Lang geleden... zeker en vast. Maar toch nog eens een blogbericht. Ondertussen zit onze zevende week in lockdown erop. Dat Corona-beest heeft al voor veel commotie gezorgd. In het begin van de epidemie, we zijn dan januari/februari, bestond er hier in Spanje weinig angst voor het beestje. Mensen leefden hun leven en er werd amper over gesproken. Toen eindigde de Semana Blanca (voor België de krokusvakantie) en was het hek van de dam. Plots steeg het aantal besmettingen immens en moest er ingegrepen worden. In de media werd al met meer angst verteld over het beestje. En plots was het 13 maart en vernamen we dat 's anderendaags de lockdown begon. Lockdown? Wat is dat? Wat houdt dat in? Wat mag/mag niet? Hier in Spanje gingen ze voor een volledige lockdown. Plots viel het sociale leven volledig stil. De kids mochten niet meer naar school, we moesten allemaal in ons kot blijven. Kinderen mochten onder geen beding buiten. Volwassenen mochten buiten om naar de dichtsbijzijnde winkel te gaan, naar de apotheek te gaan of naar de dokter. In den beginne werd er nog wel gewerkt door wie kon. Het hamsteren sloeg hier ook toe, de schrik om zonder wc-papier te vallen was universeel. Een wandeling met de hond tot max 150 m van je woning mocht ook. Er was heel veel controle. De Guardia Civil beleefde zijn hoogdagen: mensen beboeten, terecht wijzen, terug naar huis sturen, allemaal volgens de willekeur van de agent. Hier in het dorp volgde iedereen de regels goed. Viñuela was een echt spookdorp geworden. We maakten plannen: we gingen klusjes doen, een vast dagschema volgen, sport in huis doen, huiswerk maken ... Al gauw werden al die mooie plannen opgeborgen. Het huiswerk van de kids vroeg zoveel tijd en energie dat er niet veel tijd voor andere dingen overbleef (thuisonderwijs in het Spaans en op z'n Spaans georganiseerd, het is een uitdaging). Daarbij kwam dat de lockdown een enorme emotionele impact had. Schrik hebben van mensen die je elke dag zag, voortdurend binnen de vier muren van je woning zitten, het wegvallen van sociaal contact, schrik om guardia civil tegen te komen, constante drukte in huis, geen tijd voor jezelf... het was echt een mokerslag voor ons allevier. Voor Steffen en mij kwam er de financiële zorg nog bij. Plots viel het inkomen van Steffen weg, geen tuinwerk meer, nagenoeg geen vertaalwerk meer. En van de Spaanse overheid konden we op amper financiële steun rekenen. Sam kreeg nachtmerries, angstaanvallen en hevige huilbuien. Ze kon dit allemaal geen plaats meer geven. Miel had er nog het minste last van. Hij kon niet veel meer doen dan gamen, zetel hangen, de puber uithangen. Doe daar nog de gsm bij die hij kreeg voor zijn verjaardag en dan snap je wel dat deze puber niet veel last heeft van de lockdown. Dagelijks volgden we het nieuws in België en in Spanje, de cijfers, de nieuwe (soms onduidelijke) maatregelen. Lockdown werd telkens weer verlengd... Het weer werkte ook niet echt mee. Sinds het begin van de lockdown veranderde het weer. Alsof de weergoden wisten dat ze iets moesten doen om de Spanjaarden binnen te houden: veel regen, kou, grijze wolken. Niet echt opbeurend... Net zoals de gemoedsgesteldheid hier in huis. Ik kan je garanderen: 6 weken 'opgesloten' zitten, het kruipt in je koude kleren. Afgelopen week kwam dan het verlossende bericht dat de lockdown een beetje werd versoepeld. Er werden fasen voorgesteld (niet met zo'n prachtige ppt zoals van de Belgische regering, spijtig genoeg) hoe de afbouw zou gebeuren. Duidelijk was al direct dat er een groot verschil ging zijn tussen provincies. Andalucia deed en doet het nog steeds heel goed qua aantal zieken. Veel beter dan Madrid of Catalonië. Dan is het ook maar logisch dat de maatregelen hier sneller zouden veranderen dan elders. Sinds vorige week mogen kinderen 1 uur per dag buiten voor een wandeling. Sinds vandaag mogen ook volwassenen buiten voor een wandeling van een uur of voor individuele sport, allemaal binnen je eigen gemeente. Deze verandering had een enorm effect op de kids: terug buiten fietsen, wandelen met Honey, op straat krijttekenen, voetballen... vooral zonder schrik te hebben om teruggestuurd te worden door de Guardia. We maken nu elke avond een wandeling van een uur. De twee vallen terug beter in slaap en hebben minder angsten. Sinds vrijdag is het mooie weer ook terug van de partij, stralende zon en warm. Het zwembad is vandaag terug in gebruik genomen. Miel liet ons vandaag weten dat hij zich toch wel beter voelt sinds hij terug buiten mag. Blijkbaar had deze lockdown toch wel een effect op de puber. Geleidelijk aan worden de maatregelen versoepeld. Kleine winkels mogen terug open, bars met een terras mogen weer bedienen, ... De regels zijn soms wel wat vreemd. Zo mag ik dus wel met de twee kids gaan wandelen, maar Steffen mag niet mee. Ik mag wel alleen met Steffen gaan wandelen. We mogen ons niet met vier in een auto verplaatsen. We mogen niet naar één van de huizen waar Steffen voor de tuin/zwembad zorgt om daar de middag door te brengen. Ach ja... één van de dingen die we geleerd hebben, is er niet teveel tegen te vechten maar je er in dit geval gewoon bij neer te leggen. Het zal zeker nog lang duren vooraleer we terug kunnen naar de toestand vóór 13 maart. De kinderen kunnen niet meer naar school tot in september. Mondmaskers zullen lang in het straatbeeld blijven, de Spaanse gezelligheid zal er één vanop afstand worden. De toekomst geeft ook veel vraagtekens: kunnen we bezoekers ontvangen deze zomer (Sam kijkt zo uit naar het bezoek van haar beste vriendinnetje Lena), gaan we veel inkomsten hebben uit de vakantiehuizen die we onderhouden, kan Steffen naar België vliegen om daar enkele maanden te gaan lesgeven (later meer daarover), gaan de kinderen in september terug naar school kunnen, hoe evolueert het beestje in de komende winter? Teveel vraagtekens om toch nog voor lastige onzekerheid te zorgen... Momenteel proberen we er het beste van te maken: genieten van het mooie weer, van het samenzijn, een nieuw ritme vinden tot in september... Zo heeft dat kleine beestje onze wereld danig op zijn kop gezet. Of hoe een klein virus onze mensenrechten volledig aan banden heeft gelegd, maar toch stilaan verslagen wordt... Hasta luego, Lies
