Terwijl ik dit schrijf zit ik in de auto. Onderweg naar huis. De hele auto afgeladen met (een overdreven grote hoeveelheid) bagage. En ik voel me eerder terneergeslagen dan verheugd.

Eigenlijk waren we allemaal er al een paar weken bedrukt over dat ik binnenkort zou moeten gaan. Zoals ik al eerder schreef, keek ik daar enerzijds naar uit, anderzijds ook niet. Die twee tegenstrijdige gevoelens waren toen nog in evenwicht. Gisteren kwam het afscheid echter zo dichtbij dat de emotiebalans oversloeg naar de ikwilnietnaarhuis-kant . Het afscheidscadeautje dat ik kreeg, een fotoalbum over mijn verblijf (met als titel ‘Für unsere liebe G.’), heeft meer dan één traantje ontlokt.

Gisterenavond was echt deprimerend en vertederend tegelijk. Ik heb nog Harry Potter voorgelezen aan de kinderen voor het slapengaan, het leek symbolisch dat we het boek samen uitgelezen hebben. Daarna kwam het ‘laatste avondmaal’ met D. en J., en ondertussen gezellig tv kijken en babbelen, zoals elke avond. Ik heb de hele tijd mezelf moeten inhouden niet te beginnen blijten. Dat is niet 100% gelukt…  J. en ik zijn nog tot half 4 opgebleven, de volgende dag mocht gewoonweg niet aanbreken…

Vanochtend kwam dan het onvermijdelijke afscheid. Mijn ouders waren al sinds gisteren aangekomen en hadden in de buurt overnacht, zodat we de volgende dag vroeg konden vertrekken. Doordat ze problemen hadden met de auto, waren ze pas rond 11u bij ons in plaats van om 9u. Nadat alle bagage ingeladen was, vroeg ik mijn ouders al in de auto te gaan zitten, zodat ik afscheid kon nemen van D., J. en de kinderen, en daarbij in alle rust kon janken zonder dat mijn ouders dat hoefden te zien. En gejankt heb ik, en ik was niet de enige… (ik krijg alweer een krop in de keel als ik eraan terugdenk)

Ik heb zulke prachtige herinneringen aan de voorbije zes maanden, dat is onbeschrijflijk. En dat ligt natuurlijk het allermeeste aan de lieve mensen die ik daar heb ik leren kennen. Volgens J. had het gezinnetje nog nooit een zo goede band met een au pair. De kinderen vonden het meer dan spijtig dat ik naar huis moest, en de ouders natuurlijk ook, vooral J. In hem heb ik een geweldige vriend gevonden.

J., ik weet dat je dit probeert te lezen. Jammer genoeg ben ik niet meer daar om je te helpen met vertalen, maar ik weet zeker dat je de essentie wel verstaat. We hebben elkaar van in het begin goed verstaan. En dan heb ik het niet over de taal. Ik ga jullie allemaal zo erg missen…

Zo. Mijn aupairavontuur is afgesloten. Ik hoop dat toch enkele mensen wat gehad hebben aan deze blog.

Dit was Supernanny G. Over and out.

02-07-2011, 00:00 Geschreven door Supernanny G

Hallo lieve mensjes allemaal!

Het aftellen is nu echt begonnen. Nog twee weken en mijn ouders staan hier voor de deur om me op te halen… J. heeft al lang aangekondigd dat hij me niet laat gaan: hij gaat me opsluiten in de kelder en mijn ouders terug naar huis sturen als ze hier komen opdagen. Ik moet hier namelijk nog minstens een paar jaar blijven. En genadig als hij is, heeft hij beloofd dat mijn vriend af en toe op bezoek mag komen. Misschien zelfs mijn ouders. Zolang ik maar hier blijf. Neenee, dat is natuurlijk allemaal Schmarrn. Maar het klopt wel dat ze hier niet staan te popelen om afscheid te nemen…

Ik ben hier dus langzaamaan aan het uitbollen als aupair, en een mooie afsluiter van mijn verblijf hier was vorige week. Toen zijn we met het gezinnetje een week op vakantie geweest in Italië. In Bayern hebben de kinderen namelijk twee weken ‘Pfingstferien’ of ‘Pinkstervakantie’ (hun zomervakantie is daardoor wel 2 weken korter). De eerste week van dat verlof hebben we een torenhoog cliché bevestigd, en zijn we de Duitse strandtoerist gaan uithangen in Italië. Bestemming: Cavallino-Treporti, vlakbij Venetië.

Zaterdag 11 juni, vertrek tegen half 10. Wat een rit van 5 uur had kunnen zijn, draaide uit op een dikke 10 uur. Natuurlijk hadden we op file gerekend – het was de eerste dag van de vakantie – maar wat we daar meegemaakt hebben overtrof onze stoutste dromen, euh, nachtmerries. De boosdoener: tolwegen, en meer bepaald, de bijbehorende tolposten of ‘Mautstationen’ die als een flessenhals al het verkeer méér dan vertragen. Oh bittere ironie. Betalen om in de file te mogen staan…

Tegen half 8 bereikten we eindelijk onze camping, moe en geradbraakt door de lange rit (respect voor de kinderen, die uitzonderlijk braaf waren geweest). Onze verblijfplaats was een zogenaamde ‘maxicaravan’, waar niks maxi aan was. Een mini-huisje, maar wel proper en verzorgd, en gelukkig met een groot terras dat als woonkamer zou fungeren. Uiteraard waren we niet van plan die avond nog te koken, dus gingen we het restaurant uittesten. Dat slaagde met glans, wat niet gezegd kon worden van de avondanimatie, die we gedwongen moesten aanschouwen, en vooral, aanhoren. Na het eten zijn we niet meer al te lang opgebleven en dan de beddenbak in. De ouders sliepen in de living op een uitgebouwde slaapbank, de kinderen deelden een kamertje, en ik kreeg de ‘master bedroom’. Ik heb nog geprobeerd D. en J. ervan te overtuigen dat ik de slaapbank wel zou nemen, maar D. wou per se de kortste weg naar de kinderen hebben. Naja, des te beter voor mij.

De volgende dagen waren we zeer druk bezig met lui zijn: beetje plonsen in het zwembad, pootje baden in de zee, zandkasteel bouwen, dutjes doen, sudoku’s oplossen…  Een beetje afwisseling bood het uitstapje naar een grote markt in het stadje Cavallino, waar we gezellig geshopt hebben.

Maar het echte hoogtepunt van de reis, voor J. en mezelf toch in elk geval, was onze daguitstap naar Venetië. Met een veerboot werden we overgezet naar het eiland, waar we dan een dagje rondgewandeld hebben. Venetië is een prachtige stad, maar voor jonge kinderen allesbehalve interessant. Nog geen 5 minuten na aankomst begon de eerste al te zeuren… Gelukkig had ik een geheim wapen. De kinderen interesseren zich de laatste tijd namelijk heel erg voor Harry Potter, maar weten er bijna niets over. Ze hebben enkel de eerste film gezien en zijn ‘onderweg’ in het eerste boek. Ik daarentegen weet alles over Harry Potter, als kind was ik de grootste fan. Om de kinderen bezig te houden heb ik de hele dag verhalen en weetjes over de magische wereld van Harry Potter verteld… de kinderen hingen bijna letterlijk aan mijn lippen. Maar goed dat ik die truc achter de hand had, 8-jarige kinderen zijn niet bepaald het doelpubliek voor een dergelijk stadsbezoek.

De toeristische hoogtepunten, namelijk het San Marco-plein en de Rialtobrug, bewonderden we als eerste. Daar is het echter over de koppen lopen (hoewel het op het San Marco-plein heel goed meeviel) en dus niet erg gezellig. Omdat ik vorig jaar een paar dagen in Venetië was met mijn vriend, ken ik de stad vrij goed. Ik wist dus waar het beter vertoeven was en gidste het gezinnetje naar het noorden van de stad, waar amper toeristen komen maar het toch heel mooi en gezellig is. Daar hebben we een tijdje rondgewandeld (in de hete middagzon… daarvoor zijn enkel toeristen dwaas genoeg) en vonden dan een leuk restaurantje, waar we aan het water een kleinigheid gegeten hebben.

Na het eten ging de wandeling verder, naar de noordelijkste kade van het eiland, waar je de lagune kan zien. Daar kochten we nog wat te drinken en maakten het ons gemakkelijk op een bruggetje, waar we een mooi uitzicht hadden. Na een lange pauze zakten we weer af naar het toeristische gedeelte van de stad, daar zou de zoektocht naar geschikte souvenirs beginnen. Dochterlief wou absoluut een Venetiaans masker kopen en had na een tijdje het mooiste maskertje van het eiland gevonden. Nog een paar sleutelhangers, en de souvenirmissie was voltooid. Daarna namen we de veerboot terug naar Cavallino, moe van al het wandelen. Al bij al een geslaagd dagje.

