En.... we zijn inderdaad weer vertrokken nadat we een begraafplaats en een museum van de death-railway hebben bezocht. We komen aan in Hua Hin. Francois is hier naar de kapper geweest (wel op een zondag he) want zijn haar werd nogal lang. t heeft ons 70 bath gekost (ongeveer 1,5 euro). En in die prijs zit ook het knippen van zijn baard. Ge kunt het er niet zelf voor doen! Aan de het treinstation staat ons een hollander op te wachten en maakt ons wijs dat hij een goedkoop en goed guesthouse heeft met zwembad en alles erop en eraan. We laten ons weer verleiden en bij aankomst blijkt dat zwembad een plonsbad te zijn. Hij stelt ons voor om, om te beginnen, toch meerdere nachten te blijven maar na twee nachten waren blij dat we konden vertrekken. We nemen deze keer de trein. We beginnen met een vertraging van 45 minuten maar dat blijkt alle dagen zo te zijn dus niks abnormaals. Bom- ei- overvol die trein. We hebben het geluk dat we onze rugzakken in de bagageruimte kunnen zetten. Zelf hangen we een beetje tussen een massa volk heen en weer te slingeren en tot overmaat van ramp komt er constant iemand tussenwringen die nog vanalles wil verkopen. (eten en drinken) Dus dat wil zeggen dat iedereen in de trein zit te eten en te drinken. En als ze klaar zijn vliegen de plastiek zakjes met de restanten door de vensters. De kaartjesknipper zegt ons dat we onze bestemming hebben bereikt binnen drie haltes. Na veel wringen en duwen geraak ik van de trein met mijn rugzak en zie dat we in het verkeerde station zitten. Dus terug de trein op onder hilarisch gelach van alle inlanders. En toch komen we heelhuids aan in Prachuap Khirikhan een plaatke aan de zee. Heel rustig, heel gezellig en heel warm. (39 graden) We zitten in een knap spliternieuw guesthouse met zwembad annex jacuzzi. We doen niks anders dan lezen, zwemmen, zonnen, sudoku, eten, drinken, wandelen en dan terug alles van tevoren opnieuw. Echt luilekkerland!! Vandaag, zaterdag zijn we terug in Bkk in afwachting van onzevlucht terug naar huis.
Nu we het links rijden gewoon zijn op een fatsoenlijke manier met stokjes kunnen eten en hier en daar al een woord verstaan moeten we terug naar huis. We zijn blij terug te komen maar hoe zit dat ginder, is dat daar bijna zomer????
Aan iedereen die ons heeft gemaild, ge-smsd en onze blog heeft gelezen bedankt en tot binnenkort
We hebben dinsdag een dagticket genomen voor de expresboot van Bangkok. Die vaart gans de rivier af en waar je wil kan je af of opstappen. We bezoeken de koninklijke boten. Die boten worden gebruikt als de koning rondvaart (bij een of ander feest) En we bezoeken ook de chinese wijk. Dat is wat anders dan in Antwerpen zenne! Enorme lichtreclames, smalle straten, een massa volk en overal eetkraampjes en kraampjes met chinese souvenirs. Met een minibus rijden we s anderendaags naar Kanchanaburi (alom bekend om de bridge over the river Kwai en de Hellfirepas) We vinden een leuke guesthouse met bungalows op de rivier. Wat een uitzicht! En we worden in slaap gewiegd door de bewegingen van het water als de boten voorbij varen. We rijden de rivier over met een boemeltrein tot in Namtok. Dat is het traject, of toch een gedeelte ervan, dat door de gevangenen destijds is aangelegd. We lopen ook te voet de fameuze brug over en dat geeft wel een eigenaardig gevoel wetende dat hier indertijd zoveel doden zijn gevallen. In ons guesthouse moeten ze na een regenbui een serieuze varaan buiten jagen en dat beest wou echt niet weg he. Vandaag, vrijdag, huren we nog eens een scooterke en trekken daarmee naar een fameuze waterval in een nationaal park zo een 65 km verder. We moeten oppassen voor de apen die vliegensvlug dingen komen stelen bij verschillende mensen die er niet op voorzien waren. We hebben geluk want het begint te regenen maar we hebben blijkbaar tussen de druppels door gereden want we komen droog terug aan ons hotel. Morgen bezoeken we nog een paar musea en dan vertrekken we weer naar......???? We laten het julie weten.
