Er stond hier links van dit tekstblok al een hele tijd een getalletje te flikkeren dat echt niet meer correct was. Maar ik durfde de realiteit niet neer te pennen. Huilen met de pet op, spelen met de jojo, overhellend naat de foute kant, Prozac vereisend,... Van Prozac gesproken. In de states is Prozac als vermageringsmiddel erkend door de FDA. Je moet dan een drie dubbele dosis nemen. Indien het geen effect hebt, vind je het toch niet meer vervelend met vetkwabben rond te lopen.
Zo ver ben ik nog niet maar vorig weekend kreeg ik een totaal onschuldig bedoelde opmerking die door merg en been ging. Het ging over buik en de vorm ervan. Ik kreeg die bovendien niet op café of één of ander familiefeestje waar de lokale nonkel Fons zich interessant wilde maken. Neen, ik mocht ze in de eigen huiskamer ontvangen van de mensen waarvan geacht wordt dat ze je nemen zoals je bent. Bref, (naar 't schijnt is dat trouwens mijn favoriet stopwoord) het was de spreekwoordelijke druppel.
Sinds het begin van deze blog spreek ik al van die kilo-overschotten die er af moeten. Nu de boterbergen en melkmeren zijn verdwenen uit onze agrarische overschotten heb ik geen reden  meer om dat soort dingen te consumeren onder het mom van het subsidiëren der lokale boerenstiel. Sinds maandag is het dus enstig. Vezelrijk, voldoende fruit en groenten porties , geen vetten behalve wat plataardige uit noten ed. , geen suikers behalve die uit het fruit en vooral geen alcohol. Vooral op  dat laatste punt heb ik gisteren m'n eerste kleine overwinning geboekt.
Een ex-collega betaalde een glas in Grimbergen ter gelegenheid van haar verjaardag. Ondanks het feit dat de pinten goedkoper waren en de Perrier schandalig duur was heb ik me aan het laatste gehouden. Naar huis rijdend, verlangend naar die alcohol controle die er nooit staat als je ze graag eens wil tegenkomen, nog even naar de N8M= voor het slapen gaan. Nog een pintje gedronken. Alleen bestond dat pintje uit een suikervrij frisdrankje. 't Is niet 't zelfde, er ontbreekt het gewoontefenomeen, mensen reageren ook verbaasd en zouden alzo nog aanzetten tot, maar 't is meer dan gewoon een goed gevoel als je zo de bedstee bevolkt.
Ik had me voorgenomen een week te wachten alvorens eventueel resultaat te checken. Doch vanmorgen kon ik het me niet laten en teisterde ik de weegschaal met m'n volle gewicht. Eigenlijk hoopte ik dat de hiernaast vermelde BMI waarde zou gehaald worden. Tot mijn groot plezier wordt ze zelfs wat verbeterd. Nu het weekend door... een hele karwei in functie van wat gepland staat, maar toch droom ik ervan tegen maandag er nog een tikje afgedaan te hebben. Als dat lukt moet het vertrokken zijn en bijt ik wel even door om onder het startgewicht van 2007 te zitten. 
Tot lees, Swa

Niet m'n ding maar op dinsdag 35 minuten op de rollen gezeten. 5 minuutjes opgewarmd en dan in schijven van 3 min per 5 hartslagen tot 155 per minuut geevolueerd. Wat cooling down en dat was het.
Mijn fiets is er minder aan toe. Het slechte weer met dito vuile ondergrond heeft ervoor gezorgd dat het eerder klinkt als een veroest vooroorlogs door paard getrokken paardenstel dan als een goed geoliede bolide.  Een zeer grondige onderhoudsbeurt dringt zich op. Zelfs m'n remblokken zijn weg sinds de laatste rit. Och vanavond wordt het de mountainbike voor een tochtje Pajotse heuveltjes.  Tot binnenkort, Swa

