Wat is er weer met mij aan de hand? Gevoelens vliegen heen en weer. Mijn hart gaat als een razende te keer. Zenuwen ik lijkt ze niet de baas. Alles gaat lang mij heen als een waas. Ik kan de vele prikkels niet meer aan. Is het allemaal die overgang? Ik wou dat het eens kon gaan. Want deze gevoelens wat moet ik er mee aan? Ik wou dat mijn lijf mij eens met rust liet voortaan.
daarnet las ik het online daboek van een vriendin. Haar babytje is overleden na 9 dagen. Ik kon het zonder tranen niet lezen, en dan zit ik hier te lullen over mijn verdriet en mijn leven? wat moeten zij niet voelen dan? ik mag het niet gedroomd hebben dat ze mijn zoontje me zouden ontnemen. zelfs niet in co ouderschap, ik zou sterven van verdriet. Maar de wereld blijft draaien he, hoe moeiliijk ook voor iedereen. ieder huisje heeft zen kruisje, iedereen heeft zen eigen problemen. De een al wat erger dan een ander maar in ieder zen ogen zijn hun eigen problemen het ergst. Ik weet zelf ook wel dat er mensen zijn die ergere dingen meemaken dan ik maar mijn probleem is dat ik niet weet hoe ik er mee moet omgaan. Schrijven op deze blog lucht wel op, er zijn mensen die zeggen dat ik iets meer lach. Wou het door de blog zijn? We zullen wel zien he, hehe x
Vanavond moet ik gaan praten met mijn schoonbroer zijn vrouw. Blijkbaar hebben ze wat problemen met mij omdat ik niet lach. de laatste tijd lach ik zelden, weet niet wat ht probleem is. Zij hebben blijkbaar veel problemen met mij. men vriend en zijn schoonzus hebben een zeer goede band met elkaar, ze kunnen elkaar alles vertellen. ben daar niet jaloers op want ze kennen elkaar al veel langer natuurlijk of dat ik mijn vriend ken. zij heeft hem zeer goed geholpen toen hij het moeilijk had, ze hebben hem zelfs inhuis genomen. zoiets maakt een band, dat is normaal. vind ik toch. Nu, zijn broer en zijn vrouw denken dat ik stikjaloers ben. Het steekt natuurlijk wel als ze samen een koffie gaan drinken terwijl wij daar samen zelden tijd voor hebben of als hij haar meer vertrouwt dan mij. Maar ben ik daarom stikjaloers? neen, dat denk ik niet! ze denken dat ik mijn vriend daar wil wegtrekken, maar dat wil ik niet. Maar ja, wie begrijpt mij nu als ik nog mezelf niet begrijp! Hopelijk wordt dit conflict vlug opgelost want heb er geen goed gevoel over eerlijk gezegd. ik denk dat zij mij gaan blijven zien als die vrouw die hun broer wegtrekt. Natuurlijk kende ik hen al een tijdje, zelfs van voor ik samen was met mijn vriend. Op veel avonden, nadat men man en ik uit elkaar waren, sprong ik dan eens binnen voor een babbel. Veel zelfs, maar nu is dat ook wat geminderd, want heb daar nu ook minder nood aan en doe veel rare uren. ook paseerde ik veel rond 17.30u maar nu gaat dat niet meer want meestal is zijn ze dan naar haar mama want die is opgenomen in een revalideatie center. heb daar alle respect voor. dus ja, veel spring ik eigenlijk niet meer binnen, zeer zelden zelfs. En ze nemen me dat kwalijk. Ik ben wie ik ben en ik verander mezelf voor niemand. ze moeten me maar zo aanvaarden, men vriend doet dit ook. De Stephanie van voor mijn scheiding is spoorloos maar ik hoop haar snel terug te vinden, en deze blog helpt me een beetje. Allee zal maar eens vertrekken dan. wish me luck!!!!! stressssssssssssssssss heb ik!!! hopelijk wordt het allemaal uitgeklaard want kan dit eigenlijk niet aan!
