Ik ben Marlies, ik ben dwangmatig overeetser en ik wil dat dit mijn leven niet meer overheerst.
Ik ben niet meer sober.
Waar te beginnen?
Ik ben tot bijna 14 weken geraakt. Het voelde fantastisch.
Ik voelde me goed in mijn lichaam, mijn lichaam wilde terug mee.
Ik had energie en kon veel aan.
Natuurlijk was niet alles perfect. In die sobere weken waarin ik niet meer wegvluchtte heb ik mezelf weer voor de onmogelijke opdracht gezet om perfect te zijn en dan crash je uiteindelijk. Dit sluipt zeer langzaam mijn leven en gedachten binnen.
Door het niet wegvluchten, werd ik geconfronteerd met vele andere gevoelens: woede, angst, teleurstelling, frustratie,...
Ik heb geleerd dat ik daar nog geen weg mee weet.
Nu ben ik moe en moedeloos.
Ik wil me zo niet voelen, ik wil leven zoals ik al meermaals heb geschreven.
Ergens is er iets, wat dan ook (ik geloof niet in God, maar wie weet bestaat er wel iets), dat me kleine duwtjes geeft.
Vorige week in de meeting was er een nieuw iemand. Ik had meteen een klik met haar.
Gisteren ontving ik voor de eerste keer, totaal onverwachts een mailtje van iemand die mijn blog heeft gelezen!
Ik wil geloven dat dit signalen zijn, dat dit kansen zijn voor me om terug sober te worden.
Om mijn voedselplan opnieuw na te leven.
Ik weet dat als ik dat doe, er energie ontstaat voor andere dingen.
Dan kan ik beginnen werken aan andere dingen. Maar eerst moet ik de stap zetten om sober te worden.
Ik heb de stap genomen. Ik ben NU sober. Ik kan NU kiezen.
Deze morgend heb ik de stap terug genomen om begeleiding aan te vragen via mijn school.
Ik heb die stap gezet, ik heb onmiddellijk gebeld naar de therapeut waarnaar ze me doorverwezen.
Daar is echter een wachtlijst tot mei. Wat nu?
Ik laat het me niet tegenhouden. Nu werk ik aan mijn soberheid. Nu werk ik aan mijn eetverslaving.
Ik kan echt zelf ook wel met iets beginnen en dan tegen mei kan ik starten me de andere zaken waar ik aan wil werken.
Niet alles moet NU.
Ik heb de titel vandaag "Verder" genoemd. Weet je waarom?
Omdat ik niet opnieuw moet beginnen. Ik heb al veel gedaan. Dat is niet verloren.
Vroeger dacht ik zo. Telkens wanneer ik een terugval had, was alles verloren. Moest ik weer helemaal opnieuw beginnen
en dat is gigantisch. Nu besef ik, met de hulp van het gesprek deze ochtend, dat ik niet opnieuw moet beginnen, maar gewoon verder kan gaan.
Ja, ik ben hervallen. Is mijn werk daardoor teniet? Neen, ik heb veel geleerd, ik ben ver geraakt. Dat is niet weg. Dat is niet uitgewist.
Ten eerste weet ik nu dat ik het kan. Ik kan kiezen, telkens opnieuw, voor soberheid. Ten tweede is alles wat ik heb geleerd niet weg.
Ik weet dat sociale contacten en buiten komen me helpen om sober te blijven.
Ik weet dat mijn slaap belangrijk is.
Ik weet dat het een plezier is om gezond te koken, om sober en met honger wakker te worden.
Ik weet hoe het voelt om goed in mijn vel te zitten.
Ik weet dat ik me nog steeds van tijd tot tijd kwaad en bang en verdrietig en... zal voelen, maar dat dat over gaat.
Ik wil sober zijn. Ik maak de keuze om dit belangrijk te vinden. Ik wil me aan mijn voedselplan houden.
Vorige week heb ik een "Eureka-moment" met mijn vriend meegemaakt.
Meestal kom ik tot belangrijke inzichten die mijn hele kijk op de wereld en mezelf (even) veranderen door te schrijven. Dan kan ik dingen "ontdekken" waarbij ik denk "OMG, zo zit dat dus!! Waarom heb ik dat niet eerder gezien? Dat verklaart veel, hier kan ik iets mee, dit verandert alles!"
Vorige week waren mijn vriend en nog een vriend van hem hier bij mij. We hadden wat gepraat en nadat die vriend was weggegaan, merkte ik dat er iets "scheelde" bij mijn vriend. Ik vroeg hem ernaar en hij zei me dat hij het gevoel kreeg dat zijn vriend en ik samenspanden tegen hem en hem een beetje afbraken, scherpe kritiek gaven af en toe. Dat moet hem moeite gekost hebben om te zeggen, want dat ligt erg gevoelig. Niemand krijgt graag het gevoel dat er afbreuk wordt gedaan aan hem of haar. Ik kon dit niet geloven, want ik was me helemaal niet bewust van negatieve commentaar die ik en die vriend zouden gegeven hebben. Totdat ik wat verder ging nadenken over die avond en wat er soms allemaal aan vooraf gaat en dus eronder ligt. Toen kwam het in me op dat mijn vriend dikwijls heel zelfzeker, zeker van zichzelf en zijn visie en zijn standpunten kan overkomen. Dat hij de indruk kan geven (of dat is toch hoe ik het interpreteer) dat zijn ideeën en standpunten de juiste en de beste zijn. Dat hij weet waarvoor hij staat, hoe hij over dingen denkt en dat dat de beste manier is. Wat een hele mooie eigenschap van hem is waarin ik hem bewonder. Ik wil ooit ook op het punt komen dat ik zeker ben van mezelf, dat mensen me niet zomaar van m'n stuk kunnen brengen omdat ik stevig in MIJN schoenen sta. Mijn vriend heeft me al verteld dat hij vroeger ook heel onzeker was en dat hij hard heeft moeten werken om zelfzeker te worden, om socialer te worden (hij is enorm sociaal, maakt makkelijk contact met mensen en wordt door de meeste mensen als nen toffe gast beschouwd, nog iets waar ik hem soms om "benijd") Dus zijn zelfzekerheid van nu is "verdiend", hij heeft daar hard voor gewerkt. Voor mij (en ik vermoed ook voor die vriend die er die avond bij was, maar ik zal alleen voor mezelf spreken) komt dat soms heel bedreigend over. Ik vat dat vanuit mijn onzekerheid op als arrogant en "my way is the best way, je zou je beter aan mij aanpassen". Dan schiet ik in de verdediging.