't nieuwe jaar is begonnen! En of...we zijn er klaar voor. 't einde was gezellig en MTB rijk in de Ardennen. Vandaag op de velo gesprongen en een aardig ritje gemaakt. Stilaan gaan de week kilometertjes de hoogte in gaan. Deze week was het nog moeilijk meetbaar daar er een aantal bosritten met een gemiddelde van 12km/u tussen zaten maar laat het me op een 150km houden de komende weken. 'k Heb een schemaatje gemaakt dat rond die kilometertjes draait.
Maar hoe kom ik nu tot die koeien? En dien olifant? Ergens tussen Brussel en Mechelen stonden er in een toen nog bijna niet afgemaakte wei van die niet gemanipuleerde koebeesten. De laatste jaren van hun leven waren zij tijdens de dagelijkse herkauwbeurt wakker gehouden door het geluid van slaande metalen hamers op lange stalen piqueten. 't was dan ook nog niet zolang tevoren dat de 8 na de 1 kwam te staan in de jaartelling. Ben je nog mee? In ieder geval, aangekleed met een mooi lintje rond z'n buik en een heleboel notabelen vervoerend, reed de Olifant als eerste trein door onze contreien. Ik vraag me af welke compensatie er ooit naar de andere kant van't land ging omwille van deze toch wel teritoriaal vlaamse treinlijn. Bij deze rit zagen de notabelen de koeien kijken alsof ze voor het eerst een trein zagen. In dit geval was dat echt het geval. Maar blijkbaar hebben fietsers en koeien van 200 jaar geleden toch wel het één en ander gemeen. Blijkbaar waren de wielerfanaten , ondanks het talrijk opkomen voor de eerste zondag van het jaar, vandaag nog niet goed wakker van de feesten. Of laat het me daar even op houden, want het zou me pas verbazen indien het volgende week anders zou zijn. Fietsers zijn van die mensen die onderhevig zijn aan lekrijden. Daarbij rekenen ze bij herstelling op hun zadeltasje en indien die niet meer voldoet verwachten ze wat logistieke steun te kunnen krijgen van hun collega fietsertjes die toevallig voorbij komen. Dat zorgt dan voor een zekere vorm van verbondenheid. Zoiets als het opgestoken vingertje van zich kruisende mottards of het Gruss Got van de wandelaars in de duitstalige Alpen, ... wel fieters hebben dit ook. Waarschijnlijk bedoelen ze het zo niet maar je moet eens proberen een je, op zijn glimmend ros en in een veel te smal overvloedig gekleurd pakje gehesen, kruisende wielerterrorist een goedemorgen of dag te zeggen. ... koeien die voor het eerst een trein zien voorbij rijden... zo zien ze er uit! Daarom deze oproep naar iedereen die zichzelf geen egocentrische eikel vindt: wees dat ook niet op je fiets! En voor ik hier een feministische negatieve respons op krijg... het clichébeeld van de wielertoerist is nu eenmaal mannelijk (ondanks het stijgend aantal amazones) en anderzijds kan je het misschien vertalen als een positieve benadering. Kom je me één dezer dagen tegen... ne vinger, hand, goeiemorgen,... krijg je erbij (of ik moet neig op mijnen aasem aant trappen zijn!)
Have fun en tot binnenkort. Swa

