 |
|
|
| |
|
|
| 28-11-2010 |
 Maandag 22/11 - Kings Canyon - Alice Springs |
Wakie wakie (hands off snakie) om 5u30 - jakkes. Vannacht heb ik minder goed geslapen. Die slaapzak bleef maar rond mij draaien en mijn armen leken wel te versmachten erin. Mijn armen hebben vrijheid nodig. Ik was nochtans gewapend met oordoppen en oogflappen - allemaal heel sexy  . We nemen terug een snel ontbijtje en zetten koers naar Kings Canyon, waar we een 3,5u durende wandeling zullen doen. Het zou waarschijnlijk ook op 2u kunnen, maar Rael geeft graag veel uitleg, dus... .
Kings Canyon werd gevormd door allerlei tectonische verschuivingen en uitstulpingen (zoals je een mango snijdt en naar buiten duwt om op te eten) en geërodeerd door wind en water. In 1 woord: machtig! Heel erg mooie canyon, mooie kleuren, woeste stenen en hier en daar een waterpartijtje . Het is bloedheet, dus op zich wel goed dat we er vroeg aan begonnen zijn. Mijn blaren op mijn hielen gedragen zich wonderwel en ik heb niet al te veel last. In de canyon komen we 2x oog in oog te staan met een slang, volgens Rael - zijn vader is naar eigen zeggen slangenvanger - 1 van de 5 meest giftige van Australië (King Brown snake of zo). In één van zijn vorige tours heeft hij er kennelijk eens eentje gevangen om te tonen aan zijn tourleden. Uiteraard is hij op het matje geroepen daarvoor - waardoor hij nu steeds de bus wakker maakt met "wakie wakie hands off snakie!" . Ja, we hebben wel een tourguide met een hoek af te pakken... Zo laat hij in Kings Canyon iedereen 2 per 2 op hun buik naast elkaar gaan liggen om in de afgrond te kijken - tot er een ranger afkomt en hij plots zegt dat we het toch beter niet doen (nee ma, ik heb niet over de rand gehangen met mijn kop - ja, ma van Steven, hij wel... was niet tegen te houden). Halverwege de wandeling houden we even halt om een duik te nemen in het ijskoude water. Slechts een aantal van de groep doen dit - wij hadden onze bikini niet meegenomen uit onze grote bagage op deze toer, dus we blijven warmpjes aan wal .
Na de wandeling stoppen we nog ergens om te picknicken en vangen we de lange rit naar Alice Springs terug aan. De meeste vallen nu en dan een beetje in slaap, en al met al passeert het nog vrij snel. Ik heb van Minnie een boek gekregen (zoiets dat je voor 3? bij Libelle kan kopen - eigenlijk een heel goed idee als tijdverdrijf op het vliegtuig en zo, en eens ze uit zijn, kan je ze gewoon in de vuilbak gooien of in zo'n bookexchange zetten in een hostel), en ik kan op deze bus gewoonweg lezen zonder misselijk te worden! Wat een rariteit is, want hij wiebelt als geen ander. Onderweg zien we ook nog onze eerste Dingo in het wild, wat een soort wilde hondachtige is - een beetje als een wolf maar dan met een ander uitzicht.
We spreken met het grootste deel van de groep af om 's avonds iets te gaan eten in Annies Place. Bij aankomst in de Desert Rose Inn worden we blijkbaar verwacht, want de eigenaar overhandigt ons ineens een sleutel bij het binnenkomen zonder dat we iets moeten zeggen. Op onze vraag naar de bagage (die we gewoon in de kamer achterlieten), zegt hij wel "oh, I wasn't expecting thát", maar ze staat ook klaar. Hij regelt ons nog een taxi voor straks en onze airport shuttle voor morgen. Heel goeie service en goed adresje moest je ooit in Alice Springs zijn. Ik laat me nog even in het zwembadje vallen, wat om één of andere reden nu plots meer niet meer zo koud aanvoelt, zodat alle woestijnstof afgespoeld is . Uiteraard komt er ook een douche aan te pas voor we ons naar Annie's Place (heel gezellige backpackerplaats) begeven voor wat later een superleuke avond blijkt te worden. Enkel de 2 Duitse critici en de 2 Duitse troela's zijn er niet, alsook de 2 Britten. Met de rest beleven we een superleuke avond, vol getetter en gezwets. Alhoewel we deze mensen nog maar 3 dagen kennen en leeftijden variëren van 18 tot een stukkie ouder, is het alsof we hen al jaren kennen. Ik vermoed dat het hele backpackgedoe in Australië hierom draait. Daarom zijn die korte tours uiteraard ook ideaal.
Laat in de avond keren we terug naar het hotelletje. Het was een heel leuke trip, met een schitterende afsluiter. Vooral Olivia, de 18-jarige Oostenrijkse die constant "sorry" zei, zelfs toen Steven zijn glas rode wijn over haar uitgoot, zal ons wel bijblijven.
PS: nog vergeten zeggen: in Alice Springs volgden we een halve didgeridoo workshop. We waren te laat, maar de lesgever - blijkbaar een zeer goede en bekende didgeridoospeler - leek supergoed op Guido Belcanto. Hij haalde zelfs op dezelfde manier zijn hand door zijn haar. Onwaarschijnlijk!
28-11-2010, 19:18 geschreven door Steven&Eva 
|
|
|
|
|
| 24-11-2010 |
| Zondag 21/11 - Ayers Rock |
It's my birthday! Aan zij die een smsje stuurden (wat ik pas op 22/11 heb kunnen zien - in outback is er geen gsm ontvangst...): dankewel! Aan zij die een kaartje meegaven aan Steven: ook heel erg dankjewel! Ik ben verzot op kaartjes dus die maken echt mijn verjaardag . En dank u aan mams en paps voor het cadeau! Dit is de eerste keer dat ik verjaar op reis denk ik. Het is ook de eerste keer dat ik op mijn verjaardag om 4u opsta!!!
Ik heb goed geslapen, zeker als je bedenkt dat ik geen goeie slaapzakslaper ben. Wij hebben van die brede slaapzakken waarbij we er 2 aan elkaar ritsen, das veel comfortabeler dan die smalle dingetjes die we hier hebben. Ik denk dat ik maar 1 keer echt wakker geworden ben, waarbij er natuurlijk een paar tenten verderop enen nen boom lag door te zagen. Misschien ligt het aan de verhoogde leeftijd maar ik was op alles voorzien: er lagen oordoppen naast mijn bed waardoor ik gezellig door geslapen heb. Mijn wekker is wel lang afgegaan vooraleer ik hem hoorde .
We nemen een ontbijtje - er is toast en chocopasta en cornflakestoestanden - en vertrekken naar, jawel, sunrise viewing point om Uluru te zien ontwaken, waar we opnieuw niet alleen zijn . Wel een speciaal begin van mijn verjaardag. Alhoewel, eigenlijk begint mijn verjaardag hier pas om 8u30, want hier zijn we 8,5u later dan thuis.
Vervolgens trekken we naar de voet van Uluru, waar we aan onze tocht rond de rots beginnen. Dit stuk land werd recent teruggegeven aan de aboriginals. Hier en daar langs het pad zijn borden aangebracht dat je dat plaatsje van Uluru niet mag fotograferen, omdat het sacred land is. Kennelijk loop je kans als één van de aboriginal rangers je betrapt dat ze je geheugenkaartje wissen. Zou die ranger eens kennis kunnen maken met de sacredheid van mijn fototoestel . De wandeling is heel mooi - heel leuk om die beroemde rots vanuit alle hoeken te kunnen bekijken. We zien onderweg ook voor de eerste keer wilde groene parkieten - voor Steven die er vroeger nog gekweekt heeft uiteraard heel erg leuk, voor mezelf ook trouwens. Ik heb het al gezegd, maar een ornitoloog kan hier z'n hart wel ophalen!
Na de base walk gaan we nog op een cultural walk met een aboriginal mevrouw die wat uitleg geeft over hun cultuur, die vol sprookjesachtige verhalen zit. Van veel van die verhalen menen ze de uiterlijke bewijzen nog te zien in delen van Uluru (een grote steen is bvb het lijk van een gigantische hagedis en het zwarte op de rots zelf zijn de sporen van de vlammen die die hagedis - die eten gejat had van anderen - gedood hebben).
De volgende stop is het Cultural center, waar je vanalles kan lezen en zien over de aboriginal cultuur. Vooral de lekker koele cola die we er kunnen kopen smaakt . Veel winkels kom je hier niet tegen (zo om de 200km eens een tankstation of zo), dus veel mogelijkheden om koude drank te kopen zijn er niet.
We keren voor de lunch nog even terug naar het kamp, waar we burritos klaarmaken. Tis niet helemaal hetzelfde als wanneer wij ze klaarmaken - wij doen er geen sweet chili saus en rode bieten bij - iets wat ze hier werkelijk overal tussen smijten - maar het smaakt toch. We zijn ook wel een beetje uitgehongerd .
Ik heb op mijn wandeltocht een keigrote blaar op mijn hiel gekregen ter grootte van een 2 eurostuk of zo, dus blij om terug in mijn teenslippers te schieten. Ik hoop dat dat niet wil zeggen dat mijn voeten nog gegroeid zijn nu ik ouder geworden ben. Ik heb mijn wandelschoenen al wel 10 jaar en nog nooit blaren in gehad...
De rest wordt gevuld met de tocht naar de regio van Kings Canyon. Steven heeft blijkbaar tegen Rael gezegd dat het mijn verjaardag is, want hij roept het om in de bus en noemt me vanaf nu birthday girl (ook als mijn verjaardag al voorbij is). Wel plezant . Onderweg stoppen we in the middle of nowhere, wat hier een beetje overal is, en kondigt Rael aan dat we iets heel cools gaan zoeken. Dat coole blijkt een beest vangen te zijn, met name een soort witte rups/worm, die in de wortels van 1 bepaald soort struik/boom leeft. Je kan de struik herkennen doordat takken afsterven. Het houdt uiteraard in dat je op je knieën onder die struik moet kruipen en moet zitten graven in de rode aarde. Maar Rael is heel erg gemotiveerd en graaft als een gek terwijl wij er zo een beetje staan op te kijken. En ja hoor, na een paar pogingen slaagt hij erin en vangt hij het grootste exemplaar dat hij naar eigen zeggen ooit gezien heeft. Jakkes. Soms worden die beesten rauw gegeten, maar dit exemplaar is daar blijkbaar te groot voor. Dus we nemen hem maar mee om vanavond te barbecueën . We keren terug naar de bus, het spoor volgend dat de Brit met een stok moest trekken. Het klinkt belachelijk, maar je verdwaalt hier zeer gemakkelijk. Alle struikjes lijken op elkaar en aangezien hier bijna geen autos passeren hoor je ook niet waar de weg is.
