwerij te Dunedin. Speights, the taste of the South. Het was een leuke rondleiding. We hadden een grappige gids, die eerst de geschiedenis uitlegde en daarna verder ging over het brouwen van het bier. We zijn er weer wat wijzer door geworden... Daarna kon je natuurlijk proeven. Je kon 6 bieren proeven en zelf tappen. De glazen waren kleiner dan een bierglas, maar je mocht gedurende drie kwartier drinken wat je wou. Dat was een limonade voor mij natuurlijk. Een jonge Texaan begreep niet dat er Belgen bestaan die geen bier lustten. Tja, hij moest maar een foto nemen van dit rare fenomeen... Ik stond er van versteld dat Amerikanen België weten liggen. De Wereldoorlogen waren nog voor iets goed, denk ik.
Om 15.30 uur vertrokken we met een klein busje naar het schiereiland Otago. Daar zagen we albatrossen (op geluk, want het is broedseizoen en dan worden ze niet gestoord), zeeleeuwen, zeehonden, pinguins en nog andere vogelsoorten. Het was enorm interessant! We zijn opnieuw vele weetjes te weten gekomen over de dieren. Zo nemen zeeleeuwen mannelijke vriendjes om op te 'oefenen' als ze geen vrouwtje vinden, laten zeehonden hun jongen soms dagen alleen op zoek naar eten, blijven pinguins samen voor het leven, ... 'De fysiek' werd tijdens de rondleiding op de proef gesteld. Je moest een paar heuvels op en af. Ook moest je stil blijven en vanop afstand naar de dieren kijken. Nu weet ik wat ze veldwerk noemen... Je kon dicht bij de zeeleeuwen gaan. Tot op 3 meter afstand. Je moet wel ogen in je rug hebben, want ze durven wel eens op je afkomen. Dus op een gegeven moment was het eventjes gaan lopen. Misschien zochten ze een nieuwe 'boyfriend'... Omstreeks 22 uur waren we terug op de camping.
Vandaag reden we naar Omarama. We passeerden eerst de Boulders. Ronde stenen aan de kust, die hier al miljoenen jaren liggen. Ze zijn kanp om te zien. We genoten daar even van een terrasje, om dan verder te gaan naar de camping. De dichtste camping bij Mount Cook (de hoogste berg hier). En dan nog zie je hem niet liggen. Het is hier waarschijnlijk de zieligste camping van allemaal. (Wel proper, hoor!) Het heeft hier al lang niet geregend en we denken dat de mensen hier last hebben van de warmte. Je kunt het hier echt een 'gehucht' noemen. Alles is verdord en het is hier erg stil. Als je in het dorpje wandelt, kijkt iedereen je na. Uiterlijk is het een oud mijnwerkersdorpje. De ijssalon is het enigste vertier hier. We kochten hier wel elk een leuke bladwijzer.
Morgen gaan we op het gletsjermeer varen. Hopelijk. Opnieuw wachten hoe het weer hier morgen is. Op het weer kan je nooit rekenen. Vandaag ging het regenen en het is erg warm. Dus hopen dat het morgen ook zo is. We willen niet opnieuw een gletsjer missen!
Morgenochtend om 6 uur begint de 'clash' hier tussen Kortrijk - Zulte-Waregem. We hopen dat jullie ons op de hoogte houden. De strijd zal hard zijn en één van ons zal het zwaar te verduren krijgen die dag. Hopelijk komen we nog samen terug thuis...
De dagen gaan rap voorbij en het einde nadert. De volgende dagen proberen we zeker nog eens Christchurch te bezoeken en hopen we toch nog eens de walvissen te kunnen bekijken. We moeten de tijd en het weer afwachten...
Groetjes aan iedereen. Knuffel aan Benno. Nog één weekje...
Terug een paar dagen voorbij. Het is nu vrijdagavond 21.30 uur. Ja, we zijn nog wakker. Het is mooi weer, dus genieten we van de avond.
Gisteren reden we naar Te Anau. Daar kon je doorrijden naar Milford Sound. Het wordt omschreven als het mooiste stukje gebergte ter wereld. Het is inderdaad prachtig! De ene berg rijst op na de andere. Je weet niet waar eerst gekeken. Overal sijpelt water en laat de rotsen glinsteren. Ik wordt er opnieuw bijna poëtisch van. In Milford Sound kon je een boottocht meemaken van 2uur en 15 minuten. De moeite! Het was prachtig weer en aangezien we ons moesten haasten om de boot te halen, vergaten we onze extra trui. Amai, we hebben het geweten! De wind en koude was niet te harden. Het sneed in je gezicht. De tranen kwamen er van in je ogen. Dus ik keek vanachter het glas toe. (Waar de wind nog serieus voelbaar was.) Benedikt offerde zich op om buiten foto's te maken. Het is een prachtig zicht om overal om je heen de bergen te zien. Je wordt er als het ware door ingesloten. De watervallen zijn ook spectaculair om naar te kijken. Het water klettert met bakken naar beneden. Enkele foto's:
We kwamen daar ook een Kea tegen. De beestjes zijn absoluut niet mensenschuw en komen op je wagen zitten.