HoHoHo!!!!
Ik rij de laatste dagen met een kerstmuts op, dus morgen zet ik dat spel nog eens op mijn kletskop ('t is nodig). Het is morgen een doodgewone donderdag (trouwens is donderdag niet altijd doorgewoon? Je hebt vrijdag visdag, sunday bloody Sunday, vette dinsdag... voor elk wat wils maar verder dan wat wit komt een donderdag meestal niet. Of toch, in den tijd in Leuven... den eersten donderdag)  We wijken af. Het is geen gewone donderdag. Het zal sowieso één van de weinige donderdagen zijn waarop ik in 2007 op mijn fiets zat. 't zal ook den donderdag zijn waarop ik de laatste keer de drempel van de dries overschreid. Wie goesting heeft om mee te gaan...
Mijn schema vordert en is eigenlijk nog niet belangrijk. We vertrekken vrijdag voor een weekje naar de Ardennen. Ik neem op z'n minst mijn MTB mee en dat doen mijn schoonbruus ook. Rijden ga ik er zeker doen. Maar, 't heeft niks met wallonië te maken, kans om te bloggen zal ik waarschijnlijk niet hebben. Dus hierbij wens ik jullie allemaal een
                                  ZEER VLOT SCHAKELEND 2008 !!!!
                                                  
                                                                         tot volgend jaar!

                                                                               Swa

 
't is zover !!!!!!!
Hans, Stef en Swa zijn ingeschreven.
De centjes zijn vertrokken!
De dossards komen er aan!!!!!!

Dit was indertijd de titel van één van Urbanus' sketchen, toen hij nog de familienaam Van Anus droeg. Wel net het weekend dat hij zijn grote rivival meemaakt sloeg het noodlot toe. De één al wat erger gesteld dan de andere. Zoals elk jaar riskeer ik het me nog één keer te volleyballen. Dat ter gelegenheid van het veteranen tornooi van kruikenburg waaraan ik dan delneem met de oudersploeg. Fijn en gezellig. Zoals het oude knarren beaamt (nvdr: ik ben geen 40!!) wordt een goede opwarming gerealiseerd. 't ziet er allemaal leuk uit. Voor de eerste match nog wat sparren (das het werkwoord van kerstbomen) met Geert C. (wenst anàniem te blijven om represailles te voorkomen) en we gaan een leuke dag tegemoet. Al eens een duikje gepleegd, een sprongtoets, een aanval links en rechts... echt 't gaat goed komen. Toen plots, als een olifant op kousevoeten (en hij was nog niet roos) het plots nodig vond zijn lomp gewicht op mijn sacrum te zetten. Die olifant blijkt niet aanwezig te zijn maar mijn onderrug was gekraakt zonder osteo in de buurt. 't Is van de Kl... Och komt wel goed was de eerste reactie, na een halfuur was dat: kzal straks wel wat losrijden op de fiets, na een uur was da: 'k hoop dat ik nog aan mijn auto geraak, thuis geraakt was het: hoelang moet ikhier nog blijiven liggen en wat ga ik slikken. Nu een paar dagen verder, op een bureaustoel zittend, (hebt ge slechter voor deze kwetsuur?) hoop ik morgen eens los te kunnen rijden. Hoe ik straks die kerstboom in de wagen moet krijgen is me ook al een raadsel. De evolutie in het weekend was toch van die aard dat ik de fietsers toch vervoegd heb voor een pintje na hun tocht (op zondag namiddag omdat het zonnetje toch wat meer warmte gaf dan in de ochtend) . Daar blijkt dat de veloberg slachtoffers gemaakt heeft. Materieel valt het allemaal wel mee om tegen 45 tegen de grond te gaan. Een fietslint, een broek en een windjack voor de vuilbak maar dat had erger kunnen zijn, net zoals de fysieke schade. Hij zal lekker stijf geweest zijn maandagochtend, peter. Overal van die net iets dieper dan oppervlakkige schaafwonden en een elleboog die zo een beetje obesitas neigingen kreeg. Waarschijnlijk zal hij evenveel plezier gehad hebben aan zijn behandelingen als z'n patiënten maandag voormiddag. Al bij al. We hebben onze portie lekken banden en nu ook fysieke problemen gehad. Nog een griepje te gaan en we zijn ervan af. De weg ligt open voor een ideale voorbereiding.

PS. Niet te hard zeggen: De inschrijvingen zouden starten!

