 |
|
|
| 28-11-2010 |
 De verzamelde pers |
28-11-2010, 19:48 geschreven door Steven&Eva 
|
|
|
|
|
|
| Zaterdag 27/11 - Terug naar België |
Het voelt als gisteren dat ik mijn "Onderweg naar Australië" blogbijdrage schreef. Deze 3 weken zijn voorbij gevlogen en waren zoals verwacht natuurlijk veel te kort. Onze vlucht vertrekt pas om 17u30 dus we laten onze bagage achter in een kluis in het hostel en trekken op stap. Ik wil zeker nog eens naar de Glebe-wijk, wat een eerder, uhm, bohémien-wijk zou moeten zijn. Op zaterdag is er het wekelijkse marktje, dat komt goed uit. Het is de eerste keer dat ik hier overdag met een lange jeansbroek rondloop, en wat een gezweet is me dat! De Glebe-wijk heeft inderdaad een heel goeie vibe en het marktje is een beetje als de Dranouter-standjes, maar met originele dingen en wel 10x zoveel. Gelukkig zijn onze dollars quasi op en kan je hier over het algemeen niet met visa betalen  . Wanneer we terug richting het centrum lopen, komen we geheel en al per ongeluk terecht op de vismarkt. Dit is het paradijs voor mensen die graag koken en vis eten. Hoooopen verse vis (werkelijk, er ligt superveel vis en het stinkt er absoluut niet), op zijn geheel, in filets, zeevruchten met hopen, oesters die voor je ogen worden opengemaakt alvorens ze te consumeren, kingkrabben die nu en dan uit hun kuipen proberen te kruipen, ... Hemels! En je kan er ter plaatse ook eten, wat we dan ook doen: een zeevruchtenschotel met chips. Lekker. De meeuwen zitten mooi op wacht tot iemand een brokje laat vallen . Wat niet gebeurt .
Jammer genoeg is het dan echt tijd om te vertrekken... We steken onze armen nog eens uit om ze te laten opwarmen door de lekkere Australische zon en begeven ons met de bestelde shuttle naar de luchthaven  . Waar we opgewacht worden door wel 5 cameraploegen! En ik word geïnterviewd! Blijkbaar is onze vlucht de eerste die opnieuw uitgevoerd wordt met een A380 (zo'n dubbeldekkervliegtuig) sinds er 3 weken geleden een motor afgevallen is . Bemoedigend. Ook de CEO vliegt mee tot in Singapore, om aan te tonen dat het echt wel veilig is . Tis een schitterend vliegtuig als er geen motoren afvallen, wat deze keer gelukkig niet gebeurt. We geraken dan ook veilig terug in België!
Het was een schitterende reis en het temperatuursverschil van meer dan 30 graden laat zich voelen! We denken dat we werk gaan zoeken waarbij we de 6 wintermaanden in Sydney kunnen werken en in de 6 zomermaanden in België. Tis echt een schok, van de lekkere zomer in de koude winter stappen!
Nog een anticlimax wel bij thuiskomst: 1 van de 2 katjes die we zouden adopteren morgen (maandag) is gestorven. Doodgebeten door een stomme hond. Bij deze denk ik dat ik toch geen hond wil als zo'n monster een klein onschuldig katje doodbijt.
Ook bij thuiskomst: een superlekker verjaardagsmaal bereid door mams, een geïsoleerde zolder door de papa's, een mooi gepoetst huis inclusief berging!! Thanx iedereen!!!
28-11-2010, 19:29 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Vrijdag 26/11 - Summerbay!!! |
We blijven een beetje lang liggen en beginnen de dag zoals elke Sydney-er: met een flat white. We passeren een soort kerstmarktje (bij 28 graden) en kindjes doen er optredentjes. Me dunkt beginnen ze hier vroeger met muziekschool, want daar staan ukken met cello'tjes die de grootte van een viool hebben. Vervolgens nemen we de bus naar Palm Beach, de locatie waar de strandscènes van Home and Away worden opgenomen! I'm very excited! Het is een lange rit, hoewel de afstand niet zo extreem groot is (30km) en de bus niet veel stops heeft. Leuk is dat het registreerapparaatje stuk is (die zien er trouwens krak hetzelfde uit als in België, maar dan blauw ipv geel), en dat niemand dus hoeft te betalen (tkost maar 3$ de man, maar alle beetjes helpen ). Als we aankomen in Palm Beach, herkennen we eerst niets, maar als we een paar meter verder wandelen, zien we gewoon de surf club!!! Ok, klinkt belachelijk, maar ik ben opgegroeid met die show, dus het is precies iets nostalgisch uit mijn jeugd dat ik terug zie . We eten er iets en smijten ons een beetje op het legendarische (er zeer rustige) strand vooraleer terug te keren naar Sydney.
We besluiten eerst naar de YHA te gaan om ons wat op te frissen (waar de lift is vastgelopen met mensen erin en iedereen met zijn bagage de trap op mag sleuren), vooraleer we de stad terug intrekken. Het Home&away zand is behoorlijk plakkerig zand!
We raken weer een beetje verdwaald 's avonds en komen terecht op een Chinese markt. Druk druk druk!! Ik ben nog nooit in China geweest, maar als het er overal is zoals hier, voel ik niet direct behoefte om er te gaan . Enfin, hier is het wel leuk, met overal eetkraampjes met allerlei lekkers en hier en daar ook vies uitziende dingen, maar hele dagen van dit, phoewie. Ook vanavond spenderen we de avond weer in Darling Harbour (ja, we zijn verslaafd). Na het eten is er volop ambiance in Tokio Hotel, de bar waar eerder een piano/zangeresje aan het werk was. Deze keer is het een totaal ander genre muziek - zeer leuk en allemaal mensen van onze respectabele leeftijd . We wagen er ook een dansje, al voel ik me met mijn witte broek wel wat overdressed. Het motto is hier immers: hoe korter, hoe beter. Iets waar Steven wel mee kan leven . Het valt op dat hier veel meer rokjes en jurkjes gedragen worden dan in België. Misschien door het warme weer? Waar we nog gretig van genieten, want morgen moeten we het vliegtuig op...
