Maar wat een temperatuurverschil. Aankomen in een 30 graden kouder en wit België gaf me een dubbel gevoel. Enerzijds ben ik blij omdat ik uiteraard familie, vrienden en sporten heb gemist. Ook hou je een werkritme zoals ik de laatste 2 maanden had niet langer vol. Anderzijds vind ik het spijtig dat dit mijn (voorlopig?) laatste missie was met Artsen Zonder Grenzen. Het werk was boeiend en vermoeiend. En ik heb er ook zo veel uit geleerd: met transpalletten werken, verschil tussen een 20 voet en 40 voet container en vooral toffe mensen. Net zoals in Congo had ik een geweldige staff in de apotheek. Hen achterlaten deed me nog het meest. Zeker nadat ik via Marco zijn zus, net voor het opstappen op het vliegtuig, nog van hen een USB stick heb ontvangen met Haitiaanse muziek op. Ik kon toen mijn emoties nauwelijks bedwingen. De schatten...
Maar voila, een mooi jaar en hoofdstuk is afgesloten. En een ander mooi zullen we in februari opstarten in Brussel.
Ik heb gelukkig een vervangster die mijn activiteiten gaat overnemen.
De cholera is weer in opmars.
De laatste week heeft het hier al veel geregend dus meer verspreiding.
Ik ben hier volop de inventaris aan het plannen voor volgende week. Het zal niet meer voor mij zijn maar ik zorg ervoor dat alle choleracentra en de projecten bevoorraad worden voor 2 weken.
Het rode kruis sluit zijn centrum. Dit was opgetrokken na de aardbeving. Het was een tentenkamp waar zelfs een operatiezaal aanwezig was in een tent. Mooi gedaan. Maar omdat ze nu geen slachtoffers meer hebben die gelinkt zijn aan de aardbeving, gaven ze alles weg.
Ik ben dus mijn kerstinkopen gaan doen. Geweldig. Veel medicatie en materiaal gevonden waarvan wij een stockbreuk hadden.
Het Sarthe urgentieteam woont nog steeds bij ons. Een leuke ambiance.
Maar helaas verhuizen ze binnenkort naar een huis een beetje verder dan het onze. Gelukkig niet ver op wandelafstand.
Voor de rest bereid ik me mentaal voor op het barkoude België
De laatste dagen waren vrij rustig. Op werkvlak dan toch. Door de spanningen die de verkiezingen met zich meebrengen zaten we met een groot deel van de groep gevangen in ons huis in Village Theodat.
Er zat er dus niets anders op dan inkopen te doen in het kleine winkeltje hier. We hebben zelfs een bakkerij ontdekt. Kwestie van de locale industrie te stimuleren halen we vanaf nu ons brood daar.
Het is ook een goed teken naar de buren toe en dan weten ze wie en wat we zijn.
We hebben iets goed te maken. Na een spontaan destresserend feestje op zondqg hebben we wat klachten van lawaaioverlast gekregen.
We zijn ons dan maar de volgende dag gaan verontschuldigen met een zelfgemaakte cake.
Tja, maar als je met 20 man samenleeft en veel werkt, dan geeft dat wel eens vonken als je aan het destresseren bent. J
Maar het thuisblijven heeft ook zo zijn voordelen: werken aan rapporten, verse kokosnoten, mangos en bananen plukken uit onze tuin, .
Uitgerust geraak je er niet van. Om 5u ben je toch wakker van de anderen die naar het CTC vertrekken en van de mensen op straat.
Wat de cholera betreft: Haïti is nog niet aan zijn einde. We hebben een nieuw project geopend in de provincie Grand Anse, Jeremy. Een deel van mijn stock en van het expatteam is al per helicopter vertrokken. Ook daar blijkbaar wil de bevolking daar liever geen CTC (cholera treatment center) zien
In Port-Au-Prince gaat het met up en downs.
En met het regenseizoen dat terug gaat beginnen in januari is een tweede golf misschien niet te vermijden.
MSF heft al meer dan 60% van de cholerapatienten verzorgt en het CTC van Sarthe is het tweede grootste van het land. Maar het is indrukweekend als jer naar toe gaat.
Van een braakliggend stuk terrain hebben ze een groot, georganiseerd kamp opgetrokken. Met verschillende ingangen waar je zolen van je voeten eerst worden bespoten met chloor. Ook de handen worden gewassen bij het binnen- en buitengaan. Vele tenten zijn ingedeeld volgens observatie en zware gevallen en een afdeling pediatrie.
