Ik ben Stien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is integratiewerkster.
Ik ben geboren op 24/10/1956 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, politiek, kunst, reizen,.....
Ik hou er van om dingen scherp te stellen, uit te vergroten. Niet alles wat hier staat strookt dus met de werkelijkheid.
Stiens' Kitchen
dank zij mij staat hier geen andere onzin
30-03-2007
Compjoeterfun
Op een recente computer expo (COMDEX), vergeleek Bill Gates de computerindustrie met de auto-industrie. Hij beweerde dat wij allemaal een spotgoedkope wagen met een belachelijk laag benzineverbruik zouden besturen indien General Motors, net zoals de computerindustrie meer geïnvesteerd had in hoogwaardige spitstechnologie Als antwoord op de commentaar van Bill verspreidde GM een perscommuniqué.
Als GM technologie ontwikkeld had zoals Microsoft, reden we allemaal in wagens met de volgende karakteristieken: 1. de wagen zou twee keer per dag zonder enige aanleiding crashen. 2. iedere keer als de witte strepen op de autowegen herschilderd worden zou je een nieuwe wagen moeten kopen 3. Occasioneel zou je auto stilvallen op de weg en je zou dit zonder protest accepteren, opnieuw starten en doorrijden 4. Soms, als je een manoeuver uitvoert zoals links afslaan bijvoorbeeld, zou je wagen stilvallen en weigeren opnieuw te starten. In dat geval moet je de motor opnieuw installeren. 5. De wagen kan enkel door één persoon per rit gebruikt worden, tenzij je Wagen95" of "WagenNT" of "WagenXP" koopt. Maar dan moet je meer zitjes kopen. 6. Macintosh zou een auto maken die op zonneënergie loopt, betrouwbaar, vijf keer zo snel, en twee keer gemakkelijker om te besturen. Hij zou evenwel alleen gebruikt kunnen worden op 5% van de wegen 7. De waarschuwingslampjes voor olie, watertemperatuur en alternator zouden vervangen worden door één enkel "general car default" waarschuwingslamp. 8. Nieuwe zetels zouden vereisen dat iedereen dezelfde afmetingen van zitvlak heeft 9. Het airbag systeem zou vragen "ben je zeker?" alvorens in werking te treden 10. Occasioneel, en zonder aanwijsbare reden, zou je wagen je buitensluiten en weigeren je binnen te laten, totdat je tegelijkertijd de deurknop indrukt, de sleutel omdraait en de radio-antenne vastgrijpt 11. GM zou klanten ook verplichten om bij aankoop tegelijk een luxeset van Michelin wegenkaarten te kopen, zelfs indien ze die niet wensen of nodig hebben. Een poging om deze optie te deleten zou onmiddellijk de prestaties van de auto met 50% of meer verminderen. Meer nog, het ministerie van justitie zou onmiddellijk een onderzoek instellen naar GM 12. Iedere keer als GM een nieuw model lanceert, zouden autobestuurders opnieuw een rijcursus moeten volgen omdat geen enkel onderdeel op dezelfde manier functioneert als bij het oudere model 13. Je moet de startknop indrukken om de motor uit te schakelen
Het antwoord van Gates werd niet publiek gemaakt, als hij er tenminste één had.
Eén van de ergste dingen die een lid van de broederschap van de schijf van Nipkow kan overkomen is dat de televisie er de brui aan geeft. Meestal gebeurt dat op een ogenblik dat er net een razendpopulaire serie gaat beginnen die je voor geen geld ter wereld wil missen. Dat overkwam mij onlangs, toen de winterwende alweer enige weken achter de rug was. Aan de vooravond van karnaval werkte mijn kijkkastje nog perfect. De dag nadien was er uit het hele toestel geen pixeltje beeld meer te persen. Het voorval was des te dramatischer omdat het om een vrij nieuwe flatscreen televisie ging. Ik tokkelde een riedeltje op de afstandsbediening, in de hoop dat één of andere toets niet in de gewenste positie stond, maar tevergeefs. Het geluid was perfect, maar het scherm bleef zo zwart als de achterkant van de maan. En zoals dat meestal het geval is met die stakende wonderen der elektronica was de waarborgperiode net verstreken. Toegegeven, er viel een en ander op het beestje aan te merken. Zo had ieder personage dat in beeld kwam last van een bad hair day naar mijn bescheiden mening. Maar voor de rest was mijn ronkende toverlantaarn een staaltje van ongeëvenaarde techniek.
'Hij geeft geen kik, en er tegen stampen helpt niet, wat moet ik nu doen?' sprak ik mezelf streng toe. 'Misschien moest ik maar eens de firma waar ik hem gekocht heb contacteren. Zo gezegd zo gedaan. Twee dagen later begaf ik mij naar de winkel waar ik mijn treurbuis voor een mals prijsje op de kopt getikt had. Ik was er inmiddels van overtuigd dat deze handelszaak connecties had met de maffia, een bende gangsters die moedwillig minderwaardig spul op de markt bracht, om met de fenomenale winsten goede sier te maken. De verkoper achter de toonbank keek me glarieogend aan toen ik hem mijn probleem voor de voeten gooide. 'Madammeke, neem twee tranquilizers, en telefoneer maandag eens terug als onze technieker van dienst is.
Het hele weekend voelde ik een fysieke pijn, alsof een rib of mijn hart uit mijn lijf was gerukt. Mijn handen zochten ijdel naar een surrogaat voor het zapritueel. Grieken vergrijpen zich in zo'n geval aan hun colombai, neuroten bespelen met vaardige vingers hun knijpbal, maar ik moest mij beperken tot nagelbijten. Hoewel de zaakvoerder van de winkel mij verzekerd had dat er zich vrijwel nooit problemen voordeden met plasmaschermen, kreeg ik op maandag te horen dat de agenda van de technieker de eerstkomende dagen volgeboekt was. Opstandig wierp ik mij ter aarde en vervloekte het lot dat zich zo plotseling tegen mij had gekeerd. Thuis staarde ik met doffe blik naar het televisiescherm en broedde ik op overlevingsstrategieën. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan voor de onachtzaamheid waarmee ik mijn taterwater behandeld had. Drie dagen later dan voorzien daagde de technieker alsnog op. Ik had speciaal die dag vrij genomen. Het kostte de man ettelijke uren om het ding terug aan de praat te krijgen. Hij mompelde iets over gesprongen lampen. Hoe ingewikkelder een gadget, hoe meer er mee kan mis gaan, weet ik nu.
Het monster werkt nu beter dan ooit. Voordien was het niet bij machte hoge resolutie beelden weer te geven. Nu zijn de beelden zo scherp dat ze je netvlies verschroeien en je wimpers doen ontbranden. Dat het om een toestel met hoge resolutie gaat kan je volgens de technieker afleiden uit de weergave van menselijk haar. Als je ieder haarsprietje afzonderlijk kan zien, dan heb je high definition televisie. Geen bad hair days meer in mijn huis
Ik ben een dankbare prooi voor charlatans, audio-visuele en digitale zakkenrollers. Als er lichtjes beginnen te flonkeren of triomfdeuntjes door de geluidsboxen schallen ben ik een vogel voor de kat. Een citrusvrucht die barst van het sap en smeekt om uitgeknepen te worden. Onlangs nog verscheen op mijn computerscherm een boodschap van een Amerikaans reisbureau: tatatata, djingboeng bang, flikker flikker: proficiat, u hebt gewonnen, u bent de 100.000ste bezoeker van onze site. De beschrijving van de hoofdprijs bezorgde mij een systolische overslag die niet meer wou wijken, maar zeg nu zelf: een bezoek aan de races van Daytona, een bezoek aan Disneyland in Florida, en een veertiendaagse cruise in Caraïbische wateren, je zou voor minder je gezonde verstand over de haag gooien.
Bij anderen gaat er dan een alarmbelletje rinkelen. Niet zo bij mij dus. Binnen de kortste keren hing ik aan de telefoon met een Dick Van Dyke-type uit het verre Amerika. Hij beloofde mij hemel en aarde, op één voorwaarde, ik moest het nummer van mijn VISA-kaart verklappen. De hemel zij geloofd dat ik niet over een dergelijk stukje ars pro toto beschikte. Ik had hem onmiddellijk het gevraagde ingefluisterd. En het nummer van mijn bankkluis op de koop toe.
En dan had ik het nog niet over bel-spelletjes op televisie. Gebiologeerd zit ik tijdens slapeloze nachten aan het scherm gekluisterd. En wee mijn financiën als ik het gezochte woord geraden heb. Ik laat me uitmelken met de glimlach op de lippen. Eerst bel ik naar het opgegeven telefoonnummer. Daar krijg ik te horen dat ik niet de tiende beller bent en het dus nog maar eens moet proberen. Een gokverslaafde zoals ik doet dat dan ook meteen. En opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. Fortuinen heeft me dat al gekost. Maar ik heb nog nooit iets gewonnen.
PS: ik heb wel de plaats mogen innemen van Chantal Lambert op de ledenlijst van de VLD van Turnhout. Je weet wel, die spelpresentatrice die van fraude wordt beschuldigd. Ze vonden mij een ietsje lucratiever dan Chantal. En talent voor gokken is in de politiek een basisvereiste. Ik voel het. Ik voel het. Ik ga het maken. (Met dank aan Raf voor het woord systole).
Kan iemand mij eens op bevattelijke wijze uitleggen hoe ik schrijfsels van plaats verander. Telkens als ik iets wil veranderen aan een eerder geschreven stukje komt dat bovenaan staan.... Knudde! So, help me!
Het leven is een aaneenschakeling van investeringen op lange termijn. Je steekt het beste van jezelf in projecten waarvan je de afloop nauwelijks kan inschatten. Bij gebrek aan ervarig neem je risicos op basis van een niet nader te omschrijven intuïtie. Soms sla je de bal volledig mis en betaal je een hoge prijs, maar de volgende keer weet je van wanten. Voortschrijdend inzicht noemen we dat. Het maakt dat we op jonge leeftijd de gekste dingen doen zonder stil te staan bij de gevolgen en dat we op latere leeftijd soms terugblikken met een gevoel van als ik toen wist, wat ik nu weet dan had ik niet zon domme dingen gedaan.
Tijdens zon momenten van verlichting zou je de klok willen terugdraaien voor een upgrade van gedane zaken. Sinds ik vijftig ben en niet langer het middelpunt van de aarde heb ik vaak van die wat was ik een bitch-momenten. De onbezonnenheid van mijn jeugd noopt mij tot boetedoening in uitgesteld relais.
-ik vraag vergiffenis aan mijn ouders omdat ik hun inspanningen voor lief nam zonder ooit stil te staan bij de kost van al dat redderen en regelen. Ik dank hen bovendien voor de moed die zij opbrachten om mijn heetgebakerde ideeën en jeugdige overmoed te pareren met wijsheid en geduld.
-Ik wil mijn excuses aanbieden aan die schatten van vriendinnen die lief en leed met mij deelden, maar die ik in mijn drang om te schitteren onder de voet liep of inruilde voor flashier exemplaren die mijn imago ten goede kwamen
-Een eresaluut breng ik aan al die hopeloos verliefde jongens die ik meedogenloos aan de kant zette of negeerde wegens te soft, te Johnny of te Marina. Zij waren strijders voor een nobel doel. Het ga hen goed.
-Ik sla mea culpa voor die pianoleraar die ik in zijn beroepstrots krenkte door het geld voor mijn pianoboekente besteden aan prullaria, snoep en premature erotiek. Het moge hem een troost zijn dat ik - ondanks zijn pessimistische prognoses - toch nog goed terechtgekomen ben.
-Ik buig mij nederig voor al die lieve vrouwen die ik verachtte omdat zij eindeloos over hun kinderen redekavelden en de waarschuwingen voor de oprukkende overbevolking van de Club van Rome in de wind sloegen. Sorry dat ik tijdens het babysitten over jullie kroost in slaap viel of in het andere geval voor de bezopen blik in mijn ogen bij jullie thuiskomst. Vergeef mij ook dat ik de kinderen wijsmaakte dat ik een heks was, en hen voortijdig het geheim verklapte van Sinterklaas, de Paashaas en de bloemetjes en de bijtjes.
-Vergiffenis vraag ik ook aan al die rijken wier bloemen en kransen ik wegkaapte van de graven van hun afgestorvenen om ze bij de verweerde houten kruisjes van arme dompelaars te leggen. Toen geloofde ik nog dat bezit diefstal was.
-Ik bied mijn excuses aan aan al die stijfdeftige burgers die wij op stang joegen door ghettoblastend voor hun deur te kamperen in aanstootgevende kledij of het gebrek daar aan. Nu weet ik dat tegen kleinburgerlijke bekrompenheid geen kruid gewassen is.
-Sorry, mijnheer de burgemeester voor de detergent die wij mengden met het water van de dorpsfonteinen. De schuimzee en overlast die dat veroorzaakte was inderdaad beneden alle peil. Wisten wij veel dat beleidskwesties rond de onderhandelingstafel worden beslecht.
