fietsen met een kapotte rem, een te grote 6jarige fiets en Ilja
Na gister, heb ik me voorgenomen het vandaag anders te doen, we gaan naar de stad. De ochtend: de gebruikelijke rompslomp: vaatwasmachine uitladen, toch nog even één laatje oprommelen, Nee, echt, ik stop, kom jongens: 'schoenen aan, jassen aan, we gaan naar die speeltuin met dat zand.'. 'schepjes mee, Merel jij mag ze in jouw fietstassen doen'. Eer we weg zijn, zijn we makkelijk een half uur verder; fles water, koekjes, appel, sinaasappel, . En dan begint het gekibbel; 'ik fiets naast mama', 'nee, fiets door, zo kan ik niet langs' 'nee, ik wil naast mama fietsen, .' WHAAAAaaaaa (denk ik) Maar coördineer het zo dat niemand valt, iedereen op tijd stopt, Toch geen sinecure. Dan rijdt de bus achter ons, in een heel smal straatje, pff hoe krijg ik iedereen aan de kant ja het lukt en dan doet de chauffeur teken dat we gerust voor hem hadden mogen blijven rijden. Tja.
Dan zijn we één derde ver en valt Ilja doordat hij begint te slingeren van het afremmen aan de hoek. Zijn voet doet pijn. Tranen. Hij wil niet meer fietsen, Merel dan ook niet. Ik kan hem achterop pakken en zijn fiets vastzetten ter plekke. Maar dat is tegen Merels zin; 'nee, ik wil ook achterop'. Er gaat vanalles door mijn hoofd (zo raken we er niet, hé wat nu, rustig blijven, gewoon praten). Ik leg uit dat er drie mogelijkheden zijn: terug gaan - doorgaan alle drie - of Ilja achterop en Merel naast mij, dan is het ook makkelijker, kan Merel niet meer botsen met Ilja die naast mij wil blijven, 'Oké dan': zegt ze. Hé pffff (fijn)
Dan komen we eerder dan op het zuid bij een speeltuintje uit. Goed. Dan merk ik dat ik mijn boek vergeten ben (had me juist verheugd op lezen in de speeltuin, pech, zal kijken worden hoe die twee zich amuseren, ook goed). Langs de kant van de zandbak bedenk ik me dat er ook en h&m in het kleine shoppingscentrum dichtbij is, zal daar even schoenen voor Ilja halen, want deze tippen hangen er half af. En dan haal ik even gehakt er tegenover. We hebben wel geen slot, hangt aan Ilja zijn fiets, dan maar snel met een sjaal vast maken. Geeft een beetje stress in beide winkels, later na een uurtje spelen met nog twee meisjes, die een parcours volgden in de zandbak. Ze vinden allebei een paar: Ilja wel van spiderman (hou echt niet van die commerciële boel, maar moet hen ook wel eens echt zelf iets laten kiezen), de santen van Merel bevallen mij ook echt wel, maar later blijken ze eerder aan de kleine kant.
En de vondst van de dag, als we langs de kringloopwinkel komen, blijkt alles aan 50% te zijn, ze hebben een retro bureautje voor bijna niks. Zalig, daar gaan ze veel plezier aan hebben en ik neem nog rap een jurk met leuke ouderwetse print mee en een linnen pyjama, zoals mijn opa er vroeger droeg, voor Ruud. Fijn dan kan ik hem verassen met mijn outfit vanavond. Eergisteren als een blok in slaapgevallen en s'ochtends geen zin gehad in geknuffel, wou gewoon even twee seconden soezen, nu Ilja en Merel me nog wat lieten liggen. Snap dat hij soms weinig aan me heeft. Goed, de fietsen staan er nog als we buiten komen. De fiets-tocht terug gaat eigenlijk wel vlotjes. Jammer dat we nog pasta moeten halen (als die op blijkt), want ze amuseren zich echt met kampen bouwen van kussens, spelen in de zandbak, in ons kleine voortuintje. Lekkere pasta! Met veel kaas. hmmm. Vakantie.
Kwam de buurman nog tegen in de supermarkt, hem voorgelaten, hij had ook vakantie, maar moest zijn zoontje nog halen, want met hem in de supermarkt (terwijl die van mij net heel erg demonstratief aan het laten zien waren hoe slecht ze soms kunnen luisteren en hoe goed ze kunnen blijven vragen om hetzelfde). Toch baal ik van de mensen die denken dat het de normaalste zaak is van de wereld om je kinderen hele dagen in een crèche te laten, zodat jezelf vanalles kan doen, want bijna niks gaat meer met kindren. Ik twijfel nog even en denk, héhéhé, zou wel rustig zijn, ik zou relaxed zijn, waarschijnlijk! NEE, echt niet oké. Hoe energie vragend ook, zie ze toch graag bezig die twee.
