Mijn zoontje is een grote Ketnet-fan, en gezien er in deze zomerdagen van onweer, wind en regen spijtig genoeg niet altijd veel anders voorhanden is, bevindt hij zich regelmatig voor het scherm. De tekenfilm Kika & Bob is één van zijn favorieten. En ik moet zeggen, het zijn leuk uitziende filmpjes, met een grappig verhaal over een klein maar dapper meisje en een stoere maar toch ook een beetje peperkoeken brandweerman die, tijdens een reddingsmanoeuvre voor Kikas poes Tijgertje, door een stormwind werden weggeblazen naar het Amazonewoud. Van daaruit ondernemen ze wanhopige pogingen om terug naar huis in Waterloo te geraken, waarbij ze de hele wereld doorkruisen en zo kennis maken met de plaatselijke bevolking en hun gebruiken. Op het eerste gezicht leek me dat wel positief: ontwikkelingseducatie voor kleuters, je kan nooit te vroeg beginnen met het leren over de wereld. En humor mag er natuurlijjk ook zijn, clichés zijn er ook om mee te lachen en onderuit te halen, en op één of andere manier had ik gedacht dat Kika en Bob op deze wijze tewerk gaan om hun kijkertjes vervolgens op educatieve wijze met de ware feiten te verblijden.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik de serie nooit echt aandachtig heb bekeken een mama heeft nu eenmaal altijd wel wat beters te doen. Deze keer werd mijn aandacht echter meer dan anders getrokken: het vrolijke duo was immers beland in een land met donkerhuidige en kroesharige mensen. In dat geval ben ik toch meer op mijn qui-vive. Sinds ik als kind in diverse tv-programmas donkerhuidige en kroesharige mensen in strooien rokjes, met een botje in hun neus, onverstaanbaar brabbelend rond borrelende kookpotten, gevuld met blanke ontdekkingsreizigers, zag dansen, heb ik een ferm wantrouwen ontwikkeld voor programmas waarin de westerling op ontdekking gaat. Op een of andere manier slaagt die westerling erin om te stoten op volkeren, stammen of hoe je ze ook wil noemen, die afgesloten lijken te zijn van de hele moderne wereld, geen enkele westerse taal machtig zijn, opgesloten zijn in hun irrationele bijgeloof in een heel spectrum aan almachtige goden, voor het oplossen van kleine en grote problemen steeds terecht kunnen bij de dorpstovenaar, en eetgewoonten hebben die de moderne mens met een mengeling van walging en fascinatie gadeslaat indien hij tegen dan zelf al niet in de kookpot beland is natuurlijk. Dit cliché van Afrika, ontelbare keren gereproduceerd in films, series, boeken en stripverhalen, blijft hardnekkig ronddolen in de westerse geest en elke beeld- en ideeënvorming rond Afrika en haar inwoners vormgeven. Afrika = dans, muziek, tamtam, kannibalisme, armoede, hutjes, bijgeloof en leeuwenjacht. En al wie het geluk of het ongeluk heeft om er Afrikaans uit te zien, wordt nog door al teveel mensen bekeken of soms in niet mis te verstane bewoordingen, betiteld als de som van al deze clichés (plus nog een tiental andere, de lijst is zeker nog niet uitgeput).
Terug naar Kika en Bob. In al mijn naïviteit dacht ik dat de westerse mens, die zich informeert, boeken leest, zelf op reis gaat, af en toe eens een babbeltje slaat met een donkerhuidige mens tijdens heuglijke evenementen als het Sfinx-festival, of er soms zelfs mee trouwt, toch wel een beetje geëvolueerd was in zijn denkpatroon. Ja, dit dacht ik zelfs nà het aanschouwen van topprogrammas als Stanleys Route, Toast Kannibaal, Allez Allez Zimbabwe en Plop en de zwarte kabouters. Ik dacht dat er met programmas als Kika en Bob een nieuwe generatie televisiemakers opgestaan was, die zich degelijk informeerde over andere landen en culturen, besefte dat moderniteit en verandering in een geglobaliseerde wereld er ons toe aanzet om voorzichtig te zijn met het voorschotelen van beelden, en clichés kan overstijgen om correcte informatie te geven en stereotypering en vooroordelen te vermijden.
