Vrijdag: we kunnen nog een uurtje genieten van de Iguazeese zon, en dan komt de shuttle ons oppikken en gaan we nog maar es naar de luchthaven. Zoveel vluchten op 3 weken tijd heb ik toch nog nooit gedaan. Nu ja, beter dan met de bus... Of toch sneller . En de paraplu mag deze keer niet mee in handbagage - thangt blijkbaar sterk af van het humeur van diegene die aan de security check staat.Â
Ook in Buenos Aires is het gelukkig mooi weer! We nemen een gewone taxi, omdat dat de vorige x goedkoper bleek dan een gewone taxi. Ik heb al een beetje een slecht gevoel bij de man (het spijt me, ik weet dat 95% van de taxichauffeurs eerlijk zijn, maar het feit dat er overal tussen zitten die je er op leggen en dat eigenlijk ook gemakkelijk kunnen omdat je de we onvoldoende kent en de taal onvoldoende spreekt, maakt dat ik niet zo van taxi's hou "in den vreemde" ). Maar enfin, hij neemt wel een andere weg dan diegene toen we naar de luchthaven reden, maar ons gevoel zegt dat het geen omwegen zijn en de meter geeft ook ongeveer hetzelfde als de vorige keer. Tot we uitstappen en hij zegt dat we per valies 5peso extra moeten geven. Ik geloof er niets van en zeg dat we al 3 weken in Argentinie zijn en dat nog nooit hebben moeten doen en hij maakt zich kwaad terug en zegt dat hij al 15 jaar chauffeur is . We twijfelen en hij blijft van zijn tak maken en blijkt dat mijn spaans beter wordt als ik kwaad word, want er rollen plots volzinnen uit mijn mond , maar overtuigen kunnen we hem niet helemaal en er staat wel iets op het plakkaatje in de taxi over 5 en nog iets en dan een zinnetje waar een woord in komt dat wel eens koffer zou kunnen zijn (zo goed is mijn spaans nu ook weer niet), dus we geven toch iets extra en stormen boos het hotel binnen. Stom hoor, tgaat maar over 2⬠extra (of nog niet toe), maar mijn handen trillen toch een beetje als ik aan de desk van het hotel mijn boekingspapier uithaal. Stomme vent, zelfs al mag hij extra rekenen, geen enkele cabdriver deed het tot nu toe en hij heeft onze valiezen niet moeten aanraken, want iemand anders heeft ze erin gezet en iemand anders eruit gehaald. Ik wind (we, want steven bijna nog meer dan ik) me toch te snel op he - moet dringend wat zen-lessen gaan volgen .Â
Soit, maar we laten het snel passeren en begeven ons met de subte (metro) naar de wijk Palermo. Daar zijn we nog niet geweest en dat zou de iets hippere wijk moeten zijn. We struinen er een paar uurtjes in rond (en doen een terrasje) en het bevalt ons er wel. Veel hippe kleerwinkels, interieurwinkels, een paar kleine artgalleries, ... Ze noemen een deel ervan niet voor niets Palermo Soho. Het doet ook een beetje denken aan Barcelona. Rond 18u keren we terug richting hotel om een douchke te pakken en we besluiten savonds terug naar Palermo te gaan om te eten. We gaan binnen in een ... Mexicaans restaurantje . Tis zo lang geleden sinds ik es deftig Mexicaans gegeten heb (sinds de Mexicaan in Waregem er niet meer is heb ik nog geen deftige vervanging gevonden dichtbij - behalve dan zelf Mexicaans doen maar dat telt niet), en ik heb er al een hele tijd zin in - en we zitten hier nu toch dichter bij Mexico he. Het blijkt een goede keuze - ze hebben ook sangria in kannen - en het restaurantje loopt al snel na onze aankomst vol (al gaan we intussen maar tegen 20u30 a 21u gaan eten, we zijn toch nog altijd voor de Argentijnen zelf). Ik moet me trouwens dringend es een receptje zoeken om zelf sangria te maken, want die van Quint ben ik helemaal beu gedronken. Tips zijn welkom . Als we na het eten en nog wat rondstrollen in Palermo terug willen keren met de subte, blijkt die gesloten. Blijkbaar sluit die (of onze lijn toch) om 23u! Was da nu voor een uur zeg? Om 2u lopen de straten hier nog zwart van tvolk. We besluiten de bus nog es te proberen, wat hier geen makkelijke opgave is. Het klinkt alsof we achterlijk zijn, maar zonder busboekje (en die moet je ergens kopen, maar ik ben er nog niet achter waar) is dat hier bijna onmogelijk. Er zijn 1000en bushokjes, maar er staat nergens uitleg, enkel de nummers van de bussen die daar stoppen. Op de bussen staat meestal begin en einde van de lijn, maar wat ertussen ligt staat er vaak ook niet op, en  er zijn hier veeeeel straten tussen 2 punten. Ook betalen is niet simpel, want kan enkel met muntjes. We staan een beetje te dribbelen aan een bushalte en vragen het uiteindelijk aan een koppeltje, die zegt "je kan best die bus nemen, die stopt op de hoek van blablabla eb blablabla", die er net aankwam . Wij er maar op gesprongen - nog efkes verwarring met het betalen (er kwam 2,40 op het schermpje en we hadden maar 4 meer, dus we staan nog wat te dribbelen en als ik aan de bus met 5 peso in mijn handen ga vragen of hij kan wisselen, kijkt hij me niet begrijpend aan - hij brabbelt eerst iets onverstaanbaars tot ik plots begrijp dat hij zegt dat ons biljet voor 2 personen is - blijkbaar tikt hij dat ergens in en komt dat dan op het schermpje waar je geld in moet steken. Man ik voel me onnozel. Enfin, ik slaag erin op de kaart te volgen waar we rijden en blijkbaar stoppen we net op de hoek waar ons hotel is! All's well that ends well .Â
Misschien weten jullie het antwoord... Waarom wegen vuile kleren meer dan propere? In het doorgaan woog mijn valies iets van een 22kg, en nu weegt het al 25kg. Het enige wy erbij gekomen is, zijn 2 sjaals en 1 tshirt. Daarentegen is mijn fles lenzesop uit (toch een 300ml), mijn tandpasta ook bijna, douchegel en shampoo sterk verminderd...