28-11-2010, 19:24 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Donderdag 25/11 - Grand Tour in Sydney |
Vandaag hangen we de toerist uit in Sydney. Gewapend met de Lonely Planet en een lijstje van de stops van de hop on hop off bus stippelt Steven een route uit langs de bezienswaardigheden van Sydney. We starten uiteraard aan het overbekende operahouse, waar je alleen binnen mag mits betaling. In één van de zalen achteraan zijn ze een feestje aan het klaarzetten - iets voor de informaticasector, want er staan borden van Intel en Microsoft. Man, ik werk toch voor het verkeerde werk. Big time.
Tegen we genoeg rond het operagebouw gelopen hebben, vallen we al bijna dood van de honger, dus we zoeken de dichtstbijzijnde food court op. Das heel handig voor een snelle lunch, en iets wat je overal in Australië vindt. Elk shopping center (en er zijn er hier veel en overal, wat ik ook niet begrijp, want tis hier zulk mooi weer, dan kan je toch beter buiten winkelen?). Maar goed, elk shopping center heeft zo'n food court. En das handig, want dan kan ik bvb noodles of sushi eten terwijl Steven daar helemaal geen last van hoeft te hebben .
Na de food court gaan we naar het customs house, waar een grote maquette van Sydney is gemaakt onder een glazen vloer. Beetje tacky, maar zo kunnen we ons onze trip alvast visualiseren . Daarna gaat het naar het Museum of Contemporary Art (flink hé), maar hier blijkt enkel een expositie van een fotografe toegankelijk te zijn, en die expositie is niet gratis. De intentie was er toch he... We vervolgen ons pad naar de botanical gardens, waar ook gebouwtjes staan. We zien er ondermeer palingen in 1 van de vijvers, wat gek is, want van tijd tot tijd kuisen ze die vijver volledig uit en telkens opnieuw komen die palingen terug. Op één van de bordjes staat dat personeel al van die palingen 's nachts hebben zien over het gras kruipen vanuit de waterplas ernaast naar de vijver. Gek gek. We passeren er ook 3 bomen die vol kwetterende grote vleermuizen hangen! Ik dacht dat die in donkere grotten woonden, maar blijkbaar niet deze Australische soort. We vervolgen onze tocht naar nog een museum, wat niet zo bijster interessant is (vooral oude kunst), maar er hangt wel een warhol (toch één naam die ik herken ). Vervolgens huppelen we door Hyde Park (al is zichzelf voortslepen in de hitte ook een afdoende beschrijving, maar ik wil niet klagen, want thuis vriest het) op weg naar de Chinese Gardens of Friendship. Zo vriendschappelijk zijn ze niet, want je moet ervoor betalen, dus we gaan niet binnen. We zijn consequent, dat moet je ons wel nageven. Die Chinese tuinen liggen aan de achterkant van Darling Harbour, dus we verdwalen daar opnieuw een beetje. Dat is eigenlijk ook het doel van onze uitgestippelde route: ze brengt ons kriskras door Sydney, zodat we de stad leren kennen. Zo komen we ook nog in een marktje terecht waar er weer getwijfeld wordt over de aankoop van een hoedje, maar er wordt niet tot actie overgegaan .
's Avonds gaan we terug in Darling Harbour eten. We zijn tot de conclusie gekomen dat we het daar gezelliger vinden. Oorspronkelijk was het plan om naar Hurricane's Grill te gaan, maar daar bleek de wachttijd anderhalf uur te bedragen. Populaire keet. Gene paniek, in Darling Harbour zijn er 10tallen restaurants (in Sydney duizenden), en we eindigen in Trinity's, italiaans geïnspireerd. We maken er een kan sangria soldaat (tja, spanje, italië, whatever ) en Steven vindt er nog eens zijn gegeerde steak Diana. Ik zal thuis toch es moeten opzoeken hoe je die maakt, vermoed ik. Leuk weetje: ze verkopen er pizza's van een meter lang (ongeveer 30cm breed) - je kan er 3 verschillende toppings op laten leggen dus das wel leuk als je met een paar bent. Ze hebben er echter ook een uitdaging. Als je zo'n gigant in 1 uur tijd volledig kan opeten (kost je wel bijna 100$), dan mag je een jaar lang elke week gratis naar Trinity gaan eten. Slaagt volgens mij niemand in als je tussendoor niet mag gaan overgeven .
Ps: Elke avond lopen hier groepjes opgedirkte tieners - ik schat ze zo'n 18 jaar. Maar echt opgedirkt he, voorzien van corsage en de jongens in pak. Misschien een soort promnights?
Ps 2: idee nr. 2 voor kattennaam: Sydney
28-11-2010, 19:22 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Woensdag 24/11 - Bondi to Coogee - Sydney Harbour |
Een stralend blauwe hemel lacht ons tegemoet als we de gordijnen openschuiven. Wat een heerlijk gevoel, al die zon, zon op je smoel. Het is ook helemaal in orde gekomen met dat jetlag-vroeg-wakker-worden van mij. Aangezien in een boekje stond dat er op woensdag een gratis shuttle bus is naar Bondi (uit te spreken als Bondaai), besluiten we naar daar te gaan. Bondi Beach is het meest bezochte strand van Sydney, ongeveer een 6-tal km van het centrum, en kennelijk een must-see. De coastal walk van Bondi naar Coogee (uit te spreken als koedzjie), ook een 6-tal km, is volgens Lonely Planet een must-do, dus dat is dan mooi 2 vliegen in 1 klap. Die free bus bestaat blijkbaar niet meer, maar een busticketje is ook niet duur (3,30$).
