In deze blog vertel ik jullie iets meer over mijn studieverloop van de laatste 7 jaar. En neen, ik heb geen geneeskunde gestudeerd, maar heb een driejarige opleiding bewust verspreid over meerdere jaren. Ik denk dat enkele docenten kunnen beamen dat ik een enorme evolutie heb doorgemaakt, andere docenten kunnen dan misschien weer niet geloven dat ik als eerstejaar eerder onzeker en verlegen was. Ik kan enkel alle studenten veel succes wensen, want het maakt niet uit welk parcours je aflegt als je er uiteindelijk toch sterker uitkomt en niet enkel op educatief vlak, maar op alle levensvlakken.
In het jaar 2003-2004 speelde ik basketbal in Waregem, dit was ook het eerste jaar dat ik een nieuwe levensfase betrad, namelijk het aanvatten van hogere studies. Door een beetje druk van mijn toenmalige coach koos ik voor de opleiding kinesistherapie in Gent. Mijn voorkeur ging echter uit naar een LO opleiding, maar het uitoefenen van deze sporten gedurende mijn basketseizoen zou te zwaar en te riskant zijn voor eventuele kwetsures. Met goede wil begon ik in september aan mijn opleiding in Gent. Ik woonde echter in Mechelen, wat uiteindelijk een hele afstand was om elke dag af te leggen. Voor mijn trainingen daarentegen was dit makkelijk te overbruggen, 20 minuten op de trein en ik stond in Waregem.
In januari kreeg ik een aanbod om het volgende seizoen in Namen te gaan spelen. Als youngster in eerste klasse was dit een hele eer. In Namen trainden we 10 keer, wat uiteindelijk niet meer te combineren zou zijn met mijn studies in Gent. Deze heb ik dan ook opgegeven, voor ze ECHT waren gestart.
Via Carolien De Roose kwam ik in contact met het RTA statuut op de Erasmushogeschool. Op het eerste zicht sprak deze richting mij niet direct aan, maar het zou makkelijker te combineren zijn met mijn sport, dus besloot ik om me in januari in te schrijven. Het leven van een RTA student had heel wat voordelen voor het volgen van lessen en het verplaatsen van examens, hetgeen voor mijn sport van groot belang was.
In januari aansluiten bij een nieuwe groep was sowieso al niet makkelijk, op de koop toe was ik ook erg onzeker en verlegen. Om mijn taalvaardigheden bij te schaven, moest ik ook extra lessen volgen bij de richting journalistiek. Dit alles demotiveerde me nog meer dan tevoren. Mijn examens in juni waren dan ook niet al te best. Dit zullen vele docenten zeker niet tegenspreken
Ik kan eerlijk toegeven dat de richting me niet helemaal aansprak. Ook was ik enkel bezig met mijn sport en besefte ik het belang van hogere studies niet.
Besluit van dit jaar: op basketbalvlak een mooie transfer, maar op schoolvlak een minder mooie start.
Op basketvlak heb ik dit jaar heel wat positieve ervaringen gekend. Na een mooie transfer te hebben versierd, werd ik ook opgenomen in de preselecties van de nationale ploeg. Zonder al te veel verwachtingen ging ik met een opgeheven hoofd naar deze trainingen.
Tot mijn grote verbazing behoorde ik, op het einde van vele stages, tot het team dat naar het EK in Griekenland vertrok. Daar heb ik vooral de bank warm gehouden en gefungeerd als sparringpartner, waar ik me absoluut niet te min voor voelde. In de laatste wedstrijd heb ik ook 10 minuten mogen spelen en heb ik samen met Ann Wauters op het veld gestaan, een ervaring die niemand mij kan afnemen.
Hiervoor ben ik de coach Benny Mertens enorm dankbaar.
Maar met al de drukte en voorbereidingen voor het EK, lag mijn motivatiepeil voor mijn herexamens niet al te hoog. Het moto 'deelnemen is belangrijker dan winnen', was hier zelfs niet van toepassing, daar ik zelf niet heb deelgenomen aan de examens. Achteraf gezien, bleek dit een goede beslissing, vermits deze sportervaring mijn zelfvertrouwen heeft opgekrikt.
Mijn transfer van Waregem naar Dexia Namen was een feit. Dit was ook het eerste jaar dat ik effectief alleen ging wonen, hetgeen ik toch een beetje onderschat had. Tussen al de drukte door, trainen, naar de lessen gaan en studeren, moest ik ook zorgen dat er eten op tafel kwam. Achteraf gezien is dit een hele ervaring geweest, waar ik positief naar terug kijk.
