Bonasera

Beetje laat, maar had goed gevulde dagen.

Mijn woensdag was goed gevuld (naar grootouders gaan, aan beide kanten van de familie); en dinsdag na het werk nog eens tot bij mijn beste vriend in Leuven geraakt.

Alleszins, ik heb elke dag iets te vertellen, maar eigenlijk niet zo veel. Het was een vrij rustig werkblokje, en terwijl ik dit schrijf zit ik op een dag bijwerk (een verlofdag die ik opoffer om te werken, betaald aan 200%) op lijn 20 waar het ook tot nog toe al bijzonder rustig is verlopen. Op een overvolle bus rond 17u15 na.

Ik heb in het weekend wat ik de moeilijkste lijn van Zurenborg vind gereden: lijn 30. Deze lijn blijft altijd binnen de grens van de Singel en rijdt dezer dagen van Zuid (Waterpoort) naar Berchem, Borgerhout en het Sint-Jansplein.

Wat er zo moeilijk aan is? Van Zuid naar het Sint-Jansplein gezien: de Broederminstraat, de Markgravelei, de Boomgaardstraat, de Eliaertsstraat, het Groeningerplein, de Handelstraat, de Korte Zavelstraat, de Muizenstraat, het Sint-Jansplein, de Diepestraat, de Somméstraat, de Turckstraat en de Kersebeekstraat. Allemaal omdat het moeilijke (in de meeste gevallen (te) smalle) straten zijn om door te rijden met de bus. Zeker die twee laatste zijn vrij onverantwoord om met een bus door te moeten, want je kan er nog maar amper (of niet) met een auto passeren.

Daarnaast zijn je tijden bij lijn 30 dikwijls ook maar krap gemeten.

Maar goed, om te praten over dat specifieke weekend: het was niet normaal zaterdag. Het was in de kanten van Borgerhout (Turnhoutsebaan) – Sint-Jansplein echt onmetelijk druk. Zowel qua verkeer als op je bus. Ik dacht: “Chill, in het weekend werken”, wel, op lijn 30 is dat zwaarder werk dan in de week. In de week heb je drukte tijdens de spits maar daarbuiten gaat dat heel vlot en heb je bijna niemand. In het weekend dus niet. De straat voor het Sint-Jansplein, de Rotterdamstraat, daar heb ik toen 15 minuten in gestaan door de drukte.

Wie lijn 30 zegt, kan ook niet voorbij aan het voortdurend wegjagen van auto's en kleine vrachtwagens in datzelfde stuk, vooral de Diepestraat en (tegenwoordig in mindere mate) de Handelstraat – Korte Zavelstraat. Bijna minstens één keer moet je een fout geparkeerd voertuig wegjagen op je hele stuk.

Zo ook een kleine vrachtwagen die op het voetpad stond (dat gebeurt daar bijna altijd en zo kunnen wij in die eenrichtingsstraatjes niet meer passeren). Ik toeter kort. De chauffeur komt tevoorschijn en denkt dat ik er tussen kan. Maar als ik weet dat ik er niet tussen kan, dan kan ik dat niet. Zo goed kan ik wel met een bus rijden dat ik precies weet waar ik tussen kan en waar niet. Maar hij geloofde me niet. “Goed,” dacht ik, “dan moet je het zelf maar zien.” Hij begint me er “tussen” te loodsen, maar op een gegeven moment kom ik met enkele centimeters links en rechts vast te staan, omdat het alleen maar smaller wordt.

Dan was hij rap weg met zijn vrachtwagentje hoor.

Voor zondag (3 maart) geldt alles van zaterdag maar in mindere mate. En die dag heeft ook niemand me niet geloofd toen ik teken deed dat ik er niet kon passeren.

Alleen aan mijn eindhalte “Waterpoort” zat er nog een mevrouw op die duidelijk verdwaald was. Ze sprak geen half woord Nederlands en toonde een kaartje van Sint-Augustinus, met heel wat gejammer. Ik schreef haar op hoe ze daar moest geraken, maar blijkbaar moest ze niet naar Sint-Augustinus. Ze moest naar de Nationale Bank.

Zo'n situatie (want hier lijkt het erg kort, maar dat is tien minuten zonder duidelijke communicatie) frustreert beide partijen omdat je niet duidelijk kunt maken wat je eigenlijk wilt zeggen. Zij niet en ik niet. Ik heb er geen probleem mee dat ze geen Nederlands spreekt (en, voor zover ik begreep, louter Arabisch). Ik ken haar situatie ook niet; maar ik hoop voor haar dat ze snel wat meer kan dan “bus” en wijzen op een kaartje van Sint-Augustinus, waarmee ik niets wijzer werd en al helemaal niet uit kon afleiden dat ze in de buurt van de Nationale Bank moest zijn.

Ach ja, het was toch zondag.

De dag daarop had ik in de ochtend een “spitsdienst” op lijn 22 van 7u11 tot 8u45, tijdens hetwelk er niets in gebeurd is.

Maar mijn tweede stuk – van 11u08 tot 16u08 was een catastrofe. Het was de allereerste keer dat ik woedend naar huis ben gegaan.

Ik reed op lijn 762 – de havenlijn voor degene met een zeefgeheugen. Dat is dus een halfuur naar de haven, een halfuur naar de Rooseveltplaats en dat 5 uur lang.

Letterlijk. Wat er weer mis was in 't Stad, ik weet het niet, maar het was verschrikkelijk. Mijn eindhalte (Rooseveltplaats) ligt achter het Atheneum, in de Van Stralenstraat. Maar die straat stond potdicht. Letterlijk. Ik deed er ongeveer 25 minuten over om van de Rooseveltplaats naar het Sint-Jansplein te gaan (te voet: 5 minuten) met een piek van 35 minuten. Het was vreselijk. Mijn andere collega 762 had natuurlijk hetzelfde probleem, waardoor we toch min of meer om het halfuur reden. Alleen reed ik tegen het einde van mijn dienst op zijn uur en hij op het mijne.

Alleszins, geen reden om kwaad te worden. Veel stress gaf het me ook niet, al verveelde het vooruitgaan als een dronkaard die over de grond kruipt wel. Soms gaf de file 5 minuten geen krimp. Dat mijn bus een “piepje” maakte dat ik te lang stationair draaide – de motor liet draaien door te lang (meer dan 2 minuten) stil te staan, zeg maar.

Op mijn laatste ritje kreeg ik kramp in mijn benen en heb ik in de haven (kaai 210) 5 minuutjes genomen om de benen te strekken, om dan om 15u35 weer aan de Rooseveltplaats aan te komen. Voor mij staat mijn collega 762.

Hij had gewacht op zijn aflos en zo had ik hem “ingehaald”. Hij moest om 15u38 aflossen, ik een halfuur later, om 16u08.

Maar ik sta op de Rooseveltplaats en moet over een halfuur aflossen. Dat haal ik nooit: op een halfuur zou ik misschien net rond het Atheneum kunnen gedraaid zijn.

Mijn collega vertrekt (of wilt vertrekken maar moet in de immer trage file invoegen) en ik roep naar de dispatch op en leg de situatie uit, namelijk dat ik nooit op tijd terug ben als ik nu hier vertrek omdat het hier helemaal vaststaat.

Maar de dispatcher is niet overtuigd en beveelt me om naar de PAL (aan de Metropolis, net voor de haven) te rijden. Dat maakt me al behoorlijk kwaad en wel om de volgende redenen:

• ik moet dus overwerken, want ik haal dat nooit heen en terug op een halfuur; dat lukt zelfs amper zonder verkeer

• voor mij rijdt er al een 762, die wél een volledige toer doet en dus alle reizigers meeneemt

• ik heb geen enkele pauze gehad vanaf 11u, behalve de 5 minuten die ik zelf om 15u genomen heb;

• het verveelde enorm hard om telkens in file te staan en zeker als je weet dat je gedaan hebt met werken over een halfuur, maar dan misschien nog de file niet uit bent...

Tot zover dus fase 1 van mijn woede.

Maar dan, enkele minuten nadat ik vertrokken was maar in de immer stilstaande file wil invoegen, roept die dispatcher opnieuw op: “Hebt u dat goed begrepen, 4123 [mijn bus]?” Ik zeg van wel en vraag opnieuw of ik niet gewoon mag blijven staan. Ik werd alleen maar kwader omdat ik na enkele minuten nog geen meter opgeschoven was, maar hij al wel begon aan te dringen alsof ik zijn bevel niet opvolgde. Hij weigerde mijn verzoek opnieuw. Na enkele minuten roept hij weer op “Probeer toch maar tot de PAL te rijden”. Dan heb ik gewoon “einde gesprek” geduwd want ik vond het zo lastig.

Uiteindelijk heb ik 22 minuten overgewerkt en verliet ik mijn bus om 16u30. Ik heb er 50 minuten over gedaan om van de Rooseveltplaats naar de Metropolis te rijden en terug (de PAL is de tramstelplaats achter de cinema).

Ik moet mij excuseren ten opzichte van mijn collega die heel verontwaardigd was dat ik de bus zo razend uitstormde. Dat was uiteraard niet op hem bedoeld, maar ik wilde echt naar huis. Echt zo snel mogelijk. Sorry, collega, dat ik zo kortaf was en kookte.

Van zodra ik thuis was, was ik het voorval al vrij snel vergeten (dankzij Assassin's Creed: Odyssey) en toen ik de dag daarop, om 6u11 op lijn 21, ging werken, was het niet met tegenzin of met een wrang gevoel. Totaal niet zelfs.

En dat bleek bovendien terecht: want er is die dag op lijn 21 absoluut niets gebeurd.

Het meest opvallende was een zeer vriendelijke (Joodse) man die tegen mij kwam zeggen dat hij “graag een goedemorgen” zegt en vindt dat dat veel te weinig gebeurt. Dat het een vorm van elementaire beleefdheid (en de verantwoordelijkheid van opvoeding) is, net zoals bedanken als de chauffeur even wacht op iemand. Maar ook dat, meende hij, gebeurt te weinig en duidt op een vorm van te weinig respect en slechte opvoeding.

Ik kon hem daarin allemaal geen ongelijk geven en ging ook mee in zijn verhaal. Het was niet dat hij echt aan het klagen was, maar het eerder allemaal had opgemerkt: en hij heeft gelijk. De chauffeur begroeten is beleefd, of op z'n minst zijn groet beantwoorden (al dan niet met een simpele knik of glimlach) en bedanken als hij iets extra doet is dat eens te meer.

