't is zover !!!!!!!
Hans, Stef en Swa zijn ingeschreven.
De centjes zijn vertrokken!
De dossards komen er aan!!!!!!

Dit was indertijd de titel van één van Urbanus' sketchen, toen hij nog de familienaam Van Anus droeg. Wel net het weekend dat hij zijn grote rivival meemaakt sloeg het noodlot toe. De één al wat erger gesteld dan de andere. Zoals elk jaar riskeer ik het me nog één keer te volleyballen. Dat ter gelegenheid van het veteranen tornooi van kruikenburg waaraan ik dan delneem met de oudersploeg. Fijn en gezellig. Zoals het oude knarren beaamt (nvdr: ik ben geen 40!!) wordt een goede opwarming gerealiseerd. 't ziet er allemaal leuk uit. Voor de eerste match nog wat sparren (das het werkwoord van kerstbomen) met Geert C. (wenst anàniem te blijven om represailles te voorkomen) en we gaan een leuke dag tegemoet. Al eens een duikje gepleegd, een sprongtoets, een aanval links en rechts... echt 't gaat goed komen. Toen plots, als een olifant op kousevoeten (en hij was nog niet roos) het plots nodig vond zijn lomp gewicht op mijn sacrum te zetten. Die olifant blijkt niet aanwezig te zijn maar mijn onderrug was gekraakt zonder osteo in de buurt. 't Is van de Kl... Och komt wel goed was de eerste reactie, na een halfuur was dat: kzal straks wel wat losrijden op de fiets, na een uur was da: 'k hoop dat ik nog aan mijn auto geraak, thuis geraakt was het: hoelang moet ikhier nog blijiven liggen en wat ga ik slikken. Nu een paar dagen verder, op een bureaustoel zittend, (hebt ge slechter voor deze kwetsuur?) hoop ik morgen eens los te kunnen rijden. Hoe ik straks die kerstboom in de wagen moet krijgen is me ook al een raadsel. De evolutie in het weekend was toch van die aard dat ik de fietsers toch vervoegd heb voor een pintje na hun tocht (op zondag namiddag omdat het zonnetje toch wat meer warmte gaf dan in de ochtend) . Daar blijkt dat de veloberg slachtoffers gemaakt heeft. Materieel valt het allemaal wel mee om tegen 45 tegen de grond te gaan. Een fietslint, een broek en een windjack voor de vuilbak maar dat had erger kunnen zijn, net zoals de fysieke schade. Hij zal lekker stijf geweest zijn maandagochtend, peter. Overal van die net iets dieper dan oppervlakkige schaafwonden en een elleboog die zo een beetje obesitas neigingen kreeg. Waarschijnlijk zal hij evenveel plezier gehad hebben aan zijn behandelingen als z'n patiënten maandag voormiddag. Al bij al. We hebben onze portie lekken banden en nu ook fysieke problemen gehad. Nog een griepje te gaan en we zijn ervan af. De weg ligt open voor een ideale voorbereiding.

PS. Niet te hard zeggen: De inschrijvingen zouden starten!

Eindelijk gevonden. DE manier om meer bezoekers te krijgen op m'n blog. Niks schrijven. Ofwel komt het omdat jullie mijn gezwets beu zijn en jullie er van willen vergewissen of ik er eindelijk mee gestopt ben, ofwel zijn er een aantal fietsenden die het ook te rot vinden om door dat weer te rijden. Ik zie het alleszins niet zitten. 25 liter water op één dag is net van het goeie teveel om door te rijden. Het enige wat er op zit is de rollen boven te halen. Maar zoals je al weet is dat niet mijn sterkste kant. Het enige wat op dit moment wordt bereikt is het verlies aan gewicht. Het is nog niet spectaculair maar het daalt. Wel de laatste dagen zeer onregelmatig gegeten maar wel nog binnen toegestane caloriewaarden. Op dat gebied komt het dus misschien toch nog goed. Nog goed nieuws. Of toch éénje dat bevestigd dat de motivatie er ook bij anderen is voor de Marmotte. Stef schaft zich een nieuw vehikel aan. De keuze is nog niet gemaakt maar hij gaat op zoek naar een model van 2007 omdat daarin zaakjes te doen zijn, nu de modellen 2008 reeds in de etalage staan. Is trouwens één van die markt gegevens die ik nooit zal begrijpen. Een fiets aangekocht in oktober is een maand later een oud ros omdat er een ander biezeke rond de opstaande buis is gespoten. Verstandige keuze vind ik dat om niet aan dat marketing gebeuren deel te nemen. Bref, we kijken er naar uit en stiekem hopen we dat het een zwarte wordt.
Tot fiets, als er dat van komt met het voorspelde weer. Swa