Aangekomen in Bondi gaan we eerst een hapje eten vooraleer ons op het superlange zandstrand te gooien. Het was de bedoeling slechts een uurtje te blijven, maar de zon is zooooo lekker dat het er 3 worden... Goh ja, langs de kust tussen Cairns en Brisbane hebben we slechts sporadisch van een zonovergoten omgeving kunnen genieten, dus het is nu wel eventjes gepermitteerd . Het water is wel niet te doen! Rond het Great Barrier Reef was het een 28 graden, hier mag je er maar liefst 10 graden afdoen. Dat is niet te doen om in te zwemmen (en toch zitten er keiveel mensen in). In de gazet lazen we dat door een koudefront (noordwestelijke wind - eigenaardig, want het koude ligt hier in het zuiden - de zuidpool - terwijl het in het noorden warm is) de temperatuur van het zeewater op 1 dag tijd 2 graden gedaald is. Soit, een zeezwemmer zou ik mezelf niet durven noemen, dus ik heb er geen last van.
Na onze kip-aant-spit sessie vangen we onze scenic coastal walk aan, van bondi naar coogee. Hoewel de wandeling op zich niet superlastig is, is het toch behoorlijk puffen dankzij de hitte. Maar dat is wat we willen he, in november oververhit raken! Het blijft trouwens raar om bij 30 graden kerstbomen te zien en kerstliedjes te horen. Het is een heel mooie wandeling die ons van het ene baaitje langs het andere stuurt. Mja, hier zou ik wel kunnen wonen: lekker weertje, rustige baaien met heerlijke stranden en toch de stad heel dichtbij. We passeren ook langs Waverley Cemetery: een heel groot kerkhof op de kliffen met de zee aan de voet van die kliffen. We lopen voorbij graven van mensen die al meer dan 100 jaar dood zijn! Het is echt gigantisch en al hebben die dooie er niet veel meer aan: een machtige locatie.
Eénmaal aangekomen in Coogee gaan we op zoek naar zo'n Rock Ice of Cool Rock of hoe heet het alweer (zo een ijssalon waar ze een mars verbergen in je ijsje), maar aangezien die onvindbaar blijkt, stappen we maar op de bus naar Sydney terug.
Na een verkwikkend douche besluiten we vanavond in de buurt van The Harbour en The Rocks (waar het operahuis staat en de harbour bridge) te gaan eten. We zien dan ook vanavond pas voor de eerste keer het wereldberoemde operahuis in het echt. Cool, iets wat je zo vaak op foto gezien hebt, nu ook in het echt zien. De restaurants zijn hier wel behoorlijk duurder, dus we besluiten er maar mijn verjaardagsetentje van te maken met de centen die we van mams en paps gekregen hebben (die we eigenlijk al aan andere dingen opgedaan hebben ) en stappen een Japans restaurant binnen wat er nogal hip uitziet. Dat blijkt het ook te zijn, ze serveren een moderne Japanse keuken met Zuid-Amerikaanse invloeden, of zo vertelt de oberes ons toch. De volgorde van bestellen heeft een beetje uitleg nodig. We gaan voor sashimi, dumplings (dim sum?), teriyaki kip en tempura vis/zeevruchten. En elk een glas wijn, want een fles is hier phieieieieiew! Wat een beetje spijtig is, maar overal het geval is in Australië, is dat de gerechten elkaar snel opvolgen. Dat valt hier overal heel sterk op - ergens excuseerden ze zich op voorhand dat het ongeveer 15min. kon duren omdat het druk was. In sommige frietkoten moet je bij ons al zolang wachten! Hoe ze het klaarspelen om alles zo snel geserveerd te krijgen, geen idee. Er werkt overal wel redelijk veel personeel, en het is dus zeker niet alleen in fish 'n chips toestanden dat het snel gaat, maar ook hier.
We wandelen na het eten te voet terug naar onze hostel, wat ongeveer een 2-tal km is. Zo, we hebben onze kms er weer opzitten voor vandaag.
Ps: Poll: lijkt Bondi een leuke naam voor een kat (dan wel gewoon uitgesproken als bondie)? We willen graag kattennamen die verwijzen naar Australië, maar dat blijkt niet zo makkelijk.
28-11-2010, 19:21 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Dinsdag 23/11 - Onderweg naar Sydney |
Vandaag nemen we het vliegtuig naar Sydney. De vlucht vertrekt om 12u25, we worden opgepikt om 10u30 aan het hotelletje door de airport shuttle. Er zit samen met ons een oud madammetje te wachten, waarmee we aan de praat geraken (met oudere mensen geraak je hier zeer gemakkelijk aan de praar). Ze is 40 jaar geleden op reis gekomen naar Australië en niet terug naar huis gekeerd. Ze heeft heel lange tijd in Melbourne gewoond, maar woont nu op proef aan de Gold Coast. Ttz, ze heeft haar huis in Melbourne nog niet verkocht en geeft het nu een jaar om te zien of ze het gewoon kan worden aan de Gold Coast. Niet mis . Ze reist kennelijk zeer veel en geeft tips om goedkope vliegtuigtickets te zoeken in Azië op internet . Zo wil ik ook wel oud worden .
Op de luchthaven lopen een aantal US-soldaten in van die coole groene overall-pakken rond en staat er een supergroot US Air Force vliegtuig op de tarmac. Ze zullen Australië toch niet binnenvallen zeker? Ook Olivia, Mauritz (cooler dan hem worden "dudes" niet gemaakt ) en Florian zitten op ons vliegtuig.
We komen rond 17u aan op Sydney airport. Het is niet zolang vliegen, maar we moeten ons uurwerk deze keer anderhalf uur vooruit draaien. We zijn nu maar liefst 10 uren later dan in België, bijna een dag! Heel gek, terwijl wij beginnen te denken aan avondeten, staan jullie nog maar op. Ook hier kopen we ticketjes voor een shuttle service die je aan de deur afzet. Hier verblijven we opnieuw in een YHA hostel, die van Sydney Central.