Dat was ook op de 20 vandaag weer het geval. Iemand voor wie ik speciaal de deuren weer opendoe, maar ze zegt geen woord. Ik zeg “goedenavond”, maar er komt dus niets uit. Dan heb ik maar vrij geïrriteerd “dank u” gezegd toen ze scande, maar ook dat negeerde ze flagrant. Om maar te zeggen: soms is het inderdaad betreurenswaardig hoe mensen doen alsof ik er niet ben. Maar over het algemeen klaag ik er liever niet te veel over. Ik hoop altijd dat de mensen mij ergens dankbaar zijn dat ik hen veilig en liefst ook comfortabel en ten slotte nog op tijd op hun bestemming kan brengen, met eventueel de nodige informatie die ze aan mij komen vragen.

Voor de rest kan ik deze dag (7 maart) op lijn 20 afsluiten met de vaststelling dat er niets gebeurd is. Zeer aangenaam op een bijwerkdag.

En voor de kabouters en goden die dit lezen: Gute Nacht!

08-03-2019, 01:03 Geschreven door Stijn Vangenechten  
Reageren (0)

Ne goedendagge

Na een ietwat bewogen weekend (of alleszins een bewogen zondag) vandaag beland op lijn 40, de laatste van mijn werkblokje van 3 dagen.

Lijn 40 is die lijn met amper werk, met veel pauze, tijdens dewelke ik dan ook dit bericht typ. Er zijn dus maar twee werkdagen voorafgegaan aan deze dag, maar zij waren allerminst saai.

De eerste dag – maandag – was ik te vinden op lijn 33, met van 13u39 tot 21u25 de kortste dienst van afgelopen twee weken (7u22 + 42 minuten pauze). Normaal hebben wij ongeveer één keer per week een dienst van 6 uur, omdat wij ook onderhevig zijn aan een 35-urenweek (5 dagen per week aan 7u06). Deze twee weken dus niet. De uren dat ik dan méér dan 35 uur rijd, worden uitbetaald als overuren (150%). In de praktijk maakt dat amper verschil, maar voel je die langere diensten wel.

Op lijn 33 dus. Ik had “pech”: ik kwam omstreeks 16u aan de Sint-Bavostraat en de Bist in Wilrijk, net op het momenten dat de scholen gedaan hadden. Ik had al veel volk (waaronder veel jonge kinderen met ouders) op mijn bus, maar dan kom je aan de halte Kerkhofstraat en de bus zit stampvol. Maar dan is er nog een halte en uiteindelijk de Bist...

Ik had nooit gedacht dat iedereen er op zou geraken (ze moeten er dan ook per se op), maar het is toch gelukt. Maar bij de eerstvolgende halte, de halte “Heistraat” blokkeert elke deur van mijn VDL. Maar echt elke: de voordeuren, middendeuren en achterdeuren blijven op een kiertje staan, net genoeg om een bromvlieg die zijn buik intrekt buiten te laten.

Wat dan te doen? Handrem op, bus in neutraal, de mensen die vooraan opeengepakt zijn vriendelijk vragen van op de “noodopening” te drukken, de deuren openduwen, de mensen vragen af te stappen, en dan bij de deuren in het midden en achteraan ook de noodopening indrukken, deuren handmatig openzetten, terug naar voren, de deuren resetten, de deuren op geforceerd sluiten zetten (gewoon sluiten gaat niet want iedereen staat in de weg van de sensoren), wachten (ze krijgen één voor één druk en gaan dan dicht) en uiteindelijk vertrekken.

Als je dan achteraan die deuren met vrij veel kracht moet openduwen en ze staan nog in de weg, dan moet je me echt niet beschuldigend gaan aankijken of een jongeman mij onbeleefd zeggen dat “ik maar een beetje moet opletten want ik duw de deur tegen hem”. Wel, als u al niet in de weg van die deuren was gaan staan, dan had ik zelfs niet tot vanachter moeten komen.

Dan beginnen (volwassen) mensen wel wat medelijden met je te krijgen en te zeggen “dat het respect is” of “leuke werkdag voor u”. Ik knik dan meestal, omdat ik niet veel zin heb om te klagen.

Gelukkig had ik 20 minuten aan mijn eindhalte, en daardoor had ik niet zo heel veel stress.

Volgende halte (in de Bultenstraat van Wilrijk) hetzelfde verhaal met de deuren. Weer wat tijdverlies.

De volgende halte blokkeren alleen de achterdeuren nog, maar de jongeren die daar aan de deur stonden hielpen mij eigenlijk goed: ze kenden de procedure noodopening - deuren opentrekken al, waardoor ik ze alleen nog maar moest resetten. Goed gedaan en bedankt!

Volgende halte zelfde verhaal.

Eindelijk aan de halte Heidestraat in Hoboken, waar het gros van de mensen afstapt. Ik was er uiteindelijk 12 minuten te laat (valt goed mee, toch?) en ik was er in geslaagd om met een vertraging van 1 minuut aan mijn eindhalte te vertrekken, richting aflos (3 minuten te laat daar).

Toen ik zelf om 18u11 mijn collega moest aflossen, heb ik lang moeten wachten. Door verkeersdrukte was mijn collega 12 minuten te laat, dus tegen dat ik vertrokken ben, zijn er 14 minuten verstreken.

Op zo'n moment rijd ik liever gericht op tijd dan gericht op comfort. Het mag dus al wat vooruit gaan, en alhoewel ik niet graag mijn gaspedaal indruk, deed ik het dat ritje wel, en dat was niet zonder effect: uiteindelijk 10 minuten te laat, maar ik vertrek nog op tijd aan mijn eindhalte. *applausje voor mezelf*

Ten slotte voor die maandag schrok ik me ter hoogte van Merksem, aan Jan Palfijn, een bult: ik hoorde precies iets ontploffen onder mijn bus, het geluid van plastiek. Ik vertraag even, maar voel niets aan mijn wielen, en in mijn spiegels zie ik ook niks op straat liggen.

Ik rijd door. In de Laaglandlaan passeer ik een mini-vrachtwagen die tegen de spiegel van een andere, geparkeerde mini-vrachtwagen rijdt. Dat maakte een vrij luide, plastieken knal, maar de spiegel van de geparkeerde was nog intact (alleen tegen de carrosserie geduwd). Maar dat geluid klonk een beetje als het geluid dat ik had gehoord, alleen was het bij mij eerder een knal... Toch zou ik, als ik in de andere richting mijn “incident” passeer, eventjes goed kijken of ik wel nergens tegen gezeten zou hebben. Het zou me verbazen maar...

Op de terugweg lag de boosdoener van mijn schrikken wat verweesd en gehavend op straat te liggen: het was een plastieken flesje, wellicht met dop erop toen ik erover reed. Meer was er dan ook niets te zien. Een opluchting!

De dag daarop bevond ik mij op lijn 1 (van 11u28 tot 15u25) en lijn 13 (van 15u56 tot 19u11). Overigens, als ik in een toekomende tijd over “lijn 14” spreek, bedoel ik lijn 1. Die lijn verandert namelijk van nummer vanaf maart.

Er was een omleiding die dag, eigenlijk die (voor)middag, waardoor we niet door de Brederodestraat konden. Dus moesten we de Leien afrijden tot aan het Justitiepaleis. Maar daar was ik nog nooit geweest, dus zondigde ik aan hetgeen ik het meest laak aan voetgangers en fietsers: door het rood rijden. Ik had het licht letterlijk niet gezien (het was wat smalletjes in de bocht door een vrachtwagen) en ben er dan ook gewoon doorgereden. Dat heb ik achteraf pas beseft. Er stak een tram over. Die collega keek mij behoorlijk vies aan. Sorry, collega, ik had het echt niet gezien.

Op zich vreemd dat dat kan gebeuren. Gelukkig is er niets gevaarlijks gebeurd, maar het blijft natuurlijk schandalig van mezelf.

Maar bon, we moeten verder: naar Hemiksem. Daar stapt een vrouw op mij af (aan mijn eindhalte, ik wist zelfs niet dat er nog iemand op de bus zat) die geen Nederlands sprak maar mij zei dat ze naar het Sint-Jansplein moest. Klassieker: ze is in de verkeerde richting opgestapt. Nieuw: ze kon geen Nederlands, dus had ze haar man gebeld, moest ik aan haar man uitleggen wat ze gedaan had, die vertelde haar dan wat ze gedaan had en zo was het voor haar uiteindelijk toch duidelijk.

Best wel zuur: in Antwerpen, enkele haltes verder, moeten zijn om dan in zo'n afgelegen oord als Hemiksem terecht te komen, in een land waar je de taal niet van begrijpt. Maar ze bleef er heel kalm en vriendelijk onder en door middel van een tekening heb ik haar proberen uit te leggen dat de bussen in twee richtingen rijden, onder hetzelfde lijnnummer. Ze was me daar dankbaar voor.

De dag is nog jong, letterlijk. Want op een gegeven moment stapte er een hele klas kleine kindjes op. Ik dacht: “Bereid u voor op veel lawaai, Stijneman.”

Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Maar echt nog nooit. Je hoorde niets. Niets. Ze waren misschien 6 of 7 jaar, maar stiller dan mensen die in de bus telefoneren. Het was zalig. Waren ze uitgeput van een sportdag? (Ze stapten op aan de sporthal.) Of hebben die juffen gewoon veel discipline aangeleerd? Hoe het ook zei, chapeau voor die klas.

Op het tweede stuk, op lijn 13, nog een klassieker: ik stop aan de Hoge Beuken, laad mensen op en vertrek. Komt er een man naar voren: “Mag ik er niet af of wat?” Ik schrik (ik had hem oprecht niet gezien). “Sorry, meneer, maar er was niet gebeld.” “Ik heb nog geroepen.” “Dat heb ik niet gehoord.” Ik lieg niet: meestal hoor ik dat, of zie ik hen nog, maar ik was deze keer echt te laat.

Vandaar is het dus belangrijk om te bellen als je wilt afstappen: dan vermijd je alle vormen van misverstanden. Gelukkig deed hij snel niet moeilijk, omdat het “probleem” natuurlijk bij hem begonnen is door niet te bellen. Al is het uitzonderlijk dat ik het ook niet gezien had dat er iemand wilde afstappen, zelfs al is er niet gebeld.