Eindelijk gevonden. DE manier om meer bezoekers te krijgen op m'n blog. Niks schrijven. Ofwel komt het omdat jullie mijn gezwets beu zijn en jullie er van willen vergewissen of ik er eindelijk mee gestopt ben, ofwel zijn er een aantal fietsenden die het ook te rot vinden om door dat weer te rijden. Ik zie het alleszins niet zitten. 25 liter water op één dag is net van het goeie teveel om door te rijden. Het enige wat er op zit is de rollen boven te halen. Maar zoals je al weet is dat niet mijn sterkste kant. Het enige wat op dit moment wordt bereikt is het verlies aan gewicht. Het is nog niet spectaculair maar het daalt. Wel de laatste dagen zeer onregelmatig gegeten maar wel nog binnen toegestane caloriewaarden. Op dat gebied komt het dus misschien toch nog goed. Nog goed nieuws. Of toch éénje dat bevestigd dat de motivatie er ook bij anderen is voor de Marmotte. Stef schaft zich een nieuw vehikel aan. De keuze is nog niet gemaakt maar hij gaat op zoek naar een model van 2007 omdat daarin zaakjes te doen zijn, nu de modellen 2008 reeds in de etalage staan. Is trouwens één van die markt gegevens die ik nooit zal begrijpen. Een fiets aangekocht in oktober is een maand later een oud ros omdat er een ander biezeke rond de opstaande buis is gespoten. Verstandige keuze vind ik dat om niet aan dat marketing gebeuren deel te nemen. Bref, we kijken er naar uit en stiekem hopen we dat het een zwarte wordt.
Tot fiets, als er dat van komt met het voorspelde weer. Swa

Sinterklaas komt er aan en daar waar hij dit weekend reeds langskwam zal de patex serieus gevloeid hebben om zijn baard op z'n plaats te houden. De wind woei hard en de regen viel met bakken uit de lucht op zondag. Zaterdag was er een gaatje in de wolken wat een aantal fietsers aangezet heeft om het ros van de haak te halen. Zo ook Peter en Hans. Ik heb het alleen van horen zeggen want ik was er niet bij maar 't is weer ne keer rustig gegaan.... Ze hebben van m'n afwezigheid geprofiteerd om wat klimwerk te doen. Zelf kon ik er niet bij zijn. Als je dochter afscheid wil nemen van haar volleybalploeg na de zaterdag match dan vond ik dat ik daar bij moest zijn. 4t was ni gemakkelijk maar dit was toch wel prioritair. Dat maakt dat mijn weekend zich beperkt heeft tot een half uur rollen. NIET GOED. Ik troost me met de idee dat de Marmotte nog veraf ligt.
En 't wordt niet simpel de komende dagen. Onze woensdagavondrit valt waarschijnlijk in't water en spinnen wordt moeilijk. Zelfs in't weekend zal het krabben worden voor een droge periode.
Och we zien wel.
Er is wel goed nieuws aan de horizon. Na een week vrij hard op m'n voeding gelet te hebben (vrijdag was een zware uitzondering wegens professionele verplichtingen, en daar krijg ik het nog niet voor mekaar) zijn we er sinds lang in geslaagd de verloren grammen in de week ook in het weekend te behouden. Ik geef toe het is niet simpel, bezoek bij Louis en Nicole, het zondagmiddagrecept, de Sint snoepjes,...maar 't is gelukt. Bovendien ben ik gemotiveerd om door te gaan. Ik ga me geen zware voorspellingen in de mond leggen voor de komende week maar ik heb het gevoel dat ik er voor kan gaan om er nog een paar honderden grammen af te krijgen de komende dagen. Ik zal het nodig hebben want week 1 van het nieuwe jaar vertrek ik met ne nest keukenpieten naar de ardennen. 't Zou fijn zijn als er sneeuw ligt maar dat zal het fietsen wel beperken. In ieder geval sta ik nog net boven de 27 BMI-waarde. Met een beetje inspanning moet ik volgende week onder die grens zitten. Trouwens het zal nu moeten gaan gebeuren anders kan ik m'n doelstelling voor de Marmotte wel vergeten. Wanneer er meer kilometers gereden worden heb ik de neiging gewicht te pakken door spierontwikkeling. Om dat op te vangen moet ik zeker in februari op weegschaal-afstand van de voorgenomen 24,5 komen.
We zin wel. En nu...is het hopen op toch wat baankilometers deze week.
Tot volgende! Swa