Een enigma!
Bedankt trouwens aan alle trouwe lezers en reactieposters! Ik kan zelf niet reageren op de reacties (dat gaat blijkbaar niet via de mobiele website van bloggen.be), maar mams stuurt jullie reacties nu en dan via email door. Ze worden uitermae geapprecieerd!
Donderdag: ja, tbegint serieus te korten onze tijd op Argentijnse bodem. En vandaag brengen we dan nog door op Braziliaanse bodem . We staan op het gemakje op en nemen een ontbijtje. Gisteren nog gekeken of we geen birdwatchingtour kunnen doen, maar die gaan enkel op maandag, woensdag en vrijdag door... Dus houden we ons aan ons oorspronkelijke plan en gaan we naar de Braziliaanse kant van de watervallen. Iedereen zegt dat je de falls van beide kanten moet gezien hebben, alzodoende. In Argentinië kan je er volgens de boeken dichtbij komen, maar in Brazilië heb je een meer panoramisch zicht... Wanneer we aan de receptie van het hostel informeren hoe we daar best geraken (in de lonely planet staat iets van "neem de bus uit puerto iguazu en stap af aan de derde stop achter de grens en neem daar de bus naar het park"; nu moet je weten dat hier in dit deel van Argentinie niet echt aan bushaltes gedaan wordt - je staat gewoon watte springen langs de kant van de weg - dus die beschrijving lijkt me wat ingewikkeld, vandaar de vraag aan onze receptie), enfin, daar blijkt dus dat ze ook een shuttle bus hebben en dat er NU eentje vertrekt (dat blijkt dan toch nog 20 minuten te duren hoor ).Â
We lazen in de LP ook dat er een bird park zou zijn vlakbij de ingang van het nationaal park - als we tijd hebben kunnen we dat proberen. Tis wel niet helemaal hetzelfde als in vrijheid, maar de vogeltjes zitten hier toch in hun natuurlijke habitat, zij het dan met een netteke errond...
Ook in de braziliaanse kant betaal je 100 peso (ofte 41 braziliaanse reais), zijnde een 17â¬. Op zich vind ik dat je meer waar krijgt voor je geld aan de Argentijnse kant en alhoewel de watervallen van hieruit natuurlijk ook mooi zijn, is de beleving toch intenser langs de Argentijnse kant. Bij de Braziliaanse kant kan je echter wel dichtbij Garganta del Diablo komen (en wordt je beneveld - niet van de drank nee, van het water van de waterval natuurlijk). Omdat de trail kort is en dus niet lang duurt, kunnen we nog naar het vogelpark. Er zijn ook een aantal hele grote kooien, waar je tussen de vogels loopt. Eindelijk zien we toekans . Steven kan er zelfs eentje strelen (ik waarschijnlijk ook maar kben niet zo zot van die grote bek). Er is ook een vlindertuin waar kolibries zitten. Had ik nog nooit in het echt gezien, superkleine vogeltjes! En vlinders eten blijkbaar graag nachodipsaus - er staan overal potjes met iets wat op die saus lijkt en vlinders zitten rond die potjes ervan te slurpen. Supermooie kleuren. Wel grappig, een chinees mevrouwtje is blijkbaar niet tuk op alles wat vliegt en loopt de hele tijd "argh" roepend te springen in de vlinderkooi . Ik heb moeite om niet in lachen uit te barsten. I know, ik heb schrik van spinnen, maar ik zou dan ook niet in een spinnenkooi stappen. Ook veel soorten papegaaien, en wat we niet te zien kregen in Australië, zien we hier uiteindelijk wel in levende lijve: een cassowary! (tzijn dus niet alleen inheemse vogels ).Â
Mooi vogelpark, toch blij dat we er nog in gegaan zijn.
We nemen als rond 15u de bus terug en alhoewel het ook de voorbije dagen zonnig was, is het nu merkelijk nog warmer - volgens het weerbericht 28 graden(waarschijnlijk door het ontbreken van wind), dus gooien we ons nog een beetje aan het zwembadje van het hostel. Kan ik eindelijk mijn bruine buik es showen .
Spijtig genoeg hebben de Braziliaanse autoriteiten geen stempeltje in onze pas gezet - blijkbaar gaan ze nogal flexibel om met de dagtoeristen: we hebben ook ons vaccinatieboekje voor gele koorts niet moeten tonen. Nou ja, beter een voorzorgje te veel dan eentje te weinig.
