True peace is not found in positive thinking, in absence of conflict, or in good feelings. It comes from knowing that God is in control!
09-11-2008
Vallen en opstaan
Waarom een dagboek online? Hmmm... Het liefst zou ik een eigen website maken, maar omdat ik daar de kennis (nog) niet voor heb begin ik nu maar eerst op deze manier. Ik denk dat we allemaal met vallen en opstaan door het leven gaan. Bij mij gaat het zo: Soms strompel ik voort en dan opeens breek ik door een barriere en is het alsof ik vleugels heb en zweef. Soms lijkt het alsof ik me door een dikke modderbrij heen moet worstelen en dan krijg ik een openbaring van het een of ander en word ik opeens meegevoerd door een fris stromende rivier. Mijn zekerheid is dat God dwars door al mijn wisselende gemoedstoestanden heen gewoon dezelfde is en blijft. Hij is de Rots. He is God and I am not! Ik wil de dagelijkse, of in elk geval regelmatig weerkerende worstelingen en wonderen opschrijven, in de hoop dat anderen er iets in herkennen en erdoor bemoedigd worden... Deze week heb ik heel sterk ervaren dat God niet afhankelijk is van hoe ik me voel. Als Hij me wil gebruiken om iemand anders te bemoedigen, doet Hij dat! Of ik nu in de zevende hemel zweef, of midden in een doolhof mijn weg probeer te vinden, of door een schemerig dal struikel, dat maakt voor Hem niet uit. Het enige wat ik moet doen is beschikbaar zijn! Ik zal het later met een real-life voorbeeld illustreren. Moet nu gaan. Ik heb een wekelijkse zondagavond-date met mijn zoon en daar moeten alle andere mensen en bezigheden even voor wijken!
Een dierbare bekende belde me op. Ze zei: "ik moet mijn man iets vertellen, maar ik ben bang voor zijn reactie; ik weet dat hij zich veel te veel zorgen zal gaan maken om mij, terwijl dat helemaal niet nodig is. Hij voelt aan dat er iets is; ik huil om de haverklap omdat ik iets voor hem moet verzwijgen. Ik weet me geen raad." Ze had gebeden om hulp en kreeg de ingeving dat ze mij moest bellen, en dus nodigde ik haar uit om langs te komen. Ik was echter zelf al een aantal dagen met iets aan het worstelen en was nogal emotioneel en moe en geestelijk 'dor'. Ik bad een droog gebed: "Heer, help, ik heb helemaal niets te geven; ik weet ook niet wat ik moet zeggen; ik voel en ik weet niets; U zult het moeten doen, Heer! Help!" Ze kwam, ze vertelde wat er aan de hand was (gezondheidsprobleempje, tamelijk onschuldige operatie; maar een jaar geleden moest ze twee zwaardere operaties ondergaan, en haar man was toen erg bang om haar te verliezen), en na een kwartier zei ze: "ik voel me al zoveel rustiger nu ik hier ben geweest." (leuk he? ik had nog niets gezegd of gedaan ) We spraken af dat ik de volgende avond zou komen om erbij te zijn als ze haar man zou vertellen wat er aan de hand was. Ze zei: "als jij erbij bent blijft hij rustig; hij neemt van niemand anders iets aan, maar jou vertrouwt hij!" De volgende dag lag ik echter ziek op de bank. Hoofdpijn, misselijk... Ik zag de bui al hangen, en vroeg me af hoe dat moest gaan. Ze rekende er zo op dat ik zou komen. Maar opeens, tegen 17.00u, was alles over. Ik ging om 19.30u naar hen toe, en bad onderweg kort: "Heer, wilt U erbij zijn. Ik kan niets doen. Ik zal aanwezig zijn, maar verder laat ik het aan U over!" Toen ze tegen haar man zei: "ik moet je iets vertellen", zei hij dat hij het al aangevoeld had en dat hij ook wel wist wat er aan de hand was. Hij had erover gebeden. Ze vertelde hem wat er was, en bevestigde daarmee zijn vermoeden. Hij vroeg aan mij wat ik ervan vond, en was erg kalm, ook omdat hij al van te voren 'wist' wat er was. We hadden verder een fijne avond samen, en toen ik ging bedankten ze me hartelijk dat ik gekomen was. (En ik had nog steeds niets gedaan of gezegd dat noemenswaardig of van betekenis was. Ik zat er gewoon maar bij.) Een dag later kwam ik ze tegen. Ze straalden allebei en bedankten me nog eens. En ik kan alleen maar zeggen dat God schijnbaar iets doet als wij beschikbaar zijn, ongeacht hoe onze eigen gemoedstoestand op dat moment is. Wij zijn slechts het vat, maar Hij is de ware SCHAT!!!
Gisteravond bekeek ik een documentaire over een meisje van 2, ergens in India, dat geboren is met 4 armen en 4 benen. Voor de ouders en de dorpsbewoners was ze de incarnatie van de godin Lakshmi, de godin van voorspoed, geluk en schoonheid, je weet wel, die met al die bewegende armen. Het werd bekend in heel India. Een arts hoorde van haar, bezocht en onderzocht haar, kwam tot de conclusie dat het hier om een siamese tweeling ging waarvan het ene lichaam wel volgroeid was, terwijl het andere lichaam aan het eerste meisje was vastgegroeid en eigenlijk alleen maar 'parasiteerde'. Het tweede lichaam had armen en benen, maar geen hoofd en geen vitale delen. (http://www.dag.nl/1041959/NIEUWS/Artikelpagina-Nieuws/Meisje-met-acht-ledematen-geopereerd.htm) Een team van artsen heeft met succes het parasiterende onvolgroeide lichaampje verwijderd, zodat Lakshmi (ja, ze is vernoemd naar de godin) de kans zou hebben om een normaal leven te leiden.