Daarna reden we terug om de boot te halen om 20.15 uur naar de glimwormgrotten. Een echt boot-dagje dus. Daar namen we wel onze trui mee. Ik nam voor de zekerheid zelfs handschoenen, een sjaal en muts mee. Maar dat was blijkbaar te overdreven... In de grotten mag je geen foto's nemen. We namen er wel onderweg. Hier eentje:
Je komt aan op een prachtig verlicht eiland met een houten aanlegsteiger en pad naar het hoofdgebouw. Daar krijg je uitleg en instructies. Je mag de glimwormen niet aanraken en je moet uiterst stil zijn. De grot leek wel magisch. Naast je raast het water met een enorme kracht voorbij. De grot is licht van kleur en met het licht heeft dat een prachtig effect. Na een eindje stappen, moet je in een bootje. Daar zit je met 7 naast elkaar en met 7 rug aan rug. Het zijn kleine bootjes. En het is er pikke- pekke- donker! Tot je de lichtjes van de glimwormen begint te zien. Net een sterrenhemel. Het was daar zo rustig dat je in slaap kon vallen. We hadden daar kunnen blijven zitten. Spijtig, dat je geen foto's kon nemen (best verstaanbaar, maar spijtig), want de grot is echt de moeite om te zien!
Daarna naar bed en een ijskoude nacht tegemoet. 's Nachts koelt het hier fameus af!
Vandaag reden we naar Dunedin. Een grotere stad. Daar bezochten we de chocoladefabriek Cadbury. Als de deur voor je opengaat, zie je een glinsterende berg chocoladerepen. Het is net een sprookje. Ze hebben zich duidelijk gebaseerd op Willy Wonka (Sjakie en de chocoladefabriek). Tijdens de rondleiding kreeg je verschillende repen chocolade. (Ook hier mocht je geen foto's nemen.) Je kon er ook winnen door vragen juist te beantwoorden. Benedikt had goed opgelet en won een reep. De rondleiding op zich was niet echt de moeite. Ook spijtig, dat de chocolade niet zo lekker is. Eigenlijk lustten we ze echt niet. We denken dat het aan de melk ligt. Geloof het of niet, maar de melk smaakt hier echt anders. Gewoonweg vies zelfs... We proberen te achterhalen hoe het komt. De koeien en het gras is het niet. Maar wat dan wel? Hoe kan dat toch dat melk zo anders smaakt dan thuis?? En alle melkproducten zijn daardoor dus niet lekker. Ijs, yoghurt, chocolade,... Als we thuiskomen, zullen we onze botten opnieuw mogen verwennen.
Morgen bezoeken we de oudste brouwerij en daarna gaan we naar Otaga. Een schiereiland waar veel diersoorten (zeeleeuwen, pinguins,...) te zien zijn. Alleen kunnen we de albatrossen niet zien vanwege hun broedseizoen.We hebben soms echt pech... We zijn dan maar om 22 uur 'thuis'. Dus verwacht morgen geen blog.
Vandaag ontdekten we dat we de laatste week zijn ingegaan. Het gaat ontzettend vlug. Het is een prachtig land en enorm gastvrij, maar ergens verlangen we (ik toch) ook een beetje naar thuis. (Alleen... de vliegreis mag worden overgeslaan.)
Hopelijk weet iedereen dat de opmerking over Zulte-Waregem in de vorige blog niet van mij (Sylvie) komt. Maandagochtend zal het hier in spanning afwachten zijn op de uitslag van de match. Stuur maar smsjes!
Geef Benno een enorme knuffel van me! Groeten aan pa en de rest!
Slecht nieuws. Dit blogbericht zal minder leuk om te lezen zijn. Niet voor gevoelige zielen.
Het is nu woensdagavond 21 uur.
Het Zuid-eiland is ons niet goed gezind. Buiten beschouwing gelaten dat het weer hier zéér wisselvallig is ( soms hevige regen en kou, dan weer zon en lekker warm). Eigenlijk valt er niet veel te vertellen. Maandag stonden we vroeg op, zodat we om 7.15 uur konden 'inchecken' op de boot om naar de walvissen te gaan kijken. Met kleine oogjes kregen we te horen dat de trip was afgelast. De zee was veel te wild en daarom vaarden ze niet uit. Echt spijtig, want we hadden ons er enorm op verheugd om die grote loebassen te zien.
