Na iets meer dan een maand stage gelopen te hebben in Tanzania, Afrika ben ik terug in België. Het was een zeer leuke, interessante, spannende en unieke ervaring. Waarschijnlijk ook ONCE IN A LIFETIME!

Zeer veel nieuwe dingen gezien, zelf veel nieuwe technieken mogen uitvoeren (assisteren bij operaties, herstellen van breuken, nieuwe wondzorg,…).

Ik ben mijn ouders zeer dankbaar dat ik deze levensles heb mogen en kunnen meemaken. Zonder hun sponsoring had ik dit nooit kunnen doen.

Ik ben ook alle mensen van het ziekenhuis en omstreken zeer dankbaar en in het bijzonder Tanya Van Braekel. Zonder haar had ik deze stageplaats waarschijnlijk nooit gevonden en dus ook nooit kunnen doen. Zij heeft veel tijd en geduld met ons gehad, waarvoor dank!!!

Ik heb ook een zeer toffe tijd gehad met mijn reisgenoot, Sven Briesen. Samen zeer veel miserie gezien maar ook enorm veel afgelachen tot we ervan moesten wenen. Hopelijk zal de rest van zijn stage even vlot en goed verlopen.

Ik ben wel iets vroeger teruggekomen dan eigenlijk eerst was vastgelegd. Dit om enkele redenen; ik was van plan om na de maand februari nog wat rond te reizen om dit prachtige land wat meer te ontdekken (safari’s, Zanzibar, enzovoort). Bij nader inzien kwam dit allemaal veel duurder uit dan wat ik eigenlijk in gedachten had. Ook was de stage mentaal veel zwaarder dan gedacht. Sven gaat dan ook de Kilimanjaro beklimmen (dit kon ik sowieso al niet met mijn geblesseerde knie) en daarom had ik besloten om enkel mijn stage hier af te ronden, tussendoor in een weekend toch een safari te doen (veel goedkoper) en dan iets vroeger naar mijn familie en vrienden terug te keren die ik toch wel enorm hard gemist heb!

Het was een zeer leuke stage, ik hoop dat ik via deze blog de mensen niet te veel heb afgeschrikt en hopelijk kan ik in de toekomst nog mensen ervan overtuigen om stages in dit ziekenhuis te komen lopen. De mensen kunnen daar echt alle mogelijke hulp gebruiken!

Dank u wel iedereen om mij op dit blog te volgen en om fijne berichtjes te sturen via deze weg, sms, facebook, enzovoort!!!!!

02-03-2012 om 12:07 geschreven door Sven en Thomas  

Woensdag:

Vandaag is de dag echt traag gestart. Zeer weinig patiënten en ook weinig personeel. Het lage aantal patiënten zou te maken hebben met het feit dat het het einde van de maand is. Mensen hebben geen geld meer over en kunnen zich geen verblijf in het ziekenhuis meer veroorloven.

Tegen een uur of tien zijn de patiënten in de wondzorgkamer dan toch beginnen toekomen.

• Eerst hebben we een man met een geamputeerd been voor de eerste keer met een looprek laten stappen. Hat was al een vrij oude man dat al enorm verzwakt was en de eerste keer “stappen” verliep dus zeer moeizaam. Het was eerst al een hele karwei om de man te laten inzien dat zijn leven wel nog nut heeft ondanks dat hij al wat leeftijd heeft en maar één been meer heeft.
• De rest van de voormiddag heb ik voornamelijk geholpen bij het aanbrengen en verwijderen van gipsen. Ik heb vandaag meer gipsen in mijn handen gehad dan dat ik in mijn hele leven zal doen in België denk ik.
• Één persoon is mij vandaag het meeste bijgebleven van al. Een jongetje van zes of zeven jaar wiens arm volledig gebroken was. Men moest zijn arm eerst letterlijk op de juiste plaats trekken alvorens men de gips kon aanleggen. De jongen heeft tijdens de hele procedure geen kick gelaten. De pijn die deze jongen kon verdragen was gewoonweg abnormaal. De vader was eigenlijk de enige van de twee met tranen in zijn ogen.
• Als laatste was er een vrouw die net zwanger was en een miskraam heeft gehad. De vrouw verloor enorm veel bloed en je kon gewoon zien dat ze enorm aan het afzien was. Dit kan ook niet anders, het materiaal dat men gebruikte en de manier waarop (in het begin zelfs zonder verdoving) zag er gewoonweg ook heel pijnlijk uit.