Sinterklaas komt er aan en daar waar hij dit weekend reeds langskwam zal de patex serieus gevloeid hebben om zijn baard op z'n plaats te houden. De wind woei hard en de regen viel met bakken uit de lucht op zondag. Zaterdag was er een gaatje in de wolken wat een aantal fietsers aangezet heeft om het ros van de haak te halen. Zo ook Peter en Hans. Ik heb het alleen van horen zeggen want ik was er niet bij maar 't is weer ne keer rustig gegaan.... Ze hebben van m'n afwezigheid geprofiteerd om wat klimwerk te doen. Zelf kon ik er niet bij zijn. Als je dochter afscheid wil nemen van haar volleybalploeg na de zaterdag match dan vond ik dat ik daar bij moest zijn. 4t was ni gemakkelijk maar dit was toch wel prioritair. Dat maakt dat mijn weekend zich beperkt heeft tot een half uur rollen. NIET GOED. Ik troost me met de idee dat de Marmotte nog veraf ligt.
En 't wordt niet simpel de komende dagen. Onze woensdagavondrit valt waarschijnlijk in't water en spinnen wordt moeilijk. Zelfs in't weekend zal het krabben worden voor een droge periode.
Och we zien wel.
Er is wel goed nieuws aan de horizon. Na een week vrij hard op m'n voeding gelet te hebben (vrijdag was een zware uitzondering wegens professionele verplichtingen, en daar krijg ik het nog niet voor mekaar) zijn we er sinds lang in geslaagd de verloren grammen in de week ook in het weekend te behouden. Ik geef toe het is niet simpel, bezoek bij Louis en Nicole, het zondagmiddagrecept, de Sint snoepjes,...maar 't is gelukt. Bovendien ben ik gemotiveerd om door te gaan. Ik ga me geen zware voorspellingen in de mond leggen voor de komende week maar ik heb het gevoel dat ik er voor kan gaan om er nog een paar honderden grammen af te krijgen de komende dagen. Ik zal het nodig hebben want week 1 van het nieuwe jaar vertrek ik met ne nest keukenpieten naar de ardennen. 't Zou fijn zijn als er sneeuw ligt maar dat zal het fietsen wel beperken. In ieder geval sta ik nog net boven de 27 BMI-waarde. Met een beetje inspanning moet ik volgende week onder die grens zitten. Trouwens het zal nu moeten gaan gebeuren anders kan ik m'n doelstelling voor de Marmotte wel vergeten. Wanneer er meer kilometers gereden worden heb ik de neiging gewicht te pakken door spierontwikkeling. Om dat op te vangen moet ik zeker in februari op weegschaal-afstand van de voorgenomen 24,5 komen.
We zin wel. En nu...is het hopen op toch wat baankilometers deze week.
Tot volgende! Swa

'T ziet en goed uit voor woensdag. Maar wat er nadien op het menu staat is duidelijk minder. Even op internet gezeten en onze Frank bezig gehoord. Het ziet er naar uit dat het weekend een binnenblijf gebeuren wordt. Bovendien moet mijn mountainbike binnen om 't één en ander aan te passen. Vooral mijn voorrem baart me nog steeds zorgen. 'k zou het natuurlijk ook zelf kunnen doen. Misschien nog de beste oplossing. Als ik er niet uitkom leg ik m'n oor wel te luisteren bij Jacky.
Dus...wordt het misschien wel een spin-moment. Als er kandidaten zijn laat dan gauw iets weten. Indien we bevestiging van het KL... weer krijgen voor zondag, hebben we de gelegenheid om nog eens samen iets te doen?!?  Wie...?