Na een dag vissen, lezen, puzzelen en meer van die dingen zijn we vertrokken naar BKK. We zitten nu in een hele andere wijk dan in het begin. Dit is een hele andere wereld. (Silomroad) Modern, knappe winkels, merkkledij, skytrain, metro enz. We bezoeken de hoogste toren van Bangkok. Op de 77ste verdieping krijgen we de kans om over de stad te kijken en foto s te maken. Enorme hoge blokken en prachtige view. Op de 83ste verdieping worden we getracteerd op een drankje naar keuze (in de prijs inbegrepen). Op de 84ste verdieping krijgen we vanop een draaiend plateau een zicht van 360 graden over de stad. Prachtig is dat!! Vandaag, maandag moesten we terug naar de immigratiedienst om onze visa te laten verlengen met 7 dagen. Daar hebben ze ons letterlijk van het kastje naar de muur gestuurd en nog eens terug ook!!! Een halve dag hebben we hieraan besteed en het heeft ons meer geld gekost dan de visa die we in Belgie hadden aangevraagd voor een hele maand. De rest van de dag hebben we rondgereden met de skytrain en rondgewandeld in Lumphini-park, een oase van rust midden in de stad. Vermits we aan onze laatste weken bezig zijn proberen we nog zo veel mogelijk te genieten van de zon en de sfeer in Thailand
En..... inderdaad het is een van de highlights van onze reis geweest. Twee dagen lang hebben we ons laten rondrijden in een tuk tuk van de ene prachtige tempel naar de andere. Het zijn ook grote afstanden die je moet afleggen om iets te zien. We hebben het hier over plusminus 30 vierkante km. Hoe ze die dingen hebben gebouwd in die tijd, het is gewoon niet te geloven! Alhoewel, als je ze bezig ziet hier in den bouw, die zijn ook nog bezig zoals bij ons 100 jaar geleden! Te voet is dat natuurlijk niet te doen. Prachtige zonsondergangen!! Je moet het echt gezien hebben! Volgens onze ``Trotter`` is Cambodja een van de armste landen in de wereld. En inderdaad wanneer we met de fiets rondrijden langs de rivier dan kijk je je ogen uit!! Hoe mensen nog zo kunnen (moeten) leven in deze tijd dat is echt ongelooflijk! De foto`s zullen later meer zeggen dan onze verhalen. jullie weten ondertussen dat we een nieuwe camera hebben moeten kopen. We wilden hiervoor ook een reservebatterij aanschaffen dus we trekken naar een grote winkel met niks anders dan tv`s, camera`s enz. We gaan 3 maal, op verschillende tijdstippen die winkel binnen om te vragen naar de prijs van een batterij en we krijgen 3 keer, van 3 verschillende verkopers, 3 verschillende prijzen tussen de 20 en 40 dollar. Uiteindelijk kopen we de batterij voor 25 dollar. Die rare praktijken ondervinden we dus ook in restaurants. s avonds willen we gaan eten in restaurant Amok, bekend voor zijn beste amok (een typisch visgerecht). Als we ons zetten krijgen we een menukaart met de naam van een ander restaurant, dus Francois vraagt: ``is dat hier Amok-restaurant?`` Men verzekert ons dat dit hetzelfde restaurant is als Amok die er vlak naast is gelegen. We eten een lekker gerechtje maar ondertussen bekijken we de tafels naast ons, de keuken, de kassa en zo en we merken dat ze daar papieren servietten krijgen en wij servietten van stof en andere tafelkleedjes en nog zo van die dingen. We vragen aan een serveerster van daarnaast of ons restaurant hetzelfde is als dat andere en zij antwoord; ja, het is van dezelfde eigenaar maar de prijzen zijn wel verschillend. Als ze onze rekening brengen kon ik het toch niet laten van te zeggen dat het niet betaamt om mensen op die manier in de luren te leggen. Na een beetje gegiecheld te hebben besluit ze toch om ons een reductie te geven met de vermelding dat het een misverstand is geweest. Maandag 9/3 zijn we verder gereisd naar Battambang en we komen net op[ tijd om een rit te maken met de bambootrein. Met een rotvaart gaat die over treinsporen die zo zig-zag lopen dat we ongelooflijk worden dooreengeschud. We maken kennis met een koppel van Frankrijk en we reizen samen (om de kosten te dekken) met een taxi naar Koh Chang eiland (Thailand) om nog wat te genieten van zon en zee. We logeren in hutjes vlak aan het strand. Zo prachtig!! En zo rustig tegenover al die steden met hopen lawaai en verkeer. Vandaag hebben we eens een brommerke gehuurd en daar zijn we het eiland mee rondgereden. De eerste helling die we moesten nemen geraakten we niet boven en Francois heeft moeten duwen of we hadden nooit boven geraakt. Eens we het gewoon waren lukte het beter. Prachtig weer, haren in de wind. Wat heeft een mens meer nodig? Overmorgen trekken we verder naar Bangkok want we willen daar nog een aantal dingen zien voor we weer naar huis vliegen. tot zover ons relaas