Donderdag en vrijdag gaven meer van hetzelfde: strand, zwembad, terras, slapen. De laatste avond, vrijdag, gingen we nog eens eten in het restaurant van de camping. D. en ik keerden na het eten meteen terug naar ons huisje, maar J. bleef achter met de kinderen. Die waren blijkbaar aan het spelen op het podium waar de animatie elke avond plaatsvond (maar daarvoor was het op dat moment nog te vroeg). Blijkbaar voelde J. zich geroepen om de rol van de toen nog afwezige animatoren op zich te nemen, en ondernam een poging tot een handstand… en ontdekte toen dat het spreekwoord ‘zot zijn doet geen zeer’ niet klopt. Hij sloeg achterover en kwam vol op zijn hiel terecht. Sindsdien doet zijn voet vreselijk pijn en mankt hij (nu nog steeds). Gelukkig was het zijn linkervoet én is zijn auto een ‘automatique’, anders hadden we de volgende dag niet naar huis gekund…

De volgende dag, zaterdag, moesten we afscheid nemen van ons gezellige huisje. Uiteraard hadden we gehoopt dat de terugreis niet zo ellendig zou zijn als de heenreis, maar er kon slechts één uurtje af: 9 lange uren waren we onderweg. Ook deze keer waren de kinderen erg braaf, deze keer omdat ik een groot deel van de rit uit het eerste deel van Harry Potter voorgelezen heb. Vermoeiend (Duits voorlezen is niet zo simpel) maar wel leuk. Achteraf heb ik zowel van de kinderen als de ouders veel lof gekregen over mijn voorleeskunsten, wat mij natuurlijk veel plezier deed.

Weer thuis, alles back to normal. De kinderen en de mama hebben nog een week verlof, maar J. moet vanaf morgen weer gaan werken, om zijn smartengeld te verdienen zoals hij dat zegt. En ik ga hier nog twee weekjes uitbollen… Enerzijds kijk ik er echt naar uit terug naar huis te gaan, ik mis iedereen, en wil weer in mijn eigen bed slapen, liefst met bepaald gezelschap naast mij ;-) Anderzijds word ik niet bepaald vrolijk bij de gedachte die lieve mensen hier binnenkort achter te laten en lange tijd niet meer te zien… Maar dat hoort erbij zeker.

 Viele liebe Grüße!

20-06-2011, 15:51 Geschreven door Supernanny G

Hej allemaal!

Het einde nadert!!! En natuurlijk heb ik het niet over de Apocalyps. Dat was blijkbaar gisteren, op 21 mei. Dat is gelukkig niet zo tragisch afgelopen als verwacht. Nee, ik heb het natuurlijk over mijn laatste zes weken hier, die morgen ingaan… Het begint dus toch wel te korten.

Erg veel heb ik niet meer te berichten, veel gebeurt er hier namelijk niet. Door het warme weer zijn we allemaal een beetje langzamer en lui geworden denk ik… ;-) Maar door datzelfde mooie weer kunnen we wel af en toe kleine uitstapjes doen zoals gaan fietsen en gaan zwemmen in een meertje hier in de buurt. Op zaterdag 7 mei zijn J., de kinderen en ik naar dat meertje geweest. Het was best gezellig, afgezien van een zickenuitspatting van dochterlief die even alles leek te verpesten. Toen die voorbij was, heeft ze het echter goedgemaakt bij mij door me een steen met een gefossiliseerde schelp cadeau te geven die ze daar gevonden had.

Op 13 mei, vorige week dus, heb ik ook een kort fietstochtje gemaakt met J. en een vriend van hem (F.). Wat er allemaal kan gebeuren tijdens zo’n halfuurtje fietsen… Ten eerste heeft mijn elegant achterwerk tamelijk onzacht kennis gemaakt met een kiezelweg (een tip voor fietsers die even loemp zijn als ikzelf: te dicht achter de persoon voor je fietsen, en dan bruusk remmen met de rem van het voorwiel, terwijl je op kiezel fietst, is geen goed idee!). Ten tweede kreeg de ketting van de fiets van F. kuren. Die was zonder aanleiding in een knoop geraakt waarbij zelfs Houdini zijn wenkbrauwen zou fronsen… Maar uiteindelijk zijn we toch goed en wel terug thuis geraakt.

De volgende dag, op zaterdag 14 mei, kwam voor de derde en laatste keer mijn vriend op bezoek. En precies dat weekend stuurde de zon haar kat… Daardoor waren we een beetje gedwongen binnen te blijven, aangezien er in de buurt niet veel te doen is. Eén dag zijn we naar het Deutsche Museum geweest in München, en de andere dagen zijn we gewoon binnengebleven en zijn lui geweest. Dat was eigenlijk ook heel erg leuk, en we hoefden ons niet slecht te voelen over onze luiheid, aangezien er toch niks beters te doen was ;-)

Na een paar dagen moesten we dan weer afscheid nemen. Het duurt echter niet meer zo lang voor ik hem weer zie, nog 6 weken, zoals ik al zei. Daar heb ik nu wel een vreemd gevoel over, enerzijds wil ik hem natuurlijk graag snel terugzien, en mijn vrienden en familie ook, maar anderzijds wil ik hier ook niet weg… Maar ook weer wel… Vreemd gevoel.

Vandaag had de dochter van vrienden van D. en J. haar eerste communie, en het gezinnetje was daarvoor uitgenodigd. Ik in principe ook, maar ik had niet veel zin om mee te gaan. Ik ben dus maar thuisgebleven om van de rust te genieten: in bikini op het terras een boek lezen, geen schreeuwende kinderen, pure rust ;-) Het buurmeisje kwam me na een tijdje gezelschap houden en we genoten samen van een stuk taart (die ze zelf gebakken had). Ze was blijkbaar nog van plan om met haar zus naar het meertje te fietsen en daar wat te luieren. Of ik zin had om mee te komen? Superidee! Toen we vertrokken begon het echter te betrekken… Hopend dat het voorspelde onweer nog even op zich zou laten wachten, zijn we toch maar vertrokken. Omdat de wolken richting meertje er bijzonder donker uitzag, kozen we de andere richting. We zouden gaan pootjebaden aan de Lech. Ons optimisme begon meer en meer op dwaasheid te lijken, de zon had zich namelijk helemaal achter de wolken verstopt en het begon ook nog sterk te waaien. Maar we wilden ons niet laten kennen. We hebben ons daadwerkelijk aan de oever van de rivier op een deken gezet en hebben een Radler uitgeschonken. “Prost!” Omdat het ondertussen ook was beginnen druppelen en ook de wind vrij sterk was, hebben we ons in onze handdoeken gewikkeld. Samengevat: Drie koppige trienen op een deken, strandhanddoek om de schouders tegen de wind en de regen, bekertje Radler in de hand. Dat moet nogal een zicht geweest zijn, daarvan had ik nu eens graag een foto gehad… Ach, zo erg was het eigenlijk niet. ‘Regen’ is namelijk overdreven, die paar druppels die toen gevallen zijn, zouden fier zijn als ze wisten dat ik hen net ‘regen’ genoemd heb. En het was eigenlijk echt gezellig, vooral omdat we zo konden lachen om onze eigen dwaasheid.

Na een halfuurtje belde J. me op. Waar zij waren, op het communiefeest, was het pijpenstelen aan het regenen. Of ik de konijnen in hun kot wou steken, die zaten namelijk in een kooi in de tuin, en die beestjes mogen niet nat worden. Maar bij ons was het dus niet aan het regenen, waardoor dat niet dringend was. We zijn dan toch maar naar huis vertrokken, voor het geval het toch zou beginnen regenen. Thuis aangekomen begon het inderdaad weer te druppelen. Het buurmeisje en ikzelf hebben toen geprobeerd die twee konijnen, Hoppel en Wölkchen, in hun kot te krijgen… Wat een opgave. Die beestjes hadden daar echt geen zin in. Na 10 minuten dom ronddansen rond die kooi, zijn we toch geslaagd in onze missie. En toen had het natuurlijk weer opgehouden met regenen, en het zou de rest van de dag droog blijven… Na supi ;-)

Dat was het dan weer voor deze keer. Viele liebe Grüße!

22-05-2011, 00:00 Geschreven door Supernanny G

Heej allemaal!

Weer een tijdje geleden dat ik nog geschreven heb, dus de hoogste tijd voor nog een blogbericht. Spijtig genoeg bieden de voorbije weken hier in Bayern niet veel spannend materiaal om over te schrijven. Bij deze waag ik toch een poging.

Wat in elk geval een highlight was, was het bezoek van mijn vriend, mijn ouders en mijn broer. Mijn vriend was hier van donderdag 14 april (hij was met de trein gekomen), en mijn ouders en broer kwamen toe op zaterdag 16 april (met de auto). De twee dagen dat ik met mijn vriend alleen was, waren we in Augsburg op trot. Voornamelijk om te shoppen, en nee, geen medelijden hebben met hem, de helft van de tijd waren we op zoek naar een jas voor hem (en een bikini voor mij). Zaterdag, toen m’n ouders en broer er waren, hebben we een uitstap gemaakt naar Schloss Neuschwanstein. Zondagochtend was er dan weer het afscheid, want ze hadden nog een autorit van 8 uur voor de boeg.