Gabbers,
Vreemd fietsweekend achter de rug. Aan de weergoden zal het niet liggen. Die zijn ons de laatste weken neig positief gezind. Alsof ze hun agenda aanpassen aan de onze. Maar blijkbaar hebben we te veel de caotchouk-goden voor de borst gestoten. Nooit,...of toch zeer zelden riidt er iemand lek. Dit weekend hebben we de hoofdvogel afgeschoten. Het begon allemaal op een fantastisch fietspad in Aalst. Mij twee compagnons reden op de baan, ik als een brave burger op een, niet eens zo slecht, fietspad. Enkel was men bij de aanleg vergeten dat een fietspad ook verlaten moet worden. Een "klein" putje van een klein half vierkant metertje met een klein agressief boordje...bref, ik heb nog geprobeerd er over te wippen maar was veel te laat en ik mocht van geluk spreken dat m'n velg het gehouden heeft. Het traject verder gezet richting Donkmeer. Voornamelijk langs steenwegen met van die fantastische fietspaden die een verzamelplaats zijn van kleine glassplinters, steentjes, stokjes,... allez al wat goed is voor je bandjes. 't Kon niet uitblijven. Hans rijdt ook plat. Och, 't was niet te koud en we maalden er niet om. We hadden ons deel gehad. Peter heeft ons gedurende 65km (wind mee of tegen) meegesleurd tot Lebbeke. OK, daar was 't vet wat van de soep en was ik content er ook eens mogen aan te sleuren. Louis schonk ons na 75 km aan een gemiddeld boven de 30 een welverdiend frisdrankje. En Peter...die had een suikerwafeltje vandoen. Ik heb het hier eerder al vermeld maar kan het me niet laten. Peter, da is een beest. Rijden tot 't vat af is en dan zien thuis te geraken. Voor Hans en mezelf een oogopener om dieper te gaan. Conclusie... Neig content van deze rit.
Zondag, wat dikke beentjes. Logisch toch?
Vooral niet paniekeren...Peter zit op z'n paard. (of toch z'n dochter en hij mag de hindernissen vasthouden...of zo iets) Dus Hans en ik alleen op stap. Wordt rustig...? alhoewel dat het vrij aardig start. Ik heb wel zin in wat kilometers, het bolt lekker. Die naast mij denkt daar anders over. In lussen rond de homebase rijdend (om de hemelsluizen te kunnen opvangen indien nodig) merk ik dat het niet zo lekker loopt bij hem. Wat kan je dan beter doen dan...platrijden, omeven te recupereren? Zo gezegd zo gedaan. Bandje 3 in één weekend. Vrij vlot vervangen, cartoucheke leeg gespoten. En wijle weg. Voor efkes! 3km verder terug van dattum. Laatste bandje, deze keer goed uitgekuisd en een geweldig fijn,klein, lief maar oh zo scherp steentje in het bandje gevonden, en ook 't laatste cartoucheke op gebruikt! Het voelde aan als die moment van de maand zonder voorzorgsmaatregelen op schok zijn (van horen zeggen) en dus kortste weg naar Nicole en H..Louis.
Resultaat, goe fietsweekend gehad , net iets minder kilometer dan had gekund maar de banden pech daar zijn we voor 6 maand van verlost!
Tot binnenkort, Swa

PS. Je kan al aardig wat toertochten plannen voor 2008. Je vind ze op www.nosinternos.tk

