Dag 9. In mijn hoofd de laatste dag van onze vakantie. Want morgen is het enkel rijden. Bij de laatste dag hoorde natuurlijk ook een hoogtepunt. Voor dit hoogtepunt moesten we wel om 6 uur opstaan. Voor 1 keer moesten mama en papa geen opdracht oplossen, maar een filmpje bekijken. In het filmpje legden Céline en ik uit wat we vandaag gingen doen. Paragliden!  Ze wisten niet wat dit was, maar de schrik was toch al in moeders ogen te zien. We vertelden hen dat je met een parachute van een berg moest springen. Het feestje was meteen gedaan, want mama zei resoluut nee! Daar stonden we dan. Van een hoogtepunt naar een anticlimax. Ik zweeg wijselijk, want na 21 jaar wist ik dat ze wel zou plooien. We vertrokken richting Cavalese en het was ijzig stil in de auto. Maar moeder haar bovenkamer was overuren aan het draaien en opeens kreeg ik een kruisverhoor voorgeschoteld. Ze was er dus toch serieus over aan het nadenken. Na een kleine trektocht door de bergen begaf de auto het weer. We moesten stoppen langs de kant en papa probeerde het probleem op te lossen. Opeens was mama verdwenen. Ze kreeg het effe niet meer geregeld want ze was letterlijk een “schrikschijtje” leggen in het bos. Nadat alle behoeftes voltooid waren, vertrokken we terug richting Cermis. Een berg in Cavalese waar ons avontuur zich zou afspelen. Eenmaal aangekomen stonden 2 mannen ons op te wachten met grote zakken. Met hen hadden we dus afgesproken. Na een korte kennismaking zijn we richting de top van de berg vertrokken met de befaamde bolletjeslift. Na de bolletjeslift volgde de stoeltjeslift. Ik voelde me even terug in het skiwereldje. Wat voelde dit goed! Heerlijk rustig, zonneke op mene bol en een prachtig uitzicht! Eenmaal boven was het moneytime. De parachutisten legden hun materiaal uit en mama en Céline waren verdacht stil. Ik rook een verdacht geurtje, maar dit was bij nader inzien gelukkig van de paarden die er aan het grazen waren. De 2 mannen vroegen ons wie eerst wilden. Papa en ik offerden ons op en we kregen een paar korte instructies. Papa al iets meer als mij, want mijn maat kon geen woord Engels. Het enige wat hij me kon zeggen was dat ik moest blijven lopen. Na het startsignaal deed ik dit dan ook. En voor ik het wist was ik zo vrij als een vogeltje! Wat een fantastisch gevoel en een overdreven mooi uitzicht. De parachutist vroeg me zelfs als ik wou sturen. Ik zei natuurlijk geen nee! En na nog wat acrobatische kunstjes zat de vlucht er op. Papa en ik mochten niet meer mee naar boven en wachten geduldig tot we onze 2 prijsduiven zagen vliegen. Na een klein uur was het zo ver! En ja… We zagen het goed! Mama was er ook bij! Uiteindelijk stonden we alle 4 terug veilig met onze voetjes op de grond. Mama vond het zo plezant dat ze het zelfs nog eens wou doen! Voor haar was het toch wel de vakantie van de overwinningen. Chapeau zou ik zeggen! We zijn nadien nog even iets gaan eten in de stad, waar papa zijn heldenrol weer onder het stof mocht uithalen. Ik had per ongeluk een SD-kaartje laten vallen waar de foto’s van Céline haar vlucht op stonden. Juist tussen een spleet van het terras in. Na veel wroeten kreeg papa het kaartje terug te pakken. Na het middagmaal vertrokken we richting ons geliefde “Erica”. Wat hadden we ze gemist. We kwamen aan en werden direct vriendelijk ontvangen. We hebben iets gedronken en mochten er gaan zwemmen. Wat voelde het goed om terug te zijn! Na dit zéér leuke intermezzo zijn we nog even iets gaan eten en vertrokken richting onze slaapplaats. Een klein leuk hotelletje met zeer vriendelijke uitbaters. Zoals jullie kunnen lezen had papa zijn dagelijkse behoefte nog niet gehad. En dit hadden we weer geweten. We hebben LETTERLIJK 3 kwartier rondgereden voor een ijs. Maar toen heeft hij het er ook van genomen. Padre dacht… Dit is de laatste dag dat het kan, dan ga ik maar in 2 gelateria’s 2 ijsjes eten. Nadat het dessert op was, zijn we terug vertrokken naar het hotel en rustig gaan slapen. Want morgen kennen we allemaal onze eindbestemming. Kreyel. Een zeer mooi boerengat op zo’n kleine 1000km van hier. Ik wil jullie allemaal bedanken om deze blog te lezen en misschien tot een volgende vakantie. Ciao tutti e grazi! xxx