Ondertussen zijn we 5 oktober. Werelddierendag en dag van leraar in België. Maar ook 15 maanden na onze grote verhuis. Dat wil zeggen dat we ondertussen kunnen zeggen 'Vorig jaar was dat zo.' of 'Weet je nog, vorig jaar?' De tijd vliegt, ongelooflijk snel. Ons leven in Viñuela kabbelt niet, het stroomt snel verder. We doen veel dingen opnieuw die we vorig jaar voor het eerst deden, we doen ook nog altijd nieuwe dingen. De school is terug begonnen, Miel in het zesde leerjaar, Sam in het vierde. Waarom worden die kids toch zo snel groot? De start verliep vlot. De zomer duurde veel te lang en een beetje structuur in het dagelijks leven was hoognodig. De beide kids hebben terug hun leraar van vorig schooljaar. Voor de beide kids een heel goede zaak. Ook de klassamenstelling is nagenoeg hetzelfde gebleven. Alleen Miel is van klaslokaal veranderd. Al is ook dat een goede zaak, want nu heeft hij een lokaal met airconditioning. Miel begint al af te tellen naar het eerste middelbaar. Hij is de laatste maanden zo fel veranderd en gegroeid. Hij kijkt echt uit naar groter worden. De eerste tekenen van puberteit doen ook hun intrede. Met sommige tekenen ben ik al minder blij dan met andere. ;-) Maar ja, dat moeten we samen door. Al blijft Miel altijd een eerlijk, lief, verantwoordelijk en zorgzaam kind. Zo proberen we hem ook verder groot te brengen. Ook ondanks pubergedrag. Sam is een spring-in-het-veld. Ze huppelt van het ene avontuur naar het andere, ze is op en top girly en verdoet haar vrije tijd met kijken naar Tiktok-filmpjes, knutselen en frutselen en zichzelf mooi maken. Ze geniet van het leven. Momenteel heeft ze het eventjes moeilijker, omdat haar beste vriendinnetje Teagan vertrekt naar Australië. Het afscheid is niet gemakkelijk. Maar ik ben er heel gerust in dat ze snel terug gelukkig zal zijn. Er zijn zoveel andere vrienden die staan te springen om met haar te spelen. En we weten zelf dat dankzij de moderne technologie contact houden met het buitenland niet zo moeilijk is. Steffen heeft er een drukke zomer opzitten. Hij heeft zich de hele zomer bezig gehouden met het onderhoud van vakantiehuizen: zwembad onderhouden, tuinwerk, poetswerk en gasten ontvangen. Heel veel last-minute werk met soms veeleisende klanten. We hebben er alleszins veel uit geleerd, vooral dan tot waar de grens van onze flexibiliteit gaat. Volgende zomer zal alleszins anders verlopen. Steffen timmert nu ook verder aan zijn klantenbestand van vakantiehuisonderhoud: sommigen werden gedeletet, anderen werden toegevoegd en er is zelfs nog een beetje ruimte voor nieuwe klanten. Het taaldokterwerk heeft in de zomer een beetje stilgelegen, maar komt nu ook terug op gang. Ze doen we samen elke dag ons best om onze werksituatie meer en meer vorm te geven. Het gaat niet alleszins vanzelf. Maar het komt wel goed. Ik heb deze zomer kinderen geëntertaind, huishouden gedaan, genoten van het bezoek van mijn bestie Kim en Steffen geholpen waar het kon. Ondertussen ben ik de markt aan het verkennen welke mogelijkheden er zijn om zelf werk te vinden. Webshop opstarten met ecologische producten, Engelse of Franse les geven, sleutelbeheer van vakantiehuizen doen... Er zijn wel wat opties. Alleen afwachten of het gaat aanslaan in een Spanje waar vuilnis gewoon op straat wordt gegooid, waar mensen vooral eten uit plastic borden, waar mensen slechts 5 euro per uur willen betalen voor een bijles... Ik geef het niet op! We hebben onze zomer afgesloten met een reisje naar Huelva (Spanje) en SB de Messines (Portugal). We reden 1000 km in totaal met een auto van 15 jaar oud. We ruilden immers onze nieuwe Kangoo automatic in voor een oude, maar degelijke Megane handgeschakeld. Alles verliep vlot, Huelva was prachtig en leuk om te ontdekken. Zo leerden we veel bij over de reizen van Columbus. In Portugal was het vooral relaxen op Algarve Safari Lodge in een glamping tent. Rust, leren nietsdoen, lekker eten, lieve mensen ... meer moest dat niet zijn. En een fijne afsluiter van de zomer! Ondanks het feit dat dit dus onze tweede zomer in Viñuela was, was het opnieuw een zomer van nieuwe ervaringen en veel veranderingen. Zo moesten we in augustus afscheid nemen van An, Raf, Jules, Louisa en Marie. We missen hen nog elke dag! Hopelijk stellen ze het goed in het regenachtige België. Ik denk nog elke dag aan hen als ik de kids naar school breng. Er ontbreekt iets... Binnen een goede week nemen we afscheid van de Hayes-familie. Ook dat gaat weer vreemd zijn. We zien vrienden gaan en maken vrienden bij. Stilaan geraken we meer en meer geïntegreerd in de Spaanse gemeenschap. Salva en Vanessa, onze Spaanse buren, kunnen we nu ook wel vrienden noemen. En er zijn natuurlijk nog andere mensen die stilaan van 'gewoon mensen naar wie je je hand opsteekt' overgaan naar 'kennissen' en waarvan je voelt dat vriendschap kan groeien. Ik ga niet beginnen aan een lijstje want ik vrees dat ik mensen ga vergeten te vermelden. ;-) In september mochten we naar het feest voor de verjaardag van Vanessa en ook dat heeft enorm geholpen bij onze integratie. We hebben ons goed laten gaan, met veel mensen gepraat en de pannen van het dak gedanst. We zijn niet langer 'die buitenlanders die niet willen integreren'. We worden meer en meer geaccepteerd. Fijn gevoel! Steffen heeft (wat had je nu verwacht?) een nieuw doel gevonden om als vrijwilliger 'goede dingen' te doen. Hij heeft zich toegevoegd aan het bestuur van de lokale voetbalploeg Aston Viñuela CD en probeert de Spanjaarden bewust te maken van de milieuproblematiek. Over integratie en emigratie ga ik ooit nog eens een boek schrijven, denk ik. Het is zo'n traag, fascinerend proces waarin zoveel factoren een rol spelen. Maar het is een belangrijk aspect van onze cultuur. Ik ben echt benieuwd hoe dit tweede schooljaar voorbij gaat vliegen. We blijven ontdekken, ervaren, genieten, gniffelen wanneer we het Belgisch weerbericht zien, vloeken wanneer er weer iets van administratie niet in orde blijkt te zijn en we blijven contact houden met België. Want we blijven jullie, onze vrienden daar in België, missen! Elke dag! Hasta luego, Lies!
