Ik heb altijd problemen gehad met de gezondheid. Nu ja, problemen… Klein bier in vergelijking met echt gezondheidsproblemen en ziekte.

Vooral overgewicht is steeds een probleem geweest. Van kindsaf at ik graag. It runs in the family I guess. De meesten in onze familie hebben gewichtsproblemen of issues, op enkele uitzonderingen te na gelaten. Bij mij begon het probleem zich te manifesteren toen ik een jaar of 10 was. Daarvoor kon ik eten wat ik wil, ik kwam amper bij. Maar vanaf die periode moest ik nog maar naar eten kijken en ik kwam al bij.

Eerst ga ik schetsen hoe het probleem van dik zijn al lang bestond, hoe het geleid heeft tot pesten en hoe het mij gemaakt heeft hoe ik nu ben. Het is echt uitgebreid maar ik heb dit nog nooit ergens neergeschreven of tegen iemand volledig uitgelegd. Dus mijn hart luchten is hier ook een deel van.

Kinderen kunnen grof zijn. Ik kan tegen een stootje (ik deel zelf immers graag steken uit) maar het is een zware ballast, no pun intended, om te dragen. Niet willen gaan zwemmen, de beginnende meisjesaandacht in een periode waar je echt enkel naar het uiterlijk kijkt en schamen om te douchen bij ploegsporten. Ja, ploegsporten. Ik heb mijn hele leven wel gesport. Nu ja, ik ben op geen enkel sportgebied een groot talent. De bank was mijn beste vriend. Of het nu basketbal, voetbal of zaalvoetbal was. Ik heb er ook geen problemen mee om mij daarmee te verzoenen, ik ken mijn plaats in een team. Maar dus, het schamen om te douchen.
Heel raar, groot, klein, zwart, blank,… in een ploeg zal er daarin nooit veel onderscheid gemaakt worden. Maar dik, dat is anders. Sommigen onder jullie gaan zeggen dat ik overdrijf, maar geloof mij, als je nooit dik bent geweest is het nu eenmaal onmogelijk om je dat in te beelden.

Soit, verder met de tijdlijn en de schetsing van het probleem.

Als je denkt dat lagere school kinderen grof kunnen zijn, think again. Ik had nooit te klagen over vrienden. Ik heb er altijd goede gehad en zelfs nu heb ik een aantal mensen waar ik volledig op kan steunen. Enkel in het 2^de middelbaar had ik een gevoel van alleen te staan op de wereld. Een persoon waar ik daarvoor goed mee overeen kwam, keerde zich opeens tegen mij. Hij was een goede vriend en ik weet niet hoe het kwam, maar ineens was ik de vijand numero uno. Heel de klas uitnodigen voor verjaardagsfeestjes behalve mij, andere klasgenoten snoep geven om niet met mij te praten, propjes naar mij schieten,… Niets was hem te veel.  Ik had het toen lastig, heel lastig. Ik kreeg gedachten die ik, als vrolijk persoon zijnde, nooit had kunnen verwachten. En die ik nu ook niet zou kunnen krijgen. Huilen was er non-stop bij, mijn ouders lagen er wakker van, ik had niemand van mijn leeftijd om met mij om te gaan…
Achteraf hoorde ik dan dat hij het niet op mij gemunt had omdat ik te dik was en dat zijn imago kon schaden. Natuurlijk was dit voor hem een makkelijk excuus maar dat hakte er bij mij in… Gevolg van dat jaar: moeten veranderen van richting. Het beste dat mij kon overkomen, ik was van hem vanaf en ik bloeide weer helemaal open. Ik durfde zelfs terug tegen meisjes praten, stel je voor. Het ging zo ver dat ik mij praktisch alleen bij de meisjes ging zetten, gewoon, omdat meisjes zich nooit tegen mij hadden gekeerd. Ze verdedigden mij niet, maar ze kwetsten mij ook niet tijdens de periode van het pesten. Daar heb ik vriendinnen leren kennen die ik nu nog regelmatig zie. Ze weten dit niet, maar ik ben ze daar eeuwig dankbaar voor.

