We kunnen niet van alle kinderen sterren maken, maar we kunnen ze wel doen schitteren!
18-06-2017
Voetbaltornooi Dronten. Een pracht van een afsluiter!
Het voetbalseizoen is op zijn einde gelopen. Trainingskledij ligt netjes opgeborgen.
We hebben het jaar afgesloten met een pracht van een dag! Tornooi gaan spelen in Nederland.
Wat hebben ze daar naar uitgekeken!
Dagen geteld, uren geteld..." Hoe lang nog?"
Om 4.15u je bed uitrollen is zelfs voor grote mensen niet altijd vanzelfsprekend.
Ik dacht " Net wakkere, maar niet uitgeslapen gezichtjes" aan te treffen.
Ouders die de vermoeidheid van de voorbije week nog uit hun ogen wreven .
Maar het enthousiasme van de kinderen deed zelfs de ouders hun vermoeidheid nog even uitstellen.
Om 5.35u vertrokken we richting Nederland! ( Ik beken...we waren voorzien van koffie, suiker, zonnecrème, 2 wakkere aangeklede kinderen op de achterbank, maar we waren de voetbaltassen vergeten...dus even omkeren koste ons 5 minuten )
Koffie en koeken werden uitgedeeld en dat praat zo makkelijk.
De papa's verhuisden vooral naar de voorkant van de bus, de mama's bleven halverwege hangen en achteraan een heerlijke bende vrolijke gezichten.
4 uur rijden is lang, maar in elkaars gezelschap ging de tijd zoveel sneller.
Aangekomen werden tassen, koffers, ballen...uitgeladen.
5 Minuten later liepen ze al als echte sterren de rode loper op!
Verwelkomd als echte sterren...ze straalden...wij stonden erbij en genoten, trots op onze bende!
Jubelen en applaus voor zoveel inzet van alle kanten.
Ouders feliciteerden de kinderen, maar ook werd trots verteld hoe goed ieder kind het deed. Niet alleen " eigen kinderen" maar alle kinderen.
We zien het allemaal...deze kinderen zijn gegroeid!
Een compliment voor de kinderen, een compliment voor de ouders van die kinderen...het heeft een gevoel van samenhorigheid.
Ze hebben gewonnen, gelijk gespeeld, en verloren, toch bleef vooral de lach op hun gezicht hangen. Dat telt!
Over de middag even het glas geheven op onze kanjers van kinderen.
( Nouja 2 glazen om eerlijk te zijn. We zijn dan ook super trots )
Na het eten gaan ze er opnieuw voor...ze geven niet op!
Respect! Respect omdat ze al ongelooflijk vroeg op zijn, er een lange busreis opzitten hebben en toch blijven doorgaan.
We roepen harder dan in de voormiddag.
De sfeer zit er helemaal in.
Als je om je heen kijkt zie je alleen maar blije gezichten, dat maakt een mens gelukkig.
Na afloop een douche...voor ze nog 1 keer het veld opgaan.
Naar het podium gaan om hun trofee in ontvangst te nemen.
Het zijn allemaal winnaars!
Vermoeid verzamelen we ons gerief om terug richting de bus te vertrekken..
Hoewel de bus nog steeds op exact dezelfde plaats staat als in de ochtend, lijkt het veel verder. De vermoeidheid is toch wel een beetje toegeslagen.
De tassen worden weggestopt, en wij kunnen neerploffen in de zetels, klaar voor de terugreis.
Glazen worden nog eens bovengehaald. We klinken op onze helden!
Je voelt de verbondenheid.
We lachen, praten en zeggen hoe fantastisch de dag geweest is, hoe trots we zijn op onze kinderen.
We willen " Dank u " zeggen aan al diegene die dit mogelijk maakten.
In een schriftje worden woorden van dankbaarheid neergepend.
Aan Dave...voor zijn niet aflatende inzet om dit alles mogelijk te maken voor onze kinderen. Al beseffen we dat we niet altijd alles in woorden kunnen uitdrukken.
Sophie, die onzichtbaar lijkt in deze tocht, maar we beseffen dat als zij er niet achter zou staan, deze weg moeilijker zou zijn.
Aan Bjorn en Freek die hun vrije tijd opgeven om daar te zijn voor onze kinderen, ze coachen en begeleiden tijdens hun wedstrijden.
