Vandaag is de Tour begonnen. Zoals verwacht was de Zwitser Fabian Cancellara de sterkste over de tijdrit van 15,5 km. Wereldnieuws is dit niet, dus daarom zal ik ook niet te veel uitweiden hierover. Belangrijker vind ik mijn voorspelling die ik voor mezelf heb gemaakt: als ik er door ben voor mijn thesis, mag Tom Boonen de tour rijden. En ja, deze voorspelling is uitgekomen!
Uiteindelijk heb ik voor mijn thesis een 11 gekregen, niet zo veel eigenlijk, maar toch ben ik daar uiterst tevreden mee aangezien mijn promotor op de verdediging van mijn thesis zei dat hij wat ontgoocheld was in mijn empirisch gedeelte. Een volledige week heb ik zitten twijfelen over een al dan niet goeie afloop. Toen ik mijn naam dan ook hoorde tijdens de proclamatie, was dat een hele opluchting. Tonnen last vielen van mijn schouders. Eindelijk in het bezit van een volwaardig diploma, na vier jaar lang studeren. De keerzijde van de medaille echter is, zoals de titel van dit stukje aangeeft, dat dit het einde van de studententijd betekent. Althans de studententijd in Gent dan nog. Nooit meer een normale week pendelen tussen mijn kot en de faculteit Economie en Bedrijfskunde. Laat staan een normale avond pendelen tussen mijn kot en het overweldigende de Defoo. Time to move on. Gelukkig betekent het einde van de studententijd in Gent nog niet het einde van de studententijd. En maar goed ook, want student zijn is het mooiste wat er is.
Zelf ben ik al jaren supporter van Real Madrid. Vooral van het nummer 7 van Real, Raul Gonzalez Blanco, kortweg Raul. Nooit ben ik echter voorstander geweest van het beleid van Real Madrid. Een voetbalploeg kun je simpelweg niet kopen. Een ploeg moet je kunnen kneden tot één geheel, anders spreek je niet van een ploeg, maar van los zand. Het is dan ook niet toevallig dat Real Madrid vaak overkomt als een ploeg die bestaat uit los zand. Degene die verantwoordelijk is voor het beleid van Real, is Florentino Perez. Deze is onlangs voor de tweede maal verkozen tot voorzitter van Real Madrid. Het doel van de flamboyante Perez is om zoveel mogelijk wereldsterren te verzamelen op het heilige gras van San Bernabeu en om zo Real Madrid de naam 'De Galacticos' te geven.
Door het kopen van Ricardo Kaka (68 miljoen euro) en Christiano Ronaldo (94 miljoen euro) is Perez goed op weg om dit voor de tweede maal te bereiken. Ook tussen 2000 en 2006 was Perez voorzitter van Real Madrid. Toen kocht hij onder meer Luis Figo, Zinedine Zidane, David Beckham, (de originele) Ronaldo, Michael Owen en Robinho. In die periode werd Real Madrid Spaans kampioen in 2003 en wonnen ze de Champions League in 2002. Voor een club als Real Madrid mag eigenlijk meer worden verwacht. Zoals eerder gezegd, een ploeg koop je niet. Daarom is het ook bang afwachten of de aankopen van Ronaldo en Kaka sportief gezien de gepaste resultaten zullen opleveren. Om eerlijk te zijn vrees ik er een beetje voor.
Dergelijke dure aankopen leiden ook tot een andere vraag: zijn deze voetballers wel hun hoge prijs waard? Een uitgebreid antwoord hierop wordt voorzien door sporteconoom Dekenne op Sporza. Zijn antwoord kun je zien door op de foto te klikken. Mijn eigen mening is trouwens dat deze voetballers het hoge transferbedrag niet waard zijn. In mijn binnenste hoop ik echter dat de komst van Kaka en Ronaldo (en wie weet wie er nog zal volgen) tot nieuwe (Europese) successen voor Real leidt. Hoe dan ook, ik mag wel fan zijn van Real Madrid, ik zal nooit een fan worden van Florentino Perez.
Ok. Voor ene keer heb ik toegegeven aan de lusten van het kapitalisme. Ik heb mezelf namelijk een laptop gekocht. Bijgevolg ben ik nu volop bezig met te kijken wat mijn nieuwe speelgoedje allemaal kan. Aangezien het niet Windows XP, maar Windows Vista is die als besturingssysteem is geïnstalleerd, moet ik nog even wennen aan het nieuwe uitzicht. Nieuwigheden zijn ondermeer het Windows Media Center en de Gadget Sidebar. Vooral op deze laatste ben ik trots. Nu komt er om de 15 seconden een nieuwe foto uit mijn afbeeldingen tevoorschijn op de rechterkant van het bureaublad. Tevens word ik op de hoogte gehouden van het weer en van de laatste nieuwsberichten. Om dan nog maar te zwijgen van de ingebouwde mini-tv en mini-radio. Pret gegarandeerd dus. En dat allemaal om deze blog up-to-date te houden!