Onze trip naar de zee was weer de moeite waard. Behalve vertragingen en wegen om de rally van Dakar op te doen kregen we ook nog een panne onderweg. Niet te geloven maar alle mannen werden verzocht om uit te stappen en de bus terug in gang te duwen vanwege een platte batterij. Dat bleek dus niet te lukken en toen bleken ze een batterij te kunnen lenen van een bewoner in de buurt. De batterij werd aangesloten, de bus gestart en de batterij terug uitgenomen en vervangen door de oude. Niet te geloven gewoon!! Ons verblijf aan de kust was een beetje een tegenvaller. Onze guesthouse was niet slecht maar In Kampot is weinig of niks te zien en het ligt eigenlijk niet echt aan de zee maar aan de monding van een rivier. Er zijn helemaal geen stranden en uiteindelijk werden we dan nog getracteerd op een tropische regenbui. We dachten het zullen maar een paar druppeltjes zijn maar...... zo hebben we het nog nooit zien regenen!! Wegwezen dus! We reizen dus maar ineens door naar Siem Reap. Voor morgen hebben we een trip in het vooruitzicht naar Ankor Wat en de dag nadien in de omgeving van Tonle Sap. Hier zitten we voorlopig voor een paar dagen vast als we het een en ander willen zien. Onze verwachtingen zijn hier wel hooggespannen. Wereldwonder?? We laten het jullie weten!
De grensovergang van Vietnam naar Cambodja verliep zonder noemens waardige problemen. Onderweg zien we wel hoe de toestand in Cambodja zal zijn, vuil, vies, smerig en drukkend heet. In de hoofstad is dat in verschillende wijken ook zo! Hotel Angkor international .... (de naam is alles he) is toch niet echt het hotel dat we willen. We schrijven in voor een enkele nacht en achteraf bezien lijkt dat zelfs een nacht te veel. We zoeken direkt een ander hotelletje waar we te horen krijgen dat Hotel Angkor een bedrieglijke reputatie heeft. Dus wij vertrouwen het zaakje niet helemaal en barricaderen onze kamerdeur met een van onze stoelen, echt zoals in de film he. En inderdaad, s nachts klopt er iemand op onze deur en na 3 maal vragen ``who is it?`` kwam er als antwoord `` i have to come in the room!`` (in zo van dat kiekenengels) waarop ik antwoord ``nobody comes in the room now`` Francois die belt even naar de receptie om te vragen wat er aan de hand is maar die weten natuurlijk van niks. In ieder geval, we hebben niks meer gehoord en uiteindelijk toch redelijk goed geslapen. Zaterdag zijn we naar de killingfields en het oorlogsmuseum (ten tijde van Pol Pot en zijn rode khmer) geweest. Daar werden mensen massaal gemarteld en vermoord. Hier zegt men dat in vergelijking Hilter een doetje was. Vreselijke dingen hebben we daar gezien!!! We bezoeken ook het koninklijk paleis en de pagode. Zoals alle tempels rijkelijk! Er staat bijvoorbeeld een boedhabeeld van 90 kg alstublief. En de mensen maar honger lijden! Zondag gingen we naar silk-eiland (inderdaad, zijde-eiland) Er is vermoedelijk maar een enkele straat van ongeveer 20 km lang, een zandweg natuurlijk! We doen dat met tuk tuk, een ganse dag voor 13 dollar. We nemen met zijn allen de veerboot, auto s, brommers, tuk tuk en voetgangers. We laten ons rijden door het dorp en worden achtervold door een koppel op de brommer met een massa zijdespullen die ze aan de man willen brengen. We stoppen aan een huis waar de zijde wordt verwerkt. Heel mooi, in prachtige kleuren. Op minimum van tijd staan ze met een stuk of 10 de zijde onder je neus te duwen (letterlijk) om toch maar van hen te kopen. Ik wou een stuk kopen maar werd bijna gedwongen om van iedereen te kopen. We maken ons uit de voeten en ik koop niks. Het koppel dat ons volgde rijdt nog