Wat me toen opeens opviel, dat was m'n "eureka-moment", is de verschillende manier waarop mijn vriend en ik omgaan met dingen die andere mensen beter kunnen dan wijzelf. Stel, je ziet iemand die iets kan wat jij graag zou kunnen, maar (nog) niet kan. Er is dus een soort van "hierarchie" op dat moment: die persoon staat "boven" jou wat betreft die specifieke eigenschap of kennis. Hoe ga ik daarmee om: "Oh nee, die persoon is veel beter dan ik. Ik ben klein en nietig en ik ga dat nooit kunnen. Kon ik dat ook maar... *zucht* Maar weet je, die persoon kan dat en dat en dat niet, of die zijn leven loopt daar niet goed, dat kan ik wel. Ik heb dat beter gedaan en pfff, wat is dat nu ook weer waard, ik hoef dat niet perse te kunenn." Maw, ik zoek naar negatieve dingen bij die persoon, om die een beetje af te breken, want ik voel me bedreigd vanuit mijn onzekerheid. Die persoon heeft een overgewicht en door negatieve dingen te zoeken en te vinden, breng ik die persoon in de "hierarchie" een beetje omlaag en nog een beetje totdat we (in mijn hoofd) op dezelfde hoogte staan. Dan hoef ik me niet meer bedreigd te voelen.
Hoe gaat mijn vriend ermee om: "Mmm, interessant, die persoon kan ik iets wat ik al lang wil kunnen, maar nog niet meester ben. Laten we dat eens gaan onderzoeken." Hij gaat praten met die persoon, probeert uit te vinden hoe hij/zij heeft geleerd wat hij/zij kan, maakt contact, leert bij en op die manier bekijkt hij dat als een uitdaging. Een kans om bij te leren. Het komt helemaal niet bij hem op dat dat een "bedreiging" is. Die persoon bedreigt hem immers niet in zijn "zijn". Want hij weet wie hij is en waar hij wilt geraken en als hij iemand tegenkomt die hem op zijn pad kan helpen, is dat een unieke, speciale kans die hij met beide handen wilt grijpen.
Ik heb de titel van dit bericht "positief vs negatief" genoemd omdat deze twee houdingen volgens mij een negatieve en een positieve zijn. De ene ontstaat vanuit een negatief, onzeker zelfbeeld waardoor we ook negatief gaan reageren uit zelfbescherming, die overigens helemaal niet nodig is, de andere ontstaat vanuit een positief zelfbeeld waarin je jezelf kan waarderen en jezelf kent, sterktes en zwaktes, vanuit die zelfkennis kan je positief reageren en nieuwe dingen leren. Dit principe kan je volgens mij toepassen op vele situaties. Op school, op je werk, op de fitness of andere sport, bij sociale contacten,... Want uiteindelijk, wat is roddelen? Andere mensen (waarop je stiekem een beetje jaloers bent) afbreken zodat ze niet meer zo speciaal of "groot" zijn.
Ik wil leren om positief in de wereld te staan.
Ik wil leren om positief over mezelf te denken, om mezelf graag te zien, mezelf te kennen en te aanvaarden.
Ik wil weten wie ik ben en wat ik wil bereiken.
Ik wil duidelijk, direct, eerlijk en open zijn, zodat ik kan leren van andere mensen en andere mensen van mij.
Ik wil zelfzeker genoeg zijn om me niet meer bedreigd te voelen wanneer dat helemaal niet nodig is.
Ik ben Marlies en ik ben een dwangmatig overeter. Ik ben vandaag 66 dagen sober.
Er is de afgelopen weken zeer veel gebeurd. Door het stoppen met overeten en wegvluchten, komt er veel naar boven. Ik word geconfronteerd met mezelf, met moeilijkheden, weerstand, veranderingen in en rond me, verlangen naar suiker,...
Ik heb verschillende inzichten en dingen neergeschreven (in het kort) op mijn gsm in afwachting van tijd om uitgebreid te schrijven.
Vandaag is dit moment aangebroken. Mijn reis:
- Ik heb me ingeschreven voor lessen Burlesque. Vorige week ben ik naar de beginnersgroep gegaan en het was gewoon zalig! Dit is wat ik zo graag doe, me bewegen op muziek, mezelf laten gaan, sensueel bewegen, mijn lichaam voelen, muziek voelen, een beetje spelen, uitdagen,... Het was kortom een zalige les. Ik was helemaal opgeladen en blij. Gisteren ben ik naar de gevorderden les gegaan omdat dat qua uur beter uitkomt en omdat ik dacht dat ik dat wel zou kunnen. Gisteren ben ik met mezelf geconfronteerd geweest. Hard.
