Hier zit ik weer met het probleem van weleer. Het is zodanig lang geleden dat ik hier nog iets geschreven heb, dat ik eigenlijk alles al zowat vergeten ben van wat er de voorbije maand mij allemaal overkomen is. Maar goed, zoals altijd zal ik heel hard mijn best om jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden. Laten we dus maar beginnen waar we geeindigd zijn, de vorige keer... Het begin van de vorige maand begon alleszins al meer dan goed. Mijn allerliefste Belgisch vriendinnetje Tess moest namelijk heel dringend het land uit. Niet omdat ze dat wou natuurlijk, wel omdat ze haar visum moest gaan verlengen. Omdat Piura nu eenmaal redelijk dicht bij de Ecuadoriaanse grens gelegen is, besloot ze maar om eens reisje naar dat mooie land te maken. Natuurlijk wou ik haar daar wel bij vergezellen. En zo vertrokken we op een mooie herfstdag in april, na veel idioot gedoe van AFS naar het wonderlijke land, Ecuador. Daar bezochten we Tess haar famillie in Guayacuil, die behoorlijk grappig en dan nog eens getuigen van jehova waren en die een gekke zoon hadden die heel de tijd tegen zijn ingebeelde vriendjes liep te praten. We namen dus algauw het besluit om nog maar eens onze grenzen te verleggen en wendden ons naar het beruchte strand Montañitas. De plaats van hippies, surfers, goedkope cocktails en vele feestjes. Ons paradijs dus. Kijk vooral eens naar de foto's op mijn space. Na enkele daagjes was het helaas al weer tijd om naar huis te gaan. Maar niet getreurd er wachtte ons een nog veel zaliger reisje. Na opnieuw enorm veel gedoe van AFS en de vrees dat ik nooit Machu Picchu en al het ander wonderlijk schoons van het zuiden zou kunnen zien, konden we uiteindelijk toch vertrekken. Op 17april vertrok ik samen met Tess naar Lima alwaar onze droomreis van start zou gaan. In Lima wachtten we op Janne. Een Belgisch meisje die met AFS in Chiclayo zat en ons wel eens wou vergezellen naar Ica, Nazca en Arequipa. Zo vertrokken we dus met ons gedrieen naar onze eerste stop. Ica... Meerbepaald de beroemde vallei Huacachina. Prachtig was het daar. Een meer met super veel groen errond, midden in de mega woestijn. Daar verbleven we in een super de luxe hotel met zwembad en bar! En dat voor 15soles per nacht. In Ica hebben we ook meteen kennis gemaakt met de grappige sport, genaamd sandboarden. Dat is zoiets als snowboarden maar zoals de naam al doet vermoeden op het zand. Echt super leuk, wel een beetje eng. Vanuit Ica zijn we ook de bekende nazca lijnen gaan bezichtigen. In een veel te klein, duur vliegtuigje vlogen we over de mooie lijnen. Deze lijnen werden waarschijnlijk door de oude Nazca beschaving als weerkalender gebruikt. Hoe mooi en interessant het ook allemaal was. We konden er niet echt ten volle van genieten aangezien we daar allemaal dood aan het gaan waren van misselijkheid. Grote aanrader als je Nazcalijnen wilt zien in een vliegtuigje. Eet niets! En ga erachter zeker geen mega spaghetti met veel kaas gaan eten want dat vindt je maag niet zo leuk. De mijne toch niet. Helaas was het alweer tijd om afscheid te nemen om nog meer beroemde oorden te gaan spotten. We gingen naar Arequipa. Gedaan met zand, zon, zee, warmte...Er stonden ons vreselijke temperaturen te wachten. Na een redelijk lastige busrit kwamen we vroeg in de ochtend aan in Arequipa. Omdat we echt wel nogal dodelijkmoe waren, vonden we het toch een beetje nodig om nog enkele uurtjes te slapen in ons schattig hospedajetje. Die dag hebben we zoiezo niet echt veel meer gedaan. Behalve de stad wat verkend en een super mooi klooster bezocht. Na een kort nachtje was het alweer tijd voor de volgende zotte activiteit. We zouden Cañon de Colca bezoeken. De zogezegde diepste kloof ter wereld waar er van die reusachtige vogels te bezichtigen zijn, condors. Onze tourgenoten vielen een beetje tegen. We zaten 2dagen opgescheept met een bende irritante Duitsers, enkele oude spanjaarden en 3rare fransmannen die ik ervan verdenk er een driehoeksrelatie op na te houden, maar dat doet er nu natuurlijk niet toe. We hebben ons uiteindelijk toch nog wel fantastisch geamuseerd. In een leuk bergstadje, Chivay, overnachtten we om de volgende dag naar de kloof te gaan en condors te gaan bezichtigen. Amai het was daar echt zot mooi. Zo tussen de machtige bergen, zalige natuur...En we hebben dan nog eens super veel Condors gezien. Terug in Arequipa zelf aangekomen, was het alweer tijd om afscheid van Janne te nemen en samen met Tess verder naar Cusco te reizen. ongetwijfeld het hoogtepunt van onze reis. Cusco staat dus bekend als het hart van de oude inca beschaving en betekend zelf letterlijk 'navel van de wereld'. En mooi dat het daar was! Zowel het stadje zelf als de machtige natuur errond. De eerste dag hebben we al meteen zotte dingen gedaan. We hebben ons elk een paard gezocht en zijn daar een beetje op gaan rijden tussen de mooie weiden en prachtige bossen gevuld met Inca ruïnes. Die nacht hebben we ook een beetje geproefd van het leuke cusceense nachtleven evenals de nacht daarna en daarna. We zijn dezer dagen nog naar de Valle sagrado gegaan om Pisac te bezoeken. Een schattig stadje met een schattig marktje en veel schone bergen errond. Natuurlijk gingen we ook deze keer incaruïnes gaan bezichtigen. Het staat er vol van in Cusco. Uiteindelijk brak de grote dag aan. De dag dat we Machu Picchu zouden kunnen bewonderen. De dag waar ik stiekem toch wel al meer dan een jaar naar aan het uitkijken was. met de veel te dure toeristentrein vertrokken we naar Aguas calientes. Een mooi dorpje, zeer dicht gelegen bij Machu Picchu. Omdat we nogal moe waren, namen we het wijze besluit om niet de lange staptocht naar Machu Picchu zelf te doen. We waren lui en namen de bus:) Boven aangekomen moesten we nog eventjes wandelen. Het was het uiteindelijk allemaal meer dan waard. Het geld, het vroege opstaan,...Waw, zoiets moois had ik echt nog nooit gezien. Die inca's waren echt wel zotten dat ze zoiets moois konden bouwen. Na de verplichte typische machu Picchu fotos konden we de oude stad van dichter bij gaan bewonderen. Het was veel groter en imposanter dan ik mij had voorgesteld. Echt echt echt geweldig. Na deze heuglijke dag zetten we onze tocht verder naar onze laatste stop. Puno, meerbepaald Lago Titicaca. Bekend als het grootste bevaarbare meer van de wereld. niet dat we daar zoveel van merkten. Het echt leuke aan lago titicaca is dat het bezaaid ligt met rieten eilandjes die de mensen zelf gemaakt hebben en waar ze dus ook wel degelijk op wonen. Het uros eiland is er zo een van. Daar werd ons uitgelegd hoe deze eilandjes precies gemaakt worden, hoe de mensen er op leven, wat ze eten enzovoort. Tegen de middag vaarden we door naar het Aymari eiland alwaar we een gastgezinnetje zouden toegewezen krijgen waar we de nacht mochten doorbrengen. Na een lekker middagmaal en een lastige wandeling kregen we de kans om ons gezin wat beter te leren kennen. Ons familietje bleek een beetje verlegen te zijn en bovendien niet veel spaans te spreken. De voertaal daar is immers het Quechua. Jongere kinderen en oude mensen spreken meestal geen of zeer weinig Spaans. 's Avonds was het dan tijd voor het 'feest'. We werden verkleed in typische kledij van daar en werden geleid naar een door onze tour georganiseerd feestje. Het was wel grappig en leuk maar al bij al wel een beetje geforceerd. En zo kwam er uiteindelijk een eind aan ons droomreisje. De volgende dag bezochten we nog een eilandje, maakten we nog een wandelingetje en keerden we terug naar Puno waar mij een busrit van 37uur te wachten stond. puno ligt namelijk helemaal in het zuiden en het dorpje waar mijn huisje staat, Piura, ligt helemaal in het noorden. Bij deze sluit ik deze tekst af want ik moet ceviche gaan eten. Ik heb het allemaal een beetje rap rap verteld maar als je vragen zou hebben of nood hebt aan meer informatie, kijk dan naar de foto's. Die zeggen wel genoeg :) Dikke kus