Na aankomst in hostel wassen we naast onszelf ook wat sokken en tshirts in de wasmachines, want die van Steven zijn allemaal opgebruikt. We kopen eens tot op het dak, waar het zwembadje en sauna zijn; ja, ook hostels zijn heden ten dage goed uitgerust. Momenteel hebben we die sauna niet nodig, want het is hier lekker warm in Sydney. Dat is een geluk, want vorige week op het nieuws konden we zien dat ze hier met serieuze onweders kampten. Iets wat de voorbije jaren zelden gezien was in deze tijd van het jaar. Vandaag lijkt het slechte weer slechts een slechte herinnering, laat ons hopen dat het wegblijft.
We gaan 's avonds lekker en niet-duur Thais eten. We zitten vlakbij China Town, wat op dat gebied wel een voordeel is (voor mij dan toch, Steven heeft het meer voor dikke steaks met Traditional Diana saus). Na het eten wandelen we nog wat rond en komen terecht aan Darling Harbour, waar er heel wat gezellige plaatsjes zijn. Hoewel cocktails duur zijn hier (15$ per stuk - toch een 11 a 12?), laten we ze ons toch welgevallen met live muziek op de achtergrond.
28-11-2010, 19:19 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Maandag 22/11 - Kings Canyon - Alice Springs |
Wakie wakie (hands off snakie) om 5u30 - jakkes. Vannacht heb ik minder goed geslapen. Die slaapzak bleef maar rond mij draaien en mijn armen leken wel te versmachten erin. Mijn armen hebben vrijheid nodig. Ik was nochtans gewapend met oordoppen en oogflappen - allemaal heel sexy . We nemen terug een snel ontbijtje en zetten koers naar Kings Canyon, waar we een 3,5u durende wandeling zullen doen. Het zou waarschijnlijk ook op 2u kunnen, maar Rael geeft graag veel uitleg, dus... .
Kings Canyon werd gevormd door allerlei tectonische verschuivingen en uitstulpingen (zoals je een mango snijdt en naar buiten duwt om op te eten) en geërodeerd door wind en water. In 1 woord: machtig! Heel erg mooie canyon, mooie kleuren, woeste stenen en hier en daar een waterpartijtje . Het is bloedheet, dus op zich wel goed dat we er vroeg aan begonnen zijn. Mijn blaren op mijn hielen gedragen zich wonderwel en ik heb niet al te veel last. In de canyon komen we 2x oog in oog te staan met een slang, volgens Rael - zijn vader is naar eigen zeggen slangenvanger - 1 van de 5 meest giftige van Australië (King Brown snake of zo). In één van zijn vorige tours heeft hij er kennelijk eens eentje gevangen om te tonen aan zijn tourleden. Uiteraard is hij op het matje geroepen daarvoor - waardoor hij nu steeds de bus wakker maakt met "wakie wakie hands off snakie!" . Ja, we hebben wel een tourguide met een hoek af te pakken... Zo laat hij in Kings Canyon iedereen 2 per 2 op hun buik naast elkaar gaan liggen om in de afgrond te kijken - tot er een ranger afkomt en hij plots zegt dat we het toch beter niet doen (nee ma, ik heb niet over de rand gehangen met mijn kop - ja, ma van Steven, hij wel... was niet tegen te houden). Halverwege de wandeling houden we even halt om een duik te nemen in het ijskoude water. Slechts een aantal van de groep doen dit - wij hadden onze bikini niet meegenomen uit onze grote bagage op deze toer, dus we blijven warmpjes aan wal .
Na de wandeling stoppen we nog ergens om te picknicken en vangen we de lange rit naar Alice Springs terug aan. De meeste vallen nu en dan een beetje in slaap, en al met al passeert het nog vrij snel. Ik heb van Minnie een boek gekregen (zoiets dat je voor 3? bij Libelle kan kopen - eigenlijk een heel goed idee als tijdverdrijf op het vliegtuig en zo, en eens ze uit zijn, kan je ze gewoon in de vuilbak gooien of in zo'n bookexchange zetten in een hostel), en ik kan op deze bus gewoonweg lezen zonder misselijk te worden! Wat een rariteit is, want hij wiebelt als geen ander. Onderweg zien we ook nog onze eerste Dingo in het wild, wat een soort wilde hondachtige is - een beetje als een wolf maar dan met een ander uitzicht.
We spreken met het grootste deel van de groep af om 's avonds iets te gaan eten in Annies Place. Bij aankomst in de Desert Rose Inn worden we blijkbaar verwacht, want de eigenaar overhandigt ons ineens een sleutel bij het binnenkomen zonder dat we iets moeten zeggen. Op onze vraag naar de bagage (die we gewoon in de kamer achterlieten), zegt hij wel "oh, I wasn't expecting thát", maar ze staat ook klaar. Hij regelt ons nog een taxi voor straks en onze airport shuttle voor morgen. Heel goeie service en goed adresje moest je ooit in Alice Springs zijn. Ik laat me nog even in het zwembadje vallen, wat om één of andere reden nu plots meer niet meer zo koud aanvoelt, zodat alle woestijnstof afgespoeld is . Uiteraard komt er ook een douche aan te pas voor we ons naar Annie's Place (heel gezellige backpackerplaats) begeven voor wat later een superleuke avond blijkt te worden. Enkel de 2 Duitse critici en de 2 Duitse troela's zijn er niet, alsook de 2 Britten. Met de rest beleven we een superleuke avond, vol getetter en gezwets. Alhoewel we deze mensen nog maar 3 dagen kennen en leeftijden variëren van 18 tot een stukkie ouder, is het alsof we hen al jaren kennen. Ik vermoed dat het hele backpackgedoe in Australië hierom draait. Daarom zijn die korte tours uiteraard ook ideaal.
