Halookes!

In deze post zal ik het niet hebben over de oorzaken van stotteren etc., daar zijn tenslotte al genoeg sites over. Ik ga proberen terug te graven naar het verleden, waar het bij mij allemaal begonnen is…

Ik geloof dat ik in het zesde leerjaar zat. Goh, die lagereschooltijd zonder zorgen. Op het einde van het jaar moesten we allemaal een presentatie geven over een bepaalde stad in België. De meester wees mij Gent toe. ‘Ok, prima’, dacht ik toen. Weken op voorhand had ik me voorbereid, mijn tekstje uit het hoofd geleerd, een prachtige presentatie gemaakt.

En toen was het mijn beurt om naar voren te gaan.

Op elfjarige leeftijd heeft quasi elk kind wel de bibberbenen om voor een volle klas te praten. Bij mij was het dus ook niet anders. Doodsbenauwd keek ik naar mijn spiekbriefje, ik had daar zo lang aan gewerkt, het kon toch niet anders dan goed gaan?

Vierentwintig paar ogen staken als dolken in mijn gezicht. Hakkelend begon ik aan de spreekbeurt. In het algemeen verliep het hele gebeuren redelijk vlot, maar toch voelde ik dat er iets veranderd was.

De leraar meldde dit ook aan mijn ouders bij het eerstvolgende oudercontact. Hij omschreef dit blijkbaar als een ‘stilte voor het spreken’. Later vond ik natuurlijk uit dat zoiets een blokkade genoemd werd.

Na die spreekbeurt heb ik er eigenlijk voor een tijdje geen last meer van gehad. Maar vanaf het eerste middelbaar, nam het stotteren exponentieel toe. Als een virus waarvan je eerst de symptomen niet opmerkt, maar algauw heeft het zich door je hele lichaam verspreid.

Wat ik destijds niet besefte was dat ik aan de vooravond stond van een lange weg. Een weg die me op veel plaatsen heeft gebracht waar ik zonder het stotteren waarschijnlijk nooit in de buurt van zou zijn gekomen.

-Sennieboy-