We waren maar met 3 in de les. De andere twee vrouwen waren van middelbare leeftijd en hadden duidelijk al heel wat burlesque ervaring achter de rug. (ze hebben zelfs al meegedaan aan een wedstrijd) en kenden de lesgeefster blijkbaar goed. Dus het eerste kwartier babbelenden ze en stond ik er maar wat bij. Ik voelde me zeer ongemakkelijk en zelfbewust. Ik had al spijt dat ik van groep veranderd was. Dan begon de les. De eerste opdracht bestond erin op 10 minuten op een nummer een choreo te maken en die dan te laten zien. We moesten een verhaal brengen met stoer, sexy en schattig erin. Bam. Dat was de opdracht. Ik blokkeerde in m'n hoofd. Ik heb nog nooit burlesque gedanst, ik ken niets van burlesque, ik ken geen burlesque bewegingen en ik ben auditief erg slecht waardoor ik de tekst niet versta en niet kan gebruiken voor mijn verhaal. Daarna moest ik dat dan ook nog eens voor de lerares en andere twee laten zien. Ik wilde zoooooo graag gaan lopen! Dit was niet wat ik wou, dit was niet wat ik kon. Ik voelde me een klein meisje dat liefst was beginnen wenen. Ik heb echt moeten vechten tegen de tranen. Dat is iets wat ik van mezelf merk: als er iets niet lukt, als ik iets niet weet, wanneer ik in zo'n positie terecht kom dat ik me klein en nietig en niets wetend voel tegenover andere mensen of zelfs gewoon alleen, word ik instant een klein meisje van 5 jaar dat wil wenen omdat ze niet weet wat ze moet doen. Omdat ze de middelen en macht niet heeft om dat op te lossen. Ik word nog onzekerder, begin me heel onderdanig op te stellen en begin te wenen. Wat ik niet besef op die momenten, is dat ik nu een volwassen vrouw van 22 ben. Eigenlijk is er niets aan de hand. Ik word alleen geconfronteerd met een situatie die ik op dat moment niet in de hand heb en niet overzie. Een situatie waar ik denk niet uit te geraken tenzij door hard weg te lopen of te handelen als een klein meisje dat opgevangen en getroost moet worden. Dat is niet de realiteit. Dat heb ik mezelf gisteren ook verteld. Weglopen lost niets op en is helemaal niet nodig. Ik ben volwassen en niet machteloos. Ik kan wél iets doen. Dus ik heb geprobeerd om iets te doen op die 10 minuten. Daarna heb ik die twee anderen laten voorgaan om hun "choreo" te zien. Vooral de tweede heeft me geraakt. Die vrouwen kennen burlesque en stralen dat uit. De tweede deed dat met een kwinkslag en humor, het was echt inspirerend en betoverend. Met haar uitvoering vertelde ze mij (dat is mij interpretatie, of wat ik eruit haalde voor mij) dat ik mezelf kan zijn en dat ik mezelf kan gebruiken in een dansverhaal. Ik heb dan geprobeerd om in mijn verhaal te vertellen hoe ik groei van een onzeker, naïef, bang jong meisje naar een sexy vrouw naar een stoere, zelfzekere vrouw die weet waarvoor ze staat. Ik heb gedanst op de muziek voor die andere mensen. Ook al was het niet groot, ook al was ik zoooo bang en zenuwachtig en wilde ik weg rennen, ook al was het helemaal niet het niveau van die andere twee, ik heb gedanst en geprobeerd er iets in te steken. De commentaar was dan ook positief. Ze vonden dat het paste, dat die mix van een lief, schattig meisje en een vrouw waarmee niet te sollen valt heel geloofwaardig overkwam. Dat de bewegingen klein waren, maar bij me pasten en bij het verhaal.
Maw, ik heb dat goed gedaan.
Daarna bij de choreografie schitterde ik wel. Dat kan ik. Als je me zegt welke bewegingen ik moet doen op welke muziek, dat is mijn comfortzone en dan geef ik me 200%. Dat was wat we vorige week ook gedaan hadden. Daar heb ik van genoten!
Ik voelde me gisteren als ik naar huis ging erg onzeker, tranen lagen op de loer, want ik ben zo hard met mezelf geconfronteerd geweest tijdens deze les. Die les was veel moeilijker en uitdagender dan ik had verwacht en onmiddellijk vroeg ik me af of ik er wel goed aan had gedaan om te wisselen. Maar, na een dansavond en nog wat nadenken heb ik het volgende geschreven op mijn gsm:
"Deze lessen burlesque waarvoor ik me heb ingeschreven, zijn niet bedoeld voor me om te presteren en de beste burlesque-danseres te worden. Deze lessen zijn voor mij. Voor mij alleen, om grenzen te verleggen, om mezelf beter te leren kennen, om mijn zelfvertrouwen te vergroten, om meer te leren durven, om meer te durven zijn zoals ik ben, om mijn manier te vinden en aan de wereld te tonen. Wie er verder nog aanwezig zijn en hoe goed ze ook burlesque kunnen dansen en wat ze ook denken van mijn manier van dansen, dat doet er niet toe. Het draait hier rond MIJ en mijn beleving en groei en verhaal. Mijn expressie. Nogmaals, het draait niet rond de perfecte burlesquebewegingen leren, maar om mijn mijn eigen bewegingen vinden en tonen. Ik heb de neiging steeds in mijn schulp te kruipen wanneer ik geconfronteerd word met iets wat ik niet kan, ik wil weglopen, voel me klein en nietig, wil wenen en gerustgesteld worden. Een alternatief is leren van wat ik nog niet kan, dingen oppikken en van jezelf maken, omvormen tot je eigen ding of gewoon helemaal iets anders doen, iets wat helemaal van mij is. Ik ben groot en volwassen, ik heb die geruststelling helemaal niet nodig. Ik ben sexy, slim, lief en grappig. Ik kan verleiden, ik kan bewegen en dansen. Ik heb mijn eigen verhaal te vertellen, ik heb al veel meegemaakt. Ik wil mezelf tonen en zijn in de wereld"
Dit hoop ik te bereiken met deze lessen. Ik wil anders leren omgaan met "niet kunnen" of uitdagingen. Ik wil anders in de wereld leren staan. Ik wil in mijn eigen schoenen in de wereld leren staan, op mijn eigen, unieke manier en Burlesque kan me daarbij helpen.
