We keerden terug op onze vakantietraditie en stonden netjes om kwart voor 9 op, zodat we ons laatste ontbijt konden eten. Zoals beloofd kwam de gastvrouw met lekkere versgebakken broodjes ons begroeten. Na wat moeite kregen we toch alles in de bakken van de motor, en rond elven konden we aanzetten. Yvonne raadde ons nog een dorpje aan om te bezoeken, maar de wegwijzers wilden ons niet mee helpen, tis te zeggen, er waren er amper. Dus zijn we doorgereden naar Leuven, om daar nog een terrasje te doen, en dan in 1 trok richting huis, waar we rond kwart over 3 aankwamen.
Ziezo, dit was ons laatste verslagje van de reis langs Duitse-Nederlandse wegen. Het was zalig, ook al scheen de zon niet steeds. De sfeer, daar zorgden we zelf voor, en al de rest hebben we mee genomen, zowel lekker eten, prachtige zichten, leuke, vriendelijke, toffe mensen. Zeker aan te raden aan hen die graag eens de baan doen.
Om kwart voor 9 liep de wekker af, maar een kwartiertje snoezelen kon geen kwaad. Om 9 uur dus op, om tegen half 10 aan tafel te gaan, reeds gedekt met een mooi ontbijtje. Rond half 11 zetten we aan richting Emmerich, om eindelijk over de brug naar Kleve te rijden, en amai, wat een ervaring! Het zonnetje was tot half zeven goed van de partij, dus we klaagden niet. Ondertussen een kijkje genomen in de winkelstraat, hier en daar wat inkoopjes gedaan, en ons cadeautje (waar we toch een uur of drie moesten op wachten) voor 1 jaar samen ligt ook al klaar. Wat doet een mens dan terwijl die wacht? ... Eten en drinken natuurlijk, en ondertussen naar de mensen kijken, en geloof me, we hebben er nogal wat rare kwibussen de revue zien passeren, hahaha. Rond half zeven, kwamen we aan na een mooie rit alweer, in ons laatste verblijf: Gasterij De Heihorst, een B&B dat nog maar sinds 14 april geopend is. Amai, was dat weer even zoeken, lang leve de gps!!!! We werden heel vriendelijk ontvangen door Yvonne en Peter. Na een gezellige babbel met Yvonne (want Peter deed het gras net) en bij een potje koffie, kregen we de sleutel van onze kamer. Here Jezus, was me dat een kamer!!!! Poep-chique!!! Zodanig dat we ons wat ongemakkelijk voelden, maar Yvonne stelde ons gerust, ook zij zijn eigenlijk eenvoudige mensen. Een zaal van een (modern ingerichte) kamer, met een reuzenbed, een reuzen inloopdouche met een reuzen-regendouchekop, een gigantische klimaatregelaar in de kamer, chocolaatjes op het bed, warme en koude dranken ter beschikking, en dan nog eens erbovenop een aparte kamer als ontbijtplaats. Morgen worden we verwacht in onze ontbijtkamer op het afgesproken uur, zodat de warme broodjes versgebakken zouden zijn. Onze mondhoeken worden al nat. Na het bekomen van wat ons werd aangeboden, reden we naar het dorpje Someren om ons voor de laatste maal in het buitenland te laten verwennen, en ditmaal slaagden ze er ook in: een reuzensaté om u tegen te zeggen en als dessert een 'chocoladedroom'. We lieten het ons allemaal wel bevallen. Een dagje van 145 km puur plezier. Morgen nog 168 km en we zijn terug thuis. We zullen er dan 114.800.000 cm op zitten hebben.
Het opstaan was lastig, zeer lastig en dus zijn we afgeweken van ons vaste uur. Het was dan ook een lange avond geweest. Na een stevig ontbijt, konden we toch fit en monter de volgende etappe aanvangen: Rees (Emmerich), here we come.
De autosnelweg werd weer onze bondgenoot en in een mum van tijd waren we in de buurt van onze bestemming, nu nog het hotel (Jonkhans) vinden. We moesten ons beroepen op de gps van Hilde. Een gezellig hotelletje, temidden van de velden, niet zo erg modern, maar wel heel knus. We hadden er een stevige rit door weer en wind (veel wind) op zitten.