Dezer dagen denken we mijmerend terug aan wat zich een jaar geleden afspeelde. We pakten een volledige huisraad in, we laadden een vrachtwagen met 41 kubieke meter, we reden in drie dagen 2200 km en we begonnen aan ons nieuwe leven. Het waren heel emotionele dagen, voor ons allevier. Ondertussen zijn we een jaar verder. Dat jaar is voorbij gevlogen, daar zijn we het allevier over eens. Ons leven is inderdaad enorm veranderd. We zijn op zoek geweest naar de Spaanse gewoonten, we hebben onze nieuwe thuis ingericht, we hebben veel nieuwe mensen leren kennen, we hebben Spaans geleerd, we hebben ons beroepsleven uitgedokterd. We zijn alleszins duizenden ervaringen rijker en dat neemt nooit iemand van ons af. Wat is nu de evaluatie na een jaar Spanje? Wel... De kinderen stellen het supergoed. Ze hebben hun schooljaar in schoonheid afgesloten. Ze hebben in sneltempo Spaans geleerd en kunnen het momenteel beter dan wij. Ze hadden een prachtig rapport en mogen zonder problemen over naar het volgende schooljaar. Ongelooflijk hoe zij dit gepresteerd hebben... We blinken nog elke dag van trots als we hun evolutie bekijken. Emotioneel stellen ze het ook goed. Sam heeft veel vriendinnetjes en vriendjes. Ze voelt zich heel relaxt en gelukkig. Miel is aan zijn puberteit begonnen. De puistjes komen piepen, meisjes zijn stom en zijn haar moet elke dag goed liggen. Natuurlijk krijgen we het bijhorende gedrag erbij. Toch blijven ze beiden kinderen met een heel groot hart, die altijd klaar staan om mensen te helpen en die genieten van het leven. Miel blijft grote voetbalfan, Sam is terug begonnen met paardrijden, beiden zijn ze alleen rustig te krijgen met een scherm (soms tot ergernis van ons). Ze genieten van de liefde van onze kleinste rat, Honey. Haar in huis halen was een hele aanpassing, maar we zijn enorm blij met haar trouw, liefde en aanwezigheid. Ze voelt heel goed onze emoties aan en is een held in het troosten. Steffen en ik stellen het ook goed. We hebben allebei een emotioneel zware winter achter de rug. De aanpassing aan de nieuwe omgeving is niet te onderschatten, je weg zoeken en nieuwe zekerheden vinden is niet evident. Steffen is beroepsmatig helemaal gelanceerd. Buiten Taaldokter is hij nu ook Tuindokter en Zwembaddokter. Hij combineert zijn schrijfwerk met het onderhoud van tuinen en zwembaden. Hij had het nodig om niet altijd binnen te zitten om te werken. De buitenlucht doet hem goed. En hij leert heel veel bij. Vanaf volgend schooljaar komt daar waarschijnlijk nog Engelse les geven bij. Hij mist natuurlijk net zoals ik zijn kameraden uit België. Ook de matchen van den Antwerp zou hij liever live zien dan op computer met traag internet. Maar dat weegt niet op tegen de dingen waar we hier van kunnen genieten. Ons gezinsleven is veel meer waard geworden. We doen veel meer dingen samen, wandelen, zwemmen, eten, knuffelen ... We beseffen allebei dat we elke dag moeten genieten van elkaar. Kinderen worden zo snel groot. En je leeft maar één keer! Met mijn gezondheid gaat het supergoed. Ik heb terug een leven. Van tijd tot tijd voel ik natuurlijk nog kleine remmingen van mijn fibromyalgie. Maar die zijn heel miniem. Mijn dagelijks leven wordt gevuld met het huishouden, naaiwerkjes, huiswerk maken met de kids en met Honey bezig zijn. Deze zomer is er natuurlijk geen huiswerk te doen, maar nu pest ik de kids met Nederlandse les. Spelling van het werkwoord voor Miel en algemene spelling voor Sam. En blij dat ze daarmee zijn... ;-) Algemeen kunnen we dus stellen dat dit eerste jaar goed verlopen is. We beginnen met veel plezier aan ons tweede jaar. We hebben nu ook alle seizoenen doorgemaakt en de natuur zien veranderen. We weten op dat vlak wat ons te wachten staat. Maar we zijn klaar voor veel nieuwe ervaringen en avonturen. Hasta luego, Lies
Op 11 april vierden we opnieuw een verjaardag. Miel werd op die dag 11 jaar. Het feest werd tijdig voorbereid: we deden een oproep om massaal kaartjes te sturen vanuit België en we planden een feest met de vrienden. Miel wou dit heel graag op het lokale voetbalveld, met ribbekes en chocoladetaart. Vrienden werden uitgenodigd en versiering werd uit de kast gehaald. Er was echter één beestje dat stevig roet in het eten kwam gooien. Op 9 april werd Miel ziek... Hij begon die nacht over te geven en kon niet naar school. Miel had het buikbeest van zijn zus overgekregen. Het feest op het voetbalveld moest verplaatst worden. Niet geannuleerd... dat mocht onder geen beding. Op 11 april was Miel dus ziek thuis. Ik kon hem geen feestmaal geven, geen groot feest... Hij was best teleurgesteld. 'Is dit nu jarig zijn, mama?' De 18 kaartjes vanuit België en zijn cadeau van ons (een Barcelonashirt en -sokken) maakte het een beetje goed. 's Anderendaags was hij helemaal terug genezen, maar zijn verjaardag was voorbij... Maar dat was buiten mama gerekend. Ik plande in het grote geheim met de hulp van twee vriendinnen (merci Corinne en Veronique) een lasagnafeest op maandag. Op deze bewuste maandag stuurde ik Miel met Steffen mee onder het mom van 'papa heeft je hulp nodig'. Het was immers paasvakantie. Ze verdwenen enkele uren uit huis en ik kon aan de slag. De lasagna werd bereid, de chocolademousse stond klaar, het terras werd feestelijk aangekleed, de gasten arriveerden en Steffen werd verwittigd dat ze konden terugkeren. Bij zijn aankomst werd heel luid 'surprise' geroepen en zijn gezicht sprak boekdelen: hij was helemaal verrast, gelukkig, maar ook onwennig. Miel is nooit fan geweest van verrassingen, maar deze kon hij wel plaatsen. Hij werd overladen met cadeautjes, smulde van de lasagna en genoot van alle aandacht. Hij verdiende het en het maakte zijn 'zieke' dag helemaal goed. Nu kon hij nog uitkijken naar een feestje met zijn vrienden op het voetbalveld twee weken later dan oospronkelijk gepland. Op 26 mei reden we met een bende jongens naar het voetbalveld. Francis en Elena zorgden voor overheerlijke costillas (ribbekes) en tarta de chocolate. Het was een hele namiddag van voetbalplezier, lekker eten, cadeautjes en genieten van de aandacht onder een stralende zon. Het was dan toch de perfecte afsluiter van zijn 11de verjaardag. Het was alleszins een verjaardag om nooit te vergeten. Met het verzamelde geld werd vorige week een pingpongtafel besteld bij Decathlon. Weer iets om naar uit te kijken, tot ze deze komen leveren... op Spaans ritme. ;-) Hasta luego, Lies