Ken je dat gevoel dat je opstaat en de hele wereld wilt knuffelen? Dat je de ganse dag gewoon uit pure gelukzaligheid niet kan stoppen met glimlachen. Dat je van elk moment met alle vezels in je lichaam ten volle geniet, omdat je weet dat dit niet eeuwig blijft duren? Wel, allerbeste belgjes, dat gevoel heb ik nu...sinds gisteren ben ik 19jaar oud en het was ongetwijfeld een van de beste verjaardagen ooit. Nunca olvidare mi cumpleaños en el Peru :) Het begon allemaal 's ochtends toen ik werd wakkergebeld door mijn allerliefste Belgische vriendinnetje, Louise om mij een gelukkige verjaardag te wensen. Super leuk om nog eens een belgische stem te horen. 's middags heb ik dan heerlijke chifa gegeten met mijn famillie en dan in de namiddag was het natuurlijk tijd voor taart. Veel taart! Zo ging ik dus met enkele vriendjes en vriendinnetjes naar een mega lekker taartrestaurant. Iedereen deed de hele dag al een beetje misterieus dus ik had zo'n lichtblauw vermoeden dat er nog iets leuks op mij stond te wachten. En inderdaad mijn gevoel werd bevestigd. in het huis van Lucy, een meisje waar ik mee werk stond er een heus verrassingsfeestje op mij te wachten. Twas echt super leuk! Veel leuke mensen en veel lekker eten, het perfecte feest dus :) Ik besef nu meer dan ooit dat ik hier echte vrienden heb gemaakt, dat mijn terugkeer naar België moeilijker wordt dan verwacht en dat ik hier helemaal niet zó lang meer ben. De tijd gaat snel...veel te snel maar ik doe echt mijn best om van elk moment zo hard mogelijk te genieten. Ondertussen zijn er nog veel leuke dingen gebeurd. Zo ga ik sinds 17maart eindelijk naar de unief! Ik mocht al mijn vakken zelf kiezen dus het schoolleven bevalt me nog wel. Zo heb ik vakken als: parapsychologie, literatuurfilosofie, psychoanalyse, en nog enkele andere vakken die een beetje moeilijk te vertalen zijn. het grote verschil met La universidad Privada waar ik mijn eerste maand doorbracht, is niet alleen dat ik alles versta nu, maar ook dat de mensen helemaal anders zijn. veel relaxter, vriendelijker, minder arrogant. ik heb het er echt naar mijn zin. De afgelopen dagen was het hier natuurlijk ook semana santa. De week dus voor pasen waar jezus in is doodgegaan. Dat wordt hier toch wel vrij serieus genomen. Zo is het een traditie dat je op donderdag 6uur naar de mis gaat en op vrijdag zoveel mogelijk kerken bezoekt en overal eventjes gaat bidden. Omdat ik nu niet bepaald katholiek ben en niet veel zin had om in deze mega hitte kerkbezoekjes af te leggen, ben ik semana santa maar gaan vieren aan de zee, Mancora meerbepaald. Het was natuurlijk weer geweldig. Mooi weer, mooi strand, super veel volk...Perfect gewoon. Er zijn hier ondertussen ook nieuwe AFS'ers toegekomen. Das wel grappig om te zien hoe zij nu zo met vallen en opstaan hun weg proberen te vinden hier. Ik heb echt al veel Deja vu momenten gehad. Het maakt mij ook wel een beetje nostalgisch maar ook blij dat ik van die beue eerste maanden vanaf ben. De maanden dat je de taal nog niet kent, de cutuur nog niet begrijpt, nog geen echte vrienden hebt, doodgaat van heimwee...Nu ik hier 100% ben aangepast besef ik echt dat het minstens even moeilijk wordt om mijn nieuwe wereld te verlaten. Ik heb hier een tweede gezin gevonden, een tweede vriendenkring, een tweede thuis kortom een tweede leven. Een leven waar ik binnen 3,5maanden niet zo maar naar kan terugkeren. Achja we zien wel wat het geeft. Er staan in ieder geval nog veel leuke dingen op mij te wachten. Zoals een reisje naar Cuzco, Arequipa, Puno en Nazca en dan nog een AFS reisje naar de jungle. Ik ga dus nog in ieder geval volop profiteren van mijn laatste maanden hier. Amuseer jullie daar in Belgie en geniet van het mooie lenteweertje! :P KUS
Ja ik weet het, het is echt oneindig lang geleden dat ik hier een deftig bericht geplaceerd heb, maar geloof me, hier in Peru met een gemiddelde temperatuur van 35graden en elke dag zon, zee,strand heb je echt wel leukere dingen te doen dan uren voor een computer te zitten en je dan nog eens alles proberen te herinneren van wat je de voorbije weken zoal hebt uitgestoken. En dat dan nog eens allemaal in deftige zinnen en juiste Nederlandse woorden. Maar goed, zoals jullie zien heb ik eindelijk de moed bijeengescharreld. Lang leve ik :) Oke, na deze geweldige inleidende woorden komt nu de vraag, waar te beginnen? Ik heb het gevoel dat ik hier echt oneindig veel te vertellen heb maar in mijn hoofd is het echt een grote ongechronologiseerde (is dat een woord?) soep van grote gebeurtenissen, benoemenswaardige avonturen en sappige anekdotes. Goed, het begon dus allemaal op 30januari 2007. Na bijna een maand van Piura weg geweest te zijn kwam ik na een vermoeiende busreis vanuit Chimbote terug in mijn geliefde stadje. Om 7uur 's ochtends kwam ik aan in het huis dat voor de komende 6maanden mijn nieuwe thuis zou zijn. Laat ik eerst daar iets over vertellen. Zoals sommigen hier wel weten had ik redelijk veel problemen met mijn vorig gezin. Vooral mijn mama was, om het met een eufemisme uit te drukken, niet mijn beste vriendin. Na vele gesprekken hierover met Pily, de AFSpresidente van Piura, besloten we samen dat het het beste zou zijn om van gezin te veranderen. Omdat Pily een soort obsessie heeft voor alles wat Belgisch is en er ook niet direct andere gezinnen beschikbaar waren, nam ze het wijze besloot mij te adopteren :). Zo leefde ik dus sinds de heugelijke zomerdag, 30januari in het huis van de gekke AFSpresidente, Pily (Geloof me, ze is geweldig). Sindsdien heb ik een 18jarige broer, Juan Victor, een zalige papa, Tuco en een zotte mama, Pily. Toen ik na Chimbote hier toe kwam stond er nog een leuke verrassing op mij te wachten. Namelijk het nieuws dat mijn ouders nog voor 2weken in Brazilie zaten. Tot 16februari heb ik dus samen met mijn broertje het kot voor mij alleen gehad! Zalig was dat! Het waren 16dagen van feestjes, lang slapen, alles doen waar ik zin in heb en nog meer van dat fraais. In die 2weken heb ik helaas ook afscheid moeten nemen van Julia, ons Duits vriendinnetje die al gedaan had met haar programma. Na een geschift afscheidsfeestje met veel dronken Peruanen (Ze kunnen er hier echt nie goe tegen) zijn Tess en ik met veel pijn in ons hart haar gaan uitwuiven in het busstation. Deze maand was ook de maand van mijn nieuwe hobby, namelijk mijn nieuw werk. Samen met Tess en drie andere geschifte vrouwtjes zijn we kleinschalig begonnen met de ellende uit de wereld te helpen :) Ons werk bestaat uit 20 schattige meisjes tussen 8 en 12jaar en het mooie idee om hun creatieve geest en hun zelfvertrouwen een beetje op te krikken maar vooral ook hen de aandacht en liefde te geven die ze thuis niet krijgen. Deze meisjes zijn namelijk niet zomaar gewone zorgeloze kinderen. De meerderheid van hen komen uit problematische extreem armoedige gezinnen en gaan elke dag naar een hogar (soort tehuis) om hun thuissituatie even te ontvluchten. Elke woensdag en vrijdagochtend gaan we met ons vijfjes naar zo'n hogar en houden we de meisjes bezig met spelletjes, voorlezen, improvisatie opdrachtjes, knuffels geven,... Het is eigenlijk de bedoeling dat we tegen eind maart samen met de meisjes een gans theaterstuk op poten hebben gezet. Dat begint nu eindelijk goed van de grond te komen. Ons toneelstuk wordt een bewerkte versie van The Wizard of Oz. De kindjes zijn nog wat verlegen maar wel ongelooflijk enthousiast en het is echt niet normaal hoeveel liefde en vriendschap je krijgt. Ons hoofddoel is eigenlijk om hen te leren dat als je echt iets wilt bereiken je gewoon nooit de hoop mag opgeven. We willen dat deze meisjes terug geloven in hunzelf en hun eigen kunnen. Ik ben echt blij dat ik dit kan doen en ga heel hard proberen om daar te blijven werken tot het einde van mijn jaar hier.
