True peace is not found in positive thinking, in absence of conflict, or in good feelings. It comes from knowing that God is in control!
11-11-2008
Een schat in een aarden vat
Een dierbare bekende belde me op. Ze zei: "ik moet mijn man iets vertellen, maar ik ben bang voor zijn reactie; ik weet dat hij zich veel te veel zorgen zal gaan maken om mij, terwijl dat helemaal niet nodig is. Hij voelt aan dat er iets is; ik huil om de haverklap omdat ik iets voor hem moet verzwijgen. Ik weet me geen raad." Ze had gebeden om hulp en kreeg de ingeving dat ze mij moest bellen, en dus nodigde ik haar uit om langs te komen. Ik was echter zelf al een aantal dagen met iets aan het worstelen en was nogal emotioneel en moe en geestelijk 'dor'. Ik bad een droog gebed: "Heer, help, ik heb helemaal niets te geven; ik weet ook niet wat ik moet zeggen; ik voel en ik weet niets; U zult het moeten doen, Heer! Help!" Ze kwam, ze vertelde wat er aan de hand was (gezondheidsprobleempje, tamelijk onschuldige operatie; maar een jaar geleden moest ze twee zwaardere operaties ondergaan, en haar man was toen erg bang om haar te verliezen), en na een kwartier zei ze: "ik voel me al zoveel rustiger nu ik hier ben geweest." (leuk he? ik had nog niets gezegd of gedaan ) We spraken af dat ik de volgende avond zou komen om erbij te zijn als ze haar man zou vertellen wat er aan de hand was. Ze zei: "als jij erbij bent blijft hij rustig; hij neemt van niemand anders iets aan, maar jou vertrouwt hij!" De volgende dag lag ik echter ziek op de bank. Hoofdpijn, misselijk... Ik zag de bui al hangen, en vroeg me af hoe dat moest gaan. Ze rekende er zo op dat ik zou komen. Maar opeens, tegen 17.00u, was alles over. Ik ging om 19.30u naar hen toe, en bad onderweg kort: "Heer, wilt U erbij zijn. Ik kan niets doen. Ik zal aanwezig zijn, maar verder laat ik het aan U over!" Toen ze tegen haar man zei: "ik moet je iets vertellen", zei hij dat hij het al aangevoeld had en dat hij ook wel wist wat er aan de hand was. Hij had erover gebeden. Ze vertelde hem wat er was, en bevestigde daarmee zijn vermoeden. Hij vroeg aan mij wat ik ervan vond, en was erg kalm, ook omdat hij al van te voren 'wist' wat er was. We hadden verder een fijne avond samen, en toen ik ging bedankten ze me hartelijk dat ik gekomen was. (En ik had nog steeds niets gedaan of gezegd dat noemenswaardig of van betekenis was. Ik zat er gewoon maar bij.) Een dag later kwam ik ze tegen. Ze straalden allebei en bedankten me nog eens. En ik kan alleen maar zeggen dat God schijnbaar iets doet als wij beschikbaar zijn, ongeacht hoe onze eigen gemoedstoestand op dat moment is. Wij zijn slechts het vat, maar Hij is de ware SCHAT!!!
Waarom een dagboek online? Hmmm... Het liefst zou ik een eigen website maken, maar omdat ik daar de kennis (nog) niet voor heb begin ik nu maar eerst op deze manier. Ik denk dat we allemaal met vallen en opstaan door het leven gaan. Bij mij gaat het zo: Soms strompel ik voort en dan opeens breek ik door een barriere en is het alsof ik vleugels heb en zweef. Soms lijkt het alsof ik me door een dikke modderbrij heen moet worstelen en dan krijg ik een openbaring van het een of ander en word ik opeens meegevoerd door een fris stromende rivier. Mijn zekerheid is dat God dwars door al mijn wisselende gemoedstoestanden heen gewoon dezelfde is en blijft. Hij is de Rots. He is God and I am not! Ik wil de dagelijkse, of in elk geval regelmatig weerkerende worstelingen en wonderen opschrijven, in de hoop dat anderen er iets in herkennen en erdoor bemoedigd worden... Deze week heb ik heel sterk ervaren dat God niet afhankelijk is van hoe ik me voel. Als Hij me wil gebruiken om iemand anders te bemoedigen, doet Hij dat! Of ik nu in de zevende hemel zweef, of midden in een doolhof mijn weg probeer te vinden, of door een schemerig dal struikel, dat maakt voor Hem niet uit. Het enige wat ik moet doen is beschikbaar zijn! Ik zal het later met een real-life voorbeeld illustreren. Moet nu gaan. Ik heb een wekelijkse zondagavond-date met mijn zoon en daar moeten alle andere mensen en bezigheden even voor wijken!
Een dierbare bekende belde me op. Ze zei: "ik moet mijn man iets vertellen, maar ik ben bang voor zijn reactie; ik weet dat hij zich veel te veel zorgen zal gaan maken om mij, terwijl dat helemaal niet nodig is. Hij voelt aan dat er iets is; ik huil om de haverklap omdat ik iets voor hem moet verzwijgen. Ik weet me geen raad."
) We spraken af dat ik de volgende avond zou komen om erbij te zijn als ze haar man zou vertellen wat er aan de hand was. Ze zei: "als jij erbij bent blijft hij rustig; hij neemt van niemand anders iets aan, maar jou vertrouwt hij!" De volgende dag lag ik echter ziek op de bank. Hoofdpijn, misselijk... Ik zag de bui al hangen, en vroeg me af hoe dat moest gaan. Ze rekende er zo op dat ik zou komen. Maar opeens, tegen 17.00u, was alles over. Ik ging om 19.30u naar hen toe, en bad onderweg kort: "Heer, wilt U erbij zijn. Ik kan niets doen. Ik zal aanwezig zijn, maar verder laat ik het aan U over!"