Nadat we ons hadden geïnstalleerd, begaven we ons richting Emmerich, met als hoofddoel de brug naar Kleve. Onderweg zouden we iets eten. Stof had al een pijl gezien naar een (naar zijn mening) tof eet-etablissement: Friedhof. Bleek dat echter niet zo te zijn door Hilde haar uitmuntende kennis van de Duitse taal. Dat was dus blijkbaar het Duits voor 'kerkhof'. Oeps.
Aangekomen in Emmerich, vonden we langs de promenade de Rijn terug. Het weer echter zorgde ervoor dat we genoodzaakt waren een overdekt en windvrij terrasje te doen. Dat liep in tijd wat uit, want de ene stortvlaag volgde de andere op. Desalniettemin, lieten we ons de lekkere slaatjes wel bevallen, gevolgd door een koffie... en nog een koffie,... We probeerden onze nieuwe woordenschat onmiddellijk uit en vroegen een 'incafeïnierter Kaffee' , zoals ons dat aangeleerd werd in vorige etablissementen, maar nu begreep de serveerster ons niet en vroeg ze ons of we nen deca bedoelden, iets wat we voorheen steeds vroegen, maar met een vragende blik werden bekeken. De plannen om de knappe brug naar Kleve te berijden, vielen letterlijk in het water. Zal voor morgen zijn. Een wandelingetje door de winkelstraat, dat lukte wel nog. Hilde vond er de botjes van haar dromen (zie foto!). Rond zes uur besloten we ons terug naar het hotel te begeven. De hemel was helemaal uitgeklaard. Na een frisse douche, begaven we ons naar het restaurant van het hotel, om alweer een Bourgondische maaltijd te verorberen. Het internet op de kamer liet ons toe toch enkele foto's op de blog te zetten. Ze zitten wel een beetje door elkaar, maar er staan data op. Een dagje met 120 km afgelegde weg zal er zeker voor zorgen dat we ook dit maal naar ons bedje zullen verlangen.
Morgen bevinden we ons ergens over de Hollandse grens voor onze laatste overnachting.
Opgestaan volgens onze traditie, zijnde om 8.45u. Het weer is veelbelovend, en dat zou zo blijven voor de rest van de dag. Mijn Hilde is daar niet treurig om
We besloten de Rijn te verlaten en om de drukte te vermijden in Bonn en Köln, namen we de autosnelweg (E35) om zodoende vlug in Ratingen te arriveren. Maar, hahaha, dat was wel eventjes buiten de files gerekend. Gelukkig konden we tussen de auto's door rijden, met dank aan de chauffeurs die plaats voor ons maakten. Net voorbij Köln was de file opgelost en wij ook bijna. Een noodstop drong zich op, tijd om ons vocht- en suikergehalte bij te tanken, dit alles bij een temperatuur van om en bij de 25°. Ondertussen van de gelegenheid gebruik gemaakt om van T-shirt te wisselen, want die was om uit te wringen! Rond half 2 arriveerden we in ons volgende en tevens laatste Etap/Ibis hotel. Natuurlijk was de receptie dicht en moesten we wachten tot 5uur vooraleer die terug open ging. Maar we konden niet wachten om toch de omgeving te verkennen en iets te zoeken om ons maagjes te vullen. Na een bezoekje aan den Aldi, die we eindelijk na vier dagen tegen kwamen, want die wilden we toch bezoeken op onze reis in Duitsland, en een zakje voedsel rijker (worst, brood, scampi's en drank) zochten we een plekje om dit alles te verorberen. Eerste gedacht was ergens een leuk parkje of zo, maar uiteindelijk belandden we ergens in een bos tussen het wild. Daarna nog een mooie rit om de omgeving wat te verkennen en om te zoeken naar een eetgelegenheid voor 's avonds, die in de verste verten niet te vinden bleek Rond vijf uur dan onze bagage op de kamer gezet, en dankzij de receptionist een hele mooie rit in de zon, in de bossen en tussen de velden gemaakt naar Ratingen. Om onze vrij Bourgondische reis verder te zetten, vulden we onze buikjes met een soort biefstuk onder een bedje van mosterd voor Hilde en een bord met zowaar een halve Renmans aan vlees, sauerkraut und Bratkartoffeln voor stofke. Heel erg voldaan hebben we nog geprobeerd een wandeling te maken, door de straten van Ratingen, maar al vrij vlug merkten we dat onze toestand dat niet meer toeliet. Hooguit kruipen naar een terrasje voor een koffie, maar veel meer zat er echt niet meer in. Dat was duidelijk te merken aangezien we tijdens onze terugrit naar het Hotel totaal verkeerd bleken te rijden, helemaal de andere kant. Maar enfin, het was dan toch mooi weer, en hebben verder genoten van ons verkeerd rijden, en zijn uiteindelijk toch nog in ons hotel aangekomen. Dit alles over een dagtraject van 154 km. Morgen laatste rit in Duitsland, dan komt Rees (Emmerich) aan bod: Hotel Jonkhans.