Aangezien de rit lang is en de verveling toeslaat, besluit Rael dat we spelletjes gaan spelen. Hij geeft een micro door en iedereen moet zichzelf voorstellen, iets vertellen en didgeridoo proberen spelen. De meeste geven een beetje een saaie voorstelling van zichzelf en hun trip in australië. Steven en ik doen het wat entertainender: Steven heeft de bus wat woorden Nederlands geleerd (vooraf had Olivia, de Oostenrijkse, al dikwijls gevraagd: hoe zeg je dit, hoe zeg je dat, ...). Ik heb de grap van het chicken in de library verteld (met dank aan sofie voor haar goeie moppen). Ze lachten en applaudisseerden, dus ze vonden hem blijkbaar wel goed.
Nadien nog een spelletje: iedereen moest (door de micro ) zeggen welk taakje in huis hij/zij haat en de reden waarom. Bvb. I hate peeling onions because it makes me cry. Nadien wordt de hele rij terug afgegaan maar moet je zeggen "I hate sex because ..." En dezelfde reden als daarnet. In het voorbeeld wordt dat dan "I hate sex because it makes me cry." Hilariteit verzekerd! Vooral de "I hate sex because it never ends" van Minnie (Nederland) en de "I hate sex because I have to eat it afterwards" van Tina (Zweden) waren supergrappig
We verzamelen onderweg opnieuw brandhout voor het kampvuur. Eens aangekomen op de nieuwe campsite, worden de voorbereidingen getroffen voor het avondmaal: kip in een macadamia-nut sausje (zo grappig, macadamia's zijn noten en op de verpakking staat dat het sporen van noten kan bevatten), puree en gestoomde groenten. Ik mag niet helpen want het is mijn verjaardag, dus neem ik maar een douche en kraak de rest van de fles rode wijn die we 2 dagen tevoren kochten . Na het eten gaan we met z'n allen rond het kampvuur zitten en wordt de "damper" - een soort brood met marshmallows - in een gietijzeren pot op warme kolen/as gebakken. De worm of rups of weet ik veel hoe ik het moet noemen, moet er effectief aan geloven. Björn (kritische Duitser die praat als Herr Flick), Yola (Barcelonese) en Olivia (Oostenrijkse spring in 't veld van 18) proberen een stukje. Omdat het mijn verjaardag is mocht ik hem helemaal hebben, maar ik heb vriendelijk gepast. Gebakken of niet, tblijft er uitzien als een gigantische larve .
Na een paar uurtjes is de damper klaar en kunnen we aanvallen. Onderweg heeft Steven blijkbaar verjaardagskaarsjes gekocht en in samenzwering met Olivia een soort van knalconfettislingers . Iedereen zingt happy birthday en ik mag de kaarsjes uitblazen. Superleuke verrassing! Na de damper met custard gaan we slapen - we moeten morgen weer om 5u30 opstaan... Twas een leuke dag en een verjaardag die ik niet snel zal vergeten!
24-11-2010, 01:55 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
| 23-11-2010 |
| Zaterdag 20/11 - Fooluru, The Olgas, Uluru |
Vandaag vertrekt onze 3daagse kampeertocht in de Outback van The Red Centre. Vroeg opstaan, want ze komen ons om 6u oppikken aan ons hotel. We haten vroeg opstaan op reis, maar doen het onszelf om één of andere reden toch vaak aan . We zitten met een groep van 24, het maximum. De tourguide heet Rael, een jonge gast. In de groep zitten 5 Duitsers, een Hollands koppel, een gezin van 4 Zweden, 3 Fransen, 1 Spaanse, 2 Oostenrijkers en 2 Britten. Een behoorlijk allegaartje dus .
De rit naar Uluru ofte Ayers Rock (die grote rode monoliet) is behoorloijk lang (een 4 a 500 tal km). We maken eerst een totaal niet vernoemenswaardige stop aan een camelfarm. Wel leuk om weten is dat de eigenaar reeds jaar na jaar de camel race in alice springs wint. Een beetje als Waregem Koerse maar dan met kamelen en zonder gaverbeek (ik denk niet dat die beesten over haagjes springen). Je kan er wel ontbijtjes kopen, wat handig is voor ons en voor hen. Er zitten ook wat emu's (struisvogelachtige beesten), kangoeroes (of zijn het wallaby's?) enzovoort...
Onderweg stoppen we nog om hout te sprokkelen en voelen we hoe verzengend warm het hier is op die rode aarde. Het waterkanon van Rael brengt welkome verfrissing .
Na een aantal uurtjes rijden, duikt een formatie op aan de horizon die lijkt op Uluru! Maar helaas, het is niet Uluru, maar Mount Connor . Omdat iedere "gefooled" wordt erdoor, noemt Rael hem dus maar Fooluru.
We komen rond 13u aan in de camp site, waar we een lunch maken: chicken burgers. Het smaakt! Het tentenkamp blijkt zeer ok te zijn: het zijn vaste tenten, dus ze hebben een houten vloertje dat ongeveer een 40cm van de grond verwijderd is, wat handig is als je schrik hebt van slangen. Er zijn ook goede sanitaire voorzieningen. En ik die dacht dat we onze behoefte in een putteke gingen moeten doen. Er staat begod zelfs een frigo bij ons kampement!
Na de lunch vertrekken we richting The Olga's, door de aboriginals Kata Tutja genoemd. Het zijn allemaal grote ronde rode rotsen, waar we een wandeling maken van een dikke 2 uur naar/door de Valley of The Winds. Knap knap. We spotten er ook nog een aantal "earless dragons", wat niet zo impressionant is als het klinkt. Blijkbaar is Rael wel een dragon-fan - hij kruipt zelfs onder de bus om er eentje te kunnen fotograferen en pakken (waar hij heel goed in is).
Vervolgens hoppen we het busje terug op (we zijn al echte toeristen) en rijden we naar het sunset viewing point om de zon te zien ondergaan bij Uluru. En mijn god, we zijn daar niet alleen! Daar staat zoveel volk dat het eigenlijk bijna belachelijk wordt. Wij hebben maar een klein busje, maar er staan ook mastodonten tussen, waar hele tafels met tafelkleed en stoelen uitkomen, zodat de mensen op hun gemakje naar de zonsondergang kunnen kijken. Maar hallelujah, ook wij hebben "champagne", ttz Australische schuimwijn, en toastjes en humus en zo. Geen tafel en stoelen, maar een esky kan ook dienen . En wat denk je, er zijn in de loop van de namiddag wat wolkjes tevoorschijn gekomen, die zich allemaal situeren rond de zon . We zijn gedoemd om zonsondergangen te laten mislukken. 10 jaar gereden reden we speciaal een paar 100 mijl naar Key West voor de mooie zonsondergang, maar ook daar: bewolkt. Toch komt de zon eventjes tevoorschijn, waardoor we even kunnen genieten van wat het zou moeten zijn. We missen het bijna doordat we staan te tetteren met 2 fransen over champagne .
Terug in het kamp wordt het avondmaal voorbereid. Ik heb vanmiddag al komkommers gesneden (zeer lastig werkje), dus ik ga intussen een welkome douche nemen. We eten vanavond een echte aussie barby met emoe- en kangoeroesteaks en kamelenworst, vergezeld van een coleslawsalad en couscous en een australisch aardappelgerecht, wat steven helpt klaarmaken (dat was trouwens zeer lekker: patattenschijfjes met look, ajuin, kruiden, tomatensaus door elkaar gebakken en nadien in laagjes met room en kaas in een kom - een lekkere variant op dauphinois patatjes). We kraken het flesje wijn dat we onderweg gekocht hebben en het wordt een lekkere barby. De hollanders gaan op een bepaald moment bijna aan de haal met onze wijn, maar das niet gelukt . Er wordt ook een kampvuur gemaakt, maar heel lang trekken we het niet meer. Rond 22u30 kruipen we in onze slaapzak. Snachts koelt het hier flink af. Een aantal van de groep besluiten een swag uit te proberen, wat geen vieze bezigheid is, maar een soort openluchtbed. Het is oprolbaar en het lijkt een beetje op een hele grote regenjas, met een matras in en een rits. Met onze slangenschrik kruipen Steven en ik in een tent, na een grondige viezebeest-inspectie. Bushmensen zullen we nooit worden denk ik .
23-11-2010, 01:30 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Vrijdag 19/11 - Naar Alice Springs |
Vandaag nemen we een vlucht naar The Red Center, meer bepaald naar Alice Springs. Van daaruit gaan we dan Ayers Rock ed. bezoeken. Onze vlucht vertrekt al om 5u30, dus dat wordt vroeg opstaan. We staan op om 3u - voor binnenlandse vluchten moet je er geen 2 uren op voorhand zijn (ik vraag me nog steeds af waarom dat bij ons wel moet). De luchthaven blijkt niet zo makkelijk te vinden, en de car rental return nog veel moeilijker. Uiteindelijk lukt het ons toch, maar omdat het pijltje voor de rental return (waar we trouwens gewoon de sleutel in een gleuf steken - er was daar in de verste verte niemand te bespeuren; wel een beetje griezelig dat ze geen check-up doen terwijl je erbij staat) ons bij de internationale terminal brengt, hebben we nog een dure taxirit nodig om tot bij domestic te geraken. Uiteindelijk blijkt er bij domestic ook een rental return te zijn, maar dat bleek niet uit de wegwijzers en gezien de beperkte tijd durfden we het niet riskeren om eerst es te gaan kijken aan domestic met het risico de hele weg te moeten terug zoeken. De taxichauffeur was ook nog eens een eikel die zijn tijd (en opbrengst) duidelijk trachtte te maximaliseren.