De week nadat mijn vriend, mijn ouders en mijn broer op bezoek waren, begon voor de kinderen de paasvakantie (een week later dan in België). Op donderdag 21 april, Witte Donderdag, zijn we naar de zoo van Augsburg geweest. Op vrijdag de 22^ste (Karfreitag of Goede Vrijdag) kwamen vrienden van de ouders op bezoek met hun kinderen en aten we ’s avonds sushi (omdat op Goede Vrijdag geen vlees gegeten wordt). Het bezoek bleef tot de volgende dag. Op zondag, Pasen dus, waren we uitgenodigd bij de ouders van D., daar konden de kinderen paaseieren en geschenken zoeken in de tuin. ’s Middags hebben we daar ook gegeten en in de namiddag was er dan nog koffie en gebak bij D. en J. thuis. Dan heb ik ook nog vrij veel gespeeld met de kinderen, ze wilden uiteraard graag hun nieuw speelgoed uittesten. Op maandag waren we uitgenodigd bij de zus van J., daar hebben we eerst koffie en gebak gehad, en daarna zijn we samen naar een park geweest waar een soort ‘tentoonstelling’ van dieren (kippen en konijnen) was. Terwijl ik dit schrijf denk ik “oh jee hoe vreselijk klinkt dat” maar eigenlijk was het best wel gezellig. Vooral enkele reusachtige konijnen (nee echt, reusachtig!) waren wel leuk om te zien. Bovendien heeft V. daar ook een rondje op een kameel gereden.

Wat ook opvallend is de laatste tijd, zijn de plotse pre-puberale episodes van de vrouwelijke helft van de tweeling hier. Hoewel dochter V. ook eerder al uitbarstingen van ‘zickigheid’(*) had, zijn die sinds ongeveer een maand plots veel frequenter en erger geworden. Normaal gezien zou ik me daar natuurlijk persoonlijk niks van aantrekken. Wanneer in de bovenkamer van V. de zick-modus ingeschakeld is, kan je daar toch niet veel aan doen, behalve wachten tot het voorbij is.

Nu, er is wel degelijk een reden waarom ik me daar persoonlijk wél iets van aantrek. Fräulein V. vertoont (of misschien beter vertoonde, aangezien het ondertussen minder erg geworden is) namelijk een ongezonde portie jaloezie… Het is/was namelijk helemaal niet naar haar zin dat papa J. en ik goed met elkaar opschieten en ook af en toe samen wat ondernemen, zoals gaan fietsen, Dirndl kopen, of gewoon in het weekend op het terras genieten van het zonnetje. Dat uitte zich dan in niet bepaald sfeervolle erupties van zickigheid.

Gelukkig had die jaloezie geen invloed op haar mening over mij, ze vond me nog steeds geweldig en ik kreeg nog steeds mijn portie knuffels (elke twee minuten). Maar alleen als papa niet in de buurt was. Met J. in de buurt ging het soms zo ver dat ze me negeerde,en bemerkte ik controlerende blikken (om te zien of ik niet te dicht in de buurt kwam van papa) en bewuste pogingen om hem van mij weg te houden. Vooral als J. en ik wat durfden te ondernemen, riskeerden we zickenalarm. In het slechtste geval lokten we zickigheid uit door gewoon met elkaar te spreken…

Hoewel J. en ik afgesproken hebben om V. vooral niet haar goesting te geven (namelijk elkaar ontwijken!) vind ik het soms moeilijk dat niet te doen. In de week is het geen probleem, maar in het weekend, of wanneer J. verlof heeft, wordt het voor mij soms moeilijk. Dan ben ik vaak bewust bezig niet teveel in zijn buurt te komen, niet te veel met hem te praten… Het voordeel is dan dat zickenalarm (meestal) vermeden wordt. Spijtig genoeg maakt dat het er niet bepaald gezelliger op voor mij.

Ik kan me aan heel wat concrete gevallen herinneren, maar om het actueel te houden beschrijf ik liever volgende situaties (die bij lange niet de ergste waren). Een voorbeeld is 21 april, de donderdag voor Pasen. De kinderen hadden vakantie, de ouders hadden verlof, en we maakten een uitstapje naar de zoo van Augsburg. Hoewel er niet echt sprake was van zickenalarm, was het wel heel opvallend hoe V. probeerde J. van mij weg te houden en aan papa ‘hing’. Controlerende blikken kreeg ik in overdosis. Om niks uit te lokken heb ik dan ook bewust afstand gehouden, maar haar gedrag werkte wel ongelooflijk op mijn zenuwen. Resultaat: geïrriteerde en gedeprimeerde G. 

Afgelopen weekend zijn we op de Plärrer geweest, een grote kermis in Augsburg. Ik keek er naar uit, niet omdat ik van kermissen houd (ik heb eigenlijk een hekel aan kermissen…) maar omdat ik dan eindelijk mijn Dirndl eens kon aantrekken ‘in het openbaar’. Daar komen namelijk veel vrouwen in Dirndl en mannen in Lederhosen. V. had vlak voor we vertrokken echter een vreselijk geëscaleerde zickenepisode, die gelukkig niets met mij te maken had. Toen we op de kermis waren zinderde dat nog een beetje na, maar het ergste was wel voorbij. Hoewel haar zickigheid zoals gezegd niks met mij te maken had, kon ik het toch niet laten J. te mijden en vooral niet te veel met hem te spreken. Ik wou namelijk niks uitlokken, omdat ik de indruk had dat V. op het randje van ‘hervallen’ stond. Resultaat: geïrriteerde en gedeprimeerde G. (Heeft er nog iemand een déjà lu?) Daar kwam dan nog eens een barstende koppijn bij, gezellig. De innemende J. wist me gelukkig nog op te vrolijken met een Lebkuchen met de tekst “I mog di” (ich mag dich).

Maar nu genoeg over dat onderwerp. Ik trek het mij sowieso te veel aan, en 6 alinea’s zijn echt teveel om te wijden aan dat onderwerp. Bovendien lijkt het grootste gevaar op een zickenaanval ondertussen (ongeveer) geweken te zijn. De ‘voorzorgen’ die ik de laatste tijd neem zijn met vrij grote waarschijnlijkheid overdreven, maar ik ben nu eenmaal overbezorgd.

Wisselen we liever van thema. Ik heb namelijk weer iets om me op te verheugen: binnen 2 weken krijg ik weer bezoek! Op 14 mei kan ik mijn liefste schatteke weer in mijn armen sluiten! Net niet op het juiste moment eigenlijk, want op 19 mei zijn we precies 4 jaar samen. Maar dat vieren we dan wel uitgebreid de dagen daarvoor! Dat zal in elk geval zijn laatste bezoekje zijn, want daarna is het nog maar anderhalve maand voor ik weer naar huis ga…iets waar ik heel gemengde gevoelens over heb. Maar soit, daar ga ik het nu niet over hebben, dit blogbericht bevat al meer dan genoeg drama!

Tot de volgende!

 (*) Zicke: letterlijk: geit(je). Een meisje of vrouw die ‘zickt’ oftewel zich ‘zickig’ gedraagt. Hier bestaat volgens mij geen goede vertaling voor. Concreet gaat het meestal om irrationeel, puberaal gedrag, dat typisch is voor het vrouwelijke geslacht (excuseer, maar het moet gezegd worden, ik heb in elk geval nog nooit een mannelijke Zicke meegemaakt). Mopperen, pruillippen, zeuren en bokkig zijn horen hierbij. Kan ook gepaard gaan met schreeuwen, met deuren slaan e.d.  Samengevat: sehr unschön!

03-05-2011, 20:51 Geschreven door Supernanny G

Daar is de lente, daar is de zon! Een fallus impudicus heb ik nog niet gezien, maar er is geen twijfel mogelijk: wat een prachtweer de laatste weken. En bij mooi weer horen leuke (weekend)activiteiten. Hierbij dus een verslagje van wat ik hier allemaal uitgespookt heb de laatste tijd.

Op vrijdag 1 april zijn J. en ik naar een toneelopvoering van het plaatselijke theatergezelschap gaan kijken. Dat was een heel gezellige avond… het toneelstuk was hilarisch en daarna hebben we nog staan babbelen met de acteurs, bijna allemaal jonge gasten en meisjes, en allemaal geweldig vlot en sympathiek. Toen ik hen vertelde dat ik ook toneel speel, hebben ze me zelfs een gastrol aangeboden in hun toneelstuk… om te zwanzen natuurlijk, maar toch een leuk aanbod. Omdat het zo gezellig was, zijn we vrij lang blijven plakken… We zijn met onze tamelijk zatte botten uiteindelijk toch goed thuisgeraakt. Sjans dat de toneelzaal niet ver weg was van de thuisbasis ;-)

Zaterdag en zondag stonden er ook wat activiteiten op het programma. Zaterdagnamiddag zijn we met vrienden van D. en J. en hun kinderen, en natuurlijk met V. en M., gaan zwemmen. Ik was nog wat misselijk van de vorige avond maar ben toch meer dan eens van de glijbaan geroetsjt. ’s Avonds was er dan nog BBQ en daarna bleven we natuurlijk traditiegewijs tot ‘s nachts babbelen... Ik ben uiteindelijk in de sofa in slaap gevallen en was niet meer wakker te krijgen. De volgende ochtend, rond 6u, werd ik dan gevonden door V., gênant eigenlijk... Snel naar boven en nog een paar uur slapen.