Laat in de avond keren we terug naar het hotelletje. Het was een heel leuke trip, met een schitterende afsluiter. Vooral Olivia, de 18-jarige Oostenrijkse die constant "sorry" zei, zelfs toen Steven zijn glas rode wijn over haar uitgoot, zal ons wel bijblijven.
PS: nog vergeten zeggen: in Alice Springs volgden we een halve didgeridoo workshop. We waren te laat, maar de lesgever - blijkbaar een zeer goede en bekende didgeridoospeler - leek supergoed op Guido Belcanto. Hij haalde zelfs op dezelfde manier zijn hand door zijn haar. Onwaarschijnlijk!
28-11-2010, 19:18 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
| 24-11-2010 |
| Zondag 21/11 - Ayers Rock |
It's my birthday! Aan zij die een smsje stuurden (wat ik pas op 22/11 heb kunnen zien - in outback is er geen gsm ontvangst...): dankewel! Aan zij die een kaartje meegaven aan Steven: ook heel erg dankjewel! Ik ben verzot op kaartjes dus die maken echt mijn verjaardag . En dank u aan mams en paps voor het cadeau! Dit is de eerste keer dat ik verjaar op reis denk ik. Het is ook de eerste keer dat ik op mijn verjaardag om 4u opsta!!!
Ik heb goed geslapen, zeker als je bedenkt dat ik geen goeie slaapzakslaper ben. Wij hebben van die brede slaapzakken waarbij we er 2 aan elkaar ritsen, das veel comfortabeler dan die smalle dingetjes die we hier hebben. Ik denk dat ik maar 1 keer echt wakker geworden ben, waarbij er natuurlijk een paar tenten verderop enen nen boom lag door te zagen. Misschien ligt het aan de verhoogde leeftijd maar ik was op alles voorzien: er lagen oordoppen naast mijn bed waardoor ik gezellig door geslapen heb. Mijn wekker is wel lang afgegaan vooraleer ik hem hoorde .
We nemen een ontbijtje - er is toast en chocopasta en cornflakestoestanden - en vertrekken naar, jawel, sunrise viewing point om Uluru te zien ontwaken, waar we opnieuw niet alleen zijn . Wel een speciaal begin van mijn verjaardag. Alhoewel, eigenlijk begint mijn verjaardag hier pas om 8u30, want hier zijn we 8,5u later dan thuis.
Vervolgens trekken we naar de voet van Uluru, waar we aan onze tocht rond de rots beginnen. Dit stuk land werd recent teruggegeven aan de aboriginals. Hier en daar langs het pad zijn borden aangebracht dat je dat plaatsje van Uluru niet mag fotograferen, omdat het sacred land is. Kennelijk loop je kans als één van de aboriginal rangers je betrapt dat ze je geheugenkaartje wissen. Zou die ranger eens kennis kunnen maken met de sacredheid van mijn fototoestel . De wandeling is heel mooi - heel leuk om die beroemde rots vanuit alle hoeken te kunnen bekijken. We zien onderweg ook voor de eerste keer wilde groene parkieten - voor Steven die er vroeger nog gekweekt heeft uiteraard heel erg leuk, voor mezelf ook trouwens. Ik heb het al gezegd, maar een ornitoloog kan hier z'n hart wel ophalen!
Na de base walk gaan we nog op een cultural walk met een aboriginal mevrouw die wat uitleg geeft over hun cultuur, die vol sprookjesachtige verhalen zit. Van veel van die verhalen menen ze de uiterlijke bewijzen nog te zien in delen van Uluru (een grote steen is bvb het lijk van een gigantische hagedis en het zwarte op de rots zelf zijn de sporen van de vlammen die die hagedis - die eten gejat had van anderen - gedood hebben).
De volgende stop is het Cultural center, waar je vanalles kan lezen en zien over de aboriginal cultuur. Vooral de lekker koele cola die we er kunnen kopen smaakt . Veel winkels kom je hier niet tegen (zo om de 200km eens een tankstation of zo), dus veel mogelijkheden om koude drank te kopen zijn er niet.
We keren voor de lunch nog even terug naar het kamp, waar we burritos klaarmaken. Tis niet helemaal hetzelfde als wanneer wij ze klaarmaken - wij doen er geen sweet chili saus en rode bieten bij - iets wat ze hier werkelijk overal tussen smijten - maar het smaakt toch. We zijn ook wel een beetje uitgehongerd .
Ik heb op mijn wandeltocht een keigrote blaar op mijn hiel gekregen ter grootte van een 2 eurostuk of zo, dus blij om terug in mijn teenslippers te schieten. Ik hoop dat dat niet wil zeggen dat mijn voeten nog gegroeid zijn nu ik ouder geworden ben. Ik heb mijn wandelschoenen al wel 10 jaar en nog nooit blaren in gehad...
De rest wordt gevuld met de tocht naar de regio van Kings Canyon. Steven heeft blijkbaar tegen Rael gezegd dat het mijn verjaardag is, want hij roept het om in de bus en noemt me vanaf nu birthday girl (ook als mijn verjaardag al voorbij is). Wel plezant . Onderweg stoppen we in the middle of nowhere, wat hier een beetje overal is, en kondigt Rael aan dat we iets heel cools gaan zoeken. Dat coole blijkt een beest vangen te zijn, met name een soort witte rups/worm, die in de wortels van 1 bepaald soort struik/boom leeft. Je kan de struik herkennen doordat takken afsterven. Het houdt uiteraard in dat je op je knieën onder die struik moet kruipen en moet zitten graven in de rode aarde. Maar Rael is heel erg gemotiveerd en graaft als een gek terwijl wij er zo een beetje staan op te kijken. En ja hoor, na een paar pogingen slaagt hij erin en vangt hij het grootste exemplaar dat hij naar eigen zeggen ooit gezien heeft. Jakkes. Soms worden die beesten rauw gegeten, maar dit exemplaar is daar blijkbaar te groot voor. Dus we nemen hem maar mee om vanavond te barbecueën . We keren terug naar de bus, het spoor volgend dat de Brit met een stok moest trekken. Het klinkt belachelijk, maar je verdwaalt hier zeer gemakkelijk. Alle struikjes lijken op elkaar en aangezien hier bijna geen autos passeren hoor je ook niet waar de weg is.