altijd met ons mee. De man vraagt om naar zijn huis te komen. Kopen moet niet zegt hij. Allee, we gaan dan maar mee we hebben niks anders te doen. Ze laten ons nog eens zien hoe de zijde verwerkt wordt en uiteindelijk koop ik toch maar een zijde sjaaltje. We rijden langs een huis waar de zijde wordt geverfd en op een paar minuten tijd staat het daar vol volk, vooral kinderen. We drinken zelf iets en men vraagt ons drinken te kopen voor de kinderen, we kunnen het niet laten en doen dat dan ook. Voor 5000 riel (ongeveer 2 dollar en half) hebben we een tiental drankjes die ze per twee kunnen opdrinken. En plezier dat die daar in hebben zeg! We worden uitbundig uitgewuifd als we weer vertrekken. Morgen weer verder. Deze keer terug naar de kust om wat uit te rusten. Wij hebben al kilometers afgelegd jongens!!
Onze trip naar de Mekongdelta was de moeite waard. We hebben gezien hoe rijstpapier wordt gemaakt, zijn naar een honingfarm geweest, hebben gezien hoe er snoep gemaakt wordt van kokos en hoe de schelpen worden gebruikt om gebruiksvoorwerpen te maken. We hebben ook nog verschillende soorten tropische vruchten mogen proeven. Een typisch optreden van vietnamese zangeressen en gebruik van speciale instrumenten. En dat allemaal afgewisseld met een busrit, motorboot, roeiboot en een rit in een paardekar. Vandaag hebben we het geriskeerd om een rit te maken met de riksja. Jongens wat een belevenis in dit altijd drukke verkeer. Het is alsof die dingen smaller worden naargelang waar ze door moeten. Daarna heb ik een deugddoende massage gekregen bij de blinden. Men zegt toch altijd dat de zintuigen van een blinde beter ontwikkeld zijn dan bij een ander. Die voelen dus veel beter waar de spanningen zitten. En dat blijkt inderdaad te kloppen. Morgen trekken we weeral verder. Deze keer naar Phnom Penh (Cambodja) dat is een rit van 7 uur dus dat valt goe mee. Tot daar ons relaas
In Hoi An huren we weer fietsen om de omgeving te verkennen. We worden door een rijstboer naar een tombe van een japans soldaat gebracht en worden verzocht om wierrookstokjes te branden. We geven hem wat geld (want daar is het altijd om te doen) maar dat wil hij niet aannemen. Na lang aandringen wil hij alleen maar dollars van ons hebben. We maken hem wijs dat we die niet hebben en dan blijkt hij toch tevreden met het geld dat we hem geven. Blijkbaar zijn dollars toch nog altijd veel meer waard dan hun plaatselijke munt. Na de middag gaan we in de zee wat verfrissing zoeken. Zaterdag vertrekken we naar Saigon. Onze trip naar Saigon, die 20 uur zou duren heeft er dus 26 geduurd. We zijn ondertussen het wachten en de vertraging wel gewoon dus wat maakt nu een verschil van zes uur nog uit. We doen een uitstap naar de tunnels van de vietcong. Weer de bus in, 4u deze keer. Onderweg stoppen we aan een werkplaats voor gehandicapten waar borden, vazen en andere gebruiksvoorwerpen worden ingelegd met eierschelpen. Ik moet zeggen, als ik die dingen terug te koop ga zien in de winkels dat ik ze met hele andere ogen zal bekijken. Het werk dat daar aan besteed is! En de omstandigheden waarin ze zijn gemaakt! Maar zo mooi! Onze volgende stop is de tempel van Cao Dai, een religie die eigenlijk een samenraapsel is van verschillende godsdiensten (islam, boedhisme, catholicisme, en nog andere) waar ze de beste dingen hebben uitgehaald. Vb, hun volgelingen mogen geen alcohol drinken maar ze mogen het wel offeren in de tempel?!? Is er hier iets dat niet klopt?? Het gebouw is kleurrijk versierd en binnen is het helemaal een echte kermis. We kunnen een dienst volgen maar echt onder de indruk zijn we niet. En dan weer verder richting tunnels. Na een korte film als inleiding en een deskundige uitleg over de manieren waarop ze de vijand konden afweren en misleiden worden we de tunnels ingeleid. Het is er snikheet en net ruim genoeg om gehurkt verder te kruipen maar je moet het natuurlijk wel gezien hebben! Dat die mensen daar echt in geleefd hebben, gekookt, gewassen, verzorgd als ze gewond waren!! tot zover onze belevenissen. Morgen doen we een uitstap naar de Mekong-delta dus blijf ons volgen he!