'T ziet en goed uit voor woensdag. Maar wat er nadien op het menu staat is duidelijk minder. Even op internet gezeten en onze Frank bezig gehoord. Het ziet er naar uit dat het weekend een binnenblijf gebeuren wordt. Bovendien moet mijn mountainbike binnen om 't één en ander aan te passen. Vooral mijn voorrem baart me nog steeds zorgen. 'k zou het natuurlijk ook zelf kunnen doen. Misschien nog de beste oplossing. Als ik er niet uitkom leg ik m'n oor wel te luisteren bij Jacky.
Dus...wordt het misschien wel een spin-moment. Als er kandidaten zijn laat dan gauw iets weten. Indien we bevestiging van het KL... weer krijgen voor zondag, hebben we de gelegenheid om nog eens samen iets te doen?!?  Wie...?

Gabbers,
Vreemd fietsweekend achter de rug. Aan de weergoden zal het niet liggen. Die zijn ons de laatste weken neig positief gezind. Alsof ze hun agenda aanpassen aan de onze. Maar blijkbaar hebben we te veel de caotchouk-goden voor de borst gestoten. Nooit,...of toch zeer zelden riidt er iemand lek. Dit weekend hebben we de hoofdvogel afgeschoten. Het begon allemaal op een fantastisch fietspad in Aalst. Mij twee compagnons reden op de baan, ik als een brave burger op een, niet eens zo slecht, fietspad. Enkel was men bij de aanleg vergeten dat een fietspad ook verlaten moet worden. Een "klein" putje van een klein half vierkant metertje met een klein agressief boordje...bref, ik heb nog geprobeerd er over te wippen maar was veel te laat en ik mocht van geluk spreken dat m'n velg het gehouden heeft. Het traject verder gezet richting Donkmeer. Voornamelijk langs steenwegen met van die fantastische fietspaden die een verzamelplaats zijn van kleine glassplinters, steentjes, stokjes,... allez al wat goed is voor je bandjes. 't Kon niet uitblijven. Hans rijdt ook plat. Och, 't was niet te koud en we maalden er niet om. We hadden ons deel gehad. Peter heeft ons gedurende 65km (wind mee of tegen) meegesleurd tot Lebbeke. OK, daar was 't vet wat van de soep en was ik content er ook eens mogen aan te sleuren. Louis schonk ons na 75 km aan een gemiddeld boven de 30 een welverdiend frisdrankje. En Peter...die had een suikerwafeltje vandoen. Ik heb het hier eerder al vermeld maar kan het me niet laten. Peter, da is een beest. Rijden tot 't vat af is en dan zien thuis te geraken. Voor Hans en mezelf een oogopener om dieper te gaan. Conclusie... Neig content van deze rit.
Zondag, wat dikke beentjes. Logisch toch?
Vooral niet paniekeren...Peter zit op z'n paard. (of toch z'n dochter en hij mag de hindernissen vasthouden...of zo iets) Dus Hans en ik alleen op stap. Wordt rustig...? alhoewel dat het vrij aardig start. Ik heb wel zin in wat kilometers, het bolt lekker. Die naast mij denkt daar anders over. In lussen rond de homebase rijdend (om de hemelsluizen te kunnen opvangen indien nodig) merk ik dat het niet zo lekker loopt bij hem. Wat kan je dan beter doen dan...platrijden, omeven te recupereren? Zo gezegd zo gedaan. Bandje 3 in één weekend. Vrij vlot vervangen, cartoucheke leeg gespoten. En wijle weg. Voor efkes! 3km verder terug van dattum. Laatste bandje, deze keer goed uitgekuisd en een geweldig fijn,klein, lief maar oh zo scherp steentje in het bandje gevonden, en ook 't laatste cartoucheke op gebruikt! Het voelde aan als die moment van de maand zonder voorzorgsmaatregelen op schok zijn (van horen zeggen) en dus kortste weg naar Nicole en H..Louis.
Resultaat, goe fietsweekend gehad , net iets minder kilometer dan had gekund maar de banden pech daar zijn we voor 6 maand van verlost!
Tot binnenkort, Swa