Ik ben Marlies en ik ben een dwangmatig overeter in herstel.
Vandaag ben ik 48 dagen sober;
Deze avond voel ik me niet goed.
Ik heb zo'n drang naar chips en ik wil een film of serie zien, wat wilt zeggen dat ik van iets wil wegvluchten.
Vanavond was de eerste dansles terug, die ik mee gaf.
Er was iemand die ik ken van een aantal jaar geleden, waar ik toen verliefd op was en die me helemaal in zijn ban had.
Ik denk dat hem terugzien me terug naar dat meisje van een aantal jaar geleden heeft gebracht.
Een onzeker meisje op zoek naar bevestiging en aandacht. Een meisje dat niet goed wist wie ze was en wat ze wilde.
Ondertussen ben ik dat meisje niet meer. Maar geeft hij me onmiddellijk wanneer ik hem terug zie het gevoel dat ik mezelf moet bewijzen.
Hij heeft nog steeds een grote invloed op me, ook al was het vanavond de eerste keer dat ik hem terug zag waarop ik absoluut niet meer met hem wilde samen zijn. Ik ben blij met mijn vriend. Ik hou van hem en dat is genoeg. En die persoon uit de dansschool is zo klein in vergelijking met mijn vriend.
Ik merk dat dansles niet meer iets is waar ik naaruit kijk. Het is meer iets wat ik leuk vind om te kunnen zeggen, een gewoonte en een sleur aan het worden. Ik merk dat ik het beu ben om elke keer weer opnieuw de beginners reeksen mee te geven. Dat ik weinig energie heb om vriendelijk te zijn, om te lachen, om te genieten. Ik was hier net over aan het nadenken en toen dacht ik hoe ik het zou vinden om te stoppen met dansles meegeven. Eerlijk gezegd zou dat een opluchting zijn. Veel meer vrije tijd, meer tijd om de dingen te doen waar ik wel gelukkig van word, zoals zelf dansles nemen of gewoon dansen, sporten, paarden, koken, schrijven, met vrienden afspreken,... Maar de reden die onmiddellijk in me opkwam was: en het geld dan? Dit is een mooi extra'tje, wat ga je zonder doen?
Is het niet erg dat ik dit alleen nog doe voor het geld? Ik ben hier vier jaar geleden aan begonnen, ik wilde dat gratis doen, ik was gepassioneerd. Elke dansles was speciaal.
Misschien kan ik mijn houding veranderen.
Indien ze niet verandert, zal ik eens "moeten" nadenken over volgend schooljaar, of ik dit nog wel verder wil doen.
Ha, ik ging eigenlijk totaal iets anders schrijven vanavond. Ik ging schrijven over veranderingen en mijn sterkte, maar blijkbaar beslist mijn innerlijke, of mijn pen, of mijn... iets anders.
Bij deze is dit dan weer gezegd. Ik ben moe, waarschijnlijk voel ik me morgen beter!
Oh! Ik had dit bericht al toegevoegd toen er nog gedachten in me opkwamen.
Het eerste wat ik dacht; misschien kan ik dan, als ik stop met dansles geven, ergens gaan opdienen, in een feestzaal of traiteur gaan werken!
Meteen daarna dacht ik: neen, ik wil niet weer in een onderdanige baan terecht komen waar ik bevelen moet opvolgen, kei hard voor anderen moet werken, dienen, ik doe dit al de laatste jaren van mijn leven, andere mensen bedienen, me klein en onbeduidend maken, terwijl ik diep diep vanbinnen weet dat ik tot veel meer in staat ben. Onmiddellijk zegt een stem in me dat ik niet de kennis heb, noch de middelen heb om iets groots te doen. Maar alles begint met een droom. Als ik mezelf al niet toelaat om te dromen, hou ik mezelf klein.
Ik ben Marlies en ik ben een dwangmatig overeter die aan het herstellen is.
Ik ben vandaag 6 weken sober. Mijn "record" in 5 jaar, of zolang ik het me kan herinneren.
Zoals reeds gezegd, ben ik een student. Ik ben er echter niet in geslaagd om tijdens de vakantie te studeren,
met als resultaat dat ik op de dag van mijn eerste examen, maandag, niets gedaan had en dus gegarandeerd de mist in zou gaan.
Dit is een herkenbaar patroon van de voorbije jaren. Ik heb in de afgelopen 3 examenperiodes aan de meeste examens niet deelgenomen
omdat ik er niet voor gestudeerd had. Daar zit dus een enorme weerstand. Waar die vandaan komt, weet ik niet exact, waarschijnlijk hangt dat samen met mijn perfectionisme en mijn vlucht"drang".