02-03-2012 om 11:32 geschreven door Sven en Thomas  

02-03-2012 om 10:49 geschreven door Sven en Thomas  

28-02-2012 om 10:21 geschreven door Sven en Thomas  

27-02-2012 om 12:04 geschreven door Sven en Thomas  

Terug het begin van een nieuw weekend. Net nu we dachten dat we eens konden uitslapen, heeft de hoofdverpleegkundige van het ziekenhuis ons uitgenodigd om haar dochter te gaan bezoeken in het internaat. Het was een aangename trip maar het bezoekje heeft hoogstens zo’n 20 minuten geduurd. Dit vond ik wel wat raar want ze ziet haar dochter maar één keer op de maand en toch gaat ze zo snel weg.

Tegen de middag zijn we iets gaan eten aan een grote markt waar immens veel mensen bi elkaar komen om hun inkopen te doen.

Tegen de namiddag zijn we dan eindelijk naar het meer gegaan om op zoek te gaan naar enkele slangen. Alles is gestart met een enorme teleurstelling want we moesten ingang betalen om het meer te kunnen gaan bewonderen. Dit wouden we niet doen en zijn we dus stiekem naar de andere kant van het meer gegaan via een zijbaantje om zo toch gratis enkele dieren te kunnen spotten. Het was toch niet zo een goed idee om zelf de natuur in te trekken zonder enige gids J. We waren nog geen vijf minuten aan het wandelen of we hoorden iets bewegen aan onze linkse kant. Toen we beter keken zagen we dat het een krokodil was op nog geen vijf meter van ons verwijdert. Dit was wel even schrikken natuurlijk. Toch zijn we nog een eindje verder gestapt maar op enkele kleine spinnen en aapjes na zijn we niets bijzonders meer tegengekomen. Ik kijk al uit naar morgen! Dan gaan we samen met onze huisgenoten naar een hotel gaan zwemmen en kunnen we voor een lage prijs eten tot we er bij neer vallen.

Zondag:

Naar deze dag heb ik al een hele week uitgekeken. Vandaag hadden we gepland naar een hotel te gaan om daar te gaan zwemmen en te genieten van een heerlijk buffet voor een zeer goedkope prijs.

Wanneer we in de ochtend opstonden was het jammer genoeg bewolkt en had het net de hele nacht geregend (het regenseizoen begint er stilaan aan te komen). Tegen de middag is het dan toch wat beginnen opklaren en hebben we het ons toch geriskeerd om naar daar te gaan. Ook al is het hier bewolkt, de temperaturen blijven toch makkelijk boven de 30 graden schommelen dus een duikje in het zwembad is altijd meer dan welkom!

Het buffet was heerlijk. Non-stop eten van 1u tot 3u. de paar kilo’s die ik kwijt was gespeeld de voorbije weken heb ik ruimschoots terug kunnen inhalen op deze namiddag denk ik.

Na deze heerlijke maaltijd nog eens genoten van het zwembad dat zo goed als volledig helemaal voor ons alleen was. Dan heb ik nog een beetje kunnen chatten met het thuisfront, wat altijd wel leuk is om te doen en dan was het al snel terug avond en tijd om terug te keren naar ons huisje. Het is fijn als je agenda tijdens een weekend altijd goed vol staat, dan gaat de tijd ook veel sneller vooruit!

27-02-2012 om 12:01 geschreven door Sven en Thomas  

Deze namiddag nog een zeer interessante periode gehad inzake ons eindwerk. We zijn zeer veel nieuwe en goede verhalen tegengekomen en ook zeer goede statistieken die we gaan kunnen verwerken in ons eindwerk. Het klinkt misschien wreed en natuurlijk wens ik dit niemand toe maar het is goed dat er nu wat meer patiënten met brandwonden het ziekenhuis worden binnengebracht. Op die manier zal ons onderzoek/eindwerk een veel beter, ruimer en realistischer beeld geven over de prevalentie van brandwonden in Tanzania.