Als laatste voor die dag wil ik even klagen. Aan de Berkenrodelei ligt het station “Hoboken Polder”. Schandalig. Als het daar rood is, en er komt een trein aan, passeert die trein, krijg je nog géén groen, komt er nog een trein, wacht je nog een hele cyclus tot het groen wordt. Totale tijdverlies: 7 minuten. 7 minuten voor één stomme overweg. Schandalig. Je zou er voor minder snel over willen zijn...

Normaal zou de 40 een rustige dag worden. Dat was het ook, maar ik heb wel wat gezien.

Aan Berchem station (Burgemeester Ryckaertsplein) is een tweerichtingstraat waar op een gegeven moment alleen bussen doormogen om onder Berchem Station te rijden. Om sluikverkeer te voorkomen heeft men daar verdwijnpalen geplaatst: palen die detecteren wanneer er een bus aankomt en dan automatisch naar beneden gaan, om achter de bus weer naar boven te gaan.

Op zich een goed systeem, zij het dat er daar veel problemen mee zijn (haperingen voornamelijk).

Dus, ik kom daar aan gereden, vlakbij mijn eindhalte Berchem Station, en opeens hoor ik een luide knal. Ik kijk voor mij en zie een bestelwagen van het merk Mercedes stilstaan in het midden van de straat (fout 1) waar hij niet mag rijden (fout 2) op een verdwijnpaal (fout 3). Dat kan je letterlijk nemen: de verdwijnpaal was omhoog gekomen in zijn motor. Er liep een heus oliespoor uit en zijn airbag was eruit geschoten. Daarnaast had hij veel rook in zijn auto.

Jha. Die man stond natuurlijk vast, maar was gelukkig ongedeerd. Hij was wel een beetje van slag.

Ik kan daar dus niet passeren. Achter mij staat een bus 30 en bus 21. En we staan vast. Want achteruit rijden mag en kan niet (er ligt een druk kruispunt achter ons).

De brandweer komt erbij om de olie op te ruimen, een controleur van De Lijn ook, en na wat vertraging is ook de politie gearriveerd. Na 40 minuten is de olie opgekuist en trekken de brandweermannen de wagen van het paaltje, waarop de depanneur ook arriveert en hem kan meenemen.

Het was een mooi zicht. Ik vond dat die bestuurder daar nog vrij kalm onder bleef. Ik denk dat hij vooral geschrokken was.

Ikzelf vertrok met 15 minuten vertraging aan mijn volgende ritje.

Daarna was er nog wel wat verwarring omdat de bussen twee haltes van Berchem Station niet aandeden en de mensen niet ingelicht waren.

Alleszins, ik was ook een (verre) getuige van een (ander) ongeval. Ik was pauze aan het nemen (nog altijd met lijn 40) op de Borsbeekbrug, een brug aan Berchem Station over de Ring van Antwerpen. Opeens hoor ik een luide knal en ik zie een container nogal bruusk vooruit bewegen en stoppen. Ik stap dus uit en zie dat er twee vrachtwagens gebotst waren: de ene was achterin de andere ingereden. De voorkant van de achterste vrachtwagen zag er nog vrij goed uit, maar was helemaal vervormd: dat zag je toen de chauffeur (ook gelukkig ongedeerd) uitstapte en hij zijn portier niet meer dichtkreeg. Ook zijn spiegels en voorruit waren gebarsten.

Ik heb de politie gebeld (nogal moeilijk door het lawaai van de Ring) en even zeker gemaakt dat er geen gewonden waren.

That's all folks!

Stijn

27-02-2019, 11:52 Geschreven door Stijn Vangenechten  
Reageren (0)

Ne goedendagge

Na een ietwat bewogen weekend (of alleszins een bewogen zondag) vandaag beland op lijn 40, de laatste van mijn werkblokje van 3 dagen.

Lijn 40 is die lijn met amper werk, met veel pauze, tijdens dewelke ik dan ook dit bericht typ. Er zijn dus maar twee werkdagen voorafgegaan aan deze dag, maar zij waren allerminst saai.

De eerste dag – maandag – was ik te vinden op lijn 33, met van 13u39 tot 21u25 de kortste dienst van afgelopen twee weken (7u22 + 42 minuten pauze). Normaal hebben wij ongeveer één keer per week een dienst van 6 uur, omdat wij ook onderhevig zijn aan een 35-urenweek (5 dagen per week aan 7u06). Deze twee weken dus niet. De uren dat ik dan méér dan 35 uur rijd, worden uitbetaald als overuren (150%). In de praktijk maakt dat amper verschil, maar voel je die langere diensten wel.

Op lijn 33 dus. Ik had “pech”: ik kwam omstreeks 16u aan de Sint-Bavostraat en de Bist in Wilrijk, net op het momenten dat de scholen gedaan hadden. Ik had al veel volk (waaronder veel jonge kinderen met ouders) op mijn bus, maar dan kom je aan de halte Kerkhofstraat en de bus zit stampvol. Maar dan is er nog een halte en uiteindelijk de Bist...

Ik had nooit gedacht dat iedereen er op zou geraken (ze moeten er dan ook per se op), maar het is toch gelukt. Maar bij de eerstvolgende halte, de halte “Heistraat” blokkeert elke deur van mijn VDL. Maar echt elke: de voordeuren, middendeuren en achterdeuren blijven op een kiertje staan, net genoeg om een bromvlieg die zijn buik intrekt buiten te laten.

Wat dan te doen? Handrem op, bus in neutraal, de mensen die vooraan opeengepakt zijn vriendelijk vragen van op de “noodopening” te drukken, de deuren openduwen, de mensen vragen af te stappen, en dan bij de deuren in het midden en achteraan ook de noodopening indrukken, deuren handmatig openzetten, terug naar voren, de deuren resetten, de deuren op geforceerd sluiten zetten (gewoon sluiten gaat niet want iedereen staat in de weg van de sensoren), wachten (ze krijgen één voor één druk en gaan dan dicht) en uiteindelijk vertrekken.

Als je dan achteraan die deuren met vrij veel kracht moet openduwen en ze staan nog in de weg, dan moet je me echt niet beschuldigend gaan aankijken of een jongeman mij onbeleefd zeggen dat “ik maar een beetje moet opletten want ik duw de deur tegen hem”. Wel, als u al niet in de weg van die deuren was gaan staan, dan had ik zelfs niet tot vanachter moeten komen.

Dan beginnen (volwassen) mensen wel wat medelijden met je te krijgen en te zeggen “dat het respect is” of “leuke werkdag voor u”. Ik knik dan meestal, omdat ik niet veel zin heb om te klagen.

Gelukkig had ik 20 minuten aan mijn eindhalte, en daardoor had ik niet zo heel veel stress.

Volgende halte (in de Bultenstraat van Wilrijk) hetzelfde verhaal met de deuren. Weer wat tijdverlies.

De volgende halte blokkeren alleen de achterdeuren nog, maar de jongeren die daar aan de deur stonden hielpen mij eigenlijk goed: ze kenden de procedure noodopening - deuren opentrekken al, waardoor ik ze alleen nog maar moest resetten. Goed gedaan en bedankt!

Volgende halte zelfde verhaal.

Eindelijk aan de halte Heidestraat in Hoboken, waar het gros van de mensen afstapt. Ik was er uiteindelijk 12 minuten te laat (valt goed mee, toch?) en ik was er in geslaagd om met een vertraging van 1 minuut aan mijn eindhalte te vertrekken, richting aflos (3 minuten te laat daar).

Toen ik zelf om 18u11 mijn collega moest aflossen, heb ik lang moeten wachten. Door verkeersdrukte was mijn collega 12 minuten te laat, dus tegen dat ik vertrokken ben, zijn er 14 minuten verstreken.

Op zo'n moment rijd ik liever gericht op tijd dan gericht op comfort. Het mag dus al wat vooruit gaan, en alhoewel ik niet graag mijn gaspedaal indruk, deed ik het dat ritje wel, en dat was niet zonder effect: uiteindelijk 10 minuten te laat, maar ik vertrek nog op tijd aan mijn eindhalte. *applausje voor mezelf*

Ten slotte voor die maandag schrok ik me ter hoogte van Merksem, aan Jan Palfijn, een bult: ik hoorde precies iets ontploffen onder mijn bus, het geluid van plastiek. Ik vertraag even, maar voel niets aan mijn wielen, en in mijn spiegels zie ik ook niks op straat liggen.

Ik rijd door. In de Laaglandlaan passeer ik een mini-vrachtwagen die tegen de spiegel van een andere, geparkeerde mini-vrachtwagen rijdt. Dat maakte een vrij luide, plastieken knal, maar de spiegel van de geparkeerde was nog intact (alleen tegen de carrosserie geduwd). Maar dat geluid klonk een beetje als het geluid dat ik had gehoord, alleen was het bij mij eerder een knal... Toch zou ik, als ik in de andere richting mijn “incident” passeer, eventjes goed kijken of ik wel nergens tegen gezeten zou hebben. Het zou me verbazen maar...

Op de terugweg lag de boosdoener van mijn schrikken wat verweesd en gehavend op straat te liggen: het was een plastieken flesje, wellicht met dop erop toen ik erover reed. Meer was er dan ook niets te zien. Een opluchting!

De dag daarop bevond ik mij op lijn 1 (van 11u28 tot 15u25) en lijn 13 (van 15u56 tot 19u11). Overigens, als ik in een toekomende tijd over “lijn 14” spreek, bedoel ik lijn 1. Die lijn verandert namelijk van nummer vanaf maart.

Er was een omleiding die dag, eigenlijk die (voor)middag, waardoor we niet door de Brederodestraat konden. Dus moesten we de Leien afrijden tot aan het Justitiepaleis. Maar daar was ik nog nooit geweest, dus zondigde ik aan hetgeen ik het meest laak aan voetgangers en fietsers: door het rood rijden. Ik had het licht letterlijk niet gezien (het was wat smalletjes in de bocht door een vrachtwagen) en ben er dan ook gewoon doorgereden. Dat heb ik achteraf pas beseft. Er stak een tram over. Die collega keek mij behoorlijk vies aan. Sorry, collega, ik had het echt niet gezien.

Op zich vreemd dat dat kan gebeuren. Gelukkig is er niets gevaarlijks gebeurd, maar het blijft natuurlijk schandalig van mezelf.