Enkele dagen geleden ben ik ook nog eens naar de zee geweest. Gefeest in het geweldige Mancora en genoten van het prachtige zonnetje in Punta Sal. Met de hitte die hier nu in Piura heerst is het echt bijna onmogelijk om gewoon in je huis te blijven. Elk weekend is er hier een stormloop naar de vele stranden die Piura telt. Ik begin nu dus ook wel eindelijk een mooi kleurtje te krijgen :) In de bus terug naar mijn huisje begon het hier plots toch wel mega hard te regenen zeker. Ik had nog geen enkele keer kunnen 'genieten' van een authentieke Piuraanse regendruppel en opeens was het hier de zondvloed. Die zondvloed heeft hier zo'n 4dagen geduurd met als gevolg dat elke straat hier onder water stond en ons huis 4dagen zonder elektriciteit en water zat. Gelukkig ziet het weer er vandaag al weer een beetje beter uit. Verder heb ik waarschijnlijk nog oneindig veel te zeggen maar ik kan eventjes op niets meer komen en ook de zin ontbreekt me om hier nog langer te zitten :) Het ga jullie goed! un beso
Het is nu de tweede keer dat ik een mega bericht typ en als het dan uiteidenlijk af is, die pc hier iets raar doet en alles weg is. Kzal het maar kort hervertellen dan Iquitos was super leuk De jungle ook Chimbote ook en ik heb een piercing vwala Voor meer informatie: vraag
Amai, amai, nu heb ik toch eventjes echt super veel te vertellen. allereerst wil ik mij al meteen excuseren voor de vele gramaticafouten, slecht geformuleerde zinnen en rare woorden die je in deze tekst zal terug vinden. Ik zit op dit eigenste moment in een internetcafë, en heb veel te weinig tijd (nu nog 15minuten). Ook heb ik gemerkt dat mijn Nederlands op niets meer trekt en dat het echt niet meer lukt om een deftige tekst met vloeiende zinnen te schrijven. Zoals ik al zei, heb ik deze keer echt wel veel te vertellen. Ik heb namelijk mijn eerste reis gemaakt en die reis was in 1 woord INCREÍBLE! Samen met Tess, Julia en Joselyn vertrok ik maandag, 7januari om 14.30 met de bus richting Chiclayo. Daar aangekomen hebben we in alle haast een mega lekkere piza gegeten om van daaruit te vertrekken naar Chachapoyas te gaan waar onze reis echt kon starten. Chachapoyas is een klein stadje in de sierra, bergen dus. Om 5 uur in de ochtend kwamen we doodvermoeid aan. Na een stressy gedoe om een hotel te vinden konden we dan eindelijk nog eens deftig slapen. Wel niet meer dan 3uurtjes want om 9uur 's ochtends vertrokken we al naar onze eerste culturele uitstap, Kuelap. Kuelap is een oud pre-inca dorp, hoog in de bergen waar alles nog redelijk goed bewaard is gebleven. Na een lange rit met de combi en een prachtig uitzicht kwamen we aan. Daar moesten we dan nog een heel stuk wandelen maar uiteidendelijk loonde het echt de moeite. Omdat kuelap hoog in de bergen ligt en het op dat moment juist nogal onweerachtig was hing er zo'n heerlijk mystiek sfeertje. Echt een mooi dorpje. De volgende dag was het dan tijd voor de Catarata de Gocta. Dat is de derde grootste waterval ter wereld en amai, dat is zoiezo het mooiste dat ik ooit al in mijn leven gezien heb.Om 6uur 's ochtends vertrokken we met een tour van ons hotel richting Gocta. Later bleek die tour dan fake te zijn en moesten we nog eens opnieuw betalen, maar ja, zo zijn de Peruvianen (grapje) De weg met de taxi er naar toe was echt zot. We waren omringd met een prachtig uitzicht en de mooiste bergen die we ooit al gezien hadden. Toen we uiteindelijk aankwamen kon mijn humeur echt niet meer beter dacht.We waren hoog in de bergen, in een klein dorpje, super vriendelijke mensen midden in de mooiste natuur ooit. Daar stond ons een tocht van 2,5 uur naar de waterval te wachten.De wandeling zelf was vreselijk lastig, maar de mooie bergen en ons uiteindelijk doel maakte alles meer dan goed. Al die schoonheid rondom mij deed mij echt zo klein en nietig voelen, ik voel mij echt spiritueel verrijkt ofzo :P De waterval bleek uiteindelijk al even prachtig te zijn als de natuur rondom. Zo onbeschrijfelijk groot ook, prachtig gewoon :) Jaja, da was echt wel een schitterende uitstap. doodmoe kwamen we dan terug in het dorpje aan waar we vandaar uit met de bus naar Tarapoto (jungle) vertrokken. Hoe dat allemaal was vertel ik de volgende keer want mijn tijd zit er op!