Allemaal mensen die achter Dave staan om dit schip te laten varen.
Van de kinderen krijgen ze in ruil hun onvoorwaardelijk graag zien, en hun mooiste glimlach cadeau ! Soms zelfs een arm om hen heen.
Ouders willen meewerken, dus worden plannen gesmeed om de volgende keer...en zo groeien we!
Hopelijk blijven we groeien om er een prachtige groep van te maken. Veel helpende handen geven licht werk.
Toen Dave mij vroeg of ik wilde schrijven voor dit blog antwoorde ik dat het geen probleem was. Toen ik voor mijn computer zat, besefte ik dat het moeilijker was dan ik gedacht had. Ik schrijf vaak...het is mijn manier om in het leven te staan.
Maar dit was niet mijn leven, het waren niet mijn kinderen, alleen mijn gevoelens, ervaringen.
Het was schrijven over een groep, mensen die anders dachten, voelden dan ik...niet mijn kinderen.
Ik kon alleen maar afgaan op wat ik hoorde en zag bij de kinderen, de ouders...ik kon niet voelen en beleven zoals zij...hoe kan ik dat dan overbrengen op anderen?
Maar dan kreeg ik een " Tof! Mooi geschreven"...een mailtje...woorden van herkenning...
Dan krijg je een zoen van een kind, laat het toe dat niet mama of papa iets voor hen doet en denk ik ..".het is ok".
We hebben de dag afgesloten met een drankje en voor sommige een hapje aan het frietkot.
Heel gewoon een seizoen afgesloten, maar met de wetenschap dat niemand ver weg was. We kunnen bellen, eens afspreken...
De kinderen zijn niet alleen " een ploegje" ze zijn ook vriendjes geworden.
De ouders zijn niet alleen " de ouders " die aan de zijkant staan om hun kind aan te moedigen. Het zijn vrienden geworden die alle kinderen aan moedigen.
We zien elkaar terug nog voor het seizoen begint, zeker weten!
De woorden van de zoon als hij gaat slapen " Ik heb veel dagen moeten tellen, maar het was een superdag! Ik zal dit nooit vergeten, ik heb echte vriendjes en ik mag voetballen! "
Ik beaam alleen maar, ben blij voor hem dat hij vriendjes heeft naast school die zijn ganse leefwereld geworden was.
Geen kwaad woord over school, maar kinderen hebben " vrienden " nodig, gewoon in het leven, net zoals hun ouders vrienden nodig hebben die geen uitleg nodig hebben om te begrijpen!
Fijne vakantie aan iedereen!
Dat we nog veel fijne momenten mogen beleven .
We weten nu wat we een jaar geleden niet wisten, we misten het niet tot nu...nu we weten wat het is om er deel van uit te maken.
Vandaag staat er geen voetbal op het programma, maar gewoon gezellig samenzijn van de kinderen en de ouders.
Ze kijken er naar uit! Het is niet alleen het spel, het is ook het "vrienden hebben" die hier belangrijk is.
De zon is van de partij, het zorgt voor een extra glimlach op de snoeten.
Vanaf 11.30u druppelen ze binnen. De kinderen en hun ouders.
Stoelen worden versleept, tafels in de zon geparkeerd...hapjes op de tafels en de nodige verfrissing.
We zijn er klaar voor om van vandaag zo'n dag te maken waar je met plezier op terugkijkt.
Er word gepraat, gelachen, de kinderen lopen rond en hebben in een mum van tijd hun favoriete item gevonden..." Een bal!"
Nu en dan komen ze hun dorst lessen, voor de rest hebben ze ons niet echt nodig.
Wanneer de magen beginnen te vragen om eten is het tijd voor pizza!
De kinderen schuiven bij elkaar aan.
Eentje houd niet zo van de drukte aan tafel en gaat even verderop zitten. Een ander kindje schuift aan, kwestie van niet helemaal alleen te zitten. Ze hebben het best gezellig zo met hun tweetjes.
Iedereen krijgt meer pizza dan hij normaal opkrijgt, maar ach voor die ene keer
De warmte lokt ons terug naar buiten.
De kinderen dagen hun papa's uit om mee te voetballen.
Daar gaan ze...en ze geven zich niet. Ze gaan winnen, en ze winnen!