Natuurlijk was ik boos op mezelf. Hoe kan ik het nu weer verpesten? Ik heb eindelijk die nieuwe kans gekregen om te studeren, deze keer de richting die ik echt wil doen, het is mijn "laatste kans" en ik verpest het weer door niet te studeren! Iedereen slaagt hierin, maar ik niet.
Toen bedacht ik me dat ik niet zo boos op mezelf moest zijn. Ik heb maandag volgende tekst geschreven voor mezelf:
"Je bent goed bezig. Je hebt je eigen pad/weg af te leggen. Jij bent uniek met je eigen sterke en zwakke punten. Jij bent de enige die jouw leven heeft meegemaakt en die ervaringen hebben jou tot de persoon die je nu bent gemaakt. Niemand mag van jou perfectie verwachten. Mensen die alleen naar "de norm" en "het normale" kijken, respecteren jouw individualiteit, jouw eigenheid en jouw reeds afgelegde weg niet.
Marlies, jij bent op een jaar tijd uit een depressie en een burn-out gekomen, je bent je eetprobleem aan het aanpakken, je zelfstandigheid en zelfverzorging aan het verwezelijken en tegelijkertijd aan jezelf aan het werken omdat je open en eerlijk in de wereld wilt staan. Dit is al een fulltime job. Daarnast heb je nog problemen met uitstellen en studeren. Je heb een stem in jou die je vertelt perfect te zijn, die je vertelt dat je niets waard bent omdat je niets presteert. Je komt angsten tegen, grote en vele angsten, die je drang om weg te vluchten versterken. Ondanks dit alles slaag je erin sober te blijven en steeds minder en minder weg te vluchten. Als mensen je veroordelen om je eventuele mindere schoolprestaties, vertel hen dan dit. Jij bent goed bezig. Jij bent bijzonder en uniek en doet super hard je best om je eigen pad te bewandelen. Je toont elke keer als je eerlijk bent, tegenover jezelf en tegenover anderen, moed. Dat verdient respect. Geen afkeuring en kritiek. Dat verdient je zelfliefde , jij mag trots zijn op jezelf, op de persoon die jij bent."
Ik heb maandag ook de beslissing genomen dat ik op dat moment iets aan mijn leven en mijn weerstand kon doen.
Ik kon me slecht voelen omwille van het niet studeren en mijn examens in augustus opnieuw doen en dan nu twee-drie weken wegvluchten.
Of ik kon beginnen studeren en "redden wat er te redden valt". Ik hou niet van die uitdrukking, want ik heb maandag het besluit genomen om twee examens te laten vallen en de vier andere te studeren en ervoor te gaan. Dat was een bewuste keuze. Een krachtige keuze en ik ben sinds die dag ook effectief aan het studeren. Het vergroot mijn zelfwaarde. Ik ben echt goed bezig, zeker als je vergelijkt met waar ik een jaar geleden stond.
Ik ben Marlies en ik ben een dwangmatig overeter die aan het herstellen is.
Ik ben echt goed bezig.
Niet alleen wat mijn verslaving betreft, maar ook mijn andere werkpunten.
Vandaag had ik het even moeilijk, ben dan in mijn bed komen liggen, heb mijn gedachten laten passeren
en geprobeerd om me niet te blijven fixeren op de negatieve gevoelens zoals boosheid, verdriet, verontwaardiging,...
Heb geprobeerd om die los te laten en gewoon diep te blijven ademen.
Het heeft geholpen en het heeft naar boven gebracht dat ik graag erkenning zou hebben/krijgen, ook van andere mensen, voor mijn inspanningen en voor de grote veranderingen die ik doormaak en waar ik hard voor werk.
Ik heb geleerd dat ik echt voor mezelf aan het zorgen ben, ook met mezelf erkenning geven voor al die dingen die ik positief aan het veranderen ben, en dat dat het belangrijkste is, maar dat het daarnaast ook fijn is om steun van andere mensen in je omgeving te krijgen.
Dus ik ga nu, dit voor mezelf, opschrijven welke dingen ik de afgelopen dagen anders heb gedaan dan anders en waarop ik fier ben.
Ze weerspiegelen de veranderingen die ik doormaak.
- Gisteren ben ik aan een "kerstman" en "engel" in een winkel gaan vragen of ik een chocoladeballetje uit hun mandje dat ze vast hadden mocht nemen.
Dit is een grote vooruitgang, want ik durfde dit eigenlijk niet gaan vragen. In mijn hoofd is dat dan gigantisch. Die twee verklede mannen staan daar vast en zeker alleen voor kinderen en wat gaan die wel niet denken als ik daarom ga vragen? En wat als die neen zeggen, dan heb ik me belachelijk gemaakt en... Ik heb toen tegen mezelf gezegd dat het ergste dat kon gebeuren is dat ze inderdaad neen zeiden, en dat mijn ego dan een deukje krijgt, maar dat die mensen me niet kennen, me niet gaan achtervolgen, ik niet dood ga gaan,... Ik ben me bewust geworden van mijn grote angsten voor alles (sinds ik gestopt ben met overeten en dwangmatig wegvluchten) en ik wil daaraan werken. Gisteren heb ik dus heel bewust een stapje gezet om hieraan te werken en ik ben toch, ondanks mijn angst voor negatieve reactie, naar die mannen toegestapt. En ik mocht een chocolade balletje nemen en er is voor de rest helemaal niets gebeurd. Ik ben hiervoor fier op mezelf. Ik zou dit normaal niet gedaan hebben.