-Een posthuum eerbetoon ook aan de vrouwen die vijftig waren toen ik twintig was. Het gaf geen pas dat wij jullie oude taarten noemden. Jullie waren best sexy met die Indische ty and dye rokken. Ik begrijp trouwens nog steeds niet hoe jullie er in slaagden gezin, werk en mode te combineren en dan ook nog eens tijd vrij te maken voor de strijd voor gelijke vrouwenrechten
Ik wil ook mijn spijt betuigen aan mijn eigen lichaam dat al die jaren de klappen moest incasseren van een wild en vrijgevochten jeugd. Sorry dat ik je weigerde te nemen zoals je was. Dat ik je schromelijk verwaarloosde of molesteerde in mijn drang om te beantwoorden aan het slankheidsideaal. Dat ik zelfs even overwoog om in je te laten snijden om wat meer te lijken op die filmdiva die destijds het mooie weer maakte. Het spijt me ook dat ik het vanzelfsprekend vond dat je nooit verstek liet gaan en reageerde op al mijn jachtige impulsen. Je had me onvoorwaardelijk lief, maar die liefde was een maat voor niets.
n nu ik toch bezig ben, wil ik nu vast bij voorbaat mijn verontschuldigingen aanbieden aan de volgende bevolkingsgroepen:
aan oudere vrouwen die denken dat ze op hun leeftijd mogen opgaan in het behang. Sorry dat ik blij ben dat ik jullie nog steeds niet ben;
aan de jonge hertjes die zich samen met mij omkleden in de sportschool. Sorry dat ik een steek van jaloezie voel en speur naar onvolkomenheden in jullie hoogpotige meisjeslichamen. Het spijt me dat ik me erger aan jullie schaamteloosheid, jullie gebabbel door je gepimpte telefoontjes, het feit dat ik schijnbaar onzichtbaar ben en steevast met "U" wordt aangesproken. In werkelijkheid lig ik amechtig van bewondering aan jullie voeten en wenste ik dat ik destijds iets meer op jullie had geleken.
Tenslotte. Vanwege de wetten die aan het Voortschrijdend Inzicht ten grondslag liggen, zijn mijn excuses gebaseerd op de hang-ups waar ik nu aan lijd. Kom over een jaar of tien maar weer terug voor wat echte inzichten. Ben benieuwd wat ik dan weer allemaal gedaan heb
Een studente deed onderzoek naar bedelen in Brussel. Daar zijn twee op drie bedelaars Roma-zigeuners, afkomstig uit Midden-Europa. De onderzoekster verkleedde zich als zigeuner. Zo ging ze drie keer bedelen in de Nieuwstraat. Dat is de drukste winkelstraat van Brussel. Bewakers bij winkels, agenten en andere zigeuners joegen haar soms weg. 'Ik zat te dicht bij de winkel. Ik zat te dicht bij de straat. Of ik zat op het plekje van een andere bedelaar', zegt ze. Een bedelaar schaamt zich. Maar ook de voorbijganger doet dat. 'Mensen durfden me niet aan te kijken. Ze willen die ellende niet zien.' Volgens het onderzoek verdienen zigeuners met bedelen 350 euro per maand. Bedelaars uit België krijgen wel 900 euro bij elkaar. Zij krijgen soms ook nog een uitkering. Zigeuners krijgen die meestal niet. 'Enkele verhalen over bedelaars kloppen ook niet', zegt de onderzoekster. 'Zigeuners werken niet in een bende. Het geld delen ze enkel met familie. En de vrouwen bedelen niet met hun baby's om meer te verdienen. Ze hebben gewoon geen oppas.'
Mijn huisdokter is een rare kwast. Geniaal dat wel, maar zo verstrooid dat hij het geregeld in Keulen hoort donderen. Als hij je doorverwijst naar een specialist is het altijd oppassen geblazen. Meer dan eens leidde een interventie van hem tot een medische blunder van formaat. Zijn verwijsbrief is namelijk opgesteld in een dermate schabouwelijke taal dat zelfs de meest doorwinterde linguïst er kop nog staart aan kan krijgen, laat staan een medicus. Een proeve van zijn pennenvruchten wil ik jullie niet onthouden:
'De patiënte is een vijftigjarige weduwe die niet langer samenwoont met haar man. Ze was depressief vanaf het ogenblik dat ze bij mij op consultatie kwam, ze heeft evenwel geen verleden van zelfmoord. De patiënte in kwestie kwam plotseling in ademnood, terwijl ze thuis sexuele betrekkingen had, die geleidelijk aan escaleerde op de spoedgevallendienst.'
Dat soort kromspraak dus. Maar alle gekheid op een stokje, onlangs kreeg ik plotseling last van een stekende pijn in mijn onderbuik. Onverwijld repte ik mij naar mijn huisdokter om de oorzaak van het ongemak te achterhalen. Hij stelde vast dat mijn appendix dringend operatief moest verwijderd worden. Nu ben ik als de dood voor operaties. De gedachte alleen al dat zo'n dokter met tangen en spatels in mijn lijf rommelt doet mij van kop tot teen verstijven. Wat dan uiteraard een operatie overbodig maakt, maar toch een te drastische oplossing is voor het probleem dat zich oorspronkelijk stelde. Maar dit geheel terzijde.
Op hoop van zegen legde ik mijn lot dus in handen van een gerenommeerd chirurg. Om het verloop van de operatie enigszins in de door mij gewenste banen te leiden overhandigde ik hem een lijstje met uitspraken die ik tijdens de operatie absoluut niet wilde horen.
- Oeps - Heeft iemand mijn horloge gezien? - Breng dat terug! Ondeugende hond, of kortweg, Apporte! - Hé, wacht eens! Als dat haar appendix is, wat is dan dit? - Wat bedoel je met: ze was niet in voor een sexoperatie? - Iedereen twee stappen achteruit, ik ben mijn contactlens kwijt! - Wel beste mensen, dit wordt een experiment voor ons allemaal! - Hoe zij is niet in orde met de ziekteverzekering? - Allez mensen, zet de beuk erin, ik wil op tijd klaar zijn voor Bay Watch - Hoe, jij hebt de scheiding aangevraagd! - Brand! Brand! Iedereen naar buiten
Ik moet toegeven dat het voltallige medische team in de operatiezaal zijn best deed om mijn wensen te respecteren. Er viel geen onvertogen woord dat het cardiogram-toestel naar extreem hoge toppen of uiterst diepe dalen kon doen uitslaan. Na een week mocht ik dan ook als een tevreden mens naar huis. Een maand na de ingreep kreeg ik echter opnieuw hevige buikkrampen. Ik belandde op de spoedgevallendienst van het eerdergenoemde ziekenhuis. Volgens de dokter van wacht die mij meteen na de opname onderzocht moest ik terug onder het mes. Mijn buik was helemaal ontstoken. Het chirurgische team heeft er twee dagen later een stuk pizza uitgehaald. Of het om pizza Margherita of pizza Napolitan ging viel niet meer uit te maken.
Vzw Leed & Lompen is gevestigd in de Joodse buurt van Antwerpen. Vanuit het raam kijk ik pal op de synagoge waar op vrijdagavond de mannen uit de buurt als zwarte kraaien samenscholen. Het zijn Chassidische joden met een streng orthodoxe geloofsbeleving. Sommige dragen keppeltjes, anderen hebben van die vreemdsoortige taartvormen op het hoofd. Vrouwen dragen dikke pruiken die vaak in het geheel niet accorderen met hun gelaat. Het is een symbool van piëteit zoals de hoofddoek bij de moslima. Al bij al bieden deze mensen een troosteloze aanblik. Zelden of nooit zie je ze lachen of eens tomeloos uit de bol gaan. Het bestaan is een ernstige aangelegenheid in dienst van God en van de alomtegenwoordige thora. Brood en spelen worden verdiend in het zweet des aanschijns.
Het is zondagavond en ik heb overuren gepresteerd. De deadline van het jaarverslag is ons over het hoofd gesprongen en ik ben bezig met een inhaalbeweging. Het valt niet mee om je handel en wandel van een heel jaar in een dossier van 40 bladzijden samen te vatten. Het is huilen, vloeken, gillen. En de fauna en flora die ik op straat zie bieden weinig soelaas. Joden zijn niet erg toegankelijk. Ze leven in hun ghetto, hebben hun eigen rituelen, hun eigen feesten. Een geschiedenis van vervolging laat zich zo maar niet uitvlakken, en leidt onvermijdelijk tot paranoia. Of zijn het godsdienstige voorschriften die hen beletten om over het muurtje van de eigen lochting te springen? Who knows?
De winkels in de buurt zijn volledig op Joodse leest geschoeid. Bij de bakker zie je kunstig gevlochten sabbatsbroden, maar ook de matses liggen grijpensklaar uitgestald in de vitrine. Binnenkort is het immers Pesach, de dag dat de Joden de uittocht uit Egypte en de tocht naar het beloofde land herdenken. En dan staan er ongedesemde matses op het menu. De slagers, van hun kant afficheren trots dat hun vlees op een koshere manier werd toebereid. En verder is er heel wat drukte in boekhandels en antiquariaten die religieuze parafernalia verhandelen. Af en toe dringen er flarden zwaarmoedige Klezmer muziek door de kieren van de ramen. Want zelfs bruiloftsmuziek heeft bij de Joden een naargeestig ondertoontje. Soms heb ik zin om op zo'n in zwart chagrijn verpakte stifflip af te stappen en hem in het oor te fluisteren: 'hey, dude, take a walk on the wild site'. Een schuinsmarsjerende, vibrerende Joodse Gemeenschap, het lijkt me wel wat. Maar ik redekavel te veel. Ik wijk weer af, en ga de laatste hand leggen aan de 12 werken van Hercules. *Nu bid voor my, ik moet nog sneven ende inde wereld lyden pyn.* Slaapwel, beste mensen. En morgen gezond weer op.
Waarom hebben ze zo'n prachtige woorden als 'redekavelen' en 'vierklauwens' afgeschaft? ** vrij naar Egidius van J. Moritoen
Les jeux sont faits, rien ne va plus, de uitslag van de Bwards, de prestigieuze wedstrijd voor de beste blog van 2006, is dus gekend. Dit waren de winnaars. Volgende keer hopelijk wat meer deelnemers (en stemmers) van bloggen.be
Er zijn mensen die bij het uitbreken van de lente compleet uit hun dak gaan. In opperste euforie barsten zij los in lyrische gezangen of zetten zij hun ontbottende voorjaarsgekte op rijm. 'Het zonnetje zet alles in een clair-obscur waar Rembrandt alleen maar kon van dromen' is een veelgehoorde boutade. Of: 'de wereld breekt open in tienduizend lachende gezichten', nog zo'n klassieker. Of wat dacht u van: 'de wereld wordt herschapen in een lustprieel?'
Maar geen lust of hij gaat met last gepaard. En dat geldt in het voorjaar vooral voor de universele vrouw. Vrouwen van elke species, menselijk, dierlijk of plantaardig, worden geacht de hormonendans in te leiden die nodig is voor de instandhouding van de soort. Zij hebben de taak sappen te doen stromen die met de stroomsterkte van een Red Bull mannen het wijdere zwerk doen verkennen.
Daarom dragen vrouwen in de lente bij voorkeur frivole rokjes die opwaaien bij het minste zuchtje wind, zodat de quasi ongeïnteresseerde mannen op terrasjes zich aan hun fraaigevormde onderstel kunnen laven. Maar dit onschuldige tijdverdrijf heeft zo zijn prijs. Waar het politieke ordewoord 'stop de ontbossing' luidt moeten vrouwen zich immers waxen, plukken, scheren... kortom: grasmaaiend het lijfelijke gazon bestrijden. De bikinilijn wordt met de boordmaaier wat aangezet, liefst naar het minimalistische Braziliaanse model.
En precies daarom haat ik de lente. Ik ben namelijk één van die vrouwen die gezegend is met een bosschage van flinke woekergewassen. Meedoen met dat typisch vrouwelijke lenteritueel kost mij bloed, zweet en tranen. Een epileertangetje verliest in mijn aanschijn spontaan de euvele moed en krult ineen tot een zielig vraagteken. En ook het waxen is een maat voor niets. Drie weken na de ingreep tiert het dons weer welig. Heksen en toverkollen moet ik raadplegen om ietwat salonfähig voor de dag te kunnen komen. Met duivelse zalfjes en ander heksengebroed gaan zij mij te lijf. En zelfs zij zitten na de derde poging aan de valium.