Na het zonnen pingpongen we nog een beetje (ik heb Steven volledig afgedroogd - maar hij heeft gisteren 2x gewonnen bij het poolen - eerlijk is eerlijk - al was mijn verlies nipter, hihihi. Nog een douchke en opnieuw het stadje in. Vanavond is het pizza en bier in het hostel en aangezien we geen bier lusten...
Ik zoek op tripadvisor naar goed gerate restaurants, en toevallig passeren we met de bus de straat waar nr. 1 en 3 in liggen. We stappen dus een halte te ver af, maar keren te voet terug en gaan naar A Piacere. En het was de terugkeer zeker meer dan waard. Steven at een sappige steak, niet helemaal uitgebakken zoals het vlees op de parillas, maar lekker sappig en helemaal al punto, zoals gevraagd. Ik at een gevulde pasta (geen sorrentino, geen ravioli, nog iets anders waar ik de naam van vergeten ben) met een vulling van surubi (of suribi, ben ik ook even vergeten, ik geloof dat de Argentijnse malbec mijn geheugen aantast - oeioei en het was al zo slecht) en een 4 kazen sausje - opnieuw heel lekker! Ik ben een fan van de lekkere en goedkope Argentijnse pastas! Geen wonder dat Jimena altijd zo'n lekker klinkende gerechtjes op Facebook zet - ze eten hier gewoon zo! Vooraf nemen we een halve picada, wat een soort aperitiefbord is met allemaal koude hapjes. Als we nog een slaatje bestellen ook, zegt de vriendelijke ober dat het waarschijnlijk teveel zal zijn, en gelijk heeft ie. Tis hier altijd proppen .
Na het eten koopt Steven nog een superlekker ijsje - o.a. Tiramisu-ijs en dulce de leche tentacion, wat met brokjes meringue blijkt te zijn. Oh my god! Zulk lekker ijs! Nog veel beter dan ben&jerry - ja, ik dacht ook niet dat het mogelijk was . Daarna terug de sightseeing bus op naar het hostel (enfin, gewoon we openbare bus dus die niet echt in een rechte lijn naar onze bestemming rijdt - hij rijdt ondermeer door een vermoedelijk armer wijkje met ongeplaveide straten waar mijn maagske slecht tegen bestand is - we hebben waarschijnlijk dezelfde bus als gisteren, want we herkennen 1 van we habitues die opstappen ) en het is toch alweer 23u30 bijna als we in het hostel aankomen. Morgen vliegen we terug naar Buenos Aires, waar we nog 1 avond zijn (en we komen er aan rond 14u) en zaterdag om 18u vliegen we terug richting thuis . Zaterdag willen we nog wat rondstruinen in de San Telmo en Boca-wijken, in de hoop wat tango-sfeer op te snuiven...Â
Woensdag: las cataratas del Iguazu en heppie burtdei Koertie!!!! Vandaag staan de watervallen van Iguazu dus op het programma, de Argentijnse kant. We zitten hier op een 3-landenpunt: Argentinië, Brazilië en Paraguay! Ik geloof dat die watervallen uitgeroepen zijn tot 1 van de 7 wereldwonderen of iets van Unesco of zo. Soit, de watervallen dus. Eerst een ontbijtje in het hostel - eindelijk es met dulce de leche. Moeten we zeker nog een paar potten van kopen voor op onze boterham thuis - superlekker.Â
Je kan de bus nemen naar het nationaal park rechtover het hotel voor 10 peso per persoon, maar er staat nog een koppel te wachten (uit Buenos Aires) en er stopt een taxi die ons 4 voor 40 pesos wil brengen. Makkelijk zat!
De ingang in het park bedraagt hier 100 pesos - ze vragen er niet naast! Maar het is wel inclusief een treintje en een bootje naar een eiland . Het voelt hier een beetje als in Bobbejaanland maar dan in het echt. Dit is hier tropisch regenwoud (tot nu toe gelukkig zonder de regen), jungle zoals ik hem alleen nog maar op tv gezien heb. Je kan verschillende trails doen - op aanraden van de taxichauffeur doen we eerst de lagergelegen trail, dan de trail naar garganta del diabolo en tot slot het hogergelegen trail. Alles samen moet je er toch een hele dag voor  uittrekken. Wij waren er rond 10u en zijn rond 18u of zo terug vertrokken.Â
En de watervallen, tja, woorden schieten ferm te kort. Ze zijn nog 10x indrukwekkender dan die van Niagara. Het is echt onbeschrijflijk mooi - dit is gewoon het paradijs, echt waar, ik overdrijf niet. Het Queen liedje "this must be heaven" neuriet door mijn hoofd. Tis waaaaaw tot in de miljoenste graad. Ik klink waarschijnlijk wat overenthousiast, maar het is om overenthousiast van te worden. De foto's zullen nooit hetzelfde gevoel kunnen weergeven als wat je hier ervaart. Dus jullie moeten zelf maar es komen he . Aja, en als je dat doet, eet dan ook in het restaurant aan de ingang van het park - heel lekker buffet en niet overgeprijsd! Aan ons gaan ze zeker niets over hebben vrees ik . En zeker aan Ste zijn aanval op de desserts niet .
Je komt in het park ook allerlei beestjes tegen: heel veel mooie vlinders, vogels, we zagen ook een gordeldier en hopen coatis (ik kende ze niet, maar je moet het maar es intikken op google of op de foto's kijken), schildpadden, gigaaaantische vissen. Er zouden ook toekans moeten zitten, maar zo een zag ik niet. Dju toch. Morgen misschien meer kans aan de Braziliaanse kant?