Containers zijn de opslagplaats voor de medicatie en het logistieke materiaal. SRO oplossing wordt in grote tonnen bereid. Patienten worden snachts wakker gemaakt om te drinken.
In Choscal is er ook een uitbreiding bijgekomen maar daar kampen ze vooral met plaatsgebrek.
In Martissant zijn ze nu bezig aan de opbouw van een nieuw CTC. Hopelijk krijg ik volgende week nog de kans om eens langs te gaan
Hopelijk kan en mag ik binnenkort weer aan het werk. De bestellingen blijven binnekomen en de ziekenhuizen en CTCs geraken in problemen. Maar de camions moeten ook nog kunnen rijden natuurlijk.
We zien wel. Morgen wordt een convooi van camions georganiseerd om de CTCs van PAP te bevoorraden voor 2 weken.
We gaan nog eens het beste van onszelf geven de laatste week.
De cholera in Port-Au-Prince lijkt gestabiliseerd te zijn. Misschien een plateau voor een volgende piek. Wie zal het zeggen.
Intussen zijn er explos naar andere delen van Haïti. Op zoek naar cholerahaarden waar mensen minder toegang hebben tot medische zorg.
De toevloed van patiënten in de cholerakampen lijkt zich te stabiliseren terwijl het werk in de stock hetzelfde hoge tempo aanhoudt.
Vrijdagmiddag is er een nieuwe full charter vanuit België aangekomen met vooral Ringer aan boord.
Bijna 50 000 liter vond een nieuwe thuis in mijn stock. Waarvan een heel deel aankwam in doorweekte en gescheurde dozen.
We hebben de 10 camions zaterdagmorgen uitgeladen. De dozen catheters, spuiten, ringer, verbanden, tenten, chloor van MSF-B en MSF-Spanje zaten allemaal door elkaar.
Na een triage, nieuwe dozen zoeken en intussen ook nog eens tellen vulde de ruimte zich meer en meer. Ik moest opnieuw in 2 niveaus gaan stapelen. Door de slechte kwaliteit van de dozen, is er natuurlijk een stapel omgevallen. Mannekes, ik heb meermaals gevloekt die dag.
Maandag hebben we de laatste camion uitgeladen.
Weer zoet voor een week of 2.
Daarnaast nog bestellingen afgewerkt voor de choleracentra, het Algemeen Ziekenhuis, de projecten, Petite Rivière. Ook voor extra ziekenhuizen die zijn opgetrokken voor de geblesseerden van de betogingen tijdens de verkiezingen.
Het urgentieteam van Sarthe is bij ons ingetrokken waardoor we van 3 naar 15 bewoners zijn gestegen.
Muskietententjes overal in huis: in de kamers, de overloop, de living.
Een leuke bende. Meer leven in de brouwerij. Wel leuk in tijden van gevangenschap J
Het droge seizoen is begonnen. Geen regen meer, iets frisser tijdens de nacht. Overdag wel nog heerlijk warm.
De cholera is zijn weg aan het banen in PAP. Elke dag krijgen onze ziekenhuizen 100den patienten te verwerken. We hebben te weinig plaats voor de tenten en de stock. Zondag hebben we opnieuw een full charter vanuit Belgie gekregen. Niet alleen met medicatie en materiaal voor de cholera urgentie maar ook voor de projecten. Het heeft me 2 dagen gekost om alle dozen na te kijken. Door het transport en het gooien met de baxterdozen zijn er veel dozen beschadigd en doorweekt aangekomen. Door de slechte kwaliteit van de dozen was het onmogelijk om in 2 verdiepen te werken. Als we het dan toch hadden gedaan waren die paletten de dag erna omgevallen. Nog meer beschadigde dozen. Maar om de 20000 dozen ringer te stockeren moeten we wel stapelen. Eind deze week verwachten we nog 10000 L ringer. Hopelijk in betere staat.
Woensdagmorgen had ik het toch even heel moeilijk. Dinsdagavond heb ik tot laat zitten werken om de packinlijsten na te kijken en te kijken wat we ontvangeb hebben. Woensdagmorgen kwam alles tesamen: telefoons voor spoedbestellingen, vraag naar de inventaris van de stock, ORS oplossing maken, de bestellingen voor de projecten... Dan heb ik eens goed de frisse lucht van de apotheek ingeademd, de stress opzijgezet en gegaaaaan!!! Wat een hectische weken. werken 7 dagen op 7 vreet aan je, zeker als je dan nog niet slaapt. Echt nood aan ontspanning.. Zoals iedereen hier.