Dus mensen, wil het mij wel vergeven als u mij in de lente niet in het straatbeeld ziet opduiken. Het zou mij spijten als ik met mijn verschijning de cadans van jullie lentekriebels verstoor. Dat ik een obstakel zou zijn voor de natuurlijke gang der zaken. Ik trek mij terug in mijn eigen struikgewassen en gebruik de lente om het lijvige boek 'En eeuwig zingen de bossen' van Tryvge Gulbranssen te verslinden. Ik hou als het ware een lenteslaap. Verlustigen jullie je maar in allerlei vruchtbaarheidsrituelen. In de winter kom ik wel boven water en geef ik jullie lik op stuk. Terwijl jullie in quarantaine in eigen huis de kou trotseren, regeer ik warm in mijn eigen vachtje over de hele wereld.
Een kennis van mij was ooit directrice van een school. In een notitieboekje had ze de grappigste antwoorden genoteerd die de leerkrachten van haar school tijdens de examens te horen kregen. Ik vond ze de moeite waard om hier weer te geven
NEDERLANDS: - De trappen van vergelijking? De positief, de comparatief en de aperitief. - Uit een opstel: Stappend door het landschap naderde de kerktoren.
- Polygamie is schrik hebben in kleine ruimten.
- Een zelfstandig journalist is een taxfree-journalist.(freelance)
- Binnen in een klok hangt een tepel.
ENGELS (3 aso): - Vertaal : "In de Middeleeuwen werden heksen op de brandstapel gezet." In the Middle Ages witches were fired.
- Verklaar : "workaholic". Verslaafd aan werken en alcohol.
- Vertaal : "Een vleermuis." a floddermouse
- Vertaal : "Een mooie vrouw." A bediful woman.
- Uit een opstel : He shot three times and now he is dad.
- A person who doesn't eat meat, is a vegetable. (vegeterian)
FRANS (zelfde 3 aso): - Vertaal: Duitsland was de vijand: la Germaine était la viande
- Traduisez : "Ce soir c'est la finale de la coupe du monde". Vanavond is het de finale van... de haarsnit van het volk.
- Vertaal : "Een woordenboek". Un prisma.
- Vertaal : "Nou en of !!" Maintenant et ou !!
GESCHIEDENIS (5+6 lj): - Wat is Bouillon? De stad van de bouillonblokjes.
- Beschrijf de reisroute van Christoffel Columbus in 1492. Via het Suez-kanaal.
- Wat deed Clovis om de Alemannen te overwinnen? Vechten.
- De piramiden dienden om koningen in te doen. Zo een ingewikkelde koning heette Mammie.
- Er waren hofdames en die hielden zich bezig met naaien en jongens om hen natte manieren te leren.
- De steden ontstonden doordat er mensen in de steden gingen wonen.
- Vroeger leefden de mensen van armoe.
GODSDIENST (zelfde graadsklas): - Noem een paar vreemde godsdiensten. De bamboes en de honda's.
- De hoogste rang bij de hindoes zijn de barmannen.(brahmanen)
- Verklaar de naam van de stad Babylon. Daar is een belangrijke baby geboren.
- Waarom kwamen de eerste missionarissen vooral uit Ierland? Omdat ze er daar te veel hadden.
- Waarom moesten in de Middeleeuwen de vuren 's nachts gedoofd worden? Omdat de aarden potten anders smolten.
BIOLOGIE (1 aso): - Tijdens de "ovatie" is de vrouw vruchtbaar. (ovulatie)
- Een betovergrootvader is een bedlegerige overgrootvader die zich in een terminale fase bevindt.
- De walvis voedt zich met "micro-orgasmen".(micro-organismen)
- Neandertalers herken je aan hun botten want die waren nog niet van rubber.
- Geef een symptoom van zware brandwonden. Assen.
- Als we ons gesneden hebben, komen er allerlei orgasmen zodat we het moeten ontsmetten.
- Sinds wanneer kan de mens rechtop lopen? Een jaar na de geboorte.
- Wat wordt bij de mens (uit een franstalig examen, er stond in de opgave ('chez l'homme') in de duisternis zeven keer groter? De penis.(de pupil)
- "Padden hebben een uitwendige bevruchting". Wat beteken dat? Als ze kinderen hebben, smijten ze de mannen buiten.
- Wanneer is een meisje geslachtsrijp? Wanneer ze vruchten kan geven.
Vandaag hangt de vlag bij het Vlaams Belang halfstok. Ons aller Filip heeft een dipje en is de hele dag niet om aan te spreken. En dit keer heeft Patrick Janssens daar niets mee te maken. Het is namelijk de internationale dag tegen racisme en discriminatie.
Het was vorig jaar veertig jaar geleden dat 21 maart door de Verenigde Naties werd uitgeroepen tot Internationale dag ter uitbanning van alle vormen van rassendiscriminatie. Daar was een concrete aanleiding voor.
Op 21 maart 1960 demonstreren in Sharpeville (Zuid-Afrika) enkele duizenden mensen tegen het gehate apartheidsregime. Hoewel de zwarte betogers ongewapend zijn opent de politie het vuur. Het gevolg is een vreselijk bloedbad: 69 betogers worden doodgeschoten, onder wie 10 kinderen en 8 vrouwen; 180 betogers raken gewond. De week daarop breken in heel Zuid-Afrika protest- en stakingsacties uit. Op 30 maart 1960 kondigt de blanke minderheidsregering de noodtoestand af. Meer dan 18.000 mensen worden opgepakt. Onder meer het ANC, de zwarte protestbeweging onder leiding van Nelson Mandela, wordt verboden. De wereld reageert geschokt. De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties veroordeelt op 1 april 1960 het apartheidsregime.
Toch zal het nog een tijdje duren vooraleer de apartheid een systeem van rassenscheiding en discriminatie dat in 1948 in de wet werd ingeschreven wordt afgeschaft. In afwachting daarvan gaat de zwarte bevolking van Zuid-Afrika gebukt onder een onmenselijk regime van achterstelling en uitsluiting. De opeenvolgende presidenten houden strikt de hand aan een segregatiebeleid met de Rücksichtlosheid van het Grote Gelijk. De hoofdstad, Johannesburg is een stad van concrasten. Terwijl in november de jacarandabomen de omringende heuvels in een weergaloos paarse gloed zetten, klopt bij de bevolking onderhuids een rijpende zweer. In het zesde district van de stad mogen enkel blanken wonen. De gekleurde bevolking leeft opeengehoopt in de townships, zonder electriciteit of riolering en in de meest miserabele omstandigheden. Zwarten hebben maar een beperkt stemrecht en vrijwel geen politieke zeggenschap. Om de zuiverheid van het blanke ras te vrijwaren mogen zij bovendien geen gemengde huwelijken aangaan. En als toemaatje trekken zij ook in het onderwijs en op de arbeidsmarkt aan het kortste eind.
Opstanden zijn er te hooi en te gras maar die worden in bloed gesmoord, terwijl in de gevangenis van Robbeneiland, politieke dissidenten wegkwijnen. Europa kiest uiteindelijk kleur door allerlei acties te ondernemen. Zo organiseert Amnesty International een boycotactie van Kaaps fruit. De rekken met outspan sinaasappelen in warenhuizen en bij kleine zelfstandigen blijven maandenlang onaangeroerd. Manmanman, waren dat gouden tijden voor het barricadenvolkje dat wij destijds waren. Met pancartes en spandoeken bezetten wij kruispunten en bibliotheken. En dat voor a 'fistful of fruits'.
Gelukkig dragen ook internationale artiesten hun steentje bij om de apartheid een hak te zetten, zoniet was het verzet tegen apartheid een doodgeboren kind. Zo ontwerpt Jan Wolkers affiches voor de boycotacties en wordt onder auspiciën van Steven Van Zandt de muzikale lobbygroep United Artists Against Apartheid in het leven geroepen, die met platen zoals 'Sun City' het tij tracht te keren. In Zuid-Afrika deed Johnny Clegg, geïnspireerd door deze contrabande, zijn duit in het zakje door plaatselijk een gelijkaardige groep op te richten. Johnny Clegg en Savuka veroveren even later de wereld met songs zoals 'Asimbonanga'. Nergens echoot dat liedje zo mooi als in de Franse Maritieme Alpen. Maar het mooiste Zuid-Afrikaanse lied is ongetwijfeld de nationale hymne 'Nkosi sikelel' iAfrika die ook in de film over Steven Biko tot tranen weet te roeren.
In 1990 wordt eindelijk de apartheid afgeschaft In 1994 worden voor het eerst vrije verkiezingen gehouden, volgens het principe one man one vote.
Vandaag likt Zuid-Afrika nog steeds zijn wonden. Het wegwerken van de gevolgen van een racistisch beleid neemt doorgaans tientallen jaren, soms zelfs meerdere generaties in beslag.
Ik begin dit gedicht met luide stem Zodat je meteen weet wie ik ben Ik heet Jens Ben een kleine mens Met één grote wens Dat ik ondanks mijn vervelende ADHD Eens zorg voor wat minder baren op de zee
Daarom ga ik vanaf nu alleen maar fluisteren Jullie blijven toch ook aandachtig luisteren Want ik zit met een levensgrote vraag Als praten zilver is En zwijgen goud Wat is dan fluisteren Brons misschien? Ik weet het niet Maar roep het niet Want als ik te fel verschiet Begin ik weer luidop te praten Ben ik weer terug bij mijn zinnen En zit ik weer... aan de Rilatine
Geert Van Istendael, de man die te keer gaat tegen koterijen allerhande, heeft een getalenteerde dochter. Judith Van Istendael deed diverse kunstopleidingen. Ze illustreerde onder andere voor Querido en Malmberg en publiceerde korte verhalen in de striptijdschriften Ink, Demo en Zone 5300. In februari bracht Judith een stripverhaal uit. 'De Maagd en de neger' is de titel van het album en liefde en hartstoch zijn de centrale thema's. Het hoofdpersonage in de strip is een vader die de liefde observeert tussen zijn dochter Sofie, economiestudente, en Abou, politiek vluchteling uit Togo. Aanvankelijk ziet de vader de relatie van zijn dochter niet zitten. Maar zijn afkeer van deze verhouding verandert gaandeweg. Uiteindelijk vertrouwen vader en moeder op het koppige kompas van hun dochter en héél langzaam, haast onmerkbaar, gaan ze Abou zelfs waarderen. Het album werd uitgegeven bij Uitgeverij De Harmonie
Het toonaangevende tijdschrift Time Magazine kiest ieder jaar 'de Persoon van het Jaar' uit het morrende volk. Hij of zij heeft dat jaar de meeste impact gehad op het nieuws of de actualiteit, al dan niet met het klieven van diamanten, het skeeleren op zoet water, of het uitvinden en de marketing van zichzelf. Zo sierden of ontsierden onder andere reeds Hitler, Stalin of Albert Einstein de cover van het magazine. In het jaar 2006 draaide de verkiezingen van Time Magazine uit op een massale ex aequo. Alle gebruikers van YouTube en Myspace werden persoonlijkheden van het jaar. Even voorstellen: My Space is eigenlijk een soort 'netwerksite' waar iedereen een eigen profielpagina kan aanmaken. Een universitair diploma is geen vereiste, een lobotomisch verleden mag, alles wijst immers zichzelf wel zo'n beetje uit. Op enkele minuten creëer je jouw webpagina, met foto's, video's, een eigen blog, muziek.... Je kan er zelfs ingeven welke boeken, films, perversiteiten je leuk vindt, meer nog, je kan zelfs wereldwijd op zoek gaan naar mensen met dezelfde interesses of afwijkingen als jijzelf. Wil je dus chatten met iemand uit, pakweg Australië, die net als jou graag naar horrorfilms kijkt, zot is van hardcore, junkfood en linedancing dan is er veel kans dat je na wat surfen een 'match' zal vinden.
Je kan je zoekcriteria zo instellen dat je myspace als een soort vriendensite gebruikt, maar eigenlijk is hij groot en bekend geworden door het plotse succes van relatief onbekende groepjes die hun eigen pagina aanmaakten en die de toptien ingekatapulteerd werden omdat de gebruikers van Myspace hun nummers massaal begonnen te downloaden. Sommige van die nummers stonden in de Engelse hitparade plotseling op nummer één door de downloads op o.a. Myspace. Door de hype rond de site is het aantal nieuwe registraties gestegen tot 230.000 per dag. In totaal zijn er al zo'n 120.000.000 gebruikers wereldwijd.
YouTube voorstellen aan bloggers is waarschijnlijk zoiets als een open deur intrappen. Dat doen we dus lekker niet. Myspace en YouTube zijn het mooiste bewijs dat je soms met weinig middelen ook groot kan worden, als je maar creatief genoeg bent en een extra zintuig hebt voor het gat in de markt.