dag allemaal,
Gisteren, ondanks de vrieskou op het ros gestapt. En het voelde ook aan als een ros in figuurlijke betekenis. Als beginnelingen fouten gemaakt waar zelfs de rode duivels mee zouden lachen. We waren met z'n drieën. Zoals steeds Hans en na ziekte was Peter er terug bij. Een geluk dat ik weet dat hij echt ziek geweest is want anders zou ik me nog vragen beginnen stellen. Die kerel zit drie weken niet op z'n fiets, slikt antibiotica (na eerst zonder geprobeerd te hebben), neemt niet de tijd om echt uit te zieken en toch spprint die op z'n fiets alsof hij vorige week nog in de Alpen trainde. 't verschil is toch wel groot. Eén van de commentaren van Hans na de rit was terecht dat het een trainingsbeest is. (met de nadruk op het laatste deel van het woord) Wat ik niet wist is dat Peter al opgewarmd was wanneer we aan de gezamelijke rit begonnen. En daar is het fout gelopen. Karakterieel zijn we beiden koptrekkers, bovendien wil ik zeker niet versleten worden als wieltjeszuiger en dus rij ik van bij de start met de neus in de wind. Als je er dan twee hebt die van bij de start de leiding nemen heb je sowieso een constante versnelling. Combineer dat met een parcours dat van bij het begin licht hellend is... dan rij je voor jet weet in het donkerrood. Geen probleem dacht ik, zolang ik de ademhaling onder controle hield. Tot we, in de voorgeborchtes van Brussel, een aardige helling tegen kwamen. Ademhaling weg, de koude buitenlucht verschroeide mijn luchtwegen en bevroren zuurstof naar m'n benen transporteren is mijn lichaam blijkbaar niet gegund. gevolg: licht uit. Dit was jaren geleden. Ik was drie kwartuur aan het rijden en 't was op. Ik ben blij dat ze even zijn gaan temporiseren wat me de kans boodt te melden dat het over was en dat ze zonder mij voort moesten. Thv de Westrand ben ik stilletjes de andere kant opgedraaid en moesten ze wel alleen door. Rustig naar huis gebold en de douche opgezocht. Klei kind!!!
Och, 't is weer eens een les. Volgende gelegenheid zal ik m'n trots wat op zij zetten en mijne meter 90 achter die twee anderen proberen te verstoppen.
Wanneer ik fris gewassen bij Louis en Nicole aankwam, kwamen zij ook net aan. Als ik zag hoe de gezichtjes getekend waren en hun borstkas op en neer zag gaan wist ik dat ik een verstandige beslissing had genomen. En ... de Witkap heeft gesmaakt. Het blijft vreemd er aan te denken dat den Dries binnen een paar weken nooit meer zal zijn wat hij de laatste jaren voor ons is geweest.

Iets heel anders: als de puzzle-stukjes goed vallen zit de kans er dik in dat we met zeven vertrekken naar de Marmotte. Ik ga het vel ...niet verkopen vooraleer het bevestigd wordt maar de kans is reeel.

Tot lees, Swa

We zijn een maand bezig en dus nog 8 maand te gaan. Ondanks op fietsgebied een rustig verlengd weekend achter de rug te hebben, denk ik dat de eerste conclusies positief zijn. Dit weekend ben ik er  achter gekomen dat wat andere sport je lichaam ook veel deugd kan doen. (ik heb het dan niet over toog sport) Op fietsgebied staan we waar we moeten staan en zelfs verder dan verwacht, zoals steeds is het reeds duidelijk dat het grote probleem mijn gewicht zal zijn. Misschien vind ik weer inspiratie indien we morgen wat knopen doorhakken ivm met het verblijf op de Marmotte. Na een verrassend goede maand oktober lijkt november zich klimatologisch toch wat meer als winter aan te kondigen. We zien wel wat het geeft... nog een maandje kilometertjes doen met af en toe wat krachttraining en dan kunnen we ons basis trainingsschema beginnen uitwerken en echt aan de slag gaan. Tot lees! Swa

Wie me tegen dan kan uitleggen hoe een exelfile op een blog te zetten laat het maar weten!

Het welgekende koppel Al C. Ohol en S.Laapgebrek zijn een verderf voor de mens! Hoedt u, waarde vrienden, van deze duivelse combinaties die reeds vóór de besluitvorming een De Wever-Maingainniaanse padstelling veroorzaken! Hoedt u, vóór het land naar de kl... gaat. België heeft u misschien nog nodig en liefst in nuchtere toestand. Sta paraat, wie vervangt er morgen de binnenbandjes van het gevlochten tenen mandje dat bengelt aan de, misschien wel toekomstig presidentiële, zeppelin. Ook JIJ kan kiezen voor de juiste weg, ook JIJ hebt de kracht, ga ervoor en kijk niet om....
Flahaut for president...van Afrika.