24-07-2016 om 22:46 geschreven door Steff  

Dag 8. De enige die vandaag moest werken, was de auto. We begonnen met een serieus uitgebreid ontbijt aan de dag. Na heerlijk gegeten te hebben moesten we alles van de kamer halen. Er moest namelijk om 10 uur uitgecheckt worden. Hierna zijn we nog even lekker gaan bakken en braden op het strand om vervolgens te vertrekken naar onze volgende bestemming. Verona! De stad van Romeo en Julia, de stad van de liefde. Mama nam dit vrij letterlijk, ze kroop boven op papa. Ik denk dat ze zich verveelde omdat we vandaag geen klokkentoren zijn beklommen. Dus dacht ze waarschijnlijk aan een andere klokkentoren. Céline en ik fronsten de wenkbrauwen, maar gelukkig struikelde ze gewoon op bed. Toch iets spannends meegemaakt vandaag! Want over het huis van Romeo en het balkon van Julia waren we snel uitgepraat. Heel erg mooi, maar ik had er eerlijk gezegd meer van verwacht. Waar ik nooit meer zal van verwachten, is van de pizza die ik vandaag gegeten heb. Een knap staaltje kookwerk moet ik zeggen! Nooit heb ik zo een lekkere pizza gegeten in mijn leven! Deze zal ik dan ook niet snel vergeten. Na nog even rondgewandeld te hebben in de stad en een ijsje gegeten te hebben, vertrokken we terug huiswaarts. Het is morgen vroeg dag. Om 6 uur staat te wekker voor een onvergetelijk slot van deze reis dat ons nog hoger brengt dan onze stoutste dromen! Slaap lekker iedereen! Grazie e ci vediamo domani per la finale! Ciao xxx

20-07-2016 om 07:07 geschreven door Steff  

Dag 7. Op de 7^de dag rustte hij. En dat deden we dan ook! We begonnen de dag op een heerlijk pleintje in Gubbio met een prachtig zicht op de stad en zijn omliggende natuur. We hebben rustig ontbeten. Dit deed eens goed, geen haast! Na een moeilijke opdracht voltooid te hebben konden we vertrekken richting Rimini. Voor degenen die deze plaats niet kennen. Zon, zee, strand en winkeltjes. Alles dus waar mama al een hele week voor aan het pleiten was. En gelukkig dat ze er uit zag! Na een rit van 160km kwamen we aan, kregen onze sleutel en mochten naar de kamer. Een kamer met zicht op zee. Meer moesten we niet hebben! Eerst even iets eten en ons insmeren om dan richting mare te vertrekken. Het water was lekker warm, net zoals de zon, die enkelen van ons in slaap wiegden. (zie foto) Ik haalde mijn DJ-kunsten weer boven en probeerde mijn mond te spoelen met een paar heerlijke frisse pinten. Eenmaal de zon stilletjes onder begon te gaan zijn we teruggekeerd naar het hotel. We hebben ons opgefrist en zijn richting de winkelstraat gewandeld. We namen voor de verandering eens een andere antipasti. Meloen met parmaham. Deze was erg lekker en kort daarop volgde onze hoofdgerechten. Nu we toch aan de zee zaten, moesten we het ook op ons bord hebben. Een lekkere pasta met zeedieren. Als afsluiter namen we enkele Italiaanse desserts. Na het eten veerde recht en wij volgden als kleine kuikentjes moeder gans op zoek naar winkeltjes. Ik moet zeggen… Hadden we 1 winkeltje gedaan was het ook goed geweest. In iedere winkel verkochten ze hetzelfde. Maar ok, we wilden moeder natuurlijk ook eens een pleziertje doen! De dagelijkse Gelati kwam er natuurlijk ook aan te pas en uiteindelijk gingen we terug huiswaarts. Ik heb samen met Céline nog een hele tijd op het terras gezeten en dit blogbericht afgerond met een fantastisch zicht op de zee. Zoals jullie kunnen lezen was het echt een rustdag en is er niet veel speciaals gebeurd. Morgen wordt ongeveer van hetzelfde met nog een rit van 250 km erbij. bella giornata di domani e dormire bene! Ciao tutti xxx