- Gisteren zijn we met ons gezin naar Keulen gegaan, een daguitstap. In de namiddag zijn we naar kerstmarkten gegaan en ik heb geen suiker gegeten. Ik had op voorhand nagedacht en komkommer, appel, nootjes, vijgen meegenomen en ik heb niet gesnoept. Ik heb 's middags genoten met de rest van een braadworst en 's avonds als avondeten een pizza, maar tussendoor heb ik komkommer, appel en nootjes gegeten, ondanks alle chocolade, gekarameliseerde nootjes, andere geuren,... die er heel de namiddag hingen. Ondanks de traditie van ook die typische duitse dingen te eten. Hiervoor ben ik fier op mezelf. Ik ben vandaag exact 27 dagen sober en ik hou het vol.
- 's Avonds in de auto, toen we terug huiswaarts vertrokken was er onenigheid tussen papa en de instructies van de gps. Mama sprong daarop en vond dat hij de gps moest volgen, papa vond dat hij het beter wist. Dit mondt normaal gezien in gigantische spanningen of zelfs ruzie uit, dus ik zeg met de bedoeling mama te kalmeren "Het maakt niet zoveel uit, als we verkeerd rijden, vinden we de weg daarna wel weer, er gaat niets mee verloren". Mijn broer reageert heel kort tegen mij "Moeit u der ni mee, je maakt het alleen erger!!!" Ik voel mezelf heel boos reageren, want dat is niet constructief. Dat is negatief. Terwijl ik heel hard men best deed om iedereen kalm te houden en ruzie te vermijden. En ik vat dat heel persoonlijk op, wat mijn broer tegen me zei. Mij afbreken terwijl ik zo mijn best doe om het voor iedereen aangenaam te houden, daar word ik boos van. Normaal gezien zou ik hier héél kwaad en explosief op gereageerd hebben, in de zin van "Godverdomme, ik doe kei hard mijn best, moeit u der zelf ni mee en wees wa positiever, ik wil het voor iedereen hier goe houden en jij breekt me af" en ik zou misschien zelfs agressief geworden zijn. Ik heb me gisteren ingehouden, ik heb tegen mijn broer gezegd "Ik moei me er niet mee, ik doe alleen een suggestie en je bent je er nu zelf ook mee aan het moeien, want ik heb niets tegen jou gezegd" op een kalme manier en dan heb ik het losgelaten en muziek genomen om me te kalmeren. En er is geen ruzie gevolgd. Niet tussen mama en papa en niet tussen mijn en mijn broer. Wat was een hele grote stap voor me. Ik mag hier fier op zijn. Ik leer mijn emoties controleren en relativeren.
- Mijn vriend had ik heel de dag niet gehoord, terwijl ik daar wel op gehoopt had, want ik miste hem en had hem graag erbij gehad, maar hij moest werken. Hij stuurt me 's avonds een smsje dat ze op zijn werk met 21 aan tafel aanschuiven. Ik val uit de lucht, vraag hem wat er te doen is. Hij zegt een kaas-en wijnavond en dat er mensen vragen waar z'n vriendin is. In eerste instantie ben ik boos. Ik voel me in onze relatie dikwijls buitengesloten van zijn leven dat niet rechtstreeks met mij te maken heeft. En dit is dan weer een mooi voorbeeld. Ik WIST niet eens dat dit er gisterenavond was. Zijn antwoord is "ik wist dat je niet mee kon komen". Maar daar werd ik nog bozer van, omdat dat er niet toe doet. Ik wil gewoon weten waar hij mee bezig is. In het algemeen, niet minuut per minuut en heb hem dat al zo veel proberen te vertellen. Maar ik ben alweer kalm gebleven. Heb niet impulsief geantwoord. Heb er wat tijd over laten gaan en heb hem later in mijn bed rustig geantwoord dat ik me een beetje teleurgesteld voelde, dat dit een voorbeeld is van wat ik bedoel als ik zeg dat ik meer betrokken bij zijn leven wil zijn, maar gerelativeerd en gezegd dat onze relatie werkpuntjes mag hebben en dat ik heel veel van hem hou. Waarop hij ook positief antwoordde en reageerde.
Ik ben met een goed gevoel kunnen gaan slapen. Het gevoel dat ik wel heb kunnen zeggen wat er in me omging, maar op een constructieve manier. Normaal zou ik heel boos en kort teruggestuurd hebben, of zou ik niet meer gestuurd hebben, hem buiten mezelf gesloten hebben. Maar dit hou ik vast en ik zou deze morgend met een negatief gevoel wakker zijn geworden, de boosheid zou zich vandaag verder opstapelen en we zouden vanavond, voordat het kerstfeest begint, eerst alles weer moeten uitpraten om ervan te kunnen genieten. En nu is dat niet nodig. Ik ben niet boos op hem, hij doet zijn best en hij houdt van me. Hij komt vanavond en ik mag daar naaruit kijken en heel blij om zijn, want ik heb hem gemist.
- Vandaag is het een beetje ontploft aan tafel vanmiddag. We zijn op kerstavond met 2 gezinnen samen, 1 gezin, het onze, waar cadeau'tjes een belangrijke "traditie" is op kerstavond, en 1 gezin, dat van de vriendin van mijn broer, waar helemaal geen cadeau'tjes gedaan worden. Spanningen en problemen, want wat gaan we nu met de cadeau'tjes doen? Dit is al een vraag waarover weken wordt gepraat. Ik heb het gevoel dat ik dit meermaals ter sprake heb gebracht om een oplossing te vinden, heb zelfs een aantal voorstellen gedaan, maar er werd niet veel mee gedaan. Ik ben eigenlijk gewoon een beetje boos op de vriendin van mijn broer. Zij wist dit ook en heeft hier niets mee gedaan en nu is het ineens "we kunnen vanavond niet te veel tijd aan cadeau'tjes besteden, want dat gaat voor ons niet leuk zijn".
