Er was eens...

Er was eens een klein schooltje in het dorpje genaamd Aarschot. Het was een middelbare school met in totaal ongeveer 300 leerlingen in de 1^ste graad. Het was de 1^ste schooldag van het jaar. Er waren allemaal nieuwe kinderen, maar dat ene meisje daar, kende nog niemand. Ze was helemaal alleen, tussen al die andere 300 kinderen. Met haar kleine trolley liep ze van uit de gang naar de speelplaats, omringd door die kinderen die haar aanstaarde. Stiekem was ze een beetje bang, maar dat wilde ze niet laten zien. Na een tijd kwamen er een paar andere meisjes op haar af. Nerveus probeerde ze te luisteren naar wat ze zeiden, maar het enige dat ze hoorde, was: ‘wat zouden… gen? En hoe … spreken?’ Ze snapte er helemaal niets van. De grotere en de kleinere meisjes kwamen steeds dichter naar haar toe, en plots vroeg iemand: ‘Hoi kleine blondine…’. Verward bleef het blonde eenzame meisje voor zich uitstaren. De groep meisjes kwamen rond haar staan en vroegen wat haar naam was, waarop ze zachtjes antwoorde: ‘Mijn naam is Hanne.’ Haar lippen maakte kleine bewegingen, waardoor je haar niet zo goed verstond. Één van de andere meisjes zei: ‘mijn naam is Anna. Wij komen allemaal van dezelfde school en dezelfde klas… en jij staat hier zo alleen?!’ ‘Ik ken hier niemand, en dat is eigenlijk wel een beetje eng’ antwoorde Hanne. ‘Dit is Lisa, dat daar is Marie, die rechts van je is Anne-Lore, dit hier is Leen en dat meisje naast Lisa is Miranda. Dan heb je hier nog Sien en Kelly en dat meisje naast Sien is Chiara’ zei Anna overtuigend. ‘In het begin word het misschien nog wel wat moeilijk om al die namen te onthouden, maar dat komt nog wel hoor Hanne!’ *Triiiiiiiiiiiiiiiiiiiing* De bel ging dus iedereen zweeg, en plots hoorde je de felle klank van luidsprekers die aan de gebouwen hingen. ‘Iedereen mag nu rustig naar de kapel gaan, daar zal worden uitgelegd hoe onze school werkt, en zal je de klassenverdeling worden afgeroepen.’ In een stormloop liep iedereen naar de ingang van het gebouw om naar de kapel te gaan. In haarzelf dacht Hanne: ‘Ik hoop dat er een paar meisjes in m’n klas zitten! Ik wil helemaal niet in een jongens-klas!’ en dus liep ze gespannen naar de kapel. In de kapel ging ze naast Lisa en Marie zitten. ‘Hallo iedereen, ik ben mevr. van Sant en ik ben de studiemeesteres van de 1^ste graad. Ik ga jullie nu een PowerPoint-voorstelling laten zien. Die gaat jullie wat uitleggen over jullie toekomst op deze school.’ Als de PowerPoint-voorstelling gedaan was, begon de spanning pas echt! Nu kwamen de klassen verdelingen en de klassentitularissen. ‘Oké, nu ga ik zeggen bij welke leerlingen je in de klas gaat zitten voor het komende jaar. Als ik je naam heb afgeroepen ga je achteraan staan bij je klassen titularis. Hier komen de namen: in 1A komen:... Nu wie in 1B zit: mevr. Gysen is jullie klassentitularis en dit zijn de leerlingen: Hanne, Lisa, Marie, Miranda, Kelly en Chiara, Sander, Rick, Jake, Frederick en Anna.’ Ja, ze zat dus bij best veel meisjes in de klas! Dat was al een hele opluchting!  Samen met de rest van de leerlingen en mevr. Gysen gingen ze naar het lokaal waar zij zouden zitten tijdens de onthaal dagen. ‘Zo, hier is dus onze klas voor de rest van de onthaaldagen. Hier zullen we dus nog een paar dagen tijd doorbrengen met elkaar. Oké, als eerste zal ik me maar eens voorstellen, mijn naam is Miek Gysen, maar jullie zeggen dus mevr. Gysen. Nu gaan we dus een paar spelletjes doen, waardoor we elkaar beter gaan leren kennen.’ Na de spelletjes kende ze de meeste namen al wel, want ze zaten in een kleine klas. ‘Nu is het tijd voor een paar sport activiteiten oké? Daarvoor moeten we dus naar de sportzalen, is iedereen klaar voor te vertrekken?’, en zo vertrokken ze dus, de onthaaldagen in op weg naar het echte werk…

Einde.. Geschreven door Lieseke♥Cheyenneke

Dit verhaal is gebaseerd op mijn eerste dag in het DIA dus ook in de middelbare school. Het viel best mee, maar in het begin was het wel een beetje eng. In dit verhaal heb ik dat iets duidelijker proberen over te brengen. Het was een heel avontuur voor mij om zo alleen op zo’n grote school te komen, maar je moet weten dat alles altijd wel goed komt, hoe groot de duisternis in je gedachten wel niet lijkt!

Ik heb ook nog een gedichtje geschreven op basis van het verhaal:

Ik was zo alleen,

Maar toch met zoveel kinderen om me heen!

Toen was daar die ‘meiden groep’,

Die hielpen me met hier en daar wat lachend geroep.

Ze leken allemaal even fijn,

En dat voorgevoel bleek juist te zijn!

Als je er dus ooit alleen voor staat,

Denk dan nooit aan de dingen die je haat!

Het komt allemaal weer goed,

En dan krijg je voor je collectie,

weer een ‘levenslessenhoed’.

Geloof dus altijd in jezelf,

Want dat is het enige dat telt!

Dit was meteen mijn eerste blogbericht en eerste verhaal. Laten jullie in een reactie even weten wat jullie er van vonden en eventuele tips of trucs zijn altijd welkom!

Hopelijk tot het volgende blogbericht!
Lieseke♥Cheyenneke