Ik durf wel eens klagen, maar enkel wanneer daar redenen toe zijn.
Als bijvoorbeeld politieke maatregelen massaal onrecht verstrooien, moet men in actie komen. De vraag is: nemen we niet te vaak verkeerde beslissingen? Spugen we niet te vaak onze gal zonder dat we openingen zien naar een oplossing?
Ik geef toe: het vinden van zo'n opening is als een speld in een hooiberg. Je wilt iets doen, een verkeerd systeem doen kantelen. Alleen bots je gedurig op een politieke muur. Betogingen tegen armoede, foute beslissingen in de gezondheidszorg, kindermishandeling,....Ik heb ze van dichtbij beleefd. Het enige wat zo'n massabijeenkomst aanwakkert, is een gevoel aan solidariteit. Voelen dat je niet alleen staat in een op voorhand verloren strijd.
Maar goed, dit is slechts één aspect van het fenomeen "klaagzang". Je kent vast en zeker mensen die gedurig klagen over het slechte weer, die het verschrikkelijk vinden om in een land te moeten wonen met zoveel regen, maar geen enkel initiatief nemen naar emigratie toe. Hun agenda loopt synchroon met de zon. Regent het, dan hebben zij alle redenen om vooral geen leuke activiteiten te plannen.
Kan je hier wat aan doen? Ik denk het wel. Neem je gedrag even onder de loep. Zoek desnoods professionele begeleiding en stel jezelf boven het meteorologische aspect. Geniet van muziek of een mooie film. Kook een lekkere maaltijd. Zoek een leuke binnensport. Kortom, tal van mogelijkheden om je humeur niet te laten afhangen van alweer een nieuwe regenbui.
Voorts heb je mensen die gedurig klagen over een collega, vriend, buur of familielid. Ook hier stel je jezelf de vraag: in welke mate beïnvloedt dit mijn leven en wat kan ik er aan doen? Misschien heeft je collega weinig zelfinzicht en beseft die niet hoe erg je hier onder lijdt. Vaak zorgt een gesprek voor duidelijkheid. Probeer zowel jouw standpunten als die van de tegenpartij te aanhoren. Stel jezelf de vraag of je kan leven met een eventueel compromis.
Soms loopt een situatie de spuigaten uit en zijn mensen niet voor rede vatbaar. Neem dan een beslissing. Een narcistische werkgever verander je niet met een goed gesprek. Die blijft je uitzuigen dat je erbij neervalt. Bedenk rustig een plan om toe te groeien naar een betere situatie. Kijk uit naar een andere baan en onthou dat je vooral niet in gelijkaardige situaties wilt belanden. Wees alert.
Moraal van het verhaal: het leven is vaak één grote verleiding tot klagen. Alleen heb je soms de keuze hoe ver je hierin gaat.
Vanaf nu krijgen ouders voor elk kind maandelijks 160 euro gestort. Verder biedt het systeem extra financiële ondersteuning op vlak van onderwijs.
Eerlijk verdeeld? Volgens sommigen niet bepaald een sociale maatregel. Zelf begreep ik nooit waarom je voor een tweede kind recht had op een hoger bedrag. Koop je bijvoorbeeld een grote bak tomaten voor het hele gezin, dan komt die per stuk goedkoper uit dan bij het verschaffen van een enkelvoudig exemplaar. Je kan ook spulletjes als kledij of speelgoed doorgeven aan een tweede kind waardoor het mij logisch leek dat een eerst geborene zelfs meer ontving. Al bij al een verbetering ten opzichte van het vorige systeem. Maar wat doe je met mensen die geen kinderen willen of kunnen krijgen en verkiezen om al hun liefde aan een poes te geven? Zo'n dier kost vaak een fortuin.
Natuurlijk lijkt dit ver gezocht, maar moet de overheid iemand die blijft kweken maandelijks 1600 euro vergoeden? Geven we niet beter "iedereen" een basisbedrag waarmee alle kosten ( kindergeld, studietoelage, dierenverzorging, hobby,...) worden gedekt?