Gistereavond had ik gehoopt dat mijn vriend zou langskomen. Hij heeft een huis gekocht en werkt daar nu elke avond na zijn werk, maar gisteren zou hij eens thuis blijven. Dus had ik verwacht dat hij op bezoek zou komen, deed hij dus niet. Het was voetbal en wilde kijken. De ontgoocheling was groot. De eenzaamheid kwam terug boven, angst dat hij me zou laten vallen, onzekerheid want lag het aan mij dat hij dat hij niet kwam? Pijn, pijn dat ik alleen zat terwijl ik zo had gehoopt dat hij zou komen. We zien elkaar niet veel de laatste tijd want hij woont eventjes bij zen broer en werkt veel in zijn huis. Ik heb er veel voor over om gewoon eens een avondje samen te zijn. Samen zonder kinderen, zonder telefoon, gewoon niet gestoord worden. dagelijks probeer ik hem uit te leggen hoe ik me dan daarbij voel, hij begrijpt het wel maar hij wil niet gepushed worden in de relatie. Maar ik mis hem zo en kan het niet laten om dan constant te smsen. Ik kan er echt niet mee om, hoe los ik dit op voor mezelf? Het beste wat ik kan hebben is geduld. eind oktober gaan we dan ook samenwonen x
Ik zit te piekeren of het wel een goede keuze zou zijn deze blog aan maken, of het wel een goed uitklaatklep is voor mijn overtollige emoties? Ja, dat denk ik wel! Ik voel me net al stuk rustiger na deze beslissing. Dus begin ik te surfen op het net naar de ideale blog site en kwam ik bij bloggen.be. Logisch en simpel!
Misschien moet ik maar even wat kleins vertellen over mezelf :
Mijn naam is Stephanie, geboren op woensdag 20 april 1988. Mijn ouders waren dolgelukkig met mijn geboorte en dolgelukkig samen. 8 jaar later waren ze dan net iets minder gelukkig zodat ze besloten om te scheiden. Een ware hel voor kind, een kind zonder broers of zussen. Net dan is alle ellende in men leven begonnen, een vechtscheiding. Een vechtscheiding om ... mij! Hoe ga je daar als kind mee om? kan je daar mee omgaan als kind? Men papa zorgde ervoor dat ik niet naar mijn mama kon door me mee te geven aan men grootouders met de mobilehome. Men mama ontvoerde me dan op het strand, terwijl men papa net naast mij zat, met al haar zussen en haar vader. Was me dat een gevecht! Toen ging het pas van kwaad naar erger; rechtbanken, advocaten, ruzie over mij, slechte school resultaten, ...etc. op school ging het ook met mij slechter; plaste in men broek, slechte resultaten, hield me wat terug getrokken, kreeg geen zefvertrouwen. Persoonlijk vind ik dat men leven in die periode is misgelopen. Maar ja, de ouders zeggen dat dit geen waar is natuurlijk, wat had je verwacht. men mama leerde een man kennen ze baatte samen een cafe uit terwijl zij ook nog fulltime werkte in de fabriek. Waarop men papa zei dat dit geen goede leefomstandigheden waren voor een kind (terwijl hij een jaar voordien nog zelf het cafe uitbaatte men men moeder, ja het zelfde cafe). Maar goed, dit even ter zijde. Mama huwde op 16 juni 2000 met haar huidige man en papa huwde op 13 oktober 2000 met zijn 2de vrouw. Zo kreeg ik een stiefzus bij mama en stiefbroer bij papa. Het liep natuurlijk niet allemaal van een leien dakje. zoals elke tiener had ik ook mijn uitspattingen, men mama heeft me zelfs verandert van school. Mezelf beschrijf ik best als tiener zonder zelfvertrouwen, ging elke confrontatie uit de weg en deed alles wat de populait gang zei deed ik. Bang, bang voor ruzie en extra onrust in men leven.Telkens er problemen waren thuis of op school of met een van men vrienden kreeg ik hysterische huibuien. Eenmaal zo erg dat de huisdokter moest langskomen. Op men 16de kreeg ik men eerst vriendje, leerde hem kennen in men ma haar cafe waar ik ondertussen elk weekend werkte. Ook was hij de beste vriend van mijn oudste neef. Bij hem had ik ook aanvallen van hysterie, soms zonder reden of gewoon omdat ik mijn gelijk niet kreeg. Allemaal zeer dom besef ik nu, maar kon er niet aan doen. na 2 jaar liep ook dit stuk, groot deel door mij. Het begon me net iets te serieus te worden en liep weg, schrik om me te binden denk ik of gewoon onzekerheid, Ik weet het niet. Mijn vriendenkring