Counting the days Respirare et obire mea sola officia sunt
22-09-2010
tests,dubbel werk etc...
vandaag weer een namiddagje ziekenhuis...jeej(de eerste van 5 afspraken verspreid over de volgende weken)vanmiddag stap 1 van de allergie-tests... Alles negatief, wat dus positief is...in totaal bijna 4 uur onderweg geweest heen en terug voor 2 uur in het ziekenhuis te zijn...en dan vragen sommige mensen zich af waarom je een beetje in een mindere bui bent...en net nu het de laatste dag mooi weer zou zijn zit ik heel de namiddag binnen ziekenhuismuren...en ook al is bij stil gestaan hoe meer elektronisch gebeurt hoe meer papieren je toch moet invullen, ik kan dat allemaal niet meer volgen, eerst moet je het ingeven in de pc en daarna moet je het toch nog is op papier zetten(een beetje dubbel werk)maar ja een ziekenhuisadministratie zal ook wel niet van de poes zijn zeker...dus wel een belangerijke les geleerd, als je een afspraak hebt in het ziekenhuis komt dan een half uur vroeger om via de receptie, info-balie en dan opnamebalie ingeschreven te zijn(wtf zeg)
al goed dat ik me zo dadelijk een beetje kan laten afleiden door voetbal...toch een twee uurtjes dat ik mijn gedachten even van mijn aandoening kan houden...ik hoop dat het snel de 19e oktober is zodat ik er vanaf af ben(wat een darmperforatie toch allemaal kan teweegbrengen), hoewel ik een beetje schrik heb van de dagen na de operatie, ga ik toch blij zijn terug normaal in het leven rond te wandelen(het eerste wat ik dan ga doen is goed feesten!)
De reden waarom ik nood had aan een blog...er zijn wel enkele, maar de voornaamste is dat ik blijkbaar dringend met 'iemand moet praten...',goh dat zinnetje heb ik de laatste tijd al heel veel gehoord.
De reden hierachter is de zware spoedoperatie die ik heb moeten ondergaan...En vooral de fysieke en mentale slag die ik hiervan heb gekregen... Het eerste zinnetje nadat ik uit mijn verdoving kwam was dat de dokter zei tegen me dat ik geluk heb gehad, enkele ogenblikken later,een bloedvergiftiging en dan...
Dus hiervoor moet ik van mijn verloofde(en familie en vrienden die om me geven)met iemand praten als dat me beter laat voelen.(ze stelden me voor om professionele hulp in te zoeken of zo...)
Nu twee maand na de operatie, wil ik dit wel is proberen, maar ik draag nog elke dag de gevolgen mee van deze operatie...en om hierover te praten ligt me nog steeds moeilijk, zeker bij mensen die om mij geven...dit vanwege mijn 'reputatie' ik bekeek altijd alles aan de goede kant en wat moest gebeuren moest gebeuren, kan je toch niets aan veranderen en morgen is weer een nieuwe dag en ik MOET niets en je hebt altijd een keuze enzo van die zaken...
En omdat net met die mensen te moeten gaan praten omdat je soms bang bent van die dag dat er morgen komt, en wat moet gebeuren moet gebeuren maar dit zonder een zonnige kant ditmaal en dat je ditmaal geen keus hebt..., dus dat ligt een beetje moeilijk.Begrijp me niet verkeerd ik heb out-of the world vrienden en familie, maar ben zelf ook een beetje onzeker om dit tegen hen te vertellen, ik weet zeker dat ik steun zou krijgen maar ik weet op dit ogenblik zelf niet hoe ik met die steun moet omgaan...
Dus kwam ik via een aflevering van House(waar een dame via een blog objectieve meningen krijgt van mensen die haar niet kennen)op het idee om dan maar een blog te openen en hier mijn mening in te ventileren...Om hierdoor mijn eigen beter te leren kennen via mensen met een objectieve mening...
Voila dit is dan mijn eerste blogposting...(en ik hoop om in de toekomst iets positievere postings te maken)
