Ik ben Sen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sennieboy.
Ik ben een man en woon in Steenokkerzeel (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 13/03/1999 en ben nu dus 26 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Acteren, zingen, musical!!!.
In Oorlog met het Spreken
Voor Stotteraars Aller Landen
15-03-2016
De Eerste Stotterervaring
Halookes!
In deze post zal ik het niet
hebben over de oorzaken van stotteren etc., daar zijn tenslotte al genoeg sites
over. Ik ga proberen terug te graven naar het verleden, waar het bij mij allemaal begonnen is
Ik geloof dat ik in het zesde
leerjaar zat. Goh, die lagereschooltijd zonder zorgen. Op het einde van het
jaar moesten we allemaal een presentatie geven over een bepaalde stad in
België. De meester wees mij Gent toe. Ok, prima, dacht ik toen. Weken
op voorhand had ik me voorbereid, mijn tekstje uit het hoofd geleerd, een
prachtige presentatie gemaakt.
En toen was het mijn beurt om
naar voren te gaan.
Op elfjarige leeftijd
heeft quasi elk kind wel de bibberbenen om voor een volle klas te praten. Bij
mij was het dus ook niet anders. Doodsbenauwd keek ik naar mijn
spiekbriefje, ik had daar zo lang aan gewerkt, het kon toch niet anders dan
goed gaan?
Vierentwintig paar ogen staken
als dolken in mijn gezicht. Hakkelend begon ik aan de spreekbeurt. In
het algemeen verliep het hele gebeuren redelijk vlot, maar toch voelde ik dat
er iets veranderd was.
De leraar meldde dit ook aan mijn
ouders bij het eerstvolgende oudercontact. Hij omschreef dit blijkbaar
als een stilte voor het spreken. Later vond ik natuurlijk uit dat
zoiets een blokkade genoemd werd.
Na die spreekbeurt heb ik er
eigenlijk voor een tijdje geen last meer van gehad. Maar vanaf het eerste
middelbaar, nam het stotteren exponentieel toe. Als een virus
waarvan je eerst de symptomen niet opmerkt, maar algauw heeft het zich door je
hele lichaam verspreid.
Wat ik destijds niet besefte was
dat ik aan de vooravond stond van een lange weg. Een weg die me op veel
plaatsen heeft gebracht waar ik zonder het stotteren waarschijnlijk nooit in de
buurt van zou zijn gekomen.
Jullie zijn op een of andere
manier op deze blog terechtgekomen. Misschien zijn jullie zelf stotteraars,
of kennen jullie iemand die stottert, of misschien vind je het gewoon een heel
erg interessant onderwerp?
In ieder geval, aangenaam! Ik
stotter zelf ook, sinds een aantal jaren in ieder geval. Op dit moment ben ik
zeventien jaar, en net als alle andere mensen heb ik ook een heel traject
afgelegd. Een pad dat voor vele niet-stotteraars waarschijnlijk in het
ongewisse blijft. Als mens hebben we allemaal wel onze dagelijkse struggles.
Via deze blog wil ik allereerst
mijn eigen ervaringen delen omtrent het stotteren, het vallen en het
opstaan, op welke manier het me sterker maakt en natuurlijk hoop ik veel
reacties te krijgen. Niets zo fijn als het uitwisselen van ervaringen.
Volgens mij is het belangrijk dat je je begrepen voelt, dat andere mensen die
stotteren hier terecht kunnen om hun hart te luchten en weten dat ze niet
alleen zijn. Één procent van de wereldbevolking is weinig, maar het is toch
iéts?
Ik hoop alvast dat jullie er iets
aan hebben, twijfel dus zeker niet om een berichtje achter te laten!