was super voor me, ze bestonden uit 2 neven en hun vrienden en op men nieuwe school leerde ik mijn beste vriendin kennen. we steunden elkaar door dik en dun. Mij 2de vriend liet ook in het cafe kennen, hij woonde wat verder van mij en dat ging een tijd heel goed. Op mijn 19de verhuisde mijn mama met haar vriend naar Tenerife en dit alemaal wanneer ik op stage zat in Turkije. Kapot was ik er van en het gemis was zo intens. Ik voelde me verlaten en ging er kapot aan. Men vriend en ik besloten om te gaan samen wonen maar tijdens de zoektocht naar een appartementje liet ik hem terug staan. Intussen woonde ik bij mijn papa, dat liep heel stroef. ik had ineens een beeje structuur in men leven. Eenmaal afgestudeerd ging ik werken in een woon en zorgcentrum, er werkte daar ook iemand van men vriendenkring, op dezelfde afdeling. Collegas waren jaloers en deden alles om ont uitelkaar te trekken. zo kregen we ruzie en kreeg ik huis terug huilbuien. De collegas zorgden ervoor dat men zelfvertrouwen nog lager zonk, een nul was ik daar. Niemand bekeek me, ze negeerden me allemaal. Wat was ik blij dat ik naar een andere afdeling kon. daar ging het goed, voelde me beter en ik leerde via men tante en 3de vriend kennen. Na een week was ik bijna ingetrokken maar soms sliep ik thuis en soms kwam ik om kledij en spullen. Met kerst kwam men papa eten met zen vrouw en alles zag er goed uit. We lachten en we vierden. Enkele dagen later kreeg ik een verontrustend telefoontje, men papa had zijn vrouw verlaten en was gaan lopen met iemand anders. Ik was gekwetst, bang, onzeker en kreeg terug huilbuien. Niet veel later leerde ik mijn man kennen, hij had nog een relatie en ik woonde toen samen met mijn vriend. We spraken overal af, in zijn appartement, in de duinen, de srandkabine ...etc. Weken later belde zijn vriendin mij op, ze wist het! Ik liet men vriend voor wat hij was en ging bij hem inwonen. Een jaar later trouwden we, negen maand later hadden we een zoon en maand later waren we uit elkaar. Iedereen raadde me af om een relatie te beginnen met hem, met men mama had ik 4 maanden geen contact. De liefde was blind en ik was goedgelovig. Hij had schulden en wilde het niet zien hoe diep hij zat. We deden leningen om uit een put te klimmen en kochten spullen op krediet. Alles besliste hij en ik zette mijn handtekening. Zijn maat kocht een gsm en hij wou ook een nieuwen, het nieuwe fifa spel kwam uit en hij wilde die ook. Zo ging het maar door, geld verspillen die we eigenlijk niet hadden en ik liep erin. Na ons huwelijk wilde hij een caravan want zijn maat had ook een. dus kochten we een caravan, die stond drie plaatsen verder als die van zen maat. Het was altij plezant om te gaan. Hij liet me zelfs voor gaan naar daar samen met zijn maat omdat hij moest voetballen of solliciteren en zou dan normaal s avonds na komen maar hij kwam niet. De volgende dag in de middag kwam hij dan met het excuus dat hij opgehouden werd en dat het te laat werd. Er is nog zoveel gebeurd die ik hier liever niet vertel maar wat ik wel kan zeggen is dat zijn maat men ogen heeft geopend. Hij zei mij dat dit alles niet normaal was en dat ik beter verdiende. Op 26 november 2011 ben ik thuis vertrokken met mijn zoon van 6 maand oud. Nu woon ik in een studio en probeer ik men leven terug op rails te krijgen. gemakkelijk is het niet, hysterische huilbuien heb ik nog steeds en zeker als ik alleen ben en men zoontje slaapt. ook heb ik een nieuwe vriend, mijn man zen maat. Hij helpt me en steunt me, hij helpt me zodat ik uit de geldproblemen graak. Hij verwacht dat ik met opgegeven hoofd door het leven ga maar dat kan ik niet, nog niet. Ik ben bang, voel me eenzaam, onzeker en wenste soms dat ik nooit geboren was. Maar mijn nieuwe vriend, die zie ik ongelooflijk graag. Hopelijk blijft deze relatie duren. We gaan traag in deze relatie, dit is misschien ook maar beter zo. soms voel ik me angstig verlaten en geen idee waarom.
Ik ging iets kleins vertellen over mezelf maar dit blijkt een verhaal te zijn geworden. misschien tot morgen xxxx