Maar bon, we moeten verder: naar Hemiksem. Daar stapt een vrouw op mij af (aan mijn eindhalte, ik wist zelfs niet dat er nog iemand op de bus zat) die geen Nederlands sprak maar mij zei dat ze naar het Sint-Jansplein moest. Klassieker: ze is in de verkeerde richting opgestapt. Nieuw: ze kon geen Nederlands, dus had ze haar man gebeld, moest ik aan haar man uitleggen wat ze gedaan had, die vertelde haar dan wat ze gedaan had en zo was het voor haar uiteindelijk toch duidelijk.

Best wel zuur: in Antwerpen, enkele haltes verder, moeten zijn om dan in zo'n afgelegen oord als Hemiksem terecht te komen, in een land waar je de taal niet van begrijpt. Maar ze bleef er heel kalm en vriendelijk onder en door middel van een tekening heb ik haar proberen uit te leggen dat de bussen in twee richtingen rijden, onder hetzelfde lijnnummer. Ze was me daar dankbaar voor.

De dag is nog jong, letterlijk. Want op een gegeven moment stapte er een hele klas kleine kindjes op. Ik dacht: “Bereid u voor op veel lawaai, Stijneman.”

Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Maar echt nog nooit. Je hoorde niets. Niets. Ze waren misschien 6 of 7 jaar, maar stiller dan mensen die in de bus telefoneren. Het was zalig. Waren ze uitgeput van een sportdag? (Ze stapten op aan de sporthal.) Of hebben die juffen gewoon veel discipline aangeleerd? Hoe het ook zei, chapeau voor die klas.

Op het tweede stuk, op lijn 13, nog een klassieker: ik stop aan de Hoge Beuken, laad mensen op en vertrek. Komt er een man naar voren: “Mag ik er niet af of wat?” Ik schrik (ik had hem oprecht niet gezien). “Sorry, meneer, maar er was niet gebeld.” “Ik heb nog geroepen.” “Dat heb ik niet gehoord.” Ik lieg niet: meestal hoor ik dat, of zie ik hen nog, maar ik was deze keer echt te laat.

Vandaar is het dus belangrijk om te bellen als je wilt afstappen: dan vermijd je alle vormen van misverstanden. Gelukkig deed hij snel niet moeilijk, omdat het “probleem” natuurlijk bij hem begonnen is door niet te bellen. Al is het uitzonderlijk dat ik het ook niet gezien had dat er iemand wilde afstappen, zelfs al is er niet gebeld.

Als laatste voor die dag wil ik even klagen. Aan de Berkenrodelei ligt het station “Hoboken Polder”. Schandalig. Als het daar rood is, en er komt een trein aan, passeert die trein, krijg je nog géén groen, komt er nog een trein, wacht je nog een hele cyclus tot het groen wordt. Totale tijdverlies: 7 minuten. 7 minuten voor één stomme overweg. Schandalig. Je zou er voor minder snel over willen zijn...

Normaal zou de 40 een rustige dag worden. Dat was het ook, maar ik heb wel wat gezien.

Aan Berchem station (Burgemeester Ryckaertsplein) is een tweerichtingstraat waar op een gegeven moment alleen bussen doormogen om onder Berchem Station te rijden. Om sluikverkeer te voorkomen heeft men daar verdwijnpalen geplaatst: palen die detecteren wanneer er een bus aankomt en dan automatisch naar beneden gaan, om achter de bus weer naar boven te gaan.

Op zich een goed systeem, zij het dat er daar veel problemen mee zijn (haperingen voornamelijk).

Dus, ik kom daar aan gereden, vlakbij mijn eindhalte Berchem Station, en opeens hoor ik een luide knal. Ik kijk voor mij en zie een bestelwagen van het merk Mercedes stilstaan in het midden van de straat (fout 1) waar hij niet mag rijden (fout 2) op een verdwijnpaal (fout 3). Dat kan je letterlijk nemen: de verdwijnpaal was omhoog gekomen in zijn motor. Er liep een heus oliespoor uit en zijn airbag was eruit geschoten. Daarnaast had hij veel rook in zijn auto.

Jha. Die man stond natuurlijk vast, maar was gelukkig ongedeerd. Hij was wel een beetje van slag.

Ik kan daar dus niet passeren. Achter mij staat een bus 30 en bus 21. En we staan vast. Want achteruit rijden mag en kan niet (er ligt een druk kruispunt achter ons).

De brandweer komt erbij om de olie op te ruimen, een controleur van De Lijn ook, en na wat vertraging is ook de politie gearriveerd. Na 40 minuten is de olie opgekuist en trekken de brandweermannen de wagen van het paaltje, waarop de depanneur ook arriveert en hem kan meenemen.

Het was een mooi zicht. Ik vond dat die bestuurder daar nog vrij kalm onder bleef. Ik denk dat hij vooral geschrokken was.

Ikzelf vertrok met 15 minuten vertraging aan mijn volgende ritje.

Daarna was er nog wel wat verwarring omdat de bussen twee haltes van Berchem Station niet aandeden en de mensen niet ingelicht waren.

Alleszins, ik was ook een (verre) getuige van een (ander) ongeval. Ik was pauze aan het nemen (nog altijd met lijn 40) op de Borsbeekbrug, een brug aan Berchem Station over de Ring van Antwerpen. Opeens hoor ik een luide knal en ik zie een container nogal bruusk vooruit bewegen en stoppen. Ik stap dus uit en zie dat er twee vrachtwagens gebotst waren: de ene was achterin de andere ingereden. De voorkant van de achterste vrachtwagen zag er nog vrij goed uit, maar was helemaal vervormd: dat zag je toen de chauffeur (ook gelukkig ongedeerd) uitstapte en hij zijn portier niet meer dichtkreeg. Ook zijn spiegels en voorruit waren gebarsten.

Ik heb de politie gebeld (nogal moeilijk door het lawaai van de Ring) en even zeker gemaakt dat er geen gewonden waren.

That's all folks!

Stijn

27-02-2019, 11:51 Geschreven door Stijn Vangenechten  
Reageren (0)

Goddag (een stijve “goedendag” in mijn favoriete taal, Zweeds)

De laatste dateert alweer van 17 februari. Die zondag nog mijn mama op bezoek gehad. Dat was heel gezellig: we hebben ook een kleine fietstocht en break gehouden in het internationaal gerenommeerd park “Rivierenhof”, maar man, wat was het daar (voor mij te) druk.

Ik stond voor een zware werkweek: 5 dagen lange diensten met vrij lastige uren. Eigenlijk wat voor veel mensen de wekelijkse realiteit is (maandag tot vrijdag werken), met dat verschil dat het bij mij natuurlijk in vrij afwisselende shiften ging.

De dag waar ik het minst naar uitkeek was de derde, op lijn 30. Maar dat zou vooruitlopen zijn.

Niet dat het lang zal duren: mijn eerste dag (op lijn 20 van 16u45 – 00u43) was bijzonder kalm en daar heb ik dan ook niet veel over te zeggen.

Toch, om jullie wat in spanning te houden, ook eerst nog dit: onze dagen zijn altijd iets langer dan ze lijken. En dat komt niet alleen omdat je tijdens het rijden altijd ten volste geconcentreerd moet zijn.

Vooreerst beginnen of eindigen we dikwijls in de garage (de stelplaats, Zurenborg, de bussenparking... hoe je het ook wilt noemen) waar we minstens tien minuten verliezen. Ook moeten we altijd minstens 6 minuten op voorhand aanwezig zijn aan een aflosplaats. Maar als je moet aflossen op de Rooseveltplaats dan verlies je ook al heel veel tijd met van Zurenborg naar daar te gaan (in principe moeten we ons via kiosken digitaal aanmelden). Zo wordt een dienst op lijn 17 van 8 uur die begint op de Rooseveltplaats en eindigt in de garage al gauw 9 uur.

Bij diensten meer dan 6u40 lang hebben we een verplichte pauze van een halfuur. Maar ook van die pauze durf je al eens wat verliezen. We hebben steeds recht op 24 minuten en desnoods de bus te laten staan (na een oproep naar de dispatch) om die 24 minuten effectief te kunnen pauzeren.

Alleszins, dat was een onnodige uitweiding.

De tweede dag (op lijn 21 van 12u04 tot 20u34) was ook zonder incidenten verlopen.

Het enige wat ik over die dag wil zeggen dat is dat ik aan het kruispunt aan Berchem Station (de Statiestraat met de Posthoflei/Stanleystraat (denk ik)) echt een flagrante roodrijder ben tegengekomen. Ik heb een allergie aan roodnegerende fietsers en voetgangers, maar deze chauffeur (met zijn auto, een donkerkleurige Opel) vond dat hij geen rood had en reed gewoon dwars het kruispunt over, zonder te kijken naar mij (ik stak net over toen hij voor mijn neus snel verder reed; ja, ik heb getoeterd), naar de chauffeurs die uit de Statiestraat kwamen (die ook toeterden) én voetgangers en fietsers die aan het oversteken waren (die hij gelukkig niet omverreed omdat ze snel over waren). Het was bijzonder gevaarlijk en vrij schandalig. Afijn, ik schrok wel even, maar ik was gelukkig nog ver van een aanvaring met deze wegpiraat (bonus als je de pun hier hebt uitgehaald).

De derde dag was bij uitstek de meest vermoeiende en eigenlijk een vrij slechte dag.

Ik had nog eens lijn 30. Dat is in mijn ogen de moeilijkste lijn die we hebben omdat deze lijn het stadscentrum van Antwerpen niet één keer verlaat. Hij blijft altijd binnen de grenzen van de Singel en daar is het soms wat hectisch, druk en smal (vooral in Borgerhout en op de as Markgravelei – Broederminstraat).

Op mijn eerste (lange) stuk van 10u08 – 16u24 was het vrij stresserend.

Ik rijd richting de eindhalte Waterpoort op het Zuid en zie de bus die voor mij rijdt passeren met op zijn lijnfilm “Stelplaats Zurenborg”. Ik voelde de bui al hangen.

En inderdaad: mijn voormaat was weggevallen. Waarom, weet ik niet (vermoedelijk ziekte of personeelstekort) maar wat ik wel weet is dat veel mensen daardoor lang hebben moeten wachten, om dan op een woensdagmiddag in een bus op te stappen die stampvol zat omdat ik werk deed voor twee. Toen deed er nog niemand erg moeilijk.