In de marge nog iets over Stumbleupon: in eerste instantie moet je op Stumbleupon.com een programmaatje downloaden. Bij je inschrijving geef je aan welke je interesses zijn (vb. film, humor, multimedia, muziekgenre, George Bush). Dan selecteert het programma op basis van de door jou ingegeven criteria enkele sites. Het is aan jou om te zeggen of de getoonde sites voldoen aan wat je zou willen zien. Is dit niet het geval zoekt de computer iets anders. Op deze manier filter je de sites eruit waar je niks aan hebt en krijg je na een tijdje alleen die adressen die volledig naar jouw smaak zijn. Dit levert niet alleen een hoop interessante nieuwe sites op waar je anders nooit van gehoord zou hebben, maar het levert je ook pakken tijdswinst op. Hoe vaak zit je anders niet te googlen tot je juist gevonden hebt wat je zocht. Dit alles ter info van de digibeten die net zo als ik altijd achterop hinken wat de nieuwsgaring inzake cyberspace betreft, oh gij, armen van geest. Ben ik een nerd of ben ik een nerd?
Het begon allemaal vrij onschuldig. Ik begon na te denken op feestjes om schoon schip te maken met allerlei muizenissen in mijn hoofd. Maar van het ene kwam onvermijdelijk het andere, en al vrij snel was ik niet langer een sociaal denker. Ik begon na te denken als ik alleen was, zogezegd om te ontspannen, maar ik wist dat ik mezelf een rad voor de ogen draaide. Ik wilde gewoonweg niet dat anderen zich vragen gingen stellen over de bokkensprongen van mijn geest. Nadenken werd alsmaar belangrijker voor mij en op het einde van de rit deed ik niets anders meer dan mijn hersenen pijnigen. Wat de precieze oorzaak was van deze cerebrale escalatie kan ik enkel maar gissen. Feit is wel dat denken in onze kennismaatschappij een gedrag is dat sociaal geaccepteerd en zelfs bejubeld wordt. Dat heeft ongetwijfeld een triggereffect gehad op mijn ontsporen. En wie weet speelt er ook nog een genetische component.
Hersenacrobatiek werd voor mij een ware passie. Ik begon na te denken op mijn werk. Ik wist dat denken en werken niet altijd samengaan, maar het was sterker dan mezelf. Tijdens de lunch ontweek ik mijn collegas om mij te kunnen verdiepen in de geschriften van Plato, Sint Augustinus, Aristoteles en Milton Friedman. Bij terugkeer in mijn kantoor was ik totaal verdwaasd en in de war en enkel nog in staat om te prevelen: wat doen we hier in godsnaam?
Thuis ging het ook helemaal fout. Op een dag schakelde ik de televisie uit en vroeg aan mijn partner wat de zin van het leven was. Hij bracht die nacht door bij zijn moeder.
Al vrij snel kreeg ik de reputatie een zware hersengymnast te zijn. In die mate zelfs dat ik op een dag door mijn werkgever op het matje werd geroepen. Stefanie, zei hij, ik mag je wel, en ik vind het moeilijk om je dit te zeggen, maar je geestelijke capriolen zijn een levensgroot probleem geworden. Als je niet ophoudt met denken op het werk, zal je binnenkort een andere betrekking moeten zoeken. Dit gaf mij weer stof tot nadenken.
Een tweetal uurtjes na dit gesprek kwam ik thuis. Snoopy, zei ik tegen mijn lief, ik heb eens nagedacht. Dat weet ik maar al te goed, antwoordde hij, en ik wil de scheiding aanvragen. Maar Snoopy toch, zo erg is het nu toch ook weer niet! Jawel, het is ernstig, antwoordde hij met trillende onderlip. Jij kan alleen boompjes opzetten over kwantumfysica en het stafrijm in het deuteronomium, maar het vlees wil ook wel wat! Ik heb af en toe wat lichamelijk vertier nodig om mijn werk naar behoren te kunnen doen. Dus als jij blijft denken zijn we binnen de kortste keren straatarm. Verkeerd syllogisme, zei ik met gefronste wenkbrauwen, nu goed, ik ga naar de bibliotheek. En diep in mijn kruis getast (voor zovelen de sedes sapientiae) voegde ik de daad bij het woord.
Op weg naar de bibliotheek verheugde ik me al op het feit dat ik weldra de tanden zou kunnen zetten in het boek van Borgerhoff en Lamberigts over terroristen. Maar in de buurt van het plaatselijke walhallah van de literatuur werd ik plotseling overspoeld door endorfines die mij als een konijn op speed naar de glazen voordeur deden rennen. De bibliotheek was helaas gesloten. Achteraf bekeken was er waarschijnlijk een hoger macht in het spel. Toen ik op mijn knieën viel en het koude glas van de deur betastte, smachtend naar geestelijk soelaas, viel mijn oog op een poster. Beste, ben je verslaafd aan het zwaardere denkwerk, ruïneert je hyperkinetische geest je leven? stond er in dikke zwarte letters op gedrukt. U kent die slogan wel. Hij is het keurmerk van de Anonieme Denkers.
En vandaag mag ik mij een gewezen denker noemen. Geen enkele bijeenkomst van de Anonieme Denkers sla ik over. Iedere keer bekijken we een non-educatieve video. Vorige keer ging hij over Jerry Springer die de ontwenningskuur van Britney Spears belichtte. Na dit soort lichtvoetige intermezzo 's bespreken de deelnemers in gesloten kring hoe het hen de laatste tijd verging met het vermijden van zwaar cerebraal keurturnen. Dat valt meestal nogal mee, want zij hebben een onderlinge telefonische hulplijn zodat denkers in nood altijd een luisterbereide lotgenoot kunnen contacteren. Hoeft het nog gezegd dat het leven zo veel eenvoudiger is sinds ik de betekenis ervan niet langer achternahol. Ik kreeg mijn job terug, en ook thuis is alles weer peis en vree. Nu staar ik urenlang naar de televisie, en incasseer zonder morren mijn dagelijkse dosis brainwashing, zonder mij te verliezen in beschouwingen over de mysteries van het leven.
Uiteraard moet ik mezelf blijvend in acht nemen, want ook voor de brainjunk luidt het adagium: 'eens verslaafd, altijd verslaafd'. U vindt me dus bij voorkeur op zonovergoten stranden, in lunaparken en in opiumketen. Plaatsen waar het verstand zonder enige moeite op nul kan worden gezet. Hervallen? Ik moet er niet aan denken.
Het huishouden doen is een discipline die in het geheel van menselijke activiteiten altijd een ondergeschoven kindje is gebleven. Zelden zie je de actrices van soapseries met stofdoek of zeemvel over het scherm flaneren. Zelden hoor je ze fantaseren over een op handen zijnde date met zwabber, dweil of ragebol. Soapdivas hebben van die zelfreinigende huizen die zich door een druk op een knop automatisch van stof en vuil ontdoen. Kwestie van geen barsten in hun gemanicuurde handjes te krijgen. Wij, gewone stervelingen - eilaas - kunnen er niet omheen dat ons optrekje af en toe om een poetsmiddel schreeuwt. En wel een dat de inboedel en onszelf alle hoeken van de kamer laat zien. Ook al vinden we dat knudde.
Het onderdeel van het huishouden dat mij onveranderlijk de gordijnen injaagt is de strijk. By Jove, wat heb ik een bloedhekel aan die katatone bezigheid. Het heeft wat weg van een tegelplakker met je t' aime moi non plus als ultieme glijmiddel. Urenlang sta je vastgebrand op dezelfde plek achter de strijkplank, terwijl je een onhandelbaar stukje techniek over een lap textiel laat surfen. Met heimwee denk ik dan aan mijn moeder die het strijken tot kunstambacht had verheven. Gracieus en soepel laveerde ze met haar boutje over hemden en broeken tot alles perfect in de plooi viel. Bij mij lijkt het eerder of het Ros Beiaard met zevenmijlslaarzen over ijs van één nacht galoppeert. Kreuken en plooien varen en wel bij en weigeren obstinaat zich glad te laten strijken.
Maar nu is er dus tante Kaat. The Queen van stoffer en blik, die op eenvoudig verzoek wonderen in uw huis verricht. Een huishouden van Jan Steen verandert ze in een wip en een zucht in een modelwoning die zo uit het lifestyle magazine Ariadne at Home is geknipt. Van Ma Flodder en de Kavijaks maakt ze interieurstilisten die stof en vuil tot vijand numero uno hebben gebombardeerd. En volgens zij die het kunnen weten is deze metamorfose van permanente en zielsverheffende aard. Wat belet mij dan om tante Kaat op te beamen? Waarom zou ik geen beroep durven doen op deze reine du ménage? Eén telefoontje volstaat wellicht.
Maar dan denk ik aan al die stoethaspels die ik in haar programma de revue zag passeren. Les miserables die er geen punt van maakten hun vuile was in al zijn verbijsterende details voor TV-kijkend Vlaanderen buiten te hangen. De wackos die ons een blik gunden op de Smokey Mountains van hun marginale bestaan. De rotzooi, en ellende die zij binnen de muren van hun huis opstapelden en niet zonder enige trots voor jan en alleman etaleerden. De chaos die misschien wel een afspiegeling was van hun mentale staat. En tante Kaat die hen voor het oog van duizenden kijkers als een grootinquisiteur kapittelde voor hun zelfgezochte 'verelendung'. Je moet goed gek zijn, zegt mijn beschermengel dan. Daar moet ik hem gelijk in geven. Ik wacht wel tot Kaat een boek uitbrengt over de finesses van het strijken.
Wie wordt de beste blogger van 2006? Dit mysterie wordt op vrijdag 23 maart ontraadseld in Het Paleis in Antwerpen. Dan worden namelijk de bwards uitgereikt. De prijs die het beste Belgische blog in de bloemetjes zet. Ofte, de oscar voor het beste script van de blogosfeer. Achteraf wordt er uiteraard gefeest! Hoofdzakelijk om komaf te maken met het cliché dat bloggers intellectuele nerds zijn op een vreugde-arm dieet en met memel in de benen. Aan het slotspektakel gingen een aantal selectierondes vooraf. Kandidaten die zich inschreven voor de wedstijd werden aan de kritische mening van bloggend Vlaanderen onderworpen. Want het merendeel der stemmen bleek inderdaad van bloggers of bloglezers te komen. Opvallend is dat ook dit keer bloggen.be maar zwakjes vertegenwoordigd is. Ik heb maar een drietal van onze medebloggers in de lijst van deelnemers kunnen detecteren. Ik heb ze in een rood kleurtje gezet. Positief is dan weer dat de koplopers in de voorlopige selectielijst niet op basis van het blootgehalte van hun blogpersonages gekozen zijn. '2 girls', het duo dat vorig jaar de hoofdvogel afschoot in de wedstrijd van Clix bevindt zich nu zowat in het midden van het klassement. Pikant detail: Bert Anciaux doet blijkbaar ook een gooi naar de titel en staat in in de voorlopige lijst bij de vijf laagst gequoteerden. Schrijven is dus blijkbaar niet zijn culturele dada. En dat voor een mandataris die zijn carrière begon bij een partij die zich oorspronkelijk op de taalstrijd profileerde. Foei, Bert, het TAK is van schaamte ondergedoken. Als daar maar weer geen tranen van komen! Alle informatie vind je overigens op http://bwards.carreconfiture.be/blog/
Benefiets Tegen Zinloos Geweld opgestart Op 12 april 2006 werd de 17-jarige Joe Van Holsbeeck in de lokettenzaal van het Brusselse Centraal Station doodgestoken om zijn mp3-speler. Niet veel later werden Mohamed Bouazza, Luna en Oulemata en Guido De Moor slachtoffers van zinloos geweld. En onlangs nog moesten Bart Bonroy en Yannick Amba-Bongelo een ogenschijnlijk banaal meningsverschil bekopen met hun dood. Het zinloze geweld zit in de lift in onze maatschappij. Een pasklare oplossing is er niet maar je kan wel een filosofie verspreiden die moet bijdragen tot meer bewustwording. Daarom nam Theaterbureau XL het initiatief om de actie Artiesten Tegen Zinloos Geweld te starten. Als symbool voor de actie werd gekozen voor de vlinder. Een prachtig, nuttig en, net zoals de mens, een kwetsbaar dier. De reacties waren zo hartverwarmend dat de oprichting van een aparte vzw noodzakelijk werd. Dat werd dan vzw Zinloos Geweld.
Binnenkort is het precies 1 jaar geleden dat de vzw Zinloos Geweld werd opgericht, 1 week na de brutale moord op Joe Van Holsbeeck. De vzw wil op een permanente basis allerlei projecten realiseren. Hiertoe organiseert Zinloos Geweld twee benefiets met bekende artiesten. Het eerste benefiet grijpt plaats in de Capitole Gent op donderdag 12 april. Deze dag werd bij de oprichting van de vzw uitgeroepen tot de eerste Dag tegen de zinloosheid van geweld in Vlaanderen. Het is ook dag op dag één jaar na de moord op Joe Van Holsbeeck.
Acteur Kurt Defrancq presenteert. Treden o.m. op: Danny Ronaldo, Ron De Rauw (van de groep MOO en acteur van "Wittekerke"), stand-up comedian Piv Huvluv, Rik Tans & blueszangeres Kathleen Vandenhoudt, Miek & Roel (meter & peter van de vzw), cartoonist ZAZA van De Standaard, onze Ambassadrice Gella Vandecaveye. Praktisch: 12 april 2007, Capitole Gent, 20u15. Tickets:16 exclusief reservatiekosten. Reservaties via Uitbureau 09/233.77.88.