Savonds is het caipirinha, barbecue en samba avond in het hostel, dus we besluiten dat es te proberen. De barbecue is ok - heel veel voor je geld in elk geval. De caipirinha lijkt een beetje op limonade (maar wat kan je verwachten voor 9,5⬠bbq en caipirinha samen he - en we hebben nog een flesje wijn om de limonade door te spoelen ). En het sambadingetje is wel een beetje grappig, maar toch meer iets voor in een all-in-hotel met animatie dan voor in een hostel denk ik . We spelen nadien nog 2 spelletjes pool en kruipen moe maar tevreden in onze bedjes. Het was vandaag toch weer een dag om niet te vergeten. Er zijn toch veel mooie dingen op de wereld, de moeite waard omte ontdekken. Ma en pa: bereid jullie alvast voor op wat gezaag van mijn kant dat jullie hier ook es naartoe moeten komen . Tis overweldigend!
Dinsdag: gelukkige eerste verjaardag, Colin!!Â
Vandaag vliegen we naar Iguazu, waar we de beroemde watervallen willen gaan zien. Hopelijk staat er water in, haha. Nu, das eigenlijk niet echt voor te lachen, want een week of 3 geleden vertelde de eigenaar van de drankenwinkel in Kuurne dat ze in februari 2007 ook in Argentinië waren en naar de watervallen waren gegaan en dat er bijna geen water in stond... En ze dus gewoon op een bruine rotsmuur keken. Stel je voor.
Onze vlucht is om 14u25, dus we kunnen nog even door Salta wandelen. We wandelen ondermeer naar de Mercado Central, waar mijn honger als sneeuw voor de zon verdwijnt. Jezus, ze staan er halve beesten te versnijden terwijl ze een paar meter verder staan te slijpschijven en het stof er rondvliegt. Fijn stof is hier geen issue. Ik laat de empanadas op het marktje toch maar voor wat ze zijn . Empanadas genoeg op plaatsen waar je maag niet keert .
We landen rond 16u in Iguazu en checken in in het Hostel Inn - een groot hostel van hostelling international, waar we ook reeds geregeld in verbleven Down Under. Propere private rooms, goed georganiseerd en een aangename sfeer. We zetten ons een beetje buiten aan het zwembad te lezen, Steven maakt een nieuw vriendje (zie foto's), ... Eindelijk relaxvakantiegevoel . Na op het gemakje een douche genomen te hebben, proberen we rond 20u richting stadje te gaan. Je zou de bus kunnen nemen voor het hostel, maar we zien eigenlijk nergens ren bushalte en staan dus maar wat te drentelen. Een 15 min later komt er een tsjech bij ons staan die ook naar het centrum moet en weet dat de bus idd gewoon voor het hotel stopt. Er stopt echter ook een remis die aanbiedt ons voor 20 pesos naar het centrum te brengen en we gaan er maar op in. (de bus is normaal 2 peso per persoon, maar ja, dees is nog zo makkelijk . Het stadje is niet zo groot - in tegenstelling tot de meeste argentijnse steden is het stratenpatroon hier echter niet "vierkant" waardoor het vinden van een bancontact geen evidentie is .Â
Ik eet opnieuw een pastatje (tja, ik ben een fan van de argentijnse pasta, waar je het type pasta en de saus apart kiest en die tot nu toe nooit tegenviel) en we slurpen opnieuw een flesje wijn uit. Twordt een goede of slechte - afhankelijk van het standpunt van de lezer - gewoonte .
Terug naar het hostel nemen we wel de bus - voor je 2 peso krijg je wel waar voor je geld. Een sightseeing tour en je wordt echt voor je bestemming afgezet. De bus stopt ook 50m eerder voor een ander hotel en als we willen afstappen zegt de chauffeur "nee nee, hostel inn" . Grappig!