Maar dan sloeg het noodlot toe: in Borgerhout, vlak voor het Groeningerplein (de naam van het eenrichtingstraatje schiet me even niet te binnen) staat er een vrachtwagen keurig tegen de drempel geparkeerd met zijn laadruimte open. Maar of hij nu keurig stond of niet, ik kan daar niét passeren. En aldus toeter ik een paar keer, maar er komt niemand. Na twee minuten ongeveer zet ik mijn motor af en gooi ik mijn deuren open. Ik toeter nog een paar keer, maar er komt niemand.

Na een kleine 10 minuten roep ik de dispatch op. En zoals lot het heeft voorzien, dan komt opeens de chauffeur opdagen. Niet gehaast, niet verstoord. Na nog een paar minuten is hij weg. Maar ik, ik had er allang genoeg van en had alle zin om te werken die dag verloren.

Ik reed dan zelf met een kwartier vertraging en dus kan je al beginnen tellen: eerste bus komt niet, de tweede rijdt met een kwartier vertraging... Dus sommige reizigers hebben al 40 minuten moeten wachten op een bus 30 (en deze bus komt op veel plaatsen als enige, maar is meestal vrij rustig behalve op spitsmomenten en schoolmomenten, en woensdagnamiddag, blijkbaar).

Ik kreeg dus heel wat vieze blikken en gefrustreerde woorden over me heen. En dat helpt niet. Het zal pas tegen 16u zijn dat ik eventjes rust ken aan mijn eindhalte aan de Waterpoort, 24 minuten voor mijn aflos. Daar sta ik 10 minuten stil en heb ik mijn achterstand ingehaald. Maar van 11u tot 16u in het centrum mét een stampvolle bus vol kwade reizigers rijden: het is niet mijn favoriete bezigheid.

De dag daarop was een lange (6u59 – 16u40 met 2 uur pauze) op lijn 17.

Voor de eerste keer mocht ik met een nieuwe bus rijden – VDL hybrides (nieuwer model dan degene die we al hadden).

Ik moet toegeven: ik ben helemaal fan. Ik kwam ook helemaal tot rust in die bus.

Vooreerst maken die amper lawaai. Rammelen amper, maar ook hun motor is heel stil. Zeker als hij puur elektrisch gaat rijden. Bovendien hebben ze een schitterende vering: ze rammelen al amper, maar doordat ze nog amper wiebelen ook, maken deze bussen zowel voor chauffeur als reiziger een zeer aangename ervaring. Bovendien zijn alle zetels van leer, wat de bus nog eens een heerlijke geur geeft ook (in plaats van de meestal duffe, stoffige geur van de andere bussen).

En ten slotte trekken ze goed op en remmen heel zacht. Ik rijd graag minutieus, om zo weinig mogelijk g-krachten te krijgen. Dit zowel voor ecologie (ik weet dat je dan ook niet te traag mag rijden) als voor het comfort van mijn reizigers. Ik heb op mijn rijstijl dan ook al enkele complimenten van reizigers gekregen. En – als ik even mag stoefen – ik zou voor de periode november 2017 – augustus 2018 de tweede meest ecologische chauffeur van Zurenborg moeten zijn. Volgens de personeelsbegeleider kon ik alleen mijn remmen nog wat verbeteren.

Ongetwijfeld, want soms moet je hard remmen, en als ik geen reizigers heb, durf ik wel wat sneller doorrijden.

Die dag was dus – puur dankzij die bus – een zeer goede. En ze eindigde ook goed in de avond, met een etentje met één mijner beste vrienden.

Enige minpunt was aan het UZA, mijn eindhalte. Ik moest daar wachten dus stappen de mensen guttatim op. En dan zeggen de meeste goedendag (terug) en ik zeg ook tegen elkeen goedendag. Tot er een mevrouw opstapte: ik zei goedendag, maar geen reactie. Ik zei het nog eens maar een heel pak luider (toen ze aan het tikken was), en ik zag haar ogen naar haar ooghoeken bewegen en ze stapte naar achter.

Dat zijn écht onbeleefde mensen.

Zo kan ik naadloos naar vandaag (vrijdag) gaan, op lijn 40, een lijn waar je te veel tijd hebt (je rijdt ruwweg een halfuur en staat een halfuur stil). Want hier had ik zonet op mijn laatste ritje ook zo iemand: ze kijkt me aan, ik zeg goedendag en zonder een glimlach, knik of woord loopt ze naar achter. Onvriendelijk en onopgevoed.

Ik maak er nooit iets van, omdat je nooit weet wat het probleem is. Veel mensen die geen Nederlands kunnen zeggen niets terug bijvoorbeeld of ze hebben een slechte dag of ze weten niet beter.

Toch vind ik dat geen redenen om mijn groet (en mij) compleet te negeren. Een glimlach, knik of wat dan ook als erkenning kan toch niet moeilijk zijn?

Alleszins, lijn 40 is gegeerd bij onze chauffeurs omdat het zo'n enorm rustige lijn is (zowel qua verkeer als op de bus) en je dus heel veel van je werktijd gewoon stilstaat. Ik had wel een lange dag: van 6u12 tot 15u38. Ook weer met twee uur pauze tussen, en die hebben we nuttig gebruikt om naar de supermarkt te gaan en te eten.

Veel is er dan ook niet gebeurd.

Het stomste was – en ik weet nog steeds niet hoe het gebeurd was – een jonge gast die tot aan mijn deuren tussen twee haltes in komt lopen (ik stond te wachten aan een voorrang van rechts voor een mevrouw die allesbehalve kon rijden). Ik doe mijn deuren open en hij zei: “Ik stond aan de halte en heb nochtans met mijn hand gewuifd.” Ik vond het vreemd dat ik hem niet gezien had, maar heb me verontschuldigd en gezegd dat ik hem niet gezien had. Dat had ik dus ook niet. Ik ben nog nooit iemand zomaar voorbijgereden, maar ja, het kan wel eens gebeuren zeker.

Daarnaast en ten slotte vroeg er ook een oude vrouw aan mij om dicht bij de rand te stoppen zodat ze gemakkelijk kan afstappen. Dat doe ik met plezier. En zij zei dan: “Ge zijt een schat van een man, of mag ik dat niet zeggen?”

“Waarom zou u dat niet mogen zeggen?”

“Misschien maak ik mevrouw jaloers?”

Ik vond het schattig, lief en grappig, en ook zo'n verhalen maken mijn werkdag goed. Gewoon, iemand die bijzonder vriendelijk is en waarvoor je iets goed kunt doen; want ook bij het afstappen bedankte ze en noemde ze me een “schat”. Toch tof.

En dan nu een aangename twee weekenddagen tegemoet met ruwweg mijn oma & opa, papa en broers. Om dan een blokje van drie dagen (ter compensatie van deze vijf) te werken. Er zitten dus mooie dagen aan te komen!

Met vriendelijke groeten

Stijn

22-02-2019, 15:38 Geschreven door Stijn Vangenechten  
Reageren (0)

Buongiorno

Het is al acht dagen geleden. Acht. Dan moet er toch wel wat gebeurd zijn, niet?

Wel, als ik mijn gsm moet geloven (waar ik altijd dingen die ik wil vertellen in neerschrijf), maar twee dingen op dezelfde dag. Gelukkig is mijn geheugen niet altijd een zeef, en kan ik er nog wel wat verhaaltjes bij flansen.

De vorige keer ben ik geëindigd net voor mijn laatste stukje op de havenlijn 762. Dat was zaterdag 9 februari.

Op die lijn heb ik – op de 4 uur dat ik moest rijden – niet veel meegemaakt. Wel twee Parijsenaars die niet goed wisten waar ze waren (met letterlijk de vraag: où sommes-nous?”) en ik uitleggen dat ze in Antwerpen, België waren. Dan wilden ze betalen met de kaart... gaat niet. Geld zoeken, 5,35 (een ticket voor twee is zes euro). Jha. Ik heb het dan maar zo gelaten en hen een ticket voor twee gegeven in ruil voor 5,35 euro.

Dan werden ze helemaal enthousiast toen ik de bus opstartte: het was een hybride-VDL, en die stabiliseert zichzelf automatisch. Dus als ik het contact insteek, blaast die zichzelf eventjes naar links en rechts op. Dat vonden ze heel grappig. Ze waren ook gefascineerd door het “start-go” systeem. Ik herinner me dat vooral omdat “start-go” in het Frans bijzonder sexy klinkt. Alsof het een Japans woord is voor iets sensueels.

Mijn eerste vrije dag was naar goede gewoonte vooral ontspannen en een kaartmomentje met mijn grootouders (oma verloren, opa gewonnen, ik ertussenin) en een (kort) bezoekje aan mijn mama en broers.

Maar maandag was een topdag: na twee maanden kon ik eindelijk nog eens afspreken met mijn beste vriend. Dat maakte me héél blij en er was ook veel te bespreken. Wat had ik hem gemist!

We zijn ook gaan biljarten – iets wat ik heel lang niet meer gedaan had. Ook dat had ik gemist. Het is geëindigd op een 3-3 stand, dus er zal ooit wel een rematch geschieden...

Alleszins, zo begon de “normale” week zeer positief.

Dinsdag, daarentegen, was de minste dag van de week. Het was mijn eerste werkdag dus normaal is dat een late, maar per uitzondering kreeg ik een B-dienst of gesplitste dienst. Om 6u21 buitenrijden tot 9u38, en dan van 12 u tot 17 (ruwweg). Dat was dus een lange dienst, op lijn 1 twee keer.

Lijn 1, naar Hoboken en Hemiksem, is een aangename lijn om te rijden, ondanks een vrij lastige omleiding. Maar op den duur ben je dat al gewoon.

Mijn eerste stuk verliep zonder incidenten (en erg rustig voor een ochtendspits) maar het tweede, daar heb ik na lang nog eens een geval van (louter verbale) verkeersagressie meegemaakt.

De situatie is de volgende: ik draai in in een straat van zone 30. Aan mijn kant is er alleen een voetpad, aan de andere kant staan geparkeerde auto's. Een auto en een bus kunnen er vrij vlot passeren. Ongeveer in het midden van de geparkeerde auto's staat een bestelwagen van een koerierdienst voor een stuk op de baan geparkeerd. Hij vormt een obstakel voor tegemoetkomend verkeer.