Benefiet Antwerpen op vrijdag 27 april. Met de steun van de Provincie Antwerpen in de Arenbergschouwburg. Acteur Kurt Defrancq presenteert. Treden op: 'MOO (met o.m. Rembert De Smet, bekend van de legendarische jaren '80-popgroep 2Belgen), cartoonist ZAZA, Gella Vandecaveye, Vitalski en Kommil Foo. Praktisch: 27 april 2007, Arenbergschouwburg Antwerpen, 20u15. Tickets: 16 exclusief reservatiekosten. Reservatie via Arenberg 070/222.192 of online via www.arenbergschouwburg.be.
April 2007 wordt tegelijk de eerste sensibiliserings- en campagnemaand van VZW Zinloos Geweld. Tal van organisaties zetten acties op in het kader van de campagne. Verdere informatie volgt. Info: www.zinloosgeweld.net. Guido Van Peeterssen.
Sara, een vroegere schoolvriendin van mij runt een restaurant in Lier. Of liever, haar man, een Chinees afkomstig uit de provincie Kanton runt het restaurant terwijl Sara waakt over de goede gang van zaken. Een aantal weken geleden kregen wij de lumineuze inval om samen met een tiental gewezen klasgenootjes een reunie te organiseren, bij een gezellig dineetje in Sara's restaurant. Haar echtgenoot Wung Li stelde een menu samen, maar maakte ons er op attent dat het hoofdgerecht drie dagen voorbereiding vergde. Het was dus zaak om onze vriendinnen tijdig uit te nodigen zodat zij eventueel nog regelingen konden treffen inzake kinderopvang, of andere besognes die deelname in de weg stonden. 10 dagen voor het gebeuren stuurde ik dus een e-mail naar de betrokken personen met de volgende boodschap: 'Sara en ik nodigen jullie uit voor een dineetje bij kaarslicht in Wung Li's restaurant in Lier. Het hoofdgerecht is een kreeft van vier kilo. Dit was het startschot voor een e-mailconferentie ofte marathon die ei zo na alle servers uit Antwerpen en omstreken platlegde.
Linda: voor een bord haaievinnensoep en gordeldier gebakken in een kleioven teken ik meteen! En vraag aan Wung Li of hij nog wrattenzwijn serveert. Ik ben zwanger en heb rare voorkeuren. By the way, ik sta op een eiwit-arm dieet Nicole: enkel als je mij schriftelijk en aangetekend bevestigt dat niet jij maar Wung Li de kok van dienst is Sofie: een kreeft van vier kilo kan op aarde gemiddeld 35 jaar oud worden. In het gunstigste geval zelfs 75 jaar. Diezelfde kreeft heeft slechts vijftien minuten nodig om te sterven in kokend water Carine: ik heb een fobie voor kwik- en loodvergiftiging Nicole: hoe? heeft die kreeft een thermometer ingeslikt? Deirdre: men beweert dat je een kreeft kan hypnotiseren door over haar hoofd of buik te wrijven. Dan kalmeert ze voor het koken. Ook valium helpt. Andere manier van doden: je zet de punt van een scherp mes op haar hoofd en drukt het lemmet precies tussen haar ogen naar beneden. Een snelle en pijnloze dood gegarandeerd. Sonja: ik zag net een sticker van Gaia: ik hou van al mijn schepselen. God Trees: ik ben uw stelligen proefondervindelijk aan het toetsen. Ik heb hier een kreeft van vier kilo en hoe lang ik ze ook onderdompel in kokend water, ze wil niet dood. Sofie: haal ze uit de yacuzzi en steek ze in de kookpot. Oen Deirdre: een kreeft met obesitas kan niet gezond zijn Tinneke: mijn sterrenbeeld is kreeft, Tropical Cancer van H. Miller is mijn lievelingsboek en ik ben geboren ter hoogte van de kreeftskeerkring. Mijn astrologe raadt me ten stelligste af aan die orgie deel te nemen.
Dit digitale verkeer ging door tot laat in de namiddag. Zes uur en 20 e-mails later wist ik nog altijd niet wie er al dan niet zou deelnemen aan het feestje. Drie e-mail marathons later wist ik het wel. Het werd overigens een puik feestje
De huwelijksperikelen van schepen Van Bellingen uit Sint-Niklaas krijgen een leuk staartje. Niet alle mensen van Sint-Niklaas zijn immers allergisch voor een gebronsd kleurtje! Integendeel, een groot aantal onder hen zet zich erg actief in voor vluchtelingen en mensen zonder papieren. Jozef Hertsens van VLOS (Vluchtelingenonthaal St-Niklaas) is hun boegbeeld en viel reeds meermaals in de prijzen omwille van zijn initiatieven op dat terrein. Klein en tenger als hij is, verzet hij bergen om het lot van aangespoeld wrakhout uit vreemde landen te verzachten. Dat doet hij in de wetenschap dat er onder de algen en wieren die dat wrakhout op zijn drift meenam soms heel wat schatten en kwaliteiten verborgen zitten. Het voorval met Van Bellingen dat breed in de pers werd uitgesmeerd toverde het schaamrood op Jozefs' wangen. Op 21 maart as. gaan de burgers van Sint-Niklaas op de dag tegen het racisme dan ook massaal vreemd. Zij willen het licht laten schijnen op al die Belgen die geen koudwatervrees aan de dag leggen voor inwoners die niet aan de frites-met-stoofvlees cultuur zijn ontsproten. En die Belgen zijn nog altijd talrijker dan hun antagonisten. Blank, zwart, rood, geel geven elkaar daarom op die datum symbolisch het ja-woord in diverse talen. Daarmee willen zij gestalte geven aan het grootste multiculturele huwelijk van Vlaanderen. Reeds meer dan 300 koppels uit alle hoeken van het land en zelfs daarbuiten schreven zich in. De kandidaten moeten vijf uitdagingen aangaan die betrekking hebben op huwelijk en multiculturaliteit. De apotheose van het evenement is de huwelijksceremonie die schepen Van Bellingen voltrekt voor alle mensen die wel door hem gehuwd willen worden en verder kijken dan de huidskleur. Het geheel word omlijst door allerlei randanimatie.
Als daar ooit zwangerschappen van komen komt er zoiets als een massadoop!
Vroeger hield ik alleen van je ogen. Nu ook van de kraaiepootjes ernaast. Zoals er in een oud woord als meedogen meer gaat dan in een nieuw. Vroeger was er alleen haast
om te hebben wat je had, elke keer weer. Vroeger was er alleen maar nu. Nu is er ook toen. Er is meer om van te houden. Er zijn meer manieren om dat te doen.
Zelfs niets doen is er daar één van. Gewoon bij mekaar zitten met een boek. Of niet bij mekaar, in 't cafè om de hoek.
Of mekaar een paar dagen niet zien en mekaar missen. Maar altijd mekaar, nu toch al bijna zeven jaar.
De kogel is eindelijk door de kerk. En Osama Bin Laden of al Qaida hebben daar hoegenaamd niets mee te maken. Met ingang van 1 mei geeft ondergetekende er namelijk halftijds de brui aan. In plaats van 38 uur zal zijn nog slechts 19 uur per week haar talenten vergooien aan vzw Leed en Lompen. Gedaan met het strooien van zwijnen voor de paarlen. Gedaan met het puren van een royaal inkomen uit andermans leed. En wel om redenen van strikt hedonistische aard: wein, man und gesang om maar meteen man en paard te noemen. De boog kan niet altijd gespannen staan.
Karel de coördinator wilde kort op de bal spelen en schreef meteen een vacature uit om duimen en vingers van af te likken. Gezocht: persoon m/v) die rond integratie wil werken, gedreven door het multiculturele ideaal en op goede voet met de wonderen der schepping. Rock en Roll gegarandeerd. Wie schetste onze verbazing toen bleek dat we met een knelpuntvacature opgescheept zaten. In heel Antwerpen was er geen kat te vinden die zich met dat profiel wilde identificeren. Tenzij de opgedaagde kandidaten beroepswerklozen waren die veinsden dat ze vreemdelingen en de islam rauw tussen de boterham lustten. Karel pleegde terstond een telefoontje met Frank Van den Broucke. Hoe het zat met die activeringsideeën die hij daar in Engeland aan de universiteit van Oxford had opgestoken, vroeg hij met de nodige piëteit. Was daar na ruggespraak met Margaret Tatcher nog iets van in huis gekomen? Want hier in de Scheldestad was daar weinig van te merken.
Wat Frank nadien achter onze ruggen bedisselde kunnen wij alleen maar gissen. Blijkbaar nam hij contact op met de Antwerpse VDAB. Feit is dat vzw Leed en Lompen kort nadien bestormd werd door een geactiveerd zootje ongeregeld dat zich na lang porren uit de sociale hangmat had losgerukt.
Kandidaat nummer één was een cultureel hoogstaand metroseksueel, vriendelijk en voorkomend, dat wel, en heus wel aantrekkelijk met die cosmetica van Yves Saint-Laurent op ogen en lippen. Maar tijdens de test met de manifestatie-simulator viel hij hopeloos door de mand, omdat hij zijn pasgelakte nagels niet wilde bruskeren en in tranen uitbarstte toen een molotovcocktail rakelings langs zijn perineum scheerde. Een beetje streetcredibility is voor de aangeboden betrekking anders een must.
Kandidaat nummer twee was een onvervalste macha, een power girl met stilettohakken, zwarte netkousen en een cleavage waar de Grand Canyon bij verbleekte. Zij deinsde er niet voor terug om al haar charmes te gebruiken om de maatschappelijke ladder te beklimmen. Toen wij naar haar curriculum vroegen, gaf zij een versie van Madonnas into the groove ten beste waar wij niet van terug hadden. Na deze krachtprestatie stond zij halfnaakt voor Karel. Een truukje dat misschien verf pakt in de privésector, maar in het wereldje van de geitenwollen sok op luid hoongelach wordt onthaald. Beweert Karel. Hoewel ik hem vijf keer zag slikken.
De derde kandidaat droeg een bomberjack en lonsdale kleren en maakte ons meteen diets dat hij wel eens komaf zou maken met dat gespuis. Opgelucht haalden wij adem. Eindelijk toch iemand die het durfde opnemen tegen vreemdelingenbashers. Totdat bleek dat hij zich op de studiedienst van het Vlaams Belang waande. Was dat even een opdoffer. Het leek wel of wij de bokshandschoen van Filip Dewinter ergens midscheeps tussen de ribben geplant kregen.
En dit is maar een greep uit de bonte stoeterij van would be kandidaten die door het VDAB naar ons hoofdkwartier werd gestuurd. En dan maar zeuren over die bedrijven die illegalen aanwerven om jobs te doen die specifieke kwaliteiten vereisen. Een optie die wij momenteel ook in overweging nemen. Eén ding is wel zeker, een anti-racistische houding is dan gegarandeerd.
Noot: iedere gelijkenis met personen of ideeën is louter toevallig
Hij at zijn bord leeg alsof hij net een hongerwinter achter de rug had, bietste met behendige vingers een sigaret uit mijn handtas en leunde toen lui achterover op zijn stoel met de handen in zijn nek. Een fractie later legde hij met behulp van zijn spiegeltje zijn haar in de juiste plooi om met des te meer star quality te lonken naar de donkere schoonheid achter de kassa. 5 hoofdzonden in een tijdsbestek van amper 10 minuten. Hallelujah, mijn zoon is allesbehalve een watje. Paus Gregorius I, fervent bestrijder van het kwaad, draaide zich wellicht zuchtend om in zijn graf.
Voor mij, daarentegen, waren deze tafereeltjes balsem op de ziel. En dat heeft alles te maken met mijn eigen kerkelijke verleden. Immers, ik ben nog van de generatie die met veel schuld- en zondebesef werd grootgebracht. De duivel woonde bij ons om de hoek en het zwakke vlees liet geen kans onbenut om bij hem op de koffie te gaan. De duivel was inderdaad aangenaam gezelschap in een tijd van onthechting en alomtegenwoordige verbodstekens. Altijd in voor een pretje, steeds wat verboden lekkers in huis en een bron van inspiratie bij het herzien van de catechismus. Dat heilige boekje moest enigszins worden aangepast om god voor een burn out te behoeden. Want zeg nu zelf, een god die zich zowel in de hemel, op de aarde als op alle plaatsen bevindt, zit binnen de korste keren toch op zijn tandvlees. Of niet soms?
Maar die zondige escapades en kuiperijen met dat addergebroed werden uiteraard met de nodige boetedoening bestraft. Waardoor de boog der deugdelijkheid weer veel te gespannen ging staan. En een nieuwe zondige dijkbreuk zich aandiende. En zo was de cirkel rond.