Ik dacht aan een basisinkomen rond het bestaansminimum waardoor werken interessant blijft, ondernemen wordt gestimuleerd ( je hebt als zelfstandige dan een opvangnet) en er minder jaloezie tussen mensen onderling ontstaat. Vele politici wagen zich niet aan deze denkoefening en je kan inderdaad stellen: moeten superrijken dan nog eens maandelijks worden ondersteund? Maar hier gaat het in essentie niet om.
Zo'n basissysteem bespaart massa's op administratieve rompslomp,uitzonderingen en zorgt in vele gevallen voor een "beter" leven.
Wie echt wil werken, vindt altijd werk. Een cliché dat ik even wil nuanceren.
Werk vinden, is niet zo moeilijk. Werk behouden, is een ander verhaal. Door de vele interimcontracten zijn werkgevers snel geneigd iemand een kans te geven. Net omdat men met weekcontracten werkt, is het ook makkelijk iemand meteen weer te ontslaan. Niet bevordelijk voor het zelfvertrouwen van werknemers. Interimkantoren worden steevast gecontacteerd voor het invullen van vacatures die een bedrijf zelf niet aan de man kreeg. Om het cru te stellen: je botst vaak op "den overschot".
Nu wil ik met deze blog niet kappen op de interimsector. Wat me mateloos stoort, is het aantal statuten waar wij in België mee kampen. Wie wil werken, botst op vacatures die het zelfstandige statuut vereisen. Waarop vaak de reactie volgt: laat maar. Zelfstandige worden, brengt grote risico's met zich mee. Je weet op voorhand niet hoe rendabel je zal zijn en welke nadelen ondervindt je wel niet bij langdurige arbeidsongeschiktheid?
Je kan altijd starten in bijberoep. Al mogen we niet vergeten dat ook dit de nodige rompslomp met zich meebrengt en je aan bepaalde voorwaarden moet voldoen.
Dus wat doen velen? Ze kiezen voor een job die hen amper aan het hart ligt, maar werkzekerheid met zich meebrengt. Een ideale kweekvijver voor burnouts als je het mij vraagt.
En dan zijn er nog andere mogelijkheden. Toch bots je telkens op beperkingen. Ik zal verduidelijken aan de hand van enkele voorbeeld.
Een persoon werkt voltijds en wil graag iets bijverdienen. Omdat ze het zelfstandige statuut niet ziet zitten, wil ze freelance aan de slag. Bedrijven als tentoo.be bieden freelance opdrachten aan. Ideaal wanneer je ( nog) geen zelfstandige wilt worden. Ze contacteert massa's opdrachtgevers, maar wat blijkt? Niemand wilt met haar samenwerken. En waarom niet? Je moet pakken meer doorrekenen als freelancers waardoor bedrijfsleiders geneigd zijn te kiezen voor een zelfstandige.
Leuk alternatief, zo'n freelancekantoor!
Nog een voorbeeld:
Een man is langdurig ziek, veelal veroorzaakt door burnout bij zijn vorige werkgevers. Hij werkte binnen de commerciële sector, maar dit was in geen geval een job waar hij gelukkig van werd. Na langer dan een jaar arbeidsongeschiktheid wil hij opnieuw aan de slag. Dit keer in een totaal andere wereld. Hij behaalde ooit het diploma in de woordkunst en zou zich professioneel gezien wat meer creatief ontplooien. Eerst en vooral heeft hij de toestemming nodig van de adviserend geneesheer van zijn ziekenfonds en nadien gaat dat hele dossier nog eens naar het RIZIV. Daarenboven moet een potentiële werkgever tekenen voor akkoord. Je wilt dus een heel nieuw leven beginnen, solliciteren voor iets wat je aan hart ligt en meteen ben je verplicht om gevoelige informatie te delen. Zelfs wanneer je maar enkele uren per week zou werken. Ik ben zeker voorstander van graduele arbeidshervatting. Dit verkleint het risico op herval. Eveneens zou een werknemer zelf mogen bepalen hoeveel arbeid hij aan kan. Maar ook hier botst men op beperkingen. Wil je tijdens een periode van ziekte een zelfstandige activiteit uitoefenen, dan kan dit maximaal gedurende een jaar. Stel: je verdient maandelijks zo'n 500 euro en cumuleert dit met een deeltijdse ziekte-uitkering, dan moet je na een jaar "stoppen" met werken en opnieuw kiezen voor een volledige ziekenkas omdat je niet volledig kan leven van je zelfstandige activiteit. Of je kan terugkeren naar een job die je binnen de kortste keren kapot maakt.