22 mei zal altijd een speciale dag blijven. Vorig jaar stapten Steffen en ik die dag in alle geheim in het huwelijksbootje. We hadden gedurende onze 14 jaar samen nooit de noodzaak gevoeld om een trouwboekje te ontvangen, maar door onze nakende verhuis naar Spanje kregen we toendertijd het advies om toch te huwen. Omwille van erfenis, bescherming van de kinderen en elkaar (wettelijk en financieel) besloten we het dan toch maar te doen, maar zonder al te veel poespas, op onze eigen manier. Het werd onze intieme dag, die toch heel speciaal aanvoelde. Nu, een jaar later, denk ik met veel liefde en plezier terug aan deze dag. Op dat jaar is er ook veel gebeurd. Het was een jaar van grote stappen, veel veranderingen, aanpassen en ontdekken. Het was vooral een jaar waarbij de spannendste rollercoaster ter wereld in het niets verdwijnt. Een lijst van woorden die voor altijd in mijn herinnering zitten als ik aan ons grote avontuur denk: inpakken, heel veel kartonnen dozen, camion laden, heel lange rit naar de zon, uitpakken, zweten, Spaans leren, bergen beklimmen (letterlijk en figuurlijk), zwemmen, integreren, tapas eten, nieuwe vrienden, taaldokter, Honey, Axarquia ontdekken, heel veel administratie, mañana, Viñuela, ... en ik vergeet er ongetwijfeld nog hopen. Na één jaar huwelijk en 11 maanden onder de Spaanse zon kan ik nu overtuigd zeggen dat dit avontuur een goede beslissing is geweest. Zoals in een eerdere post gezegd, waren de wintermaanden emotioneel zwaar, maar nu voelen we ons allevier meer en meer thuis en emotioneel stabieler. Ik blijf elke dag eindeloos dankbaar dat ik dit avontuur met de liefste man ter wereld mag beleven. Ik zou het met niemand anders willen... Te quiero mucho, mi amor! Lies x
We zijn nu 9 maanden onder de zon, tijd voor een evaluatie, me dunkt... We stellen het over het algemeen goed. Emigreren is geen lachertje, dat kan ik nu wel zeggen. Na de hele praktische rompslomp hebben we de laatste maanden ook emotioneel veel tijd nodig gehad om aan te passen. Eerst is er Sam. Zij doet het hier supergoed! Ze is gelukkig, ziet er zalig bruin uit, is ontspannen en geniet elke dag van het leven. Ze doet het goed op school, heeft Engelse en Spaanse vriendjes en spreekt vlot Spaans en Engels. Het is ongelooflijk hoe zij de hele aanpassing zonder problemen heeft doorgemaakt. Zij wil op dit moment in haar leven niet meer terug naar België. Dan is er Miel. Ook hij doet het heel goed, maar vecht al wat meer met zichzelf (en met ons ;-) ). Het doet het net als Sam heel goed op school. De meester staat versteld van zijn ongelooflijk verstand en is vol lof. Miel spreekt ook al heel goed Spaans en Engels en vindt er elke dag plezier in om zijn mama en papa te verbeteren. Sociaal verloopt het bij hem al net iets moeilijker. Hij blijft het moeilijk vinden om sociaal gedrag te interpreteren. In februari hebben we dan toch maar een gesprek gehad met de meester en de zorgjuf om de ASS van Miel te bespreken. Ze vielen natuurlijk uit de lucht, 'je ziet er niets aan', maar we hebben in ons beste Spaans geprobeerd uit te leggen hoe het brein van Miel werkt en wat hij nodig heeft om goed te functioneren. Ze hebben ons wel moeten beloven dat ze niets tegen Miel of de klas zouden zeggen over de ASS. En dat doen ze ook. Alle leerkrachten zijn op de hoogte gebracht tijdens een klassenraad en sindsdien is de rust precies een beetje weergekeerd. Soms loopt zijn emmertje nog over en moeten we brandjes blussen. Zoals Miel al jaren doet, laat hij zijn frustratie er thuis pas uit. Daarbij komt dat hij volgende maand 11 wordt en dat we toch wel wat pubergedrag beginnen te merken... Ach ja, dat hoort erbij, zeker, of we nu hier of in België waren geweest. Het belooft alleszins nog een pittige te worden als hij echt begint te puberen. Miel spreekt nog vaak over zijn vrienden in België en houdt contact met hen via Fortnite (een computergame). Hij zeurt al minder over terugkeren naar België, maar ik denk dat zijn hart nog een deeltje in België ligt. Steffen en ik zijn enorm trots op onze kinderen en we zijn blij dat ze de verhuis relatief goed doorgemaakt hebben. De afgelopen maanden waren echt een emotionele rollercoaster. We proberen ons hier thuis te voelen, een leven en een job op te bouwen, een vriendenkring te vormen... De Taaldokter begint nu echt goed te draaien en voor Steffen is het nog zoeken naar een goed werkritme. Het nadeel van zijn job is dat hij niet gewoon van 9 to 5 kan werken. Er zijn deadlines aan verbonden. Ik probeer hem alleszins te helpen waar kan. Maar ook dat is nog een zoektocht. Ik heb veel tijd om na te denken en te mijmeren en dat is niet altijd zo goed. Ik mis mijn vriendinnen en collega's enorm. Hier zijn er natuurlijk ook veel mensen om mee te praten, maar mijn Spaans is momenteel nog te beperkt om tot een deftig gesprek te komen... Spaans spreken lukt al wel beter dan enkele maanden geleden, maar het blijft toch een gestotter en gestamel als ik iets moet zeggen. Ik begrijp nagenoeg alles wat de Spanjaarden zeggen (als ze niet te snel praten natuurlijk), maar kan niet veel terugzeggen. Ik schakel nu de kinderen in als ik iets wil zeggen. Dankzij mijn studies in Latijn en Grieks begrijp ik al wel goed hoe de Spaanse taal in elkaar zit. Ik studeer samen met de kinderen en lees samen met Sam eenvoudige Spaanse boekjes. Ik kijk naar Spaanse series op tv en luister naar Spaanse radio. Hopelijk gaat het zo elke dag beter en beter... Mijn pijn is de laatste twee maanden stilletjes terug opgeflakkerd, maar ik ben er zeker van dat dit door de aanpassing en de bijhorende stress is. Zoals reeds gezegd, emigreren is geen evidentie. Ik heb eindeloze bewondering voor al migranten die zonder huis, zonder vooruitzicht wegtrekken uit hun vertrouwde omgeving op zoek naar een betere toekomst. Wij zijn eigenlijk luxemigranten: wij hebben een woning, we spreken de taal een beetje, we hebben een job en we weten dat we ooit terug kunnen keren als we willen. Maar toch vraagt emigreren zo'n grote emotionele aanpassing. Je laat alles achter... Er gaat geen dag voorbij of ik vraag me af of we wel de goede beslissing hebben genomen. Al goed dat Steffen heel gerust is in onze beslissing en me kan geruststellen. Als ik dan buiten kan gaan en kan genieten van de zon, van de natuur en van de omgeving, dan verdwijnt die twijfel wel een beetje. Enkele weken geleden meldden An en Raf ons ook dat ze terug naar België gingen. Ze zijn hier nu 5 jaar en kwamen op een punt waarop ze een beslissing moesten nemen. Ze hadden plannen om hier te bouwen en hadden beiden een job opgestart, maar namen uiteindelijk toch de beslissing om terug te keren. Toen ze ons deze boodschap gaven, was ik er echt niet goed van. We gaan hen missen, maar ik weet dat we onze plan ook wel alleen kunnen trekken. Het was eerder het idee van 'staat ons dit ook te wachten?' Gaan wij ook enkele jaren zoeken en proberen om onze weg hier te vinden en uiteindelijk terugkeren om dan waarschijnlijk terug pijn te voelen? Ik mag hier ook niet teveel over nadenken, maar het maakt me wel wat bang. Onlangs praatte ik nog over emigreren met een Engelse papa van de voetbal van Miel en hij zei me dat emigreren zoals wij het doen eigenlijk een uitzonderlijke kans is. Je breidt je kennis uit, je leert nieuwe culturen kennen, je leert nieuwe talen... en als het niet zou lukken, kan je alleen maar dankbaar zijn dat je het toch hebt kunnen doen. Je leeft uiteindelijk maar 1 keer. Hasta luego, Lies!