Inchecken via zo een computertje lukt niet, waardoor we toch maar bij een madammetje gaan, dat ons vertelt dat onze vlucht naar Sydney gecancelled is. Nu, een probleem is dat niet, want er zijn vluchten om het halfuur, dus worden we gewoon op deze van 6u00 gezet (vermoedelijk werden die 2 gewoon samengevoegd). Anderhalf uurtje vliegen - piece of cake na die uitputtingsslag van over de 30 uren anderhalve week geleden . Terwijl we staan te wachten aan het security-check-dinges probeer ik mijn flesje water uit te slurpen, tot een security-mevrouw mijn verwoede pogingen ziet en opmerkt dat die vloeistof restricties niet gelden op binnenlandse vluchten. Tjaaaaaa. In Sydney is het anderhalf uur wachten geblazen (hebben we zelf voor gezorgd - de meneer van aussie tours had ons eerst op de vlucht van 6u30 gezet, maar een uurtje lay-over vonden we wat weinig. Toen we in Wenen onze aansluiting naar Delhi misten een paar jaar geleden hadden we ook een uurtje overstaptijd en het Azerbeidjan-omwegje in het achterhoofd van toen vonden we een uur te weinig nu ).
Het ziet er behoorlijk grijs uit in Sydney - hopelijk is dat volgende week beter... De vlucht naar Alice Springs (Alice wordt bij deze een kanshebber voor poezenaam - we zouden onze 2 toekomstige katten graag een naam geven die naar Australië verwijst) vertrekt met een 20 minuutjes vertraging. Tis ongeveer een 3 uur vliegen, en hoe verder we komen, hoe minder wolken er zijn, tot er uiteindelijk geen meer te zien zijn. I like it. We zitten deze keer trouwens aan de nooduitgang (zonder erom te vragen!), waardoor we een safety instruction krijgen over hoe we de deuren moeten openen als er een noodgeval is . Ik zit aan het raampje en ben daar voor een keer zeer blij mee (de beenruimte is toch veel groter aan de nooduitgang - tegenwoordig moet je in Europa vaak al bijbetalen om daar te mogen zitten). Het landschap dat onder ons passeert is supermooi. Moeilijk te beschrijven, en fotos heb ik ook al niet genomen, dus je zal me op mijn woord moeten geloven .
Rond de middag aangekomen in Alice Springs. Kleine luchthaven, je stapt uit het vliegtuig op de tarmac en loopt zo de luchthaven binnen. Tis nog zo een luchthaven als in de good old days voor 09/11, waar je tot aan de gate kan komen als je iemand komt afhalen. Lang zoeken naar de bagageband hoeft niet, want er is er maar eentje . Mijn valies komt weer als één van de eersten uit de valiesbandmond. I like it!
Het weer in Alice Springs is hemels! Lekker warm, geen wolkje te zien en droog briesje. Het is alsof we in een ander land zitten en niet enkel in een andere staat. De vegetatie is compleet anders, veel droger natuurlijk - geen tropisch regenwoud hier. Al moet het er de voorbije periode ook wel geregend hebben, want onderweg van de luchthaven naar het stadje (ongeveer 15km, met de luchthaven shuttle) passeren we langs een overgelopen weg. Ik blijf het gek vinden, die wegen in overstroomgebieden. Ze hebben hier zwaar moeten investeren in gele plakkaatjes met de tekst "floodroad" met daaronder "indicator shows level", wat uitermate sympathiek is (op een paal zijn maatstrepen aangeduid waarop je kan zien of het water 20 cm of een meter hoog staat en of je er dus nog doorkan of niet). Ik las in het vliegtuig ook dat de red centre (zo genoemd omwille van ... jawel, de rode aarde) dit jaar groener dan normaal is omwille van de vele regenval die ze gehad hebben. Fingers crossed dat het lekker droog blijft dus.
Na ingecheckt te hebben in Desert Rose Inn, en de nodige waarschuwingen gekregen te hebben van de hoteleigenaar dat bepaalde delen van de stad absoluut niet veilig zijn na donker, trekken we stad in. We gaan eerst iets eten in the Thai Room (ja, overal in Australië veel Thais, Vietnamees, Noedelgedoe, ...) en verkennen dan het stadje een beetje. Het valt op dat hier heel veel Indigenous people wonen (bij ons gekend als Aboriginals), wat logisch is, want dit is eigenlijk hun oorspronkelijk gebied. Wij, witte mensen, zijn hier eigenlijk de immigranten die het boeltje zowat overgenomen hebben en onze normen opgelegd hebben. Het klinkt vrij oneerbiedig om te zeggen, maar het is niet echt het schoonste volk dat ik ooit gezien heb (en ik druk me nog zeer eufemistisch uit). Dat wisten we natuurlijk al van op TV, maar hier valt het nog veel sterker op. Ze lijken naar mijn gevoel ook allemaal op elkaar. Vooral diegene met lichter haar (is het geverfd of natuurlijk, ik heb er geen idee van) zijn, tja, uhm, geen fotomodellen zal ik maar zeggen.
Rond 17u keren we terug naar onze kamer met het plan een zwemmetje te doen, maar het water voelt zo koud (hoe kan dat nu?) dat ik niet verder kom dan op mijn gat op het eerste trapje zitten met de flair . Steven waagt wel een voorzichtig duikje, en vervolgens laten we ons een uur of 2 opwarmen door de zon . Na nog een doesje lopen we de stad in - tis intussen donker maar we zijn niet overvallen geworden - en gaan we iets eten in Overlander Steakhouse. We ontdekken er ook nog ons reisliedje, wat een opluchting. Het zit namelijk zo dat we op iedere reis een liedje "hebben" - door later opnieuw naar dat liedje te luisteren worden we telkens terug op reis gekatapulteerd. Hier wordt het dus de Gumtree Song, het is eigenlijk een soort typisch Aussie kinderliedje. Es moeten googelen als ik terug thuis ben. Na het eten keren we terug naar het hotelletje, waar we onze zakken klaarmaken voor onze 3daagse trip naar Uluru en co. Ons valies mogen we gewoon in de kamer laten staan, de hoteleigenaar beloofde het te zullen opbergen tot we terug zijn. Ik voer ineens een reorganisatie uit van mijn valies (iedere reis opnieuw zeggen we: volgende keer gaan we 3 weken naar hetzelfde op reis, zodat we niet steeds uit ons valies moeten leven, maar iedere keer opnieuw lukt ons dat niet ). Enfin, vuile was aan de ene kant, nog propere kleren aan de andere kant. Het stapeltje vuile was is groter geworden dan het stapeltje propere  . Ik heb al gedroomd van de hoop was (en vooral strijk) die zal moeten gedaan worden bij terugkomst, hahaha.
Wistjedatjes van de dag:
- Blikjes zijn hier standaard 375ml ipv 330 ml en flesjes 600 ml ipv 500 ml.
- Je hebt hier veel BYO restaurants, wat staat voor bring your own en dus zoveel betekent als dat je je eigen alcoholische dranken mag meebrengen. Soms moet je dan wel kurkrecht betalen, soms ook niet. Ik vermoed dat het met licenties te maken heeft.
- We hebben onze neus eens binnengestoken in het drankgedeelte van de Woorworth (wat dus apart is - drank wordt hier sterk gereguleerd) en zijn tot de conclusie gekomen dat het logisch is dat cocktails hier duur zijn. Een gewone fles bacardi-rum (havana hadden ze niet) kost 36 dollar (moet je ongeveer x 0,75 doen, enfin ietsje minder - de dollar staat kennelijk hoog momenteel - typisch).
23-11-2010, 01:29 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Donderdag 18/11 - Surfers Paradise - Brisbane |
We beginnen de dag met een rit naar Surfers Paradise, want daar is het Hard Rock Cafe. Voorlopig het enige in heel Australië!! Het ligt ongeveer 80km van Brisbane, maar we zijn nu al de halve wereld rondgereisd, die 160km extra, daar gaan we nu ook niet meer dood van vallen. Surfers Paradise is geen rustig voortkabbelend dorpje, maar staat vol torenhoge hotels! Eerste keer ook dat we voor parking moeten betalen. We vinden het HRC makkelijk en doen ons tegoed aan de traditionele cocktail, vergezeld van nachos deluxe en gevolgd door de famous fajitas! Ze kunnen ons weer buitenrollen. Ik tel even na (op de kaart staan alle HRCs ter wereld vermeld): dit is mijn 25ste HRC . (Enfin, ik tel er het HRC in La Jolla even bij - we waren toen speciaal naar daar gereden voor het HRC, maar het was gesloten voor renovatie.) We kopen nadien nog een Tshirt om de collectie aan te vullen en een pin voor Annabel. De verkoopster vraagt van waar we zijn en complimenteert ons met ons Engels - ze vraagt of we dat op school geleerd hebben. Wanneer ik zeg van ja, en van naar Home & Away te kijken, slaakt ze een enthousiaste gil - blijkbaar is ze ook een fan, haha. Ik heb nog geen enkele Australische zo enthousiast gezien als deze hier . Wat H&A allemaal kan doen met een mens he.
Na een vruchteloze zoektocht naar surfers, rijden we terug naar Brisbane. Schrik niet, we gaan er naar GoMA - de Queensland Gallery of Modern Art (het is gratis ). Er is veel afgesloten omdat ze nieuwe dingen aan het installeren zijn, maar level 3 is open waar vooral audiovisuele "kunst" zit. En er staan echt wel originele/grappige dingen . Of ze kunst zijn, dat valt te bediscussiëren natuurlijk (bij sommige filmpjes denk ik: als dit kunst is, dan kunnen ze de Benidorm Bastards hier ook tussen hangen). Wat heb ik onthouden?
- Filmpje van kerel die elk jaar op de verjaardag van zijn moeder haar optilt tot hij ze niet meer kan houden. De moeder lijkt het zelf wel grappig te vinden.