Ik kom daar aan, en een kleine, witte bestelwagen rijdt het obstakel voorbij. Maar ik ben al aan de bestelwagen dus we moeten beiden vrij hard remmen en staan met onze linkerkanten op ongeveer een halve meter van elkaar. Dankzij de (slecht geparkeerde) koerier kunnen we dus niet parkeren. Ik schrik en merk dat de andere bestuurder ook wat schrikt. Ik kijk hem wat verveeld aan, want hij moet stoppen en mij doorlaten en ik weiger met mijn bus (en een hele resem auto's achter mij) achteruit te gaan. Hij probeert achteruit te rijden, maar daar staan ook al auto's die op hem beginnen toeteren.

Gevolg: hij stopt en stapt uit. Eerst begint hij wat ambetant te doen naar de koerierswagen (de koerier zat er niet in) en dan krijgt hij in de smiezen dat mijn raampje open is. En dan begint het:

“Hè, puit (blijkbaar betekent dat “stommerik”), kunt gij niet stoppen? Ge ziet toch dat ik aan het voorbijsteken ben? Hè? Kunt gij niet stoppen? Zijde gij blind of wa? Puit! Gij moet stoppen, gij zijt in fout hè! Puit!” (ik overdrijf niet hoeveel hij “puit” riep)

Dus ik: “Excuseer meneer, maar u heeft het obstakel aan uw kant dus u moet stoppen.”

“Gij zijt in fout! 't Is niet omdat ge met een bus rijdt dat ge niet moet stoppen hè! Puit!” Dan liep hij naar de andere kant van de bus om te checken of ik niet nog opzij kon. Toen hij zag dat ik met mijn wielen letterlijk tegen de drempel zat, repte hij zich snel weer naar mijn raampje om nog een resem onzin uit te kramen in de trant van: “Gij zijt in fout” “Puit” “Gij moet stoppen” of nog mooier: “Ik zal de nummer van uw bus eens opschrijven en naar uw maatschappij schrijven se” waarop ik: “Doet u maar”.

De kans is bijzonder klein dat hij dat doet en dat het wat loze dreigementen zijn en zelfs als hij het doet, dan nog heb ik niets verkeerd gedaan.

Toen vertrok de koerier (met een schuddend hoofd en smalende glimlach omdat iedereen die onze situatie zag al doorhad wie er in de fout was...) en stapte hij in. Dan reed hij weg.

De reizigster die vanvoor zat zei nog: “Meende die dat nu? Zijn fout echt niet toegeven?” Ik knikte. “Sommige mensen zijn echt niet te geloven.” Ik kon niet anders dan haar gelijk geven. Maar het doet wel goed als reizigers zoiets zeggen: dan sta je niet alleen.

Alleszins, het volgende uurtje wel met wat gestegen stress gereden, maar niet dat het me beïnvloedde. Ik was het snel weer vergeten.

Het tweede, maar veel minder ernstige, was een bestuurder die in Hemiksem opeens remde voor een groen licht. Een groen licht, ja. Goed, volgens de wegcode moet hij niet doorrijden. Maar opeens gaan remmen terwijl ik er aan kom rijden? Ik heb, tegen mijn gewoonte in, toch eventjes mijn toeter gebruikt en hem weggejaagd. Hij stak zijn hand naar mij op en vertrok snel weer.

Maar ook dat was even schrikken.

En dan, de dag daarop was het staking. Met alle respect voor mensen die staken uit overtuiging (niet voor de mensen die het doen voor “een vrije dag”), maar ik staak niet mee. Ik heb weinig verantwoordelijkheid in mijn leven, maar ik neem alle verantwoordelijkheid bijzonder serieus. Ik vind het mijn verantwoordelijkheid om mensen van vervoer te voorzien en dus mijn dienst te rijden.

Ik zat eerst 4 uur op lijn 20 en dan 2 uur op lijn 19.

Het was een vrij goed aangekondigde staking. Slechts drie mensen die opstapten wisten het niet. Ik heb niemand kwaad gehad.

Integendeel, waar normaal amper 70% mij erkent als een mens (de rest loopt mij, ondanks dat ik goedendag zeg, gewoon voorbij, ongeveer 25% zegt iets terug, en 40% glimlacht wel eens of knikt, en 5% is van de onbeschofte soort die mij gewoon vies aankijkt als ik hen begroet; geen wetenschappelijke studie, gokken op gevoel), heb ik die dag denk ik 95% van de mensen gehad die mij aankeken en zo'n 80% die mij begroette. De mensen die niet op mijn bus zaten staarden meer: “Wat doe die bus hier? Moet die niet staken?”

Nee dus. Maar het was wel een bijzonder rustige dag. Er was niet meer verkeer, maar vooral amper reizigers. Niemand rekent op een bus, dus dat is een voordeel. Ik heb amper gewerkt.

Alleen op lijn 19 (Deurne Zuid – Sportpaleis, niet mijn favoriete lijn) was het bijzonder druk aan het Sportpaleis.

De kroon spant een jonge man die aan het Bosuilstadion opstapte: “Seg, bent u de enige lijn 19 die rijdt vandaag?”

“Ik denk het, ja.”

“Ja, ik wacht hier al van 10 uur vanmorgen.” (Het was 20u!) Blijkt dat hij wel te voet tot hier was gekomen, en dan heeft gewacht op een bus terug, maar er geen heeft gezien. Hij was tussendoor wel wat gaan drinken met zijn oog op de bushalte. Alleszins, straf...

De staking was dus wel geslaagd. Dat merkte ik ook aan de busstelplaats: bijna alle bussen stonden er nog.

Volgens de man van de tankdienst moest hij 15 bussen tanken die avond. Normaal zijn het er meer dan 100.

Maar de stakingsdag was dus een zeer aangename dag.

De twee volgende dagen, respectievelij op lijn 22 en lijn 20, zijn zonder noemenswaardige incidenten verlopen.

Dit weekend was ook alweer geslaagd: gisteren (zaterdag) zijn twee neven gekomen en hebben we de hele dag een gezelschapsspel met miniatuurtjes gespeeld (Heroscape, waar ik vrij veel van bezit) wat heel leuk was. Of ik gewonnen heb? De last man standing niet, de punten wel. Dus half om half.

Vandaag was ook een hele rustige dag. Ik heb bezoek gekregen van mijn mama en we hebben van het mooie weer genoten in het Rivierenhof.

Voila, dat was het alweer. De laatste 4 dagen waren dus hoogdagen: want alles is stabiel, er is niets gebeurd en daar geniet ik enorm van. Ik heb genoeg labiliteit in mijn leven gehad om van deze stabiele periode in mijn leven elke dag te genieten. Zalig.

Alleszins, tot de volgende!

17-02-2019, 21:47 Geschreven door Stijn Vangenechten  
Reageren (0)

Koekerdekoek

Sorry voor deze combinatie. Het is eerder iets dat kabouter Koek zou zeggen. Normaal had ik gewoon “koekoek” geschreven, maar ja, normaal wordt de mens ook een slim wezen geacht...

Maandag (5 februari) was een rustdag. Een echte topdag, want ik ben met mijn broeders naar de sneeuw getrokken. Nee, we hebben niet het vliegtuig naar Oostenrijk of de trein naar Zwitserland genomen of de auto naar Spitsbergen. Integendeel, theoretisch gezien zouden we op 2 uren en 11 minuten van Antwerpen-Berchem in Eupen moeten aankomen. De mooie Hoge Venen.

Maar de NMBS besliste daar anders over. Door een vertraging van 13 minuten met onze trein naar Brussel-Noord, misten we daar onze aansluiting naar Eupen. We zouden 56 minuten moeten wachten, dus maakte ik de snelle beslissing om de trein alvast tot in Luik-Guillemins te nemen alwaar er misschien een trein meer naar Eupen was.

Snelle beslissingen zijn zelden goed. Die trein reed immers over Namen en deed heel wat meer stations aan. Gevolg: we hadden de volgende trein ook al gemist. Maar goed, we hebben wel een uur warm gezeten.

In Luik-Guillemins duurde het ook nog zo'n driekwartier tot de volgende, dus besloten we maar om een korte wandeling door Luik te maken.

Of het aan de plaats van dat station lag of niet, maar veel moois hebben we niet gezien. Vooral een lelijk park en een niet al te imposant congresgebouw. Afijn, te vergeten dus.

Na 4 uur komen we eindelijk aan te Eupen, waar er niet in de bomen maar wel op de grond een pak sneeuw ligt.

Na een stevige wandeling met goede babbels en veel pijn aan mijn bevroren voeten nemen we de trein terug.

Die komt met vertraging aan natuurlijk, maar dat is niet zo erg: want naar Antwerpen-Centraal zijn er vanuit Brussel-Noord meer treinen dan naar Eupen.

Ik had wel wat bekijks: want door mijn kletsnatte schoenen en de bevroren status van mijn poezelige voetjes had ik er niets beter op gevonden dan de terugreis met de trein op blote voeten te maken. Dat vonden mensen toch ietwat raar. Het werd nog vreemder als je beseft dat mijn voeten donkerblauw zagen: niet van de koude, wel van de zolen van de onaangepaste schoenen die ik had aangetrokken voor de wandeling.

Eén voordeel hadden mijn koude voeten wel: ik heb de zes bleinen niet eens gevoeld.

Kortom, een topdag. Gewoon omdat het een dag met mijn broers was.

Om 17u zat ik nog op de trein toen het werk mij ineens belde met de vraag of ik de dag daarop wilde bijwerken. Ik zei van wel, maar dan wel in de dag of een vroege. Om 5u55 moest ik dan dinsdag beginnen.

Dat was dus: thuiskomen met mijn broers, eten en in bed kruipen.

GROTE fout! Je moet altijd je wekker zetten, Stijn!

Om 6u45 wordt de schrijver van deze saga wakker, met kleine oogjes en met de vraag: “Hè? Hoe laat is het? Hier klopt iets niet...” Inderdaad, er klopte iets niet. Je bent je wekker vergeten te zetten, uil.

Alleszins, een uur te laat op het werk. Dat is natuurlijk nooit leuk, al was het mijn eerste keer.

Bij deze verontschuldig ik mij voor de reizigers van lijn 22 die tussen 6u10 en 7u van de Groenplaats naar het UZA (en alle haltes daartussen) moesten, en zij die te wachten stonden tussen 7u en 7u24 tussen het UZA en de Olympiade.

Ik voelde me die dag ook vies want ik had mezelf niet eens kunnen douchen. Ik zat ook op 20 minuten al op een bus nadat ik wakker was.