Ok, toen ik net even in mijn bed kroop om af te koelen en tot mezelf te komen, besefte ik dat ik me niet op haar mag focussen. Het gaat hier om mij en ik ben boos. Wat kan ik daaaruit leren? Dat cadeau'tjes voor mij bij kerstavond/kerstmis horen en dat dit héél erg belangrijk voor me is. Dat dit een traditie is, waar ik enorm veel waarde aan hecht. Dat is goed dat ik dit heb geleerd, want nu kan ik daar in de toekomst rekening mee houden. Nu weet ik ook dat dit niet voor alle mensen vanzelfsprekend ook zo is, dus kan daarover gecommuniceerd worden.
Daarbij hoort ook de wetenschap dat ik het belangrijk vind dat er op kerstavond en verjaardagen familietijd is. (familie is mijn gezien, de familie errond doet er niet toe). Mijn verjaardag is "heilig" voor me en kerstavond is dit ook. Goed, genoteerd, niet vergeten en vooral goed over communiceren.
Wat ik nu vanavond ga doen?
Ik ga me richten op de mensen die er zijn, mijn vriend komt, die is belangrijk voor me, mijn mama, broer en papa zijn er, die zijn ook belangrijk voor me. Het gezin van de vriendin van mijn broer komt ook, ik zal die mensen niet negeren, maar ik ga mijn "tradities" bewaren, ik wil die niet opofferen voor andere mensen, dus ik ga genieten van de cadeau'tjes, ik ga een spelletje in elkaar steken zodat iedereen er hopelijk plezier aan beleeft, maar ik ga dat buiten mijn verantwoordelijkheid leggen. Mijn verantwoordelijkheid is dat spelletje in elkaar steken en ervoor zorgen dat ik gelukkig ben. Daar stopt het. Of andere mensen zich amuseren of niet, dat is hun verantwoordelijkheid. En ik ga mijn plezier niet laten bederven door mensen die beslissen dat ze niet gelukkig willen zijn en genieten van de avond.
Ik ben Marlies en ik ben dwangmatig overeter. En de zon schijnt vandaag.
Ik weet waarom ik me de afgelopen dagen niet goed voelde.
In een sombere stemming was en ondanks de moeite om er niet in onder te gaan, toch steeds weer terugzakte.
Ik heb mijn eigen grenzen niet bewaakt de afgelopen weken.
In het begin was dat niet erg, want ik had het enthousiasme en energie van terug te beginnen.
(ik ben trouwens al 19 dagen sober, het is lang geleden dat het nog zo "vlotjes" is gegaan,
ook al is het met momenten moeilijk als ik bijvoorbeeld op mijn werk ben en er wafels naast me liggen
of als ik op school ben en naast me eet iemand met veel smaak en geur een chocoladereep)
Maar de afgelopen weken met mijn stemming van "ik mag van het leven genieten" ben ik te ver gegaan.
Ik mag van het leven genieten, maar ik ben iemand die slaap nodig heeft, zeker acht uur per nacht en die, om zich goed te voelen, een ochtendmens is.
Ik heb een ritme aangenomen van om 24u te gaan slapen en pas tegen 9u30 op te staan. Of zelfs later gaan slapen en later opstaan. Op zich genoeg slaap, maar, tegen dat ik dan aan mijn dag kan beginnen is het al 10u gepasseerd. Voor een keertje kan dan,
maar ik ben iemand die de ochtend nodig heeft. Ik voel me het beste als ik de dag om zeven uur kan beginnen. Dan ben ik gelukkig en op m'n best.
Ook miste ik een beetje richting, zeker de laatste dagen. Ik begon het niets MOETEN als excuus te gebruiken om niets te doen en om filmpjes te gaan zien. Dat is, ook al gaat het dan niet gepaard met overeten, nog steeds wegvluchten en maakt me niet gelukkig.
Door het niet bewaken van mijn eigen grenzen en het trouw blijven aan wat ik wil doen,
merk ik dat er wrijvingen ontstaan met mijn vriend. Ik was meer en meer bezig met zijn leven dan met het mijne en als dat dan niet liep zoals ik het wilde, werd ik slecht gezind.
Dat is niet de bedoeling. Ik heb mijn eigen leven dat ik mag leiden, ik hoef dat van mijn vriend niet te leiden en organiseren en me daarop te focussen. Ik merk dat ik ook dromen van hem aan het aannemen was als dromen van mezelf. Niet meer trouw aan mezelf dus.
Deels uit angst om hem te verliezen, maar daardoor klamp ik me juist harder aan hem vast en hij voelt dat aan en reageert daarop.
Wat mij dan weer kwetst en me bevestigt in het idee dat ik hem aan verliezen ben.
Dit is zoiets dat ik zelf heb gecreëerd.
DUS: vandaag ben ik om half acht opgestaan, heb voor elf uur al vanalles gedaan; voor school gewerkt, administratie gedaan, dingen geregeld, naar de winkel gegaan, bestelling gaan ophalen en informatie gaan halen voor de reis die ik in mijn hoofd al 2 jaar wil maken, maar nog steeds niet heb gemaakt. Dat is mijn droom en daar wil ik mee bezig zijn. Minder met het leven van mijn vriend.
Ik ben al een aantal dagen niet meer in "the happy place".