De vastentijd was de periode bij uitstek om het ingebakken kwaad uit lijf en leden te schudden. Het begon al op de ochtend van aswoensdag. Voor dag en dauw werden we gewekt om naar de kerk te gaan. Een flinke wasbeurt bracht ons in de vereiste staat van genade om het lichaam van christus te ontvangen. Een ontbijt zat er niet in, want de hostie mocht enkel in nuchtere toestand genuttigd worden. U raadt het al, onze maag zou de hele voormiddag blijven rammelen als een missiebusje dat op een regime van koperen kwartjes stond. Eenmaal in de kerk werden we geacht neer te knielen op stoelen met een rieten zitting. Het riet trok diepe striemen in de knieën en in de onderbenen om ons eraan te herinneren dat het leven allesbehalve een pretje was. Dat belette evenwel niet dat we halverwege de dienst ook nog eens naar de communiebank moesten strompelen waar de priester met een stempel een zwart kruis op ons voorhoofd drukte, mompelend: 'uit stof en as ben je geboren, en tot stof en as zul je wederkeren'. Dat was alvast heugelijk nieuws om de dag mee te beginnen. Maar voor een mens met een gezonde eigendunk en levensdrift was het hoe dan ook een kwelling om de hele dag met dat kaïnsteken rond te lopen. Amper de kerk uit, veegden wij het onding dan ook meestal af met een maagdelijk witte zakdoek.
Geen man overboord, evenwel. Een bende handige jongens had een heel zakenimperium opgebouwd op het remediëren van kerkelijke accidenten. Tegen betaling - in goederen of nature - hielpen zij je aan een nieuw kruis middels een kurk en wat kachelroet, zodat je als bij thuiskomst kon aantonen dat je je kerkelijke plicht gedaan had. Ik sta nog steeds in het krijt bij een aantal van die handige harry's, vooral nadat ze bij de plaatselijke dorpspastoor wisten te bedingen dat een als doodzonde gequoteerd vergrijp in the right time and the right place aanzien werd als een pekelzonde. Yes, ook in het onderhandelen van de strafmaat waren ze bedreven. Gelukkig zijn ze ondertussen niet meer geïnteresseerd in betaling in natura. Maar dit terzijde.
Na het vrij omslachtige ritueel van aswoensdag begon de vasten pas goed. Snoepen was verboden en snoepjes spaarde je op in een grote blikken doos. Koning Boudewijn en Koningin Fabiola keken er vanaf het deksel hoogst persoonlijk op toe dat er aan het lekkers niet werd geraakt. Hoe meer snoepjes je spaarde hoe hoger je steeg in de heiligen-hitparade. En als snel ontstond er een hele handel tussen broertjes en zusjes om snoepjes in te ruilen voor bepaalde gunsten. Op het einde van de vasten werd de doos in het bijzijn van de ouders geopend en kon je alles in één keer opeten.
Maar diegene die het minste snoepjes gespaard had kon zich wel aan een standje verwachten. Gelukkig waren de mensen ook goedgelovig in die tijd. Indien je niet aan de verwachtingen voldeed kon je nog altijd roepen: mirakel! mirakel, mijn voorraad snoepjes is gehalveerd. Niemand zou die boude uitspraak in twijfel trekken. Mirakels waren toen zowat de soap-feuilletons van de gemiddelde burger, en het stond buiten kijf dat een nachtelijk dwalende engel zich aan de verborgen verleiders vergrepen had. Alles bij elkaar genomen maakten de absurde geboden en verboden van de christelijke leer dat kinderen inderdaad leerden liegen. Ik ben maar wat blij dat mijn zoon met heel wat minder complexen is opgegroeid.
Soms kom je in het Antwerpse nachtleven wel eens boeiende personen tegen. Typetjes die als het ware uit een aflevering van 1000 zonnen en garnalen zijn geplukt. Zwervers, wereldreizigers, oudstrijders, bohémiens. Mensen met eelt op de ziel, en een smeulend vuur in de ogen. Doordrijvers met een uniek verhaal, een bizarre geschiedenis, een interessant beroep.... Zo raakte ik gisteren aan de praat met een cipier van de gevangenis in de Begijnenstraat. Ik ga er namelijk van uit dat je nooit genoeg connecties kan hebben. Een mens weet nooit wat de toekomst brengt.
De man trachtte met hart en ziel een zinvolle invulling aan zijn werk te geven. Want één ding is zeker, cipiers zijn niet enkel de bewakers van cellen en gevangenispoorten, zij hebben ook een maatschappelijke functie. Zij zijn het klankbord van mensen die op één of andere manier over de schreef zijn gegaan... Niet zelden ontwikkelen zij gevoelens van sympathie voor bajesklanten, ook al hebben die de meest afgrijselijke misdaden op hun geweten. De cipier in kwestie had Hans Van Temsche een aantal weken onder zijn hoede gehad. Jawel, die kerel die zich even Rambo waande. Toen ik opwierp dat ik het bizar vond dat een snaak die blindelings drie mensen neerschoot interesse had voor dierkunde, ging hij in de verdediging. Hans Van Temsche was een doodbrave kerel, die op een gegeven ogenblik een kortsluiting in de hersenen had meegemaakt. Punt. Andere lijn. De meest beklijvende anekdote uit zijn carrière was evenwel de volgende:
Een man van 70 jaar vermoordde de vrouw waarmee hij al 50 jaar getrouwd was. De maatschappelijk werker van de gevangenis vroeg hem waarom hij zich op die gezegende leeftijd alsnog van zijn vrouw ontdeed. Zegt die man: wij waren 50 jaar getrouwd, en iedere dag vroeg ik aan mijn vrouw of ze alstublieft geen zout op de aardappelen wilde doen. En zij bleef maar volharden in den boze. Tot het me op zekere dag te veel werd. Toen heb ik haar in een vlaag van woede van kant gemaakt.
Zou het dan toch kunnen dat verveling en sleur als een bijtend zuur inwerken op de geest van sommige mensen tot er iets knapt?
Ik moest onmiddellijk denken aan Willem Elsschot die op een mooie dag tot de vaststelling kwam dat zijn vrouw oud en lelijk was geworden en de aanvechting kreeg om haar de hersenen in te slaan. Bij deze dus:
Het Huwelijk
Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd
in d'ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven,
haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven
toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.
Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard
en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren,
hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren
en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.
Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond
het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen.
Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen,
en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen
en rennen door het vuur en door het water plassen
tot bij een ander lief in enig ander land.
Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
Alles kan ik verdragen het verdorren van de bonen, stervende bloemen, het hoekje aardappelen kan ik met droge ogen zien rooien, daar ben ik werkelijk hard in. Maar jonge sla in september net geplant, slap nog In vochtige bedjes, nee.
Dit stukje schreef ik als antwoord op de droomuitdaging van Speedy
Jeannie zat op een bankje en keek met kleine, vermoeide oogjes naar het scorebord waarop dansende en tollende cijfers haar lot bezegelden. Een hoge score zou haar tal van voordelen opleveren, wist ze. De aandacht en bewondering van haar ouders, de barbiepop waar ze al zo lang van droomde, een snoepreisje naar Disneyland. Maar owee als ze de duimen moest leggen voor haar meeste geduchte concurrente, Lilly Rose, de bloem van Wisconsin. Dan was het einde zoek. Haar trainingsprogramma zou met ettelijke uren worden uitgebreid. En van spelen zou er zo goed als niets meer in huis komen. Daar kon je donder op zeggen.
De catwalk in het middel van de zaal lag er verlaten bij. De kinderen die er even voordien nog als aankomende fashionista's overheen paradeerden waren uitgezwermd over het feestgebouw en wijde omgeving. De ouders troepten samen voor het podium waarop de uitslag zou bekend gemaakt worden. De ouders van Jeannie stonden op de eerste rij. Ze kon de spanning van hun gezicht aflezen. Hier hadden ze een heel jaar naar toegeleefd. Naar dit 'moment de gloire van hun kleine oogappel'. Hun prinsesje dat met een beetje geluk en heel veel wilskracht kon uitgroeien tot een echte 'queen'. Van de catwalk of van het witte doek, dat moest de toekomst nog uitwijzen. Maar schitteren zou ze, zoveel was zeker. Vooral haar moeder was de spindokter geweest achter Jeannie's eerste stapjes in de showbusiness. Zij hield de touwtjes in handen, zette de krijtlijnen van het oefenschema uit en bewoog hemel en aarde om haar plannen te verwezenlijken. Ooit had ze er van gedroomd om zelf carrière te maken in de wereld van glitter en glamour. Maar het faillissement van haar vaders bedrijf trok een lelijke streep door de rekening. Een theater- of zangopleiding kost immers stukken van mensen en dat kon de ouwe heer niet langer ophoesten. En zo was de eens zo ambitieuze vrouw gestrand in een huwelijk waarin haar rol beperkt bleef tot die van moeder en echtgenote. Wassen, koken en strijken waren haar voornaamste bezigheden. Het was een lot waar ze zich nauwelijks mee kon verzoenen. Een bittere pil met een wrange nasmaak. En dus had ze nu al haar hoop gesteld in Jeannie. Jeannie zou slagen, waar zij gefaald had. Zij zou een meteorenregen veroorzaken, waar haar ster was uitgedoofd. Zij zou beroemd worden, de handen schudden van vooraanstaande kunstenaars en politici en over de tong gaan van al die mindere goden die haar omwille van haar succes en haar gelukkig gesternte zouden benijden. En de moeder van het prijsbeest zou uiteraard een graantje meepikken van al dit hemelse manna. Al was het maar in de vorm van afgeleide roem. Want was zij tenslotte niet de muze die het ruwe talent in goede banen had geleid? Zoals de moeder van Brooke Shields. Of die van Britney Spears?
Het van de pot gerukte project had de ouders van Jeannie al handenvol geld gekost. 600 dollar per maand voor de kapper en make up. 1500 dollar maandelijks voor een coach die Jeannie de kneepjes van het vak leerde: hoe ze een sierlijke revérence moest maken, bijvoorbeeld of hoe ze een puntgave pirouette kon uitvoeren op de toppen van haar tenen.
Aanvankelijk had Jeannie de hela heisa rond haar persoontje maar wàt cool gevonden. De roze glitterjurkjes, de glinsterende armbanden en oorbellen, de warme gloed van de schijnwerpers die als een liefkozing over haar gezicht gleed. Ze had het gevoel dat ze een prinses was uit een sprookje. Eentje die met een gouden lepeltje chocoladetaart en romige ijspralines at en met een vingerknip een heel legertje lakeien voor zich kon laten opdraven. Om nog maar te zwijgen van de cadeautjes die ze in de wacht wist te slepen: de pluchen beesten, de poppen, de elektronische gadgets. Maar naarmate haar ster aan het kindersterren firmament rees, werden de eisen van mammalief dwingender. De verhaallijn van het sprookje werd grimmig. De frequentie van de trainingen werd opgevoerd en Jeannie werd van wedstrijd naar wedstrijd gesleept: de Miss-Doll verkiezingen in Alabama, de strijd om de titel van appelkoningin in Toronto, het vuurvliegjesconcours in Anchorage. Tot overmaat van ramp verloor ze haar twee voorste tanden. Een normaal verschijnsel voor een kind van zes jaar, maar haar moeder ging te keer alsof het Armageddon nabij was. Ze liet een dure tandprothese maken en om het plaatje te vervolledigen gaf ze de kapper de opdracht haarextensies tussen Jeannies natuurlijke haarlokken te weven. Het kind ging van langsom meer op een miniatuur uitvoering lijken van de botox beauties uit Hollywood. Een slachtoffer van progeria met ideale maten. Maar al die poeha was nu eenmaal nodig als je hoge ogen wilde gooien in het circuit van schoonheidswedstrijden. Ook deze wedstrijd die het kruim van de kindsterren verzamelde vergde trouwens het onderste uit de kan...
In de zaal was de prijsuitreiking inmiddels begonnen. De presentator van dienst had er een handje van weg om de spanning op te drijven. Telkens als hij een naam afriep, wijdde hij uit over details die er in het geheel niet toe deden. De winnaars zouden als laatsten bekend gemaakt worden en het publiek had dan ook het kookpunt bereikt. Jeannies moeder was een zenuwinzinking nabij. Het zweet liep in straaltjes van haar voorhoofd. Ze depte haar droge lippen met een natte zakdoek en had het gevoel dat ze in een hogedrukcabine zat die de lucht uit haar hoofd perste. Het deelnemertje dat als vijfde eindigt, heeft een fantastische toekomst in het vooruitzicht, orakelde de Amerikaanse Luc Appermont, ze is mooi, lief en heeft voor haar leeftijd ontzettend veel stijl en bravoure. Haar naam is .Jeannie Aberdeen! Een luid applaus barstte los maar Jeannies moeder kon haar tranen van teleurstelling niet bedwingen. Slechts vijfde. Ze had zo gehoopt dat Jeannie bij de drie eerste zou eindigen. Ze keek om zich heen om Jeannie een verwijtende blik toe te sturen. Het duurde even voor ze haar dochter in het vizier kreeg. Jeannie was op het bankje in slaap gevallen. Ze droomde dat ze verstoppertje speelde met haar vroegere vriendjes. 'Wie niet weg is, is gezien!' riep ze luidkeels.
