Ik ben Sen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sennieboy.
Ik ben een man en woon in Steenokkerzeel (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 13/03/1999 en ben nu dus 26 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Acteren, zingen, musical!!!.
In Oorlog met het Spreken
Voor Stotteraars Aller Landen
16-03-2016
Stotterijsberg
Hey iedereen!
Sinds enkele maanden ben ik begonnen met een spreektherapie in Gent.
Tijdens een van de eerste sessies lieten ze me kennismaken met de zogenaamde 'Stotterijsberg'.
Je ken het stotteren eigenlijk vergelijken met een ijsberg, bij sommige is die groot, bij anderen wat kleiner.
Het punt is dat het stotteren dieper en verder gaat dan het waarneembare, het zichtbare voor de buitenwereld.
Stotteren wortelt zich vaak tot diep in iemands leven, soms kan die invloed op een persoon zo groot zijn dat het enorme delen van iemands leven bepaalt.
Dit onzichtbare gedeelte bevindt zich onder het wateroppervlak.
Sommige mensen slagen er zelfs in het zichtbare gedeelte van de ijsberg geheel te verdoezelen, maar worstelen daarentegen wel met een buiten proportionele ijsrots onder het water.
Ik probeer nu om die hele ijsberg te laten smelten, beetje bij beetje. Niet alleen het zichtbare, maar ook al de rest.
Enkele voorbeelden uit mijn dagelijkse leven zijn dat ik vaak geen cola bestel (vanwege de harde C), en bestel in de plaats gewoon water. Soms komt het ook voor dat ik op restaurant de gerechten eruit kies die gewoon makkelijk uitspreekbaar zijn, in plaats van te kijken naar wat ik eigenlijk lekker vind.
Zo zijn er nog tal van voorbeelden die ik kan aanhalen, maar die bespreek ik liever een volgende keer
Misschien een leuk ideetje: plaats in de reacties een eigen stotterijsberg met expliciete situaties hoe het stotteren jouw leven beïnvloed heeft.
In deze post zal ik het niet
hebben over de oorzaken van stotteren etc., daar zijn tenslotte al genoeg sites
over. Ik ga proberen terug te graven naar het verleden, waar het bij mij allemaal begonnen is
Ik geloof dat ik in het zesde
leerjaar zat. Goh, die lagereschooltijd zonder zorgen. Op het einde van het
jaar moesten we allemaal een presentatie geven over een bepaalde stad in
België. De meester wees mij Gent toe. Ok, prima, dacht ik toen. Weken
op voorhand had ik me voorbereid, mijn tekstje uit het hoofd geleerd, een
prachtige presentatie gemaakt.
En toen was het mijn beurt om
naar voren te gaan.
Op elfjarige leeftijd
heeft quasi elk kind wel de bibberbenen om voor een volle klas te praten. Bij
mij was het dus ook niet anders. Doodsbenauwd keek ik naar mijn
spiekbriefje, ik had daar zo lang aan gewerkt, het kon toch niet anders dan
goed gaan?
Vierentwintig paar ogen staken
als dolken in mijn gezicht. Hakkelend begon ik aan de spreekbeurt. In
het algemeen verliep het hele gebeuren redelijk vlot, maar toch voelde ik dat
er iets veranderd was.
De leraar meldde dit ook aan mijn
ouders bij het eerstvolgende oudercontact. Hij omschreef dit blijkbaar
als een stilte voor het spreken. Later vond ik natuurlijk uit dat
zoiets een blokkade genoemd werd.
Na die spreekbeurt heb ik er
eigenlijk voor een tijdje geen last meer van gehad. Maar vanaf het eerste
middelbaar, nam het stotteren exponentieel toe. Als een virus
waarvan je eerst de symptomen niet opmerkt, maar algauw heeft het zich door je
hele lichaam verspreid.
Wat ik destijds niet besefte was
dat ik aan de vooravond stond van een lange weg. Een weg die me op veel
plaatsen heeft gebracht waar ik zonder het stotteren waarschijnlijk nooit in de
buurt van zou zijn gekomen.
Jullie zijn op een of andere
manier op deze blog terechtgekomen. Misschien zijn jullie zelf stotteraars,
of kennen jullie iemand die stottert, of misschien vind je het gewoon een heel
erg interessant onderwerp?
In ieder geval, aangenaam! Ik
stotter zelf ook, sinds een aantal jaren in ieder geval. Op dit moment ben ik
zeventien jaar, en net als alle andere mensen heb ik ook een heel traject
afgelegd. Een pad dat voor vele niet-stotteraars waarschijnlijk in het
ongewisse blijft. Als mens hebben we allemaal wel onze dagelijkse struggles.
Via deze blog wil ik allereerst
mijn eigen ervaringen delen omtrent het stotteren, het vallen en het
opstaan, op welke manier het me sterker maakt en natuurlijk hoop ik veel
reacties te krijgen. Niets zo fijn als het uitwisselen van ervaringen.
Volgens mij is het belangrijk dat je je begrepen voelt, dat andere mensen die
stotteren hier terecht kunnen om hun hart te luchten en weten dat ze niet
alleen zijn. Één procent van de wereldbevolking is weinig, maar het is toch
iéts?
Ik hoop alvast dat jullie er iets
aan hebben, twijfel dus zeker niet om een berichtje achter te laten!
Hey iedereen!