Van 17 tot 21 januari was het aan Sam en mij om terug te vliegen naar België. De jongens deden dit in december, nu was het aan de meisjes. Sam wilde heel graag naar haar beste vriendinnetje, een goede stimulans om aan haar vliegangst te werken. De stress steeg al enkele dagen voordien. Maar we zouden het kunnen, GIRLPOWER. Alles werd ingepakt, voorbereid en we waren er klaar voor. Steffen en Miel brachten ons naar de luchthaven en ons avontuur kon beginnen. De weg zoeken op de luchthaven, de veiligheidscheck doorstaan, Sam kalmeren, zien dat we niet verloren lopen... een intensief begin van onze reis. Om 10u10 stegen we op en om 12u45 stonden we aan de grond in België. Hagel en regen verwelkomden ons. Pake pikte ons op op de luchthaven. Een auto huren was spijtig genoeg voor ons niet mogelijk omdat ik geen mastercard heb op mijn naam. We gingen onze plan trekken met veel lieve mensen om ons te vervoeren en in hoogste nood een taxi. Met Pake reden we naar Deurne voor een kort bezoek aan Mutti en de Lammergierstraat (ouderlijk huis Steffen), vandaar gingen we naar Schoten, naar het gemeentehuis, om mijn paspoort in orde te brengen. Dit verliep vlot en in Schoten stond Tine, mijn lieve collega en heel dierbare vriendin, ons op te wachten. Bij haar en haar gezin waren we twee nachten te gast. We sliepen er donderdag en vrijdag. Vrijdag was ook een goed gevulde dag. Op aanraden van de jongens hadden wij onze planning niet zo vol gestopt als zij, maar toch... het was heel vermoeiend. Eerst een blij weerzien met meter Santhy die met ons naar de bank en opnieuw naar het gemeentehuis reed, maar waarmee we ook gingen lunchen in Bar Lief. Daarna zijn we gaan shoppen met Tine in Brasschaat om aansluitend op bezoek te gaan in het college. Eerst zochten we de vriendinnetjes van Sam op. Die waren heel blij om haar terug te zien en pas dan viel het me op hoe bruin Sam wel is. Een glunderende bruine snoet naast vele blije witte snoeten. Daarna zag ik heel veel van mijn collega's terug op de nieuwjaarsreceptie. Fijn weerzien! De dag sloten we opnieuw af ten huize Heimann-Sevenhans. Voor het eerst in heel lange tijd kwam Sam zelf vragen om te gaan slapen. Ze was uitgeput en we waren nog maar halfweg ons bezoek aan België. Op zaterdag bracht Tine ons naar Schoten voor het lang verwachte weerzien met Lena (en Sophie, Gunter en Lien). We mochten een nachtje gaan logeren in ons oude huis in de Hyacintenlaan. Fijn om te zien hoe zorgzaam Sophie en Gunter ermee omgaan. Het voelde vertrouwd aan maar toch niet meer van ons. De zaterdag werd verder gevuld met een bezoek aan de winkels in de Paalstraat (ook Stoffe en Koffe ;-) ), kijken naar een korfbalmatch van Lena, veel oude bekenden tegenkomen en een etentje met Kim en Katrien (voor mij dan toch, Sam kreeg ik niet weg van Lena). Nog meer moe dan de dagen voordien, maar zeker voldaan sliepen we allebei als een roosje. Op zondag speelde Sam met Lena en koesterde elke minuut die ze met haar beste vriendinnetje mocht doorbrengen. Ik mocht gaan lunchen bij Ann, Jan, Noor, Liv, Kaat en Len, het beste vriendje van Miel. Fijn weerzien alweer en fijn gebabbeld. Onze zondag werd afgesloten met een frietjesmaaltijd bij Karin, onze lieve buurvrouw, op wie we altijd konden rekenen en waar we onze laatste nacht mochten doorbrengen. We zagen daar ook alle andere buren terug, het gezin De Vos, het gezin Vandenbosch, het gezin Bosmans. Ook daar vertelde ik hetzelfde verhaal dat ik dat weekend al zo vaak had verteld, hoe we het stelden, hoe het gaat met de kinderen op school, hoe het met mijn gezondheid is ... Die zondag probeerde ik Sam na een moeilijk afscheid van Lena op tijd in bed te krijgen en vervolgens alles in onze koffertjes te puzzelen. Nu echt wel aan het einde van onze krachten keken we stilaan terug uit om opnieuw thuis te zijn. Karin bracht ons maandagmorgen om half 7 naar de luchthaven. Om 8u stegen we terug op naar de zon (die we zagen opkomen boven de wolken) en om 11u kon ik Steffen terug knuffelen. Sam heeft ons weekend heel goed doorstaan, ze was natuurlijk ook uitgeput maar genoot. Bij onze aankomst in België zei ze me 'mama, als ik je nu een geheim wil vertellen, doe ik dat in het Spaans' en als we bij onze terugkeer op de luchthaven in Malaga rondliepen zei ze 'en nu terug geheimen in het Nederlands vertellen hé'. Ook bij het uitstappen in België kregen we de groet van de stewards 'veilig thuis' en bij terugkeer in Malaga 'fijn verblijf'. Mijn schrandere meid merkte onmiddellijk op dat dit toch niet klopte... Enkele dagen na terugkeer vertelde ze me ook dat ze het Spaans spreken zo had gemist en dat ze heel blij was om terug Spaans en Engels te praten met haar vriendjes. Goed bezig, toch, mijn flinke meid! Het was een intens weekend, heel emotioneel, veel te vertellen, veel te zien, veel te voelen. Blij om mensen weer te zien, maar ook droevig als we terug afscheid moesten nemen. We werden overal heel hartelijk ontvangen en in de watten gelegd. Het was heel vermoeiend, niet alleen door alle dingen die we gingen doen, maar ook door de stroom van emoties. Voor mij was het vooral ook afwachten of en wanneer de pijn zou terugkomen. Op donderdag en vrijdag was het nog te doen, op zaterdag sloeg ze genadeloos toe. De koude en het vocht zaten snel terug in mijn spieren. Het voelde dan ook heel goed om terug de warme zon op mijn schouders te voelen. De dagen na onze reis moest ik echt bekomen, rusten. En dat maakt zo'n bezoek heel dubbel. Je wil heel graag je vrienden en familie terugzien, maar je weet dat dat veel energie gaat vragen. Je zou eigenlijk het beste van twee werelden willen, alle lieve vrienden uit België in een land waar de zon je kan genezen. Maar dat is voorlopig niet haalbaar. Ik laad nu mijn batterijen terug op en wie weet zien we elkaar binnen enkele maanden weer... Hasta luego, Lies!
We zijn vandaag 1 februari en eindelijk vind ik tijd om een verslag te schrijven over onze eerste Kerst en Nieuw in Spanje. Het was een erg vreemde ervaring en wel om twee redenen. 1) december en januari waren twee mooie weermaanden. Sinds eind november kregen we geen regen meer en was het elke dag stralende zon aan een helderblauwe hemel. De temperaturen schommelden, maar meestal konden we in een t-shirt buiten. Dit klopt niet met het gevoel dat we de afgelopen jaren in België hadden. December en januari zijn koud en nat, de tijd om gezellig binnen voor de kachel te kruipen. Daar past dan natuurlijk ook de kerstboom bij, bij die gezelligheid. Ook hier in Spanje zetten we de kerstboom, maar we hadden er minder geniet van dan in België. Het voelde erg vreemd aan als je binnen wandelde in een topje en je ziet een kerstboom staan. Dat klopt niet... alle ja, we zullen er gewoon nog moeten aan wennen. Want de Spanjaarden zetten ook wel allemaal een kerstboom. Het past dus wel in de Spaanse kerstgewoonten. 2) Kerst en Nieuw vierden we de afgelopen jaren vooral met vrienden en een beetje familie. Voor het eerst zouden we dit alleen met ons vieren doen. Ik zorgde wel voor cadeaus en voor lekker eten, maar het voelde vreemd aan om dit niet te kunnen delen met iemand. Het kerstdiner en de cadeaus kregen plots minder waarde. De Spanjaarden vieren beide feesten in familiekring en zowel op kerstavond, kerstdag als Nieuwjaar was het doodstil op de straten. Ze kruipen met z'n allen in hun feestelijk aangeklede garage en vieren daar met heel veel eten en cadeaus. De feestdagen worden hier uitbundig, maar binnenshuis gevierd. We deelden naar jaarlijkse gewoonte ook kerstkaartjes uit aan onze nieuwe Spaanse en Britse vrienden en kennissen, maar kregen alleen van onze Britse vrienden post terug. De Spanjaarden keken raar op van een kaartje in hun brievenbus. Kerstwensen geef je persoonlijk, niet met een kaartje. Nu, wij sturen geen kaartjes om er eentje terug te krijgen, maar zo leerden we toch weer iets bij over nieuwe gewoonten. Ook onze Belgische vrienden waren allemaal niet in de buurt wegens een bezoek aan België. Dat allemaal samen gaf ons toch een vrij eenzaam gevoel.