Lilly Rose won deze schoonheidswedstrijd met ruime voorsprong.
Internationale Vrouwendag. Una giornata particolare voor de helft der mensheid. Vrouwen hijsen de vlag. Feministen van het eerste uur ontkurken de champagneflessen, en dat in een outfit die hun vrouwelijke vormen niet langer verhult. Er uitzien als een babe en toch op je strepen staan, het mag weer. De soepjurk hangt inmiddels aan de kapstok, en ook de bedoeinentent heeft als vestimentair statement afgedaan. Maar is er wel reden om te feesten?
100 jaar vrouwenstrijd, de opkomst van de nieuwe man en het ritsprincipe kunnen immers niet verhinderen dat verkrachting in onze maatschappij eenzelfde soortelijk gewicht heeft in het gerechtelijke plonsbad als, pakweg, fout parkeren. Tussen 2000 en eind 2005 kreeg het gerecht in totaal 17.301 verkrachtingszaken te verwerken. Van al die dossiers was op 10 juli 2006 nog maar 17% naar de strafrechter verwezen. 43% was gewoon geseponeerd. En dat aantal kan nog toenemen, omdat in 10% van de dossiers het onderzoek nog bezig is. In 49,5 % van de geseponeerde zaken zijn er onvoldoende bewijzen om de strafzaak door te zetten, in 19% zijn de daders onbekend en in 12% is er wel een klacht maar helemaal geen misdrijf.
Dat doet een aantal vragen rijzen: wordt verkrachting misschien nog te zeer gezien als een niet berekend risico van het vrouw-zijn dat door geen enkele polis wordt gedekt? Die indruk krijg je althans. En dat terwijl de hoeders van het Oorlogs- en Volkerenrecht onlangs duidelijk kleur bekenden: verkrachting in oorlogstijd is niet langer een onvermijdelijk bijproduct van het strijdgewoel, de kers op de taart van de overwinning als het ware, maar een misdaad tegen de mensheid. Helaas waren die verordeningen en decreten in voormalig Joegoslavië en Rwanda uiteindelijk ook een maat voor niets. Slechts een handvol verkrachters werd op de valreep veroordeeld.
There is something rotten in the state of mankind, my dear Horatio. Maar waar zit de beurse plek? Eén en ander is wellicht te wijten aan het feit dat vrouwen in de gerechtelijke wereld nog steeds met een vergrootglas moeten gezocht worden? Het glazen plafond, weet je wel? De gemiddelde rechter is mannelijk, blank en welgesteld en behoort in die hoedanigheden tot de klasse die de lakens uitdeelt. Zou het kunnen dat sommige gerechtsdienaren een vorm van empathie ontwikkelen voor seksuele delinquenten die zich door hun driften laten meeslepen. Of zien zij vrouwen nog te zeer als uitlokkende factoren die door wulpse kleding en vrijpostig gedrag het beest in de man wakkermaken. Vrouwen kunnen zich maar beter wapenen en voortdurend met een scheermesje op zak lopen om in geval van nood een paspoort in hun aanrander te kerven? Pepperspray is tot nader order maar een afschrikkingsmiddel en zal niet bijdragen tot de bewijslast. Of misschien moesten we de maagdengordel maar terug invoeren. Die heeft tijdens de kruistochten de perverten ook tot langharig werkschuw tuig gereduceerd. Mannen komen van Mars, vrouwen komen van Venus en honden komen van Pluto. Yeah, right?
Rejoice! Rejoice! De driedimensionele televisie komt er aan. Dat verklaarde een briljante en deswegens ook enigszins gestoorde man gisteren in prime time op Canvas. Hij loensde een beetje en gleed uit over zijn s-klanken, maar zijn credentials logen er niet om. Professor in de electro-mechanica, meneer. Of wat had u gedacht. Hij wist alles over deeltjesversnellers en fotonen en maakte ons in een mum van tijd wegwijs in een wereld van voxels en Cartesiaanse coördinaten. Een aha-erlebnis bleef achterwege, maar toch een stuk of wat kilobytjes wijzer mochten wij met eigen ogen aanschouwen hoe een dobbelsteen in volle lengte, breedte en diepte over een TV-scherm rolde, en hoe dat de evolutietheorie van Darwin op losse schroeven zette. Hoe precies werd me niet duidelijk. Iets met celdeling en fotosynthese. Zei mijn wetenschappelijk brein. Dat tussen haakjes altijd onvoldoendes haalde. En de wet van Newton niet van een integraalrekening kan onderscheiden. Zet dus niet al je geld in op mijn conclusies. Maar goed. Dit terzijde. Want was die 3D-tv niet het ultieme gadget waarop wij zaten te wachten. Was dat niet de dooddoener die ons ervan weerhield om gezin en carrière in de steek te laten? Ja toch! Redenen om te feesten dus. Aldus het partybeest in mij.
Alleen, er zijn dingen die ik liever niet in drie dimensies op mijn netvlies geprojecteerd krijg. Margriet Hermans bijvoorbeeld of Celie Dehaene. En al helemaal niet op een breedbeeldscherm. Je zou je temidden van een invasie van de homosauriërs wanen. Ergens vanuit het pleistoceen. En vrezen dat die mastodonten zich in je porseleinkast gaan nestelen. Om er voorgoed te blijven. Stel dat het TV-toestel door die overdaad aan voxels gaat kantelen en op jouw vege lijf terecht komt. Je kan het wel schudden nadien. Of net niet. Met al die protheses.
En ik heb nog zo'n aantal bedenkingen. Immers, een 3D-TV noopt tot een respectvolle houding. Je gaat niet zomaar eventjes languit op de bank liggen om je favoriete programma te bekijken. Je moet alle dimensies van het gebeuren in opperste concentratie in je opnemen. De beelden zijn bovendien zo levensecht dat chips, booze en junkfood al helemaal uit den boze zijn. Je zit als het ware midden in de woonkamer van de familie Brady in 'Days of our lives'. Of in de keuken van Brooke en Ridge in ''The Bold and the Beautiful'. En bij een deftige familie ga je toch niet zitten likkebaarden of luidop smekken. Dus zit je kaarsrecht voor het scherm. Zonder knabbeltje. Tenzij je je onderlip tot die alimentaire species rekent. Gezellig is anders. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat die hele hype rond 3D-TV doorgestoken kaart is. Dat het om een project gaat om de sociale cohesie te versterken. Om de mensen terug de straat op te jagen, in elkaars armen, om samen gezellige dingen te ondernemen. Weg met de verzuring. Of niet soms?
Nou breekt mijn klomp. Kreeg ik zopas een uitnodiging van de Scientology Church - u leest het goed: Scien-to-lo-gy Church - of ik hun receptie ter ere van 'Gelijke Kansen' met mijn innemende zelve wilde vereren. Of ik mijn spitante persoonlijkheid ten dienste van het goede doel wilde stellen. Er zouden veel genodigden uit de integratiesector aanwezig zijn gaven ze me nog mee. Als smaakmakend toemaatje. Wellicht om de muffe appelflap de glans van een goudgele oliebol te geven. Huuh? Verdraaid nog aan toe zeg, why me? Wat heb ik met deze gedoodverfde sekte gemeen. Deze pseudo-filosofische cultus die tegenstanders tegen de muur plakt met juridische spitsvondigheden. Die volgelingen indoctrineert en het geld voor prijzige cursussen gewetenloos uit hun zakken klopt. Dat vadertje Scientology afvalligen sociaal vermoord en stalkt om ze tot inkeer te brengen wil ik desnoods nog door de vingers zien. Ieder blazoen heeft recht op minstens één vlek. Maar daar houdt de rek ook op. Er zijn grenzen aan het begripsvermogen. Dzjeezes! Weten ze dan niet dat vzw Leed en Lompen de humanistische principes hoog in het vaandel draagt. Dat zij vrijheid van denken met hand en tand verdedigt? En trouwens! Met welk recht organiseert een instituut dat in eigen rangen het recht van de sterkste en rijkste hanteert een receptie ter promotie van Gelijke Kansen? Ik ben Tom Cruise niet, mister Hubbard, en heb net iets meer herseninhoud dan Victoria Beckham. Hoop ik. Aan mijn lijf geen polonaise!
Dat was tenminste wat ik had willen uitroepen. Maar dat was buiten nieuwsgierig Aagje gerekend. Aagje wou er weer alles van weten. Zijn die Scientology-mensen echt zo geschift als beweerd wordt? Lopen zij rond met de beeltenis van Ron Hubbard, hun geestelijke vader, op de arm getatoeëerd. Hebben zij een holle, lege blik na evacuatie van de grijze hersencellen. Zouden zij mij met gewiekste praktijken tot hun leer proberen te bekeren? Want dat de exodus van het eigen ledenbestand dermate groteske proporties aanneemt dat zij uit pure noodzaak de wolf in de schaapsstal uitnodigen staat buiten kijf. Geloof me vrij! Ik ben niet van gisteren. Ook ik heb in de kranten gelezen dat de zieltjeswinners van Scientology na de overheidsdiensten de zachte sector proberen te infiltreren. Dat zij in ziekenhuizen werden gesignaleerd en in daklozenwerkingen. En dat zij daar van jetje gaven. Nieuwe leden probeerden te ronselen. Met de E-meter in de aanslag. Die zogenaamde gratis persoonlijkheidstest die de sleutel is tot meer gelukzaligheid.
Ik lag met mezelf in tweestrijd, zoveel was zeker. Mijn verstand zei neen, negeren die hele handel, laten sudderen in eigen nat. Maar de onderbuik wilde ruiken, proeven, aftasten. Dus hebben die twee het op een akkoordje gegooid. Ik ga naar die receptie, maar enkel volgens het principe van 'gelijk oversteken'. Zij mogen mij een wijle bestoken met wervende reclame, ik krijg de kans om een aantal humanistische beginselen uit de doeken te doen. Als daar zijn: vrijheid van meningsuiting, het recht te leven zonder dwang, het recht op een persoonlijke levenssfeer, en meer van dat fraais. Een receptie ter ere van 'Gelijke Kansen' hebben ze me immers beloofd! Quoi!
Afkomst doet er meestal niet toe in de muziekwereld. Een straatveger die tijdens een crochetwedstrijd Placido Domingo naar de kroon steekt is net zo goed een zanger als de weledele Marianne Faithfull die haar stembanden met de freesboor bewerkt. De afkomst van Ayo, edoch, is op zijn minst origineel te noemen. Ayo werd in Keulen geboren uit een zigeunermoeder en een Nigeriaanse vader. Haar naam betekent 'vreugde' in het Yoruba, al dekt die vlag niet helemaal de lading. De biografie op haar site leest als een aflevering van de Oprah Winfrey-show. Al op jonge leeftijd krijgt ze een aantal plagen van Egypte over zich heen.
Maar ze heeft ook leuke herinneringen aan haar jeugd. Ze groeide op met de muziek van Bob Marley, Fela Kuti, Pink Floyd, Bunny Wailer en last but not least: Prince Sunny Adé, 'the hero of Juju music'. Dat verklaart enigszins het donkere pigment van haar muzikale voorkeur. Om haar muziek ten volle te begrijpen moeten we teruggaan naar de meest turbulente episodes uit haar kinderjaren. Toen ze zes jaar was, geraakte haar moeder verslaafd aan de drugs. De spuit en 'Sister Morphine' zetten een flinke domper op Ayo's geluk en ze begon te oefenen op piano en gitaar om uiting te geven aan haar gevoelens van verwarring.