Om gelijkaardige gevolgen te voorkomen in de toekomst doe ik bij deze een oproep aan diegenen die me wel eens vergezellen bij het verorberen van één (soms twee) pintjes. Vanaf heden wordt van jou verwacht je consumatie net iets trager naar binnen te zwelgen. Ik begrijp dat de inspanningen geleverd door de waard van een uitspanning er op gericht zijn het schof te spijzen. Wetende dat de gefrequenteerde herberg een aardige ontlasting van de tapinstallatie kent, ook zonder onze, toch wel achtenswaardige, bijdrage, is de kans om scheef bekeken te worden, bij enig gereserveerd bestelgedrag, zo goed als onbestaand. NO MORE !!! allez, toch niet meer vandaag. 't is sluitingsdag.
Naast de in wording zijnde trainings en gewichtsbeïnvloedende schema's wordt overwogen om ook een alcoholconsumptie-afbouw-planning op punt te zetten. Gekoppeld aan de kiloverlaging zal dat ongetwijfeld een harde dobber worden.
Voor mij een watertje en langt uzelf ook iets!

Een beetje onverwacht zijn er heel wat kilometertjes afgehaspeld dit weekend. Als het weer zich zo blijft presenteren wordt het een mooie voorbereiding. 't weekend is droog, woensdagavonden worden gekenmerkt door tijdelijke opklaringen. Laat ons hopen dat het voorjaar zich ook zo aandient. Zaterdag zijn we in de namiddag vertrokken voor wat een rustig ritje van anderhalf uur zou moeten worden. In de wetenschap dat we 's anderendaags met Peter het groot verzet zouden mogen boven halen mocht het wel rustig blijven. "Verstandig" als we zijn, vertrokken met de wind plat op de neus. Heel rustig vertrokken maar na 15km werd dat gezapig tempo me plots te gemakkelijk. We moeten ergens in de buurt van Gaasbeek gezeten hebben op dat moment. Voortgaand op de richting van het waterzonnetje dacht ik nog even door te rijden met de neus in de wind. Den Hans had er weinig last van. Als er ooit een competitie windtunnelverstopper uitgereikt wordt dan valt hij zeker in de prijzen. Ergens in het Lembeekse was ik ervan overtuigd dat ik op de terugweg was,  afgaande op de "zon". Maar die wind bleef maar uit de foute richting blazen. Toen ik een verkeersbord met daarop "Saintes" voorbij reed kreeg ik de bevestiging van mijn foute oriëntatie. Eerste beste straat naar rechts genomen om toch wat in de juiste richting te komen. De wind bleek wel echt lekker mee te spelen. De ingeslagen weg was een lichte helling maar met de wind nu in het voordeel haalde je makkelijk 35 /u. Na 66 km binnengekomen met een gemiddelde dat net niet flirtte met 30/u. 't is oktober! Ik kan me weinig gelijkaardige ritten indenken in het voorjaar van 2007 waar we dit, zonder in groep te rijden , haalden. Zondag zou zich aankondigen met dikke benen, maar niets van dat. Peter gaf forfait, wegens koorts, wat onze hoop op een brommertje om achter te hangen helemaal liet verdwijnen. We zouden het weer zelf moeten doen. Voor de tweede dag op rij, een regio bereden die we niet vaak rijden. Dat maakt het toch altijd aangenaam om eens iets anders te ontdekken. We rijden elke woensdag al hetzelfde parcours. Waar we juist gezeten hebben kan ik zoals steeds niet meer reconstrueren. Liedekerke, Heldergem, Mere, Aalst, Moorsel, Lombeek moet het zowat geweest zijn. 'k zou m'n machientje nog eens moeten nakijken maar 't zal wel iets rond de 55km geweest zijn. En ondanks de afwezigheid van een trekker en nog sterkere wind als daags voordien zijn we met een gemiddelde van 28,5 binnengekomen. De Witkap smaakte nadien neig goed, in de wetenschap dat we een goed weekend achter de rug hadden. Het blijft trouwens een vreemd zicht als je pluimgewicht Hans de grote molen ziet rondduwen. En toch...ben ik niet tevreden. Mijn gewicht is terug gestegen. Wat wil je , gerst en mout zijn ongetwijfeld dikmakers en de maaltijden die me voorgeschoteld worden zijn gewoon te lekker om er met mate van te eten. Ik ga mijn kookploeg moeten veranderen! Of ervoor zorgen dat ik me beperk tot kleinere porties. Tot lees, Swa