Zondag zou ik normaal gezien met oma en opa naar een soort ‘paasmarkt’ gaan. De oma had me namelijk tijdens de week opgebeld om te vragen of ik al plannen had voor zondag, en of ik zin had om met hen daar naartoe te gaan. Hoewel ik niet bijzonder enthousiast was, wou ik ook niet nee zeggen, dus had ik toegestemd. Nu, toen het dan zondag was, had ik eigenlijk helemaal niet veel zin meer, en bovendien was J. nogal teleurgesteld en eigenlijk zelfs slechtgezind toen hij die ochtend te horen kreeg dat ik die dag weg zou zijn. Hij wou namelijk graag met mij gaan fietsen… En omdat hij slechtgezind was om die reden, voelde hij zich ook nog eens egoïstisch… Ook ik was niet al te gelukkig, ik wou eigenlijk veel liever gaan fietsen, maar ik had er natuurlijk ook een slecht gevoel bij om de grootouders op te bellen en af te zeggen. Langs de andere kant nodigen ze mij toch enkel maar uit omdat ze denken dat ik anders nooit eens buiten kom. Dus heb ik maar besloten hen op te bellen, met een klein hartje weliswaar. Gelukkig nam J. de telefoon over voor ik oma of opa aan de lijn had. Oef, gered! Ik was nog eens zo opgelucht toen ik hoorde wat oma en opa eigenlijk voor mij in petto hadden… een tentoonstelling van keramieke paashazen of zoiets… Maar dat ging dus gelukkig niet door.

In plaats van paashazen te bezichtigen, zijn J. en ik dus dat rondje gaan fietsen. Bij fietsen hoort ook een bier, dus hebben we in een Biergarten een reusachtig grote Radler (bier met citroenlimonade) gedronken. Met reusachtig groot bedoel ik een Maßkrug, oftewel een glas van een liter. Zo’n ding is zo groot dat ik er met mijn kleine handjes amper grip op heb! Maar na een beetje uitproberen heb ik een manier gevonden om zo’n glas toch te kunnen vasthouden. De andere opties, namelijk een rietje vragen of met twee handen vasthouden, hoefde ik dus gelukkig niet in de praktijk te brengen.

Dat was dus afgelopen weekend. Tijdens de week gebeurt er hier meestal niet al te veel, maar vorige week dinsdag heb ik toch een leuk uitstapje gemaakt met oma en opa. Geen keramieke paashazen gelukkig. We zijn namelijk naar Füssen geweest, een stadje vlakbij Schloss Neuschwanstein, en het eindpunt van de Romantische Straße. Het is de Heimatstadt van opa W., dus hij kent het daar heel erg goed. Het is daar echt een prachtige omgeving en het stadje is heel gezellig. En in deze tijd van het jaar is het daar nog niet overspoeld door te toeristen, wat in de zomer wel het geval is. We hebben het stadje en de omgeving bezichtigd, en ik heb veel verhalen mogen horen over ‘de goeien ouwen tijd’ van opa en oma, en toen hun kinderen nog klein waren (D. en broer R.). Niet altijd even spannend, maar die mensen zijn zo lief en sympathiek, dus dan hoor ik ook graag hun verhalen. Op het einde van de dag was ik wel totaal uitgeput, zowel fysiek als mentaal. Maar het was een mooie dag geweest. Füssen en omgeving is echt de moeite waard.

Dit weekend heb ik mij het prachtigste souvenir gekocht dat een vrouw zich hier kan kopen: een Dirndl. Een wat? Een Dirndl! De traditionele Beierse klederdracht voor vrouwen. Wordt vooral nog gedragen in de Bierzelte (‘biertenten’) en door de serveersters in Gasthäuser (tavernes) en Biergärten (biertuinen). Thuis zal ik dat ding dus amper kunnen dragen, maar ik vind het toch de moeite waard. Deze morgen ben ik met J. naar Augsburg gegaan om er samen een uit te zoeken. En je raadt nooit in welke winkel… de C&A.Ik heb al eens geschreven over de C&A, namelijk met carnaval. Daar verkopen ze namelijk ook carnavalskostuums, wat je bij ons amper vindt, en al zeker niet voor volwassenen bij mijn weten. Maar ze verkopen daar dus ook Lederhosen en Dirndls, het hele jaar door. Onvoorstelbaar maar waar. Ik vind het in elk geval ongelooflijk charmant!

De eerste Dirndl waar m’n oog op viel was meteen de juiste. Ik heb er dus maar één moeten passen en ik was op slag verliefd. De bloes was echter niet zo goed, die kwam namelijk te hoog, en te weinig decolleté betekent bij een Dirndl: past niet! J. en ik dus nog op zoek naar een goeie ‘Dirndl-bloes’… Na 3 of 4 winkels toch nog geluk gehad en de perfecte bloes gevonden! Ik heb dus wel een centje meer moeten betalen dan verwacht, maar het kon niet anders zijn… die bloes moest ik hebben ;-) En het resultaat is echt geweldig. Ik zou er het liefst de hele dag in rondlopen. Ik ben in het verkeerde land geboren denk ik…

Zo, dat waren de recentste avonturen van Supernanny G. Tot de volgende!

09-04-2011, 20:28 Geschreven door Supernanny G

Lieve mensjes allemaal,

’t Is al een tijdje geleden dat ik nog wat van me heb laten horen. De hoogste tijd om nog wat avonturen neer te pennen.

Carnaval is al even voorbij en alles gaat weer zijn gewone gangetje. Alhoewel… toch niet helemaal. Vorig weekend heb ik namelijk bezoek gekregen uit België! Een delegatie van de toneelvereniging eigenlijk: de voorzitter, penningmeester en jeugdcoördinator. Heel goede vrienden van mij. En last but certainly not least: mijn allerliefste schatteke, mijn zielsverwant, mijn prins op het witte paard, mijn vriendje!

Zaterdagmiddag kwamen ze toe en kregen Leberkäse en Brezel voorgeschoteld. Beide tamelijk of misschien zelfs volledig onbekend voor mijn gasten… Maar het leek gelukkig toch min of meer te smaken. Nog leuk om te vermelden: ik wist de eerste uren totaal niet meer hoe ik Nederlands moest praten! Ik brabbelde het ene Duitse woord na het andere en wist soms niet of iets überhaupt Nederlands of Duits was. Vreselijk. Maar na een tijdje ging het gelukkig beter.

Na het middageten zijn we in Augsburg op stap gegaan en hebben we de Goldener Saal en de Fuggerei bezocht. ’s Avonds gaan eten in een typisch Beiers restaurant, dat de leuke naam ‘König von Flandern’ droeg. We werden wel niet als koningen begroet, maar het eten was goed en de sfeer nog beter. Maar daar zorgden we natuurlijk voor het grootste deel zelf voor.

We wilden het niet te laat maken want de volgende dag zou mijn bezoek al om 14u moeten vertrekken om nog op tijd thuis te geraken. Door de volgende dag vroeg te beginnen konden we dus tenminste nog enkele uurtjes samen doorbrengen. Mijn vriend en ik namen ’s avonds de trein naar ‘huis’ (hij zou bij mij overnachten), en de anderen zakten af naar hun hotel. Thuisgekomen waren J. en R. nog op. Hoewel we elk halfuur zeiden dat we het niet te laat konden maken en dringend moesten gaan slapen, bleef het bier vloeien en de woorden ook. We hebben tot 3u ’s morgens gebabbeld.

Volgende ochtend: mijn vriend en ik kleine oogjes… Om 9u stonden onze vriendjes al weer voor de deur. Het weer was veel beter dan de vorige dag, prachtig. We zijn gaan wandelen in Landsberg am Lech, echt heel mooi bij zoveel zonneschijn. ’s Middags hebben we daar ook iets gegeten. Toen we ongeveer het hele stadje verkend hadden zijn we weer richting dorpje-waar-ik-woon gereden. Daar hebben we nog een fles champagne opengetrokken die onze voorzitter meegebracht had.

 Het afscheid naderde… Rond 14u zijn ze weer vertrokken, met uitzondering van mijn vriend. Die zou nog tot maandagnamiddag blijven. Hoewel het een vrij kort samenzijn was, vond ik het echt geweldig hen terug gezien te hebben en nog eens gezellig samen te zitten en te babbelen. Just like old times… Toen ze weer vertrokken kreeg ik toch even een brok in m’n keel (‘Kloß im Hals’ in het Duits), nu zou het zeker nog eens zo lang duren voor ik hen weer zag.

Maar gelukkig was daar mijn schatteke nog! Ergens ook wel leuk zo, nu hadden we wat tijd voor onszelf. Omdat we totaal uitgeblust waren hebben we eerst een tijdje gewoon gezellig in de zetel gezeten in de woonkamer. Toen kwam J. met het voorstel om te gaan wandelen aan de Lech met R. en zijn dochtertje, en om daarna wat te gaan drinken in het Zollhaus. Het wandelingetje was gezellig, wanneer de zon schijnt is die omgeving prachtig om te zien.

De rest van de dag hebben we niet veel meer gedaan. Gewoon thuis gebleven, in de zetel zitten, babbelen met D. en J. ’s Avonds niet te laat meer opgebleven want we hadden wel wat slaaptekort. Bovendien wilden we ook deze keer niet te laat opstaan zodat we nog wat aan onze dag hadden.