Aangezien de rit lang is en de verveling toeslaat, besluit Rael dat we spelletjes gaan spelen. Hij geeft een micro door en iedereen moet zichzelf voorstellen, iets vertellen en didgeridoo proberen spelen. De meeste geven een beetje een saaie voorstelling van zichzelf en hun trip in australië. Steven en ik doen het wat entertainender: Steven heeft de bus wat woorden Nederlands geleerd (vooraf had Olivia, de Oostenrijkse, al dikwijls gevraagd: hoe zeg je dit, hoe zeg je dat, ...). Ik heb de grap van het chicken in de library verteld (met dank aan sofie voor haar goeie moppen). Ze lachten en applaudisseerden, dus ze vonden hem blijkbaar wel goed.
Nadien nog een spelletje: iedereen moest (door de micro ) zeggen welk taakje in huis hij/zij haat en de reden waarom. Bvb. I hate peeling onions because it makes me cry. Nadien wordt de hele rij terug afgegaan maar moet je zeggen "I hate sex because ..." En dezelfde reden als daarnet. In het voorbeeld wordt dat dan "I hate sex because it makes me cry." Hilariteit verzekerd! Vooral de "I hate sex because it never ends" van Minnie (Nederland) en de "I hate sex because I have to eat it afterwards" van Tina (Zweden) waren supergrappig
We verzamelen onderweg opnieuw brandhout voor het kampvuur. Eens aangekomen op de nieuwe campsite, worden de voorbereidingen getroffen voor het avondmaal: kip in een macadamia-nut sausje (zo grappig, macadamia's zijn noten en op de verpakking staat dat het sporen van noten kan bevatten), puree en gestoomde groenten. Ik mag niet helpen want het is mijn verjaardag, dus neem ik maar een douche en kraak de rest van de fles rode wijn die we 2 dagen tevoren kochten . Na het eten gaan we met z'n allen rond het kampvuur zitten en wordt de "damper" - een soort brood met marshmallows - in een gietijzeren pot op warme kolen/as gebakken. De worm of rups of weet ik veel hoe ik het moet noemen, moet er effectief aan geloven. Björn (kritische Duitser die praat als Herr Flick), Yola (Barcelonese) en Olivia (Oostenrijkse spring in 't veld van 18) proberen een stukje. Omdat het mijn verjaardag is mocht ik hem helemaal hebben, maar ik heb vriendelijk gepast. Gebakken of niet, tblijft er uitzien als een gigantische larve .
Na een paar uurtjes is de damper klaar en kunnen we aanvallen. Onderweg heeft Steven blijkbaar verjaardagskaarsjes gekocht en in samenzwering met Olivia een soort van knalconfettislingers . Iedereen zingt happy birthday en ik mag de kaarsjes uitblazen. Superleuke verrassing! Na de damper met custard gaan we slapen - we moeten morgen weer om 5u30 opstaan... Twas een leuke dag en een verjaardag die ik niet snel zal vergeten!
24-11-2010, 01:55 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
| 23-11-2010 |
| Zaterdag 20/11 - Fooluru, The Olgas, Uluru |
Vandaag vertrekt onze 3daagse kampeertocht in de Outback van The Red Centre. Vroeg opstaan, want ze komen ons om 6u oppikken aan ons hotel. We haten vroeg opstaan op reis, maar doen het onszelf om één of andere reden toch vaak aan . We zitten met een groep van 24, het maximum. De tourguide heet Rael, een jonge gast. In de groep zitten 5 Duitsers, een Hollands koppel, een gezin van 4 Zweden, 3 Fransen, 1 Spaanse, 2 Oostenrijkers en 2 Britten. Een behoorlijk allegaartje dus .
De rit naar Uluru ofte Ayers Rock (die grote rode monoliet) is behoorloijk lang (een 4 a 500 tal km). We maken eerst een totaal niet vernoemenswaardige stop aan een camelfarm. Wel leuk om weten is dat de eigenaar reeds jaar na jaar de camel race in alice springs wint. Een beetje als Waregem Koerse maar dan met kamelen en zonder gaverbeek (ik denk niet dat die beesten over haagjes springen). Je kan er wel ontbijtjes kopen, wat handig is voor ons en voor hen. Er zitten ook wat emu's (struisvogelachtige beesten), kangoeroes (of zijn het wallaby's?) enzovoort...
Onderweg stoppen we nog om hout te sprokkelen en voelen we hoe verzengend warm het hier is op die rode aarde. Het waterkanon van Rael brengt welkome verfrissing .
Na een aantal uurtjes rijden, duikt een formatie op aan de horizon die lijkt op Uluru! Maar helaas, het is niet Uluru, maar Mount Connor . Omdat iedere "gefooled" wordt erdoor, noemt Rael hem dus maar Fooluru.
We komen rond 13u aan in de camp site, waar we een lunch maken: chicken burgers. Het smaakt! Het tentenkamp blijkt zeer ok te zijn: het zijn vaste tenten, dus ze hebben een houten vloertje dat ongeveer een 40cm van de grond verwijderd is, wat handig is als je schrik hebt van slangen. Er zijn ook goede sanitaire voorzieningen. En ik die dacht dat we onze behoefte in een putteke gingen moeten doen. Er staat begod zelfs een frigo bij ons kampement!
Na de lunch vertrekken we richting The Olga's, door de aboriginals Kata Tutja genoemd. Het zijn allemaal grote ronde rode rotsen, waar we een wandeling maken van een dikke 2 uur naar/door de Valley of The Winds. Knap knap. We spotten er ook nog een aantal "earless dragons", wat niet zo impressionant is als het klinkt. Blijkbaar is Rael wel een dragon-fan - hij kruipt zelfs onder de bus om er eentje te kunnen fotograferen en pakken (waar hij heel goed in is).
