Die mannen van Honduras bezorgden mij een déja-vu.
We schrijven 8 juni 1990, de "Mondiale" in Italië, Argentinië tegen Kameroen. De pijlsnelle Claudio Caniggia wordt reeds de hele wedstrijd belaagd door de West-Afrikanen totdat een en ander uitmondt in een alles-of-niets actie van een uit de kluiten gewassen donkere medemens die luistert naar de naam Benjamin Massing. Zet het beeld even stil en stel vast hoe hoog die schoen wel vliegt.
Misschien kent u hem al, zoniet : ziehier Hachim Mastour. Te bewonderen op het WK 2018 in Rusland als speler van La Squadra Azzurra. Zoals u kunt zien heeft deze 15-jarige niet veel nodig om te scoren.
Niels Albert is een atleet naar ons hart. Staat elk jaar garant voor een aantal grootse prestaties. De wijze waarop hij enkele maanden geleden die ene -ik weet niet meer waar- veldrit won was verbluffend. Door een oponthoud in de remmen moeten en met achterstand als allerlaatste de wei in draaien, vervolgens de tegenstanders een na een inhalen en de laatste drie ronden alleen naar de zege razen : wat mij betreft een van de meest beklijvende sportmomenten van het seizoen.
Soigneer u, Niels. En luister vooral niet naar die Brugada.
Besnik Hasi doet het. En, eerlijk gezegd, dat had ik niet van hem verwacht. Toen ik aan het begin van de play-offs de eerste helft van zijn team zag op Sclessin, dan vond ik er niets aan. Pollet als eenzame spits, de rest achter de bal. Fantasieloos betonvoetbal, contraproductief bovendien. Weer zo'n prefab-coach van twaalf in een dozijn, dacht ik. Een die het steeds heeft over "inzet" en "een goeie mentaliteit" en die slag om slinger de "organisatie" benadrukt waarin "iedereen zijn verdedigend werk moet doen". Dingen die natuurlijk essentieel zijn, maar een echt goeie trainer kan meer. Die slijpt er vakkundig een systeem in dat aantrekkelijk spel voortbrengt. Zoals Maes en Dury. Sollied. Van Gaal, op een hoger niveau.
Maar : Hasi verrichtte een geniale tactische zet. Hij schoof Kouyaté door naar het middenveld. In één ruk dè oplossing voor de enorme leemte die Biglia naliet. Plus : hij bracht Bruno precies op het juiste moment weer in. Die stond te trappelen van ongeduld om beslissende dingen te doen. Hetgeen het Italo-Belgje echt wel lijkt te kunnen : ondanks zijn jonge leeftijd loodste hij RSCA reeds voorbij Limassol tot bij de vetpotten van de Champions League en bezorgde hij hen de voorbije weken een 33ste landstitel.
Of de Albanees beginnersgeluk heeft gehad, dan wel of er een kwaliteitsvolle topcoach in hem schuilt, zal de toekomst moeten uitwijzen.
Ook onze dynamische en vermakelijke Superklasse "De Zande", editie '13-'14, heeft zijn ontknoping gekregen. In de loop van de jaargang staken verschillende deelnemers hun neus aan het venster, maar uiteindelijk werd het toch voornamelijk een strijd tussen ondergetekende en Freds alter ego, Rudy Sylvester. Het feit dat ik nog drie transfers over had aan het begin van de play-offs en één daarvan benutte om Habibou toe te voegen aan mijn Gouden 11, was van doorslaggevend belang. Moraal van het verhaal : uw transfers niet te vlug opsouperen.
Waar ik wel een beetje teleurgesteld in ben, is de vaststelling dat de dames toch wel ver weggezakt zijn in het klassement. Op een bepaald ogenblik stonden ze met drie bij de eerste vijf, maar uiteindelijk moeten we het in de top-tien stellen met een, zij het niet onverdienstelijke, achtste plaats voor Marlies. Alzo wordt het cliché dat mannen competitiever ingesteld zijn dan vrouwen opnieuw in enige mate bevestigd. En ik heb toch zo graag dat er af en toe een clicheetje sneuvelt. Volgend seizoen misschien?