Amai, alweer een dikke 3weken geleden dat ik hier iets geschreven heb. Dat maakt het echt zo moeilijk om alles te vermelden wat ik heb meegemaakt, het is gewoon te veel! Laten we beginnen bij waar we gebleven waren, midden december. Eerst en vooral ben ik rond die dagen voor de tweede keer beroofd. Deze keer was het honderd keer enger en gebeurde het dan nog eens vlak voor mijn huis. Ik kwam net terug van een of ander etentje in een mega lekker restaurant en het was al 22.00u (Voor mijn mama hier natuurlijk veel te laat). Ik dus min of meer een beetje zenuwachtig aanbellend aan mijn deur maar na 10minuten doet nog steeds niet iemand open. Op dat moment komt er een man naar mij met iets in zijn handen. Ik had al zo'n beetje het gevoel dat het niet helemaal snor zat en natuurlijk bleek dan dat ding in zijn handen een pistool te zijn. Dat op mij richtend eist hij mijn GSM. Gelukkig niets anders want ik had juist mijn paspoort en redelijk veel geld bij. Toen mijn mama uiteindelijk de deur opendeed toonde ze niet echt enorm veel medeleven. Geen eigenlijk. Het was zogezegd volledig mijn eigen schuld en als ik ooit eens aangerand zou worden, zou dat dan volledig mijn eigen dikke eigen schuld zijn Gelukkig ben ik hier vanaf morgen weg, want dit gezin waar ik nu in zit is echt niets voor mij... In een der dagen rond midden december ben ik ook naar een echte graduacionparty geweest. Dat was ook wel iets spectaculairs. Het was dus de graduacion van Gonzalo en natuurlijk was die zo vriendelijk om mij ook uit te nodigen. Het probleem was wel dat dat echt een sjieke bedoening is altijd en dat ik helemaal niets had om aan te trekken. uiteindelijk heb ik dan toch iets gevonden dat nog wel een beetje deftig was. Da feest was echt cool. Echt een decadente bedoening met lekker eten, veel te veel drank en super opgemaakte mensen met veel te hoge hakken :) Tot 8uur sochtends heb ik gesalsat, gereggaetont en gemerenguet, een geslaagde avond. Ik ga volgens mij fantastisch kunnen dansen eens ik terug ben in België want ik doe hier echt niets anders! Hier in Peru is het echt het ene feestje achter het andere. Eigenlijkt maakt mijn ma hier daar wel een redelijk probleem van maar ik trek er mij gewoon echt niets meer van aan. als het dan toch echt eens een avond te laat word blijf ik gewoon in het huis van Gonzalo of Pily slapen :) De meest speciale dag in december is ongetwijfeld kerstmis, of tenminste, dat zou hij toch moeten zijn. Mijn eerste en waarschijnlijk laatste kerstmis in Peru was een heel klein beetje teleurstellend eerlijk gezegd. Waarschijnlijk had ik er gewoon te veel van verwacht want al van sinds begin november hangt het hier vol met kerstversiering en hoor je overal waar je komt zo van die schrale kerstmissongs. 25 december was dan ook een dag om naar uit te kijken dacht ik, allee vooral 24december dan. De dag begon in stress. Ik moest nog super veel kadootjes kopen en er was veel te veel volk in de winkels. Toen ik dan uiteindelijk alles had wat ik moest hebben, was het al tijd voor de kerstmismis. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het hier soms echt leuk vind om naar de kerk te gaan. Vooral die dag was het echt mooi. ik verstond alles wat meneer de pastoor vertelde :) En het was dan ook nog eens met zo'n kindjeskoor die super schattige kerstliedjes zongen. Na de mis zijn we dan om klokslag 12uur aan ons kerstmaal begonnen. Daarna was het dan tijd voor de kadootjes, ik heb kleren gekregen :D Dat was het einde van kerstmis want op dat moment gign iedereen gewoon naar zijn kamer om TV te kijken, een beetje saai dus. De dagen na kerstmis waren dagen van enorme stress. Er moest nog vanalles geregeld worden voor nieuwjaar, onze reis naar Iquitos, plots slikte een of ander geldafhaalmachien mijn kaart in zodat ik zonder geld zat, enz... Voor nieuwjaar is het de gewoonte hier in Peru dat men dat op het strand viert. Aan stranden hier in Piura geen gebrek, maar de vraag dus welk strand. De twee grote stranden zijn hier Colan en Mancora. Heel Piura gaat naar Colan want Mancora is zogezegd te gevaarlijk. Wel...Na lang gediscusieer werd het uiteindelijk Mancora. En dat was echt de beste beslissing ooit. Amai wa was me da... 31december doorbrengend, zonnend op het witte strand, beetje zwemmen, beetje praten met al de coole mensen die daar zijn (Er loopt daar volk rond van over heel de wereld en echt zo hip volk). En dan 's avonds was het al tijd om nieuwjaar te vieren. na samen een fles rum veroverd te hebben kon het feest beginnen. Om 12uur liep iedereen massaal het water in om zogezegd hun zonden van het voorbije jaar weg te wassen. Na een nacht vol feest hebben we dan half slapend de zonsopgang zitten bewonderen. De volgende dag was er een van katers en oververmoeidheid maar toch ook al weer een geslaagde dag op het mooie strand. De dag er na hebben we een groep coole hippies leren kennen. Zo van die mensen die met hun djembe's in de straten rondlopen en heel de wereld afreizen. Echt super leuke mensen dus. Daar hebben we dan onze volgende dagen mee doorgebracht. In een woord mijn nieuwjaarsdagen waren schitterend! Ik heb supercoole mensen leren kennen en echt beseft dat ik hier nooit meer weg wil. Ik voel mij Peruviaan en hou van hun geweldige levenstijl. Sorry dat ik dit zeg maar tga echt hard worden om terug naar België te keren. Ondertussen zijn de plannen nu ook concreet voor ons reisje naar de jungle. Samen met Tess, Julia en Jocelyn ga ik naar Iquitos voor enkele dagen. Daarna ga ik dan naar Chimbote voor 2weken om dan in februari Carnaval in Cajamarca te vieren. Hopelijk kan ik dan ook nog eens naar ecuador in februari met Tess haar famillie. Nu moet ik stoppen want mijn broer is aan het neuten dat hij op de computer wilt. Amuseer julllie daar in België en geniet van de examens :P chauchau
We zijn nu de drie maanden gepasseerd en de tijd lijkt echt alsmaar sneller te gaan. Heimwee naar Belgie is bijna onbestaand geworden (enkel de winter mis ik soms wel een beetje) en ik begin nu echt te beseffen hoe leuk ik het hier eigenlijk vind. op mijn Spaans staat nog steeds veel haar :D en het is minder goed dan dat ik gehoopt had dat het zou zijn na drie maanden, maar mijn verwachtingen waren dan ook een beetje overdreven denk ik. Ik ben hier echt gelukkig en doe super veel leuke dingen. Zoals twee weken geleden ben ik naar Lima geweest (Voor de onwetenden onder jullie: Lima is de hoofdstad van Peru).Mijn zus en broer moesten naar daar voor hun visum (die vertrekken morgen naar de VS) en ik heb hen dus vergezeld. Het was echt super cool. Lima is een reuze stad die super westers oogt. Het leuke aan Lima is dat er super veel te doen is en dat de mensen ook wel ruimdenkender zijn dan hier, minder conservatief enzo. Het minder leuke is dat het er veeeel minder mooi weer is dan Piura(altijd grijze lucht), dat het echt super groot is, zodat je soms wel 30sol moet betalen voor een taxi en vaak een uur onderweg bent eer je bent waar je wilt zijn. Ook is het een beetje jammer dat het zo westers oogt, je hebt helemaal niet door dat je in Peru bent eigenlijk. De eerste dag hebben we vooral