Woensdag

Vanavond doen we lekker zwoel. Tapas, en dat in Oslo! In plaats van de reeds voorverpakte tapas staan we erop om iets zelf te proberen. Dadels gebakken met bacon bijvoorbeeld, een tapasgerecht dat mijn vriendin Ane en ik voor het eerst aten in Spanje toen we elkaar pas hadden leren kennen. Onze bezoekers brengen een zak met ingrediënten mee die zullen resulteren in een heerlijke quiche. Supergezellig: samen koken, praten en eten met een glaasje rode wijn erbij. Speciaal voor ons bezoek kocht Ane een fles alcocholvrije rodewijn. De gast is koning. Dat zal ook zo zijn als mijn ouders binnenkort langskomen. Nu al praten we over wat we dan kunnen klaarmaken, gaan bezichtigen, wat ze graag zouden doen,… kortom: Ik kijk uit naar hun eerste Noorse bezoek. Als tiener ben je blij als je eens iets zonder hen kan doen, nu ben ik blij dat mijn ouders op bezoek komen. De tapasavond eindigt nogal vroeg. Morgen moeten we immers allemaal werken. Ons vijf maanden oude puppietje Jussi maakt van onze onoplettendheid gebruik om tijdens het uitwuiven van het bezoek ook enkele tapas te proeven. Ook hij stelt onze kookkunsten duidelijk op prijs.

Donderdag

Na een zalige ’afterwork-douche’ lees ik in een uit Belgie meegsmokkeld tijdschrift dat ik een ’twenty something’ ben en dat ik tot de mix-generatie behoor. Of dit me verder door het leven zal helpen betwijfel ik. In ”dattera til hagen” eet ik - met enkele vrienden die ik leerde kennen tijdens de kursussen Noors- een zalige hamburger. De bijhorende pintjes gaan zoetjes binnen. We praten over hoe wij ons ’nieuwe’ leven in Noorwegen ervaren en over de verschillen met het leven in ons geboorteland.

Het valt me op dat ik België best wel een tof land vind. Het verblijven in het buitenland plaatst de goede dingen die ik mis uit mijn vaderland in een ultra vette spotlight. Belgische radio bijvoorbeeld. Het gezever van de studiobrusselpresentator tijdens een verzoekprogramma terwijl ik languit in een warm bad lig, zaaaaalig. Of belgische televisie, en vooral maanden nadien met mijn broer nog steeds lachen met een typetje uit Willy`s en Marietten… ” ge moogt oaltid nen kie overrr de brrrrrrrugge komn met nOrvalleke”: hilarisch.

In bed laat mijn vriendin mij die dingen uit België vertellen die ik haar al duizend keer heb verteld. Door de pintjes vooraf vertel ik ze met een nog groter enthousiasme dan anders.

Vrijdag

De hond zal gewandeld moeten worden door mijn nog slapende vriendin of hij zal moeten wachten op een frisse neus tot vanmiddag. Ook al duurt de wandeling richting kantoor maar vijf minuten, het is te veel om alsnog op tijd te komen. Onderweg word ik voorbijgeraasd door mountainbikes en racefietsen. Ik vraag me af of al deze fietsliefhebbers ons Tommeke kennen. Waarschijnlijk niet: ‘Hushovdfreaks!’

Met walging stel ik vast dat de liftgebruiker voor mij deze morgen een hogere dosis look tot zich nam dan goed voor mij is. Ik adem heel voorzichtjes door mijn neus alsof ik de lucht wil filteren, en alleen de nodige zuurstof mijn gestel wil laten binnentreden, Het helpt niet. Mensen zouden in dergelijke situaties beter door de mond ademen. Helaas is de mond daar te intiem voor.

Wat kan een mens toch onverdraagzaam zijn! Afgekoeld aan mijn bureau denk ik dat iedereen beter zou reageren alsof de medemensen lichtjes dronken zijn. Geen geroep als er iemand een glas laat vallen, geen ergernis als iemand meermaals over zijn woorden struikelt, geen ”Hoeveel keer ga je dat nu nog vertellen” als iemand je voor de duizendste keer hetzelfde verhaal uit zijn geboorteland vertelt…

In de loop van de dag verbetert mijn barometer van extreem lagedruk geleidelijk tot hogedruk om zo uiteindelijk even voor vieren op ’weekend’ te belanden. Ik maak zelfs nog even tijd voor een praatje met een collega: In het Noors. Hoewel ik in deze taal al een aardig mondje kan babbelen, mis ik toch soms een soort van Bart Peeters naast mij die mij met serieuze blik aanstaart en zegt: “Laten we vooral niet vergeten: We zijn reeds allemaal winnaars.” In het begin krijg je ongeloofelijk veel schouderklopjes ook al spreek je Noors met een geweldige pak haar op. Maar naarmate de pak haar vermindert, verminderen ook de schouderklopjes. Mensen verwachten dat je hen verstaat, wat niet altijd het geval is.