Op 5 januari werden de kerstdagen hier in Spanje afgesloten met het feest van de Driekoningen. Dit feest is te vergelijken met ons Sinterklaasfeest. Voor onze kinderen was de Sint op 6 december nog wel langsgeweest, maar de Spaanse kinderen kennen dit feest niet. Zij geloven dat op de avond van 5 januari de drie koningen langskomen en speelgoed brengen. Deze dagen staan dan ook volledig in het teken van de kinderen. Kinderen worden sowieso al op handen gedragen in Spanje en dat werd heel duidelijk op 5 januari. De dag begon met springkastelen en taart rond het middaguur. Alle kinderen mochten zich komen amuseren. En ja, ook het schuimkanon stond er. Daarna was het rond 19u verzamelen om de stoet van de driekoningen te volgen. Hier in Viñuela is deze stoet erg klein, maar in steden zoals Velez-Malaga en Torre del Mar zijn die heel groots. We kregen drie koningen gepresenteerd op een kar, die heel veel snoep en kleine cadeautjes smeten. In de grote steden zijn dat ellelange stoeten met mooi verklede artiesten, met natuurlijk drie koningen en met heel veel show. Maar dat zullen we volgend jaar zelf gaan ontdekken. We wilden dit jaar de lokale gewoonten leren kennen, allemaal om onze integratie te bespoedigen. Zo volgden we dus de stoet tot aan de guadalinfo (soort van cultureel centrum) waar de kinderen op de schoot van de driekoningen mochten gaan zitten en een cadeau kregen, een Spaans prentenboek. Rond 20u30 waren we terug thuis. De driekoningen kwamen 's nachts natuurlijk niet meer langs. We hadden de Sint al over de vloer gehad... En zo sloten we onze kerstvakantie en de eerste eindejaarsfeesten in Spanje af, met een extra dag vakantie op maandag.
En zo leerden we de cultuur van ons nieuwe thuisland alweer een beetje beter kennen. We probeerden te genieten, het gewoon over ons te laten komen. Het gevoel van eenzaamheid zal met de jaren wel verdwijnen. Het feit dat we bompa Miel en oma Ingrid moeten missen maakt het er niet gemakkelijker op natuurlijk. Nu, een maand later, kijken we uit naar de lente, de amandelbomen staan prachtig in bloei, de vogels fluiten en de zon schijnt veel, heel veel. Hasta luego, Lies!
Waarom wachten om goede voornemens waar te maken? Tot
hiertoe heeft mijn liefste Lies de blog met ons Spanje-verhaal alleen voor haar
rekening genomen, maar het relaas van de trip naar België die Miel en ik twee
weken geleden ondernomen hebben, dat is
toch een uitgelezen kans om me zelf eens aan een verslagje te wagen en ideaal om op deze blog het oude jaar uit te wuiven. Fasten
seatbelts!
Als volger van deze blog weet je natuurlijk al dat wij naar Spanje
verhuisden, omdat Lies dankzij de zon en het droge klimaat weer zichzelf zou
kunnen zijn, (quasi) zonder spier- en gewrichtspijnen en de daarmee gepaarde
vermoeidheid. Dat maakt dat we als gezin weer samen dingen kunnen doen.Natuurlijk zijn we alle vier nog volop bezig
hier ons persoonlijke plekje te vinden. Volgens mij vindt onze jongste telg Sam
hier al het best haar draai. Ze heeft dan ook een dot van een juf op school en
maakt relatief makkelijk vriendinnetjes. Lies heeft de immense berg administratief
papierwerk voor haar rekening genomen, maar nu die grotendeels overwonnen is,
steekt de nood aan een bezigheid naast het huishouden de kop op. Zelf heb ik
het druk gehad met de heropstart van De Taaldokter en vond ik kameraden bij
mijn nieuwe voetbalclub. Al pikt het wel dat ik omwille van een opeenstapeling
van blessures niet kan meespelen. Een frustratie die ik niet had ingecalculeerd
en waar ik me nog over moet zetten ...
Terwijl ik hier op het terras in het zonnetje aan het typen
ben, gaat de bel. Lies en de kinderen zijn met Honey gaan wandelen. Kunnen die
de sleutel niet gebruiken? Nu moet deze mankepoot alle trappen op! Ow nee! Het
is Olivia, de buurvrouw, die sinaasappels brengt. Eerder vandaag bracht ze al
eieren, en als er een zakje mangos of avocados aan de voordeur hangt, dan
weten we dat zij gepasseerd is. Geen idee waaraan we dat verdienen, maar het
illustreert wel hoe wij hier als nieuwkomers door heel wat mensen in de armen
gesloten zijn, Spanjaarden, Engelsen, Belgen, zelfs een enkele Nederlander en
Duitser ...
Maar ik was dus bezig onze pogingen tot nestelen uit de
doeken te doen en Miel kwam nog niet aan de beurt. Voor hem verloopt het helaas
allemaal moeilijker. In de klas voelt hij zich niet thuis, noch bij de Spaanse
kinderen, noch bij de Britse. En met zijn leraar heeft hij het ook moeilijk:
Die begrijpt mij niet. Onlangs, op een lange rit op weg naar een van zijn
voetbalwedstrijden, vroeg hij: Papa, hoe was dat met jou vroeger? Had jij
vrienden op school? Ik had vroeger op Bloemendaal wel vrienden, maar daar was
de leerstof saai. Op de Tuimelaar was het interessanter, maar dat had ik geen
vrienden aan wie ik kon vertellen hoe ik mij voelde. Toen ik iets vertelde aan
een jongen van wie ik dacht dat hij een vriend was, vertelde hij het aan
iedereen en lachten ze me uit. Op Sint-Michiel in de Pi-klas was het vorig jaar
wel interessant en had ik wel vrienden. Maar hier heb ik alleen een paar
kindjes met wie ik kan spelen, maar ik vertel hen niks over wat ik voel. Lap,
het vaderhart breekt en de tranen worden bedwongen weliswaar met de grootste
moeite want je wil niet dat zoonlief dat ziet . Och, Miel, ik had ook elk
jaar een andere beste vriend en sommige jaren geen. Dat komt wel weer. Stiekem
hadden Lies en ik gehoopt dat hij dankzij de voetbalclub een beter contact zou
krijgen met zijn klasgenootjes, maar die vlieger ging niet op. De meeste
jongens zijn niet zo fanatiek (ze kunnen nog wat leren van de meisjes in de
ploeg), de trainer moet tijdens de wedstrijden twee teams op twee verschillende
terreinen tegelijk coachen, wat dus inhoudt dat hij enkel de wissels kan
begeleiden. Bovendien straalt het van het gros van de spelers af dat ouders
hier de gewoonte hebben hun kinderen met suikergoed te verwennen. Wat allemaal
samen maakt dat we Miel niet kunnen tegenspreken wanneer hij zegt: Ik ben hier
de beste van de ploeg en dat wil wat zeggen ... Vrolijk wordt hij er ondanks
zijn status als topschutter niet van.
Zo komt het dat we, veel vroeger dan verwacht, een vlucht
naar België boeken. Alleen voor Miel en zijn papa, want de nieuwe
gezinssituatie met hond maakt dat een overtocht in full force vanaf nu een
kleine tour de force wordt. En laat ik van het ouderpaar nu net diegene zijn
die toch dat tikkeltje liever een avondje voetbal in het Bosuilstadion meepikt.
First things first: abonnementen vinden voor onze oude getrouwe Tribune 2, want
tickets zijn er daarvoor niet meer dit seizoen: volledig uitverkocht. Niet dat
een mens heimwee krijgt naar de tijden dat er tegen de Tubekes van deze wereld
plaats te over was. De eerste die ik erom vraag, heeft meteen twee abonnementen
te leen. Ik mag ze zelfs niet betalen. Dikke merci, Wim! Nu kunnen we vliegtickets
boeken en kan het telefoneren, mailen en WhatsAppen aan smsen doen de
Spaanse providers niet mee om af te spreken bij wie we wanneer langsgaan en
waar we overnachten. Naarmate het programma gevuld raakt, zien we af van het
oorspronkelijke plan om ons in de heimat met het openbaar te verplaatsen. Na
wat speurwerk vind ik voor amper 82 euro een klein Ford Katje ik ben me
bewust van het dubbele pleonasme. Daar kan een mens niet voor sukkelen!