Wel, dit is wat ik zag bij Kika en Bob:
-een zwarte jongen in een eetkraampje die, o wonder, geen brabbeltaaltje spreekt, maar Kika en Bob in een, laten we het veronderstellen, wereldtaal, weliswaar met accent, kan antwoorden: oef!
-Geen strooien rokjes, maar broeken en t-shirts, en hier en daar authentieke boubous: oef!
-De vermelding van een specifiek Afrikaans land, i.p.v. het containerbegrip Afrika: oef
Maar ook:
-Keverbrochetten, een typisch Senegalese specialiteit en onmisbare bron van proteïnen
-de stereotiepe hutjes, met op het dorpsplein weliswaar geen boom, maar een tv waar het hele dorp zich prompt heenspoedt om de voetbal te volgen
-een op een stok opgestelde voodoopop in de nationale driekleur, die het Senegalese team aan een overwinning moet helpen (Ja, leert Bob ons: voodoo of vodun komt immers oorspronkelijk uit West-Afrika)
Deze drie laatste zijn maar enkele flagrante onjuistheden, die ons weer terugvoeren naar de aloude Afrikaanse clichés en die elke Senegalees ten minste de wenkbrauwen zal doen fronsen.
Inderdaad, insecten leveren proteïnen en worden in een aantal streken, ook in Azië trouwens en zelf meer en meer in Europa, als lekkernij beschouwd. Maar niet in Senegal.
Hutjes zijn zeker terug te vinden op het Senegalese platteland, naast de stenen huizen, villas en appartementsgebouwen waar meer en meer mensen in wonen en die we vreemd genoeg nooit op tv zien.
En voodoo komt inderdaad oorspronkelijk uit West-Afrika, maar uit een heel andere regio (Benin, Togo, Ghana), mijlenver van Senegal verwijderd. Geloof en bijgeloof in Senegal manifesteren zich op heel andere manieren.
En dit weet ik omdat ik Senegal goed ken, dus begin ik me af te vragen wat Kika en Bob ons over andere landen wijsmaken.
Wat zouden ze tonen als Vlaanderen aan de beurt is: het gezin Van Paemel, mosselen etend en bier drinkend, rozenkransjes biddend voor een overwinning van de Rode Duivels?
Makers van Kika en Bob: als jullie nu echt Senegal willen laten zien, waarom dan niet wat meer opzoekingswerk? Waarom geen toetsing bij mensen die het kunnen weten, en die jullie met plezier zullen helpen om kinderen realistische beelden te tonen? Waarom maak ik me hier druk over? Omdat het hier niet enkel gaat over beeldvorming over verre landen,ver van ons bed. We leven in 2008, alle nationaliteiten die jullie portretteren zijn ook terug te vinden in ons eigen Vlaanderen: Chinezen, Cubanen, Brazilianen, Russen, Senegalezen, Polen en wat nog meer, gaan met onze kinderen naar school, bouwen hier een leven op, hopen hier aanvaard te worden, in wederzijds respect.
Verschillen tussen mensen zullen er altijd zijn, net als verbazing en misschien onbegrip voor gebruiken of gewoonten die je zelf niet kent. Maar ik ben ervan overtuigd dat je verschillen kan begrijpen en overstijgen als je met elkaar in dialoog treedt. En een dialoog tussen gelijkwaardige partners, begint met het verstrekken van correcte informatie. Ook en zeker als het over kinderen gaat.
A portrait of the artist as... a rebellious woman!