De moraal van het verhaal: schaf ingewikkelde procedures af, laat mensen die willen werken gewoon werken en hou hen niet tegen door wurgstatuten. Zou het echt niet mogelijk zijn dat je opdrachten kan aanvaarden, er een rechtvaardig deel meteen naar belastingen gaat zonder dat je op uitzonderingen en moeilijkheden botst?
Begin 2006 registreerde ik eigen teksten ( d.m.v. ze naar mezelf op te sturen), hetgeen ik tot op heden kan bewijzen. Onlangs deelde ik enkele van mijn teksten via een twitterbericht. Een aandachtige volger liet me weten dat deze teksten veelvuldig en zonder mijn medeweten werden gebruikt in het boek "wie het laatst lacht" van auteur en professor Stefaan Lievens, een publicatie uit 2009, ruim drie jaar nadat ik mijn teksten beschermde. Na deze vaststelling nam ik contact op met de uitgeverij Academia Press die me aanraadde om contact op te nemen met de dienst "wetenschappelijke" integriteit. Vandaag ontving ik volgende email van de rector:
Geachte Heer Kestens,
we hebben uw melding goed ontvangen en de ontvankelijkheid ervan nauwkeurig bestudeerd. Na advies van de voorzitter CWI werd besloten uw melding niet ontvankelijk te verklaren.
We begrijpen uw bezorgdheid en bemerkingen gerelateerd aan het vermeende plagiaat van Prof. Lievens. Niettemin stellen we ons vragen over het wetenschappelijk karakter van de inhoud ervan en betwijfelen de toepasselijkheid van de Ethische Code voor Wetenschappelijk Onderzoek in België. We achten de CWI daarom niet bevoegd om deze zaak te behandelen. De bewijsvoering in deze zaak is daarenboven zeer precair, hetgeen een eventuele behandeling sterk bemoeilijkt.
Sinds korte tijd verspreid ik mijn songteksten via sociale media. De bedoeling is om hieromtrent een muzikaal project te bouwen. Ik ken mijn troeven, namelijk: een goede stem en teksten die ik persoonlijk erg belangrijk vind bij muziek.
Waar ik op zoek naar ben, zijn mensen die vanuit tekst componeren en het niet als een zoveelste "job" aanschouwen. Muzikanten die het met passie beleven. Uiteraard is het een zeldzaamheid, maar je weet maar nooit dat hieruit iets moois wordt geboren.
Er kwamen best wat reacties binnen. Enerzijds van mensen die het wilden proberen, maar waarvan je nadien niets meer vernam. Of ze hadden het plots "te druk". Nogal een uitdrukking of moet ik zeggen: uitvlucht? Als je echt iets wil en je je daarvoor engageert, kan je dan geen dingen als "prioriteit" aanschouwen?
Ik zou het zo fijn vinden mocht ik te horen krijgen: neen, ik stop ermee.
Ofwel doe je iets en neem je er je tijd voor. Ofwel doe je het niet.
Ook jammer is het wanneer je in een project bent betrokken en aanvoelt: dit heeft veel potentieel waarna je in een waterval van excuses terechtkomt: te druk met de kinderen, met de hobby's, met de poes,....
Ik heb in mijn leven al wat mensen ontmoet waarvan ik zeg: ze beginnen haast elke week vol enthousiasme aan een nieuw project, maar zijn chronisch geabonneerd op "afhaken". Mensen, doe het dan niet.
Leer "neen" zeggen ofwel volmondig "ja". Maar ontdoe ja van die onhoudbare, slepende "misschien, we zien wel".....
Wanneer iemand zijn rekeningen niet kan betalen, moet die persoon maar gaan werken. Wanneer die persoon effectief werkt, zal hij wel een probleem hebben met budgetteren. Laten we vooral "simpel" blijven en zorgen dat we het zelf goed hebben. We zijn maar al te graag "kleingeestig".