het neurotisch opruimen drie keer kunnen doorbreken
Heerlijk wakker worden, blijkbaar ligt Ruud niet naast me, waarschijnlijk kon hij moeilijk in slaap raken (hij blijkt later inderdaad naar de bank verhuist te zijn, om die reden). Mijn kleinste van vier is vroeg bij mij komen liggen maar terug in slaap gevallen en zijn zus Merel, komt tegen acht uur wel even kijken, maar besluit dan dat ze gaat borduren, ze heeft juist een huisje gekregen dat ze in 3D kan maken. Tegen half negen komt ze pas terug met de vraag of het zo in orde is. Een prachtige wit schuin geborduurde regel. Ja, goed gelukt. Nog eentje erboven. Hoe? Ze begrijpt mij niet, hoe ik het ook uitleg. Blijkbaar is wat voor mij er boven is, vanuit haar gezichtspunt eronder. Soit. Opstaan lukt traag. Ik wordt verzocht mee te gaan naar een podium van dekens, waar vier stoeltjes voor staan. Ik kies het stoeltje waar ik het makkelijkst tussen pas.. Merel begint aan haar meditatieve gezang met een tof ritme op drie trommels. En Ilja klopt mee, maar vooral zijn hoofd geeft eigenlijk de maat aan.
De rest van de dag wordt er hevig gespeeld; geverfd, gerolschaatst, gepuzzeld, Ik probeer ondertussen de voortste helf van onze kleine living op te ruimen. Ik heb me al tot één helft beperkt en me voorgenomen enkele pauzes in te lassen. Want ik weet dat als ik eraan begin ik heel perfectionistisch ieder hoekje van ieder kastje opgeruimd wil hebben: er mag geen scheurtje meer in de verkleerd-kleren zitten, er mag geen puzzelstukje in de verkeerde doos zitten, zeer veel werk, zeer afstompend en het vervelendste, de kinderen zijn me mentaal volledig kwijt. En eigenlijk twijfel ik zelfs, als ik er nuchter over nadenk, aan het nut ervan. Maar het bezorgt me achteraf enorme mentale rust. Toch eens denken of ik die niet op een andere manier kan bekomen. Nu, zit ik in ieder geval, ergens vast in dat maniakaal ordenen, zoals een peutertje die pas ontdekt hoe je een rijtje van rode auto's maakt.
De eerste pauze is bedoelt voor het middagmaal, iets later dan gebruikelijk, maar kom! Het is fijn om te zien hoe mijn kleuter en eerste klasser er van genieten zelf hun boterhammen te smeren, nu er veel tijd is. De tweede pauze is een kleine uitstap naar de hoek van de straat. Ilja en ik voetballen, hij heeft drie kleine goals (de openingen tussen de struiken), heel moeilijk verdedigbaar. Ik één grote, ook een voordeel. Merel skeelert ondertussen. Na een kwartiertje proberen we Ilja de sceelers aan en hij mag thuis verder oefenen tussen de twee bankstellen.
Pauze voor peer en appel om vier uur.
Als ik eindelijk met mijn voorste helfst klaar ben, is het een ontplofte boel. Ik flip tegen Ilja die zijn blauwe verfvingers aan de tafel afveegt, maar nog harder tegen Merel die net daarna het kommetje water laat vallen. En dat terwijl ik van de opvatting ben dat kinderen mogen knoeien, dat dit eigen is aan kinderen. Maar ik blijf boos (normaal niet, ik kan redelijk snel inzien dat ik mis ben en overschakelen). Heel die poetsdag breekt me op, EN NU WORDT HEEL DIE TAFEL OPGERUIMD EN AFGEVEEGD, BRUL, etc. . Ilja en Merel reageren beide heel verschillend. Ilja verandert echt in een plichtbewust volwassen kereltje die heel deftig alles begint op te ruimen met ingehouden tred en strak gezicht (nog nooit gezien, verschrikkelijk). En Merel lacht me uit, ze lacht een heel vervelend lachje (zenuwachtig, gespeeld), dat me alleen maar bozer maakt (ze weet zich geen houding te geven). GA OP DE TRAP ZITTEN!!!
En dan is het stil en opgeruimd. Ik voel me schuldig, maar ergens ook gewoon een mens met grenzen. Hoe komt het toch dat ik zo'n kwaadheid spui. Ik vind het gewoon zo godver-moeilijk om orde te houden in huis, met als gevolg dat ik me er maar af en toe mee bezig houdt, met gevolg dat het een onoverkomelijke opdracht lijkt. Met als gevolg dat ik me in vergelijking met al die mensen die het wel lukt een behoorlijke kluns voel. Tja Eigenlijk was het wel een oké dag.