Dit is ook het eerste schooljaar dat ik heb leren plannen. Mijn aanwezigheden tijdens de lesmomenten waren niet al te talrijk, aangezien we 2 trainingen per dag hadden, wel maakte ik tijd vrij om te studeren. Een powernap hoorde er ook af en toe bij, maar het voornaamste was dat ik volwassener werd en tijd vrij maakte om te studeren en dit ook met overtuiging deed. Dit jaar bleek ook dat het beheersen van de Engelse taal mijn grote zwakte was en direct ook een serieus werkpunt.
Op basketvlak is dit jaar iets minder succesvol geweest, aangezien ik erg veel op de bank zat en me niet steeds volledig kon opladen voor elke match. Wel hebben we Europees gespeeld, wat het voor mijn studies er niet makkelijker op maakte, aangezien we erg veel in het buitenland vertoefden. Heel leuk, maar weinig bevorderend voor mijn studies. Het seizoen nadien verhuisde ik dan ook weer richting Waregem, waar mijn speelkansen veel hoger lagen.
Ik speelde dit jaar opnieuw voor DBC Waregem, toch zou ik mijn studies verder zetten in Brussel.
We trainden 'amper' 6x per week, waardoor ik wel tijd vond om enkele lessen bij te wonen. Na een succesvol half schooljaar, had ik hier ook meer vetrouwen in. De richting ging me meer interesseren waardoor de motivatie groter werd. Ook Ben van Beeck was een grote mentale steun tijdens de moeilijkere periodes.
Dit schooljaar hadden we PGO momenten, wat praktijkgericht werken was en me een idee gaf wat deze richting effectief inhoudt. We moesten ons eigen communicatiebureau opstarten en nadien een product realiseren en presenteren.
Door problemen op persoonlijk vlak bleken de examens nog een groter obstakel dan normaal. Het basketseizoen was ook nog eens afgelopen, waardoor mijn uitlaatklep wegviel. Weinig beweging en veel tijd tot nadenken, bleek niet de meest efficiënte combinatie voor het succesvol volbrengen van mijn examens.Toch heb ik de examens er nog beter vanaf gebracht dan ik ooit had kunnen denken. Enkel psychologie en Nederlands zou ik opnieuw moeten doen.
Vlak na de examens begonnen de trainingen van de nationale ploeg waar ik me volledig op richtte. Alles viel stillaan terug in zijn plooi en ik leerde mijn huidige partner kennen. Ik paste de leerstof toe op mijn eigen leven en legde achteraf ook een mooi examen af. Deze periode zie ik als een groot kantelmoment in mijn leven.
Door mijn nieuwe relatie ben ik volledig opgengebloeid. Geen verlegenheid meer en veel minder onzekerheden, dat was de nieuwe Katrien, waar ikzelf erg tevreden mee was.
Dit seizoen bleef ik echter basketten in DBC Waregem, maar maakten we al plannen om mijn droom waar te maken, namelijk in het buitenland basketten. Dit seizoen was met vele ups and downs en ik was meer en meer bezig met mijn schoolcarrière en vooral mijn buitenlands avontuur.
Ik begon mijn studierichting steeds interessanter te vinden en dit schooljaar moesten we ook ons eerste evenement(je) organiseren. Aangezien ons groepje uit 3 RTA studenten bestond, kozen we voor een basketbaltornooi en een Workshop hip hop voor de studenten aan de Erasmushogeschool. Na de organisatie hiervan besefte ik waar mijn toekomst lag. Ik heb dit evenement met veel enthousiasme en inzettingsvermogen georganiseerd. De kick op het event zelf vond ik super.
Wanneer het seizoen op zijn einde liep, kwam ik in contact met een manager om me te helpen met mijn buitenalnds avontuur. Dit vlotte veel beter dan ik had gedacht en na 2 maanden kon hij mij een contract voorleggen in Zwitserland. Dit leek me een leuke ploeg en stad en ik ben hier ook op ingegaan. In augustus werd ik er verwacht, maar uiteraard moest ik eerst mijn examens afleggen.
Aangezien ik elk jaar 50% van mijn studies afwerk, had ik hierna nog 3 jaar te gaan. Mijn examens verliepen echter goed, zelfs voor het vak Engels was een eerste zit voldoende. Mevrouw Dehoux zag mijn buitenlands avontuur niet zitten, aangezien ze mijn Engels op dat moment niet kon controleren en opvolgen. Ik verzekerde haar dat ik extra taken zou maken om mijn Engels te onderhouden. Mijn wil om te slagen was heel groot, want in het buitenland spelen, was toch wel een droom die werkelijkheid zou worden.
De vrees van Mvr. Dehoux bleek al snel niet terecht. Ook al woonde ik in het Franstalige deel van Zwitserland, toch bleek Engels de voertaal in het basketbalcircuit.