Vervolgens hoppen we het busje terug op (we zijn al echte toeristen) en rijden we naar het sunset viewing point om de zon te zien ondergaan bij Uluru. En mijn god, we zijn daar niet alleen! Daar staat zoveel volk dat het eigenlijk bijna belachelijk wordt. Wij hebben maar een klein busje, maar er staan ook mastodonten tussen, waar hele tafels met tafelkleed en stoelen uitkomen, zodat de mensen op hun gemakje naar de zonsondergang kunnen kijken. Maar hallelujah, ook wij hebben "champagne", ttz Australische schuimwijn, en toastjes en humus en zo. Geen tafel en stoelen, maar een esky kan ook dienen . En wat denk je, er zijn in de loop van de namiddag wat wolkjes tevoorschijn gekomen, die zich allemaal situeren rond de zon . We zijn gedoemd om zonsondergangen te laten mislukken. 10 jaar gereden reden we speciaal een paar 100 mijl naar Key West voor de mooie zonsondergang, maar ook daar: bewolkt. Toch komt de zon eventjes tevoorschijn, waardoor we even kunnen genieten van wat het zou moeten zijn. We missen het bijna doordat we staan te tetteren met 2 fransen over champagne .
Terug in het kamp wordt het avondmaal voorbereid. Ik heb vanmiddag al komkommers gesneden (zeer lastig werkje), dus ik ga intussen een welkome douche nemen. We eten vanavond een echte aussie barby met emoe- en kangoeroesteaks en kamelenworst, vergezeld van een coleslawsalad en couscous en een australisch aardappelgerecht, wat steven helpt klaarmaken (dat was trouwens zeer lekker: patattenschijfjes met look, ajuin, kruiden, tomatensaus door elkaar gebakken en nadien in laagjes met room en kaas in een kom - een lekkere variant op dauphinois patatjes). We kraken het flesje wijn dat we onderweg gekocht hebben en het wordt een lekkere barby. De hollanders gaan op een bepaald moment bijna aan de haal met onze wijn, maar das niet gelukt . Er wordt ook een kampvuur gemaakt, maar heel lang trekken we het niet meer. Rond 22u30 kruipen we in onze slaapzak. Snachts koelt het hier flink af. Een aantal van de groep besluiten een swag uit te proberen, wat geen vieze bezigheid is, maar een soort openluchtbed. Het is oprolbaar en het lijkt een beetje op een hele grote regenjas, met een matras in en een rits. Met onze slangenschrik kruipen Steven en ik in een tent, na een grondige viezebeest-inspectie. Bushmensen zullen we nooit worden denk ik .
23-11-2010, 01:30 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
| Vrijdag 19/11 - Naar Alice Springs |
Vandaag nemen we een vlucht naar The Red Center, meer bepaald naar Alice Springs. Van daaruit gaan we dan Ayers Rock ed. bezoeken. Onze vlucht vertrekt al om 5u30, dus dat wordt vroeg opstaan. We staan op om 3u - voor binnenlandse vluchten moet je er geen 2 uren op voorhand zijn (ik vraag me nog steeds af waarom dat bij ons wel moet). De luchthaven blijkt niet zo makkelijk te vinden, en de car rental return nog veel moeilijker. Uiteindelijk lukt het ons toch, maar omdat het pijltje voor de rental return (waar we trouwens gewoon de sleutel in een gleuf steken - er was daar in de verste verte niemand te bespeuren; wel een beetje griezelig dat ze geen check-up doen terwijl je erbij staat) ons bij de internationale terminal brengt, hebben we nog een dure taxirit nodig om tot bij domestic te geraken. Uiteindelijk blijkt er bij domestic ook een rental return te zijn, maar dat bleek niet uit de wegwijzers en gezien de beperkte tijd durfden we het niet riskeren om eerst es te gaan kijken aan domestic met het risico de hele weg te moeten terug zoeken. De taxichauffeur was ook nog eens een eikel die zijn tijd (en opbrengst) duidelijk trachtte te maximaliseren.
Inchecken via zo een computertje lukt niet, waardoor we toch maar bij een madammetje gaan, dat ons vertelt dat onze vlucht naar Sydney gecancelled is. Nu, een probleem is dat niet, want er zijn vluchten om het halfuur, dus worden we gewoon op deze van 6u00 gezet (vermoedelijk werden die 2 gewoon samengevoegd). Anderhalf uurtje vliegen - piece of cake na die uitputtingsslag van over de 30 uren anderhalve week geleden . Terwijl we staan te wachten aan het security-check-dinges probeer ik mijn flesje water uit te slurpen, tot een security-mevrouw mijn verwoede pogingen ziet en opmerkt dat die vloeistof restricties niet gelden op binnenlandse vluchten. Tjaaaaaa. In Sydney is het anderhalf uur wachten geblazen (hebben we zelf voor gezorgd - de meneer van aussie tours had ons eerst op de vlucht van 6u30 gezet, maar een uurtje lay-over vonden we wat weinig. Toen we in Wenen onze aansluiting naar Delhi misten een paar jaar geleden hadden we ook een uurtje overstaptijd en het Azerbeidjan-omwegje in het achterhoofd van toen vonden we een uur te weinig nu ).
Het ziet er behoorlijk grijs uit in Sydney - hopelijk is dat volgende week beter... De vlucht naar Alice Springs (Alice wordt bij deze een kanshebber voor poezenaam - we zouden onze 2 toekomstige katten graag een naam geven die naar Australië verwijst) vertrekt met een 20 minuutjes vertraging. Tis ongeveer een 3 uur vliegen, en hoe verder we komen, hoe minder wolken er zijn, tot er uiteindelijk geen meer te zien zijn. I like it. We zitten deze keer trouwens aan de nooduitgang (zonder erom te vragen!), waardoor we een safety instruction krijgen over hoe we de deuren moeten openen als er een noodgeval is . Ik zit aan het raampje en ben daar voor een keer zeer blij mee (de beenruimte is toch veel groter aan de nooduitgang - tegenwoordig moet je in Europa vaak al bijbetalen om daar te mogen zitten). Het landschap dat onder ons passeert is supermooi. Moeilijk te beschrijven, en fotos heb ik ook al niet genomen, dus je zal me op mijn woord moeten geloven .