Donderdag 13 december is het zo ver: vroeg uit de veren en
door de regen jawel naar de luchthaven. Een vreemd besef dat ons gezin voor
enkele dagen opgesplitst wordt, maar de express-parking is onverbiddelijk: geen
tijd voor tranen met tuiten. Miels geheugen loodst ons feilloos naar de
incheckbalie, alwaar mijn act als hulpeloze-papa-met-zoon-aan-de-hand ervoor
zorgt dat we de wachtrij mogen laten voor wat ze is en naar de VIP-balie mogen.
Daarna is het nog een poos wachten. Tijd genoeg om nog magnetische
flamencodanseressen te kopen voor al Miels onderdakverstrekkers. De koffie en
het verse fruitsap laten ons alvast weer wennen aan de Belgische prijzen. In de
slurf naar ons toestel merkt een Antwerpenaar op dat Miel niet naar school is
geweest. We verbeteren hem en zeggen dat hij niet naar school zal gaan: Wij
wonen hier en gaan vrienden bezoeken en voetbal zien. Antwerp, ik dacht de
jullie voetbal gingen zien. We laten de Wilrijk-supporter genieten van zijn
groene lachje. Tubeke en co liggen twee seizoenen achter ons. Even later zien
we allemáál groen: turbulentie en luchtzakken bij het opstijgen zijn zeldzaam
in Malaga, maar niet onbestaande.
Een dikke twee uur later zet de piloot ons toestel zonder
ook maar één huppeltje aan de grond. Met enkel handbagage kunnen Miel en ik
meteen ons autootje ophalen. Maar er zijn geen autootjes. Sorry, mijnheer,
kunt u met een automaat rijen? Met andere woorden, voor het geld van een Ka
rijden we de parking af met een vette Volvo V40! Helaas, Johnny-gewijs de
elleboog uit het raampje hangen is er niet bij. Dit is België en hier vriest
het. Onder een lekker waterzonnetje rijden we even langs de Koude Beek, een van
mijn laatste werven bij Natuurpunt, en halen dan in Borsbeek een smoske, want
dat kennen ze Spanje niet. En Miel maakt er een erezaak van om elke dag een
chocoladebroodje te bestellen. Hij is niet sterk in lichaamstaal en het lezen
van gezichtexpressie, maar zelfs hij kan er niet naast kijken:vader is in eenübertoegeeflijke bui. Mama geruststellen met
een berichtje of een telefoontje lukt niet. De Spaanse provider wil niet. Nooit
gedacht dat we onze eerste dag in België enkele uren zouden doorbrengen in het
voorgeborchte van de hel, ook bekend als het Wijnegem Shopping Center. Na drie
telecomwinkels hebben we eindelijk een prepaidkaart, kan moeder gerustgesteld
worden en kan onze trip echt van start!
Eerste stop, de ex-collegas van Natuurpunt met een bezoekje
verrassen. Uiteraard verbaasde gezichten bij Gert, Mark, Robin, Wannes en de
mannen, maar ook welgekomen warme soep. Miel en ik mogen zelfs de selfietroon
uittesten, die Robin voor de Warmste Week aan het carven is. Maar we moeten
voort: in Beveren wacht het avondeten bij Guido en Santhy en hun blokkende
bende van vier, waaronder oudste dochter en mijn petekind, Nomi. Op 1 januari
wordt ze achttien en ze ziet een trip naar Spanje, al dan niet met een
vriendin, wel zitten. Op vraag van Miel staan er echte frietjes op tafel. Mij
kan vooral het stoofvlees bekoren. Terwijl de kinderen een voor een naar bed
gaan, maken enkele Belgische bieren hun opwachting. Ik negeer mijn
pacifistische aard en maak ze met graagte soldaat. Het is gezellig en wordt
hoe naïef kon ik zijn om anders te verwachten laat.
Santhy heeft de vroege en ik hoor haar wekker
aflopen. Slapen is er niet meer bij, dus zal ik me ook niet overslapen. Maar
goed ook, want de wonderhanden van kraker Hans wachten op mij, achter de
Kennedytunnel en de gebruikelijke file op de Antwerpse Ring. Maar eerst nog
even ontbijt, met tegenover mij Noa die zijn mok met het logo van
Waasland-Beveren netjes in mijn vizier plaatst. Nu lachen we die geste nog weg
... Bij Hans gearriveerd nemen ruggenwervels en bekken onder zachte dwang weer
hun oorspronkelijke plaats in. De volgende patiënten moeten even wachten, want
Hans en ik zijn nog niet uitgepraat. In vervlogen marathontijden was ik altijd
blij wanneer hij me weer wedstrijdklaar kreeg, maar sinds we tijdens mijn
laatste bezoek voor de verhuis naar Spanje ontdekten dat we allebei onze papa
verloren door een later verdoezelde medische fout, durf ik van een zekere
band gewagen. De melancholie moet echter wijken voor administratieve
verplichtingen: op naar het gemeentehuis van Schoten voor een adreswijziging op
onze identiteitskaarten en naar de Post voor het inleveren van de Belgische
nummerplaat. Miel vraagt zich ondertussen luidop af hoe lang het zal duren voor
we een bekende tegen het lijf lopen. Aangezien we dan toch in de Paalstraat
vertoeven, gaan we op bevel van mama Lies braafjes naar de Hema voor sokken en
onderbroeken voor Miel. Ik dacht nochtans dat ze dat in Spanje ook hadden, maar
ik kan me vergissen. En zelfs in deze temperaturen zijn Miels woorden nog niet
koud, of we komen de eerste bekende tegen: buurvrouw, excuseer, ex-buurvrouw
Leen! Selfie! We hebben een hongertje en Miel wijst de weg naar de Panos, voor
een chocoladebroodje. Wanneer dat verorberd is, besluiten we alvast iets mee te
nemen voor de lunch. Smoskes, of wat had je gedacht? In afwachting van ons
bezoek aan Miels oude school besluiten we al eens door onze oude wijk te
rijden. Bij ons oude huisje merken we een nieuwe garagepoort op en nog enkele ingrepen.
We parkeren om alles eens van dichterbij te bekijken en zien dan dat buurman
Bram ons gespot heeft. Hij en Sofie zijn thuis en nodigen ons binnen uit. Toch
gek, toerist in de buurt waar je elke steen, elk tuintje en elke brievenbus
kent. We babbelen bij, het idee van een huizenruil passeert en we eten onze
smoskes. Dan is het hoog tijd voor Miels eerste grote bezoek! Maar dat is voor
deel twee van dit verslag!