uitgerust en het centrum een beetje verkend. Zo ben ik naar een mega winkelcentrum geweest en heb ik starbuckskoffie gedronken (!!!!) De tweede dag heb ik samen met Leen, een meisje van Belgie die daar zit met AFS, een tour gemaakt. Kwestie van een beetje cultuur op te snuiven. Lima heeft echt ook wel mooie delen.'s Avonds keerden we dan terug met de bus. Het enige mindere daar was dat ik gedurende 14uur in de bus naast mijn irritante broer moest zitten. Die ten eerste heel de tijd flauwe mopjes maakte en stomme stekken zat te geven en die dan ook nog eens super dik is waardoor ik echt totaal geen plaats had. Maar ach van hem ben ik vanaf morgen drie maanden verlost, geen reden dus om erover te zagen dus :D Buiten Lima heb ik nog wel meer leuke dingen gedaan maar het overgrote deel ben ik al weer vergeten. Oh iets leuks nog is dat we samen met wat andere AFSers besloten hebben om eens iets te doen voor het goede doel. Nu sinterklaas gepasseerd is en kerstmis er ook weer aankomt, is het nu echt het goede moment dachten we zo. Daarom zijn we gisteren naar een super arm dorpje, Punta Harena, gegaan om eens te kijken hoe de mensen daar leven en wat we zouden kunnen doen om hen te helpen. Amai dat was echt wel een beetje shockerend. Het is hier echt raar. Je hebt de stad Piura, die op zich wel redelijk rijk lijkt, waar er echt ook super veel rijke mensen wonen (maar dan echt stinkend rijk) maar vanaf je dan een beetje naar de rand of erbuiten gaat, word je overvallen door een extreme armoede. Ik keek echt mijn ogen uit toen we naar het dorpje aan het rijden waren. Huisjes van nog geen kamer groot, overal zand, overal straathonden, mensen met ezels die water aan het vervoeren waren, echt een extreme armoede gewoon. Na een helse rit (beeld je in, 2uur rijden in een mega krotterig busje op iets dat je echt amper een straat kunt noemen) kwamen we dan aan in Punta Harena. Daar was de armoede echt nog veel erger. Het is gewoon een dorpje midden in de woestijn waar er echt totaal niets is. Enkel huisjes (je kan het eigenlijk amper huizen noemen), een schooltje en een kerkje. Na een beetje gepraat te hebben met de kindjes en de streek wat verkend te hebben zijn we dan teruggekeerd (na drie uur gewacht te hebben op de combi die maar niet terug kwam en die dan uiteindelijk toen hij er was nog autopech bleek te hebben). Volgende week keren we dus met iedereen van AFS terug met allemaal kadootjes, snoepjes, koekjes, dingen voor in hun klasje, enz... Ook al is het niet veel, ik ben blij dat we iets doen. Er is hier enorm veel armoede en soms voel ik mij echt slecht hier als rijke westerling. Het klinkt enorm melig maar gisteren heb ik echt beseft hoeveel geluk wij eigenlijk hebben. Het feit dat we in principe alles kunnen krijgen wat we willen, het feit dat we de kans krijgen om onze talenten te ontwikkelen en er iets mee te doen, dat we kunnen reizen, de wereld kunnen zien, geld hebben om onze kinderen te kunnen opvoeden (wat hier niet evident is, ik heb al enorm veel verhalen gehoord van mensen die hun kinderen moesten weggeven omdat ze het geld niet hadden om hen op te voeden) we mogen echt blij zijn met wat we hebben en eigenlijk is het de plicht van iedere rijkerd om iets te aan de armoede in de wereld. Het is eigenlijk allemaal echt totaal oneerlijk verdeeld. Die mensen in punta Harena hebben gewoon helemaal niets. En dan bedoel ik ook echt niets. Ze hebben geen toekomst, ze kunnen niet dromen over wat ze later zullen doen, waar ze zullen werken, waar ze zullen reizen. Die mensen worden daar geboren en vanaf hun geboorte is hun leventje totaal geregeld. Ze zullen naar school gaan daar (als ze dat geluk al hebben), ze zullen werken daar, trouwen daar, een leven vol zorgen en onzekerheid lijden en uiteindelijk zullen ze er ook sterven. Dit is echt zo enorm triestig, ik heb er gewoon geen woorden voor. Ik wou echt dat ik meer kon doen. Als rijke westerling weet je wel dat er veel armoede is in de wereld en dat het allemaal oneerlijk is en blablabla maar dat is en blijft een ver van je bed show. Het wordt echt confronterend als je al die armoede onder je neus krijgt, dan voel je je immens schuldig plots. Ik ben blij dat ik dit gezien heb en ben vastbesloten om meer te proberen doen :) Verder heb ik niet veel meer te vertellen. Het is hier al volop kerstmis. Overal zie je kerstbomen, kerststalletjes, kerstmannen, hoor je kerstmuziek enzovoort. Echt soms om gek van te worden maar het is wel nog gezellig eigenlijk. Kerstmis zal ik binnen mijn gezinnetje vieren. Hopelijk wordt dat een beetje leuk, maar dat zal wel. nieuwjaar wordt zeker leuk want dat viert iedereen hier op het strand en vanaf dan begin ik te reiiiiiiiiiizen. Ooh er is hier in peru binnen het AFSprogramma ook zoiets als een intercambio corto. Dat is dat je in januari voor 15dagen naar een andere stad in een ander gezin geplaatst wordt. sinds gisteren weet ik naar waar ik zal gaan...Naar Chimbote! Dat is dus een stadje hier acht uur vandaan dat bekend staat om zijn enorme visstank. Jaja ik had het niet beter kunnen treffen Mijn mama is er helemaal niet mee akkoord en ze gaat er alles aan doen om mij naar Trujillo of Cajamarca te laten gaan (veel mooiere steden). Ik vind het wel lief van haar maar voor mij maakt het uiteindelijk niet zoveel uit. Chimbote zal ook wel zijn charmes hebben. Nu ben ik echt uitgepraat. Ik wens iedereen die examens heeft enoooooorm veel succes en natuurlijk ook iedereen een mega zalig kerstmis, ook al is dat nogal vroeg, ik zit al volledig in de sfeer:) Heeft het eigenlijk al gesneeuwd in Belgie? Hier alleszins nog nie Un beso muy grande!
Oeioei, precies alweer eventjes geleden dat ik hier nog iets geschreven heb. Dit komt vooral door het feit dat er niet zoveel te schrijven valt. Alee niet dat ik hier niets doe want ik beleef hier nog steeds elke dag nog wel zotte dingen. Maar die dingen worden allemaal redelijk gewoon. Alee ik zal toch mijn best doen om mijn vele avonturen een beetje te delen. Mijn laatste bericht dateert van 5november. Dat wil dus zeggen dat ik een samenvatting moet geven over 19dagen. Aangezien ik al meer dan 3/4 vergeten ben wat ik in die dagen gedaan heb, wordt dit wel een beetje moeilijk. Maar alee gauw ik doe dus mijn best Eerst en vooral heb ik begin november nog eventjes een probleemperiode met mijn mammie hier gehad. Ze had zo achter mijn rug naar AFS gebeld om te zeggen dat ik ten eerste niet ordelijk genoeg ben (Ik weet dat ik niet ordelijk ben van nature maar hier doe ik echt gigantisch hard mijn best om dat wel te zijn). Oke er waren dus drie problemen. 