Niemand staat stil bij het feit dat iemand gewoon niet rond kan komen omdat de lasten te zwaar zijn. Denk aan iemand die ernstig ziek is, of jaren na datum ziekenhuisrekeningen moet afbetalen.
Wat doen de OCMW's, CAW's en aanverwanten? Afbetalingsplannen aanvragen die je mits mondelinge of schriftelijke vaardigheden ook zelf kan bekomen. Wanneer de lasten TE zwaar doorwegen, kan je via de rechtbank collectieve schuldbemiddeling verkrijgen. SCHULD? Toch wel een vreselijk woord voor iemand die bv. ziek is geweest.
Wanneer je het moeilijk hebt, kan je niet altijd kiezen werken of studeren. Ben je in dienst van een werkgever? Dan is het zijn beslissing of je al dan niet aan de slag blijft. Alsook of hij je zwart maakt bij een potentiële volgende werkgever.
Je kan natuurlijk altijd gaan "studeren", maar ook dit kost geld en iemand die het zowel "mentaal" als "financieel" moeilijk heeft, kan er moeilijk "jaren" tussenuit om zich "misschien" "ooit" financieel te verbeteren.
En natuurlijk is de situatie in Afrika ernstiger, maar we leven in België. Hier zijn andere maatstaven om te bepalen of iemand al dan niet in armoede leeft. Maar wat kunnen we structureel veranderen? Meer jobzekerheid, betere opvang voor mensen met financiële en medische problemen, .... Het is zeker een begin. Ook mensen flexibeler laten zijn. Wil iemand van thuis uit werken, laat hem gewoon doen. Je gaat toch niemand aan burn-out aansmeren omdat je hem zou verplichten uren in de file te staan.
Er is altijd wel een "oplossing". De vraag is of dit type oplossing mensen niet nog dieper naar de afgrond laat glijden.
Raak je je woonst kwijt, er zijn daklozencentra. Raak je door zo'n situatie getraumatiseerd....Dan is er altijd wel één of andere psychologische opvang,....Tot de last zo zwaar wordt dat mensen wanhoopsdaden begaan. Niet voor niets is het zelfmoordcijfer in dit land waanzinnig hoog.
En dan hoor je mensen praten: hadden we maar dit of maar dat.
Eén goede raad: doe het nu.
Oordeel niet en besef dat elke situatie complexer is dan je op het eerste gezicht zou vermoeden. Wees niet simpel. Je doet er anderen enkel "pijn" mee.
Nergens voel je de verzuring van de maatschappij zo hard als in het verkeer. Ik was achttien toen ik leerde rijden, bijna negentien toen ik mijn rijbewijs behaalde en mijn eerste indrukken waren: wow.
Je bevindt je als het ware op oorlogsgebied. Velen willen zo snel mogelijk op hun bestemming raken zonder rekening te houden met andermans gevoelens. Ik spreek bewust over "gevoelens" want wanneer op bruuske wijze word ingehaald, iemand door het rood zie "vliegen", denk ik: zijn die vijf seconden echt zoveel waard? Wanneer ik rijd, denk ik soms: één centimeter te veel naar links en ik zat er tegen of: dit zijn veel teveel prikkels om te bevatten. Ik leerde autorijden met versnellingen, maar word er zenuwachtig van. Nadien rijden met een automatische wagen, dat was thuiskomen. Of toch wel een beetje. Het zorgt er alleszins voor dat me beter kan concentreren op de weg. Nu heb ik nog nooit een eigen wagen gehad. Er komt veel bij kijken en is financieel een grote hap uit je budget.
Koning auto is voor mij op vele vlakken een teer punt.
Met pijn in het hart lees ik de berichtgeving rond verkeersslachtoffers. Ik voel me dan zo machteloos en denk: wat had men kunnen doen om dit te voorkomen? Waarom halen wagens een snelheid van 240 km als er nergens meer dan 120 is toegestaan? Een manier om de staatskas te spijzen?
Maar wanneer ik in de stad ga wonen, zal ik het gemis aan een wagen minder aanvoelen. Je hebt sowieso alles dichter bij huis en realiseert je dat een auto in de stad enkel stress met zich meebrengt. Pas op: ik ken mensen die steeds weer uren naar parkeerplaats zoeken ( en vaak niet vinden) omdat ze perse de wagen willen gebruiken in de stad. Tja, daar is het gebruik van je lieveling toch echt wel een last.