Later op de namiddag een man gezien waarbij ik met de wondzorg mocht assisteren. De man was gevallen met zijn moto en zijn bot steekt uit zijn arm. Dit ongeval is twee dagen geleden gebeurt, de man was naar een ander ziekenhuis gegaan en daar wouden ze eerst foto’s nemen van de arm (ook al kan het kleinste kind weten dat wanneer het bot uit je arm steekt, dat je dan meteen geopereerd moet worden) alvorens er iets aan te doen. Nu heeft men deze man naar de bus gestuurd en hem gezegd naar een ander ziekenhuis te gaan om daar een ingreep te ondergaan. De arme man kan zelfs de bus nog niet betalen, laat staan dat hij zich een operatie zal kunnen veroorloven! Ik had echt medelijden met deze man en voelde op sommige momenten precies ook de pijn die hij leed.

Na deze patiënt was er een zesjarig jongetje binnengekomen wiens elleboog gebroken/gebarsten was, de dokters konden het zelf niet zo goed uitleggen. Dat kindje was enorm hard aan het huilen en had enorm veel pijn. Hier heeft men blijkbaar geen compassie en houdt men er totaal geen rekening mee of men nu een volwassen man is of een weerloos kindje. Het enige wat de ouders aan het zeggen waren is dat hij zich als een man moest gedragen en dat hij zijn tranen niet mocht tonen. Volgens mij hield de jongen zich zo ook al meer dan sterk genoeg, ik had volgens mij veel heftiger gereageerd moesten ze mij zo behandelen.

24-02-2012 om 15:09 geschreven door Sven en Thomas  

Gisteren met “Palliative Care” meegegaan. Dit is een soort van thuisverpleging waarbij men met een jeep mensen in ver afgelegen gebieden gaat bezoeken. Deze mensen hebben een ernstige ziekte (bijvoorbeeld keelkanker of borstkanker) of een aandoening  (bijvoorbeeld een kindje met een ernstige mentale en fysieke handicap). Deze mensen kunnen zich geen vervoer naar het ziekenhuis veroorloven en kunnen ook geen hospitalisatie betalen. Men gaat deze personen dan medicijnen en voedsel geven. Wij hadden zelf wat suiker gekocht om aan de mensen te geven en ik had nog zeer veel lollies van thuis uit om uit te delen aan de kinderen. Ook al kan ik de mensen hun taal (op enkele basiswoorden na) niet spreken, toch is een glimlach op iemands gezicht iets universeels. Het doet zo veel deugd en het geeft je zo veel voldoening wanneer je een lach op het gezicht van iemand kan toveren, zeker bij dat van een kindje waarvan je weet dat zijn/haar toekomst er niet zo rooskleurig zal uitzien als dat van ons. Ook al is het maar iets kleins, toch heb ik hun dag met een snoepje kunnen goedmaken en daar doe ik het gewoonweg voor!

Ik deed thuisverpleging in België enorm graag, maar dit is totaal iets anders. De huizen, als je ze zo al kan noemen, zijn gewoonweg in zeer slechte staat. Men gebruikt kranten als behangpapier en vermits men geen lijm en dergelijke heeft om deze op te hangen, gebruikt men de uitwerpselen van de dieren om deze op te hangen. De geur die hier soms dan ook komt bij kijken is niet altijd even aangenaam. Ik heb al mijn zintuigen vandaag dan ook meer dan de kost kunnen geven.

Zoals reeds eerder gezegd blijven de mensen, desondanks al hun miserie zeer vriendelijk en ze zijn ook enorm dankbaar voor het minste. Ik heb hier dan ook al geleerd om te genieten van de kleinere dingen in het leven en leren tevreden zijn met wat je krijgt en niet steeds meer willen (niet aan hand aangeboden krijgen en toch een hele arm willen om het zo te zeggen…).

Het was een zeer interessante dag en ik heb weer wat extra (levens)ervaring verworven die niemand mij nog kan afnemen ;-) !