Maandag, schooldag. De kinderen zouden rond half 1 thuiskomen en ik moest dus eten koken voor ‘s middags. Door de aanwezigheid van m’n vriend waren de kinderen gelukkig vrij braaf, ze waren wat bang voor hem, haha :D Achter zijn rug noemden ze hem ‘der Riese’(de reus). ’s Namiddags moest m’n vriend dan weer naar huis, om ongeveer 15u moest hij de trein nemen naar München en daar zou hij de bus nemen naar huis. Een rit van 13 uur… de arme suffie. Maar dat had hij voor mij over…

De wandeling van het treinstation weer naar huis was vrij lang en eenzaam. Weer thuisgekomen had ik weer het gevoel dat ik begin januari had… Maar net zoals toen ging dat nu ook snel voorbij. Omdat ik hier zo’n goede vriendschap heb opgebouwd met mijn gezin hier, en vooral met papa J., is het ook perfect draaglijk zo lang niet bij mijn vriendje, mijn vrienden en familie te zijn. Als ik daar nu wat beter over nadenk, besef ik wat voor een risico ik genomen heb. Stel je voor dat ik niet zo goed overeenkwam met de mensen hier. Hoe ondraaglijk zou dat wel niet zijn, een half jaar lang.

Maar nu wissel ik even het thema met 180°. Van lieve, fijne mensen, naar complete ars**löcher. Nee, dat klopt niet. Ik geloof niet zo aan ar**löcher. Sommige mensen zijn inderdaad totale klootzakken, weten het ook, en trekken er zich niks van aan. Andere zijn echter te dom en hebben niet genoeg sociale vaardigheden. Daardoor doen ze klootzakkerige dingen maar het zijn geen klootzakken. Anyway. Met dat type persoon heb ik dit weekend te maken gekregen.

Over P. heb ik al een aantal keer verteld. Die ene gast die ik via een lokale sociale netwerksite heb leren kennen. Ik ben met hem en vrienden van hem een aantal keer in Augsburg wat gaan drinken, en met hem ben ik ook naar dat carnavalsbal geweest. Niks aan de hand, is altijd heel erg leuk geweest, geweldig om iemand te kennen in de stad met wie ik kan uitgaan.

Welnu. Vorige week stuurde P. mij een smsje om te vragen of ik zin had om op 26 maart (gisteren dus) met hem naar een soort rondleiding te gaan in Augsburg. Ik moest het wel snel laten weten want de volgende ochtend zou hij tickets moeten kopen. Aangezien hij niet bijzonder veel info gegeven had, stuurde ik terug: “Öh…Was, wie, wo, wann?”. Pas de volgende morgen kreeg ik antwoord: “Bist du schon wieder betrunken? :P Da kann man z.B. das Stadtarchiv angucken.” Aha. Omdat ik graag wil weten waarvoor ik mij opgeef, ben ik opeens een zatte fles… bovendien had hij geen antwoord gegeven op mijn vraag. Ik had niet veel zin in een discussie en ben sowieso geïnteresseerd in cultuur, dus heb ik dan maar ge-sms’t dat ik het goed vond.

Ik heb er verder niet meer echt bij stilgestaan, tot ik in de loop van de week daarop, vorige donderdag, een sms kreeg: “Hi! Wir treffen uns am besten schon morgen Abend und du übernachtest bei mir, weil die erste Führung beginnt am Samstag schon um 5:30Uhr in der Früh. LG! P.” Dat vond ik wel héél raar. Omdat ik geen geld meer had op m’n gsm heb ik niet teruggestuurd en ik wist eigenlijk sowieso niet goed wat ik ervan moest denken. De dag erna stuurde hij: “Hi G., ich habe ab 19Uhr Zeit. Sag einfach Bescheid, wann du am Bahnhof sein wirst, dann hol ich dich ab. P.” Alsof ik al toegestemd had. Toen begon ik wel een beetje pissig te worden en heb expres niet geantwoord: hij moest me zelf maar eens opbellen.

Vrijdagavond belde hij me eindelijk op. Ik heb hem gevraagd wat dat nu eigenlijk is, die rondleidingen, en waarom in godsnaam er een rondleiding gegeven werd om half 6 ’s morgens. Eindelijk kreeg ik wat info: het event heette ‘Augsburg Open’, en die rondleiding om half 6 vond plaats op de Müllberg, ofwel afvalberg (!), vanwaar je een ‘mooi uitzicht’ hebt om de zonsopgang te zien. Toen heb ik toch mooi meegedeeld dat ik niet van plan was om daar met hem naartoe te gaan maar dat ik wel de volgende rondleiding wou doen. Die was om 11u vertelde hij. Hij deelde mee dat ik dan de trein van kwart na 10 zou moeten nemen en dat we er dan wel op tijd zouden geraken.

Ondertussen had ik al heel wat afgepraat met J. over deze hele situatie. Beide vonden we het heel raar dat P. helemaal geen informatie gaf en zelfs weigerde te geven. Bovendien werd mijn mening niet gevraagd (Augsburg Open heeft wel 101 rondleidingen, en mij werd nooit gevraagd wat ik interessant vind…) en ging P. ervan uit dat ik zijn voorstellen zou opvolgen. J. was er heel negatief over, maar braaf en geduldig als ik ben wou ik P. het voordeel van de twijfel geven. Ik zou hem er de volgende dag wel op wijzen dat ik het helemaal niet leuk vond dat hij zich zo gedroeg en dat ik in de toekomst ook graag inspraak wou hebben. Mijn verklaring voor zijn gedrag: sociaal niet erg ontwikkeld en/of te dom.

Volgende ochtend. Ik moest ‘de trein van 10u15’ nemen, zoals P. gezegd had. Er was wel een kleine miscommunicatie… Ik had begrepen dat de trein vertrok om 10u15. Het was echter zo dat de trein arriveerde in Augsburg om 10u15… Echt loemp dat ik dat niet nog eens opgezocht had, maar uiteindelijk zou het in mijn eigen voordeel geweest zijn… (poging om de spanning wat op te bouwen ;-) ) Maar dus: trein gemist. P. opgebeld, gevraagd “wat nu”. Hij zou eens nakijken of we het nog zouden halen als hij me kwam ophalen. Dat was niet het geval. En nu komt het toppunt. Ik probeer het gesprek een beetje te reconstrueren, in het Nederlands, voor diegenen die bij de smsjes al problemen ondervonden ;-)

G:           Ok, als we die rondleiding niet meer halen, kunnen we er misschien nog een andere doen?

P:            Je kan eens kijken op internet, Augsburg Open heet dat, je kan daar het programma zien. Dan kan je kijken wat je interesseert.

G:           *opent google en typt Augsburg Open, probeert het programma te vinden*

P:            Maar eigenlijk is er vandaag niks meer wat mij interesseert, morgen is er nog wel iets, we zullen dat dan doen.

G:           *weet niet goed wat zeggen* Euh… OK dan… is er dan nog iets anders wat we vandaag kunnen doen…?

P:            *klinkt niet echt enthousiast* Bwa, ik zal er eens over nadenken, als ik iets weet zal ik terugbellen. Daag.

En toen had ik ‘sonnen Haltz’ (so einen Hals). Met andere woorden: ik was woest. Totaal pissed. Ik heb meteen J. opgebeld (ik was alleen thuis, de ouders en kinderen waren bij een turnwedstrijd van V.) en het hele verhaal gedaan, ik moest gewoon tegen iemand uitrazen en J. heeft veel luistertalent. Ik was beledigd, verontwaardigd, teleurgesteld, boos. J. en ik kwamen tot het besluit da ik mezelf wat moest opvrolijken, mijn activiteit van de dag zou dus worden: shoppen. Eigenlijk allesbehalve mijn favoriete bezigheid, maar toch.

Het liefst wou ik helemaal niet meer met P. spreken, maar omdat hij me nog zou opbellen als hij wist wat hij graag wou doen (hoe vreselijk klinkt dat…) moest ik hem wel iets laten weten. Ik heb dan maar een sms geschreven, waarin ik expres vaag bleef over de reden van mijn ‘sonnen Haltz’: ”Du hast wirklich keine ahnung…bin echt enttäuscht. Ich geh heute shoppen, bin jetzt froh dass ich den zug verpasst hab. Entweder du glaubst ich bin dumm, oder du bist es selber. Aber ich bin es nicht” Een tijdje later probeerde hij me op te bellen maar ik heb niet opgenomen. Die avond heeft hij nog een sms gestuurd waarin hij zei dat hij niet begreep waarom ik dat geschreven had. Uiteraard, zoals ik al dacht, gewoon te dom.

Sommige mensen zijn loemp, en ze kunnen er niet aan doen. Andere mensen zijn agressief, en kunnen daar niet aan doen. Maar dat wil niet zeggen dat we maar moeten verdragen wat zulke mensen allemaal uithalen. Mijn geduld was dus op. Vanaf nu ga ik dus niet meer uit met P., ik heb ook nog wat eigenwaarde, zo laat ik mij niet behandelen. Spijtig eigenlijk, het was altijd heel tof en ik heb veel leuke mensen ontmoet via P. Maar gelukkig heb ik ook zonder P. leuke dingen te doen hier.

Zo, nu zijn jullie weer op de hoogte gebracht. Tot de volgende!

27-03-2011, 00:00 Geschreven door Supernanny G

Hallöchen!