Maandag: onze laatste week is ingezet... Miljaardedju. We rijden vandaag terug naar Salta, via de Salinas Grandes en San Antonio de los Cobres. Nog een meevaller, we betalen 60 pesos minder voor het hotel dan gisterenavond was meegedeeld. Tof . Eerst nog tanken, want het stuk Argentinie waar we nu gaan doorrijden bulkt niet echt van de tankstations . We hebben wel nog een halve tank maar kzou niet graag midden de puna zonder naft vallen Â
We passeren terug Purmamarca en vervolgen de weg richting Chili. Machtig mooi. Ook achter Purmamarca blijven de bergen bijzonder kleurrijk. We stijgen eerst behoorlijk wat - Purmamarca ligt al op bijna 3000m hoogte, dus ik vermoed dat we op het einde van de klim toch wel tegen de 4000m hoogte zitten. Hoewel het superzonnig is, is het boven op de berg toch behoorlijk fris als we even uitstappen. Hele mooie route. En boven op de berg hebben we zicht op hetgeen voor mij toch het hoogtepunt van de dag is, de Salinas Grandes. In vergelijking met de Salar de Uyuni in Bolivia vermoedelijk nog klein bier, maar voor mij toch al behoorlijk spectaculair. Het is een grote zoutvlakte, ontstaan doordat in het holoceen een meer opdroogde en zo een zoutkorst van ongeveer een halve meter achterliet. Zonder zonnebril is het letterlijk oogverblindend - we hebben dan ook de sjans dat de lucht weer helemaal helder is. Jullie duimen werken tot nog toe vreed goe , doe zo voort. Er wordt ook zout gewonnen uit deze zoutvlakte, waardoor er veel rechthoekige bassins zijn waaruit ze periodiek zout scheppen. Het water dat erin staat is helder blauw. Als je je hand erin steekt en aan de lucht laat drogen, dan ziet het helemaal wit . Als je het daarna aan je zwarte broek afkuist zoals Steven, dan heb je een wit gat . Ik denk dat - als je hier een uurtje of 2 rond loopt, je behoorlijk snel bruint (of verbrandt).Â
We vervolgen onze weg terug zuidwaarts, want vanavond moet de auto al terugzijn in Salta - morgen vliegen we naar Iguazu. De weg naar San Antonio de los Cobres, een mijnwerkersstadje en eindstation van de Tren de los Nubes, is van hieruit bereikbaar via weliswaar een route national, maar "unpaved", een "ripio" zoals ze dat hier noemen. Tis in de 90 km tot San Antonio, en supervlot gaat dat niet over zo'n steenslagweggetje . Gelukkig hebben we in het tankstation nog een zakje chips gekocht en 2 flesjes water, want dit is echt de middle of nowhere. Na zo'n 70km fietsen komen we toch plots een plakkaat tegen met een pijl naar een restaurant. We besluiten die te volgen en zo'n 200m van de "weg", ligt er inderdaad een dorpje, tis te zeggen, een 10-tal bouwsels, waarvan 1 een kerk. We dribbelen er wat rond, want we zien wel 1 bouwsel met gordijntjes wat het restaurant zou kunnen zijn, maar we zien absoluut niemand in het dorpje. Plots komt er toch een man afgewaaid en op mijn vraag of er een restaurant is, wijst hij inderdaad naar het gebouwtje met de gordijntjes. Een menukaart is er niet, we krijgen empanadas met schapenvlees en een soortement stoofpotje met lamavlees, patatten, groenten en rijst. En het smaakt stuk voor stuk superlekker. Na ons komen ook nog 2 duitsers binnen, maar die vertrouwen het precies niet en eten alleen 2 empanadas. Their loss! Binnen in het gebouwtje zijn de tafels blijkbaar van zout gemaakt en overal aan de muren hangen visitekaartjes van mensen die  er geweest zijn. De eigenaar is precies nogal creatief - in een dood struikje heeft hij dopseltjes van cola en fanta gestoken alsof het bloemetjes zijn. En met een aantal van de visitekaartjes heeft hij "bienvenido sr. turista" en "restaurant el moron" gemaakt. Op mijn vraag hoeveel volk er in het dorpje woont antwoordt hij dat er 5 families wonen. Stel je voor dat je daar geboren wordt... Het dichtstbijzijnde stadje is zeker een uur rijden door de steenslag, en zoals zou blijken is ook dat stadje niet echt het toonbeeld van aantrekkelijkheid. Hij heeft trouwens ook nog een vraag - hij komt af met een simkaart die naar iemand in San Antonio moet, en of wij langs daar gaan en ze willen afgeven in het tankstation. Natuurlijk willen we dat .
Tis nog een 30km tot San Antonio, en plots is de weg die weg is een beetje overstroomd. Enfin, de duitsers van daarnet staan aan onze kant en aan de andere kant staat een argentijn, allebei te wachten tot er iemand anders doorrijdt om te zien of het lukt . Omdat wij er ook niet doorvlammen, trekt de argentijn zijn schoenen uit en waadt op zijn kousen door het water, dat maar tot een beetje boven zijn enkel uitkomt - zo'n 15 a 20 cm maar dus. We vlammen er alle 3 gezwind door .
Onderweg komen we heel veel ezels en lama's of guanoco's tegen. Das hier precies even gewoontjes als koeien bij ons . Ook nu en dan es loslopende paarden. Vermoedelijk behoren ze wel aan iemand toe, maar toch altijd wat eigenaardig om die dieren los te zien lopen. Jammer genoeg komen we er ook geregeld tegen met een touw om hun hals... Erg.
In San Antonio de los Cobres zijn we voor we er erg in hebben - enfin, erdoor vooral. We keren nog wat terug op onze stappen omdat we nog een pakketje af te leveren hebben. Het tankstation is er niet zo 1 dat je van ver ziet staan - gewoon een huis met wat pompen voor, maar na 2 keer vragen (mijn spaans groeit hier met de dag), vinden we het toch . San Antonio is kennelijk een typisch mijnersstadje - man, ik vind het er wat troosteloos uitzien.
Ook op de weg van SA terug naar Salta - waarbij we grotendeels het traject van de toeristenattractie Tren de las Nubes volgen, staat het werkelijk vol van die Cardon-cactussen (doet mij er aan denken dat 1 van onze helpdesk-techniekers Jan Cardon heet - tis nogal een arrogant bazeke - moet in dringend es zeggen dat hij eigenlijk Jan Cactus heet ). Enfin, vol cactussen dus. En die dingen groeien werkelijk op de stenen rotsen he. Te zeggen dat ze dood gingen op mijn kot. Man dat moet daar ongezonde lucht geweest zijn. Die cacti zijn echt goddelijk - tzijn zo van die oer-cacti. Ik bedoel: zeg aan iemand "cactus" en die persoon stelt zich 9 kansen op 10 zo'n Cardon cactus voor. Tzijn zo echt van die uit de Jommekes. En tis precies of het zijn handen die hun middelvinger opsteken. Enfin, als ze oud genoeg zijn denk ik. Eerst zijn het gewoon 1-vingerigen, en dan plots krijgen ze een knobbeltje dat uitgroeit tot een vinger en dan nog 1 en dan nog 1...