Tot slot aan alle participanten een dikke merci voor het vele spelplezier. Hope to see you back in september. Voor zij die zo lang niet kunnen wachten om de arena andermaal te betreden, is er zeer binnenkort de ronduit spetterende "Ben en Peters Grote WK-prono". Deze week meer nieuws hierrond. 't Concept is alvast supersimpel : formuliertje invullen en inleveren, eurootje inleggen en..."the winner takes it all". Abba-gewijs.
Lokeren kon uit de wedstrijd tegen Anderlecht nog één 'prijsje' in de wacht slepen en 't is verdorie nog gelukt ook. Hamdi Harbaoui is Gouden Stier '13-'14. Katsjing, Katsjing!
Ik hou mijn hart vast. De verwachtingen rond het WK : 't lijkt allemaal wat opgefokt. Nergens wordt er zoveel gezopen, gespoten, gesnoven en geschoten als in Rio de Janeiro. Ondanks het feit dat Onz' Heer vanop zijn heuvel een oogske in 't zeil houdt. Hoe gaat dat aflopen?
Maar : gelukkig halen de positieve gedachten de overhand. Brazilië, da's het land van voetbal, samba en schone vrouwen met weelderige pluimen in hun gat. Dus : hop met de beentjes en fiësta!
De goal doet mij denken aan een zomeravond. Het was heet die dag en de zon werpt haar laatste, tevens mooiste stralen over de huizen en de tuinen van de wijk. Het schuifraam staat open en vanuit de living is sfeervolle bluesmuziek te horen. Op het terrastafeltje staan sierlijke, met delicieuse streekbieren gevulde glazen en de lekkere lappen vlees op de barbecue verspreiden een zalige, door mediterrane kruiden aangescherpte geur. Terwijl de sexy geklede dames lachen en bijkletsen, trappen de mannen op blote voeten een balletje. De alledaagse zorgen en besognes lijken even ver weg.
Dank u, Dimitar, voor de achteloze schoonheid waarmee ge dit lobje uit uw geniale rechter tovert. A thing of beauty is a joy forever.
't Zal duren totdat een of andere zot de scheidsrechter eens opwacht. Zo'n Volkert van der Graaf-type. En dan zal men zich afvragen hoe het toch in godsnaam zover is kunnen komen. In Nederland werd er trouwens al een grensrechter tot de dood toe gemolesteerd.
Moeten trainers de vele arbitrale fouten voor lief nemen? Tuurlijk niet. Tuurlijk mogen ze zeggen wat ze zien of wat ze denken. En dat mag best in duidelijke en kordate bewoordingen. Maar : dat opgefokte gesticuleer, dat naar de arbiter kijken met een blik alsof ze hem ter plekke zouden willen liquideren, dat dreigende neus-aan-neus gaan staan, dat moet eruit. En zomaar paranoïde en kwetsende beschuldigingen uiten, zoals dat complottheorie-gelul, dat ook. Soortgelijke dingen horen thuis op de crisisafdeling van een psychiatrische setting. Of aan de toog van een café waar de supporters in kwestie reeds behoorlijk "geladen" zijn. Trainers worden goed betaald en ze hebben, willens nillens, een voorbeeldfunctie. En scheidsrechters hebben ook meestal kinderen en die zien ook hoe hun vader bejegend wordt.
Voor de goede orde, het is nièt de schuld van de refs. In vergelijking met vroeger zijn er twee belangrijke wijzigingen. Eén : het voetbal is veel sneller en ruwer. Twee : de spelers proberen de spelleider non-stop te "trichen" en onder druk te zetten. Het is voor die mens op vandaag gewoonweg onmogelijk om alles te zien en juist te interpreteren. En het feit of die nu een profstatuut heeft of niet, zal daarin geen verschil maken.
Het is de schuld van Sepp Blatter en consoorten die er zich om allerlei obscure redenen blijven tegen verzetten dat de scheidsrechter ondersteund wordt met broodnodige technische middelen.
Dit gezegd zijnde, N'Zolo had wel moeten opmerken dat Kouyaté die bal met de hand wegsloeg.