In mijn vorige bericht heb ik gesproken over een overdosis Fasching… Toen wist ik nog niet wat me nog te wachten stond. Carnaval is hier namelijk één groot feest dat over verschillende dagen reikt… Af en toe de roes uitslapen en dan gaat het feestje gewoon door, op een andere locatie. En dat het weekend al voorbij was heeft daar niets aan veranderd.

Een klassieke maandagavond: samen met de ouders eten, televisiekijken, lekker achteroverliggen in de zetel. Tot plots… een piraat en een femme fatale voor de deur stonden: het buurmeisje en een vriendin. Of J. en ik wilden meegaan naar een carnavalsfeestje. Pff niet veel zin, wou eigenlijk eens vroeg gaan slapen… OK dan, als we het niet te laat maken. Snel omgekleed, deze keer Todesengel uncensored: mét vleugeltjes en aureooltje. Nog even wachten op de taxi en op weg.

Het feestje vond plaats in boerencafé in een boerengat. Toen we binnengingen waren we allemaal nogal teleurgesteld: wat een dooie bedoening. Ergens anders konden we echter niet naartoe, het was het enige feestje in de omgeving die avond. Dan maar wat meer bier laten aanvoeren en er het beste van maken… Uiteindelijk werd het nog een leuk feestje: we waren zowat de enigen in het café die plezier hadden! We hebben zonder ophouden gedanst en ondertussen kan ik ook met heel wat Duitse Schlagers meezingen... Ik werd ook nog benaderd door een zatte rastakerel en een hitsig konijn, maar gelukkig had ik mijn persoonlijke bodyguard, J. Hij was bijzonder tevreden met zijn vrouwelijke begeleiding (3 dames), en hij zou die ook verdedigen ;-)

‘Niet te laat’ werd 4 uur ’s morgens. Taxi opgebeld, het was dezelfde sympathieke vrouw die ons gebracht had. Eenmaal thuisgekomen hebben we nog wat nagepraat en water getankt. Tegen 5 uur gaan slapen… Totaal kapotgefeest.

Volgende dag: Faschingsumzug. Met de ouders, de grootouders, de kinderen, en R. (de broer van D.) De stoet was heel leuk, het zonnige weer had daar veel mee te maken. Omdat we aan het einde van het traject stonden was het eens zo grappig, aangezien de stoetgangers vrij veel bier en Schnaps drinken onderweg. Toen ze aan ons voorbijgingen waren ze dus behoorlijk aangeschoten. Ondanks onze kleine oogjes hebben we ons goed geamuseerd. De kinderen verzamelden snoep, en R., J. en ik probeerden de stoetgangers bier en Schnaps te ontfutselen, wat meestal niet lukte, maar soms hadden we toch succes.

Na de stoet, rond 16u,  stond er nog koffie en Krapfen op het programma, maar daar hadden J., R. en ik niet zo veel zin in. De grootouders, de kinderen en D. zijn naar huis gegaan, maar wij zijn dus achtergebleven. Het feestje was daar nog lang niet gedaan. Door het mooie weer bleven heel veel mensen plakken aan de biertentjes. De organisatie had echter niet gerekend op zoveel mensen, en het bier was al snel op. Wij hebben geluk gehad, we hebben de laatste 3 pinten bemachtigd die te verkrijgen waren. Maar op één been kan je niet staan en dus zijn we – zoals vele anderen – afgezakt naar het nabijgelegen Gasthaus, waar ze nog wel bier hadden. Daar hebben J. en ik geprobeerd de bedeesde R. aan het dansen te krijgen. Na nog enkele kroezen bier zijn we daar met glans in geslaagd.

Tegen half 7 naar huis gewandeld, eigenlijk veel te veel aangeschoten voor de vroege avond. Ik was totaal kapot en heb me maar snel naar mijn bed gesleept en heb daar geslapen tot ongeveer 24 uur. Toen ik weer wakker werd hoorde ik dat beneden nog steeds wat aan de gang was. D., J. en R. waren nog op. Ze hadden pizza besteld en er was nog wat overgebleven voor mij. Ik heb dan nog wat pizza gegeten en ben nog 2 uurtjes opgebleven met de jongens, want D. stond eigenlijk op het punt te gaan slapen toen ik naar beneden kwam. Om 2 uur was het echt welletjes geweest en ben ik maar weer gaan slapen.

Vandaag zijn J. en ik totaal KO. Spierpijn, hoofdpijn, slaaptekort. Ik heb medelijden met J.: hij had 3 dagen verlof genomen, morgen moet hij weer gaan werken, en als manager kan hij na 3 dagen afwezigheid een berg problemen verwachten op het werk. Eigenlijk is hij vandaag al druk in de weer de brokken telefonisch te lijmen. De arme man zou duidelijk veel liever terug in bed kruipen…

Ondanks de niet zo plezierige nasleep van al dat gefeest, heeft J. toch toegegeven dat het de beste Fasching sinds jaren is geweest. Ik kan natuurlijk niet vergelijken, maar ik vond het in elk geval een onvergetelijke ervaring. Toch ben ik blij dat het voorbij is, een beetje rust kan ik nu wel gebruiken.

Viele liebe Grüße!

09-03-2011, 23:57 Geschreven door Supernanny G

Hallo liebe Leute!

Wat een weekend. Ik dacht dat het thema carnaval er al bijna opzat voor mij, enkel nog de Faschingsumzug (stoet) op dinsdag. Maar er stond dit weekend toch nog meer carnaval op het programma…

 P. had me uitgenodigd om met hem naar een Faschingsball te gaan. Eerst had ik gezegd dat dat niet zo’n goed idee was omdat ik überhaupt geen verkleedkleren had, en misschien geen tijd meer had om nog iets te vinden. Maar uiteindelijk wou ik toch sowieso die desbetreffende zaterdag (gisteren) gaan shoppen in Augsburg, dus een carnavalskostuum kopen leek nog wel mogelijk.  Mogelijk, maar niet simpel. Ik was er namelijk nogal laat bij en de kleine maten waren al bijna allemaal weg. Ik heb uren staan zoeken naar een kostuum en de tijd begon te dringen, om 19u moest ik thuis gereed staan want dan kwam P. me ophalen. Uiteindelijk toch iets gevonden: ‘Todesengel’ heette dat kostuum. Een gothic jurkje met zwarte vleugeltjes en een zwart aureooltje . Nog snel snel zwarte schoenen kopen en een zwarte panty en in vliegende vaart richting station.

Gelukkig had P. ondertussen laten weten dat hij een uur later zou zijn. Tegen 19u was ik thuis, dus nog een goed uur de tijd om me klaar te maken, kein Problem. Niet dus. Ding dong, daar stond P. voor de deur, en ik nog in de douche! Toch een uur eerder gekomen… Vond ik aanvankelijk helemaal niet leuk, maar heeft toch nog een groot voordeel gehad. P. werd namelijk uitgenodigd om in de living te wachten en heeft dan een praatje gemaakt met D. en J. Aangezien J. zich altijd ongelooflijk zorgen maakt als ik met P. uitga (en meerijd met de auto), was dat echt een goede zaak. Nu heeft hij namelijk zelf gezien wat voor een braverik P. is. Toch kon hij het niet laten zich nog zorgen te maken: in plaats van mij te waarschuwen voor P. zoals gewoonlijk, drukte hij P. op het hart goed op mij te passen. Onverbeterlijk.

Ondertussen heb ik me op speedtempo omgekleed, en al zeg ik het zelf, het zag er best goed uit. De vleugeltjes en het aureooltje heb ik maar weggelaten, die zaten alleen maar in de weg. Bovendien vertelde P. dat het bal plaatsvond in de parochiezaal en dat de pastoor en aanhang daar ook zouden zijn… ging ik daar misschien toch beter niet als ‘engel des doods’ verschijnen, ik wil geen slechte indruk maken ;-) Dat hebben we dus veranderd naar ‘gothic girl’, voor het geval iemand zou vragen ‘wat ik ben’.

Los geht’s, op naar het bal. Blijkbaar is de parochiezaal 2 straten verwijderd van het huis van P. Nog even daarlangs, want P. moest zich nog omkleden. Hij ging als buikdanseres. Staan we op het punt naar het bal te vertrekken, komt P. met de mededeling dat hij me niet naar huis zou kunnen brengen, omdat hij ook graag alcohol wou drinken die avond. Pardon? Hoe geraak ik dan thuis? Blijkbaar had hij dat al besproken met D. en J., leuk dat ik dat pas te horen kreeg toen ik al ter plaatse was… Ofwel zou ik de vroegste trein nemen ’s ochtends (Hallo? Hoe geraak ik naar het station? P. woont niet in het centrum…) oftewel zou ik bij P. overnachten. Eigenlijk was enkel het tweede doenbaar. Ik vond dat niet erg, ondertussen is er geen enkele reden meer om nog bang te zijn voor hem, maar ik had het graag op voorhand geweten. Geen extra kleren, geen pyjama, geen tandenborstel, geen ontschminker, geen ‘cremeke’ voor m’n gezicht,… Bah, niet aangenaam. Maar niks aan te doen. Maar dat waren zorgen voor later, eerst gaan feesten!