Tegelijk trachtte ze voor zichzelf uit te maken welke droom ze wilde najagen. Zo kwam ze op haar 21ste terecht in Londen waar een deel van haar Nigeriaanse familie woonde. Later ontdekte ze New York waar ze haar muzikale identiteit gestalte gaf: 'New York is een echte smeltkroes. Ik vond er de gedroomde producer, een man die het beste in me naar boven wist te brengen.' In New York bracht ze haar eerste plaat uit. Ze pendelde tussen 'the big apple' en Parijs, waar ze in de buurt van 'Les Halles' een vaste stek gevonden had. In de lichtstad werd ze in minder dan geen tijd een muzikale revelatie. Ze trad op met diverse muzikale grootheden, o.a. in het Elysée-Montmartre. Sommigen noemen haar de nieuwe Tracy Chapman. Maar dat is een understatement want ze heeft wel degelijk een heel eigen vocaal palet. Ayo laat zich evenwel niet graag in vakjes onderbrengen. Ze ontkent met klem dat haar muzikale stijl onder de noemer 'New Soul' geplaatst moet worden. Onlangs trad ze op in Nederland en de zaal ging door de knieën voor haar charmes en innemendheid. Haar muziek en manier van optreden is naar verluidt even krachtig als kwetsbaar. Ondanks een forse verkoudheid, nu en dan pauzerend voor keelpastilles en het insmeren van haar hals met een soort tijgerbalsem, zette ze er de beuk in. Zie hier de uitvoering van Down On My Knees, de hit waarmee ze dit jaar doorbrak. Meer info vind je op haar website: http://ayomusic.artistes.universalmusic.fr/
Mijn voormalige schoonouders hadden een wel erg morbide gevoel voor humor. In hun tuin stond een heuse grafzerk met de inscriptie: 'Hodie Mihi Cras Tibi, vrij vertaald: vandaag ik, morgen ben jij aan de beurt. Iedere keer als ik in dat lustprieel een saffie ging roken, voelde ik de adem van de dood in de nek.Maar een poging doen om te stoppen met roken, ho maar! Toch vind ik grafschriften schrijven een erg leuke bezigheid. Dit is voor mezelf bedoeld:
Hier rust Stien met haar hart van goud Bij leven en welzijn een echte internaut Maar bij het schrijven ging het fout Haar taal was immers veel te stout Vandaar die klap met een stuk hout Hier ligt ze nu, stijf en koud
Menck Hier ligt hij dan, die grote Menck Schrijven was zijn leven Maar toen zijn pen in tweeën brak Heeft hij de geest gegeven
Raf Rust zacht jij lieve Raf Jij had iets vreemds met kranten Maar zij bleven doof voor jouw verhaal Dat bracht jou tussen de planten
Zapje en Moose Hij hield van Nimf, zij hield van Moose De passie sloeg in als een clusterbom En dankzij dat donderjagen met elkaar Gingen zij jubelend het hoekje om
Philou Ik was bij leven een epicurist 11 was mijn lievelingsgetal Toen elf op een mooie dag achtendertig (?) werd Kwam ik subiet ten val
Nog kandidaten. Of zullen we een gezamenlijke wedstrijd doen?
Leuke grafschriften:
Hamlet To be or not to be Dat boeide mij het meest Maar zijn of niet-zijn is voorbij Nu ben ik er geweest
Advocaat Gebrek aan werklust Kan men mij niet verwijten Ik arbeid nog postuum Ik ben voor altijd pleiten
Streaker Midden op straat Helemaal bloot Zie hier het gevolg Ik schaamde me dood
Niemand In ieder graf ligt wel iemand Een dwaas die dat betwist Hier echter ligt niemand Want hij kon niet worden gemist
Roddelaarster Ik ben even afwezig En vraagt u waarheen Ben twee graven verder Bij juffrouw Van Veen
Laatste Wie om een grafschrift lacht Die zal dat ooit berouwen Nu lach je om dat van mij Straks lacht men om het jouwe
Narcist Ondanks dat ik dood ben Volg ik mij nauwlettend Nou, een ding weet ik zeker Ik mis mezelf ontzettend
Joost van den Vondel Het hemelse gerecht Heeft mij ten langen leste Als rijmelaar betrapt Nu lig ik bij De Slegte
Vakbondslid Ik lig hier onverzorgd Maar ik wist het vooraf Men wordt enkel verzorgd Van de wieg tòt het graf
Goochelaar Bij mij verdween van alles Van duiven tot konijnen Dit is mijn beste truc Ik liet mijzelf verdwijnen
Bollenboer Ik lig mij hier al jaren Enorm te verwonderen Nu zie ik dan de bollen Ook een keer van onderen
Manager Ik heb gejacht, ik heb gejaagd Ik zeg het onomwonden Ik heb hier op dit kerkhof M'n eerste rustplaats gevonden
Atleet Voor mij was het voornaamste De conditie van mijn lijf Dat heb ik ook tegen doodgaan Des anderen daags ben je stijf
Acteur Zie hoe ik een rol Mijzelf in kon leven Die laatste sterfscene Daar ben ik in gebleven
Rutger Kopland is een dichter naar mijn hart. Ik hou vooral van de eenvoud van zijn pennevruchten en de manier waarop hij de alledaagsheid in beeldende termen weet te vatten. Voor iemand die lyrisch wordt van een krop sla en dat ook treffend in woorden en metaforen giet kan ik alleen maar respect opbrengen. Kopland was ook een groot bewonderaar van Herman De Coninck, die eveneens wars was van te gekunstelde gedichten.
Rutger Kopland, pseudoniem van de op 4 augustus 1934 te Goor geboren Rutger Hendrik van den Hoofdakker, woont in Glimmen (NL). Hij is dichter, psychiater, essayist en emeritus hoogleraar biologische psychiatrie. Kopland woonde van 1941-1946 te Bussum, van 1946-1951 te Assen waar hij het gymnasium volgde. Hij studeerde geneeskunde te Groningen (1951-1959). Kopland kan een van de populairste Nederlandse dichters genoemd worden: zijn bundels beleven herdruk op herdruk en bij de verkiezing van De Dichter des Vaderlands kreeg hij net enige stemmen meer dan Gerrit Komrij - maar Kopland bedankte voor de eer. Rutger Kopland kreeg o.a. de Jan Campertprijs 1970 en de PC Hooftprijs 1988.
Weggaan
Weggaan is iets anders dan het huis uitsluipen zacht de deur dichttrekken achter je bestaan en niet terugkeren. Je blijft iemand op wie wordt gewacht.
Weggaan kun je beschrijven als een soort van blijven. Niemand wacht want je bent er nog. Niemand neemt afscheid want je gaat niet weg.
U kan het pervers van mij vinden, maar de oscaruitreiking is een gebeurtenis die ik voor geen geld ter wereld wil missen. Akkoord, het is decadent om zich te vergapen aan een wereld van nep en klatergoud, het is fout om je te identificeren met wereldsterren zoals Cameron Diaz of Leonardo Di Caprio. Evengoed is het ontzettend leuk om af en toe eens decadent te zijn. Of dacht u soms dat ik de vergelijking met de goden van het witte doek niet kan doorstaan. Ja, zegt u van de weeromstuit? Wel, u dwaalt mijn beste! Het witte doek heeft aan mij een natuurtalent verloren. Eén dat brandhout maakt van de protserige methodacting van James Dean en Marlon Brando en die hele godvergeten Actors' Studio. Vorige zondag zat ik dus weer aan mijn scherm gekluisterd om één en ander van snedige commentaar te voorzien. Als kenner en miskend talent heb ik dat recht. En ja hoor, de oscaruitreiking gebeurde ook dit jaar weer met de nodige pomp and circumstances, in een prachtige zaal met veel schoon volk. The place to be was dit keer het Kodak Theater in Los Angeles. Als vanouds flaneerden de genomineerde actrices voor de camera's in oogverblindenden galajurken, met geen andere bedoeling dan elkaar de loef af te steken en de ogen uit te krabben als de gelegenheid zich voordeed. De mannelijke sterren namen veeleer de houding aan van 'been there, done that', al zag je aan hun blik dat de adrenaline door het afgeborstelde lijf gierde.
Veel verrassends was er ook dit keer weer niet te beleven. De sterren die door de pers met stip als kanshebbers stonden genoteerd deden wat ze moesten doen: winnen!
Beste film: The Departed van Martin Scorsese. Martin mocht bij deze dus zijn eerste oscar in ontvangst nemen. Een schande dat dat al niet veel eerder gebeurde, want films zoals 'Taxi Driver', 'Mean Street', 'The Last Waltz', staan op het netvlies van een hele generatie gebrand. Echte meesterwerkjes zijn dat. Martins' commentaar: 'hebben jullie wel goed gekeken op het lijstje?'
Beste mannelijke acteur: Forest Whitaker voor de rol van Idi Amin in 'The Last King of Scotland'. Forest zat onlangs nog in een show van Oprah Winfrey die zwaar onder de indruk was van zijn prestaties in deze film. Maar ook de voltallige pers put zich uit in superlatieven over het huzarenstukje dat hij in deze prent neerpoot. Megacool dat zwarte acteurs tegenwoordig eindelijk naar waarde geschat worden. Die film ga ik dus beslist zien.
Al Gore kreeg de oscar voor beste documentaire voor zijn milieupamflet over de gevaren van het klimaatverandering. Of wat dacht u. Onheilsprofeten lagen altijd al in het bovenste laatje van Jan met de pet. In tijden van oorlog en rampspoed komt immers het fuifbeest in de mens naar boven!
Hellen Mirren werd de beste actrice dankzij haar verbluffende vertolking van Elizabeth II in 'The Queen'.
De oscar voor de Beste Buitenlandse film ging dan weer naar Florian Henck Von Donnersmarck voor 'Das Leben der Anderen', een film over het beklemmend bestaan in het Oost-Duitsland van de jaren tachtig.
Ennio Morricone werd bekroond voor zijn hele carrière; en terecht want het fluitdeuntje van 'My name is nobody' spookt nog regelmatig door mijn hoofd tijdens de afwas, een saaie stoeipartij, of een treinreis door het boeiende Vlaams landschap. Maar goed, het droomdecor van de oscaruitreiking heeft zijn helende werk gedaan. Mijn ego heeft zich even tegen 's werelds mooisten kunnen aanschurken. Ik kan er weer een tijdje tegen.
Bent u voor of tegen de herinvoering van de prachtige woorden 'vierklauwens', 'redekavelen', 'verwatenheid'. Bij voldoende interesse lanceer ik een actie om deze terug op te waarderen!
Er zijn mensen die bij het uitbreken van de lente compleet uit hun dak gaan. In opperste euforie barsten zij los in lyrische gezangen of zetten zij hun ontbottende voorjaarsgekte op rijm. 'Het zonnetje zet alles in een clair-obscur waar Rembrandt alleen maar kon van dromen' is een veelgehoorde boutade. Of: 'de wereld breekt open in tienduizend lachende gezichten', nog zo'n klassieker. Of wat dacht u van: 'de wereld wordt herschapen in een lustprieel?'
Rejoice! Rejoice! De driedimensionele televisie komt er aan. Dat verklaarde een briljante en deswegens ook enigszins gestoorde man gisteren in prime time op Canvas. Hij loensde een beetje en gleed uit over zijn s-klanken, maar zijn credentials logen er niet om. Professor in de electro-mechanica, meneer. Of wat had u gedacht. Hij wist alles over deeltjesversnellers en fotonen en maakte ons in een mum van tijd wegwijs in een wereld van voxels en Cartesiaanse coördinaten. Een aha-erlebnis bleef achterwege, maar toch een stuk of wat kilobytjes wijzer mochten wij met eigen ogen aanschouwen hoe een dobbelsteen in volle lengte, breedte en diepte over een TV-scherm rolde, en hoe dat de evolutietheorie van Darwin op losse schroeven zette. Hoe precies werd me niet duidelijk. Iets met celdeling en fotosynthese. Zei mijn wetenschappelijk brein. Dat tussen haakjes altijd onvoldoendes haalde. En de wet van Newton niet van een integraalrekening kan onderscheiden. Zet dus niet al je geld in op mijn conclusies. Maar goed. Dit terzijde. Want was die 3D-tv niet het ultieme gadget waarop wij zaten te wachten. Was dat niet de dooddoener die ons ervan weerhield om gezin en carrière in de steek te laten? Ja toch! Redenen om te feesten dus. Aldus het partybeest in mij.
Nou breekt mijn klomp. Kreeg ik zopas een uitnodiging van de Scientology Church - u leest het goed: Scien-to-lo-gy Church - of ik hun receptie ter ere van 'Gelijke Kansen' met mijn innemende zelve wilde vereren. Of ik mijn spitante persoonlijkheid ten dienste van het goede doel wilde stellen. Er zouden veel genodigden uit de integratiesector aanwezig zijn gaven ze me nog mee. Als smaakmakend toemaatje. Wellicht om de muffe appelflap de glans van een goudgele oliebol te geven. Huuh? Verdraaid nog aan toe zeg, why me? Wat heb ik met deze gedoodverfde sekte gemeen. Deze pseudo-filosofische cultus die tegenstanders tegen de muur plakt met juridische spitsvondigheden. Die volgelingen indoctrineert en het geld voor prijzige cursussen gewetenloos uit hun zakken klopt. Dat vadertje Scientology afvalligen sociaal vermoord en stalkt om ze tot inkeer te brengen wil ik desnoods nog door de vingers zien. Ieder blazoen heeft recht op minstens één vlek. Maar daar houdt de rek ook op. Er zijn grenzen aan het begripsvermogen. Dzjeezes! Weten ze dan niet dat vzw Leed en Lompen de humanistische principes hoog in het vaandel draagt. Dat zij vrijheid van denken met hand en tand verdedigt? En trouwens! Met welk recht organiseert een instituut dat in eigen rangen het recht van de sterkste en rijkste hanteert een receptie ter promotie van Gelijke Kansen? Ik ben Tom Cruise niet, mister Hubbard, en heb net iets meer herseninhoud dan Victoria Beckham. Hoop ik. Aan mijn lijf geen polonaise!