- Filmpje van een kerel die in de stad met witzwarte vlag (cf. F1) de auto's afvlagt, met een bowlingbal in groepjes duiven rolt (supergrappig) en golft op grasperkjes in de stad.
- Filmpje van 2 tweelingzussen die tegenover elkaar staan en op de muur voor hen tekenen en telkens synchrone of net tegengestelde bewegingen maken.
- Tribute to Michael Jackson. 16 fans die onafhankelijk van elkaar de volledige cd Thriller zingen. Je ziet enkel de volledige persoon op een zwarte achtergrond. Die 16 beelden (met klank die ongeveer ter hoogte van het bijhorende beeld uit de muur of grond kwam) werden naast elkaar geplaatst in een lange donkere ruimte. Schitterend.
Na het GoMA trekken we de stad in. We volgen deels een wandelroute van de Lonely Planet en deels dwalen we gewoon wat rond. In de botanic gardens komen we een keigrote salamander, of nee, hagedis noemt zoiets denk ik. Hij staart ons aan met eary eyes
Savonds eten we nog enkel een broodje (na de escapade van deze middag heb ik zelfs om 9u 's avonds nog geen honger). We proberen al ons gerief terug in onze koffers te proppen, want morgen nemen we het vliegtuig naar Alice Springs. Ik hoop dat die tieretten van mijn koffer stevig zijn, want alhoewel ik enkel een t-shirt gekocht heb, is hij verdikt... Ah ja, onze cooling bag zit er nu natuurlijk ook bij.
Nog wat wistjedatjes:
Het heeft 3 dagen geduurd vooraleer we de USB-aansluiting vonden in de auto waar ik mijn iPod op kon aansluiten. Dan ding speelde wel alle liedjes door elkaar af en toonde enkel gekke bestandsnamen op het schermpje. De auto had iets tegen Guido - er staan 5 Guido CDs op, en hij heeft geen enkel liedje gespeeld! Slechte auto.
Je ziet hier weinig kinderen, vind ik. Zo schoolgaande jeugd - om één of andere reden valt me dat hier op. Waar verstoppen ze zich?
23-11-2010, 01:27 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Woensdag 17/11 - Rainbow Beach - Brisbane |
Vandaag is er zon, zon, zon en nog es zon. Komt dat goed uit, want het is maar 200 km meer tot Brisbane dus hebben we meer dan genoeg tijd om onze luie krent op het Australische zand te gooien! Wat we dan ook met plezier doen. Eerst wandelen we langs het strand nog naar The Coloured Sand - ik geloof dat Rainbow Beach daar zijn naam van kreeg. Het zand zou er 72 verschillende kleuren hebben - wie heeft er zich mee bezig gehouden om dat in godsnaam te tellen? Er is één of ander zeemzoet aboriginal verhaaltje aan verbonden, een mythe zeg maar hoe dat zand er kwam, wat ik intussen weer vergeten ben maar later wel eens opzoek. Enfin, het had volgende ingrediënten: mooi meisje, verliefd, lieve jongen (of was ze nou verliefd op een regenboog?), slechterik, ontvoering, heldendaad, ... Blablabla. Tis wel mooi en tis vooral lekker warm!
Na onze baksessie slepen we ons naar de auto voor de laatste lange rit. Hallelujah, als we Gympie terug voorbij zijn begint er niet zo lang daarna een echte autostrade, met eerst 2 en dan zelfs 3 rijvakken! Ik dacht al dat ze dat hier niet kenden. We proberen eerst Acacia Inn, maar daar zijn enkel nog kamers met gedeelde badkamer. We rijden dan maar naar de YHA hostel van Brisbane. Daar zijn wel nog kamers vrij en op mijn bijna 30 maak ik me nog lid van de YHA (ik denk dat dat staat voor Youth Hostel Association). als je lid bent, krijg je korting, en aangezien we in Sydney ook een YHA hostel gereserveerd hebben, zouden we daar voordeel mee moeten doen. Die YHA hostels zijn wel ok. Proper en behoorlijk comfortabel. Je kan er in een dorm slapen, maar ook gewoon kamers met een badkamer krijgen. En geen vast tapijt op de vloer in de kamers! (Waarom doen ze dat toch overal, ik vind dat zo vies.)
Onze kamer heeft een machtig uitzicht over de Brisbane River en de skyline van Brisbane. Na het inchecken trekken we de stad in op verkenning. We houden van natuurparken, maar in een stad voelen we ons toch ook altijd in onze nopjes. En met een stad is het simpel: van zodra je er rondloopt, geeft hij een goeie vibe af, of een slechte. Bij Brisbane is het een goeie vibe . De drukte speelt zich voornamelijk af rond de 2 verkeersvrije straten in het centrum. Tis een stad naar Amerikaans voorbeeld: straten recht op recht.
Savonds gaan we eten in Cafe Mondial - het ruikt er heerlijk als we passeren dus dat kan niet mislopen. En het is er superlekker ook. De kok zal wel geen Australiër zijn, hahaha. Als je eens in Brisbane bent, moet je er zeker gaan eten. We maken er nog een flesje wijn soldaat en worden een beetje tipsy . Na het eten gaan we nog naar de Tin Billy-bar, waar iedere avond live muziek is (billy is het australische woord voor een gamel, een "tin" dus). In die wijk zijn live bandjes kennelijk schering en inslag. Leuke tent, om het eens op zijn hollands te zeggen.
Wistjedatje van de dag: toiletpapier is hier bijna overal zeer dun, maar 1 of 2 laagjes! Je moet een meter papier nemen om zeker te zijn dat er geen ongelukken gebeuren .
23-11-2010, 01:26 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Dinsdag 16/11 - Cania Gorge - Rainbow Beach |
Het wordt beter met mijn vroege wakker worden: vanmorgen wordt ik niet om 6u30, maar om 5u30 klaarwakker . Zucht. De gordijnen houden het licht niet zo goed tegen, waardoor ik wel kan lezen zonder het licht te moeten aandoen. Een geluk bij een ongeluk, noemt zoiets zeker?
Na ontbijt (muffins - ik ontplof nog uit mijn kleren) en drank ingeslagen te hebben in de Woolworth, vertrekken we richting Cania Gorge National Park, wat maar een uurtje rijden is. Het weer ziet er iets beter uit vandaag. In het park volgen we een aantal wandelroutes - het is er trouwens behoorlijk rustig. Overal eigenlijk; een grote toeristenstroom komen we nergens echt tegen. Terug heel mooie vogels - op de parking zitten een aantal papegaaien - en de geluiden geven ons weer het gevoel dat we in bellewaerde zitten en staan te wachten aan de radja river . Plots merkt Steven langs het wandelpad een slang op die op een grote steen ligt te zonnen. Jakkes. Er komen ons 2 mensen tegemoet terwijl we naar die slang staan te kijken (een jonge gast en zijn vriendinnetje) en we wijzen hen op de slang. De jongen haalt doodgemoedereerd zijn schouders op: "I know, there are thousands of them here. They won't hurt you too much." Wij: "Too much?" Hij: "Yeah, about 90% of them isn't venemous (dat is misschreven denk ik), their bite might hurt a little but that's all." Ok, geruststelling . Dat valt me wel op aan de meeste Australiërs, dat ze behoorlijk down to earth zijn. Ze zijn ook behoorlijk gereserveerd. Niet onvriendelijk, maar toch helemaal anders dan de amerikanen bvb, terwijl de rest hier toch redelijk amerikaans aandoet (wat ik overigens niet verwacht had).
Het park is mooi, maar na een 3tal uurtjes wandelen hebben we het wel gezien. Ah, trouwens, de slang die we tegenkwamen (een zwarte met een rode buik) is inderdaad niet giftig volgens een bord op de parking. Het probleem met die nationale parken is dat - hoe mooi de natuur op zich er ook is - een mens al snel begint te vergelijken, en na dingen als de Grand canyon, Antelope canyon en Bryce canyon, lijkt al de rest maar "gewoontjes", al is het dat natuurlijk niet. In onze achtertuin is er geen tropisch regenwoud waarin slangen liggen te zonnen en papegaaien en parkieten vrij rondvliegen .
We stoppen smiddags in Monto voor een hapje te eten in de plaatselijke diner en zetten onze route via The Country Way verder. In de streek rond Mundubbera en Gayndah rijden we langs ettelijke meters citrusplantages. Ook de grote schaal waarop hier aan landbouw gedaan wordt, doet aan de VS denken. In Goomeri stoppen we om een milkshake te drinken en te beslissen of we The Country Way blijven volgen of terug richting zee rijden en zo naar Brisbane gaan. De lokroep van de zee is te groot, dus we gaan terug die kant op. Highway 1 (aan de kust) is ook een stuk beter dan highway 3, wat beter is voor mijn wagenziekte. Aangezien ik geen internationaal rijbewijs gekocht heb, mag ik hier in principe zelf niet rijden met de huurwagen, dus...
We rijden eerst tot in Gympie (grappige naam he), maar besluiten verder te rijden tot Rainbow Beach, wat in het Great Sandy NP ligt, hetzelfde NP waartoe ook Fraser Island behoort - wat we niet gaan bezoeken wegens weeral een eiland en ongelofelijk duur om naartoe te gaan.
Onderweg ernaartoe staat er langs de kant van de weg een waarschuwingsbord, zoals je er zoveel ziet voor koalas en kangoeroes, die gele vierkanten die op hun punt staan, maar deze keer voor paarden. En inderdaad, er staan langs de weg gewoon paarden op hun gemakje te grazen! Niet achter een afsluiting of aan een koordje of zo, gewoon los, in het wild! Argh, als er zo eentje de weg opspringt, ben je wel gezien!
Maar we bereiken Rainbow Beach zonder kleerscheuren. Het is een klein en gezellig kustplaatsje. Veel backpackers, maar helemaal niet zoals Airlie Beach met luidruchtige bierdrinkers. Heel rustig. De hostels zitten volgeboekt, waardoor we onze toevlucht nemen tot een kamer in The Sands Resort - het zal Home & Away kijkers van het eerste uur bekend in de oren klinken . Mooi hotel, voor de eerste keer met een balkonnetje aan de kamer en een zwembad met sauna en broebelbad (wat we allemaal niet gebruiken ).