Optimistisch als we zijn, trokken we verder naar de Pancake Rocks en blowholes. Dat laatste kan ik simpel uitleggen als het water dat tussen die rotsen wordt omhoog geblazen/gestuwd door de zee. Na een lange rit, kwamen we aan. De Pancake Rocks zijn de moeite eens te zien. Kijk maar mee... %%%FOTO9%%% De zee was woest en maakte een oorverdovend lawaai tegen de rotsen. Prachtig om te zien en te horen. Alleen pech dat de zee niet woest genoeg was om ons te laten genieten van blowholes.
Nog steeds optimistisch trekken we verder naar Franz Josef Glacier. Het gletsjer-stadje. Opnieuw enkele uren rijden. Eenmaal aangekomen kregen we te horen de volgende dag niet meer mee te kunnen op de gletsjer. Alles was volzet! Eventjes uitleggen: er bestaan verschillende 'formules' om de gletsjer te bezichtigen. Je kan een begeleide tocht te voet meemaken, je kan er over vliegen of een mengeling van beide doen. Elke formule is erg duur, maar het is 'a change of a lifetime' en dus kozen we voor de laatste formule. De helihike. We konden dus niet op de gletsjer en dat was eigenlijk niet in onze planning gerekend. Toch besloten we nog een dagje te blijven en de volgende dag (vandaag) de gletsjer te bezoeken. Daar konden we enkel nog reserveren voor de tocht van 11.45 uur. Wat dus betekende dat we een dag vastzaten in een klein stadje (1 winkelstraat!), waar buiten de gletsjer niets anders te doen is. Enfin, we bleven optimistisch. Te voet wandelden we al eens naar de gletsjer. (Je kan hem dan van een afstand bekijken.) De Franz is best wel indrukwekkend. Beslis zelf:
We genoten dus van een dagje rust en wachten geduldig op onze grote dag.
Vandaag was de grote dag. We gingen de gletsjer van dichtbij bezichtigen. Er op wandelen. De koude verbijten. Om 10 uur moet je de camping reeds verlaten, dus wachten we in het stadje onze beurt af. 11.45 uur, het moment van de waarheid en het inchecken. PEUT! AFGELAST! Het was boven te slecht weer voor de helicopter en dus te gevaarlijk. Je kan niet geloven hoe teleurgesteld we waren!! We hadden expres een dag langer gewacht in een klein stadje van niets. We hadden net een halve dag veloren door te wachten tot 11.45 uur. Er zat echt een klomp in mijn buik. Zo'n rot gevoel. Weinig zeggend beslisten we dan maar door te rijden naar een volgende camping. Het was stil in de wagen. Ondertussen passeerden we Fox Glacier. Het broertje. Alle uitstappen waren daar ook afgelast. Dikke wolken hingen boven de gletsjers. Dikke druppels regen vielen op ons. Toch geprofiteerd om ook van Fox foto's te maken.
Dus veel meer dan rijden deden we vandaag weer niet. En het regende vreselijk! Onderweg liet Benedikt nog eens een legertje zandvlooien onze camper binnen vliegen. De zandvlooi is een vervelend klein vliegje. Het komt echt aan je plakken en laat een ongelooflijk jeukend beetje (grote van een muggebeet) na. We staan er al vol van. Dus in de camper hebben we een strijd moeten leveren met de beestjes. Na het bloedbad kan ik zeggen, dat wij wonnen. Het lichtpuntje van de dag!
Maar even later kwam een ander lichtpuntje. De zon had duidelijk iets geleerd uit onze strijd met de zandvlooien en verjoeg de wolken en regen. Joehee! Het werd zelfs warm en dat kan je zien op de landschappen onderweg. %%%FOTO3%%% %%%FOTO6%%%
Morgen gaan we richting Milford Sound (watervallen, dus de boot op) en glimwormrotten. Hopelijk hebben we daar geen tegenslag door het weer. Duim maar allen met ons mee!
Vanessa, die agenda moet ik niet hebben. Ik koop nooit de dingen die aan de Flair hangen. Enkel de Flair is voldoende. Dank je. En ja, mensen, ik lees de Flair. Ik durf daar voor uitkomen.
Ilse, zo te horen krijgen we dus in de kerstvakantie 2 jongens op bezoek. De sint brengt misschien geen jongensspeelgoed meer, maar misschien krijgt de kerstman wel dat idee om op 25 december in familiale kring zo'n pakje te brengen. Het brengt een mens op een idee. Geef je kids maar een grote knuffel van me.
Hoe gaat het daar trouwens met mijn petekind? Is hij braaf genoeg voor de heilige man?
We wensen iedereen nog veel plezier! Tot later!