Eigenlijk had het bal veel weg van de Narrensitzung.  Het publiek was aan lange tafels gezeten, vooraan was er een podium met een band en voor het podium de dansvloer. Alleen was er geen narrenschip en geen narren, en de optredens waren enkel dansopvoeringen. Ook werden er een prins en prinses carnaval uitgeroepen, wat niet het geval was bij de Narrensitzung. En natuurlijk, heel belangrijk, iedereen was verkleed. Allemaal volwassen mensen, verkleed als clowns en piraten en Minnie Mouse. Wat een zotte bende…

Omdat het zo’n lokaal bal was, kende bijna iedereen iedereen. En dan komt daar dat kleine Belgische meisje met een onuitspreekbare naam ertussen zitten. (‘Hoedelee’ is vrij representatief voor hoe Duitsers mijn naam uitspreken). We gingen aan tafel zitten bij de vrienden van P. Zoals P. al verteld had, zijn Augsburgers niet zo open tegenover vreemden. En dat merkte ik wel, aanvankelijk werd ik zelfs een beetje genegeerd. Maar ik liet me de moed niet in mijn nieuwe pumps zakken: gewoon erop afgaan. Wat een succes! Ik heb geweldig veel plezier gehad met die gasten, ze waren echt sympathiek maar een beetje gestoord. Maar dat lag waarschijnlijk aan het bier. Hoewel ik geen enkele danspas ken heb ik ook best veel gedanst. Eén van de vrienden van P. kan erg goed leiden, en hoewel ik het natuurlijk niet zelf gezien heb, had ik toch de indruk dat ik niet totaal afgegaan ben. In elk geval was het heel erg leuk. De kerels waren ook gefascineerd door het Nederlands of beter gezegd het Vlaams. Op den duur leerde ik hen Vlaamse scheldwoorden en ik moest zinnetjes zeggen in het Vlaams. “Super geil!” ('geil' is jongerentaal voor 'tof', 'cool',...!). Ondertussen werd P. gefeliciteerd met zijn nieuwe aanwinst.

Na de dansoptredens werd het feestje in de kelder voortgezet: daar was ook nog een dansvloer en een bar. Op den duur waren P. en ik de enigen die nog ongeveer nuchter waren. Ik heb me door een meer dan aangeschoten persoon laten vertellen dat het bij carnaval zo hoort om zo zat te zijn als een kanon… maar aan die traditie heb ik toch maar niet meegedaan. En omdat P. aan J. beloofd had op mij te passen, heeft hij zich ook niet zo laten gaan met de drank. Tegen 4 uur zijn we naar huis gegaan, hoewel het er niet naar uitzag dat het feestje snel afgelopen zou zijn. Maar voor ons was het genoeg geweest.

Tot laat in de voormiddag geslapen, dat was wel nodig. ’s Middags heeft gentleman P. Rösti met spiegelei klaargemaakt, heerlijk. Daarna hebben we nog wat rondgelummeld in pyjama. Ik begon me net af te vragen waarom J. nog niet gebeld of gesmst had om te vragen of alles OK was, toen ik een bezorgd smsje kreeg. “Alles in orde? Wanneer kom je naar huis? We missen je!”.  P. heef me dan maar naar huis gebracht (ik alweer in carnavalskostuum want ik had niks anders bij).

Ik was net op tijd thuis want in de namiddag hebben we nog een uitstapje gemaakt. Je raadt het nooit. Nog een Faschingsball. Deze keer voor kinderen weliswaar. De plaatselijke disco (PM heet die, is reusachtig groot, en in de hele streek bekend) organiseert elk jaar een kindercarnavalsbal, dan kunnen de kinderen ’s namiddags in de disco gaan. En mama en papa moeten dan natuurlijk ook mee. Wij hebben ons gelukkig niet uitvoerig verkleed, slechts één accessoire per persoon. Ik had konijnenoren. Man man man dat was daar saai. De kinderen verveelden zich na de eerste minuut en wilden enkel nog popcorn. En daarvoor moesten we aanschuiven. En wachten. En wachten. En nog langer wachten. En ondertussen al dat gedrang, schreeuwende kinderen, ploffende ballonnen overal. Vreselijk. En dan te zeggen dat we evengoed naar de supermarkt hadden kunnen gaan en daar een zak popcorn kopen. Maar nee, het moest dié popcorn zijn. Toen de popcorn eindelijk bemachtigd was, zijn we onmiddellijk naar huis gegaan.

Een overdosis Fasching dus, dit weekend. Dinsdag is er zoals ik al zei nog de carnavalsstoet, maar daarna is het wel ongeveer afgelopen.

Tot de volgende!

06-03-2011, 00:00 Geschreven door Supernanny G

Heej allemaal!

In mijn vorig bericht heb ik het al gehad over het fenomeen Fasching en hoe dat in Duitsland gevierd wordt. Ik heb hier echter nog veel meer bijgeleerd over Duitsland, de Duitsers, en hun gewoontes. Een compact lesje Duitse keuken is de revue al gepasseerd. Hier volgen enkele andere bijzonderheden over het Duitse (of misschien beter Beierse) volkje.

Hoewel veralgemeningen nooit helemaal kloppen, wil ik toch proberen mijn algemene indrukken over de Duitsers samen te vatten. Ik heb ze tot nu toe kennen als een heel openhartig, spontaan volk, vaak met een knorrende buik en een dorstige keel; gezellige, ongecompliceerde, goedlachse mensen. Van de stereotypische deutsche Gründlichkeit heb ik in dit huishouden nog niet veel gemerkt, eigenlijk ben ik hier nog de gründlichste in huis, vooral qua opruimen en poetsen. De mensen met wie ik al onder één dak gewoond heb trekken terwijl ze dit lezen hun ogen wijd open… Ik verklaar mijn plotse poets- en opruimwoede door mijn plichtsbewustzijn eerder dan door mijn persoonlijkheid... Het zou een goede zaak zijn als ik die gewoonte ook weer mee naar huis nam. Wer wei߅ ;-)

Maar ik dwaal af. Ik wou het hebben over de Duitsers en hun ‘eigenaardigheden’…

 Reeds in mijn eerste week hier heb ik een vreselijke ontdekking gedaan. De afgrijselijkste gewoonte in de geschiedenis van film en televisie is hier alomtegenwoordig: dubben. Ik dacht dat de Duitsers op dat vlak nog wel meevielen, dat ze wel vaak dubben maar niet alles. Niets is minder waar. Ze zijn even erg als de Fransen. Duitsers dubben alles. Alle films en series die hier op tv komen zijn gedubd. Als je de originele versie van een film wilt zien, moet je op zoek gaan naar een bioscoop die dat aanbiedt, en die films worden heel laat ’s avonds gedraaid en zonder ondertitels. Alsof die versie enkel bedoeld is voor de native speakers. En niet alleen films en series moeten dit ondergaan. Ook in documentaires en reportages wordt deze afschuwelijke gewoonte doorgedreven. Dan wordt er natuurlijk geen moeite gedaan voor synchronisatie en kan je de spreker nog een beetje horen. Wat eens zo irritant is.
En alsof dat alles nog niet erg genoeg is… De Duitsers zelf vinden dat gedub een verrijking. Goed gelezen, een verrijking! Ze vinden sommige films gedubd beter dan het origineel. De tekst zou beter zijn. Ik viel bijna van mijn stoel toen J. me dat met volle overtuiging zei. Onvoorstelbaar.  Dubben is absoluut geen verrijking. Ten eerste is de kwaliteit van de film heel wat minder, het gebabbel is vaak  monotoon en zonder expressie, vooral vrouwenstemmen klinken in het Duits altijd hetzelfde, en uiteraard is het perfect te zien aan de mondbewegingen . Ten tweede mist men op die manier echt de mogelijkheid om andere talen te leren of zelfs maar te leren herkennen. Het is nog niet zo erg als de Fransen, maar ook Duitsers zijn niet echt talenknobbels.