Zaterdag

Joepie! Uitslapen! Het gebeurt niet elke week dat ik op woensdag- en donderdagavond iets te doen heb. Het uistlapen doet me deze week dan ook nog meer deugd dan anders. Omdat ik vrijdag het gevoel had me naar het werk te moeten slepen wil ik vandaag lekker egoïstisch alleen doen waar ik zin in heb. Vandaag moet niets! Terwijl mijn vriendin van Dr. Phill via Oprah naar American Idol zapt, zoek ik op beatport.com leuke muziekjes die ik eventueel zou kunnen gebruiken als ik nog eens een deejaysetje draai. Misschien wordt mijn volgende set er wel een op 10 days off in Gent. Vorig jaar won ik een Poppunt Young Talent Corner wedstrijd en moest ik draaien in Decadence in Gent. Omdat ik toen in Spanje werkte en vakantie nemen niet mogelijk was draaide ik uiteindelijk niet. Misschien lukt het dit jaar wel om in eigen land muziekjes te spelen. Het zou mooi zijn, maar voorlopig is het nog hoopvol wachten.

Mijn zoektocht naar muziek wordt onderbroken door een telefoontje van thuis. Ik heb geluk deze keer. Ik krijg ze alledrie aan de lijn. Met uitzondering van het weer en enkele weekendplannen heeft niemand iets uitzonderlijks te melden, het is gewoon een moment om via de telefoon even bij elkaar te zijn.

Zondag

Rond 9 uur vindt Jussi dat we genoeg geslapen hebben. Zenuwachtig bijtend op een speeltje wandelt hij van de hal naar de slaapkamer en terug. Een on-off knop zou soms ook op een lief puppietje niet misstaan. Half slapend schotel ik hem zijn ontbijt voor. De volgende keer dat ik wakker word is het zo goed als middag. Met Ane flens ik in de vlugte een ontbijt in elkaar, veel moeten we niet eten want om drie uur hebben we ’middag’ bij de ouders van . De Noorse kooksels hebben een opvallende gelijkenis met de Belgische kooksels van mijn mama: Ze zijn een vermelding in de gids van Michelin meer dan waard.

Terug thuis is er tijd voor een wandeling richting een klein, verlaten rotsstrandje een beetje verderop. Gezeten op een grote rots laten we de hond hond zijn. Hij graaft als een bezetene in het zand en brengt zoals het een goede hond betaamt de weggeworpen stok telkens netjes terug. Hoewel het nog steeds weekend is, heeft de volgende werkweek mijn innerlijke rust al verstoord. Vanaf morgen moet er weer vroeg opgestaan en gewerkt worden. Toch kun je werken hier niet vergelijken met werken in België. Hier doet men er alles aan om het zo aangenaam mogelijk te maken. Op mijn eerste werkdag waarschuwde men mij vooral niet te vergeten om op tijd een pauze te nemen. Dan kan je naar beneden gaan en in de kiosk een krant, koffie of versnaperingen kopen die je kan lezen, drinken of opeten aan een van de tafeltjes in een soort van chill room. De max vond ik dit. Tegenwoordig heb ik alles al gerelativeerd en vind ik de bouwvallige belgische kantines wel iets hebben. Hier moet alles zo netjes zijn, maakt men chill ruimtes op het werk, zijn er energiepauzes waar je door een soort van trainer van je desk geplukt wordt om vijf minuutjes te stretchen, kun je fitnessen in de fitnesszaal voor en na het werk,… Het is allemaal zo postmodernistisch en lijkt gewoon té perfect, en met dingen die te perfect lijken pas je maar beter op.

Maandag

Na zeven jaar als student door het leven gewandeld (geslenterd) te hebben en zowat ongeveer opgestaan te hebben wanneer ik daar zin in had is het nu, na bijna vier maanden, nog steeds lastig als de wekker me om zeven uur uit mijn slaap biept. Sommige gewoontes zijn blijkbaar heel moeilijk te veranderen. Dit geldt vooral na een lui relax- en uitslaapweekend. Ik weet dat veel mensen zouden tekenen voor een wekker op slechts zeven, maar dat voel ik niet wanneer mijn wekker `s morgens zijn werk doet. Mijn respect voor vaders en of moeders die een groot deel van hun leven héél vroeg opstaan om te werken en daarmee een gezin te onderhouden is dan ook heel groot.

Dinsdag

Vandaag gemaild met iemand die ik ook gauw terug wil zien: mijn broer. Als hij en ik elkaar terugzien is het altijd alsof ik nooit ben weggeweest en dat doet ongelooflijk veel deugd. Ik zou graag wat meer weekendjes squashend, sportend, lachend, vertellend, in België spenderen. Misschien komt dat wel samen met de nieuwe en betere job waar ik in augustus mee start. Meer geld staat misschien gelijk met meer vliegtuigtickets. Ondertussen blijven we vooral in contact via e-mails. Soms zijn die heel kort en lauter informatief, andere keren lang en in het dialect. Soms staan er van die heel oude woorden tussen. Woorden die meme en pepe ooit gebruikten.

08-08-2008 om 11:53 geschreven door Stijn