Op dit moment, nog de winter en de lente te gaan alvorens de Marmotte voor de deur staat, begint de koorts toch al te stijgen. Waar vorig jaar een eerste verkenning was ligt de uitdaging nu heel anders. Een tijd neerzetten! Voor de ene wordt dat goud voor de andere is dit een uurtje sneller als vorig jaar. Misschien het fijnste deel van een Marmotte uitdaging is ongetwijfeld de voorbereiding. Op zoek naar slaapplaats, inschrijvingen regelen, trainingsschema's in de meest onmogelijke vormen opmaken, weekendritten plannen, vergaderingskes bij een pint of meer dan één.... Zo is het ook ooit begonnen. Een aantal onder ons waren met het gezin in de buurt van de Ventoux op vakantie in (ik vermoed) 2003. Verder dan wat mountainbiken op zondag kwamen we in die tijd niet. Daar zij met z'n drieën hun MTB meehadden vonden ze er niet beter op dan de Ventoux challenge aan te gaan. Ze hadden er zich zelfs nog een eigen ontworpen uitrusting voor aangeschaft. Deze volledig zwarte tenuetjes zijn trouwens van in het begin sterk in de smaak gevallen zodanig dat lang voor er sprake was van de "men in black" wij op heel wat tourtochten herkend werden als die zwette mannen zijn er weer. Tegenwoordig staat er trouwens reclame op voor een apotheker, wat ongetwijfeld "past" in het kader van de huidige wielrennerij. We hebben gezocht naar een dierenarts maar die wilden er niet mee naar buiten komen en de lokale imkervereniging wilde ook al niet mee. We wijken af.... Behalve het zwart is er niet veel overgebleven van de eerste versie tenuetjes. Het logo van Nos Inter Nos is echter gebleven en dat zal ook wel zo blijven zolang er gereden wordt. Of de groepsnaam nog helemaal de lading dekt is niet altijd duidelijk maar het blijft ongetwijfeld van toepassing. We blijven afwijken...
De verhalen van die mannen waren van die aard dat er vrij snel geopperd werd om eens een meerdaags te organiseren. We dachten aan de volgende lente. Daar we mountainbiketen zouden we naar de Morvan trekken. Van natuur de Ardennen plus, kilometers bewegwijzerde parcours, in't buitenland en toch niet te ver. Campingplaats gereserveerd, datum vastgelegd, groepje van 5 man, bivaktent te pakken gekregen van de chiro,... wij klaar voor vertrek. Op vrijdagavond wanneer we woensdag nadien zouden vertrekken nog alles eens besproken bij een goei pint en wij content als kleine kadeekes die sinterklaas verwachten uitkijkend naar onze eerste fietstrip. Alles leek in orde. Tot maandag. Was het omwille van minder goed weer, was het omwille van heimwee van sommigen, om welke reden dan ook er werden maandag tijdens de werkdag wat mailtjes her en der verstuurd. Op weg naar huis kwam ik Geert tegen, we reden samen door en hij stopte voor de deur en we dronken samen een Ricard, (later zou er in Lombeek nog een Ricard-brug komen op het Burkina-Lombeek parcours). De ideeën die overdag geopperd werden kwamen helemaal tot leven bij deze anijs geuren. Als je zelf mocht kiezen, waar drink je dan een Pastis? ...inderdaad, onder een plataan ergens in het zuiden net genoeg beschermt van de zon en toch nog de warmte van de stralen over je veel te witte benen voelen glijden. ( er aan denken doet me al watertanden) Dat water is trouwens één van de fantastische, ongetwijfeld nederlands geïnspireerde voordelen van Pastis. Je lengt dat aan zoveel je wil , als je er genoeg consumeert kan je 's anderendaags bij een glas water nog genieten van de geneugten van het troebel vocht. Bref, 't is nog altijd maandag, Jo laat ook van zich horen, in mijn geheugen komt die ook nog toe op m'n terras en krijgen de wijzigingsplannen vorm. Belletje naar de Doc...'t is goe we gaan dat vanavond bespreken. 