Ik ben hier jaloers op de Spanjaarden. Zij hebben een apotheker voor de urgentie en een apotheker voor de projecten. Terwijl onze stock en werk veel groter is en ik hier alleen 10 projecten gereer. En dan nog eens half handicapee ben...
Met mijn arm is het intussen beter. Ik beweeg ermee maar bepaalde bewegingen doen nog pijn. Ik heb hier natuurlijk teveel werk om die stil te houden en na een dag met dozen sleuren voel ik het savonds wel. Nu, het zeulen beperk ik. De gebroken tenen doen wel nog pijn. Ondanks het feit dat ze ingetaped zijn. Maar hoe kan zoiets rustig genezen als je kilometers aflegt per dag.
Komaan e, de motivatie is er , het lichaam bijna. Ik ga er hier nog een maand mijn restjes uitpersen.
Alle ziekenhuizen van MSF liggen vol. Alle dagen verdubbelt het aantal besmettingen. Het probleem in Port-au-Prince is dat er veel tentenkampen zijn in heel slecht hygienische omstandigheden. Wanneer een cholerakamp wordt opgetrokken naast een kamp, hebben de mensen schrik dat ze zullen besmet worden. Maar het is juist om de mensen sneller te kunnen helpen.
Alle hulpverleners lopen rond met rode oogjes van vermoeidheid. Omdat het 7 op 7 werken is, met de nodige stress, zijn er al velen die hun limiet al bereikt hebben. Ik heb een team ORS aangesteld die ors oplossing maakt aan de lopende band, de leveringen volgen elkaar op en morgen krijgen we een grote levering van Belgie, die naar mijn mening nog niet groot genoeg is. Er is vanalles tekort. Er is ook een tekort aan ruimte om de choleracentra te bouwen. Zeker om al hun geneesmiddelen te stockeren.
Ik ben net terug van een bezoek aan een cholerakamp in Sarthe. En waw, nu weet ik waar die 10000 liters en ORS zakjes naartoe gaan. Mensen komen soms schreeuwend binnen met familieleden die ziek zijn.
Als het nodig is, verleng ik zelf mijn missie. Veel te veel werk. Maar de vermoeidheid begint ook bij mij door te wegen. Ik slaap slecht en tzijn lange dagen. Maar NIE OPGEVEN
cholera in Haiti: meer dan 500 doden en 9000 besmetten
Bonjou,
Het aantal cholera patiënten neemt elke dag toe, het aantal leden van het urgentieteam neemt toe en de stress scheert hoge toppen bij iedereen.
In Petite Riviere is de situatie min of meer gestabiliseerd terwijl het nu volle actie is in de hoofdstad hier. In de Dominicaanse Republiek zijn ook al cholerapatienten gesitueerd. Het eiland is besmet...
Ik werk zo goed als 24u per dag. s Nachts ben ik nog bezig mijn dozen aan het verzeulen in mijn slaap
Heel veel werk. Omdat apotheek centraal staat (naast logistieke team in de stock) om de mensen te kunnen helpen krijg ik voortdurend bestellingen van de 3 projecten, die nu ook begonnen zijn met opname van cholerapatiënten. Maar ook leningen voor andere secties, bestellingen voor de cholerakampen in Petite Rivière en leveringen die toekomen. Maandag verwacht ik een charter die zal komen vanuit Brussel, die een hoeveelheid medicatie bevat die zelfs groter is dan de vorige keer.
En toen hadden we al plaats tekort. Ik ben dus in de weer om mijn stok volledig anders in te richten: de buro ligt al buiten om plaats te maken, een tent werd opgezet en ik heb een andere map gemaakt met de stokkaarten om de urgentiestock apart te houden van mijn stock.
Ik ben hier ook halve logistieker door camions en autos te regelen om de bestellingen ter plaatse te brengen.
Ook coordineer ik het vullen van gekochte 1,5L waterflessen met ORS oplossing. De flessen water worden in een grote emmer geledigd, daaraan worden er ORS zakjes toegevoegd en daarna worden de 2000 flessen terug gevuld.
Vandaag was Natalia, de apothekeres bij mij op bezoek om te vragen om een paar zaken te lenen en was zo druk bezig met telefoneren en de rest van onze stock te berekenen om de bestelling aan Brussel door te geven, dat ik helemaal geen tijd had voor haar. Ocharme, en ik heb dan nog wel 2 krukken van haar mogen lenen Morgen maak ik het goed.