De laatste tijd ben ik terug wat meer boeken aan het lezen. Meer concreet lees ik nu in de boeken de reeks van 'Het Erfgoed', geschreven door Christopher Paolini. Deze reeks bestaat uit een viertal boeken, waarbij ik nu in het derde deel, 'Brisingr', ben beland. Het grotere publiek kent waarschijnlijk vooral het eerste deel, 'Eragon', aangezien dit ook is verfilmd.
Ik weet het, als je de naam Eragon hoort, denk je onmiddellijk aan draken, elfen en dwergen. Voor vele mensen is dit kinderachtig, maar ik lees graag zo'n type boeken. Altijd al een grote fantasie gehad. Waar ik het hier echter eventjes over wil hebben, is de verfilming van het eerste boek. In de meeste gevallen lees ik altijd een boek vóór dat ik de film zie, maar bij 'Eragon' was dit het omgekeerde geval. Ik kan dan ook onmiddellijk zeggen dat de film in het niets verdween nadat ik het boek had gelezen. In de boeken ligt de nadruk bijlange niet op geweld en actie, maar eerder op de evolutie van de personages. Dit is trouwens een trend die zich voorzet in het tweede en derde boek. De serie 'Het Erfgoed' is met andere woorden een zeer goed ontwikkeld verhaal over het volwassen worden en het leren kennen van jezelf. De figuur van Eragon krijgt meerdere dimensies naarmate je door de boeken bladert. Dit geldt trouwens ook voor de nevenpersonages. De verhaallijnen steken zeer goed in elkaar en kunnen zelfs vaak vergeleken worden met huidige maatschappelijke problemen/situaties. In vele opzichten kun je daarom 'Het Erfgoed' naast 'Lord of the Rings' plaatsen. Vaak overtreft deze eerste de laatste zelfs, zeker qua diepgang van de personages. Niet dat ik wil afbreuk doen aan 'Lord of the Rings', dat hoe dan ook een prachtig verhaal is, maar ik wil gewoon even de nadruk leggen op het feit dat ook al lijken deze boeken in eerste instantie sterk op elkaar, de respectievelijke auteurs toch telkens een duidelijk verschillend pad hebben gekozen.
Uiteraard ben ik nu nieuwsgierig naar de verfilming van het tweede boek, 'Oudste'. Ik verwacht dat er ook in de film heel wat aandacht wordt besteed aan de personages zelf. Op basis van het boek kan dit bijna niet anders eigenlijk. Vooral de ontknoping wens ik wel op het grote scherm te zien, ook al zal deze zeer moeilijk te verfilmen zijn en dus waarschijnlijk op een ontgoocheling uitdraaien. Gelukkig is er het gezegde dat stelt dat hoop doet leven. Of ontstaat hoop uit angst voor de toekomst? Materie genoeg om een ietwat filosofisch stukje over te schrijven. Laat ons dit maar beter niet doen. Daar vervagen die draken namelijk volledig in het niets mee...
Na een lange periode van afwezigheid zijn we hier terug. Sinds twee weken is de thesis ingediend en nu we volledig zijn gerecupereerd, vliegen we er onmiddellijk in. Eerlijk gezegd doet het pijn om te beseffen dat het studentenleven in Gent zo goed als volledig achter de rug is. Vier jaar waarin ik elke dag heb genoten van de vrijheid die je hebt als student. Je kon gaan waar je wou, je kon doen wat je wou... Nu zit het er op. Enkel nog de verdediging van de thesis en de proclamatie. Geen normale week meer als student. Nooit meer de trein nemen op zondagavond. Nooit meer door de straten van Gent sleuren met die zware zak. Als ik er zo op terug kijk, besef ik nu reeds dat ik alles zal missen. Examenperiodes waren misschien wel een mindere periode, maar dit werd ruimschoots gecompenseerd door alle gelach, plezier en kameraadschap waarmee ik in aanraking kwam. Ik zal me echter behoeden om de nostalgie hier wat achterwege te laten. Het is niet de bedoeling om emotioneel te doen. Ik heb trouwens genoten van elk moment en zal dus met een tevreden blik kunnen achteruit kijken op de afgelopen vier jaar. Tijd om een stap verder te zetten.
De grootste vraag kan misschien zijn waar de volgende stap mij naartoe zal brengen. Hierop kan ik een bijna definitief antwoord geven: Louvain-la-Neuve. De plannen zijn om daar het volgende schooljaar nog een extra jaar bij te studeren. Aangezien nog niets zeker is, zal ik er ook niet verder over uitweiden. Waarschijnlijk zal ik vanaf komend weekend meer weten. Dit komt dan waarschijnlijk ook wel ooit eens ten sprake op deze blog. Nog even geduld dus.