Plots is het echter gedaan met de cacti, de begroeiing wordt groener, even later is het ook weer gedaan met de weg, en ja, nog even later we eerste regendruppels (het is intussen gelukkig al 18u en we zijn op de terugweg). Met die weg die weg is, is het wel nog leuk: als de berg waarlangs je rijdt verandert van kleur, verandert ook de weg van kleur
En de regen verlaat ons niet meer: als we rond 19u Salta binnenrijden, giet het pijpenstelen. En er is veel volk op de baan, amai amai, stressmomentje. Eerst langs het hostel om onze valiezen af te gooien en dan de auto proberen terugbrengen. Overal eenrichtingsstraten en afgesloten wegen voor we vele voetgangers. Waar komt al datvolk uit zeg? Maar we geraken er toch zonder kleerscheuren, stipt op tijd om 20u.Â
Savonds willen we er naar een restaurant uit we lonely planet, dat natuurlijk wel 12 blokken van het hostel ligt, en het giet nog altijd. Binnen de kortste keren zijn hier riviertjes in de straten . Hopelijk drijven we niet weg vannacht.
Morgen vliegen naar Iguazu! Duimen voor volop zon.
Aja Kurt: nadien nog troufotos nemen zal niet meer lukken, in ben verbrand met schouderbandwittestreepjes vandaag
Zondag: vanmorgen gaan we onze huurauto oppikken. Tis op zondagmorgen gelukkig duidelijk heel wat minder druk dan op zaterdagavond in de Saltese straten. Salta is op zich best wel een grote stad, dus dat maakt het wat gemakkelijker om eruit te rijden. We ontbijten eerst nog in het hostel, waarbij het ons onduidelijk is waar het ontbijt staat en als ik het ga vragen aan de receptionist hij zegt dat het self-service is en wijst naar een koffiekan en zakjes thee. Wanneer ik vraag "geen brood?", valt zijn frank "aja, brood" en komt hij terug te voorschijn met een mandje met 2 suikercroissants en pistolets. Ik trek nog wat kasten open op zoek naar konfituur, maar zonder resultaat .Â
Om 9u30 gaan we onze auto oppikken en om 10u zijn we op weg. Salta verlaten gaat zonder problemen en we zitten direct op de juiste weg. De eerste stop is Jujuy, waar we iets eten op het centrale plein. We bereiken Jujuy pas tegen de middag, want de weg ernaartoe slingert zich door de groene bergen. Mooi maar lastig en traag. We eten alletwee iets van het "regionales"-gedeelte van de kaart, Steven lama (ik vermoed toch dat llama lama wil zeggen) en ik een milanesa van kaas (een soort kaas die ze paneren en bakken en dan witte saus overgooien). Best wel lekker - na dat uitgebreide ontbijt hadden we dan ook veel honger . We vragen ook een humita, want dat hebben we hier in de buurt al zien uitstaan (in buenos aires of patagonie niet, dus moet iets van het noorden zijn), maar we wisten niet wat het was. Het blijkt een soort gepureerde mais te zijn, die klaargemaakt wordt in een groot blad waar een pakketje van gemaakt wordt. We vragen ons nog even af of het de bedoeling zou zijn dan je dat blad ook opeet, maar das zo hard dat we het maar ao laten. Die mais is niet slecht en waarschijnlijk behoorlijk voedzaam. Je ziet dat we noordelijker komen, want mais speelt een belangrijke rol in de keuken.
Tot nu toe was het nog behoorlijk bewolkt, maar als we Jujuy verlaten en ons karretje op weg zetten naar de Quebrada de Humahuaca - een soort kleurrijke bergketen/canyon/ik weet niet juist hoe ik quebrada moet vertalen - verdwijnen stilaan de wolken en rijden we een helblauwe hemel tegemoet. Joepie!
Het groen van de bergen verandert stilaan in een kleurrijker berglandschap en plots zien we grote cactussen! We wanen ons al in Mexico . We springen de auto uit om een foto te nemen van die grote cactussen (ik schat tot wel 5 a 6 m hoog) - weten wij veel dat we de rest van de dag nog die cactussen gaan zien .
Eerste stop is het dorpje Purmamarca, waar de 7 coloured hill is. Machtig mooi! Gaat van groen over oranje en roze. Super. We wandelen errond (een 3-tal km), en struinen nog wat rond in het plaatsje, waar de sfeer zeer laidback is en al meer zuidamerikaans aanvoelt. De bevolking ziet er hier al meer Boliviaans of zo uit en ze verkopen hier ook overal van die felgekleurde stoffen. We zitten hier ook maar een 100 of zo km van Bolivia. Ik koop 2 sjaals, in iets minder felle kleuren weliswaar . 5⬠voor 1, tis geen geld.