Terecht!
Hier en daar kreunt een papa dat het verdraaid lang geleden was.
We beseffen meer dan ooit hoeveel energie onze kinderen hebben. Ze zijn niet anders dan andere kinderen als het daar op aankomt.
Tijd voor een ijsje!
Tijd voor wat overleg, wat willen we? Wat kunnen we nog doen? Om in de eerste plaats onze kinderen een plaatsje te geven in de wereld van hun hobby?
Vele helpende handen maken licht werk!
De kinderen komen ons uitnodigen voor nog een partijtje voetbal.
Maar de energie ontbreekt om eraan te beginnen, en ook de kinderen raken moe.
Stilaan tijd om een fijne dag af te sluiten.
Sommigen zijn niet te houden, maar er is voor alles een tijd.
Tijd om plezier te maken, tijd om af te sluiten.
Tafels worden binnengedragen, stoelen op zijn plaats.
Ballen opgeruimd. Wie dacht dat er geen bal zou zijn om te spelen ? Zelfs als er geen voetbal is, komen ballen tevoorschijn .
Er word gezwaaid, afscheid genomen..." Tot woensdag!"
Moe en content gaan we naar huis, op de achterbank twee glunderende gezichtjes!
" Het was weer top, zo leuk!"
Ik glimlach, en merk dat ik ook een gevoel van " blij" zijn ervaar.
" Mama, hoeveel keer nog slapen voor we naar Nederland gaan?"
Ik vermoed dat ze uitkijken naar een volgende uitstap, maar ik merkte aan de verhalen van de ouders dat het de kinderen niet alleen zijn die er naar uitkijken.
G-Voetbal Marke staat voor zoveel meer dan kinderen die voetballen!
Op vrijdag weet je dat ze op tijd naar bed moeten, maar de spanning is te voelen...Er staat een nieuwe dag voor de deur gevuld met " niet echt weten wat er komt...behalve de wetenschap dat ze moeten voetballen"
Zaterdag verzamelen we om 7.30u aan de bus in Marke. De dag is vroeg begonnen, en de spanning wint het van de slaap die hier en daar nog in een hoekje schuilt.
Ze zijn er klaar voor!
De sfeer zit er in...vooraan zitten de ouders, achteraan de kinderen.
Ze zijn groot in hun woorden, onze sterren.
Oprijden met de bus, net dat beetje anders dan aankomen met de auto.
Er worden tassen, valiezen,...uitgeladen, klaar om de kleedkamers op te zoeken.
Truitjes worden aangedaan, ... maar we moeten nog even wachten.
Wachten...iets wat zo moeilijk is als je er zo graag wil invliegen.
Terwijl de kinderen het niet koud lijken te hebben, zoeken de ouders een beetje warmte en hopen dat het zonnetje zich meer en meer zal laten zien.
Gelukkig komt het nieuws dat ze zich mogen opstellen om het veld op te lopen.
Dan begint het wachten op de eerste match.
Ze kunnen opwarmen op een veldje ernaast.
Ouders zoeken een warm plaatsje om een koffie, soep te nuttigen met zicht op het veld.
Kwestie dat we de eerste match niet missen.
Ze doen dat goed onze kereltjes ( en dame )
De tegenpartij is groter en fysiek sterker, maar dat is buiten de durf van onze gastjes gerekend.
Ze gaan ervoor!
Etenstijd...de maagjes worden gevuld en we krijgen meer en meer gezelschap van de zon.
Ze doet haar best, net zoals die van ons.
De tweede match was korter dan voorzien, het zorgde voor verwarring bij onze gastjes, maar extra opwarming helpt hen terug op het goede spoor.
Ze gaan voor een derde en vierde match en ze doen dat goed.
Ze lopen het veld op met vuur, ze schotten met kracht, ze spelen samen!
Er word " Och " en " Ach " geroepen, en luid applaus gegeven voor elke goede zet.
Ze hebben gevoetbald in warmte en regen.
Ze bleven er voor gaan.
Als afsluiter mochten ze een beker in ontvangst nemen en een attentie voor alle kinderen.
Die gezichten...ze straalden!
Daarvoor doe je het...voor hun glimlach, de fonkel in hun ogen, die meer zegt dan wat ze je kunnen vertellen.