Toch kijk ik uit naar de nieuwste ontwikkelingen op technologisch gebied. Een "slimme" zelfrijdende auto bijvoorbeeld die zo is ingesteld dat hij niet kan botsen en elke vorm van gevaar ontloopt. Ik kijk er al naar uit.
Had jij ooit het gevoel dat je leven tot in de puntjes was gepland? Je zou afstuderen, naar het buitenland trekken, drie keer per week opdienen in een restaurant,....
En plots gebeurt het: hij of zij staat voor je neus. De liefde waar je altijd van had gedroomd. Iemand die je doet beseffen dat liefde bestaat en dingen zijn voorbestemd. Iemand voor wie je alle plannen zou laten varen of op zijn minst als minder essentieel aanschouwt. Je beseft dat je je leven met hem of haar wil delen, een gezinnetje stichten. Alles loopt op wolkjes, wieltjes,....weet ik veel.
Kortom: je bent verliefd. En dat is een zalig gevoel want je bent ervan overtuigd dat die prins(es) met jou de eeuwigheid overstijgt. Alsof jullie onfeilbaar zijn. Alles is tegen deze liefde bestand.
En om deze blog zonder negatieve bijklank te beëindigen.
Heel af en toe zie ik oudere koppels die al 60 jaar zijn getrouwd waarvan ik denk: wow, ze hebben dat initieel gevoel kunnen bewaren. Alles is mee geëvolueerd, maar in essentie voelen zij nog steeds de kriebels van die allereerste keer.
Neen, deze blog is niet autobiografisch, maar als ik één goede raad mag meegeven: blijf erin geloven. Ga je niet binden aan iemand omdat je een bepaalde leeftijd hebt bereikt of je omgeving druk oplegt. Open je ogen, je hart, je ziel,...en je zult zien: ware liefde wil en zal je vroeg of laat omarmen. Wees jezelf.
Nu wil ik in de toekomst mijn best doen om positieve onderwerpen te benaderen.
Toch zal een welbepaalde zin me steeds bijblijven. Mensen hebben geen begrip. Ik zou deze woorden voor eeuwig moeten vasthouden. In elke situatie, bij elke ontmoeting moest ik mezelf realiseren dat niemand ooit begrip zou tonen. En eigenlijk had die vrouw gelijk. Wat kan het iemand schelen dat je je job verliest? In het beste geval krijg je een cliché over je heen. Iets in de trend van: je vindt wel iets. Duidt dit op begrip? Niet echt, maar het houdt de conversatie staande.
Wat kan het anderen schelen dat iemand dakloos wordt? Er zijn organisaties die deze problematiek uit de wereld moeten helpen. Toch is er een toenemend aantal daklozen. Maar zeg nu zelf: als je morgen op straat belandt, denk je dat iemand de deur zal openen en zeggen: kom binnen, ik geef je een kans. Nogmaals het bewijs: mensen hebben geen begrip. Ze vinden het hooguit "erg" of verzinnen tal van redenen om je met de vinger te wijzen. Maar begrip? No way.
En wat met verdriet? Ooit dacht ik: wanneer iemand in mijn omgeving sterft, zal ik overladen worden met begrip. Zal iedereen keihard met me meevoelen en steunen. Tot het me overkwam. Ik kreeg niet meer dan enkele elementaire bewoordingen over me heen. Innige deelneming. En dat was het dan. Niet meer of niet minder. Het overkomt ons allen, maar dat maakt de pijn er niet "minder" om.
En heel af en toe bestaat het toch. Wat zeg ik? Je moet er blijven in geloven. Vertrouwen dat je ooit iemand vindt op wie je kan rekenen. Misschien heb je hem of haar al ontmoet. Koester die persoon want het is er één uit de duizend. Want wat is het moeilijk om iemand te vertrouwen. Mijn hart zegt: stel je open voor iedereen, mijn mensenkennis: "bijna" iedereen is niet te vertrouwen.