Het 3^de en vierde jaar waren geen probleem qua sociaal gedrag maar ik bleef wel verdikken. Tot op een gegeven moment dat het niet meer verder kon. Ik woog 106 en ik was verdorie nog geen 16 jaar. Ik besefte dat ik er iets aan moest doen. Wij hoorden thuis eens rond en de beslissing was genomen: ik ging naar het zeepreventorium in De Haan. 

De Haan, klinkt als vakantie. Dat is het niet. Ik keek naar reportages en ik wist dat het zwaar ging zijn. Vroeg opstaan, verplicht ontbijt (wie ontbijt er nu? Uitslapen is toch veel leuker), veel sport, gebalanceerd dieet,… Kortom, dingen die ik amper deed. Maar ik wou er volledig voor gaan.

Enig probleem: Ik woog te weinig. Dit kreeg ik te horen toen ik er was. Ik geloofde mijn oren niet. Ik woog 106 en ik woog te weinig… Hallucinant was dat. Waarop ze mij twee opties gaven: Eten en verdikken ‘like there’s no tomorrow’ ofwel het dieet van thuis uit volgen. Ze zouden mij opvolgen, maar het internaat zou een makkie zijn voor mij. Uiteraard koos ik voor het twee.
Na veel soep,  beschuiten, veel groenten ’s avonds, weinig cola en veel water, kortom een gezond leven gecombineerd met sport begon het zijn vruchten af te werpen. Nog geen half jaar later en ik was al 20 kilo verloren, ik woog zomaar 86 kilo. Als ik de foto’s zie kan ik het nog steeds niet geloven. Het feit dat ik geen fitness deed maakte van mij een schriel ventje (moeilijk te geloven als je mij nu ziet). Dus dat was de volgende stap.

Maar toen ontplofte de bom.

De scheiding van mijn ouders… Ramp oh ramp, wat steeds bij iemand anders gebeurde was er nu ineens bij mij. Mijn pa verhuisde en daarmee ook enige vorm van regelmaat. Mijn moeder heeft een café en mijn pa kookte veel in die tijd voor mij . Dat en alle emoties die er bij kwamen en het was te veel. Ik liet alles schieten…

Ik verdikte dat het een lieve lust was. Nu ik eindelijk eens meekon bij het voetbal op fysiek vlak (een volledige match uitspelen, hoe lang was dat al niet geleden?) ging het stijl bergaf. Mijn startgewicht naderde en ik ging er volledig over zelfs. Op school ging het niet goed en dat deed er natuurlijk geen goed aan. Ik had mijn vierde al gedubbeld. Niet wegens mij niet goed voelen op school, maar wegens mij te goed te voelen. Ik ben nooit een probleemleerling geweest qua gedrag, wel qua leerattitude. Taken en leren moest je thuis doen, maar daar had ik zin noch tijd voor. Tijdens de scheiding zat ik in het vijfde en het ging niet meer. Het VKO moest achter gelaten worden. Ik wou dit niet, maar mijn moeder had, achteraf bekeken zoals zoveel keer, meer dan gelijk. Tuurlijk trok ik de lijn nog door van in het begin. Ook Dendermonde bleek geen succes. Pas op, de breuk was geen excuus maar deugd deed het er toch niet aan.

Dan maar naar Aalst. Daar was een richting, onthaal en PR. Wat een openbaring. Een leuke school met allemaal nieuwe mensen die ik nog moest leren kennen en leerkrachten die echt met jou wouden praten en naar je wilden luisteren. Zalig gewoon. Iets te zalig, gevolg, weeral gebuisd en nu was het alles of niets. 5^de jaar voor een derde keer over doen, was al schaamtelijk genoeg. Maar dat derde jaar bleek wel het belangrijkste jaar, op alle vlakken.

Ik kwam in een SUBLIEME klas terecht. Met mensen die ik nog af en toe hoor en graag terug zie. Ik amuseerde mij, haalde goede resultaten (en ja, ook in het zesde het jaar er na) en ging graag naar school. Nog maar 1 probleem. Gewicht. Ook al had ik toen voor het eerst een relatie van 3 maanden, ik zat met een fout zelfbeeld. Terecht ook, ik woog 140 kilo. Niet verwonderlijk als je zag wat ik allemaal at. 