We gaan savonds nog iets eten en kruipen dan moe maar voldaan onder de wol. Brisbane is maar 200 km meer, dus we zijn er bijna en het red center komt almaar dichterbij
23-11-2010, 01:25 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
| 15-11-2010 |
| Lunch in Marlborough |
15-11-2010, 11:40 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Maandag 15/11 - Rockhampton - Biloela |
Vandaag wordt een onderweg-dag en valt er dus ook niet zoveel te schrijven. Ik blijf hier wakker worden om 6u30 - ik had nochtans mijn best gedaan om langer wakker te blijven gisterenavond. Volgens mij is het geen jetlag meer, maar gewoon een self fulfilling prophecy - ik denk dat ik wakker zal worden, dus het gebeurt ook .
We verlaten rond 9u30 Mackay en zetten de Huyndai zijn neus zuidwaarts. We besluiten enkel een lunchstop te nemen op weg naar Rockhampton. Dat gebeurt in Marlborough (zie fototje straks). Ik dacht een paar dagen geleden dat Marian klein was - dit is nog kleiner en (kuch luch) typischer. We eten weer in de convenience store, die een soort Makro in het mini is: er zijn 6 rekken, en daar wordt alles in verkocht: van vijzen, schroevendraaiers over instant noodles tot melk. Daarnaast zijn er nog 3 tafeltjes en kan je er dus ook iets eten, bediend door de plaatselijke Colleen: "That'll be 22 dollars, love". Wel grappig hoe iedereen je hier love, darling of mate noemt . Aangezien er in Marlborough niet veel meer te zien is, gaan we terug en route.
In Rockhampton stoppen we om de beentjes te strekken en een koffietje (hier: flat white - tis hier echt als in Home&Away hoor) te drinken. We worden er aangesproken door de lokale greenpeace-activist, die ons jammer genoeg geen lid kan maken, maar desalniettemin een aangenaam babbeltje slaat en een vriendelijke bloke is . We drinken onze verfrissing in een keiroze tearoomachtig iets (het wordt een theetje voor mij en een heel lekkere milkshake voor Steven - elk met een cookie, hihi). We springen er nog het tourist information center binnen en wijzigen onze kust-plannen onder invloed van een vriendelijk dametje en een blik op de weersvoorspellingen: we zullen in plaats van Bruce Highway nu de Country Way richting Brisbane volgen en trekken dus een stukje het binnenland in.
Het landschap is wel veranderd: de groene weilanden hebben plaatsgemaakt voor een meer dorre vegetatie met bomen. Blijkbaar waren hier in november talrijke bosbranden - dit jaar is die kans iets minder groot, me dunkt . Het regent niet echt hard meer, maar zo nu en dan is er toch wat gezever.
De steden/dorpen hebben hier trouwens grappige namen. Meestal hebben ze nog hun aboriginalnaam. Zo rijden we vandaag bvb van Dululu naar Biloela. Grappig . (Dat laatste betekent trouwens witte kaketoe - er zitten er hier overal veel).
Zo, nog een wistjedatje om de dag af te sluiten: de kledingdracht is hier in Australie vrij simpel: de jongens hebben eigenlijk genoeg aan een zwemshort. Optioneel kunnen daar nog teensletsen en/of een t-shirt bijkomen . Ah ja, en een pet, dat kan ook nog.
15-11-2010, 11:37 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Voetjes in het witte zand |
(In werkelijkheid was het witter :-p)
15-11-2010, 11:07 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Zondag 14/11 - Eungella - Mackay |
Vandaag staat er niet zoveel op het programma - we willen niet de slaaf van ons programma worden . We blijven een beetje lang in bed liggen en vertrekken pas rond 11u uit Airlie Beach. We rijden richting Eungella National Park. Onderweg stoppen we in Marian - ik gebruik het woord niet graag, maar hier is het echt van toepassing - een typisch stadje/dorpje. Voor mensen die dachten dat Otegem klein is, hier staan echt plaatsen in de Lonely Planet met een populatie van 50 - dit plaatsje staat niet eens in de LP! We eten een chicken with gravy broodje (die doen ook overal gravy op) in de plaatselijke convenience store. Veel meer dan dat en een tankstation is er niet. Zowat de halve bevolking passeert de revue in de winkel terwijl wij er zitten .
In Eungella NP beginnen we aan een wandelingetje, maar we houden het al snel voor bekeken. Dat regenwoud is toch niet hetzelfde als de kluisberg en bovendien zitten hier veel bloedzuigers. Op zich niet gevaarlijk maar wel jakkie!! We doen de rest van de route met de auto. Ook hier hebben ze een lokale beroemdheid in de vorm van een vogel: de platypus, het enige zoogdier dat eieren legt, ook wel gekend onder de naam vogelbekdier. En jawel, deze keer hebben we meer geluk en spotten we er één. Net nu heb ik natuurlijk mijn telelens in de auto laten liggen waardoor er op de foto maar een zwart vlekje zal staan .
We doen op de terugweg naar Mackay nog een poging om naar Finch Hatton Gorge te gaan, maar allebei de toegangswegen blijken onder water te staan. Logisch ook, als er een riviertje is, maken ze de weg naar beneden in plaats van in een brugje...
We komen rond 18u30 aan in Mackay en checken in in een motel. Nog een hapje Mexicaans in de stad en een grappig ijsje - je kiest een smaakje en dan een "topping", een milky way bvb, die ze in het ijsje pletten. Lekker en leuk, zo'n zoektocht naar je milky way.
15-11-2010, 11:05 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Zaterdag 13/11 - Hamilton Island & Whitehaven Beach |
We zijn in de Whitsundays (een paradijselijke eilandengroep) en dus gaan we terug een boot op . Deze keer gaat de tocht naar Hamilton Island en Whitsunday Island, meer bepaald Whitehaven Beach.
Het weer is jammer genoeg een beetje als gisteren: grijs, warm en vochtig. Onze eerste stop is Hamilton Island, wat vooral bekend staat als ontspanoord voor the rich and famous. Kennelijk was één van de eerste huizen er één van George Harrison (ze waren momenteel bezig het dak ervan te herstellen). Er zijn ook een aantal resorts waar de prijzen voor hotelkamers, tja, mooi zijn . We wandelden er ook langs het plaatselijke immokantoor en vielen terstond achterover van de prijzen, die zich tussen de 1 en 2 à 3 miljoen australische dollar (ongeveer hetzelfde als amerikaanse dollar momenteel) bevonden.
Wel een prachtig eiland natuurlijk, met heel mooie vogels: de kaketoes en lorikeets komen hier bijna uit je hand eten. Op het eiland rijden - met uitzondering van een free shuttle bus - ook geen autos rond. Iedereen verplaatst er zich met buggies, van die elektrische golfwagentjes. Oppassen geblazen ertussen .
We zetten de tocht rond de middag verder naar Whitsunday Island, het grootste van de Whitsundays en onbewoond en ongeëxploiteerd. Het staat gecatalogeerd als natuurpark, dus dat zal zo blijven. Het is vooral gekend van het 5km-lange witte strand Whitehaven Beach. We verorberen op de boot eerst nog een lekkere barbecue. Gelukkig geen zeeziekte te bespeuren deze keer (het is dan ook een grotere boot en we zitten er telkens maar kortere stukken op). Eens aangekomen op Whitehaven Beach blijkt dat de foto's er inderdaad niet om liegen: dit is zonder uitzondering het mooiste strand dat ik ooit al gezien heb. Had ik één van de vorige dagen iets geschreven over een wit strand? Bij deze corrigeer ik me: dít is een wit strand! My god, niet te doen. Het is dan blijkbaar ook geen gewoon zand, maar het bestaat voor 99% uit silicon. Het is heel erg zacht om in te lopen en ik heb de indruk dat de korreltjes veel kleiner zijn dan gewone zandkorrels. Het maakt ook een heel erg grappig geluid als je erover loopt of met je hand over wrijft: een beetje als gierende banden . Voor de rest is het hetzelfde als gewoon zand: je kan er op liggen, zandkastelen in bouwen, het kruipt in je oren en haar en waait op je gezicht als iemand zijn handdoek uitschudt.
En wonder bij wonder, maar de zon komt door de wolken piepen, waardoor dit toch een regenvrije, zonnige strandnamiddag wordt met een blauwe zee voor ons, wit zand onder ons en groene palmen achter ons.
Aaaaah, this is life!
We keren tegen de avond terug naar het vasteland en naar onze cabin. Savonds gaan we iets eten in de foodcourt in Airlie Beach. Impressie van Airlie Beach: typische badplaats waar de jeugd verzamelt en het beest uithangt. Gisteren wilden we iets gaan drinken in een plaatsje waar een band aan het spelen was en waar veel volk zat. Eens binnen werd al vrij snel duidelijk dat het vooral de bedoeling was zoveel mogelijk kannen bier naar binnen te werken toen een "dude" naast ons stond te kotsen. Nou, not my cup of tea . Op de boot zaten nochtans veel "deftige mensen" en ook veel aziaten - die zie je hier bijna niet. Waar verdwijnen die savonds naartoe?
Nog een wistjedatje om af te sluiten: bij elke bruine koe zit hier een witte vogel die zijn of haar koe constant lijkt te volgen. Witzwarte koeien hebben dat privilege niet.
En kangaroes hebben we voorlopig alleen in hun dode versie gezien langs de kant van de weg :'(.
15-11-2010, 11:02 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
| 12-11-2010 |
| Eindelijk gelukt |
Het is eindelijk gelukt om de blog tot vandaag online te krijgen! Met dank aan Airlie Village Cafe, waar we nu zitten te eten!