We rijden verder naar het noorden en draaien even af aan de Painter's Palet-hill. Opnieuw supermooi van kleuren! We rijden verder noordwaarts en volgen de weg langs de quebrada de humahuaca, tot in humahuaca zelf. Een vrij klein stadje, waar we een beetje rondstruinen. Opnieuw zeer relaxte sfeer - stress is een woord dat hier geen vertaling kent, denken we. Trappen klimmen is hier nog lastiger dan elders, want we zitten intussen op 3000m hoogte, al heb je dat eigenlijk niet door (je hebt niet het gevoel dat je boven op een berg zit bedoel ik).Â
Verder noordwaarts rijden we niet, tis intussen al 18u30 of zo en we moeten nog terug naar Tilcara, waar we blijven slapen. We hadden via booking.com een kamer geboekt in een hostel, maar daar aangekomen is hun uitleg dat ze sinds 3 weken niet meer met booking.com werken en dat ze dus geen kamer hebben voor ons. Wat een uilskuikens zeg. Als ze niet meer via booking.com werkten konden ze ons toch ook gewoon een mailtje sturen en konden we rechtstreeks bij hen boeken? Onnozelaars. Nu, tis gelukkig geen hoogseizoen, dus we vinden al snel iets anders.
Savonds gaan we eten in Pena Los Carlitos, waar om 21u30 een live concertje doorgaat elke avond. Het zal nog geen pena zijn zoals ze vroeger waren, maar het leunt toch al iets dichter er tegen aan dan de penas die voor toeristen georganiseerd worden in Salta denk ik. Er zitten ook voornamelijk Argentijnen - wat we weten doordat de zanger aan elk tafeltje vraagt van waar ze komen . Een leuke avond, gratis optredentje en veel te grote porties eten (wat hier merkelijk veel goedkoper is dan in BA of Ushuaia bvb).
Internet van het hotel werkt niet in de kamer zelf (grmbl), dus blog online zetten zal voor morgenochtend zijn.
Zaterdag: vliegdagje! We slapen een beetje langer (eindelijk), nemen een ontbijtje (dju, geen eitje) en om 10u30 komt een airportshuttle ons oppikken. Shuttle is toch weer zo'n 30pesos goedkoper dan een taxi. Onze vlucht is om 12u20 en als alles goedkomt en we nergens aansluitingen missen (altijd griezelig, ik maak me er toch altijd wat zorgen over en vrees altijd dat mijn bagage gaat achterblijven) zouden we om 20u en nog iets in Salta moeten aankomen...Â
Wat gelukkig ook gebeurt, ondanks wat vertraging in Bariloche omdat een ouwe madam keiveel handbagage meehad en heel de boel blokkeerde terwijl ze ze probeerde weg te krijgen. Blijkbaar moet je je handbagage zelf wegkrijgen, de stewards helpen niet op dat vlak (ze zeggen alleen: als je het niet wegkrijgt, steken we het in cargo).Â
3 dezelfde sandwichen gehad op de 3 vluchten (el calafate - bariloche - buenos aires - salta) - ze komen al een beetje onze oren uit .
We nemen een remis (dat is een soort taxi, maar waarbij je een vaste prijs hebt en die dus niet op de meter rijdt). Het hostel (puesto nuevo voor de liefhebbers) is een beetje een twijfelgeval - maar voor 30⬠per nacht kan je geen hilton verwachten. Het voelt vooral wat raar omdat ik den indruk heb dat we de enigen daar zijn .
Na aankomst begeven we ons snel richting centrum om iets te knabbelen, tis intussen al 21u, maar dat deert hier niet want eigenlijk wordt hier overal zo laat gegeten. Het centrale plein lijkt een beetje weggelopen uit een zorro-film. Ik zie Don Diego hier al van een balkon springen op zijn zwarte hengst, waarvan we de naam efkes vergeten zijn. En eindelijk kunnen we es buiten op een terrasje eten! Het is precies wel wat bewolkt (tis wel al donker tegen we aankwamen maar we moesten toch door de wolken vliegen), maar voorlopig regent het niet en is de temperatuur aangenaam.
Op het plein waar we zitten te eten lopen allemaal suikerspinnen rond, zijnde jonge meisjes (een jaar of 16?), gekleed in suikerspinjurken, elk met hun eigen fotograaf en/of cameraman... Bizar. Een soort prom-night misschien?
Wat verder is er een soort milonga op de kiosk op het plein (iets waar je tango kan dansen) - tof . We wandelen na het eten verder naar de Balcarce-straat, waar volgens lonely planet de meeste penas liggen. Penas zijn plaatsen waar je kan eten en waar er folkloristische muziek is. Vroeger waren dat volkse gebeurens, waar muzikanten spontaan en improviserend kwamen spelen, maar de meeste plaatsen zijn nu gericht op toeristen, met showkes met traditionele muziek. We hebben al gegeten, maar we willen het es uitchecken voor misschien maandagavond en mogelijks zijn er ook wat uitgangsdingskes. En inderdaad, op het einde van die straat loopt het dik van tvolk, overal terrasjes (verkeersvrij), disco-achtige dingen en penas door elkaar. En helemaal op het einde staat een podium, en na 10 minuutjes wachten begint een groep . Tis precies wat rock met argentijnse invloeden. Ze hebben een klarinettist, amai, ik heb er nog maar weinig zoiets uit hun klarinet weten toveren. Goed groepje, zouden ze eens naar dranouter moeten vragen. Tis precies een beetje iets tussen de Gentse feesten en waregem koerse optredens. Er is jong volk, jonge ouders, iets oudere ouders, ... . En ze doen hier de raarste dingen met wijn. De jongeren die voor ons staan hebben een drankkarton rode wijn en mengen dat met cola! Ze gooien hier ook ijsblokken in witte wijn. Khad er al over gelezen in het boekje op het vliegtuig, maar het klopt dus echt .