Sylvie en Benedikt
Ps: Ik verlang al naar het maandagochtend gevoel. Wakker worden door verscheidene smsjes die me laten weten dat de veekaa wint! Lang leve kouli
Eerst en vooral hartelijk dank voor de verjaardagswensen. Het deed deugd. Ik ben inderdaad alweer een jaartje ouder. Maar ook wijzer en grappiger. (Ik ken mezelf goed.) Meer nog... ik ben nu 10 dagen lang even oud als Benedikt. Daarna krijgt hij zijn jong poepke terug.
Dit is het eerste berichtje van het Zuid-eiland. Benieuwd?
De overtocht duurde 3 uren. Met de camper een groot schip op. De Interislander. Op het dek kon je - naast de felle wind - genieten van het prachtige uitzicht. Geniet gerust mee:
De eerste dag brachten we door in het Abel Tasman Nationaal Park. Jaja, Branco, je goede vriend blijft aanwezig... Een mooi park, waar de afstanden - waarom toch? waarom toch? waarom toch? - te overbruggen zijn met de watertaxi. Voor ik verder ga moet je weten dat ik niet zo'n liefhebber ben van de combinatie water/zand. Een strandganger ben ik absoluut niet! Enfin, wat raad je? Je moet je schoenen uit doen en door het water stappen naar de boot. Opnieuw beuh! (Hopelijk begin ik hier niet een zaag te lijken.) Maar we zijn samen op reis, dus bracht mijn stoere ridder, mijn held in nood, mijn superman, mijn... - genoeg lofzang - Benedikt me veilig en met droge voetjes aan boord. Aha, daar kan menig man iets van leren! De watertaxi viel goed mee. Een sportief bootje, maar vreemd genoeg voel je de golven niet echt, dus de ziekte bleef achterwege. (Of misschien word ik harder.) Het was best tof. Af en toe dacht je dat je over het water vloog, ware het niet dat de harde klappen na elke golf je zitvlak pijnigden. Soms wipte je een paar centimeter omhoog. Alle, ik toch... We namen de formule Seals en Beach (zeeleeuwen en strand). Waarbij je op een strand werd gedropt en je naar een ander wandelde, waar je opnieuw werd opgepikt. Ondertussen zag je zeeleeuwen en Split Apple Rock.
De terugweg was minder aangenaam. Hier moest ik mijn schoenen uit doen en met 'be-zand-de' voeten de boot op. Tot de knieën het water in.
Het is een prachtig park, maar wel erg toeristisch. Je kan slechts een bepaald deel van het park bezoeken. Maar dat is al voldoende.
Vandaag reden we door naar Kaikoura. Spijtig genoeg hebben we hier geen zicht op het strand, maar wel op: We bezochten hier een wijngaard, met heerlijke wijnen. Let op, want nu zal je het volgende misschien niet geloven. Er is een wonder gebeurd. Ik lustte de wijn! Ik dronk zelfs 2 verschillende wijnen. Mam, pap, ik ben 26 en nu dus oud genoeg om ook een glas wijn te drinken. Niet kwaad zijn. (héhéhé) Je had daar een prachtig uitzicht en het was erg warm vandaag.
Morgen gaan we - opnieuw - met de boot naar walvissen gaan kijken. Vertrek om 7.15 uur. Geeuw! Daarna rijden we een lang stuk door naar de Pancake Rocks.
Mario, nu heb je jezelf wat aangedaan door zo'n 'gewaagde' uitspraken te doen op de blog. Gelukkig heb je mij nog.
Ik merk dat ook tante de weg naar de blog heeft gevonden. Dat kan ik enkel toejuichen.
Alweer bijna een dag voorbij in Nieuw-Zeeland. Het is nu donderdagavond 20 uur.
Vandaag een rustige dag. We reden door naar Hastings om de Jan van Genten-kolonie te zien, maar blijkbaar mag je er niet zelf naar toe rijden. Je moet mee met een tractor die om 11 uur vertrekt. En daar waren we te laat voor. Dat is het nadeel in Nieuw-Zeeland. Ze vragen hier voor alles geld. En de uren wanneer wat doorgaat is hier niet altijd evengoed geweten. Pech gehad dus.
We hebben de uren wel nuttig gebruikt om onze rondreis naar het Zuid-eiland op punt te zetten. Het is opnieuw een mengelmoes van veel rijden, te weinig tijd en te veel bezienswaardigheden. Ook hier moeten we - tot onze grote spijt - dingen 'laten wegvallen' om de 'belangrijkste' te kunnen zien. Maar we hebben al veel plezier gehad en dat zetten we zeker verder op het Zuid-eiland. Het is dus onze laatste avond op het Noord-eiland. En het besluit is dat het prachtig was!