Mensen weten dikwijls niet wat oorzaken zijn van een bus die niet komt of als er iets gebeurt onderweg. Dat is meestal nadelig, want ik weet dat ook niet. Maar dan krijg je wel (niet zelden boze) vragen over: “Waar is de vorige bus? Ik sta hier al 40 minuten te wachten!” (zie verder) De stress wordt dan vrij reëel.

Maar die dag was het net een voordeel: de mensen wisten niet dat mijn dag slecht en fout begonnen was, dus deden mijn reizigers niet moeilijk. Al vrij snel ebde mijn stress dus weg en kreeg ik een dag zonder verdere noemenswaardige incidenten. Al blijf ik me tot op heden schuldig voelen voor die mensen die gestraft zijn omdat ik zo idioot was om mijn wekker vergeten te zetten.

Er komt een zogenaamd meldingsverslag van, met een mogelijke sanctie. Alhoewel, omdat het de eerste keer was voor mij is de kans vrij klein.

Afijn, we moeten verder.

De dag daarop moest ik dan om 15u25 beginnen. En zelfs nu nog, terwijl ik dit schrijf, heb ik de neiging om 15u45 te schrijven! Net zoals ik toen verkeerdelijk dacht. Ik kom vanuit Leuven met de trein. Aan het station merk ik pas dat er iets niet klopte: verdorie, ik moet om 15u25 beginnen! De trein die me nog op tijd in Antwerpen-Centraal kan brengen, rijdt net voor mijn neus voorbij.

Ik kon dus wel vrij snel de dispatch in kennis stellen van mijn vertraging, die uiteindelijk 7 minuten bedroeg. Op 2 minuten van het station naar de Rooseveltplaats gelopen... Om volledig bezweet en hijgend me in de bus (vol met mensen...) te smijten. Mijn collega maande me aan rustig te worden, maar ik voelde me schuldig en wilde geen tijd verliezen. Met 9 minuten vertraging vertrek ik met mijn buslijn 1 uiteindelijk richting Noorderplaats. Geen grote problemen veroorzaakt, maar goed.

Op mijn tweede stuk reed ik op lijn 13. Een lijn met overdag weinig tijd, maar 's avonds een zee van tijd. Aan je eindhalte in Hoboken Polderstad had ik op een gegeven moment 40 minuten “pauze”. Wat doe je dan?

Juist, je bent alleen. Je zit in een bus. Dus luister je muziek en kan je goed meezingen zonder dat iemand het hoort. Ik heb me daar goed geamuseerd! En die 40 minuten, die vlogen voorbij!

Voor de rest ook weer een dag zonder problemen. Alhoewel lijn 13 mijn kneusjeslijn is, heb ik er deze keer niet op geknoeid. Nochtans stond op de plek waar ik een geparkeerde auto eens heb meegepakt (in de Berkenrodelei, zie wat berichten eerder) wééral een auto geparkeerd die het parkeerverbod daar flagrant negeerde. Ik weet niet dat ik daar hard moet opletten. Maar stiekem hoopte ik toch dat een collega die auto een zetje zou geven. Want door daar te parkeren wordt onze bocht alleen maar scherpen, krapper en dus moeilijker. Stommerik.

De dag daarop, woensdag, zat ik reserve van 14u tot 22u30. De dispatch had mij al opgebeld met de vraag of ik er mee in zat om 17 minuten over te werken. Ik zei dat het goed is. Wij mogen onze overuren opschrijven en die worden per schijven van een kwartier (naar boven afgerond, dus in mijn geval 30 minuten) aan 150% uitbetaald. Of je mag ze 'parkeren' om uren op te pakken, wanneer nodig, of zelfs een dag extra als je er genoeg verzamelt.

Alleszins, ik moest drie stukken rijden. Twee stukken op lijn 22 en een stuk op lijn 23.

Ik kan me niet herinneren dat ik een meer stressvolle dag heb meegemaakt op mijn werk. Allemaal dankzij mijn tweede stuk op lijn 22.

Ik sta te wachten aan de Groenplaats, met een alsmaar meer groeiende groep mensen. Mijn collega komt – door omstandigheden waar hij niets aan kan doen – een kwartier te laat aan. Dat wil dus zeggen dat er al een halfuur geen bus is geweest. Ik voel de bui al hangen.

Wij lossen af en ik rijd naar voren om de tram door te laten en de mensen te laten opstappen. Ik doe mijn deuren open en mijn collega wil afstappen, maar de mensen beginnen natuurlijk al te drummen om op mijn bus te geraken. Zo sterk dat twee blinden zelfs opzijgeduwd worden en mijn collega niet kan afstappen.

Dus hij maakt zich kwaad. Daarop volgt er een ruzie, waardoor niemand uiteindelijk op de bus geraakt. Ondertussen tikte de klok...

Met 20 minuten vertraging en een volle bus vertrek ik dan ten langen leste richting UZA. Vandaaruit moest ik de bus binnenrijden en naar het Centraal Station gaan om lijn 23 af te lossen.

Maar dat is vooruit lopen. Want ik ben 20 minuten te laat. Doordat het spits is én mijn bus stampvol zit, wordt dat bijna een halfuur.

Dus iedereen die opstapt reageert niet of kwaad, en ik ben ook al op van de stress dus heb ook niet zo veel zin meer om de mensen hun vragen te beantworoden. Het was wat te veel.

De enige die mijn leed een beetje verzachtte was een zeer vriendelijke vrouw die zonder te klagen met mij een babbeltje begon te slaan. Bedankt daarvoor, trouwens. Want zonder haar had het nog wat erger geweest.

Toen zij afstapte was de grootste drukte al wel weg en werd het wat rustiger.

Uiteindelijk kom ik 25 minuten te laat aan in het UZA. Net daarvoor was er nog een jonge vrouw komen vragen “waar ergens is de Bist meneer?” en dan moest ik met spijt zeggen “Sorry, juffrouw, dat was drie haltes geleden.” Ik legde haar dan vriendelijk uit wat ze moest doen. Ze mocht blijven zitten want ik zou toch direct aan het UZA doorrijden en dus op een klein kwartier op de Bist zijn. Dat vond ze goed.

Omdat ik haar al volledig zoals ik normaal zou doen had behandeld, wist ik dat de storm bij mij gaan liggen was. Maar ik had er echt geen zin meer in en wilde naar huis. Maar wanneer ik de bus weggezet had, moest ik nog naar het Centraal Station om 4 uur lang lijn 23 (mijn op één na minst favoriete lijn) doen.

Dat was echt aftellen. Halfuurtje naar de Noorderplaats. Halfuurtje naar Centraal station. En dat 3 keer. Dan nog een halfuurtje naar de Noorderplaats en dan binnenrijden.

De dag leek maar niet te eindigen. Ik had natuurlijk spijt van die 17 minuten overuren, maar ik troostte me met de gedachte dat ik op mijn laatste ritje nog wel heel wat mensen op hun bestemming had gebracht. Ook hier weten zij natuurlijk niet dat ik een extraatje heb gedaan voor hen, maar dat moet ook niet. Het geeft me hoe dan ook een iets beter gevoel dan dat ik de rest van de dag had.

Het was thuiskomen en in bed kruipen, want de volgende dag begon om 9u. En ik had er sinds lang eens écht geen zin in.

Zo'n stormachtige drie dagen zijn zeldzaam en hoop ik niet meer snel mee te maken. Vooral de eerste twee niet, waar het mijn eigen domme schuld is. Errare humanum est, maar toch maakt het mij onzeker. En dat hoeft niet: want ik ben al voldoende onzeker over mezelf.

Vrijdag dan een lange dag (ruwweg van 9u tot 17u15) op lijn 17. Zoals hierboven al geschreven had ik écht geen zin om te gaan werken.

Maar eigenlijk ging die dag bijzonder goed en harmonieus vooruit. Geen incidenten, geen problemen. De mensen waren vriendelijk (gemiddeld vriendelijk, zoals de meeste dagen). En dus was mijn dag geslaagd.

Omdat ik vandaag (zaterdag 9 februari) ook pas om 9u15 moest beginnen (om om 14u38 te eindigen, joepie!) had ik gisteren ook een mooie avond. Gamen en na lang ook nog eens wat schrijven, het deed me goed. En met deze dag in het vooruitzicht kan ik goed aan mijn twee vrije dagen beginnen om te recupereren.

Als er tenminste niets misloopt op de 4 uur dat ik moet rijden (het eerste uur zit ik reserve) op lijn 762. De havenlijn, weet u nog. Daar heb je dikwijls leuke en heel vriendelijke mensen.

Alleszins, mijn twee vrije dagen hebben nu al een aantal lichtpuntjes: vanavond gamen met mijn Duitstalige vrienden (ook al een week niet meer gedaan, is bijna een record), zondag mama en oma en opa zien, en maandag na bijna twee maanden nog eens mijn beste maat zien. Ik kijk er alvast naar uit!

À la prochaine!

Stijn (dat rijmt blijkbaar)

09-02-2019, 17:25 Geschreven door Stijn Vangenechten  
Reageren (0)

Good afternoon

Eventjes een disclaimer: de dagelijkse blog-updates werden wat vermoeiend en erg moeilijk om bij te hebben, dus ga ik het vanaf nu zonder verplichting doen. Het is nu 5 dagen geleden, en vandaag (zondag 03/02/2019) is de laatste dag van mijn werkblok van 4 dagen.

Mijn eerste werkdag – donderdag – was een late op lijn 20. Lijn 20 is één van de enige twee lijnen waar we theoretisch gesproken buiten de gemeente Antwerpen rijden: deze rijdt tussen het Centraal Station (de Quellinstraat) en Borsbeek. Een vrij kort edoch druk ritje.

Het eerste wapenfeit van die dag was al in het tweede stuk van mij rijprestatie. Ik had net afgelost richting Borsbeek, waardoor ik een vertraging van 3 minuten had opgelopen. Ik kom in de Berchemlei aan. Tussen twee haltes in loopt een man. Hij ziet mij aankomen en begint druk en boos te gebaren met zijn handen en wijst naar zijn hypothetische horloge.

Jawel, ik was 4 minuten te laat en dat was schandalig veel voor meneer, die al was beginnen wandelen. Vreemd genoeg niet eens in de richting vanwaar mijn bus reed.