PS. Je kan al aardig wat toertochten plannen voor 2008. Je vind ze op www.nosinternos.tk

dag allemaal,
Gisteren, ondanks de vrieskou op het ros gestapt. En het voelde ook aan als een ros in figuurlijke betekenis. Als beginnelingen fouten gemaakt waar zelfs de rode duivels mee zouden lachen. We waren met z'n drieën. Zoals steeds Hans en na ziekte was Peter er terug bij. Een geluk dat ik weet dat hij echt ziek geweest is want anders zou ik me nog vragen beginnen stellen. Die kerel zit drie weken niet op z'n fiets, slikt antibiotica (na eerst zonder geprobeerd te hebben), neemt niet de tijd om echt uit te zieken en toch spprint die op z'n fiets alsof hij vorige week nog in de Alpen trainde. 't verschil is toch wel groot. Eén van de commentaren van Hans na de rit was terecht dat het een trainingsbeest is. (met de nadruk op het laatste deel van het woord) Wat ik niet wist is dat Peter al opgewarmd was wanneer we aan de gezamelijke rit begonnen. En daar is het fout gelopen. Karakterieel zijn we beiden koptrekkers, bovendien wil ik zeker niet versleten worden als wieltjeszuiger en dus rij ik van bij de start met de neus in de wind. Als je er dan twee hebt die van bij de start de leiding nemen heb je sowieso een constante versnelling. Combineer dat met een parcours dat van bij het begin licht hellend is... dan rij je voor jet weet in het donkerrood. Geen probleem dacht ik, zolang ik de ademhaling onder controle hield. Tot we, in de voorgeborchtes van Brussel, een aardige helling tegen kwamen. Ademhaling weg, de koude buitenlucht verschroeide mijn luchtwegen en bevroren zuurstof naar m'n benen transporteren is mijn lichaam blijkbaar niet gegund. gevolg: licht uit. Dit was jaren geleden. Ik was drie kwartuur aan het rijden en 't was op. Ik ben blij dat ze even zijn gaan temporiseren wat me de kans boodt te melden dat het over was en dat ze zonder mij voort moesten. Thv de Westrand ben ik stilletjes de andere kant opgedraaid en moesten ze wel alleen door. Rustig naar huis gebold en de douche opgezocht. Klei kind!!!
Och, 't is weer eens een les. Volgende gelegenheid zal ik m'n trots wat op zij zetten en mijne meter 90 achter die twee anderen proberen te verstoppen.
Wanneer ik fris gewassen bij Louis en Nicole aankwam, kwamen zij ook net aan. Als ik zag hoe de gezichtjes getekend waren en hun borstkas op en neer zag gaan wist ik dat ik een verstandige beslissing had genomen. En ... de Witkap heeft gesmaakt. Het blijft vreemd er aan te denken dat den Dries binnen een paar weken nooit meer zal zijn wat hij de laatste jaren voor ons is geweest.

Iets heel anders: als de puzzle-stukjes goed vallen zit de kans er dik in dat we met zeven vertrekken naar de Marmotte. Ik ga het vel ...niet verkopen vooraleer het bevestigd wordt maar de kans is reeel.

Tot lees, Swa