Voor zij die een chronoligisch overzicht willen: begin onderaan
12-11-2010, 11:10 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Beeld van Mission Beach |
12-11-2010, 11:08 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Vrijdag 12/11 - Bowen en Airlie Beach |
Zoals gezegd: het weer gooit roet in het eten. Ook vandaag blijft het grijs en regenachtig. Het blijft wel warm (tegen de 30 graden), maar jakkes jakkes jakkes: voor die grijze lucht hoefden we echt geen duizenden kms te vliegen, daar hebben we thuis meer dan genoeg van. Tis een echte baaldag vandaag, en het ergste is dat het morgen hoogstwaarschijnlijk net hetzelfde weer zal zijn en morgen hebben we een boottocht naar Whitehaven Beach gepland in The Whitsundays. Het zou één van de mooiste stranden ter wereld moeten zijn... De foto's zijn veelbelovend, maar in de regen vermoed ik dat daar niet al te veel meer van over zal blijven . Echt balen (die boottocht is natuurlijk ook niet voor niets - daarom boeken we dus normaal niet op voorhand...)!
We beginnen deze druilerige dag met een ritje op Castle Rock, van waaruit je een magnifiek zicht op de omgeving zou moeten hebben. Dat zal waarschijnlijk wel zo zijn als de top niet in de mist gehuld is... (Het wordt zo één van die dagen, ik voel het.) We rijden dan maar verder. Smiddags stoppen we in Ayr, waar het wireless internet in de MacDo niet blijkt te werken op mijn stomme telefoon, dus ik krijg deze blog maar niet online. Nergens gratis wifi, overal betalend en als je er dan gratis hebt zoals in de macdo, dan geraak ik niet voorbij de terms&conditions-pagina (ik zei het al hé: one of those days...) Het blijft druilerig en we rijden verder tot Bowen, het centrum van de mango. Voor de eerste keer mango's aan bomen zien hangen: het lijken wel grote kersen. Ook Bowen ligt onder een druilerige hemel vandaag, dus veel verder dan een taartje en koffie geraken we niet .
We rijden verder naar Airlie Beach en komen er per toeval in een caravan park terecht, waar ze ook self contained cabins hebben (huizekes, zeg maar). Onze boottocht verplaatsen naar zondag heeft niet veel zin, want ze geven hetzelfde weer uit voor gans het weekend... We kunnen dus maar beter zo rap mogelijk naar het zuiden fietsen zondag . Hopelijk is het daar iets beter weer. Volgens de zeer vriendelijke meneer aan de receptie is het dit jaar vroeg beginnen regenen. Het weer lijkt de laatste tijd overal raar te doen - zou dat te wijten zijn aan de global warming?
Wel leuk, we hebben een terrasje aan onze cabin en je kan de kaketoes (die vliegen hier gewoon in het wild) hier horen roepen naar mekaar boven je hoofd. De vogelweelde is echt wel opmerkelijk hier. Van het moment we de luchthaven buiten stapten, vielen het exotische vogelgezang ons op.
Vanavond eten we in Airlie Village Cafe - waar we eieieieindelijk eens gratis wifi hebben. Praise the lord! Morgen dus naar Hamilton Island en Whitehaven Beach - helpt iedereen ons duimen voor een helderblauwe hemel en een stralende zon?
12-11-2010, 11:06 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Donderdag 11/11 - Watervallen, Mission Beach & Townsville |
Amai, donderdag al, de tijd vliegt en het land is veel te groot! Het is niet altijd makkelijk te kiezen wat we gaan doen. Het is hier ook minder duidelijk wat de alom gekende highlights in een regio zijn. Ik bedoel maar: als je naar zuidwest-amerika gaat, dan is het vrij duidelijk, daar weet je zelfs zonder 1 reisgids open te slaan waar je naartoe kan - je herkent de namen als je atlas opendoet. Buiten het barrier reef, ayers rock, sydney en natuurlijk summer bay reikt mijn algemene sightseeing kennis hier minder ver. Maar Lonely Planet en de plaatselijke "what to do"-brochures helpen!
Vandaag is het de bedoeling dat we tot Townsville rijden, ongeveer een 260km van Innersfail. We zijn allebei weer vroeg wakker (wat is dat hier toch) en nemen daarom de tijd om in het stadje uitgebreid te ontbijten. Op Stevens bord liggen zelfs frieten! Zei ik al dat het hier wel vaak aan Amerika doet denken? We wandelen een beetje door Innersfail, bekend om zijn artdeco. Maar veel is er precies niet te beleven, dus de wandeling is kort.
We besluiten de waterval route te nemen. Dat bezorgt ons een omweg van 120km, maar het is de moeite. Onderweg naar de watervallen rijden we door de tablelands - heel mooi landschap en heel erg groen. Hier staan ook heel veel van die brede bomen, je weet wel, de kruin (of hoe heet dat) is wel dubbel zo breed als de boom lang is. We gaan er naar 3 watervallen: Ellinjaa, Zillie en Millaa Millaa Falls (leuke namen hier). Mooi.
We zetten onze tocht verder in de juiste richting nou naar het zuiden. Het is een rit langs uitgestrekte bananen- en suikerrietplantages. Wel grappig, die bananen groeien blijkbaar in zakken. Tis te zeggen, ze knopen zakken over die vruchten, waardoor die bananenbomen (ze zijn wel niet zo hoog als normale bananenbomen - misschien omdat dat makkelijker plukt? De appelbomen bij Wolfcarius zien er ook meer uit als struiken, vind ik, dus tzal hetzelfde principe zijn) vol groene, blauwe en witte zakken hangen. Voor de suikerriet te vervoeren loopt er langs al die velden een klein spoorwegje. Overal staan karren die gevuld worden met suikerriet en op gezette tijden komt de "cane train" langs.
We naderen Mission Beach en zien weer veel borden dat we moeten oppassen voor de cassowaries. Spijtig genoeg krijgen we er geen enkele te zien. Een cassowary is de lokale vogel hier en een echt symbool. Op prentjes ziet hij er wat uit als een kruising tussen een kalkoen en struisvogel, maar veel kleurrijker (en meer de grootte van een struisvogel). Ze zouden belangrijk zijn voor de lokale flora in het regenwoud, omdat bepaalde vruchten zo groot zijn dat ze enkel door die vogels (die welsiwaar niet vliegen) worden opgegeten en dat de zaden dus enkel via hun "poo" kan verspreid worden. Maar we hebben dus niet de eer gehad er eentje te ontmoeten (we hebben het wel eens gedacht in het voorbijrijden, maar bij nader inzien bleek het een beeld te zijn).
Mission Beach: we waren iets te ver gereden (soms ben je het centrum van een dorp rapper gepasseerd dan je dacht), maar zijn daardoor terecht gekomen aan een stukje strand dat zo uit één of andere film weggelopen leek. Zoiets paradijselijk heb ik nog nooit gezien: azuurblauwe zee in een soort van grote inham, een lange lange pier, een smal wit strand met daarachter palmbomen en nog eens palmbomen, en dat helemaal voor ons alleen. Toen we op de pier liepen doken er ook nog eens 2 schildpadden op uit de zee (het zijn hier grote exemplaren, toch wel ruim een halve meter diameter). Ja, ik kan het geloven dat Lelly hier probeerde te ontsnappen (zie foto's als ik terug thuis ben). Uiteindelijk teruggekeerd naar Mission Beach om een broodje te eten en daar nog wat op het strand te flaneren. Die palmbomen lijken me wel gevaarlijk: her en der liggen kokosnoten op de grond. Als je er zo één op je hersenpan krijgt, zal je het volgens mij niet meer kunnen navertellen...
Na Mission Beach rijden we door naar Townsville. We checken er in in Strand Motel en gaan eerst naar de nabijgelegen supermarkt om wat drinken in te slaan. Als we s avonds onze neus buiten steken om wat te gaan eten begint het plots te gieten en gieten, tis precies de zondvloed! We waren van plan om te voet naar het stadscentrum te gaan, maar door die vreselijke regen lukt dat natuurlijk niet en rijden we maar wat rond met de auto. Steven probeert nog even bij het indraaien op een groot kruispunt spook te rijden, maar gelukkig is er niet veel verkeer en gaat onze stunt onopgemerkt voorbij . Uiteindelijk besluiten we dat we naar de Japanner om de hoek willen, maar die blijkt vol te zitten. Damn, tzal dus wel een goeie geweest zijn. Dan maar naar het steakhouse naast de deur. Steven is er niet vies voor .
Na het eten wandelen we tussen 2 regenbuien door nog wat langs The Strand. Het is een langgerekt strand met dito esplanade/parkje. Een beetje vergelijkbaar met The Esplanade in Cairns - ook hier een plaats voor families, jongeren, sportievelingen. Erg netjes en proper - zouden ze het gras hier met een meetlat bij de hand afrijden? Dat valt overal op eigenlijk, hoe netjes het is. De straten zijn breed en proper. Alle grasperken - ook langs de weg - zijn mooi afgereden (en nochtans groeit het gras hier snel denk ik). Langs The Strand heb je ook afgebakende zwemzones (waar geen kwallen kunnen komen), een surf club en een gigantische Rock Pool. Dat wordt wel meer gedaan in Australië: er wordt net naast de zee een gigantisch "zwembad" uitgehouwen, wat vervolgens gevuld wordt met zeewater, maar dan zonder vissen, haaien of kwallen (ideaal voor mij dus). Deze hier is 10x zo groot als een olympisch zwembad en heeft een pompsysteem waardoor alle water om de 3 uur volledig ververst wordt (er wordt dus constant water in en uit gepompt). Dat systeem zou blijkbaar van Zweden komen!
Townsville lijkt me een hele leuke stad, en die rockpool heel gezellig om een paar uurtjes in door te brengen, maar helaas, het weer strooit roet in het eten .
12-11-2010, 11:03 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Woensdag 10/11 - Daintree national park en Cape Tribulation |
Gmpf. Kennelijk heb ik deze keer toch wat last van jetlag. Om 5u30 ben ik klaarwakker. Toch koppig blijven liggen. In slaap vallen lukt pas rond 7u30 en de wekker loopt af om 8u20 . Wreed hoor, in de namiddag val ik in slaap waar ik sta of zit en 's nachts word ik wakker. Maar tzal wel beteren.