1) Dat ik mijn washandje vaak vergeet uit te wringen 2) Dat ik mijn shampoo in de badkamer laat staan in plaats van dat mee te nemen naar mijn slaapkamer en 3) dat ik mijn bed niet opmaak. Voor zo'n dingen belt die dus naar AFS En het is dus niet dat ze die dingen al een miljard keer had gezegd en dat ik maar bleef rebeleren door mijn washandje niet uit te wringen ofzo. Van de meeste dingen wist ik gewoon niet dat ik verondersteld werd dat te doen. Ik was toen echt wel efjes kwaad op haar. Gewoon het feit dat ze het niet nodig vond om die dingen eerst met mij te bespreken. Ook zei AFS dat ze gezegd had dat ik te veel uitga maar dat bleek dan een misverstand ofzo. Maar bon, nadat ik tiramisu gemaakt had was alles weer een beetje beter. Mijn mama is zo manipuleerbaar met eten, nie normaal. Het spijtige is wel dat ze nu op dieet is Das ook iets heel grappigs. Elke dag drinkt ze zo'n liter megaheet water in de overtuiging dat haar vet daarvan smelt. En die is daar dus echt zeker van dat da waar is he. Ze hebben hier soms echt heel vreemde ideeën over bepaalde dingen. Zo is iedereen er ook van overtuigd dat je een verkoudheid krijgt als je koud water drinkt. Als ik mij bijvoorbeeld eventjes slecht voel, gelijk wat ik ook heb, is de eerste vraag altijd 'Wat heb je gisteren gegeten?' Uiteindelijk is het dan altijd de schuld van je eten dat je ziek bent, echt nogal absurd soms Oké, begin-midden november was dus een iets mindere periode. Nu gaat alles weer perfect met mij. Ik heb deze maand veel nieuwe mensen leren kennen, Peruvianen dan nog wel. Voor mij is het soms een beetje moeilijk om Peruviaanse vrienden te maken, aangezien ik op dit moment niets doe eigenlijk. Alee ik bedoel, ik ga niet naar school en ik werk ook niet. Er zijn dus niet veel plaatsen om Peruviaanse vrienden te maken. Gelukkig heb ik mijn zus en Javier die mij aan heel hun vriendenkring voorstellen. Ik ben nu echt hard aan het nadenken wat voor speciale dingen ik nog meegemaakt heb maar het is nogal moeilijk. Ooooooh, ik heb een stalker!! Alee het is eigenlijk redelijk grappig. De eerste keer dat ik er mee praatte vond ik hem supergeweldig en grappig enzo. En hij beloofde dat hij mij met zijn brommertje meer van Piura zou laten zien. Dus ik vond hem echt wel leuk enzo. De volgende dagen heeft hij mij zo dagelijks echt 50 keer gebeld om te vragen wat ik aan het doen ben, of ik iets wou doen samen met hem enzo van die dingen. Nu is het al verbeterd maar ik vond het eventjes toch bijna niet leuk meer. Ik heb trouwens op dit moment wel redelijk leuke vooruitzichten. Zo ga ik maandag voor drie dagen naar Lima! In december ga ik met mijn familie een week naar Colan en in januari begin ik te reizen! Hoogstwaarschijnlijk ga ik eerst een weekje naar Iquitos (Dat is een mega mooie stad midden in de jungle) dan heb ik zo'n twee weken intercambio naar een andere stad in een andere familie en in februari ga ik dan reizen naar Arequipa, Cuzco (Macchu Pichu) en Puno (Lago titcaca). Jaaa dat ziet er dus allemaal heel erg leuk uit! Verder heb ik echt niets meer te vertellen. Hoogstwaarschijnlijk wordt mijn volgend verslag wel een beetje interessanter xxxxxxxxxx
Aangezien ik vanaf vandaag officieel niet meer naar school mag gaan (Dit vanwege het feit dat mijn faculteit om een of andere reden niet zo erg van AFSstudenten houdt) heb ik efjes veel tijd. Dat wil dus zeggen tijd om iets te doen aan het feit dat mijn foto's na meer dan een maand nog steeds niet op mijn computer staan en dus ook tijd om nog eens iets op mijn blog te schrijven. Qua foto's weet ik niet hoe lang dat nog op zich zal laten wachten, aangezien mijn computer da precies niet goe aankan om foto's te uploaden. Oke na deze oninteressante maar obligate weetjes is het tijd voor sappige roddels uit Peruanenland! Vooreerst: mijn relatie met mijn mama is volgens mij redelijk gered. Na enkele weken het gevoel te hebben dat ze mij stiekem nie echt afkan besloot ik dat het tijd was voor actie! Ik heb een appeltaart gebakken! Moest de meid hem niet laten aangebrand hebben was hij nog lekker geweest ook! (neenee hij viel nog wel mee). Raar maar waar sinds ik dat gedaan heb is het precies dat mijn mama mij toch wel leuk vindt. Natuurlijk was het niet alleen de apeltaart, ik ben ook vriendelijker geworden denk ik en doe meer mijn best om te praten met haar. Ze verwijt mij wel nog steeds dat ik teveel wegga, maar ach daar kan ik wel mee leven. Volgens mij heb ik echt nog veel te vertellen maar het probleem is dat ik altijd vergeet wat ik oorspronkelijk wou vertellen en dan maar begin met oninteressante dingen. Ohh. Vorige week maandag ben ik naar Paita geweest! Samen met Stephanie, haar zus en een vriendin. Niet alleen was dit een fantastische reden om niet naar school te moeten het was nog eens super mooi ook! Paita is een klein havenstadje op zo'n drie kwartier van Piura. Veeeel armer dan Piura en op zich ook veel saaier. Het was wel erg leuk want we hebben met zo'n klein bootje rondgevaren in de baai een daar hebben we super veel pelikanen en walrussen gezien! Echt cool. Leuk ook om nog eens de zee te zien. Moest mijn fotoprogramma nu nog werken zouden jullie nu naar super mooie foto's kunnen kijken, maaaar helaas...De technologie is hier nog niet zo ontwikkeld Verder ben ik woensdag enorm ziek geweest. Blijkbaar had ik in de middag iets verkeerd gegeten en dat heb ik gevoeld ook de volgende dagen. Echt super kut want woensdag was het Halloween inclusief mega part waar ik al zo'n maand naar uitkeek. Gelukkig hebben mijn zus en javier mij kunnen overtuigen om toch te gaan want het was echt wel de moeite. Zo'n hippe live band, de voltallige jeugd van Piura, veel zatte en dansende mensen en enorm veel sfeer. Echt hip was dat. De rest van de dagen heb ik ziek in mijn huis doorgebracht, slapend in de badkamer omdat ik doodmoe was en ondertussen ook om de 5minuten moest overgeven. Niet zo leuk dus. Gelukkig is het nu helemaal beter met mij. Zaterdag waren het olimpiados van de unief en dat is elk jaar echt iets super speciaal. Eerst is er zo'n mega stoet waar elke faculteit een eigen wagen heeft waar ze een soort van dansje op doen. Al wandelend gaan ze dan naar het gebouw waar er de grote wedstrijd plaatsvindt. Elke faculteit moet dan iets doen van dans en het is echt omter origineelst. Amai dat was echt impressionant. Eerst en vooral al omdat heel de zaal vol zat met schreeuwende mensen die hun richting supporterden en dan ook omdat Peruvianen echt zotte dansers zijn. Twas echt een schitterende show. Daar kan het schoolfeest van de Voskenslaan nog iets van leren :P Verder zijn er denk ik niet meer super speciale dingen gebeurd. Toch voel ik mij weer helemaal op en top. Mijn relatie met mijn familie zit echt helemaal snor en dat is hier toch wel iets belangrijks heb ik ontdekt. Bij deze heb ik niet veel meer te vertellen. Het wordt hier wel officieel te warm. Deze week zat ik op een avond in chalan (lekker ijssalon) en plots hoorde ik kerstliedjes! Dat was wel echt efkes belachelijk want iedereen zat daar te puffen van de warmte en dan speelt er plots zo'n jinglebelldeuntje. Kerstmis vieren bij een temperatuur van 35graden zal wel een beetje raar worden denk ik. Oke ik denk dat ik mijn foto's uploaden echt opgeef nu, het lukt dus niet. Ik zal nog wel eens een andere keer een oplossing zoeken. Nu moet ik gaan eten! xxxxx
oke ik had hier een mega lang fantatisch interessant bericht getypt, maar om een of andere reden is dat nu verdwenen. Aangeizen ik echt geen zin heb om een nieuw te typen hou ik het bij deze boodschap: met mij gaat alles super goed! Een dezer dagen zal ik wel eens uitgebreider vertellen.
Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik begin te beseffen dat Peru soms echt wel een raar land is. Echt alles is hier gewoon anders. Van de grote dingen zoals de taal, het klimaat, de natuur tot de minder grote dingen zoals het eten, het mega geschifte verkeer, de vriendelijkheid van de mensen hier,... En dan ook nog de dingen die op het eerste zicht totaal niet opvallen maar die ik nu geleidelijk aan begin te ontdekken. Dingen die niet altijd even positief zijn. Bijvoorbeeld de achterbaksheid van mensen, mensen zijn hier inderdaad extreem vriendelijk maar onder die vriendelijk schuilt er vaak een ongelooflijke schijnheiligheid. Dit is denk ik niet echt het juiste woord, het is vooral de roddeldrang van iedereen waar ik het soms wel een beetje moeilijk mee heb. Vooral als je zoals ik een 'gringa' ben (zo noemen ze alle blanke mensen) weet echt heel de stad constant wat je hier allemaal doet, met wie je allemaal omgaat,...Soms heb ik echt het gevoel alsof ik in een bigbrother huis zit maar dan op stadsformaat en waar er constant camera's op mij gericht zijn. Ook de manier van denken in het algemeen is soms een beetje raar hier. Zo zijn alle Europese en Amerikaanse meisjes sletten, douchen de Fransen zich nooit, heerst hier het principe van hoe blanker je bent hoe beter, hebben zowat alle vrouwen boven de dertig die ik ken wel iets van platische chirurgie gedaan. Schoonheid en rijkdom zijn hier zo extreem belangrijk. Zelfs de armste mensen hebben hier een mege sjieke GSM, gewoon omdat je er totaal niet bij kan horen als je daar niet aan mee doet. Ze doen wel vriendelijk in hen gezicht maar dan achteraf is het zo van 'Amaai die kleren, die hebben zeker totaal geen geld.' Wat ook echt verschrikkelijk is om te zien zijn de vele bedelende kindjes hier. Als je naar het centrum gaat wordt je gegarandeerd een paar keer achtervolgd door een groepje kindjes die dan echt met zo'n triestig stemmetje zeggen 'Por favorrrr tengo hambre, tengo sed'. Het is dan echt moeilijk om dat te negeren en gewoon door te lopen alsof je ze niet staan. Naar het schijnt is het echt slecht om hen iets te geven want ze moeten alles afgeven aan hun ouders (die vaak drugs of alcoholverslaafden zijn) en met dat geld kopen die ouders dan andere dingen dan eten voor hun kindjes. Een keer heb ik zo'n doos popcorn die er nog over was van een cinemabezoekje aan zo'n kindje gegeven, in de veronderstelling dat die ouders daar niets mee kunnen doen en dat ze het dus gewoon zouden opeten. Maar ik zie dat kindje dan naar zo'n man gaan die zo'n mega zak met popcorn bovenhaalt en dat er dan gewoon bij giet. Om te verkopen dus. Zoals sommigen misschien ook al weten ben ik maandag overvallen. Ik kwam net van de unief samen met Norka en Carlos en we hadden besloten dat we eens sportief gingen doen en niet direct de taxi gingen nemen maar naar huis zouden wandelen. Ons huis is echt niet zo ver en het was half twee 's middags, helemaal niet gevaarlijk dus dachten we. We waren dus gezellig aan het stappen tot dat er opeens zo'n man op een brommer afkomt, afstapt en ons doodserieus vraagt om al onze zakken af te geven. We dachten eerst echt dat het een grap was, dus wij zo'n beetje lachen. Totdat die dus een pistool bovenhaalt en dat op Carlos zijn hoofd richt. Jah dan hebben we natuurlijk al ons gerief maar afgegeven. Ik had gelukkig niet veel waardevols bij behalve mijn visakaart en redelijk veel geld want ik was net naar de bank geweest. Achteraf was ik echt wel geshockeerd, nu ben ik er gelukkig al helemaal over Voor de rest gaat alles nog steeds goed met mij hoor. Gisteren heb ik Italiaans gekookt in Wendy's huis samen met wat andere AFS'ers en haar broers en neven enzo. Dat was wel super leuk. Normaal gezien ging ik zondag naar Chiclayo samen met Wendy en haar familie voor 1 dagje. Maar dat mag dus ten eerste niet van AFS Piura (wat echt enorm stom is en waar ik ook al erg boos voor ben geweest) en ten tweede zou het eigenlijk zoiezo niet gaan want het is hier zondag zoiets speciaals dat de bevolking van Piura wordt geteld en dat iedereen in huis moet blijven de hele dag. Ohja, binnenkort ga ik nog wel eens foto's toevoegen. Het probleem is dat dat op de computer thuis niet gaat dus dat ik naar een internetcafé moet daarvoor. Ik ga proberen om dat deze week nog te doen maar ik beloof dus niets... Amuseer jullie nog maar in België, ik mis het soms echt wel, maar Peru is al bij al wel Demaks!
Ik kan echt niet geloven hoe rap de tijd hier gaat. Het is nu al oktober, ik zit hier al bijna een maand en het lijkt alsof ik hier nog geen week zit. Langs de andere kant kan ik mij ook al bijna niet meer voorstellen dat ik ooit in Belgie heb geleefd, ik ben al helemaal Peruviaan Deze week was leuk maar niet super speciaal. De gewone dingen gedaan zoals naar school gaan, af en toe eens naar de cinema, arme kindjes helpen :D En zo van die dingen. Ik heb het gevoel dat mijn klerencollectie zich een beetje extreem aan het uitbreiden is Kheb deze week op 1 dag tijd een nieuwe broek, twee paar schoenen en een sjakos gekocht (uber chic allemaal ) Wel voor nog geen 40euro in totaal, maar toch. Ooh ik ben vrijdag voor de eerste keer naar queens gegaan! Dat is hier dus de plaatselijke discotheek waar in het weekend de ganse jeugd van Piura zich bevindt. In het begin toen Joris en ik daar toe kwamen (rond half elf) was er echt nog geen kat. Er waren zo hier en daar wat mensen aan tafeltjes die zich volop aan het bezatten waren maar echt niet meer dan 30man ofzo. We hebben ons dan maar een lekkere cocktail aangeschaft en zo'n uurtje later kwamen de andere andere AFS'ers en dus ook de rest van het volk. Twas uiteindelijk super gezellig maar khad misschien wel ietsje teveel gedronken (de schuld van de goedkope drank hier) Zaterdag zijn we met de famillie en wat vrienden naar capuccino (!!!) gegaan, maar dat was een beetje saai want iedereen sprak heel de tijd over dingen die ik niet begreep :D Het eten was natuurlijk weer overheerlijk. Zondag zijn we dan naar goede gewoonte weer gezellig met de famillie gaan eten, zonder mijn mama wel want die was ziek van het eten in capuccino... Voor de rest heb ik niets bijzonders te vertellen. Mijn Spaans wordt langzaam maar zeker ietsje beter. Ik heb gisteren zelf mijn allereerste compliment voor mijn Spaans van mijn pappie gekregen. Hij vindt dat ik toch al bijzonder veel versta voor hier nog maar drie weken te zijn :D Mijn sociaal leven is hier ook op en top vind ik van mij zelf, redenen genoeg dus om trots op mij te zijn Ahja als je uitleg bij de foto's wilt zien, moet je op reacties klikken. chauchau!