8.45u opgestaan, het wordt al een beetje moeilijker. Het zonnetje had geen zin om erbij te zijn, nergens te bespeuren.Vandaag niet zo'n lange rit, maar daarom net iets meer tijd om de omgeving beter te leren kennen. Rond elk uur starten we de motor, klaar om in de regen wat kilometertjes af te leggen. Ondanks de regen, blijven we genieten van de rit langs de Rijn, die raken we niet beu gezien. Om onze nekspieren wat afwisseling te bezorgen, aangezien we steeds naar links moesten kijken om de Rijn te zien, besloten we een overzet te nemen van de B42 naar de B9. In Linz staken we de Rijn over, en dat kwam nog goed uit, want Remagen ligt langs de B9 aan de overkant. Tussen enkele regenbuien door toch geprofiteerd van een terrasje waar we ons tegoed deden aan een Flammenkuche of zoiets, een soort pizza maar dan met een flinterdunne, krokante bodem. Lekker wederom
Alsof het weer bepaald wordt door onze buik, begon het zonnetje er door te komen. In Mehlem terug een bootovertocht naar Königswinter, kletsnat van het zweet, we waanden ons zowaar in het zuiden. Een noodstop was genoodzaakt om het vochtgehalte van ons lichaam terug op peil te brengen. Ondertussen even gaan shoppen (volumeshampoo en scheerzeep) in een winkelstraatje, waar ze het in hun hoofd haalden om 17.00u te sluiten, stel je voor. Toch even bedenken hoe het komt dat de Duitse economie zo goed draait. Afgekoeld terug de weg op, richting ons hotelletje, dit maal een Ibisje (Ibis-budget). Heel goed vergelijkbaar met Etap, maar toch een iets ruimere kamer. Twijfel om een douche te nemen was er niet, gewoon doen, om daarna het dorpje te bezoeken, (en alweer) een restaurantje op te zoeken. Ondertussen is het al over achten. We beginnen terug een hongertje te voelen. In hotel Loreley verorberen we een heerlijke Spiessbraten.Moe en vooral voldaan terug naar ons Ibisje.
Morgen komt Ratingen aan de beurt. We zijn alweer benieuwd.
8.45u: opstaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan!!!! Ontbijt in ons Etappeke. Pistolekes met basisbeleg, en hoe een koffietje of warme chocomelk toch kan smaken 's morgens. Enkel jammer dat aan de receptie (in dezelfde ruimte als het ontbijtbuffet) een man zijn leven aan het vertellen was (was eerder ratelen, geen woord tussen te krijgen) tegen de receptioniste, die er enkel met 'mmmm' op kon reageren. Soit, alles in de koffers gepropt, klaar om de Rijn te aanschouwen, bewonderen en te genieten van het prachtige landschap dat ons meevoert naar de volgende bestemming. De zon staat alvast aan onze kant!