Rond de middag aangekomen in Alice Springs. Kleine luchthaven, je stapt uit het vliegtuig op de tarmac en loopt zo de luchthaven binnen. Tis nog zo een luchthaven als in de good old days voor 09/11, waar je tot aan de gate kan komen als je iemand komt afhalen. Lang zoeken naar de bagageband hoeft niet, want er is er maar eentje . Mijn valies komt weer als één van de eersten uit de valiesbandmond. I like it!
Het weer in Alice Springs is hemels! Lekker warm, geen wolkje te zien en droog briesje. Het is alsof we in een ander land zitten en niet enkel in een andere staat. De vegetatie is compleet anders, veel droger natuurlijk - geen tropisch regenwoud hier. Al moet het er de voorbije periode ook wel geregend hebben, want onderweg van de luchthaven naar het stadje (ongeveer 15km, met de luchthaven shuttle) passeren we langs een overgelopen weg. Ik blijf het gek vinden, die wegen in overstroomgebieden. Ze hebben hier zwaar moeten investeren in gele plakkaatjes met de tekst "floodroad" met daaronder "indicator shows level", wat uitermate sympathiek is (op een paal zijn maatstrepen aangeduid waarop je kan zien of het water 20 cm of een meter hoog staat en of je er dus nog doorkan of niet). Ik las in het vliegtuig ook dat de red centre (zo genoemd omwille van ... jawel, de rode aarde) dit jaar groener dan normaal is omwille van de vele regenval die ze gehad hebben. Fingers crossed dat het lekker droog blijft dus.
Na ingecheckt te hebben in Desert Rose Inn, en de nodige waarschuwingen gekregen te hebben van de hoteleigenaar dat bepaalde delen van de stad absoluut niet veilig zijn na donker, trekken we stad in. We gaan eerst iets eten in the Thai Room (ja, overal in Australië veel Thais, Vietnamees, Noedelgedoe, ...) en verkennen dan het stadje een beetje. Het valt op dat hier heel veel Indigenous people wonen (bij ons gekend als Aboriginals), wat logisch is, want dit is eigenlijk hun oorspronkelijk gebied. Wij, witte mensen, zijn hier eigenlijk de immigranten die het boeltje zowat overgenomen hebben en onze normen opgelegd hebben. Het klinkt vrij oneerbiedig om te zeggen, maar het is niet echt het schoonste volk dat ik ooit gezien heb (en ik druk me nog zeer eufemistisch uit). Dat wisten we natuurlijk al van op TV, maar hier valt het nog veel sterker op. Ze lijken naar mijn gevoel ook allemaal op elkaar. Vooral diegene met lichter haar (is het geverfd of natuurlijk, ik heb er geen idee van) zijn, tja, uhm, geen fotomodellen zal ik maar zeggen.
Rond 17u keren we terug naar onze kamer met het plan een zwemmetje te doen, maar het water voelt zo koud (hoe kan dat nu?) dat ik niet verder kom dan op mijn gat op het eerste trapje zitten met de flair . Steven waagt wel een voorzichtig duikje, en vervolgens laten we ons een uur of 2 opwarmen door de zon . Na nog een doesje lopen we de stad in - tis intussen donker maar we zijn niet overvallen geworden - en gaan we iets eten in Overlander Steakhouse. We ontdekken er ook nog ons reisliedje, wat een opluchting. Het zit namelijk zo dat we op iedere reis een liedje "hebben" - door later opnieuw naar dat liedje te luisteren worden we telkens terug op reis gekatapulteerd. Hier wordt het dus de Gumtree Song, het is eigenlijk een soort typisch Aussie kinderliedje. Es moeten googelen als ik terug thuis ben. Na het eten keren we terug naar het hotelletje, waar we onze zakken klaarmaken voor onze 3daagse trip naar Uluru en co. Ons valies mogen we gewoon in de kamer laten staan, de hoteleigenaar beloofde het te zullen opbergen tot we terug zijn. Ik voer ineens een reorganisatie uit van mijn valies (iedere reis opnieuw zeggen we: volgende keer gaan we 3 weken naar hetzelfde op reis, zodat we niet steeds uit ons valies moeten leven, maar iedere keer opnieuw lukt ons dat niet ). Enfin, vuile was aan de ene kant, nog propere kleren aan de andere kant. Het stapeltje vuile was is groter geworden dan het stapeltje propere . Ik heb al gedroomd van de hoop was (en vooral strijk) die zal moeten gedaan worden bij terugkomst, hahaha.
Wistjedatjes van de dag:
- Blikjes zijn hier standaard 375ml ipv 330 ml en flesjes 600 ml ipv 500 ml.
- Je hebt hier veel BYO restaurants, wat staat voor bring your own en dus zoveel betekent als dat je je eigen alcoholische dranken mag meebrengen. Soms moet je dan wel kurkrecht betalen, soms ook niet. Ik vermoed dat het met licenties te maken heeft.
- We hebben onze neus eens binnengestoken in het drankgedeelte van de Woorworth (wat dus apart is - drank wordt hier sterk gereguleerd) en zijn tot de conclusie gekomen dat het logisch is dat cocktails hier duur zijn. Een gewone fles bacardi-rum (havana hadden ze niet) kost 36 dollar (moet je ongeveer x 0,75 doen, enfin ietsje minder - de dollar staat kennelijk hoog momenteel - typisch).
23-11-2010, 01:29 geschreven door Steven&Eva
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