Na het ontbijtje en de check-out gaan we onze huurwagen ophalen. Het adres dat vermeld staat op de voucher blijkt niet zo duidelijk (want afgekapt en een deel ervan bestaat niet meer), en we hebben natuurlijk ook geen plannetje meegenomen. Ha nee, want we hadden het bureau eens zien liggen op één van onze avondlijke wandelingen. Wisten wij veel dat alle straten hier op elkaar lijken! Met de hulp van 3 vriendelijke voorbijgangers (enfin, één ervan werkt in een krantenkiosk en Steven vraagt: are you from here? Lol) lukt het ons toch. Een gps nemen we maar niet, dat zou ons voor die 9 dagen 130$ kosten. Voor dat geld kunnen we beter 1 kopen!
En dan, op pad! Ik probeer eerst langs de passagierskant in te stappen waar nu het stuur zit, en het is voor Steven wat zoeken langs welke kant van de weg hij nu moet rijden, maar al met al valt het behoorlijk goed mee. Het enige grappige is dat de ruitenwisserstok en pinkerstok hier gewisseld zijn van plaats, waardoor de ruitenwissers steeds als een gek beginnen zwieren telkens we ergens willen indraaien. Om je een kriek mee te lachen. Steven's linkervoet moet ook nog wat gewoon worden aan het feit dat hij werkloos is, met 2 abrupte stops tot gevolg. Gelukkig reed er niemand dicht achter . Maar tmoet gezegd: Steef brengt het er zeer vlotjes vanaf!
We besluiten naar Daintree National Park te rijden (regenwoud) en daar een boottochtje op de Daintree River te doen. Die "river cruises" zijn bedoeld om krokodillen te spotten die zich in de river ophouden. Van zodra we het bootje opstappen zegt de bootmeneer ons: "het is zeer kalm vandaag, de krokodillen zijn moeilijk te zien, ik heb er vandaag nog gene gevonden" Leuke meneer. We zitten op het bootje met een Hollands koppel dat al 5 weken langs de oostkust aan het toeren is en een gemengd australisch-russisch(?) koppel dat de indruk van een gearrangeerd huwelijk . Maar we hebben sjans: na een paar meter varen spot de bootmeneer een python in een boom. We varen er tot redelijk dicht bij. En jawel, na lang zoeken vinden we ook Scarface, een gigantische krokodil van wel 4m lang! Wat een geluk blijkbaar, en wat een verschil met de Ëverglades in Florida, waar de alligators je langs de oren vliegen in vergelijking met de krokodillen hier . Tis wel een machtig mooie omgeving - de brede rivier langs beide kanten omzoomd met mangroves en regenwoud.
We rijden verder tot Daintree Village om te lunchen. De keuze van restaurants is niet echt groot te noemen, hihi. Tis een dorpje zoals in de films, maar wel heel mooi en proper (alles lijkt hier vrij proper te zijn). Steven eet een krokodillehamburger (zou dat nu echt van krokovlees gemaakt zijn) en ik ... jaja, de australiërs zijn duidelijk verwant met de britten - fish & chips .
We zetten onze trip verder naar Cape Tribulation, "where the rainforest meets the reef". Daarvoor moeten we met een kabelferry over de Daintree River - een beetje zoals die voetgangersferries waar je aan een wiel moet draaien om aan de overkant te geraken, maar dan in het groot en voor auto's. Om tot Cape Trib te geraken rij je nog een 30km door het regenwoud - mooi! Een cassowary (google) zien we jammer genoeg niet . De Cape zelf is behoorlijk mooi en paradijselijk, maar intussen zijn er wat wolken komen opzetten, waardoor het beter kon.
We zetten onze Huyndai met zijn neus terug richting Cairns. Aja, want hoewel we naar Brisbane (zuiden) moeten, hebben we vandaag een omweg naar het noorden gemaakt. We wilden in feite nog tot Mission Beach rijden, maar dat blijkt wat hoog gegrepen. "Affeseren" zoals op de E17 op een fileloze dag doe je hier toch ook niet, al zijn de wegen uiteraard wel ok. We stranden rond 20u30 in Innersfail, waar volgens Lonely Planet veel Art Deco huizen zouden moeten staan. Gaan we morgen misschien eens naar loeren, want spijtig genoeg wordt het hier al tegen 19u donker. We checken in in een motel (ik vraag eerst in een hostel of ze free rooms hebben - trok die vent nogal ogen "wouldn't we all like a free room?" - tot mijn frank viel dat ik net een gratis kamer gevraagd had. Haha, stom) en vullen onze maagjes nog. Nog een wegenatlasje kopen (ongelofelijk, de dikte van de wegenatlas is niet recht evenredig met de grootte van het land ) en de dag zit er weeral bijna op.
12-11-2010, 11:02 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Dinsdag 09/11 - Great Barrier Reef |
Vandaag doen we een trip met de boot naar een deel van het Great Barrier Reef om er te snorkelen. Een deel, want het Reef is 2300km lang, 80km breed op zijn meest brede punt, is vermoedelijk tussen 600.000 en 18.000.000 jaar oud en het enige levende ding dat je van uit de ruimte kan zien (de Chinese muur leeft nog steeds niet). Wij gaan erheen met Passions of Paradise, die in Lonely Planet omschreven wordt als "Award -winning, backpacker oriented trips to Breaking Patches and Michaelmas Cay". Dankzij Aussie Tours worden we netjes om 7u25 opgepikt aan ons hotel!
We trekken erop uit met een catamaran en varen eerst toch wel een uurtje tot we halt houden. De zon schijnt gelukkig (ondanks smeren hou ik er vandaag toch een rode kop aan over), maar er staat wel wat wind, waardoor de zee geen gladde spiegel is. Wiebel, wiebel, met mijn reiszieke maag is dat altijd spannend. Maar ze houdt (tijdelijk) stand. In volle zee stoppen we en is het tijd voor de eerste snorkel-uitstap. We kunnen hier gedurende 2 uur snorkelen en aansluitend wordt er een lunch voorzien op de boot. We krijgen anti-kwalpakjes: het zijn blauwe pakjes waar je van top tot teen inzit. Het is geen zicht, maar dat liever dan een kwallebeet. Achter de boot steek ik mijn kop in het water en zie alleen maar eindeloze diepte , maar kennelijk begint het Reef enkele meter verder. Heel erg mooi! En het water is aangenaam warm. Kennelijk was het vandaag is kouder dan gewoonlijk, maar het was toch nog 27graden. Het zwembad in Waregem is volgend mij zo warm niet. Veel warmer zou het eigenlijk niet mogen worden, want het kwetsbare koraal verdraagt geen zeer hoge watertemperaturen. Door de global warming warmt het zeewater echter ook op, waardoor het eeuwenoude koraal door onze (en onze voorgaande) generaties bedreigd wordt. Jammer. Ijsblokjes in het water gooien helpt me dunkt ook niet, want daarvoor moet je natuurlijk vervuilende vriezers doen draaien. (Amai, zo ne goeie hebben wij nog ni gehad :)).
Na ongeveer een uurtje zweven op het water ga ik terug naar de boot. De grote golven hebben me immers behoorlijk zeeziek gemaakt. Steven koopt me 2 reisziektepilletjes, maar het mag niet baten. De lunch moet ik aan me laten passeren. Maar dankzij een vriendelijk crewlid, die me aan de slag ziet met een bruin kotszakje (jaja, er is voor alles een eerste keer, ook voor kotsen in een zakje - daar gaat het overgeprijsde reisziektepilletje), wordt er een bord apart gehouden voor me, voor als ik me later beter voel en honger krijg.
Na de lunch zetten we koers naar Michaelmas Cay: een piepklein eilandje met hagelwitte stranden, bewoond door horden vogels die hier komen broeden en omringd door koraalrif. Idyllisch plekje - al verstoort het gekwetter van honderden vogels de rust wel een beetje. We doen er eerst nog een toertje met de waterglass boat (dat zat blijkbaar in het Aussie Tours ticket inbegrepen, anders zouden we dit niet onmiddellijk doen, je ziet alles veel beter als je ertussen zwemt), en zetten dan koers naar het eilandje zelf, van waarop we opnieuw kunnen gaan snorkelen. Machtige plek, niet alleen door het idyllische karakter, maar ook vooral omdat het eiland niet van voor naar achter, van links naar rechts, ... beweegt . Eén voet aan wal en de zeeziekte smelt als sneeuw voor de felle zon! Zo, kan ik met een gerust hart terug het water in ! Ik vind het koraal hier mooier, of zie hier toch meer. De golven zijn ook minder groot, wat het voor mij toch aangenamer maakt. Superveel vissen, grote, kleine, groen, blauw, oranje, ... Wat je hier ook veel ziet zijn supergrote schelpen (clams), wel een meter diameter, die - als je erover zwemt - zich een beetje sluit. Spectaculair!
We keren tot slot terug naar de boot waar mijn tot rust gekomen maag zich de overgehouden lunch laat welgevallen! De trip naar de kust kan weer ingezet worden (weer effe spannend voor mijn maag, maar het kotszakje blijft leeg deze keer). De crew mingelt zich wat met de passagiers en het zijn echte sympathieke duiker-Aussies. Eén van hen blijkt zelfs een redelijk googcheltalent te hebben. Cool!
Leuke dag (met uitzondering van het bweurk-moment), leuke trip. Aanrader! Het klinkt misschien wat toeristisch (en het is natuurlijk ook voor toeristen), maar als je naar het Reef wil, is deze toer meer dan ok! Anderzijds, als je het liever wat dichter bij huis houdt, dan vind ik de koralen in Dahab (Egypte) al even de moeite. Die zijn uiteraard zo groot niet, maar minstens even kleurrijk, voor zover ik mij herinner (van die grote schelpen ben ik in Dahab niet tegengekomen wel, en Nemo ook niet).
'S avonds eten we in het Balinese restaurant dat aan het hotel grenst en goede kritieken krijgt. Het is er inderdaad zeer lekker - ik eet een seafood in gele currykokossaus en Steven gebraiseerde eend in een curry. Lekker. 'S avonds maken we nog een wandelingetje door Cairns om rond 23u moe in ons bed te kruipen.
12-11-2010, 11:00 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Maandag 08/11 - Cairns |
Na aankomst op de luchthaven met een gratis telefoon gebeld naar het hotelletje - na een dik kwartier stond er een busje. Makkelijk zat - en ook de reden dat we dat hotelletje gekozen hadden. Eens geen gezeul met valiezen op publieke bussen of veel te dure taxi's.