Na deze mentaal toch wel zware dag was het tijd voor wat ontspanning, alhoewel… We hadden beloofd om voor onze Duitse overburen eens te koken en het moest er ooit van komen dus gisterenavond was het grote moment aangebroken. We gingen eerst lasagne maken, maar we hadden geen zin om te veel tijd in het koken te steken dus hadden we besloten om tortilla’s/taco’s te maken. Het was de eerst keer dat we in ons leven voor meer dan twee personen moesten koken dus er kwam wel wat spanning bij kijken. Maar al de stress was voor niets nodig want de meisjes vonden het super lekker, althans dat zeiden ze toch en een dag later zijn ze nog steeds even gezond als ervoor dus ik durf wel te stellen dat onze kookavond meer dan geslaagd was. Ik ben van plan om dit thuis ook eens klaar te maken.

Tegen middernacht zijn we dan naar de stad getrokken naar het “ViaVia-Café”. Deze feestplaats is het beste op donderdagavond en ik moet zeggen, ik heb mij zeer goed geamuseerd^^! Zeer veel blanke vrijwilligers en reizigers dus leuk om andere mensen te leren kennen. Eindelijk nog eens enkele pintjes en cocktails kunnen drinken, in voelde me even terug in België. Rond half6 in de ochtend gaan slapen en om half 8 deze ochtend er terug uit om naar de mis te gaan. Het was volgens mij de langst mis ooit. Op sommige momenten had ik het echt moeilijk om mij ogen open te houden. Nu ga ik mee voor de wondzorg en hopelijk is er wat werk vandaag zodat ik zeker niet in slaap val. Hopelijk kan ik dit weekend wat slaap inhalen!

24-02-2012 om 08:28 geschreven door Sven en Thomas  

Gisteren met “Palliative Care” meegegaan. Dit is een soort van thuisverpleging waarbij men met een jeep mensen in ver afgelegen gebieden gaat bezoeken. Deze mensen hebben een ernstige ziekte (bijvoorbeeld keelkanker of borstkanker) of een aandoening  (bijvoorbeeld een kindje met een ernstige mentale en fysieke handicap). Deze mensen kunnen zich geen vervoer naar het ziekenhuis veroorloven en kunnen ook geen hospitalisatie betalen. Men gaat deze personen dan medicijnen en voedsel geven. Wij hadden zelf wat suiker gekocht om aan de mensen te geven en ik had nog zeer veel lollies van thuis uit om uit te delen aan de kinderen. Ook al kan ik de mensen hun taal (op enkele basiswoorden na) niet spreken, toch is een glimlach op iemands gezicht iets universeels. Het doet zo veel deugd en het geeft je zo veel voldoening wanneer je een lach op het gezicht van iemand kan toveren, zeker bij dat van een kindje waarvan je weet dat zijn/haar toekomst er niet zo rooskleurig zal uitzien als dat van ons. Ook al is het maar iets kleins, toch heb ik hun dag met een snoepje kunnen goedmaken en daar doe ik het gewoonweg voor!

Ik deed thuisverpleging in België enorm graag, maar dit is totaal iets anders. De huizen, als je ze zo al kan noemen, zijn gewoonweg in zeer slechte staat. Men gebruikt kranten als behangpapier en vermits men geen lijm en dergelijke heeft om deze op te hangen, gebruikt men de uitwerpselen van de dieren om deze op te hangen. De geur die hier soms dan ook komt bij kijken is niet altijd even aangenaam. Ik heb al mijn zintuigen vandaag dan ook meer dan de kost kunnen geven.

Zoals reeds eerder gezegd blijven de mensen, desondanks al hun miserie zeer vriendelijk en ze zijn ook enorm dankbaar voor het minste. Ik heb hier dan ook al geleerd om te genieten van de kleinere dingen in het leven en leren tevreden zijn met wat je krijgt en niet steeds meer willen (niet aan hand aangeboden krijgen en toch een hele arm willen om het zo te zeggen…).

Het was een zeer interessante dag en ik heb weer wat extra (levens)ervaring verworven die niemand mij nog kan afnemen ;-) !