Zoals jullie al konden lezen, schrijf ik een stuk rond "sektegevoeligheid". Gelukkig trok ik tijdig de grens. Maar wat gebeurde er met mensen die zich niet tijdig konden verweren? Iedereen denkt aan grote scènes waarin elk lid een gifbeker moet leegdrinken, maar in de praktijk gebeurt het vaak subtieler.
De deelbeweging draaide ronde het feit dat psychiatrie een te grote bewegingsvrijheid had en het aantal misbruiken hoog opliep. Dat de wet rond collocatie te omslachtig is waardoor heel wat gedwongen opnames onterecht zijn. Maar vooral: dat er teveel en te snel medicatie wordt voorgeschreven en dat hier best wel wat alternatieven voor bestaan.
Mooi, ik kan me hierin herkennen. Ik zie hoe langer hoe vaker mensen die echt veel slikken, langdurig werden opgenomen en amper met een arts hadden gepraat. Ook het feit van: waar trek je de grens tussen geestesziek en niet-geestesziek en vooral: wanneer is iemand een gevaar? Dat is erg dubieus en elke beslissing hieromtrent kan langdurige gevolgen hebben voor de betrokkenen.
Het zou dus van groot belang zijn mocht er een dienst bestaan waar een patiënt zijn verhaal kon doen, dat er meer wordt gehamerd op de keuzevrijheid van artsen en een minder dwingend kader wordt gecreëerd. Elke patiënt heeft de vrijheid om een arts naar keuze aan te stellen, maar wanneer je op een kamertje van 2 op 2 zit weg te kwijnen, gaat geen enkele verpleegkundige je op je rechten wijzen.
Daar leek die deelbeweging een antwoord op te bieden. Ze kwamen op voor mensen die geen stem hadden. Alleen de manier waarop was drastisch. Ze bezetten de ingang van psychiatrische klinieken met spandoeken waarop geschreven staat "psychiaters zijn moordenaars". Nogal een extreme boodschap. En moet die ene psychiater die het goed meent zich ook aangesproken voelen? Sorry, dat mag je niet zeggen. Er is geen enkele psychiater die het goed meent. Ze zijn allemaal dezelfde. Als je in zee wil gaan met de sekte, moet je je die woorden in de mond leggen. Ze zijn allen slecht. En alle pillen zijn slecht.
Maar ze trokken de lijn verder door.
Mensen die kanker kregen en chemotherapie ondergingen, zijn oliedom en gebrainwasht. Kanker is al jaren te genezen, maar het grote geld houdt dit tegen. Tja, ik denk inderdaad dat men al pakken verder had kunnen staan mochten bepaalde onderzoekers niet alles voor de poen doen. Maar het moment dat je er "voor" staat, welke keuze heb je dan? Hun waterzuiveringsmachine aanschaffen? Niemand zal beweren dat gangbare therapieën perfect aanslaan, net zoals enkel extremisten zullen beweren dat geen enkele vorm van complementaire therapie nutteloos is. Maar een mens beoordelen net omdat hij voor de moeilijkste periode in zijn leven staat.....Geen woorden voor.
Ze kenden ook pakken onhandelbare kinderen die door het drinken van dit water lief en braaf waren geworden. Het elimineerde alle gif in hen. Toen ik vroeg, wat dat water precies inhield, vertelden ze mij: het werkt, maar enkel in combinatie met een dieet. Zo kan je alles verklaren.
Het koppel, ik noem ze voor de gemakkelijkheid Tom en Inge, hadden een helse geschiedenis. De eerste vrouw van Tom had zelfmoord gepleegd, net zoals de vader van Inge. Dit verdriet had hen richting sekte gestuwd waar ze elkaar hebben gevonden. Vanuit hun persoonlijk leed vonden zij de kracht om anderen te helpen. Deze mooie getuigenis kreeg elk potentieel lid te horen. Ik moet zeggen: de manier waarop ze het brachten, was aandoenlijk. Ik kreeg er een krop van in de keel. Zoveel pijn, zoveel emotie, maar ze waren hier sterker uitgekomen. Dus kon iedereen met een rugzak dat ook. Het viel me op dat er onder hun andere leden pakken mensen zaten die ooit in de zorgsector hadden gewerkt en dan kwamen getuigen wat er fout liep.