Er worden wel inspanningen gedaan door de regering om tips te geven door de radio, SMSen en spandoeken. Maar toch zie je langs de weg mensen die zich wassen en drinken met vuil water. Het fatalisme en het si Dieu le veut doen er daarbij geen goed aan. Ook de verkiezingen die er aan komen eind November zijn een grote bron van besmetting. Deze gaan altijd gepaard met veel betogingen.
En dan komt er nog eens een probleem van slechte communicatie bij: vele mensen drinken ORS omdat ze denken dat ze daardoor niet ziek zullen worden.
7 op 7, meer dan 12 uur per dag heen-en weer geloop. Geen tijd om aan de radiusfractuur in mijn arm en breuken in mijn voeten te denken
De cholera zit nu in Port-au-Prince. In heel Haiti... Het aantal zieken neemt in sneltempo toe. Veel bestellingen voor cholerabedden (bedden met een gat in, wordt hier gemaakt uit hout met een plastiek sheeting), tenten, logistiek materiaal en uiteraard medicatie. We mogen van geluk spreken dat MSF-B zo snel gereageerd heeft om 150 ton materiaal met een charter op te sturen. Andere secties zijn van ons aan het lenen. Mijn stock is zienderogen aan het slinken. De zakken Ringer vliegen de deur uit per 10000liter. Als je telt dat er per patiënt ongeveer 7L nodig is, kun je wel inbeelden dat er veeeeeeeel patiënten zijn.
Door alle frets die hier zijn aangekomen (voor de cholera en andere) heb ik geen overzicht hoeveel er ons rest van de full charter die we hebben ontvangen uit Brussen voor de cholera uitbraak. Morgen herschik ik want er moet dringend nieuwe medicatie komen uit België. Vooral ORS en ringer. Morgen begin ik ook aan voorgemaakte ORS oplossing te maken. Ik ga een team samenstellen om gekochte 1L waterflessen te vullen met 1 zakje ORS. Zo kan iedereen gemakkelijker geholpen worden.
Ook hebben ze mij gevraagd om misschien stand by te staan om op het terrein te kijken om opslagruimtes op te bouwen. Midden in de actie. Alhoewel, hier heb ik actie genoeg: werken 7 dagen op 7, 12 uur per dag. Je zou er een beetje moe van worden. Mijn geplande inventaris wordt altijd maar uitgesteld. Ik hoop dat ik het nog binnen mijn 5 weken kan doen.
Tijdens het verlengde weekend had ik aan mijn mannen gevraagd standby te staan. Ik als kreupele kan in geval van spoedbestellingen niet veel aanvangen. En gelukkig dat Valcin en Marco er waren. Ik heb hen elke dag mogen opbellen.
Het begon al zaterdagmorgen. Vrijdagavond kreeg ik telefoon om een spoedbestelling van 20 000 zakjes ORS klaar te zetten. Ik dus alleen naar de stock omdat ik maar had aan te wijzen wat er genomen moest worden.
Toen ik daar was kreeg ik de ene telefoon na de andere: nog meer spoedbestellingen voor Petite Rivière, spoedbestellingen van de projecten en problemen. Ik kon het niet alleen aan en was al te veel aan het rondlopen op mijn gehavende voeten. Heb dan maar Marco uit zijn weekend gehaald en na een half uur stond hij hier om me te helpen. `s Middags kregen we dan nog eens 4 camions vol met ringer en materiaal voor de cholera. W hebben hier zelfs geen plaats genoeg. De ingang voor het laden en lossen van de camions is volledig geblokkeerd. Een deel van de dozen was dan nog eens voor de spanjaarden. Triëren maar En intussen met de packing list bij de hand controleren of alle dozen zijn aangekomen.
Zaterdagavond ben ik dan richting coördinatie vertrokken. s Avonds afgesproken met Sahdia, een collega vanuit Congo. Supertof om ze terug te zien. En het werd nog toffer toen ik zondag Malik en Mabel terugzag. Ook Congo-collegas (of Congelas als het ware J).
Het huis van de coordinatie was al weer aardig gevuld met de urgentisten voor de cholera in Petite Riviere.
Maandag ben ik ook gebleven om enkele punten met de medical coordinator te bespreken. Een vruchtbaar gesprek.
Dinsdag rustdag, finalyyyyyy. De eerste keer dat we samen met ons 3 (Isabel, een vlaamse is er bijgekomen als logistieker) eens thuiszaten. We hebben dan ook direct werk gemaakt van de inrichting van het huis en de inwijding van het zoning terras met een ontbijt.