Amai amai, de voorbije week was echt super leuk!! Ik zal eens een korte samenvatting proberen te geven van wat ik hier dezer dagen zoal heb uitgespookt. Om te beginnen was er hier vorige week zaterdag een mega groot concert van Daniello Parri dat is dus naar het schijnt een super bekende zanger in zuid amerika, hoewel ik nog nooit van hem gehoord had, besloot ik toch om 55 soles te betalen voor een ticket (Wat hier echt veeeel is). Samen met Norka, Raul, Marko, Carlos en nog wat vrienden nam ik dus zaterdag een taxi naar den Daniello. Omdat we met 11waren, het zeer ver en dus redelijk duur was (zo'n 2euro) waren we dus genoodzaakt om ons te splitsen in twee groepen en dus met 6 in een taxi te zitten. In België zou dat totaal onmogelijk zijn maar hier is dat helemaal geen probleem. Het concert zelf was echt super slecht. Al de meisjes hier vallen zowat flauw als je nog maar de naam Daniello uitspreekt maar ik vond er dus niets aan. Zijn muziek is zo een kruising tussen merengue en melige spaanse schlagers, slecht slecht slecht Hij was wel twee uur te laat en heeft (gelukkig) maar drie kwartier gespeeld ofzo. Het concert was dus slecht maar ik heb mij toch wel super geamuseerd. Kheb kweetnie hoeveel nieuwe mensen leren kennen, Javier (beste vriend van Norka) heeft alweer geprobeerd mij te leren dansen, maar ik denk dat hij het bijna gaat opgeven, hoewel hij mij beloofd heeft prive danslessen te geven :D. Een geslaagd feestje dus. We waren wel maar rond halfzes thuis (twee uur te laat eigenlijk) maar mijn mama vond da precies totaal nie erg. Zondag zijn we naar goede gewoonte samen met het hele gezin gaan eten. Deze keer was het Chifa en man, da is echt suuuuper lekker. Het is eigenlijk gewoon Chinees volgens mij maar de Peruvianen houden vol dat het een mengeling is met Peruviaanse invloeden. Dan ben ik samen met Marko en Javier een ijsje gaan eten op het prachtige Plaza de armas. Super goedkoop en super lekker ijs hier (met brownie smaak!!) Voor de rest ben ik al een beetje vergeten wat ik nog allemaal gedaan heb. Alleszins nog een paar keer naar de stad geweest om kleren te kopen, naar de cinema geweest, naar een enge film en dan een heeerlijke Piña colada gedronken. Gisteren was het AFSmeeting en daarachter ben ik met Giulli (vrijwilligster van AFS) naar capucinno geweest, volgens alle Piuranen het beste restaurant van gans Piura en ik kan ze geen ongelijk geven. Amai, het is daar echt heerlijk. Volgens Peruviaanse normen is het er duur maar ik heb dus een mega bord met groentjes en kweetnie oeveel andere lekker dingen, versgeperst aardbeiensap en een brownie met ijs en caramel saus gegeten voor nog geen 7euro!! En het was echt super veel en enorm lekker allemaal, helemaal niet duur dus volgens mij. Vanavond gaan we gezellig met het gezinnetje gaan eten voor Raul zijn verjaardag. Ik ben hier een beetje aan het zagen bij mijn mama om naar capucinno te gaan en volgens mij gaat het wel lukken Ah nog iets leuks! In onze lessen biologie zijn we dus met een of ander project bezig, en ons project houdt in dat we arme kindjes moeten helpen en hun leren wat het ecosysteem is (alee dat is wat ik eruit begrepen heb) Daarom zijn we woensdag met een groep van 7 naar zo'n arm schooltje geweest en hen les gegeven over de natuur en de bloemetjes en de diertjes en oohhh die kindjes waren zo lief! toen we weg moesten bleven ze ons maar kusjes en knuffels geven en ze wouden ons echt niet laten gaan, super schattig. Het schooltje zelf was wel triestig om te zien, voor een groep van kindjes van 6 tot 17jaar waren er in totaal maar 4klassen ofzo. De twaletten waren ook echt super erg, gewoon een grote ruimte met twee gaten in de grond. Totaal niets van hyghiene, ook geen WC papier ofzo en het stonk er verschrikkelijk. We gaan dus zaterdag en maandag terug naar dat schooltje en we gaan proberen geld in te zamelen om materiaal voor hen te kopen. Echt wel leuk Ik zou hier nog echt uren kunnen blijven doorgaan, maar op den duur wordt dat een beetje saai om te lezen natuurlijk Ik hoop dat jullie je daar in belgie evengoed amuseren als ik mij hier in Peru, want het is hier echt zaaaalig!! Voor de mensen die bijna beginnen met unief of hoge school: veeeeeeel succes! Ohja ivm foto's: daar ga ik mij waarschijnlijk maandag eens mee bezig houden, als ik meer tijd heb. Maar ik heb dus wel een fototoestel en al heeeel veel foto's getrokken!!
Na toch al de volle vier dagen van huis weg te zijn, werd het misschien toch wel even tijd om iets van mij te laten horen. Met mij gaat dus voor het moment alles goed. Ik ben nu al sinds 2dagen gestrand bij mijn famillie en ik moet zeggen dat het hier toch wel dik in orde is. Ze zijn hier ten eerste super rijk (3badkamers, 3meiden, een miljoen TV's ofzo en echt een huis om in te verdwalen) Mijn mama en mijn zus zijn ook super lief, hoewel mijn mama soms echt veeeel te veeel praat in veel te gebrekking Engels maar dat vergeef ik haar nog wel. Mijn papa spreekt geen Engels maar is toch wel super leuk en mijn broers zijn grappig want ze maken constant ruzie. Kben gisteren ook naar een mega hip feestje geweest. Zo a la plage a gogo maar dan duizend keer cooler. Salsa is leuuuuk! Ik moet nu weg want we gaan gaan eten!! xxxxxx
Jaja, nog 16 dagen en ik zit op het vliegtuig richting Peru! 16dagen... Dat zijn dus eigenlijk nog maar een kleine 384uren... 23040 minuten of met andere woorden nog 1382400seconden...Helemaal zo lang niet meer dus!
Ondertussen heb ik ook al super veel nieuwe informatie over mijn toekomstig gezin. Ik heb dus een dikke, grappige broer die verslaafd is aan computerspelletjes Een jongere, witte, blonde broer die fan is van metallica en die ik verdenk van neonazipraktijken En een zus die even oud is als mij waar ik eigenlijk nog niet zo veel over weet. Mijn liefste gastmama vindt mij blijkbaar ook al leuk, want ze stalkt mij zowat door elke dag duizenden mails te sturen met foto's van haar, machu picchu, Lima en Peruviaanse zangers waar ik nog nooit van gehoord heb.
Volgens mij zijn ze ook wel echt extreem rijk, aangezien ze gelijk in een kweetnie oe sjieke buurt wonen, hun achternaam Russisch is en dan ook nog eens 3 dienstmeisjes hebben! Jaja... Ik zie het volledig zitten!
Mijn adres is trouwens AV. Guillermo Irazola L-24 Urb: Miraflores Piura (ik zou het toch dringend eens vanbuiten moeten leren)
Dus als jullie de sterke behoefte zouden voelen om mij te overladen met brieven, chocolade of liefdesbetuigingen...DOE MAAR
Ahja mijn afscheidsfeestje is trouwens een beetje verzet. Het is nu niet meer 25augustus maar donderdag 30augustus in zo'n zaal achter een café rechtover mijn huis. --> Brouwerijstraat 35 Aalter
Bij deze heb ik nu ook een beetje mijn mama weer tevreden gesteld door hier nog eens iets te schrijven:)
Jaja, het is zover, eindelijk heb ik de moed bijeengescharreld om aan mijn blog te beginnen. vanaf vandaag zullen jullie dus regelmatig berichtjes kunnen lezen over mijn razend spannend leven dat zich binnenkort in Peru zal afspelen. Voor diegenen die het allemaal nog niet zo goed doorhadden: 5september vertrek ik dus naar Piura, een stadje helemaal in het noorden van Peru, waar ik een jaartje zal vertoeven. Eigenlijk een kleine 11maanden om precies te zijn want naar alle waarschijnlijkheid keer ik 17juli terug. Sinds enkele weken heb ik ook een gastgezin! Ik heb een mama, een papa, een broer van 23, een zus die even oud is als mij en nog een broer die een jaartje jonger is dan mij, allemaal dik in orde dus. Voor de rest moet er echt nog ongelooflijk veel geregeld worden; ik moet nog een visum aanvragen, daar dan achter gaan in Brussel, nog een laatste inenting krijgen, nog vanalles kopen, nog een afscheidsfeestje organiseren, dringend naar de tandarts gaan, voor een laatste controle... Ik zou er bijna nog stress van krijgen. Veel valt er nu eigenlijk niet echt meer te vertellen, ahja mijn afscheidsfeestje zal waarschijnlijk op 25augustus doorgaan, hier ergens in het uitgestrekte Aalter, maar echt concreet is het allemaal nog niet. Bij deze eindig ik mijn aller eerste bericht, dat bij nader inzien, precies toch niet zo bijster interessant was begin mij maar al te missen! X!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
En het is dus niet dat ze die dingen al een miljard keer had gezegd en dat ik maar bleef rebeleren door mijn washandje niet uit te wringen ofzo. Van de meeste dingen wist ik gewoon niet dat ik verondersteld werd dat te doen. Ik was toen echt wel efjes kwaad op haar. Gewoon het feit dat ze het niet nodig vond om die dingen eerst met mij te bespreken. Ook zei AFS dat ze gezegd had dat ik te veel uitga maar dat bleek dan een misverstand ofzo. Maar bon, nadat ik tiramisu gemaakt had was alles weer een beetje beter. Mijn mama is zo manipuleerbaar met eten, nie normaal. Het spijtige is wel dat ze nu op dieet is 
X!