's avonds bij Doc aangekomen worden de Morvan-plannen vrij snel van tafel geveegd. De nieuwe destinatie wordt de Ventoux. 't is daar beter weer eind mei en bovendien staan er platanen aan de Relais in Bédoin!
Ik vermoed dat ze ons daar nog kennen, of toch die wittekop die wanneer de rust is neergedaald als volleert entertainer z'n tafel laat bulderen. Voor de aandachtige lezer klopt de telling niet. We missen iemand bij de besprekingen. En doortrapt als we zijn houden we dat zo! Toch met enig knagend gevoel ga ik twee dagen later de fiets ophalen van Hans die er nog steeds van overtuigd is dat we naar de Morvan gaan. Gelukkig reed ik met een monovolume want die was geladen met een tent en 5 fietsen.
Een paar uur voordat we zouden vertrekken haal ik dus z'n fiets op en drink nog een slaapmutske op terras bij Hans. Wanneer die een repasse gaat halen verwittig ik snel zijn vrouw dat we van destinatie zijn veranderd. De tweede wordt ingeschonken en Hans vertelt, zonder enige argwaan...:" wel das heel fijn dat we naar de Morvan gaan, maar als da goe meevalt me die gasten dan zouden we toch eens naar de Ventoux moeten trekken..." Moeilijk moment. Hou je maar eens van de domme om niet onderdoor te gaan.
Zoals voorzien vertrekken we een paar uur later, om hoelaat weet ik niet meer, we waren rond acht uur ter bestemming. En voor eentje rijden we naar de Morvan. De baan is best gezellig, twwe wagens, wat gezever heen en weer en net voor Dijon even stoppen. Daar begint er toch iets te dagen. "zeg mannen moeten we hier niet af? Straks zijn we te ver". De details van de komende minuten kan ik me nog levendig herinneren maar deze op papier zetten zou het een en ander onrecht aandoen.
't Heeft waarschijnlijk tot bestemming geduurd eer hij echt besefte dat we naar de Ventoux reden. Na het opstellen van de tent met de nodige drukte van neig vermoeide mensen, even tot Bédoin gebold en genoten van de eerste Ricard met witte benen onder de warme zonnestralen, oh ja, die platanen waren er ook. Het werd een geanimeerde 5-daags. Zelden mensen weten zo elkaar in de haren vliegen en toch een fantastische tijd samen hebben. De relais heeft goed verdient aan ons, ook de lokale pizzeria zal zich ons eenmalige passage misschien nog herinneren en de Ventoux...daar zijn we allemaal opgeraakt. In welke tijd? Geen idee, ik denk dat de eerste er ongeveer 2u10 overdeed en de laatste zal wel dicht bij de drie uur gezeten hebben. Er zijn een aantal wereldrecord "traag"rijden gebroken hoewel deze het jaar daarop verpulverd zouden worden. Dat we via de GR naar beneden gekomen waren kreeg duidelijk meer respect als onze klimprestaties. Alhoewel ik het er velen wil zie doen, op echt geen top mountainbikes, met profielbanden en een zeer geringe voorbereiding boven geraken ... laat maar komen de grote praters!