Batterijen terug opgeladen voor vandaag, Woensdag. Wat een dag!!! Alles op elkaar. Een eerste prioriteit is de stockruimte herschikken zodat er weer plaats is om de camions in te laden. Ook nieuwe spoedbestellingen voor Petite Rivière en voor de projecten (daar beginnen ook cholerapatiënten binnen te komen). We zitten met veel stockbreuken en ik ga een internationale bestelling plaatsen. Gelukkig zijn er in de Dominicaanse Republiek 2 grote containers toegekomen voor ons. Een paar stockbreuken minder.
En dan heb je nog de voorbereiding op de cycloon Tomas die hier Vrijdag en Zaterdag over het eiland zal razen. Ik heb kits met verband- en verzorgingsmateriaal gemaakt voor alle projecten en de huizen waar expats verblijven. De orkaan dreigt veel slachtoffers te maken, zeker de mensen zonder huis. We moeten dus voorbereid zijn om veel mensen te helpen, waar we ook kunnen. De tent die ik heb laten zetten, ga ik nog niet gebruiken voor mijn stock. Pas Maandag als de orkaan voorbij is.
Ook de ramen en deuren worden beveiligd, glas wordt afgescherms, zandzakjes worden gevuld, de stock van MSF-H wordt bij ons in de stock in veiligheid gebracht,
Het is nu donderdag 17u en iedereen is al weg. Vanmiddag zijn zelfs de andere secties al naar huis gegaan en komen morgen niet werken. Enkel de Belgen zijn zo dapper om de cycloon te doorstaan. NIE OPGEVEN E!
Het zwaartste wordt vannacht verwacht. Hopelijk valt het mee.
Cholera+zware aardbeving+tropische cycloon en ik zit hier immobiel
Dinsdag was de grote dag voor de receptie van de grote vracht geneesmiddelen die vanuit Belgie kwam aanvliegen.
Rond 10u ging het vliegtuig landen, dan dedouanement, camions inladen en files trotseren. Dus tegen de middag zou de lading toekomen. Ik had al alles voorzien: ruimte maken, tent plaatsen. Die morgen was er dus niet veel te doen dan te wachten, dus ik dacht, laten we beginnen met inventaris, die normal gepland was deze week en die ik per se wil houden om mijn analyses van de stock te maken. We zouden beginnen met vaccins en de families die we niet zo veel aanraken zoals bedden, autoclaven
Dus, ik op zoek naar een ladder want dat material bevindt zich bovenaan de rekken. Ik ben de ladder opgeklommen en beginnen tellen. Plots schoof de ladder achteruit en ben ik 3 meter lager op de grond terecht gekomen. Ik ben op mijn 2 knieen gevallen en mijn voeten zaten vast onder de ladder. Met mijn linkerarm heb ik me proberen tegen te houden. Eerst moest ik bekomen van de shock. Maar toen kwam de pijn in de arm en begonnen mijn voeten te zwellen. Ik kon niet meer in mijn schoenen.
Ik ben dan naar project Sarthe gegaan om fotos te laten nemen. Andrea en Monica waren daar als orthopedisch chirurgen en Monica zag heel subtiel een barstje in mijn arm.
Maar voor de opvolging en de zekerheid moest ik fotos laten nemen in stad.
Gelukkig werkt Handicap International in Sarthe en ze hebben mijn rechterknie ingetaped en een draagberrie voor mijn arm gemaakt.
Dus op naar tstad waar ze mijn arm in onconmfortabele posities hebben gewrongen om fotos te nemen. Ik had nog altijd niets tegen de pîjn ingenomen en zat daar te wenen van de pijn. 2 dagen later het verdict: een gebroken teen, een fatpack ter hoogte van linkerelleboog (door contusie veroorzaakt en wat een teken is voor een fractuur) en een zeer pijnlijke rechterknie. Ik mag dus niet werken en dat terwijl we hier een crisis hebben. Het frustreert me enorm. Een hele week dus vanop mijn zetel liggen bellen, rapporten typen en verveling...
Het is nu zaterdag en ben stiekem toch naar de stock gegaan. Er waren spoedbestellingen voor ORS zakjes. Tot zover kon in delegeren, maar toen ze ook nog belden voor geneesmiddelen, labopotjes en handschoenen heb ik de hulp van Marco ingeroepen. Ik kan zelf niets opnemen, het bewegen met mijn kruk verloopt moeizaam. Maar kijk, mijn straf van alles alleen te willen doen...
Maar de cholera is hier nog niet de enige ramp. we verwachten nog een grote aardbeving en een tropische cycloon Tomas van categorie 4 die mogelijks Haiti een bezoekje kan brengen.