Sorry, beste reizigers, dat wij soms (/vaak) te laat rijden: dat heeft met veel factoren te maken die in 98% van de gevallen niet de schuld van de chauffeur zijn. Zelfs niet de schuld van De Lijn: maar eerder overmacht. Zoals een aflos. Zoals file. Zoals een defecte of koppige bus. Zoals mensen die je ophouden. Zoals te weinig tijd krijgen. Zoals een overweg. Zoals controle enz...

Verder die avond heb ik mij alleen eventjes geërgerd aan een vrouw die opstapte en mij heel vies aankeek. Ik weet niet waarom: toen reed ik op tijd en ik had een voormaat (zie verder). Ik zeg altijd tegen iedereen die zegt goedendag, in de vorm van “goedemorgen”, “goedemiddag” of “goedenavond”. Ik knik daarbij en zet een kleine glimlach op (soms misschien zelfs onopmerkelijk). Ik zeg ook een goedemiddag tegen elke persoon die opstapt. Zeggen, niet roepen. Soms horen ze mij niet. Maar iedereen die mij eventjes een blik gunt, weet dat ik hen begroet. Ik vind het dan niet meer dan beleefd om iets terug te doen: een goedendag is mooi, een glimlach of een knik is ook al meer dan genoeg. Zo erken je mij als mens en niet als een onderdeel van de bus. En we maken elkaars dag beter. Bedankt!

Wat sommige mensen dan bezielt om mij aan te kijken alsof ik lucht ben, of mij zelfs vies aan te kijken omdat ik hen begroet, ik weet het niet. Maar ik vind dat zeer onbeleefd. Zelfs al is er een bus niet komen opdagen of ben ik te laat.

Het grappigste van de afgelopen week geschiedde op het kruispunt van de Keyzerlei met de Van Ertbornstraat/Quellinstraat.

Laat me de fase van het verkeerslicht daar uitleggen: eerst krijgen de auto's van de Quellinstraat en Van Ertbornstraat groen. Dan wordt het rood voor de auto's van de Quellinstraat. Vervolgens voor die komende van de Van Ertbornstraat. Dan krijgen in alle richtingen voetgangers groen, en fietsers groen komende van het Operaplein. Vervolgens krijgen die allemaal rood, en mogen bestuurders vanuit de Keyzerlei doorrijden.

Die avond kom ik daar aan en voor mij staat een politiewagen. Braaf te wachten.

Op het moment dat de voetgangers groen krijgen, rijden mijnheer de arm der wet door. Door door het rood. Hij heeft dat duidelijk niet door, dus ik knipper met mijn lichten. Hij stopt abrupt in het midden van het kruispunt. Dan rijdt hij op z'n gemak verder.

Hij had zich duidelijk vergist. Maar of het een goed voorbeeld is? Ik betwijfel het. Zeker omdat dat één van de favoriete kruispunten van voetgangers is om door het rood te wandelen.

De dag daarop, vrijdag 01/02/2019, reed ik lijn 21. Een late dagdienst van pakweg 12u30 tot 21u.

Op mijn eerste stuk evenwel had ik geen voormaat. Dat is ferm ambetant.

Een “voormaat” is vakjargon (of gewoon een simpel woord) voor de bus die normaal voor jou moet rijden. Als ik dus om 15u20 aan een halte aankomt met mijn bus, en de lijn rijdt om de 10 minuten, dan zou mijn voormaat daar dus om 15u10 gepasseerd moeten zijn en zou mijn achtermaat daar om 15u30 moeten passeren.

Wel, mijn voormaat reed dus niet. Naar ik vermoed – omdat ik meer dan 4 uur zonder voormaat heb gereden – omdat ze de diensten niet gevuld krijgen door personeelstekort. Alleszins, waarom is dat zo ambetant?

Er valt dus een bus uit. Ik rijd met andere woorden voor twee bussen: ik pik dubbel zoveel mensen op. Mijn bus zat dan ook meermaals stampvol.

Daarnaast worden mensen vies gezind omdat ze langer op hun bus moeten wachten. Op de 21 was dat toen niet meer dan 30 minuten, maar dat is al vrij lang als je binnen het kwartier een bus verwacht. Dat zijn natuurlijk wel alleen de mensen die op de vorige bus aan het wachten waren.

Doordat je het veel drukker hebt op je bus, wordt je tijd ook krapper: je begint gemakkelijker te laat te rijden.

En dan begint de cyclus van te laat te rijden: je pakt al mensen mee voor de volgende bus, je krijgt het nog drukker dus je verliest nog meer tijd enz...

Zo erg is het gelukkig niet geworden. Ik ben niet veel te laat beginnen rijden ondanks de drukte, omdat je veel tijd krijgt op lijn 21.

En dan... zaterdag. Op lijn 22.

Het gebeurt niet gauw, maar ik had op een gegeven moment veel stress die dag.

Wie herinnert zich de pastoor Bauwenslaan nog? “De bulten van Wilrijk”? Wel, die straat moest ik in twee richtingen door. Veel te smal en veel te hoge drempels. Bovendien nog wat tijdverlies. 's Middags werd het dan nog eens vreselijk druk, met een stilstaande VIIde Olympiadelaan als gevolg. Met als gevolg te laat te rijden. Bovendien reden de mensen die dag om de één of andere reden bijzonder agressief. Als ik in de bebouwde kom pink om uit mijn halte te rijden, heb ik voorrang: die dag niet. En ze deden erg agressief als ik traag vertrok. Anders sta je eeuwig op de Boomsesteenweg, terwijl zij zelfs moeten stoppen.

Maar dat is al vooruitlopen.

De stress begon eigenlijk al tijdens mijn eerste ritje.

Vertrekkende vanuit het UZA rijden we een vrij rustige baan op. Er staat een STOP-bord, dus moeten we stoppen en voorrang verlenen.

Ik wil dus die baan oprijden, kijk links, kijk rechts, kijk links en ik zie niets. Dus ik vertrek. Er zit één persoon op mijn bus.

Plotseling hoor ik een hels getoet en kijk in mijn rechterspiegel. Ik zie een kleine auto tegen (zelfs een stukje in) de struiken stilstaan.

Ik schrok mezelf een bult. Hoe kan ik die auto niet gezien hebben? Ik wachtte even om te zien of hij zou uitstappen en om te kennen te geven dat ik het niet uit agressie deed.

Hij stapte niet uit dus reed ik kalm verder en de auto deed hetzelfde.

Ik heb mezelf een hele ritje afgevraagd: hoe kan ik die auto niet gezien hebben? Ik was er zeker van dat ik rechts gekeken heb.

Toen ik er het volgende ritje opnieuw vertrok, heb ik extra goed gekeken en toen zag ik waar de fout wellicht lag: bij mijn voorste deuren, waar zij sluiten, is een vrij grote dode hoek. Ik zag het onmiddellijk: daar kan een auto achter zitten. En als je dan verder rijdt, verkleint die hoek niet waardoor die auto weggestopt blijft.

Alleszins, ik wou dat ik tegen de bestuurder sorry kon zeggen. Het was 100% mijn eigen fout, zowel omdat ik hem had moeten zien als natuurlijk het feit dat je wettelijk verplicht moet stoppen bij een stopbord, en niet kijken en blijven rijden, al was het misschien maar aan 10km/u. Nee, ware het een ongeval geweest, het had volledig mijn fout geweest. Gelukkig had de bestuurder goede reflexen.

Maar die dag op lijn 22 was niet al kommer en kwel. Aan de Bist in Wilrijk wilde een vrouw opstappen toen ik net de halte uit was.

Dat mag niet. Om meerdere redenen.

Je stoort het verkeer en doet een manoeuver is een eerste.

Je geeft een slecht voorbeeld aan mensen om dat meer te doen.

Maar het belangrijkste: als er dan iets gebeurt, in het bijzonder met de opstappende persoon, ben jij niet verzekerd. Als zij dus een been zou breken, dan zou ik opdraaien voor de kosten.

Ik hekel mensen die mij dwingen de keuze te maken: emotioneel gezien zou ik hen direct laten opstappen, rationeel gezien mag het niet en is het eigenlijk niet slim.

Wat ik ook doe, meestal voel ik mij wat ambetant achteraf.

Deze keer niet. De vrouw stapte met een grote glimlach op en zei me: “U zijt ne schat, meneer, dank u!”

En voordat ze ergens in het centrum afstapte, kwam ze nog speciaal naar voren om me nog eens te bedanken.

Voor zo'n reizigers doet een mens als eens graag iets extra. Zo geven die mensen je een goed gevoel.

Niet zoals twee anderen die enkele ritten later aan kwamen lopen en voor wie ik een hele bus liet wachten (er moest niemand anders op- of afstappen). Toen ze zagen dat ik stilstond, begonnen ze te wandelen tot bij de voordeuren en zonder mij nog een blik te vergunnen (en zonder een vervoersbewijs te valideren of te tonen) gingen ze zitten.

Dán heb je echt zin om door heel die bus te roepen “BEDANKT!” maar ik blijf dan liever braaf. Het is vooral triestig dan, vind ik.

Maar laten we dan liever aan de hierbovengenoemde vrouw denken.

Als laatste verhaaltje nog een stukje over mijn allergie: alcohol. Of het is te zeggen, zatte mensen. Ik had voor het eerst echt de neiging om rap door te rijden, maar ik voel me daar iets te verantwoordelijk voor.

Ik sta aan een halte terwijl ik aan de overkant van de straat (nogmaals: ik rijd altijd met mijn raampje open) hoorde roepen. Een oudere man wil nog mee. Hij maakte een luid, schel geluid en wankelde wat.

Toen hij opstapte rook ik de afschuwelijke alcoholgeur. Hij ging zitten en begon zo van tijd tot tijd zowel slijm te snuiven als een korte, diepe lach te uiten. Vrij storend, zeker omdat die lach onvoorspelbaar luid was.

Ik was blij toen hij afstapte. Hij brabbelde ook nog vanalles naar mij, waar ik dan niets van verstond.

Voor zo'n momenten ben ik blij dat ik een spuitbus Febrèze bij heb. Liever mijn bus geassocieerd zien met een proper toilet dan met een zatte vent!

Alleszins, dat was het weer. Deze keer voor deze week.

See ya

03-02-2019, 21:15 Geschreven door Stijn Vangenechten  
Reageren (0)

29-01-2019, 00:00 Geschreven door Stijn Vangenechten  
Reageren (0)

28-01-2019, 23:55 Geschreven door Stijn Vangenechten  
Reageren (0)

27-01-2019, 20:54 Geschreven door Stijn Vangenechten  
Reageren (0)