De weken tijdens stage vliegen gewoon voorbij. Nog 1 week te gaan en het zit er weeral op. Nadien nog 2 weken examens, maar we hebben eigenlijk maar 2 examens :p. In weekends probeer ik zo lang mogelijk te slapen zonder een wekker te zetten. Ik word wel meestal wakker tegen 8u ofzo maar weiger op te staan. Want tijdens de week heb ik maar een goede 5u slaap, en dan een ganse dag wakker zijn + 3maal gaan trainen in de week mat een beetje af. Stagedagen zijn niet zo veel verschillend van elkaar. We doen maar 1 therapiesessie per dag, maar ik mag deze nu geven, wat ik wel een stuk aangenamer vind dan te staan kijken. Kben altijd liever zelf bezig. Voor de rest van de dagen zijn er meetings, word er koffie gedronken of ga ik met mijn mentor op tgemak naar de winkel. Had het wat drukker geweest had ik mij misschien wat nuttiger gevoeld of leerde ik wat meer bij, maarja, ik ben al blij dat het geen hel-stage was zoals mijn vorige stage. Wat ook grappig was, is toen ik Thomas
(mentor) google translate toonde, hij heeft zo een papiertje op zijn bureau liggen met 'google translate' gewoon omdat hij het zo handig vond en het niet wou vergeten :p. Al wie denkt dat België een bureaucratie is moet eens naar Zweden komen, die hebben hier papier en mappen met hopen dat het ziekelijk wordt, echt waar. Voor mijn laptop word het ook tijd dat hij terug naar België gaat, de bovenste rij van mijn toetsen mankeert opnieuw en bovenaan mijn scherm is er een inktvlek aan het uitbreiden, die ondertussen de grote heeft van een wijsvinger. Maar omdat ze groter en groter word ga ik binnenkort nog weinig kunnen zien van mijn scherm.
Gisteren en vandaag hebben we rolstoelen mogen huren van
Tine haar stageplaats. Het was de bedoeling dat we het leven van een
rolstoelgebonden patiënt probeerde te leiden voor een dag. Binnen rondrijden is
enorm makkelijk en leuk, maar buiten is het iets heel anders. De meeste
voetpaden of straten zijn niet echt gelijk, waardoor de rolstoel naar links of
rechts trekt. Na even geoefend te hebben met Tine ben ik op mijn stageplaats
gaan rondrijden om de patiënten hun gezicht te zien. Meeste van hen waren niet
zo verbaasd als ik dacht en wisten redelijk snel dat ik gewoon aan het oefenen
was, dju. De bus nemen was het minst leuke, zeker als ge geladen zijt met
rugzak en laptop of met boodschappen. We zijn dus ook gaan winkelen me de
rolstoel. Filmpjes staan op facebook en hieronder volgen ook wel wat fotos.
Het is grappig om te zien hoe mensen recht staan om te helpen, maar dan
halverwege bevriezen omdat ze niet weten wat doen. Telkens we de bus wouden
nemen moesten we vragen om een luik op te trekken dat een soort ramp vormt.
Maar de meeste mensen wisten niet wat het was (ik eigenlijk eerst ook niet).
Toen Tine naar de vloer van de bus wees om te zeggen dat ze aan het handvat
moesten trekken gaf iemand haar zelfs een verdwaalde krant die op de grond lag.
Tegen de avond waren we als meesters in het balanceren. We
mochten de rolstoelen eigenlijk nog een dag langer houden, maar ik was het beu.
Ik vind het leuk om te oefenen en mee rond te crossen, maar niet om met laptop
en rugzak zo op de bus te proberen geraken. Voor de eerste keer in mijn leven
hadden mijn voeten en benen koud.
grtz
Waarschijnlijk de moeilijkste deur die we moesten doen
Waarschijnlijk de moeilijkste deur die we moesten doen 
Reflection
Zielig
Tine geniet
's nachts
