Ik ken een vrouwtje dat op een berg woont. Haar hele leven lang al woont ze op toppen van bergen. Ze werd geboren in een dal, waar ze uit het niets ontsproot.

Wanneer haar tenen voor het eerst tintelen van bewustzijn, doorklieft ze met heldenmoed de morgendauw die de berg met parels versiert. De kers van de berg bereikt, brengt ze de rest van haar dag door in het ijle van de wereld, zich onbewust van alles wat haar gemoedsrust dreigt te verstoren. De sterrenhemel hult haar in een inktzwarte slaap.

Wanneer ze bij de ochtendlijke warmtegloed opnieuw uit zichzelf kruipt, bespeurt ze niets nieuws in haar vergezicht.

Ze neemt de benen, over een weidgespreid dal, naar de volgende berg die zich uit de aardkorst opduwt. Daar nestelt ze zich wederom en ze voedt zich met de wereldse stilte die haar omarmt. Dagelijks verlegt ze zichzelf door een nieuwe berg te beklimmen en ze plukt haar dagen als van een onuitputbare appelboom.

Op een dag versmelt ze in verbazing wanneer ze nergens een berg vindt die nog vernieuwing biedt. Haar onverslaanbaarheid maakt plaats voor een gevoel van verstoten en bedrogen zijn. Wanhopig besluit ze haar dagen vanaf nu in dalen te zoeken. In open vlaktes tussen de hoogtes in tracht ze haar onrust te bedwingen.

Ze beseft algauw dat het water dat daar kolkt haar onreine geweten niet zuivert. Daarom doorkruist ze vanaf heden opnieuw de bergtoppen en verbreedt ze haar visie op de wereld.

Gisteren was een teleurstelling, daarom wil ik vandaag tot een wonder dopen.

25-07-2009 om 11:27 geschreven door Lise

Mijn surrealistische zijn

Blauw zijn ze. Blauw zijn mijn ogen die mijn ziel toelaten je met verwondering te verslaan. Geen ‘blauw’ zoals de Noordzee wel eens wordt genoemd. Ook geen hemelsblauw, noch smaragdkleurig. Dit is de kleur die even goed ‘groen’ als ‘blauw’ is. Het is een kleur van fantasie die mijn ziel weerspiegelt in je zee. Je wiegt me met zachte golven tot rust. Op mijn rug liggend laat ik me door je water meedrijven. Waarheen je me brengt weet ik niet. Ik vraag het me zelfs nooit af. Ik geniet enkel van jouw vloeistof die mijn huid zachtjes als een aal streelt en af en toe als een levensdrank in mij binnengulpt.

Vandaag ontdek ik in mijn ziel de reflexie van lavawalmen, roodbruine kleuren scheppen de eens zo vredige atmosfeer tot een duivels dreigend haardvuur. Na al die eeuwigheid wordt mijn harmonie ruw afgebroken bij de verschijning van een strook land in mijn vergezicht en een menselijke creatie die uit het wateroppervlak torent. Mijn innerlijke evenwicht maakt plaats voor eenheid van landschap in een boog van regenkleuren waar een slinger vissen ontspringen aan de banaliteit. De eens zo grootse mensheid is nu slechts gesymboliseerd door een zielig ogende, wapperende man in een smaragdblauw bootje dat zichzelf in de perfectie waant.

Het is duidelijk wie nu heerst: een verwolfde mensheid in decadentie verbitterd, tot aan de fles rooskleurige toverdrank toe. Strijdlustig staart hij de buitenwereld aan, zonder zich van zijn arrogantie en machtswellust bewust te zijn. Met de benen wijdgespreid neemt hij ontegensprekelijk een zelfzekere aanvalspositie in, het moordwapen blikkerend met de reflexie van mijn zielsverwantschap en blakend van verlangen. De kreeft die zich reeds in een bloedrode kleur heeft gehuld, nestelt zich moedwillig in de positie van slachtoffer, in het onvermogen om tegen die grootmacht op te botsen.

Mijn ziel dwaalt terug in me neer en ik besef dat er niets van mijn gefantaseerde herschepping overblijft. Ik aanschouw enkel een realistisch schilderij. Met mijn ondefinieerbare blauwe ogen transformeer ik de realiteit van de ander tot iets wat de werkelijkheid overstijgt. De onwerkelijkheid van het schilderij is mijn realiteit. Op die manier tracht ik steeds weer het surrealisme te herscheppen.

Met de ogen van mijn ziel creëer ik mijn eigen surrealistische zijn.

17-07-2009 om 14:12 geschreven door Lise

Hallo allemaal,


zoals jullie zien heb ik dan toch de stap gezet om een eigen Blog aan te maken. Ik hou van schrijven, omdat ik op die manier een wereld kan scheppen die ik mondeling nooit zou kunnen waarmaken. Ik heb echter een grondige hekel aan het feit dat de virtuele wereld meer en meer de bovenhand neemt, technische snufjes zijn dan ook helemaal niet aan mij besteed. Toch wil ik wat meer tekstjes publiceren, voor mezelf, om een zogenaamde 'stempel' op de wereld na te laten. Ik zal hier nu en dan een gedichtje/kortverhaal/bedenking deponeren, waar jullie uiteraard op mogen reageren.


Lise

17-07-2009 om 11:34 geschreven door Lise