Morgen vroeg vertrekken (7 uur vertrekken naar Wellington), zodat we de ferry kunnen nemen. Bah! Daarna doorrijden naar de volgende camping om de dag erna het Abel Tasman Park te bezoeken. Daar kan je verscheidene wandeltochten doen in de 'ongerepte' natuur. Klinkt goed hé!
Gisteren deden we de Tongariro Crossing. Een wandeling langs en door kraters van vulkanen. 's Morgens om 6.10 uur de bus op (beuh) en rond 8.10 uur konden we de wandeling beginnen. We hadden geluk, want het was prachtig weer. - Een tussendoortje om jullie even jaloers te maken: tot nu toe hebben we al een aantal dagen kunnen genieten van prachtig zomers weer. De zon heeft mijn huid zelfs een rode kleur gegeven en daar kan ik enkel blij om zijn. Tenzij over enkele dagen het vervelingsproces in gang treedt. - Enfin, de wandeling zou 7 tot 8 uur in beslag nemen. Maar ervaren als we zijn, deden wij er slechts 6 uur over. Haha! We waren bij de eersten aan de 'finish'. We waren trots op onszelf. (Spijtig, dat mijn competitiegeest pas in werking treedt op het einde van de wandeling.) We zagen dus de vulkaan uit Lord of the Rings. Mount Doom (of zo iets). In het echt heet hij -let op de klemtoon en de knoop in de tong - Mount Ngauruhoe. Tja, in de film is hij indrukwekkender. Je mocht er niet naar toe wandelen. Hij is besneeuwd en te gevaarlijk om te bewandelen. Er zijn geen paden. Maar we trokken foto's voor de andere filmliefhebbers. Het is de besneeuwde berg. (Even voor diezelfde liefhebbers van het witte doek: Er is hier ook een plaatsje Matamata, waar er nog nog dingen van de set te bezichtigen zijn. Maar het kost handenvol geld om naar toe te gaan. Het is in privébezit en ze proberen er zo een serieus zakcentje aan te verdienen. Tot onze grote teleurstelling konden we dat dus niet doen.) Het was wel een lastige wandeling. De eerste 3 uren was het klimmen langs onder andere the devil's staircase. En het was een verdomd lastige trap. Een houten trap. Probeer maar eens 800 meter te stijgen op een trap... Daarna kwamen we in de krater van de vulkaan terecht. Waarna het veelal dalen was, wat op sommige stukken echt gevaarlijk en pijnlijk was. Je gleed telkens weg. We haalden het einde netjes op tijd en konden daarna uitgeput nog van een douche en de heerlijk warme zon genieten. Een zwoele zomeravond. hihihi.
De foto's: Cathedral Cove: de rots in de branding. Och, mijn humor blijft goed...
Enkele landschappen die we onderweg passeren...
De grootste kauri-boom. Ik sta op de voorgrond stom te wezen om te tonen hoe groot de boom in werkelijkheid is. Een kanjer of echte joekel!
Foto's van Mount Doom en Tongariro Crossing:
White Island. Een prachtig vulkanisch eiland. De moeite om te zien!
Opnieuw bedankt voor de reacties. Al moet ik nog even zeggen dat ik best weet dat ik fouten schrijf. Ik ben zo'n persoon die niet graag opnieuw leest wat ze schreef. Je kan het de 'spontane' schrijfstijl noemen. Het houdt jullie alert.
Nu nog even genieten van de zomerse avond. (Ik kan er niet genoeg van krijgen om dat te zeggen.) Morgen vroeg uit de veren.
Groetjes aan iedereen. Ook aan Charlotte.
Beterschap aan al de zieken!
Laure, volgende keer beter. Hoop doet leven. En doorzettingsvermogen is een schone gave. Blijven proberen. (Ik oefen alvast een aantal zinnen om op een rapport te schrijven.) Mario, ik kom zeker eens naar je tuin kijken. Die uitnodiging onthoud ik.
Veel plezier in het Belgenland!
Hoe was Benno deze week? Geef hem een grote knuffel!
De tweede week is begonnen. Het is momenteel dinsdagavond 21 uur.
Gisteren gingen we naar cathedral Cove. Je moet 40 minuten wandelen om daar te raken. Een makkie voor ons natuurlijk... Het is de moeite om te zien. Prachtig strand, een uitgeholde rots en dan een enorm afgescheurd brokstuk dat daar statig in het water staat. je wordt er zowaar poëtisch van... Daarna reden we door naar Hot Water Beach. Je kan daar een put graven in het zand en daar zit dan warm (kokend) water in. Als het dan eb is, vult je put zit met zeewater en dan kan je aangenaam blijven zitten in een warm bad. Eigenlijk een beetje van een teleurstelling. Aangezien je niet weet wanneer er eb of vloed is, kan je niet inschatten wanneer je moet gaan. En het is redelijk toeristisch. Ook geen echt mooi strand.