Wat ook bizar is: mensen zien blijkbaar niet dat ik niet van hier ben, Â wat zeker in deze streek bizar is, want er zijn hier veel meer mensen die een uiterlijk hebben dat nog op de originele bewoners (niet de spanjaarden dus) lijkt dan bvb in Buenos Aires. Tijdens het concert komt iemand me bvb vragen hoe het groepje heet... Geen idee dus .
Na het optreden vleien we ons nog neer op een terrasje voor een cocktail. Ik heb den indruk dat ze hier wat genereuzer zijn met de drank erin, want 1 Blue Hawaian voel ik al naar mijn hoofd stijgen. Uiteindelijk is het 2u30 als we in onze nest kruipen - geen goesting meer om blog te schrijven dus, vandaar de vertraging .
Nee, een mojito app bestaat nog niet
Aha, klinkt goed, die tip van dat thais resto! Kunnen we toope keer naartoe he!
Merci voor de reacties!!! Vandaag een vliegtuigdagje voor de boeg - we vliegen noordwaarts en verlaten patagonie...
Vrijdag: onderwegjes-dag. Vandaag keren we met de bus terug uit Puerto Natales naar El Calafate. Hetzelfde dus als 3 dagen geleden, maar in omgekeerde volgorde . Morgen pas kunnen we dan het vliegtuig naar Salta nemen, omdat het te riskant is om een vlucht te laten aansluiten op een busrit. Vandaag in feite een beetje een "verloren dag" dus, al is het natuurlijk ook wel es toegestaan om te relaxen op reis .
De rit duurt precies iets langer in omgekeerde richting en is precies ook minder aangenaam (ik voel me een beetje wagenziekjes). We komen aan in El Calafate rond 14u30 en slepen onze valiezen naar Amancay Hostel. Blijkbaar hebben ze daar een overboeking, enfin, tis te zeggen op het moment dat ze hun boeking via booking.com van ons binnenkregen, waren ze net uitverkocht, maar ze mogen geen reservaties annuleren van booking.com, dus ze plaatsen ons in een bevriend hostel, waar we de familiekamer krijgen . Ziet er eigenlijk beter uit dan hetgeen we geboekt hadden en we zouden maar dezelfde prijs moeten betalen, dus dat valt mee. De ontvangst is in elk geval heel hartelijk, iedereen wordt begroet met een kus . De man des huizes is kok en je kan er blijkbaar ook eten savonds, dus we gaan es proberen hoe een home made dinner in argentinie smaakt .
In de namiddag slenteren we een beetje rond in het dorpje, eten we wat empanadas en drink ik mijn eerste pisco sour - dat is eigenlijk een typisch chileense cocktail, maar waar ik er gisterenavond 1 wou proberen waren de limoenen juist op. En ik had mezelf nou net de moed ingesproken om er 1 te bestellen. Ja je leest het goed, moed inspreken, want er zit eiwit in . Maar kvond dat ik dat toch eens moest proberen, nu we hier zijn. En twas heel lekker, van dat eiwit smaak of merk je niets . We hangen nog wat in het hostal - het is echt wel zo een hanghostal/b&b . Chillen... . En we kopen een kerststal . Sofie en Koen achterna . Hopelijk overleeft hij de trip naar huis, en dan nog een jaar wachten om hem uit te zetten . Hopelijk hebben we tegen dan al meubels om hem op te zetten, hahaha.
Na het hangen gaan we nog een stapje wandelen, en ontdekken dat hier een vogelreservaat is. Als er vogels zijn, is Steven niet tegen te houden en voor ik het goed en wel besef heeft hij al 2 tickets gekocht. Mooi, heel veel vogels (o.a. flamingo's en veel havik/valkachtigen). Jammer genoeg geen fototoestel met telelens mee (we gingen gewoon een blokje om lopen), alleen mijn foon... We hadden afgesproken in het hostel dat we rond 20u gingen eten, dus we moeten ons nog flink terug haasten na onze natuurzijsprong, om toch maar om 20u15 te arriveren, maar das hier niet zo erg, het eten was toch nog niet klaar . Er zit ook een Duits koppeltje waar we bij gaan zitten. Vriendelijke gasten maar toch niet zoals de amerikanen van 2 dagen geleden. Ik vermoed dat ze ook wel wat jonger zijn dan wij, want ze zijn net afgestudeerd blijkbaar en trekken nu samen 4 maanden door zuid-amerika en een stukje van azie. Waar zo'n gasten het geld halen voor zo'n reizen - beats me. Ze zullen wel goedkoper reizen, maar ze zitten toch in dezelfde hostel en eten vanavond toch hetzelfde eten - wat trouwens heel lekker was.
We sluiten de avond af met een ijsje (voor steven, want ik ben nog aan het nagenieten van die caloriebom van gisterenavond ). Morgen naar Salta - tzou daar warm en droog moeten zijn, maar volgens de weervoorspeller regent het. We hebben jullie duimen dus terug nodig!!
zon, en dan komt de shuttle ons oppikken en gaan we nog maar es naar de luchthaven. Zoveel vluchten op 3 weken tijd heb ik toch nog nooit gedaan. Nu ja, beter dan met de bus... Of toch sneller 
. Zaterdag willen we nog wat rondstruinen in de San Telmo en Boca-wijken, in de hoop wat tango-sfeer op te snuiven...Â