Terwijl we de luchthaven uitrijden, zien we langs de kant van de weg een ... gifgroene Ford Fiesta!!! Hij is ons gevolgd, hoe lief .
We komen rond 10u aan in het hotelletje (Bay Village in Cairns, voor de geïnteresseerden), maar check-in is pas om 14u . Nu ja, misschien is dat niet zo erg, want als we nu al in onze kamer mogen, laten we ons 9 kansen op 10 op ons bed vallen en komen we er niet meer af. Want moe, moe, moe!
Ik trek mijn zware wandelschoenen uit en mijn teensletsen aan en we wandelen richting Cairns centrum. Cairns blijkt een vrij toerist-en familiegeoriënteerd stadje te zijn met een lange Esplanade langs te zee: een pad temidden van grasvelden, waar overal kan gebarbecued worden en waar veel leuke en originele speeltuinen zijn. Omdat hier niet in de zee kan gezwommen worden (er is wel iets wat lijkt op een zandstrand maar we zitten hier vlakbij de mangroves waardoor de bodem van de zee slijk is en er zouden krokodillen in huizen), werd op het einde van de esplanade een Lagoon gemaakt: een soort publiek, gratis zout zwembad met strandje en ligweide dat aan de ene kant zelfs mooi als "fontein" in het stadsbeeld geïntegreerd is, met toezicht van redders. Knap.
We slenteren wat rond in het centrum, stappen een Woolworth (supermarkt) binnen, waar we Mountain Dew ontdekken (maar je moet 36 blikken in 1 x kopen ) en zien dat ze even grote flessen fruitsap en melk hebben als de amerikanen, en limonade die eruit ziet als dreft, maar wel veel meer vers fruit en groenten en lekkere dingen. En we zien dat ze van kangoeroevlees ook worsten draaien . 'S middags eten we een snack en tegen 14u keren we terug naar het hotel, waar we op onze kamer mogen. Proper. Ik probeer het onvermijdelijke (slapen) te vermijden en sleur Steven mee naar het zwembad, maar omdat de Australische zon vrij fel aanvoelt en de schaduw bij de ligstoelen beperkt is, gaan we naar een uurtje naar onze kamer. Terwijl ik douche, legt Steven zich op bed; als ik gewassen en gepoetst ben, leg ik me er naast, en ja, we vallen in slaap. Gelukkig heeft Steven zijn wekker gezet om 17u. Tis zeer moeilijk om wakker te worden... Het wordt een early night denk ik. We moeten er morgen ook redelijk vroeg uit voor onze snorkel-tour in het Great Barrier Reef.
Het weer: verwarrend. Warm (in de 30 graden), maar als we toekomen toch wat bewolkt (en vochtig). Tegen de middag breekt de zon door en verbrandt ze mijn herfstwitte armen (ineens voelt het ook niet meer vochtig). Nu, rond 18u is het weer wat grijzer geworden en steekt een wind op. Hopelijk wordt het beter, zeker morgen en tegen zaterdag (al heb ik vernomen dat ze niet veel goeds voorspellen voor vrijdag), want zaterdag gaan we naar Whitehaven beach (google) en tzou toch wel jammer zijn als het dan regent .
Plannen wat we de komende dagen (behalve morgen en zaterdag) gaan doen lukt ons voorlopig niet wegens te moe om te lezen .
Vanavond nog een plensbui over onze kop gekregen die gelukkig maar een dik kwartier duurde - met dank aan mams voor de plastic regenvestjes. We zijn iets wezen eten in Rattles en nog iets. In de Lonely Planet stond dat je in Queensland Barramundi moet eten, dus dat dan ook maar gedaan (een soort vis, geen idee welke - hier salt&pepper coated). Lekker. Eten is hier niet goedkoop - ofwel staat de dollar momenteel zeer hoog. Enfin, niet alleen eten eigenlijk, alles lijkt vrij duur Iets om te eten onder de 20$ is moeilijk te vinden, van die plastic regenjasjes kosten 5$ tin de wibra 0,5? ) (20$ zou ongeveer 16? moeten zijn, afhankelijk van de rate natuurlijk, wat bij ieder wisselkantoor verschillend blijkt te zijn - bovendien is het verschil tussen we sell en we buy groot! Afwachten dus welke rate je krijgt als je geld uit de muur haalt.
Wel grappig: we zijn nu nog maar 2x gaan eten, en telkens moesten we ons eten aan een toog bestellen, betalen en kregen we een buzzer mee die je verwittigt als het eten klaar is. Het doet hier een beetje Amerikaans aan (de schone brede wegen, de grote auto's, bepaalde eetplaatsen, de supermarkt) maar ook niet helemaal (grotere en betere eetcultuur, minder familiair, geen gigantische tips worden verwacht, lekkere dingetjes in de supermarkt, ...)
Ah, wistjedatje van de dag. We probeerden uit te rekenen hoe laat het is bij Sofie&Koen (die een weekje in Las Vegas zitten, de pietzakken!). Steven had het plots gevonden: "tIs daar nu 4u 's nachts, van gisteren, van vandaag, hé" lol . Tkomt er op neer dat zij 16u vroeger zijn dan wij!
12-11-2010, 10:56 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Zaterdag 06/11 - Maandag 08/11 - Onderweg... |
Vertrek en onderweg... Na een lekkere biefstuk-friet ten huize Boulez vertrekken we richting luchthaven. Vlotte rit, het is dan ook zaterdagmiddag en niet maandagmorgen. Vlotte check-in - mevrouwtje drukt ons op het hart dat we in singapore onze boarding pass nog moeten halen en daar onze bagage labels tonen of dat onze bagage niet correct geroute zal worden... Een minuut daarvoor heeft ze nochtans gezegd dat onze bagage naar Cairns doorgesluisd wordt. Ik heb er niet veel vertrouwen in (had ik mijn bikini niet beter in mijn handbagage gestoken?): brussel - londen; londen - singapore; singapore - cairns (met nog een tussenlanding in darwin, maar daar mogen we op het vliegtuig blijven). Die bagage moet 3x van vliegtuig veranderen... In Zaventem wordt Steven al tegengehouden door 2 flikken voor paspoortcontrole, maar ze hebben hem terug laten gaan. Blijkbaar zochten ze een fransman .
We realiseren ons ook dat we Willy II thuis vergeten zijn (we hadden nochtans gezegd tegen mekaar: we moeten zien dat we Willy II niet vergeten ) Terwijl we wachten aan de check-in gaan mams&paps wat rondlopen en ja, ze komen terug met een gigantische gele vis, die volgens zijn labeltje Lelly heet . Hopelijk kan het Sydney Opera House nog op de foto als Lelly in beeld springt .
Vlucht brussel - londen niets op aan te merken: duurt ook maar een uurtje. Dan begonnen aan 6 uren wachten in londen. Geeuw. Hopelijk kunnen we wat slapen op de vlucht vanavond. In Londen nog ietske gegeten - volgens ons elektronisch ticket zouden we alleen een beverage krijgen. Stel je voor, een ticket van over de 1000? en alleen drinken?! Op de luchthaven in Londen zit het vol moslims in witte gewaden, of zwarte voor sommige vrowuen. De mannen hebben precies een deken rond hen. Er zitten ook enkele vrouwen tussen waar je zelfs niet kan spreken van een brievenbus, maar waar helemaal niets van te zien is. Mekka-gangers of terugkomers? Lol, Steven zet zich in de P te lezen naast zo'n koppel.
Zo, net aangekomen in Singapore en boarding ticket voor connecting flight bemachtigd (ik schrijf dit onderwegverhaal in horten en stoten ). Dat van die "enkel drank" was dus helemaal fout. Erg goeie vlucht, vriendelijke crew en meer eten dan we opkregen. Zelfs een zakje met tussendoortjes, way cool. Redelijk wat hazeslaapjes kunnen doen, al zal ik de vereiste 8 uren slaap niet gehaald hebben. Grappig filmpje gekeken "grown ups" en tetris gespeeld. Luchthaven Singapore helemaal anders dan verwacht: ik had een hypermodern gebouw verwacht, maar het ziet er nogal seventies uit. En het dak lekt. Ja, in Singapore is het 30graden, maar er was net een thunderstorm toen wij hier landen (en tziet ernaar uit opstijgen ook). Grappig ietsje: het stafflid dat door de micro moet zeggen dat eerst rij zoveel tot zoveel mag boarden, steekt haar weg achter het muurtje om te spreken. Zo, na 2 uurtjes wachttijd opnieuw klaar voor de volgende 11 uren vleigtijd (4 uur wachttijd in darwin - echt slechte connecties).
Hups, een 5 tal uren verder en we zijn down under!! Nog niet op onze eindbestemming, maar we komen almaar dichter. We zijn intussen 31 uur later dan we de deur van thuis achter ons dichttrokken... Hier in Darwin moeten we van het vliegtuig, door security, dan het hoekje om en we kunnen straks binnen 2,5u terug hetzelfde vliegtuig op. De vermoeidheid begint stilaan toe te slaan. Ergst van al is dat we in Cairns aankomen om 9u30 's morgens en in principe een hele dag moeten wakker blijven als we in het aussie-ritme willen komen... Intussen ook kennisgemaakt met Australische Customs (al had het probleem te maken met de internationale regel dat je niet meer dan 100ml vloeistof in handbagage mag hebben): mijn buurman en -vrouw (Schotten) hadden in Singapore in de tax free een fles, jawel, whisky gekocht. Die zat in een sealed package, maar wat raad je? Ze mogen ze niet meenemen op hun connecting flight! Absurd he: ze zijn er net mee van het vliegtuig gestapt en zullen zo meteen weer op krak hetzelfde vliegtuig stappen op dezelfde zetel en nou mag het plots niet meer... Ze hadden beter gezegd dat ze ze gingen opdrinken en hier met iedereen in het transitgevang een feestje gebouwd .
Enkele uren later - zijnde 9u15 maandagmorgen (in Belgie is het middernacht can zondag op maandag) landen we eindelijk in Cairns. Vlotte passage door Customs - wel 2x besnuffeld door een woef.
12-11-2010, 10:53 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