Ik kreeg ook een enorme vertrouwensboost op taalvlak, vermits ik ook regelmatig moest vertalen op de training van Frans naar het Engels en vice versa. Mijn Engels verbeterde enorm en in juni bij het afleggen van mijn examen Engels was mevrouw Dehoux aangenaam verrast. Uiteraard had dit niet enkel met de taal te maken, maar ook met de durf om te spreken. Deze had ik in Zwitserland overwonnen.
Ook op basketvlak werd dit een leuk en geslaagd jaar. We werden kampioen en promoveerden naar de hoogste afdeling. Ook hebben we Europees gespeeld wat een erg leuke ervaring was. Het verschil met het jaar in Namen was dat ik nu als basisspeelster fungeerde en wel degelijk kon genieten van het spelen in impressionante sporthallen en tegen verbazingwekkende ploegen. Ook op levensvlak heb ik hier heel wat bijgeleerd.
Ik ben er in geslaagd om mijn stage in het buitenland tot een goed einde te brengen. Ik mocht namelijk de communicatie verzorgen voor de parapente school in Zinal, niet altijd even makkelijk, maar wel leerrijk.
Eens terug in Belgie, moest ik al mijn examens afronden. Tussen mijn 3 trainingen per dag in, heb ik zoveel mogelijk van de leerstof bijgehouden en mijn examens waren dan ook geslaagd. Enkel PR bleek te moeilijk te zijn. PR is een vak waar je voor in de les moet zitten, want al het extra krijg je uiteraard niet mee in het buitenland. Ik had dan ook beslist om dit niet in 2é zit mee te doen, tevens omdat ik dan opnieuw richting Zwitserland moest vertrekken.
Na het geslaagde kampioenschap van vorig jaar, lagen de verwachtingen heel hoog. Onze ploeg werd helemaal door elkaar geschud, van onze kern bleven er echter maar 4 speelsters over. Buiten vele nieuwe speelsters, kregen we ook een nieuwe coach en een compleet nieuwe staff. Zowel een fitness trainer, dokter, kinesist, masseuses als verschillende physical trainers stonden ter onze beschikking.
Door deze hoge verwachtingen was de spanning te voelen zowel op als naast het veld. De goede resultaten bleven in het begin van het seizoen uit, waardoor de spanning steeds meer te snijden was.
Het gezegde: ' de prijzen worden pas op het einde uitgedeeld' was dit seizoen voor ons van toepassing. Na een erg zwakke start, herpakten we ons naar aanloop van de play offs. De finale van de beker van Zwitserland hadden we verloren tegen het veel te sterke Neuchatel. Tijdens de halve finales van de play-offs werden de verwachtingen opnieuw hoog ingeschat, de finale halen was een must. Door goede basket en een mooi samenspel kwamen we in de finale terecht. Niet enkel de supporters en staff, maar ook de speelsters zelf waren verbaasd van onze eigen prestatie en teamspel. De finale tegen Neuchatel zou een heel moeilijke opdracht worden, de ploeg die als eerste 3 wedstrijden wint, mag zichzelf kampioen noemen. De eerste wedstrijd kenden we een serieus dieptepunt en waren we te veel onder de indruk van hun spel, we keerden huiswaarts met een 1-0 achterstand. Neuchatel kwam heel zelfzeker richting Sierre, maar zij wisten niet dat Sierre nog volop in zijn kansen geloofde. Als underdog trokken we de drie opeenvolgende wedstrijden aan het langste eind en mochten de beker in de lucht steken.
Mijn droom voor deze finale was, traditiegetrouw, het net mogen afknippen. Na het fluitsignaal werd ik door mijn teammates op de schouders van de coach gezet, waarna mijn droom werkelijkheid werd. Tot de dag van vandaag denk ik nog steeds met een glimlach terug aan deze leuke ervaring.
Op schoolvlak had ik dit jaar niet veel af te werken. Enkele vakken konden op afstand niet worden uitgevoerd. Wel heb ik in Zwitserland mijn tweede evenementje in het kader van het vak 'evenementenorganisatie' afgewerkt, namelijk een Kid's open voor de basketbalclub Sierre basket, de club waar ik zelf actief was. Deze keer heb ik zowel de organisatie als de realisatie op mezelf genomen. Wel stond de club en mijn partner steeds paraat voor alle hulp die ik nodig had. Deze Kid's open was een hele organsatie, dat ik zonder hulp nooit zou hebben kunnen realiseren. Sfeerbeelden hiervan vind je op de volgende site: http://www.sierre-basket.ch/index.php?option=com_expose&Itemid=27 ga naar "juniors", ga naar "Kids's OPen 2008" Ook het vak PR zou ik normaal gezien dat jaar hebben afgewerkt, maar tijdens het studeren merkte ik het gemis van de lessen. Al de extra informatie en uitleg bij de leerstof waren zeer welkom. Daarom heb ik in samenspraak met mevrouw Priem beslist om dit vak volgend jaar af te werken samen met de andere vakken die ik niet op afstand kon afwerken.