Rüdesheim, tijd voor een eerste stop. Even de sfeer en de pracht opsnuiven op een terrasje in volle zon met onze voetjes bijna in het water. Enkel een spoorweg scheidde de Rijn van het terras. Leuk als je van treinen houdt, maar anders wel een beetje jammer. Terug op de tweewieler, en dan in enen trok door naar St. Goarshausen, de thuishaven van die Loreley. Heel mooi, maar onze verwachtinggen lagen gelijk toch net iets hoger. We konden daar onze maagjes rijkelijk vullen met een Strammer Max, zeg maar nen uitsmijter, maar echt heel mooi opgediend, en bovendien om de vingers van af te likken. Dit verdiende duidelijk nog een kleine siësta in het zonnetje, waar Hilde wat rode verbrandplekken opliep.
Laatste stukje voor de boeg: Koblenz. Gelukkig had Hilde de gps mee, anders waren we nog aan het zoeken naar ons tweede Etappeke. Zelfde kamerinrichting, ... We volgden de raadgeving op van de receptioniste om te gaan eten in het restaurant 'MONGOL', een Chinees-Japans-Mongoolse keuken, en mensenlief, dat zullen we ons zeker niet beklagen. Alles à volonté!!!! En lekkkkkkkkkkkkkkkkkkkkker! Sushi, allerhande groentjes en fruit, aangevuld met zowat alle nummertjes van de menukaart in een Chinees restaurant, aangevuld met ijs in diverse smaken. Dit alles voor een prijs die bij ons te vergelijken is met een dagschotel in de lunchgarden
Nu tijd voor de horizontale filosofie van de dag, slapen dus. Morgen Bonn en omgeving onveilig gaan maken se, hihi.
Groetjes vanuit Koblenz, Hilde en Christophe
PS: foto's uploaden lukt niet met het aangeboden internet, jammer
Opgestaan om 8.30u. Fris en monter, klaar om de snelwegen te trotseren. 9.34u: We starten de motor en vangen de reis aan. Na amper een uurtje rijden, beginnen we een hongertje te voelen, tijd dus voor een eerste stop in Heverlee. So far ... so good. Buikje gevuld met heerlijke chocoladekoeken van Hilde en een tas dampende koffie. De weergoden zijn ons niet zo gunstig gezind, en vanaf nu regen... veeeeeeel regen. Aan de grens met Duitsland laten we ons een Rotwurst met pommes frites wel bevallen. Klaar om de reis verder te zetten. In Montabaur houden we nog even halt, om de dorst van de motor te lessen, en vanaf dan beginnen de regenwolken een beetje plaats te maken voor gewone wolken. De temperatuur begon ook te stijgen tot 20°. Na 450 km bereiken we ons hotelletje (Etap) in Wiesbaden, en ja hoor, het zonnetje is van de partij. Zaaaaaaaaaaaalig! De kamer is sober, maar net, alle benodigdheden zijn aanwezig. Op naar ons eerste Duits avondmaal. Hoe kan het anders: Schnitzel! Voor Hilde een Miracolux-Schnitzel met gebakken Karoffeln, en ik doe mezelf te goed aan Sofia-Loren Op de terugwandeling van het restaurantje naar het hotel krijgen we toch een kansje om wat kiekjes te trekken. Mooi landschap aan de rand van een industrieterrein.
Morgen zijn de mensen van Koblenz vereerd met ons bezoek, maar eerst gaan we die Lorelei eens beklimmen
Het zonnetje was tot half zeven goed van de partij, dus we klaagden niet. 
Poep-chique!!! 
Zodanig dat we ons wat ongemakkelijk voelden, maar Yvonne stelde ons gerust, ook zij zijn eigenlijk eenvoudige mensen. Een zaal van een (modern ingerichte) kamer, met een reuzenbed, een reuzen inloopdouche met een reuzen-regendouchekop, een gigantische klimaatregelaar in de kamer, chocolaatjes op het bed, warme en koude dranken ter beschikking, en dan nog eens erbovenop een aparte kamer als ontbijtplaats. Morgen worden we verwacht in onze ontbijtkamer op het afgesproken uur, zodat de warme broodjes versgebakken zouden zijn. Onze mondhoeken worden al nat. 
Bleek dat echter niet zo te zijn door Hilde haar uitmuntende kennis van de Duitse taal. Dat was dus blijkbaar het Duits voor 'kerkhof'. Oeps.