Vanmorgen, tijdens het stofzuigen, zag ik het beeld van het verwijderde 'lichaampje' weer voor me, en het zette me aan het denken. Was het een echt kindje? Of was het slechts een vervorming? Het had geen hoofd, geen hart, geen vitale delen... Maar het had wel een kindje moeten worden... Was het een lichaampje waar nog geen ziel in zat? Was er wel een ziel die in dit lichaam had moeten komen? Voor God is dit ongetwijfeld geen mysterie, en áls er een ziel voor dit lichaampje bestemd was, dan is het veilig in Zijn hand. Maar toch stak de vraag de kop op: Met welke reden laat God deze dingen toe? Ik kreeg vrijwel meteen een wedervraag van Hem: 'Wat zou er gebeuren als Ik het niet zou toelaten?' God heeft alles volmaakt geschapen. De vervormingen, de gebrokenheid, de perversies zijn het gevolg van het feit dat de mensheid in zijn geheel, en wij allemaal als individu, ons hebben afgekeerd van de Bron van leven, de Bron van het volmaakt Heilige. Waar je je afsluit voor het leven, doet de dood zijn intrede. En dood is niet alleen het uiteindelijke sterven, maar ook elke vervorming van het leven. Als God al die gevolgen zou wegnemen, steeds weer alles onmiddellijk zou rechtbreien wat wij krom maken, dan zouden we nooit ontdekken dat we ons van Hem afgekeerd hebben. We zouden nooit weten dat er iets grondig mis is. We zouden nooit naar Hem op zoek gaan. Het zou niet nodig zijn, want alles zou gladjes verlopen en in onze ogen volmaakt zijn. Alleen God zou zien dat we met z'n allen op weg zijn naar de afgrond, maar hoe zou Hij ons dat duidelijk moeten maken?
En opeens zag ik dat het pure LIEFDE is dat God de gevolgen van onze keuzes niet voor ons oplost! God wist dat wij Hem de schuld zouden gaan geven van alle ellende. Hij zou zich - zoals wij mensen geneigd zijn om te doen - kunnen bekommeren om Zijn goede naam, Zijn imago. Hij had kunnen denken (en ik stel het nu heel menselijk): laat Ik alle vervormingen maar voor hen oplossen, alles wat misgaat maar ongedaan maken, dan vinden ze me tenminste een aardige God, dan loop Ik niet het risico om afgewezen te worden. Maar dat zou geen echte liefde zijn. Dat zou egoïstisch zelfbehoud zijn. In LIEFDE keek Hij verder dan de mogelijke afwijzing en het onbegrip. Hij keek naar wat uiteindelijk het gevolg zou zijn, namelijk dat wij Hem niet meer zouden zoeken; we zouden het besef kwijt raken dat we Hem nodig hebben, dat Hij de Bron van ons leven is. We zouden vergeten dat er überhaupt een God is, onszelf volledig te gronde richten en voor altijd en eeuwig verloren gaan.
Ja, we leven in een wereld waar de gevolgen van onze eigen zelfgenoegzaamheid duidelijk zichtbaar zijn, en wat doen wij kleine arrogante mensjes? We roepen de Almachtige, de Heilige, de Volmaakte op het matje. We roepen de Rechtvaardige Rechter in de beklaagdenbank. 'Als U liefde bent, als U zo goed bent als U beweert, waarom grijpt U dan niet in?' Nou, daarom dus: omdat Hij van ons houdt! Omdat duidelijk moet blijven dat het leven zoals Hij het bedoeld heeft alleen geleefd kan worden in intieme omgang met Hem, de Bron van alle leven. Omdat duidelijk moet blijven dat, als wij ons losmaken van die Bron, misvormingen, perversies, en uiteindelijk de dood het gevolg zullen zijn. Hij móet alles toelaten. Alleen zo is er een kans dat we gaan zien dat we zonder Hem reddeloos verloren zijn.
Omdat wij ons eigen hart echter niet kunnen vertrouwen, hebben we ook moeite om God te vertrouwen. 'Liefde? Hmmm, ik weet het niet... Waar zijn de kleine lettertjes?' Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten. Zoals de mens is, vertrouwt hij zijn God. En ook dat is bij Hem bekend. Hij weet dat wij 'stof en as' zijn; eigenwijze, gebroken, wantrouwige mensjes. Om onze twijfel weg te nemen heeft Hij voor eens en altijd Zijn onvoorwaardelijke en eindeloze Liefde bewezen door zelf de prijs te betalen, door zelf - in Jezus - de dood te ondergaan die het gevolg is van ónze verkeerde keuzes. Omdat leven sterker is dan de dood, heeft Hij de dood voor ons overwonnen, zodat er een uitweg is, een deur terug naar het Heilige leven. Hij heeft het opgelost! Geen kleine lettertjes, geen voorwaarden. Hij heeft het volbracht. Door ons geloof in Jezus zijn wij bevrijd en gered en hebben wij het leven!! Als dat geen liefde is, dan weet ik het ook niet meer
Een dierbare bekende belde me op. Ze zei: "ik moet mijn man iets vertellen, maar ik ben bang voor zijn reactie; ik weet dat hij zich veel te veel zorgen zal gaan maken om mij, terwijl dat helemaal niet nodig is. Hij voelt aan dat er iets is; ik huil om de haverklap omdat ik iets voor hem moet verzwijgen. Ik weet me geen raad."