Ik had echter beslist om opnieuw richting België te keren, mijn laatste jaar af te maken en me in de evenementensector te wagen.
Mijn buitenlands avontuur is een hele ervaring geweest, waar ik postief en vol trots naar terugkijk. Het afscheid van de hele club viel dan ook heel zwaar en ik denk nog vaak terug aan mijn tweede 'thuis'.
Zoals gezegd zou ik dit seizoen terug in België spelen, meer bepaald bij Houthalen. Onze ploeg zag er op het eerste zicht zeker niet slecht uit, doch bleven de resultaten uit. Onze eerste match was één om direct te vergeten. Van de volgende zes wedstrijden wonnen we er vier, wat op zich best mee viel. De rest van het seizoen bleek een catastrofe te zijn, veel gekwetsten en weinig teamspel. Alvast een wereld van verschil met mijn seizoen van het vorige jaar.
Dit doet je er wel eens aan denken om eventueel te stoppen. Niet enkel een barslecht seizoen ligt hier aan de basis, maar ook een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Namelijk het kopen van een huisje en het zoeken van een job. En dit huisje hebben we uiteindelijk enkele maanden geleden gekocht in Dilbeek, wat zowat een uur rijden van Houthalen is, de dagelijkse file niet meegrekend natuurlijk. Allemaal aspecten die meespelen bij een keuze op sportief vlak naar volgend jaar toe. Toch heb ik na lang twijfelen, beslist om te blijven. Er komt namelijk een nieuwe goede coach en de ploeg wordt aangevuld met enkele nieuwe speelsters. Dit zal wat concurrentie doen ontstaan, maar dit is volgens mij nodig om het beste uit elke speelster te halen en zo ook het beste uit de ploeg.
Ook op schoolvlak was het niet altijd even makkelijk. Ik woonde echter in Houthalen en moest 2 à 3 keer richting Brussel voor het volgen van één lesblok. Dit was ver, maar toch was ik gemotiveerd, omdat ik wist dat dit de laatste stappen zouden zijn. Als vakken moest ik nog Mediatraining, Informatica en het gevreesde PR afwerken. Naast de vakken had ik ook nog een stage te lopen en mijn Afstudeer Project (AP). Buiten het volgen van de lessen, nam het nadenken en uitwerken van het AP erg veel tijd in beslag. Op een bepaald moment liep ik stage, terwijl ik nog volop aan mijn AP aan het werken was. Ook hadden we ondertussen een huisje gekocht, waar we steeds meer begonnen in te werken. Door de hoge motivatie, de stress en de nodige steun liep dit alles nog redelijk vlot. Vermoeiende en stressvolle dagen horen nu eenmaal bij het AP. Door dit alles samen af te werken, ben ik nog meer als tevoren erg georganiseerd en zelfstandig geworden. Ik moest namelijk alles mooi plannen en vooral goed communiceren met de mensen rondom mij.
Mijn AP bleek een groot succes en voor het eerst kreeg ik ook naast het basketveld te horen dat ik leiderkwaliteiten heb. Aangezien ik dit AP alleen afwerkte had ik geen keuze en werd ik gedwongen al de beslissingen zelf te nemen. Toch heb ik een partner tijdens dit project gemist, vooral omdat ik gewend ben om als basketspeelster in team te werken.
Dit jaar bleef op basketvlak alle succes uit, maar op alle andere vlakken heb ik een enorme vooruitgang geboekt. Ik ben nog meer gegroeid en voel me klaar om een stapje te zetten in de professionele wereld. Ik heb nog veel te leren, maar besef nu dat ik enorm veel geluk heb gehad met mijn basket ervaringen en dat alle facetten van mijn leven me hebben gevormd tot wie ik nu ben. Ik heb misschien 7 jaar over mijn studies gedaan, maar ik heb mijn droom kunnen waarmaken, waardoor ik niet zal zeggen "what if ....", maar met een opgeheven hoofd verder kan. En maar al te goed beseffend dat de steun van vele mensen dit alles hebben mogelijk gemaakt!
Welkom iedereen,
Door mijn nieuwe relatie ben ik volledig opgengebloeid. Geen verlegenheid meer en veel minder onzekerheden, dat was de nieuwe Katrien, waar ikzelf erg tevreden mee was.
De vrees van Mvr. Dehoux bleek al snel niet terecht. Ook al woonde ik in het Franstalige deel van Zwitserland, toch bleek Engels de voertaal in het basketbalcircuit. 