Hebben gisteren weer de fiets genomen maar deze keer richting zee. Terwijl de inlanders met een dikke jas en kap op hun hoofd aan het strand zitten kunnen wij niet genoeg kleren uitspelen omdat het zo warm is. Tien minuten zonnen langs elke kant is er eigenlijk acht te veel. We zijn alletwee rood verbrand van voren en van achteren. Van vervuiling gesproken; Alles, maar dan ook alles wordt hier in plastiek zakjes gestoken. Van hete soep tot koude drank tot een stukje fruit. Het zakje met afval wordt dan gewoon op straat gegooid. Soms is het een grote vuilnisbelt. Van recicleren heeft hier nog niemand gehoord. Het weer is nog altijd een beetje wisselvallig alhoewel het heel warm is. Zoals jullie soms snakken naar een beetje warmte zo snakken wij soms naar een beetje afkoeling. Vermoedelijk trekken we morgen weer verder richting Saigon. (Ho Chi Mingh city)
Zaterdag zijn we het oorlogsmuseum en dat was echt wel de moeite waard. Om half zes worden we opgehaald voor onze trip naar Hue, deze keer met de slaapbus want het is weer een trip van 13u. De meesten zitten in gewone zetels, wij krijgen een bed. (wat een luxe). Bij aankomst worden we direct naar een hotel geloodsd. Als we de kamer nemen dan moeten we de taxi niet betalen. t is hier allemaal een gesjacher onder de hotels en taxichauffeurs en reisagentschappen. Na wat onderhandelen krijgen we toch een goeie prijs. Maandag zoeken we weer redelijke fietsen om de stad te verkennen. Het is vreselijk warm en mijn haar wordt al wat langer dus ik beslis het toch maar te wagen om mijn haar te laten knippen. Wassen hoort er blijkbaar niet bij, nat maken ook niet. Zo droogweg wordt er een serieus stuk afgeknipt en eerlijk gezegd heeft ze het nog niet zo slecht gedaan maar het is voor ons wel een heel evenement. We regelen nog een uitstap met de motorfiets voor morgen. We fietsen wat rond in de oude stad en zien daar echt wel veel ellende op de sampams. Niet de plaats om even af te stappen. Dinsdag bezoeken we de oude keizerlijke stad, echt een aanrader hoewel er veel verwoest is tijdens de oorlog. Na de middag vertrekken we met de broers Tuu en Tsi per motobice voor een tochtje door het platteland waar geen toeristen komen. Rijden langs een garnalenkwekerij en krijgen op een kleine paalwoning een kopje thee voorgeschoteld. We bezoeken een 200 jaar oude woning waar oompje Ho in zijn jeugd nog heeft gewoond en les gekregen heeft van zijn vader. We rijden ook langs een kleuterschooltje waar we onze stylo s en onze eitjes van de kindersurprise afgeven. Alle kindjes heel blij natuurlijk. Een heel geslaagde dag! Woensdag 18/2, het regent al sinds deze nacht. We wachten op de bus naar Hoi An, een stadje aan de zee waar we een paar dagen willen relaxen. Bij aankomst staat het ontvangstcommite van een mooi hotel ons weer op te wachten. We krijgen een luxekamer voor 10 dollar en worden verzocht om tegen de andere gasten te zeggen dat we 20 dollar betalen voor de kamer! Soit, het kan ons niet schelen we hebben een prachtige kamer en we hebben goed geslapen. tot zover ons relaas voor vandaag