Enfin, we hadden nog een paar uren in de auto voor de boeg naar Ohope Beach (camping aan het strand). Gelukkig is het landschap prachtig, want soms is het erg lang rijden naar interessante plaatsen en dan kan de autorit tegensteken. Vooral met de radioreclames op rijm hier. Vreselijk! Vandaag gingen we naar White Island. Een vulkanisch eiland. Je moet er met de boot naar toe en daar krijg je een 2 uur durende rondleiding. In het doorgaan was de zee nogal woelig en dus werkte mijn maag wat tegen. Maar geen spectaculaire toestanden. Ik hield mijn ontbijt mooi binnen. De rondleiding was echt magnifiek! Ik kan het iedereen aanraden. Een prachtige vulkaan. Vooral als je weet dat in 2000 de laatste uitbarsting was. De vulkaan is nog steeds actief. Overal zie je waterdampen, stoom, borrelend modder,... Je komt ogen te kort. Thuis zal ik er meer over vertellen. Morgen proberen we wat foto's te posten op de blog.
Morgen is het vroeg opstaan. We moeten al om 6.10 uur klaarstaan voor de bus. Die brengt ons naar Tongariro National Park. Daar maken we een lange dagwandeling langs vulkanen. Onderandere de vulkaan die gefilmd werd voor Lord of the rings (voor de filmliefhebbers). Er zijn daar niet echt toiletten en 'wildplassen' mag ook niet, dus zal ik weinig drinken en mijn plas goed ophouden. AAAAAAHHHHH!!! Mijn haar draai ik die dag in een doek en dus zal het weer een bad-hair-day worden. Dat ben ik hier al gewoon. Dat hoort bij het toerist zijn.
Bij het toerist zijn hoort ook het sociale aspect. En dat heb IK zelfs onder de knie. Toeristen zijn hier niet dun gezaaid. Integendeel. Overal rijden campers en iedereen praat met iedereen. Ergens geeft dat wel een leuk gevoel.
Vandaag en morgen staan we op de camping in Taupo. Een enorm propere camping. De douches hebben hier vloerverwarming, er is een speeltuin, springkasteel, sportvelden, warmwaterzwembad,... De campings vallen hier enorm goed mee. Proper, vriendelijk,... Ik vind er mijn draai.
De kwesties van de recaties te plaatsen op gastenboek of bij 'reageer'. Je kan overal je reactie posten. We kunnen alles lezen. Misschien is het eenvoudiger alles onder het gastenboek te posten. Zo kunnen wij en iedereen de reacties goed lezen. Maar als je elders post, lezen we het wel.
De kwestie van de 'Bruno's'. De ene Bruno is mijn boer, de andere een vriend. Ik kan ze uit elkaar houden, dus om het egoistisch te zeggen... voor mij is het opgelost.
Leuk dat er zo veel gereageerd wordt op de blog. Het doet deugd.
Vanessa, ik kan de mail niet openen. Blijkbaar lukt het me niet Yahoo te openen. Het is dus zeer vriendelijk dat je aan mij dacht voor de lijst met kinderboeken, maar ik zal het moeten laten passeren. Het is spijtig. Tocht bedankt.
Amuseer jullie allen! Groetjes aan de iedereen! Knuffel aan Benno.
Eerst en vooral wil ik zeggen dat Benedikt de blog heeft aangemaakt en dus verantwoordelijk is voor de schrijffout van Nieuw-Zeeland. Dat rechtgezet zijnde, over naar de voorbije dagen...
(Nu is het vrijdagavond 21.30 uur.)
Na het vreselijke begin is het enkel maar beter geworden. Hoe kan het ook in zo'n prachtig land!
Op weg naar de kameerplaats Kerikeri (uitspreken als Kedikedi), kwamen we prachtige natuurlandschappen tegen. Stranden, fauna en flora, heuvels, groen, schapen, koeien,... Het is prachtig om naar te kijken.
De eerste dag deden we een boottocht, genaamd de Cream Trip. Deze tocht voerde ons langs de Bay of Islands. Meer dan 100 verschillende eilanden die verspreid liggen. Je kon daar ook zwemmen tussen de dolfijnen. Dat hebben we de beestjes bespaard. Anderen deden het wel en zo zagen we de aardige dieren dan toch.
Verder vaarden we langs the Hole in te rock. Moeder Natuur heeft hier haar best gedaan.
Voor de lunch pauzeerden we op een idyllisch eiland. Blauw water, prachtig strand, aaanlegsteiger, mooi uitzicht,...
De zon deed goed haar best die dag en vandaar dat we gezegd zijn met een bloedrood gezicht.