Na deze mentaal toch wel zware dag was het tijd voor wat ontspanning, alhoewel… We hadden beloofd om voor onze Duitse overburen eens te koken en het moest er ooit van komen dus gisterenavond was het grote moment aangebroken. We gingen eerst lasagne maken, maar we hadden geen zin om te veel tijd in het koken te steken dus hadden we besloten om tortilla’s/taco’s te maken. Het was de eerst keer dat we in ons leven voor meer dan twee personen moesten koken dus er kwam wel wat spanning bij kijken. Maar al de stress was voor niets nodig want de meisjes vonden het super lekker, althans dat zeiden ze toch en een dag later zijn ze nog steeds even gezond als ervoor dus ik durf wel te stellen dat onze kookavond meer dan geslaagd was. Ik ben van plan om dit thuis ook eens klaar te maken.

Tegen middernacht zijn we dan naar de stad getrokken naar het “ViaVia-Café”. Deze feestplaats is het beste op donderdagavond en ik moet zeggen, ik heb mij zeer goed geamuseerd^^! Zeer veel blanke vrijwilligers en reizigers dus leuk om andere mensen te leren kennen. Eindelijk nog eens enkele pintjes en cocktails kunnen drinken, in voelde me even terug in België. Rond half6 in de ochtend gaan slapen en om half 8 deze ochtend er terug uit om naar de mis te gaan. Het was volgens mij de langst mis ooit. Op sommige momenten had ik het echt moeilijk om mij ogen open te houden. Nu ga ik mee voor de wondzorg en hopelijk is er wat werk vandaag zodat ik zeker niet in slaap val. Hopelijk kan ik dit weekend wat slaap inhalen!

24-02-2012 om 08:27 geschreven door Sven en Thomas  

Vandaag naar KCMC gegaan. Dit is het grootste ziekenhuis hier in omstreken. Mensen waarbij de wonden of de aandoeningen te erg zijn worden allemaal naar dit ziekenhuis overgebracht. We zijn daar naartoe gegaan om extra voorbeelden te verkrijgen over brandwonden inzake ons eindwerk.

Nu ik het plaatselijke ziekenhuis waar ik de voorbije weken gewerkt heb al gewoon ben moet ik zeggen dat ik best wel onder de indruk was van de omvang van dit grote ziekenhuis. Het was eigenlijk al een dorpje op zich. Het ziekenhuis telde zeer veel kamer (vaak plaats voor ruim 12 patiënten) en toch lagen er nog enorm veel patiënten in de gangen op kleine veldbedjes die men in het leger gebruikt. Vrij veel brandwondenpatiënten gezien, waaronder veel bij jonge kindjes. Ik moet zeggen, ik kan vrij goed tegen vuile wonden, maar wanneer je een kindje (laat staan een hele kamer vol met kindjes) hulpeloos in de kamer ziet liggen, dan breekt mijn hart wel even. Ik wens echt op sommige momenten dat ik geld te veel heb en dat ik iedereen zou kunnen helpen! Ik kreeg op momenten echt de krop in de keel toen ik zag dat alle kindjes, desondanks alle miserie en armoede, toch nog de moed hebben om te blijven lachen. Je kan ze wel eens een knuffel of een snoepje geven, maar dat maakt het allemaal nog harder als je ze moet achterlaten.  

Woensdag 22/02/2012:

Sinds gisteren is er een brandwondenpatiënt in ons ziekenhuis toegekomen. Deze vrouw (28 jaar en dus in de fleur van haar leven) heeft enorm grote brandwonden opgelopen tijdens het koken. Ze is recht op haar stoof en op het vuur gevallen met haar borsten, arm en been. De vrouw was tijdens de wondzorg enorm veel pijn aan het lijden, echt afschuwelijk om hier hulpeloos naar te kijken. De vrouw probeerde echt haar emoties onder controle te houden, maar de pijn was ondraaglijk. Echt jammer dat men niet het juiste materiaal heeft om deze te behandelen. Je weet gewoon dat ze hoogstwaarschijnlijk infecties zal oplopen en je kan er gewoon niets aan doen, echt afschuwelijk!

Nu ga ik een beetje aan mijn eindwerk werken in de zon en deze namiddag ga ik terug voor hopelijk weer enkele nieuwe technieken aan te leren.

22-02-2012 om 09:01 geschreven door Sven en Thomas