Ik ben wel al sterker, want ondanks de sombere gevoelens, de mindere zin in alles,
ben ik nog steeds sober, 18 dagen nu. Ik verzorg mezelf en ik kook voor mezelf.
Ik merk dat er zo stilletjes aan terug niet gelukkig makende patronen aan het binnensluipen zijn.
Had daar niet echt veel erg in, want dat gaat zo subtiel en mijn hersenen zijn zo getraind in het misleiden en ompraten van mezelf.
Ik heb ook al een tijdje niet meer geschreven.
Ik kan hieruit leren dat ik sneller "moet" schrijven, dat dat helpt om bewust te BLIJVEN.
Want op dit moment ben ik niet meer bewust aan het kiezen voor wat ik allemaal doe.
Ik denk niet na of iets me gelukkig maakt of niet, met als resultaat dat ik al een aantal dagen niet meer gelukkig ben.
Positief, ik heb me niet afgesloten, niet teruggetrokken in eten, ik ben dag per dag blijven doen wat mogelijk was.
Dus, we beginnen gewoon lekker opnieuw:
Wat gaat me nu gelukkig maken?
Mijn taak van statistiek afwerken en insturen. Dat gaat me een goed gevoel geven, dus dat ga ik nu doen.
En daarna, schrijf ik als het moet nog eens om te beslissen wat ik daarna ga doen.
(in mijn hoofd wil ik alle taken voor school nu snel afmaken zodat ik daarna een film kan kijken,
wat weer wegvluchten is en wat betekent dat ik mezelf weer veel te veel in mijn hoofd onder druk zet)
DUS: Statistiek.
DUS: BLIJVEN werken en bewust zijn, mijn soberheid gaat met momenten makkelijker, maar ik "moet" ook aan de rest BLIJVEN werken, want zoals reeds uitgebreid beschreven hangt dat samen. Als ik me laat gaan, komt het overeten ook weer en ik wil genieten van de feestdagen. Ik wil na de feestdagen genieten van elke dag. Ik wil uitkijken naar alle leuke momenten in het leven, en tegelijk ook gelukkig zijn op dat moment.
Ik ben Marlies, ik ben 22 jaar en ik ben dwangmatig overeter.
En ik ben goed bezig. Op mijn 22 jaar ben ik er (al) aan aan het werken.
Vanavond ben ik langs de moeder van mijn vriend gegaan omdat er daar een kerstfeest/etentje is en ik weet dat de feestdagen moeilijke periode gaat zijn. Ik wil proberen om sober te blijven gedurende deze periode, wat betekent dat ik mijn triggers zo veel mogelijk "moet" vermijden; namelijk aperitiefhapjes en desserts mijden, zeker als er suiker inzit. Ik ken mezelf en ik weet dat als ik ergens te gast ben, ik me zo goed mogelijk wil gedragen en het dus moeilijk en zelfs een beetje onbeleefd vind om "neen" te zeggen, zeker als mensen zelf dingen bereid hebben. Ik ga me daar dan schuldig over voelen omdat ik die mensen niet wil kwetsen.
Vandaar dat ik dus vandaag even met haar ben gaan praten, ik heb verteld over mijn ziekte en over OA, zonder te veel in detail te gaan, omdat het echt alleen m'n bedoeling was om mijn mogelijke andere gedrag te verklaren op die dag.
Ik vond dat heel moeilijk, want het gaat hier om een van de ouders van mijn vriend. Een persoon die heel belangrijk voor hem is, natuurlijk en ik wil eigenlijk een zo goed mogelijke indruk maken, ik wil dat zijn ouders mij graag hebben en graag zien als vriendin voor hun zoon. Me goed genoeg vinden voor hem.
Vandaag had zijn moeder, dikwijls een spontane, open persoon, een redelijk gesloten houding. Ik weet niet wat ze dacht.
Ik interpreteer haar meer gesloten gedrag als afkeuring uit angst dat ze me nu niet meer goed vind voor haar zoon.
Dat ik "damaged goods" ben. Wat ergens wel zo is, MAAR:
- ik ben eerlijk en open
- ik ben kei hard aan mezelf aan het werken
- ik zie mijn vriend, haar zoon super graag en wil hem gelukkig zien en maken
- het maakt niet uit wat zij vindt, wat mijn vriend vindt is belangrijk en hij steunt me.
Stel dat zijn ouders toch afkeuring hebben, reserves en dat zou doorwegen bij mijn vriend
en stel dat het zelfs zo ver zou gaan dat het gedaan zou raken (worst case scenario, maar dat is hoe ik denk)
Dan kan ik mezelf niets verwijten. Ik heb een ziekte, daar kan ik niet aan doen.
Waar ik wel aan kan doen, is aan mijn omgang ermee.
En door naar de meetings te gaan, eerlijk en open te zijn, met mezelf en met anderen en hard te werken, doe ik het beste dat ik kan en als dat niet goed genoeg is, als ze daardoor mijn openheid en vriendelijkheid en wijsheid niet kunnen zien of apprecieren, dan zijn zij niet goed genoeg voor mij. Want wat ik merk als mijn ziekte niet de overhand heeft, is dat ik een empathisch, vriendelijk en zelfs creatief meisje bent dat iedereen graag gelukkig ziet en graag helpt. En als dat is wie ik ECHT ben, dan mogen mijn schoonouders blij zijn dat ik de vriendin van hun zoon ben.
Natuurlijk is dat mooi gezegd, ik probeer dat ook te geloven, want ik ben het waard, maar binnenin mij ben ik bang.