Pas op: ik vind het heel belangrijk dat er een platform zou bestaan voor misbruik. De ombudsdiensten van ziekenhuizen staan maar al te vaak langs de kant van de artsen. Maar hoeft het enige alternatief echt een sekte te zijn?
Een ander opmerkelijk feit vond ik: al die kernleden woonden slechts gedurende korte tijd in dit land. Vaak hadden ze eerst x aantal jaren in Engeland gewoond waarna drie jaar in België, een jaar in Zweden, twee jaar Noorwegen,....en tijdens elk evenement, hoe kleinschalig ook, werd er een uitwisseling georganiseerd. Het leken wel supersterren op tour. Hun meetings werden georganiseerd in de duurste hotels, ze reden met de meest decadente wagens, woonden in riante kastelen,....
Ik heb nooit een bijdrage gedaan, maar het is me wel gevraagd. Een vrije gift. Je geeft zoveel je wilt. Maar wanneer je 50 cent zou overhandigen, krijg je een sneer uit de pan. Er wordt je verteld: we zijn een arme beweging en daarmee kunnen we echt onze doelstellingen niet waarmaken. En we willen een project opzetten in Afrika want als je ziet hoe mensen daar leven,....Echter kan dit enkel met grote financiële giften.
Naast dit soort manipulaties boden ze ook cursussen aan die je IQ konden verhogen of waarin je zou leren hoe je "slechte" mensen met "verkeerde" bedoelingen uit je leven kon bannen. Ik had er geen cursus voor nodig hoor.
Ik schrijf graag, heb een aantal ruwe versies van scenario's uitgeschreven en daar konden zij me mee helpen, om die droom te realiseren, op voorwaarde dat het "binnen" de sekte zou gebeuren.
Trouwens de naam "sekte" namen zij nooit in de mond. Dat zijn onwetende mensen die er zo over denken. Ze zijn een beweging die "verandering" nastreeft en waar de muffe, veroordelende maatschappij niets van kent.
Wanneer ik de website van Inge bekeek, bulkt het van de diploma's die ze heeft behaald. Allemaal peperdure cursussen aan privé-instituten. Een opsomming van haar titels. Heb je een uurtje? Health practitioner allerhande. Ze schrijft boeken, geneest werkelijk alles aan niet-democratische prijzen. Haar verklaring voor de woekerprijs: Als je eens uitrekent hoeveel je kwijt bent aan medicatie en dokterskosten en dan weet dat ik je in 3 sessies voorgoed van de pijn heb verlost, wat is dan het voordeligst?
Intussen hebben ze ook kinderen die ze te pas en te onpas gebruiken als "grote voorbeeld". Zie je wel, ons kind heeft geen ADHD, maar ja: het wordt dan ook "juist" opgevoed: juiste voeding, juist water.
Wanneer haar website even minder succesvol dreigt te worden, voegt ze er nog een extra getuigenis uit haar jeugd aan toe. Vertelt ze dat haar vader haar in een waterput wilde gooien. Ik zeg niet dat dit niet is gebeurd. Er is een reden waarom zij zo is geworden. Waarschijnlijk heeft de sekte haar de kans gegeven om te "groeien" en rijk te worden. Komt ze materieel niets te kort en is ze op haar manier gelukkig met haar man.
Ik vind het vooral jammer dat zo'n beweging/sekte de enige weg is voor mensen die bv. het slachtoffer zijn van medisch misbruik, een onterechte collocatie,.....net omdat er geen alternatief wordt geboden.
Met acties als "te gek" toont men aan dat het okay is om te praten over het feit dat het al eens minder gaat, dat je depressief bent. Maar hulp zoeken, betekent ook dat je kritisch mag zijn ten opzichte van de arts of therapeut die je bezoekt. Dat indien er geen klik aanwezig is, jij mag zeggen: ik zou liever bij iemand anders ten rade gaan. Dat de patiënt ( oh wat haat ik dit woord) meer inspraak krijgt en niet wordt geleefd. Mogelijkheden ontdekken en minder denken in beperkingen, want zo'n sektes staan vaker dan je denkt op de loer om je uit deze hatelijke maatschappij te doen ontsnappen.