Grove middelen dus: Gastric Bypass. Ik zou een omleiding doen in mijn lichaam en ik zou zwaar afvallen, sowieso. Check-up gedaan, testen gedaan en ik kreeg groen licht. Ik keek er zo hard naar uit en twee dagen ervoor kreeg ik telefoon. Van Man Bijt Hond. Of ik wou meedoen met een nieuw concept? Ze filmen mij een dag voor de operatie en dan dag op dag een jaar later. Bon, waarom niet dacht ik? Altijd een leuk aandenken. De dag ervoor dus opnames. Dat nam mijn gevoel van zenuwachtigheid weg van de operatie zelf.

Dan, D-Day. De operatie. Binnenkomen en drie dagen erna buiten. Buikspieren opengesneden en dus stilzitten. Ook het leukste met een zak aan uw buik waar nog bloed in loopt. Dieet van de eerste week: beschuiten en yoghurt. En als ik zeg beschuiten, lees dan 1 per dag. Een halve op de middag, een halve ’s avonds. Meer ging ook niet. Resultaat na 1 week: 6 kilo verloren. En de kilo’s vlogen er maar af. Stilaan kon ik meer verdragen en meer eten maar op 8 maanden zat ik onder de 100. Met mijn eerste vriendin was het uitgeraakt maar ik had toch op het einde van het schooljaar een herexamen en er ging mij een meisje, een goede vriendin uit mijn klas, komen helpen. Het meisje was samen maar tijdens een van de lessen zei ze dat ze al maanden verliefd was op mij en dat ze mij daarom hielp. Ik stond perplex: een van de knapste meisjes was zot van mij. Gevolg: mijn tweede vriendinnetje op iets meer dan een half jaar tijd. En man, was ik verliefd. Toen het uitgeraakte heb ik daar een jaar van afgezien tot ik iemand nieuw leerde kennen. Maar door mijn vermageren was ik toch met meer zelfvertrouwen beginnen buiten komen en dan amuseer je je ook wel in het weekend. 

Dat waren eigenlijk de jaren die mij gevormd hebben op gebied van mijn karakter en dit waren ook de momenten die relevant waren voor mijn gewicht nu. Er waren nog schommelingen en vriendinnen maar dit is niet relevant voor de blog.

Nu ben ik supergelukkig met mijn vriendin, euhm sorry, verloofde Karen maar toch vind ik mezelf terug te dik. En na nieuwjaar (cliché, cliché) wil ik daar iets aan doen. Deze blog moet helpen om mij te motiveren. Leest niemand dit, geen probleem, leest iedereen dit, des te beter maar feedback is altijd welkom.

14-01-2014 om 10:42 geschreven door Sven Dehauwere  

Fruit eten is geen probleem, kan ik elke dag met genoegen binnen spelen. Een mens vraagt zich of waarom hij het niet vaker deed.

Als middageten een bruine boterham met kaas of kippenwit of met smeerkaas en radijsjes en tomaten. Terwijl collega's broodjes verorberden, kon ik mij laten gaan aan een slaatje. Superlekker, en totaal geen last mee.

Maar ik had toch ook een afspraak gemaakt bij de tandarts en daar bleek dat mijn wijsheidstand diende getrokken te worden. Dus nu moet ik opletten op het eten. Proberen om nog twee dagen soep te eten en als tussendoortje yoghurt te gebruiken. Heel goed voor het dieet, minder voor de afwisseling...

20-01-2014 om 21:59 geschreven door Sven Dehauwere  

Bijkomende moeilijkheid: Ik ben recent gestopt met roken. Voor de zoveelste keer wel. Maar de prijs, het ongezonde en vooral het feit dat Karen niet rookt, maakt het voor mij makkelijker dit keer lijkt me. Hout vasthouden dus. 

Nu heb ik nog niet de neiging gehad om meer te eten dus dat is wel al een serieus voordeel. 

Zelfs zondag na een nachtje stappen had ik een goeie reflex: zondag voormiddag ben ik een twintigtal minuten gaan lopen. Nog verre van indrukwekkend maar ik was momenteel daarmee al blij. Dit ga ik drie tot vier keer per week proberen doen.

Ik ga hier regelmatig een stand van zaken proberen posten, zelfmotivatie mag.

14-01-2014 om 07:36 geschreven door Sven Dehauwere