Het is vandaag 19 december. 16 jaar geleden, rond deze tijd, vertrok mijn mama naar zee voor een weekend weg met haar vriendin. Ze keerde echter nooit terug naar huis. Op 23 december kregen we immers het nieuws dat ze een hartstilstand had gehad op de trein naar huis. Ze bleef nog 5 dagen vechten maar we moesten haar uiteindelijk om middernacht op 27 december laten gaan. Sindsdien zijn de feestdagen niet meer zo feestelijk, sindsdien laat ik mijn geliefden niet meer vertrekken zonder achter te blijven met een wrang gevoel. Ons mama was een kerstmens, huis versieren, lekker koken, mensen uitnodigen, veel cadeautjes voorzien... het hoorde er allemaal bij. Vooral de gezelligheid was het belangrijkste en is ook hetgeen ik me het beste kan herinneren. Sinds ze overleed, heb ik een heel dubbel gevoel rond Kerstmis. Ik wil mijn kinderen die gezelligheid ook bieden en tradities doorgeven. Tegelijkertijd maakt deze periode me enorm verdrietig, omdat het elk jaar een keiharde confrontatie is met wat en wie ik al 16 jaar moet missen: mijn mama, een gezellig familiegebeuren, feestjes plannen, lekker koken... De afgelopen jaren vluchtten we vaak naar de zee om zo te ontsnappen aan die confrontatie. Ook dit jaar valt het me enorm zwaar. In Spanje is het Kerstfeest nog meer een familiegebeuren dan in België. Alles is gesloten, zelfs de restaurants, iedereen kruipt binnen bij zijn familie. Daarbij komt dat het heel moeilijk is om in de kerstsfeer te komen door het mooie weer. Voor de eerste keer vieren we Kerstmis in een temperatuur van ongeveer 20 graden met een stralende zon. De kerstboom staat er wel en er liggen cadeautjes onder. Maar het blijft vreemd aanvoelen als je in je t-shirt binnenwandelt en de kerstboom ziet staan. We doen dus wel ons best, vooral voor de kinderen. We zullen misschien allemaal wel een traantje wegpinken als we jullie kerstfoto's zien passeren op facebook. En dan... vorig weekend vertrokken mijn twee jongens naar België voor 4 dagen. Ik gunde het hen, ik zou mijn plan wel trekken, Sam en ik gingen er een leuk weekend van maken. Op donderdag brachten we hen naar de luchthaven en mijn hart brak. En het bleef bloeden tot ik mijn twee jongens terug bij mij had. Ik miste hen, ongelooflijk! Ik maakte me niet echt zorgen, ik miste hen gewoon. Ik huilde, ik knuffelde Sam en Honey, ik slikte tranen weg. En dat is ook nog een overblijfsel van het overlijden van mijn mama. Ik moest heel lange tijd, elke keer Steffen vertrok, zeggen dat hij voorzichtig moest zijn. En een kus/knuffel moest ook. Stel dat hij niet meer zou terugkeren. Sinds we in Spanje wonen, zijn we nooit langer dan enkele uren uit elkaar geweest en nu voor het eerst sinds onze verhuis, gingen twee van mijn dierbaarste schatten met het vliegtuig weg. Ik besefte het pas later dat het door het overlijden van mama was dat ik het zo moeilijk had. Wat als ze niet zouden terugkeren? Gelukkig zijn ze terug. Oma Grid waakt over ons als een ster, samen met bompa Miel. We vertellen vaak aan de kinderen over hen zodat zij hen toch ook een beetje kennen. Ze leven ook allebei verder. Dat zie ik als ik mijn kinderen zie en als ik zelf in de spiegel zie. Kerst zal dus nooit meer happy Christmas time zijn, maar we doen ons best! Hasta luego, Lies!
Op 11 april vierden we opnieuw een verjaardag. Miel werd op die dag 11 jaar. Het feest werd tijdig voorbereid: we deden een oproep om massaal kaartjes te sturen vanuit België en we planden een feest met de vrienden. Miel wou dit heel graag op het lokale voetbalveld, met ribbekes en chocoladetaart. Vrienden werden uitgenodigd en versiering werd uit de kast gehaald. Er was echter één beestje dat stevig roet in het eten kwam gooien. Op 9 april werd Miel ziek... Hij begon die nacht over te geven en kon niet naar school. Miel had het buikbeest van zijn zus overgekregen. Het feest op het voetbalveld moest verplaatst worden. Niet geannuleerd... dat mocht onder geen beding. Op 11 april was Miel dus ziek thuis. Ik kon hem geen feestmaal geven, geen groot feest... Hij was best teleurgesteld. 'Is dit nu jarig zijn, mama?' 
De 18 kaartjes vanuit België en zijn cadeau van ons (een Barcelonashirt en -sokken) maakte het een beetje goed. 's Anderendaags was hij helemaal terug genezen, maar zijn verjaardag was voorbij... Maar dat was buiten mama gerekend. Ik plande in het grote geheim met de hulp van twee vriendinnen (merci Corinne en Veronique) een lasagnafeest op maandag. Op deze bewuste maandag stuurde ik Miel met Steffen mee onder het mom van 'papa heeft je hulp nodig'. Het was immers paasvakantie. Ze verdwenen enkele uren uit huis en ik kon aan de slag. De lasagna werd bereid, de chocolademousse stond klaar, het terras werd feestelijk aangekleed, de gasten arriveerden en Steffen werd verwittigd dat ze konden terugkeren. Bij zijn aankomst werd heel luid 'surprise' geroepen en zijn gezicht sprak boekdelen: hij was helemaal verrast, gelukkig, maar ook onwennig. Miel is nooit fan geweest van verrassingen, maar deze kon hij wel plaatsen. Hij werd overladen met cadeautjes, smulde van de lasagna en genoot van alle aandacht. Hij verdiende het en het maakte zijn 'zieke' dag helemaal goed. Nu kon hij nog uitkijken naar een feestje met zijn vrienden op het voetbalveld twee weken later dan oospronkelijk gepland. Op 26 mei reden we met een bende jongens naar het voetbalveld. Francis en Elena zorgden voor overheerlijke costillas (ribbekes) en tarta de chocolate. Het was een hele namiddag van voetbalplezier, lekker eten, cadeautjes en genieten van de aandacht onder een stralende zon. Het was dan toch de perfecte afsluiter van zijn 11de verjaardag. Het was alleszins een verjaardag om nooit te vergeten. Met het verzamelde geld werd vorige week een pingpongtafel besteld bij Decathlon. Weer iets om naar uit te kijken, tot ze deze komen leveren... op Spaans ritme. ;-) Hasta luego, Lies
22 mei zal altijd een speciale dag blijven. Vorig jaar stapten Steffen en ik die dag in alle geheim in het huwelijksbootje. We hadden gedurende onze 14 jaar samen nooit de noodzaak gevoeld om een trouwboekje te ontvangen, maar door onze nakende verhuis naar Spanje kregen we toendertijd het advies om toch te huwen. Omwille van erfenis, bescherming van de kinderen en elkaar (wettelijk en financieel) besloten we het dan toch maar te doen, maar zonder al te veel poespas, op onze eigen manier. Het werd onze intieme dag, die toch heel speciaal aanvoelde. Nu, een jaar later, denk ik met veel liefde en plezier terug aan deze dag. Op dat jaar is er ook veel gebeurd. Het was een jaar van grote stappen, veel veranderingen, aanpassen en ontdekken. Het was vooral een jaar waarbij de spannendste rollercoaster ter wereld in het niets verdwijnt. Een lijst van woorden die voor altijd in mijn herinnering zitten als ik aan ons grote avontuur denk: inpakken, heel veel kartonnen dozen, camion laden, heel lange rit naar de zon, uitpakken, zweten, Spaans leren, bergen beklimmen (letterlijk en figuurlijk), zwemmen, integreren, tapas eten, nieuwe vrienden, taaldokter, Honey, Axarquia ontdekken, heel veel administratie, mañana, Viñuela, ... en ik vergeet er ongetwijfeld nog hopen. Na één jaar huwelijk en 11 maanden onder de Spaanse zon kan ik nu overtuigd zeggen dat dit avontuur een goede beslissing is geweest. Zoals in een eerdere post gezegd, waren de wintermaanden emotioneel zwaar, maar nu voelen we ons allevier meer en meer thuis en emotioneel stabieler. Ik blijf elke dag eindeloos dankbaar dat ik dit avontuur met de liefste man ter wereld mag beleven. Ik zou het met niemand anders willen... Te quiero mucho, mi amor! Lies x