Dat geldt niet voor vandaag! Het begon mooi, maar naatmate de uren verstreken begon het te regenen. Daar waren we niet op voorzien tijdens de bustocht naar 90 mile beach en Cape Reigna. (Branco, ken je dit nog van je werkje over Abel Tasman?) Het strand is magnifiek. Cape Reigna zou dat ook moeten zijn, maar spijtig genoeg regende het opeens zo fel, dat we doorweekt terug op de bus stapten. Zelfs ons ondergoed konden we uitwringen. Gelukkig hadden we andere kledij mee. Spijtig genoeg geen stijltang op de bus en dus moest ik de dag doorkomen met - iets waarmee Moeder Natuur niet haar best heeft gedaan - krullen. Enfin, de toerist in mij trok het zich zo hard niet aan.
Nieuw-Zeeland is werkelijk een prachtig land met verschillende landschappen en vriendelijke mensen. De engelse invloed merk je hier wel. Scones, meatpie, allerlei muffins, spek en eieren,... Anderzijds behoudt het ook erg de koloniale stijl. Alle dorpen hebben hier een hoofdstraat met de ene winkel naast de andere. Kleurrijk en prachtig om zien. Dat heeft vreemd genoeg iets Amerikaans.
Nog enkele vreemde kenmerken: - ze eten hier constant toastbrood. Ander brood is zeldzaam. (Het toastbrood steekt tegen.) Toastbrood hebben ze in alle geuren, vormen en kleuren. Hele rekken vol! - Mayonaise of andere sauzen kennen ze hier niet. - Hun zoete aardappel is niet te vreten! Hij ziet er oranje uit en is plakkerig in de mond. Alles is hier zoet trouwens. Worst, cordon bleu, ijs,... We weten niet hoe ze het doen, maar het is vreselijk!
Jana, de kiwi smaakt hier net hetzelfde als thuis. Lekker, dus.
Een echte jet-lag hadden we niet. We zijn hier zelfs elke ochtend vroeg wakker. Nooit later dan 6 uur. (Voor sommige is dit normaal, ik weet het...)
Hierbij een foto van de camper. Echt groot is zo'n ding niet, maar best handig. Je moet je wel goed organiseren. We leven hier letterlijk op elkaar geplakt, maar zoals je ziet... ... zijn we dat nog niet beu.
Enfin, morgen gaan we Kauribomen gaan bekijken en rijden we een heel stuk door naar Coromandel-schiereiland. Wat we de dag erna gaan bezoeken. Daarna staat White Island op het programma (vulkanisch eiland).
Groetjes en knuffels aan mijn broertje Benno. Ik mis hem best. De rest van jullie ook natuurlijk. Het is leuk als er mensen reageren op de blog.
Het uurverschil is 12 uur. Dus is het hier nu 21 uur 's avonds.
Vandaag was een beetje een - sorry voor het taalgebruik - kutdag! Zo enthousiast als we waren om de camper te halen, zo vlug sloeg onze stemming om op de oppikplaats. Alles was reeds betaald en ze vroegen nog 24 euro extra voor het milieu hier. Tja, je wilt niet gierig doen en aangezien je hier in de natuur zit, wordt je een beetje 'groen' dus... wij willen dat betalen. Dat geld ging van onze VISAkaart gehaald worden. En daar begon de miserie!! Blijkbaar werd de kaart geweigerd. En dat terwijl we een uur daarvoor het hotel hadden betaald met die kaart. Aangezien ze dat merkten, begonnen ze al dat we nu zeker onze waarborg voor het toestel moesten betalen. 4500 NZD = 2250 euro (ongeveer). We zeiden dat de kaart net nog had gegaan en dat we daar ook niet aan konden doen en probeerden de bank te bereiken. Met dat uursverschil is dat dus niet mogelijk. Elk land heeft blijkbaar een 24/24 uur service, behalve België. Daar stonden we dan. We kregen de camper niet mee zolang we de waarborg neit betaalden. Na een discussie gaven we toe en reden ze ons naar een bank waar we gald konden afhalen. Maar daar staat een limiet op van 800 NZD. We konden dat 2 maal afhalen. Dus hadden we al 1600 NZD. Niet genoeg, dus probeerden we in de bank. Daar wilden ze dat niet geven. Blijkbaar is dat een veiligheids'service', dat als je overzee gaat er een block op de kaart wordt gezet. Terwijl we dat wel tegen de Belgische bank duidelijk hadden gezegd. Pech dus, want een overschrijving of via pc-banking wilden ze niet aanvaarden. De camper kregen we niet mee. We zaten daar toen al 3 uren vast! En toen begon het... Je had mijn staaltje hysterische vrouwelijkheid moeten zien. Met de nodige traantjes natuurlijk, anders werkt het niet. Jammerend dat het voor ons ook niet leuk was en dat we er niets aan konden doen, dat we nu vast zaten en dus al een dag kwijt waren... Je kent dat. Dus kwamen we tot de compromis dat we 2000 NZD (het geld op zak) afgaven en deze avond (nu dus) de bank belden om dat in orde te brengen. Met een bevestigende e-mail van de bank dat alles in orde was. Zo kregen we de camper mee, maar morgen moeten we dus terug naar de oppikplaats om alles te regelen. Dus vandaag konden we niet te ver rijden en morgen moeten we dat eerst voorleggen en dan kunnen we onze tocht beginnen. Eindelijk!
