Ik word steeds ouder en ouders, maar heb het verleden nog steeds niet achterwege kunnen laten. Ik ben gescheiden van Saskia en hertrouwd met Liesbeth. Samen met haar heb ik een zoon, Peter, genoemd naar mijn broer. Het verleden heeft nog altijd een grote rol in mijn leven. Ik heb paniekaanvallen doordat ik het verleden niet kan vergeten. Nog steeds spookt de vraag '' Waarom is het lichaam van Fake voor ons deur gelegd?'' door mijn hoofd.
Samen met mijn zoon ga ik naar een betoging tegen atoomwapens, omdat ik verplicht werd door de tandarts. Al snel was ik Peter verloren. Ik wou uit de menigte stappen, maar ineens zie ik Karin. Geloof ik wat ik zie? Is dit Karin Korteweg? Heel even geloof ik dat ik alle antwoorden op mijn vragen ga krijgen. Snel loop ik naar haar toe. Uiteindelijk krijg ik het antwoord op mijn vraag! Het lichaam van Fake werd voor ons deur gelegd omdat hij zijn hagedissenverzameling niet wou opgeven. Kon ik uiteindelijk het verleden vergeten? Dit zal de toekomst uitwijzen.
Alweer zijn we een paar jaar later. Ik ben nu arts-assistent en getrouwd met Saskia de Graaff. Samen hebben we een kind, Sandra. De vader van Saskia is een oude verzetsstrijder in de oorlog. Wanneer we naar een begrafenis moeten van een vriend van hem, breekt er een grote discussie los.
Ineens zie ik Cor Takes. Hij blijkt de moordenaar te zijn van Fake ploeg. Ik wil niet met hem praten, want het gebeurde is niet meer te herstellen. Maar zou ik nu eindelijk al mijn vragen achterwegen kunnen laten en een antwoord krijgen? Om dit te weten, ga ik met Cor praten. Volgens hem moest hij Fake doden. Er zijn zoveel vragen, maar waarom werd het lichaam van Fake voor ons deur gelegd door onze buren Korteweg?
Cor beweert niks te weten waarom het lichaam voor ons deur werd gelegd. Ik wil verder met mijn leven en het verleden achterwege laten, maar zal dit ooit lukken?
Ondertussen had ik nog steeds geen antwoorden op mijn vragen. Ik liet de moed niet zakken en ging verder met mijn leven. Ik woon in Amsterdam. Ik wil mijn gedachten verzetten en ga wandelen. Tijdens mijn wandeling ben ik getuige van een geweldpleging. In deze menigte bevindt Fake ploeg junior zich. Ik laat er geen gras over groeien en vraag hem meteen om mee binnen te komen in mijn appartement. Misschien dat ik nu antwoorden krijg op mijn vragen? Samen praten we over ons leven, hoe het allemaal veranderd is. Ik ken Fake al lang, want we zaten samen in de klas. Fake werkt nu in een huishoudzaak. Hij is ervan overtuigd dat de hele oorlog veroorzaakt is door de communisten en dat zijn vader geen slechte persoon is. Ik probeer hem te overtuigen dat dit wel is, maar Fake wordt woest. Met alle tranen die over zijn wangen rollen, gooit hij een steen door de ruit en vertrekt hij. Zal hij nog terug komen of was dit onze enigste ontmoeting?
Mijn grootste nachtmerrie was dat ik mijn ouders en broer niet meer terug ging zien. Deze nachtmerrie werd werkelijkheid. Ik kwam te weten dat mijn ouders en Peter gedood waren. Dit heeft mij enorm geraakt en duwde mij in een diepe put. Ik kan nier blijven piekeren en beslis dat ik verder wil met mijn leven en beslis om medicijn te studeren.
Zeven jaar later, in 1952, keer ik terug naar Haarlem waar alles begon, waar ik gescheiden ben van mijn ouders en broer. Ik ben terug gekeerd naar deze plek, omdat er een feestje was van een medestudent. Het feestje was een enorme tegenvaller, want ze maakten flauwe grappen over de oorlog. Dit allemaal deed mij terug denken aan het verleden. Ik ga naar de plek waar ons huis vroeger stond, die ondertussen al afgebrand is. Ik hoorde mijn naam en keek naar de plek van waar de stem kwam. Het was mevrouw Beumer. Ik ging bij haar binnen en kwam veel te weten over mijn familie en ons huis die afgebrand werd. Dit huis is ondertussen een monument geworden voor oorlogsslachtoffers. Ik ga het monument bezoeken. Ik zie de naam van mijn mama, de naam van mijn papa, maar waar is Peter's naam? Zou hij nog leven? Ik keer terug naar Amsterdam voor antwoorden op mijn onbeantwoorde vragen...
Ik, Anton Steenwijk, ga jullie vertellen over mijn jeugd. Mijn jeugd vanaf januari 1945, toen ik twaalf jaar was. De oorlog was aan de gang en het leek voor eens een ''normale oorlogdag.'' Samen in Haarlem, de plaats waar wij wonen, zitten we gezellig aan tafel. Mama, papa, Peter en ik. Voor het slapengaan, spelen wij een spel. Het spelletje wordt verstoord door een enorme schot en harde knallen op straat. Wanneer ik door de ruit kijk, zie ik dat Fake Ploeg wordt dood geschoten. Het lichaam wordt door onze buren voor ons deur gelegd. Mijn broer, Peter, wilt het lichaam verplaatsen maar hij wordt tegengehouden door mama. Ondertussen wordt mijn familie opgenomen door de Duitsers. Alleen Peter is kunnen vluchten. Ikzelf moet in de cel blijven. De tranen blijven over mijn wangen vloeien. Een uur later mag ik eruit en moet ik naar de bevelhebber. Hij weet niet waar mijn ouders zijn en stuur mij naar Amsterdam bij mijn tante. Ik ben op weg naar Amsterdam. Onderweg wordt ik getroffen door een luchtaanval. Zelf ben ik niet geraakt en kom ik aan in Amsterdam. Vanaf hier kan mijn nachtmerrie beginnen.
