Ondertussen zijn we 5 oktober. Werelddierendag en dag van leraar in België. Maar ook 15 maanden na onze grote verhuis. Dat wil zeggen dat we ondertussen kunnen zeggen 'Vorig jaar was dat zo.' of 'Weet je nog, vorig jaar?' De tijd vliegt, ongelooflijk snel. Ons leven in Viñuela kabbelt niet, het stroomt snel verder. We doen veel dingen opnieuw die we vorig jaar voor het eerst deden, we doen ook nog altijd nieuwe dingen. De school is terug begonnen, Miel in het zesde leerjaar, Sam in het vierde. Waarom worden die kids toch zo snel groot? De start verliep vlot. De zomer duurde veel te lang en een beetje structuur in het dagelijks leven was hoognodig. De beide kids hebben terug hun leraar van vorig schooljaar. Voor de beide kids een heel goede zaak. Ook de klassamenstelling is nagenoeg hetzelfde gebleven. Alleen Miel is van klaslokaal veranderd. Al is ook dat een goede zaak, want nu heeft hij een lokaal met airconditioning. Miel begint al af te tellen naar het eerste middelbaar. Hij is de laatste maanden zo fel veranderd en gegroeid. Hij kijkt echt uit naar groter worden. De eerste tekenen van puberteit doen ook hun intrede. Met sommige tekenen ben ik al minder blij dan met andere. ;-) Maar ja, dat moeten we samen door. Al blijft Miel altijd een eerlijk, lief, verantwoordelijk en zorgzaam kind. Zo proberen we hem ook verder groot te brengen. Ook ondanks pubergedrag. Sam is een spring-in-het-veld. Ze huppelt van het ene avontuur naar het andere, ze is op en top girly en verdoet haar vrije tijd met kijken naar Tiktok-filmpjes, knutselen en frutselen en zichzelf mooi maken. Ze geniet van het leven. Momenteel heeft ze het eventjes moeilijker, omdat haar beste vriendinnetje Teagan vertrekt naar Australië. Het afscheid is niet gemakkelijk. Maar ik ben er heel gerust in dat ze snel terug gelukkig zal zijn. Er zijn zoveel andere vrienden die staan te springen om met haar te spelen. En we weten zelf dat dankzij de moderne technologie contact houden met het buitenland niet zo moeilijk is. Steffen heeft er een drukke zomer opzitten. Hij heeft zich de hele zomer bezig gehouden met het onderhoud van vakantiehuizen: zwembad onderhouden, tuinwerk, poetswerk en gasten ontvangen. Heel veel last-minute werk met soms veeleisende klanten. We hebben er alleszins veel uit geleerd, vooral dan tot waar de grens van onze flexibiliteit gaat. Volgende zomer zal alleszins anders verlopen. Steffen timmert nu ook verder aan zijn klantenbestand van vakantiehuisonderhoud: sommigen werden gedeletet, anderen werden toegevoegd en er is zelfs nog een beetje ruimte voor nieuwe klanten. Het taaldokterwerk heeft in de zomer een beetje stilgelegen, maar komt nu ook terug op gang. Ze doen we samen elke dag ons best om onze werksituatie meer en meer vorm te geven. Het gaat niet alleszins vanzelf. Maar het komt wel goed. Ik heb deze zomer kinderen geëntertaind, huishouden gedaan, genoten van het bezoek van mijn bestie Kim en Steffen geholpen waar het kon. Ondertussen ben ik de markt aan het verkennen welke mogelijkheden er zijn om zelf werk te vinden. Webshop opstarten met ecologische producten, Engelse of Franse les geven, sleutelbeheer van vakantiehuizen doen... Er zijn wel wat opties. Alleen afwachten of het gaat aanslaan in een Spanje waar vuilnis gewoon op straat wordt gegooid, waar mensen vooral eten uit plastic borden, waar mensen slechts 5 euro per uur willen betalen voor een bijles... Ik geef het niet op! We hebben onze zomer afgesloten met een reisje naar Huelva (Spanje) en SB de Messines (Portugal). We reden 1000 km in totaal met een auto van 15 jaar oud. We ruilden immers onze nieuwe Kangoo automatic in voor een oude, maar degelijke Megane handgeschakeld. Alles verliep vlot, Huelva was prachtig en leuk om te ontdekken. Zo leerden we veel bij over de reizen van Columbus. In Portugal was het vooral relaxen op Algarve Safari Lodge in een glamping tent. Rust, leren nietsdoen, lekker eten, lieve mensen ... meer moest dat niet zijn. En een fijne afsluiter van de zomer! Ondanks het feit dat dit dus onze tweede zomer in Viñuela was, was het opnieuw een zomer van nieuwe ervaringen en veel veranderingen. Zo moesten we in augustus afscheid nemen van An, Raf, Jules, Louisa en Marie. We missen hen nog elke dag! Hopelijk stellen ze het goed in het regenachtige België. Ik denk nog elke dag aan hen als ik de kids naar school breng. Er ontbreekt iets... Binnen een goede week nemen we afscheid van de Hayes-familie. Ook dat gaat weer vreemd zijn. We zien vrienden gaan en maken vrienden bij. Stilaan geraken we meer en meer geïntegreerd in de Spaanse gemeenschap. Salva en Vanessa, onze Spaanse buren, kunnen we nu ook wel vrienden noemen. En er zijn natuurlijk nog andere mensen die stilaan van 'gewoon mensen naar wie je je hand opsteekt' overgaan naar 'kennissen' en waarvan je voelt dat vriendschap kan groeien. Ik ga niet beginnen aan een lijstje want ik vrees dat ik mensen ga vergeten te vermelden. ;-) In september mochten we naar het feest voor de verjaardag van Vanessa en ook dat heeft enorm geholpen bij onze integratie. We hebben ons goed laten gaan, met veel mensen gepraat en de pannen van het dak gedanst. We zijn niet langer 'die buitenlanders die niet willen integreren'. We worden meer en meer geaccepteerd. Fijn gevoel! Steffen heeft (wat had je nu verwacht?) een nieuw doel gevonden om als vrijwilliger 'goede dingen' te doen. Hij heeft zich toegevoegd aan het bestuur van de lokale voetbalploeg Aston Viñuela CD en probeert de Spanjaarden bewust te maken van de milieuproblematiek. Over integratie en emigratie ga ik ooit nog eens een boek schrijven, denk ik. Het is zo'n traag, fascinerend proces waarin zoveel factoren een rol spelen. Maar het is een belangrijk aspect van onze cultuur. Ik ben echt benieuwd hoe dit tweede schooljaar voorbij gaat vliegen. We blijven ontdekken, ervaren, genieten, gniffelen wanneer we het Belgisch weerbericht zien, vloeken wanneer er weer iets van administratie niet in orde blijkt te zijn en we blijven contact houden met België. Want we blijven jullie, onze vrienden daar in België, missen! Elke dag! Hasta luego, Lies!