Nadien deden we boodschappen en merkten we dat al het bier hier niet hoger gaat dan 5% alcohol. Er is hier zelfs een bedrijf dat dat in de gaten houdt. Toen Benedikt vroeg naar een goede NZ-pint, zeiden ze dat over de 5% 'strong beer' was. En sterke drank (safari of baileys...) kan je hier ook niet krijgen. Je hebt hier speciale winkels voor. We staan hier dus al bekend als dronkaard en crimineel.
De eerste dagen verliepen dus 'crimineel' traag...
Hopelijk is alles morgen in orde. Duimen!
Vreemde feiten hier: - drank vind je hier in vreemde hoeveelheden. Zo is een blik 355 ml ipv 33 ml, een flesje 226 ml ipv 250 ml. - in de winkel aan de kassa verwelkomen ze je telkens met de vraag hoe het met je gaat. Je schrikt je een bult als je de GB gewoon bent. - ze stoppen alles voor jou in zakken aan de kassa. Volgens bepaalde regels. - je hebt hier zelfs korting in warenhuizen voor toeristen!
We zijn dus veilig geland. De totale trip duurde 31,5 uren! De terugreis zal nog langer duren.
De vliegangst van Benedikt viel goed mee. Geen hysterische toestanden of geknijp in mijn hand... Het duurde wel vreselijk lang. Ookal kan je films bekijken, muziek beluisteren en spelletjes spelen,... Het is ellendig! Het eten is niet te vreten. (Benedikt vond het nog meevallen.) De geur alleen al doet je walgen! Zelfs een ijsje of fruit smaakt vies op het vliegtuig. Het ergste is dat je het moet eten of dat je anders ferme honger hebt. Deze ochtend draaide mijn maag toen ik de laatste maaltijd rook. Ik denk dat ik een voorraad koeken insla voor de terugreis. Voor de rest kan ik hier niet veel over zeggen. Het is saai, lang en vermoeiend. Je kan amper slapen. Veel plaats is er niet. Onze benen en voeten zijn dik en opgezwollen. Mijn haar was vettig en we konden elkaar ruiken. Tja, na al die uren...
Benedikt had ook 3 'sloffen' sigaretten gekocht. Tax free. Het is dan goedkoper. Amai! In Brussel zeiden ze dat we 2 sloffen per persoon konden meenemen. In Nieuw-Zeeland bleek dat het 1 slof is pers persoon. Dus moet je dat aangeven. Een aparte lijn volgen langs de beveiliging. We voelden ons echte criminelen. (Na de vlucht was dit het spannendste.) En moesten dus een boete betalen. Pfff, goede sigaretten!
Nieuw-Zeeland vanuit de lucht zien is al prachtig! Veel groen en water. Alles lijkt ingesloten door water. Het is hier niet vreemd om met de boot te gaan werken. Net zoals wij de bus (alhoewel?) nemen.
Net even Auckland bezichtigd. (Na een verfrissende douche.) De Sky Tower op. 328 meter hoogte. Ik duizel daar van. En dan te zeggen dat er mensen zijn die via stalen kabels langs de toren naar beneden 'vallen'. Wie zin heeft in een kick moet hier zijn. Voor de rest is Auckland niet zo spectaculair. Veel winkels, maar weinig cultuur.
Morgen krijgen we onze camper. Ik ben benieuwd. We verlangen er wel al naar. Rondtrekken! De natuur in!
Benedikt snurkte niet op het vliegtuig, maar terwijl ik zwoeg aan dit bericht hoor ik hem tot hier snurken. Merde! Ik ben ook moe en zal me dus snel bij hem voegen. Na een paar porren in zijn zij natuurlijk...
Enfin, later deze week meer nieuws en misschien met een foto er bij. (Wauw. De spanning wordt opgebouwd.)
Groetjes, Sylvie en Benedikt
P.S. Mam, ik vergat te zeggen dat als er dingen zijn die je liever niet op deze blog plaatst, je me mag mailen. Ik hou het in de gaten. Mail dan naar: svanbeversluys@yahoo.co.uk .
Cathedral Cove: de rots in de branding. Och, mijn humor blijft goed...
... zijn we dat nog niet beu.