De toon was gezet. De jaren nadien werd de tent vervangen door , zeg maar, riante villa's. De training werd door sommigen iets opgedreven. En ongetwijfeld staan we er dit jaar weer. Deze eerste (zonder familie) zal ongetwijfeld nooit meer herhaald worden maar als het maar de helft is van wat het toen geweest is ... Doc begin al maar contact op te nemen met die Luikse rechter!

Was "no chain" niet 1 van de uitspraken van Lance Armstrong indien hij in de boter trapte. Geen haar op m'n hoofd dat eraan denkt me op zijn niveau te wanen maar deze uitspraak kon ik gisteren perfect plaatsen. Geen racefiets gisteren. Voor de veiligheid hebben we besloten terug met de MTB te bollen in het donker. Een putje is nu eenmaal makkellijker opgevangen met dikke bandjes dan met hard opgepompte sliks. 't was een vreemd gevoel om terug op die toppekes te rijden en voelde me niet echt zeker in het bochtenwerk in het begin. Bovendien is één van de regelvijsjes van mijn voorrem naar de knoppen en moest ik deze dus supprimeren. Met drie aardige afdalingen mag je er niet aan denken dat je achterrem het zou begeven. Ik zal Jacky moeten vragen dat hij mijn bike niet als lesmateriaal kan gebruiken. Dan kunnen ze da gerammel er ook uithalen.  Ondanks deze mankementen had ik na een kwartiertje het gevoel de pedalen niet te voelen. Ondanks de naar boven komende champignons (veel te laat gegeten), de massa landbouwers en dus een ademhaling die om deze reden en de frisse lucht niet echt optimaal was heb ik het gevoel nooit eerder in deze periode zo goed gereden te hebben. Als we zo de winter doorkomen kan dit alleen maar tot goede resultaten leiden. Enige minpunt, mijn rug blijft opspelen.
Al surfend ook een leuk onderkomen gevonden voor de Marmotte. 't wordt tijd dat we het één en ander afspreken om de keuze te hebben. De chalet op één of andere bergflank laat ons toe met 5 te vertrekken maar er is plaats voor meer. Je ziet van hier dat ik het adres ga doorgeven...eerst een beslissing, nadien vertel ik er wel wat meer over.
Tot binnenkort, Swa

' t weekend uitgekomen met een ongelooflijk goed gevoel. Nochthans het kondigde zich niet goed aan. Te kort aan slaap en een liederlijk bestaan gedurende de afgelopen week deden mij vermoeden dat het weekend niks zou worden. Temeer moesten (sorry , mochten) we zaterdagavond naar een avondje dat zich als best gezellig aankondigde, dus weer geen slaap.
Op weg van werk naar huis, op vrijdag, kreeg ik telefoon van Hans. Hij zou gaan fietsen 's anderendaags met Peter , de idee alleen al deed me naar m'n bed verlangen. Typisch wanneer je te moe bent dat je niet tot slapen komt en was het dus weer ver na middernacht eer ik onder de dons kroop. Zaterdag kondigt zich aan als een zeer mooie dag voor de tijd van het jaar. Maar weer veel te kort geslapen en reeds uitkijkend naar die uil die wel zou voorbijkomen na de middag. Tegen de middag begon het me te dagen dat er zou gefietst worden. Het zonnetje en het betere gevoel dan 's ochtends brachten me er toe toch de anderen te vervoegen. Afgezien, groot getrapt, zonder lucht gezeten, blij dat de batterij van m'n hartslagmeter nog niet vervangen is, nat in het zweet...maar verrassend snel vorderingen gemaakt op korte tijd. Na 1u58 stond ik terug voor m'n deur met de vaststelling net boven de 60km gereden te hebben. Een kwartier voor het einde had ik op de koeberg de heren moeten laten rijden maar onderweg had ik wel een paar keer gemerkt dat boven op de hellingen omgekeken werd om te kijken hoelang er zou moeten getomporiseerd worden om dezen dikke laten bij te komen en een lichte verbasing in hun blik mogen ontwaren wanneer ze merkten dat ik geen millimeter was geweken. Met het gevoel dit soort training nooit eerder te hebben afgehaspeld kon ik  goedgemutst naar de volleybal van m'n dochter gaan kijken. 's Zondags zouden we anderhalf uur losrijden. Rekeninghoudend met wat nog komen zou zaterdagavond hadden we pas om 9u30 afgesproken. Bovendien zouden we er een zeer gezapig tempo op na houden. Wat we ook deden de eerste 20 km. Maar jammergenoeg was er niet één van de MTB'rs ingegaan op  een ritje in een zalige lentezon. De één ongetwijfeld te laat binnengekomen na de TMF awards, de ander z'n fiets gestolen, nog een z'n dochter helpend voor school,...alléz Hans en ik waren alleen om te genieten van onze trainingstocht van de dag voordien. Wanneer zien we Stef terug? En Bruno had deze week andere verplichtingen. Na die 20 km opwarming gingen we automatisch weer naar het tempo van die fijne trainingsrit. En nu zonder dat blokje spier dat de kop kon trekken. Tot onze verbazing kwamen we nog binnen met een gemiddelde van 28,5 op een afstand van net geen 50 km.

Het Hek is van de dam. Ik weet dat aangepaste training mijn resultaat van vorig jaar kan verbeteren!
Als we zo de winter doorkunnen .... neen , ik ga nog niet dromen.
Over m'n BMI ga ik het nog niet hebben. Laat me het voornemen hebben deze week zeer hard op te letten!