Ik stap van de stinkende tram en loop richting “les megos”. Nog net voor ik de glazen deur openduw vangt ze mijn blik met een zwoel en tintelend gevoel. Direct snap ik de hint en begin alweer mijn verbeelding op slot te draaien. Nergens kan ik een vrij tafeltje vinden, geërgerd ga ik naast een zwangere drietonner zitten. Eenzaamheid is voor mij niet zoals vele mensen, voor mij is het een aangename zegen die ik zo dicht mogelijk tracht te houden. Hoewel de vrouw er nog fatsoenlijk uitziet had ik toch liever een apart stukje rokend café gehad. Ik tracht me te focussen op mijn geliefde die de vingers van haar pollen staat te spelen. Zingen doet ze zo vals als een manke kat, maar een piano leeft als een lentetafereel onder haar hoede. Haar kunde met haar prachtige handen heeft geen enkele gelijke. Het is dan ook niet alleen de piano die kreunt onder haar aanraking. Ik sluit mijn ogen en droom weg onder haar klanken naar momenten tussen haar en mezelf in de hoofdrol.

-Je droomt!- Met een plezant gevoel ontwaak ik uit mijn overpeinzingen. Ze heeft één hand gevaarlijk dicht bij mijn afgesloten fantasie, de ander is verzonken in mijn krullend hoofd. Zonder enige schroom kus ik haar vol op de mond. Samen wandelen we het lege pand uit tastend naar elkaar slenteren we door de stad. Schaduwen zijn getekent als zachte aquarel op de etalageramen, de Schaarse bomen zingen een symfonie met de metaalachtige klanken van de straat. Ik laat mijn gedachten lopen naar het hoekje van mijn zachte woorden en slapende rust. -Ik heb zin.- Zegt ze simpelweg tegen me, ze gooit me tegen de bakstenen muur en begint aan mijn riem te prutsen. -Ik moet je toch met iets naar de werkelijkheid sleuren?- Ze kust me nog eens kort en onder een paar dreigementen dat ze de volgende keer gewoon doorgaat, wandelen we verder.