Laat
ik maar beginnen met mezelf te omschrijven, en dan heb ik het niet in
de eerste plaats over mijn uiterlijk, maar over wie ik ben, mijn
innerlijk, het diepst van mijn gedachten. Kortom: een karakterschets. Dankzij
mijn loopbaanconsulente heb ik plots meer inzicht in mijn karakter
gekregen. Nu ja, plots, na een slordige 29 jaar op deze planeet
vertoefd te hebben, komt het ook weer niet zo plots. Vele dingen wist
ik natuurlijk al, en lagen sluimerend opgeslagen in mijn bewustzijn, af
en toe opgerakeld tijdens intieme gesprekken of persoonlijke
mijmeringen, en soms brutaal tot uiting gebracht in mijn zeldzame
emotionele ontboezemingen en nog zeldzamere uitbarstingen, maar nooit
zo geëxpliciteerd, zo confronterend en tegelijkertijd geruststellend
bevestigend als nu. En dat nu was meer specifiek op donderdag 24 juli,
tussen 11u en 13u, tijdens mijn 3e sessie loopbaanbegeleiding, bij
mevr. G. Wat kan er veel gebeuren op twee uren, wat kan er
veel gezegd worden op een samengebalde 120 minuten, dit terwijl de
wereld buiten verderraast en niemand zich hoegenaamd bewust is van wat
zich ergens in de stad, in een klein kantoortje, tussen twee mensen
afspeelt. Een gesprek. Zo banaal als het klinkt, zo intens kan het zijn.
Waar
hadden we het over? Mijn levensloop. Het schrijven van mijn levensloop,
wat op zich een vreemde oefening is, die een mens toch voornamelijk
associeert met nakende levenseindes en de verschijning van het witte
licht aan het einde van de tunnel. Dit had ik al enkele weken tevoren
gedaan, als huiswerkoefening en voorbereiding voor een van de volgende
sessies. Ik moet zeggen dat het een fijne oefening was, eigenlijk een
opluchting, een loslaten van gedachten die ik al zo vaak in mijn hoofd
ontrold had. Een ontlasting, als het ware, vergeef me de beeldspraak.
Het rolde er zo uit, mijn fijne herinneringen, mijn kinderlijke
spontaniteit, mijn dromen en verwachtingen, mijn nooit gerealiseerde
toekomstplannen en mijn spijt over alles wat verkeerd zou gaan. Mijn
korte maar bewogen leven als de onafgewerkte synopsis van een
biografische roman, enigzins gedramatiseerd en geromantiseerd om het
spannend te houden, anders ligt er uiteraard geen kat van wakker, maar
vooral: een eerste stap om mijn zolang onderdrukte schreeuwen naar
aandacht en erkenning opnieuw de vrije loop te laten, het openen van de
poort waardoor mijn drang om te creëren, te scheppen, te schrijven, zich na zovele jaren van schandelijke en ongemakkelijke stilte, een weg naar de vrijheid kan banen. Want
dat is toch het belangrijkste wat gebeurd is, en waar ik nu aan vast
moet houden. Zonder schaamte, zonder misplaatste schroom of onbehagen:
schrijven. Omdat ik het kan, omdat ik het nodig heb, en omdat ik het
gewoon moet.
Zo wonderlijk was het hoe G.,
uit dit amateuristisch maar in ieder geval eerlijke en spontane portret
dat ik in enkele bladzijden van mezelf geschetst had, in beknopte
bewoordingen kon uitleggen hoe ik in elkaar zat, waarom ik deed wat ik
deed en dacht zoals ik dacht. Het komt op het volgende neer: -
Ik maakte van mijn levensloop een echt verhaal, wat haar in de eerste
plaats vertelde dat ik zeer goed kon schrijven. Zeker een voordeel in
werksituaties, hoewel ze me waarschuwde voor uitweidingen, die in
bepaalde contexten misplaatst zouden zijn. Dat wist ik al wel, en ik
moet zeggen dat ik me in professionele situaties zeker niet laat
verleiden tot het verstrekken van onnodige informatie of het
verschaffen van literaire ballast. Nee, dat komt pas tot uiting in de
privésfeer... - Maar dan, vermeldde ze als tweede punt
mijn strijdlust. Mijn drang om in opstand te komen, tégen de ongelijke
behandeling van jongens en meisjes, tégen mijn ouders, tégen asociale
studenten en onvriendelijke proffen, tégen onrechtvaardigheid in de
samenleving, tégen de miskenning van mijn persoonlijkheid... Mijn leven
als een aaneenschakeling van protesten en rebellies, van reacties op
niet goed te keuren acties... Plots besefte ik in welke mate ik dit
vergeten was, hoe ik me laatste jaren in een soort van intellectuele en
emotionele slaap heb gedommelen, waarin ik het compromis en de
diplomatie verkoos boven de openlijke strijd die me uteindelijk toch
niets opgeleverd heeft. Ja, net daarom heb ik heb dikwijls opgegeven,
uit frustratie, moedeloosheid, en ook doodgewoon vermoeidheid. Keuzes
maak je voor een reden, ongetwijfeld, maar toch besef ik nu dat deze
keuze ook de spice, de vaart en de spanning uit mijn leven heeft gehaald...