De terugweg naar huis is vrolijk, de verliezen zijn vergeten...alleen het plezier van de dag weegt door.
Ouders nemen afscheid, wensen elkaar nog een fijne avond, de kinderen omhelzen, zwaaien, lachen naar elkaar.
De dag is goed geweest! We hebben genoten...
De kinderen en ook de ouders...
We sloten met een paar de dag af met een glas...eentje op onze kinderen!
Ze hebben het verdiend, we zijn er trots op!
Op de achterbank zitten twee vermoeide gezichtjes, ze lachen nog na...vertellen nog na...
" De dag was supergeslaagd !"
De zetel is onze vriend vanavond.
Er hoeft geen klok gelezen te worden, hun gezichtjes vertellen dat ze moe zijn.
Zonder protest dit keer gaan ze slapen.
Voetbal...nooit gedacht dat ik het zo fantastisch zou vinden!
G-voetbal nooit gedacht dat ik er zo dankbaar om zou zijn.
Het brengt bij zoveel kinderen, zoveel moois naar boven.
De week is alweer voorbij...het aftellen van de uren kon beginnen deze namiddag.
Om 17u begint de training, maar velen komen vroeger aan, uitkijkend naar dat uurtje spelplezier.
Hier zijn ze voetballers, gelijken onder elkaar!
De zon was er ook bij, ze straalde...net zoals de gezichten van onze spelers. Blij elkaar terug te zien!
De ene begroet je uitbundig, de ander eerder terughoudend. Ouders begroeten elkaar, ergens ook blij elkaar terug te zien.
De kinderen lopen achter de trainers, ze zijn er helemaal klaar voor.
Verdeeld in groepjes gaan ze er voor...enkelen krijgen echte keeperstraining van keepers.
Voor elk wat wils...
Ouders praten over de voorbije week, over grote en kleine zorgen, en maken plannen om ook na het seizoen van trainen samen te komen.
Blij om deel uit te maken van deze bijzondere groep.
Plots mag mama ook het veld op...ze hebben een doelman nodig om hun passen te oefenen.
Veel bakt mama er niet van, maar ze vinden het fijn om een punt te hebben om naar te shotten.
Normaal eindigen ze de training met een matchke, maar vandaag was het daar net ietsje te warm voor.
De eerste warmte weet je wel?
In plaats van spel komt er spelen. Water uitgieten over hun hoofd of de trainers...ze vinden het geweldig!
Dan met zijn allen naar de kleedkamers waar ze opnieuw verwend worden met een zakje chips en een drankje.
Hun dankbaarheid is groot...uitzwaaien gebeurd uitbundig!
" Tot zaterdag!"
Zaterdag spelen ze in Brugge een tornooi.
Ze kijken er naar uit! De papa's en mama's ook.
Het is niet alleen het voetbal, het is niet alleen het winnen die ons samenbracht...Het zijn onze kinderen!
Prachtige kinderen die in het voetbal hun "ding" vonden. Kinderen die omhoog getild worden om wie ze zijn op het veld, maar ook ernaast.
Kinderen die niet aan de zijlijn moeten toekijken, maar deel mogen uitmaken van een schitterende ploeg.
Het is ons doel om al deze kinderen te laten stralen, groeien, en daarom doen we het!
Deze blog is nog niet af...er zijn nog heel wat dingen die aangepast moeten worden, bijgewerkt...maar dat komt wel!
Het is een begin, en alle begin is met vallen en opstaan, is zoeken.
Maar we willen jullie laten meegenieten van deze spelertjes, van hun belevenissen.
We willen jullie laten weten hoe ze het doen, wat ze doen en dat dankzij mensen voor en achter de schermen die geloven dat deze kinderen evenveel recht hebben op " Gelukkig zijn! Zichzelf zijn!"
Wij danken deze mensen omdat wij weten dat het heel veel werk, energie vraagt om het te doen werken. Dromen is niet genoeg, denken ook niet.
Als we met zijn allen een helpende hand reiken dan kunnen wij deze kinderen heel veel plezier gunnen!
Ik doe mijn best om jullie op de hoogte te houden, foto's te plaatsen zodat jullie misschien vanop een afstandje kunnen meegenieten van hun kunnen. Maar als jullie onze sterren aan het werk willen zien , hou jullie niet in. Jullie zijn welkom!
)