Maar goed, genoeg getier, laten we het hebben over…bier. Net als de Belgen hebben de Duitsers een echte biercultuur. Die verschilt echter nogal van de onze. Witbier (‘Weizen’) wordt hier bijvoorbeeld veel meer gedronken dan bij ons (en ik vind het ook heel lekker). Maar er zijn nog andere verschillen. Wil je in Bayern op café een pint drinken, vraag je om ‘ein Helles’, dat betekent letterlijk ‘een lichte’. ‘Helles’ is hier de naam voor gewoon bier. In mijn Duits gezinnetje wordt altijd König Ludwig Hell gedronken. En dat wordt geschonken in van die typische bierpuls, per halve liter, prachtig. Ik heb trouwens lang gedacht dat een Duitse pint een beetje minder alcohol bevatte dan een Belgische, aangezien wij 33 cl schenken (of zelfs 25 cl) en zij een halve liter. Niets is minder waar. Alcoholpercentage is hetzelfde, wij zijn de mietjes ;-) Dat moet ik echter meteen relativeren: zwaardere bieren die bitterder zijn en meer alcohol bevatten (zoals de Belgische) kennen ze bijna niet in Duitsland, en het smaakt de meeste Duiters ook niet goed, ze zijn dat niet gewoon. Op dat vlak zijn zij dus de mietjes ;-)

Ik heb met J. ook een discussie gehad over het zogenaamde ‘deutsche Reinheitsgebot’. Om wat gegoogle te besparen: dat is een soort wet die ontstond in de 16^de eeuw in Beieren, die zegt dat bier enkel graan, water en hop mag bevatten. Dus geen gist, en ook geen vruchten of kruiden. Duitsers zoals J. zijn daar fier op (König Ludwig Hell beantwoordt aan deze voorwaarden). Het brouwen van een zogenaamd rijke diversiteit aan bieren met enkel die drie ingrediënten, daar zijn ze trots op. In België daarentegen heb ik eerder spottende reacties te horen gekregen , omdat zo’n wet een beperking zou zijn om heerlijke originele bieren te brouwen. Beide standpunten zijn te verdedigen en de partij die je kiest komt hoogstwaarschijnlijk overeen met je land van herkomst. Bovendien hebben Duitsers helemaal geen kennis van onze Belgische bieren en begrijpen de voordelen van meer ingrediënten niet. Het voornaamste argument dat J. aanhaalde waren de ‘abominabele’ Belgische bieren met ‘Kirschengesmack’ en ‘Zitronengesmack’, die volgens hem de naam bier niet waard zijn. Zijn eigen woorden: “die Belgier verficken das Bier” (vertaling vrijblijvend zelf opzoeken). Eigenlijk kent hij er dus niks van. Ondanks zulke uitlatingen blijft de discussie vriendschappelijk. Het is namelijk niet eenvoudig de Belgische bieren te verdedigen tegenover een Duitser terwijl je een grote kroes Duits bier achteroverslaat…

Van bier gaan we over op fruitsap. Puur appelsap of appelsiensap wordt hier bijna niet gedronken en wordt door vele Duitsers zelfs vies gevonden. Duitsers drinken veel liever Schorle (met de ‘ch’ van chocolade). Dat is fruitsap (meestal appelsap maar ook appelsiensap, druivensap, kersensap…) gemengd met plat of bruisend water. Ondertussen hebben mijn smaakpapillen zich daaraan ook aangepast en vind ik puur fruitsap te zoet. Goede gewoonte, want Apfelschorle is natuurlijk gezonder dan puur Apfelsaft.

Ook school wordt hier anders georganiseerd. De lagere school duurt maar vier jaar. Daarna kan gekozen worden tussen Gymnasium, Realschule of Hauptschule. Het Gymnasium is het hoogste niveau, je moet ook goede punten behaald hebben in de lagere school om Gymnasium te mogen volgen. Het Gymnasium wordt op 18-jarige leeftijd afgesloten met een ‘Abitur’, een diploma dat nodig is om verder te studeren aan de universiteit. Realschule is tussenin en wordt beëindigd op 16-jarige leeftijd, waarna meestal nog een beroepsopleiding volgt. Hauptschule is het laagste niveau en heeft een vrij slechte naam, ook dit wordt op 15- of 16-jarige leeftijd beëindigd. Duidelijk is de schoolplicht in Duitsland niet tot 18 jaar, en de ‘beroepsrichtingen’ duren niet langer (zoals bij ons) maar net korter.

De schoolvakanties in Duitsland zijn ook anders dan in België. Ze zijn per Bundesland verschillend. In Bayern begint de Paasvakantie bijvoorbeeld een week later dan bij ons. De zomervakantie is nog vreemder: die begint hier pas eind juli en duurt tot half september. Als ‘compensatie’ krijgen de kinderen wel nog twee weken verlof in juni. Tijdens die vakantieperiode gaan we trouwens met het gezinnetje een weekje naar Italië, een echte strandvakantie in de buurt van Venetië…zalig. Normaal gezien ben ik niet zo fan van zon-zee-strand (ben eerder liefhebber van citytrips) maar een keertje lekker relaxen aan het strand zal zeker deugd doen… Tenzij V. en M. constant staan te zeuren “Spielen!!” Want die koters komen natuurlijk ook mee ;-)

En ten slotte zijn er nog die kleine dingetjes... Het brood is hier bijvoorbeeld veel ‘zwaarder’ en wordt nooit ‘dubbel’ gegeten, het beleg wordt gewoon op een snee brood gelegd en zo gegeten. Ook een pistolet (‘Semmel’ in Beieren, niet ‘Brötchen’!) wordt in twee gesneden en op elke helft komt beleg, niet ertussen. Appels worden hier niet in partjes gesneden maar in de helft en het klokhuis wordt er dan uitgehold (nu weet ik niet of dat laatste te veralgemenen valt, bij de familie hier wordt het in elk geval zo gedaan…). En ten slotte nog een absoluut vreemd fenomeen: Spezi. Dat is cola en limonade gemixt. Nog niet gedronken, ben ik zeker nog van plan, ik laat nog weten of het even smakelijk is als ik het mij voorstel *kuch*

Liebe Grüße!

23-02-2011, 00:28 Geschreven door Supernanny G

Lieve lieve mensjes allemaal,

Als je in een vreemd land op vakantie gaat, kan je proberen een glimp op te vangen van de vreemde cultuur, de gewoontes, de mensen, de taal. Maar de beste manier om een land en zijn bewoners te leren kennen is echt om er middenin te gaan leven. Een belangrijk stukje Duitse cultuur heb ik afgelopen weekend leren kennen: Fasching, oftewel carnaval.

Hoewel de mensen in Bayern niet zodanig doordraaien als in Köln, wordt ook hier carnaval veel meer gevierd dan in België. Bijna elk dorp heeft een Faschingsverein: een carnavalsgezelschap. Ook worden er bijna overal carnavalstoeten georganiseerd, niet alleen in de steden. En in de vitrine van de C&A hangen indianen- en piratenkostuums (ook voor volwassenen)… nog nooit gezien in België.

En dan is er nog het fenomeen Narrensitzung, wat ik afgelopen weekend meegemaakt heb. Daar ben ik naartoe geweest met J., buurvrouw G. en haar vriend. Een Narrensitzung is een soort show, georganiseerd door het plaatselijke carnavalsgezelschap. Zowel eigen mensen als andere verenigingen komen dan optreden. Het gaat voornamelijk om muziek, dans (Gardetanz, typisch voor Fasching) en stand-up comedy. Interessant is de opbouw van het podium, de ‘narren’ zitten permanent op het podium, achteraan op een soort balkon, op een rij (die narren zijn eigenlijk de prominenten van de verenigingen, mooi uitgedost). En net zoals in Sebastian Brants ‘Das Narrenschiff’ zitten de narren ook op een schip. Moeilijk uit te leggen, maar het decor is zo beschilderd en de narren zo gezeten, dat het lijkt alsof ze toekijken vanop een schip. Voor het schip speelt zich dan de show af, en de narren zitten hoog en droog op hun schip en kijken toe.

Vanzelfsprekend is dans en muziek voor elke aardbewoner toegankelijk, welke taal hij/zij ook spreekt. Maar de Beierse moppentappers, dat is een ander verhaal, en ik werd er ook door verschillende mensen op voorhand voor gewaarschuwd dat ik daarvan waarschijnlijk niet al te veel zou begrijpen. Hoewel er soms inderdaad nogal sterk dialect gesproken werd, heb ik ook van de moppen het merendeel begrepen. Vaak wou J. me uitleggen wat er precies gezegd was, omdat hij ervan uitging dat ik het niet verstaan had, maar dat was bijna nooit nodig. Nu moet ik wel zeggen, als die Narrensitzung in de eerste week dat ik hier was plaatsgevonden had, zou ik heel wat minder begrepen hebben. Duits leren verstaan is zeker zo belangrijk als Duits leren spreken, je hersenen moeten er echt op afgestemd worden om alles te kunnen volgen.

Ook leuk is het contact met de ‘plaatselijke bevolking’, J. kent veel mensen en ik word aan iedereen vlotjes geïntroduceerd als ‘das Aupairmädchen aus Belgien’. En onvermijdelijk volgt dan een lesje aardrijkskunde, in Bayern is België namelijk terra incognita. Het babbelen gaat echt goed, mijn grammatica is bijlange nog niet perfect maar ik kan me ondertussen best goed uitdrukken.

Ten slotte nog een update over ons theaterstukje. Ik ben heel fier op mijn kleine Duitse Geschwister (parapluwoord voor broers en zussen). Daarmee bedoel ik natuurlijk M. en V. Ons toneelstukje ‘Der Piratenschatz’ is namelijk zondag in première gegaan voor mama-papa-oma-opa en het was een succes. De ouders en grootouders vinden het echt prachtig dat ik zoveel tijd en moeite steek in zulke activiteiten. En de kinderen hebben er natuurlijk bijzonder veel plezier aan. En hun plezier is mijn plezier. Zondagavond, toen M. me goedenacht kwam wensen, kroop hij dicht tegen mij aan in de zetel en ik vroeg of hij het leuk had gevonden om het toneelstuk te maken en te spelen. Hij: “Heeeel leuk!” en hij gaf me een dikke knuffel. Heel vertederend. M. is soms (lees: vaak) een pain-in-the-ass omdat hij heel slecht gehoorzaamt en vaak (lees: nagenoeg altijd) wild doet, maar op zo’n momenten besef ik toch hoe graag ik dat ventje zie.

21-02-2011, 20:46 Geschreven door Supernanny G