-
Derde punt: mijn intelligentie. Klinkt altijd nogal verwaand als je dat
over jezelf zegt, daarom doe ik dat zeker nooit. Ik ben er zelfs niet
van overtuigd, en me er zeer sterk van bewust dat dit niet betekent dat
ik me op mijn sloffen door elke beproeving kan slaan. Ik faal dikwijls,
en ben ook steeds voorbereid om te falen, maar sterk genoeg om me daar
niet door uit het veld te laten slaan. Misschien is dat wel het echte
bewijs van intelligentie? Want als anderen het over me zeggen, wil dat
nog niet zeggen dat ik er volledig in geloof, maar wel dat het me
sterker maakt om alles, het leven inclusief het falen, aan te kunnen. -
En dan het vierde punt, het meest heikele, maar ook het meest
waarachtige, kenmerkende en verraderlijkste: dat wat G. omschreef als
mijn gereserveerdheid. Je zou het ook kunnen omschrijven als
verlegenheid, gebrek aan zelfvertrouwen, misschien zelfs, in zekere
zin, als asocialiteit. Mijn onvermogen om andere mensen met open vizier
tegemoet te treden, om te vertrouwen, om me vrij en omgeremd te voelen.
Mijn onwil om barrières te laten zakken, om bekenden en onbekenden te
laten binnenkijken in mijn mysterieuze geheime tuin. Dat wat me
blokkeert, wat me doet inkrimpen om niet gezien te worden, wat me mijn
stem doet dempen om niet gehoord te worden, en mijn schrijfsels te
verbergen om niet gelezen te worden. Een verborgen en gesloten boek,
dat ben ik, met een inhoud en een verhaal, geschreven in een geheime
taal, gedrukt in een onontcijferd schrift, een boek dat enkel tot
zichzelf spreekt en bijgevolg eerder nutteloos is. Nee, niet eerder
nutteloos, gewoon nutteloos. 'Vanbinnen ben je een vulkaan', zei G. me.
Inderdaad, dat ben ik: kokend en kolkend, vurig heet, met een
vernielende kracht waar niets of niemand tegenop kan. Maar vanbuiten
ben ik kalm, onbewogen, een rimpelloze vijver, waarvan geen mens kan
vermoeden wat eronder leeft. Het heeft wel een voordeel
natuurlijk. Niemand kent me echt, niemand verwacht vuurwerk. Meestal
zwijg ik en observeer ik, maar als ik de tijd rijp acht om te spreken,
heeft dit soms inderdaad het effect van een vuurbal die landt temidden
van een theekransje. Een spectaculair verrassingseffect, dat de
toeschouwers lamgeslagen en verbluft achterlaat. BHAAM!!! Wel fijn
hoor... Het nadeel is natuurlijk dat ik me eigenlijk nooit
laat kennen, me niet openstel voor mijn gesprekspartner(s) en daardoor
een zekere sfeer van onbehagen creëer. 'Ik voelde hoe je me aan het
testen en aftasten was tijdens ons eerste gesprek' zei G. me. Wat
vreemd om dat te horen, in zekere zin ben ik me er niet van bewust dat
ik dat doe, feit is wel dat ik elke persoon die ik niet ken steeds met
een zekere scepsis tegemoet treed. Het is bijna alsof ze een test
moeten passeren. Geslaagd: groen licht, zoniet: rood licht, voor altijd
en ever. En nu ik hier zo confronterend op gewezen
wordt, besef ik hoe wat ooit een bewuste keuze was, ondertussen zodanig
een tweede natuur is geworden dat ik me er zelfs niet meer van bewust
ben. Inderdaad, ooit, lang geleden maar niet zo lang dat ik het me niet
meer herinner, heb ik beslist om me af te sluiten van de wereld, om
niemand zomaar te vertrouwen en binnen te laten. 'Je doet me denken aan
dat liedje van Simon & Garfunkel' zei mijn vader me ooit.