foto 1: Grace Slick - zangeres Jefferson Airplane foto 2: Janis Joplin foto 3: Kelly Osbourne - dochter van... foto 4: Kim Gordon - zangeres & bassiste Sonic Youth foto 5: Meg White - drumster The White Stripes foto 6: PJ Harvey foto 7: Sharon Osbourne - vrouw van... foto 8: Shirley Manson - zangeres Garbage (en geen familie van Marilyn Manson) foto 9 : Dolores O'Riordan - zangeres The Cranberries foto 10: Nina Persson - zangeres The Cardigans
Iedereen die van rockmuziek houdt, beseft het vroeg of laat: er zijn weinig vrouwen in de rockwereld. Let op, als ik het heb over rockmuziek heb ik het niet over Gwen Stefani of Avril Lavigne. Wat zij doen, noem ik amper muziek. Anouk kan nog door de beugel, maar ook haar muziek is op het randje van pop. Echte rockwijven zoek ik dus. En die zijn er ook. Laat ons beginnen met Nikki Monninger, die te zien is op de eerste foto. Zij is bassiste bij Silversun Pickups. Deze laatste zijn vooral bekend door liedjes zoals 'Lazy Eye', 'Future Foe Scenarios' en 'Well Thought Out Twinkles'. Hun muziek wordt vaak vergeleken met de muziek van The Smashing Pumpkins. Echte rock dus.
Een volgende rockster is Charlotte Cooper, die bas en zang verzorgt bij The Subways, een Engelse alternatieve rockband. Nummers van hun zijn 'Oh Yeah', 'Rock & Roll Queen', 'Mary' en 'No Goodbyes'. Haar kun je zien op de tweede foto.
De derde die de revue passeert, is niemand minder dan Patricia Lee Smith, beter bekend als Patti Smith. Haar muziek dateert vooral uit de jaren zeventig en kan geclassificeerd worden onder de noemer 'punk'. De echte punk dan.
En zo kunnen we doorgaan: zo hebben we Cristina Scabbia bij het Italiaanse Lacuna Coil, Anette Olzon van het Finse Nightwish en Sharon den Adel bij Within Temptation. Ook in België hebben we vrouwelijke rocksters: Tripoli bijvoorbeeld, heeft een leadzangeres. Ook Hooverphonic had tot voor kort met Geike Arnaert een frontvrouw. En wie kent er Isolde Lasoen niet, drumsters bij Daan en vele anderen.
Hierbij is het bewijs geleverd: vrouwelijke rockers, ze bestaan!
Comebacks. Een zeer bekend fenomeen onder topsporters. Tegenwoordig ben je geen topsporter meer als je niet één of meerdere comebacks achter de rug hebt. Laat ons beginnen met het vrolijke nieuws van vandaag dat onze favoriete tennisheldin Kim Clijsters terug de raket in de hand neemt. De voornaamste reden is, en ik citeer, 'omdat ik nog te jong ben om elke dag thuis te zitten'. Met deze comeback ("Ikzelf noem het geen comeback, maar eerder een tweede carrière") vult Kim het lijstje van bekende-vrouwelijke-tennisspeelsters-die-een-comeback-gemaakt-hebben aan met alweer een grote naam. Eerder ging ondermeer Jennifer Capriati, Martina Hingis, Lindsay Davenport en Monica Seles haar voor. De eerste is tijdelijk gestopt in 1994 omdat ze de druk niet aankon (ook al was ze toen reeds vier jaar prof en bemachtigde ze reeds Olympisch goud, ze was nog altijd pas 18 in 1994). De tweede stopte met tennissen tussen 2002 en 2006 wegens een enkelblessure, terwijl de derde in 2006 zwanger was van haar eerste kindje. De reden waarom de nummer 4 gestopt is, is de meest tragische. Monica Seles werd namelijk in 1993 door een fan van Steffi Graf met een mes in de schouder gestoken, waardoor Seles pas begin 1995 terug in actie kon treden.
Maar niet enkel binnen de tenniswereld zijn comebacks populair. Denk maar aan het wielrennen. Denk maar aan Lance Armstrong. Geveld in 1996 door teelbalkanker, streed hij terug en won nog 7 maal de Tour de France, waarvan de laatste keer in 2005, tevens het jaar waarin hij zijn afscheid aankondigde. Dit wielerseizoen echter, staat Lance er terug. Meer zelfs, door zijn zware blessure (gebroken sleutelbeen) zal Lance Armstrong erin slagen om een comeback te maken binnen zijn comeback. Dit is slechts weinigen gegund! De enige wie dit reeds enkele malen heeft voorgedaan is Frank Vandenbroucke. Die is zo ongeveer bezig aan zijn zesde à zevende comeback, waarvan meerdere door elkaar.
Andere bekende comebacks binnen de sportwereld zijn onder andere die van Michael Jordan in 1995, Ronaldo in 2002, Floyd Landis in 2008-2009. Schrijf nu reeds op: ook Tia Hellebaut maakt haar comeback in 2009-2010. Persoonlijk overweeg ik dan ook zeer ernstig om zelf een comeback te maken. Ik weet enkel nog niet waarin. Of heb ik die comeback al niet gemaakt? Na 2 jaar inactiviteit tussen 2005 en 2007 sta ik nu toch maar mooi weer te spelen op het hoogste niveau*. In die zin kun je mij met gemak in het rijtje van bovengenoemde topsporters plaatsen zelfs. Volkomen terecht overigens.
*binnen de regio Brugge, amateurvoetbal, 1e, 2e en 3e divisie niet meegerekend.