"I've built walls, A fortress deep and mighty, That none may penetrate.
I have no need of friendship, friendship causes pain.
It's laughter and it's loving I disdain.
I am a rock, I am an island."
For the record:
ik heb de compositie zelf nooit geapprecieerd, daar vind ik het te
wollig en te jankerig voor en doet het me teveel denken aan pogingen
van progressieve godsdienstleraren en +13-begeleiders om hun boodschap
jong en trendy over te brengen, waarbij ze gemakshalve over het hoofd
zagen dat de seventies reeds in mijn prille jeugd waren bestoft en
stonken naar tenenkaas. Maar de tekst, moet ik toegeven, is griezelig
accuraat en toepasselijk. Het gevolg is dikwijls dat
niemand me naar waarde kan schatten, dat ik me onopgemerkt in
gezelschap beweeg, ongehoord, ongezien, ongeapprecieerd. Op
professioneel gebied moet ik me ervan bewust zijn dat dit zeer in mijn
nadeel kan werken, en in de mate van het mogelijke me toch opener en
spontaner opstellen, of ik loop het risico om belangrijke kansen mis te
lopen. En op privé-vlak: eigenlijk net hetzelfde... Wat ook kan helpen,
suggereerde G. me, is dat ik zelf sneller inzicht krijg in mensen: als
ik het vermogen heb om sneller in te kunnen schatten wat voor vlees ik
in de kuip heb, als ik me veilig en op mijn gemak voel, wordt het
gemakkelijker om mijn barrières te laten zakken en win ik tijd die ik
nu verlies in aftasten, wikken en wegen en langzaam vertrouwen
opbouwen, wat ik nu doe.
Normaal spreek en
schrijf ik niet zo uitvoerig over mezelf, ik voel me er een beetje
verlegen bij. Maar deze hierboven geschetste karakterschets, het
resultaat van een twee uur durend gesprek tussen mezelf en een tot voor
kort onbekende vrouw met, het moet gezegd, een ongelooflijk
scherpzinnige mensenkennis, betekende voor mij een kantelmoment,
waarbij ik voor mezelf de volgende opdracht als imperatief beschouw:
Toon jezelf. Stop met bang te zijn om jezelf te laten zien, om te delen
wat je kan. Als zoveel anderen het kunnen en doen, waarom jij dan niet?
Diep vanbinnen weet je dat je het kan, dus ga er gewoon voor. En als
iemand commentaar of kritiek heeft, of je uitlacht, kruip dan niet
terug in je schulp, maar stap gewoon verder en kijk niet om. En
om het, met de nodige sentimentaliteit en bombarie, helemaal af te
maken, verwijs ik nog even naar het liedje van George Benson dat ik
toevallig hoorde toen ik die bewuste donderdag naar huis reed. Was het
toeval of was het een boodschap?
"I decided long ago, never to walk in anyone's shadow If I fail, If I succeed, at least I live as I believe No matter what they take from me, they can't take away my dignity Because the greatest love of all, is happening to me I found the greatest love of all inside of me The greatest love of all is easy to achieve Learning to love yourself, it is the greatest love of all" I decided, right there and then, never to walk anymore in anyone's shadow.
En om te beginnen... mijn eigen blog!
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