19-07-2016 om 18:51 geschreven door Steff  

Dag 6. Het begint te korten. Een reden te meer om nog meer te genieten dan voorheen! Dat deden we dan ook met het ontbijt in Striano. Anna had de tafel gedekt op haar prachtige balkon met een heumels uitzicht op de Vesuvius. Ze had zelfs zelfgemaakte citroentaart gemaakt. We vonden hem zo lekker, dat ik het recept mee naar huis kreeg. Na veel zwoegen en zweten kwamen mama en papa achter onze bestemming van de dag. Assissi. We zouden een tussenstop maken in Orvieto om bij te tanken. In totaal een rit van zo’n 450km. Toen de auto weer eens even moest rusten, was hét moment van de vakantie aangebroken voor mama. Zon! Eindelijk zon! Ze pakte dan ook een handdoek en zette zich midden op de straat bij een wegrestaurant. Papa was druk bezig met de auto. En toen hij eindelijk gereed was, konden we verder richting Orvieto. Een prachtig, klein stadje met een heerlijk uitzicht op Umbrië. Dit werd tevens ook de stop voor papa’s dagelijkse ijsje. Na een beetje getaffeld te hebben, vroeg ik mijn kroost me te volgen en onze weg verder te zetten naar Le Velette. Een plaatselijke wijnboer. We hadden hier een wijndegustatie geregeld en dat sprak ze wel aan! Papa was iets te enthousiast en brak pardoes zijn zonnebril van 20 jaar oud. Hij barste maar juist niet in tranen uit! :) De zeer vriendelijke mevrouw liet ons de wijnkelder zien en gaf ons zeer kort uitleg van een 10-tal wijnen. We mochten zelf kiezen welke we wilden proeven en hoeveel. Na een paar goede glazen gedronken te hebben werd het tijd om te kiezen. Niet ons sterkste vak zo blijkt. Ik ga niet zeggen dat het tot een gevecht kwam, maar een wereldoorlog was nu ook niet bepaald veraf. Neenee, grapje. Na wat wikken en wegen is de wijnboer zo’n goeie 15 flessen armer. Terug naar de orde van de dag. Kilometers vreten. Wij vertrokken naar Assissi. Nog zo’n 100km. Onderweg was de alcohol weer naar papa zijn kop gestegen en hij sloeg ineens een veldweg in. Iedereen verschrok zich een hoedje! Toen had ik het door. Hij wou punten scoren bij madre. We kwamen aan bij een meer. Een bijzonder mooie plaats waar het overdreven stil was. Met een zonnetje an 28 graden op onze bol, durfde papa en ik het aan om gaan te zwemmen. Het water was echt heerlijk! Céline en mama probeerden van de nodige zon gebruik te maken om een klein kleurtje op te doen. Na dik een uur ploeteren begonnen onze maagjes te knorren. We zijn teruggereden naar het mooie Orvieto om daar een hapje te eten en vervolgens door te trekken naar Assissi. Voor mij de gezelligste avond tot nu toe! Een mooie koer met heerlijk eten en lekkere wijn. We hebben met volle teugen genoten. Céline vond het zelfs zo lekker dat ze bijna haar bord op de grond gooide. Na het eten zijn we terug in de auto gestapt voor de laatste rechte lijn van de dag. Eenmaal aangekomen werd het pas écht een avontuur. Ik zal zeggen dat we de auto beter kunnen inwisselen voor een Fiat 500. Ik werd weer meegezogen door wat locals en liet mama, papa en Céline voor wat het was. Ik moest namelijk de sleutel gaan halen in een plaatselijk café. Na wat gissen kwamen we eindelijk op onze slaapplaats terecht. Het was al het wachten waard! Bekijk de foto’s maar eens! Morgen wordt een zeer leuke dag, waar iedereen naar uitgekeken heeft. Nu ga ik slapen, want mijn ogen vallen toe! Arrividerci Tutti! Ciao xxx

18-07-2016 om 09:54 geschreven door Steff  

Dag 5. We zitten op de helft. Ongelofelijk hoe snel de tijd vliegt. Vandaag was het Napels met zijn prachtige Pompeï dat al dik 2000 jaar op ons zit te wachten. Ik zit ook al dik 3 dagen te wachten op een lekkere koffie. Maar ik moet eerlijk zeggen: “3^de keer goede keer.” Ik kreeg een heerlijke koffie voorgeschoteld op het balkon terwijl ik in het gastenboek een recensie schreef voor Giulia. Mijn dag kon al niet meer stuk. Eenmaal het ontbijt achter onze kiezen was, vertrokken we meteen vanuit Rome naar Napels. Een rit van zo’n 240 km. Ik ben letterlijk heel de rit bezig geweest met het maken van een gidsverslag voor Pompeï. Wat een hoogdag moest worden, werd het ook! Er is niets mooiers dan de oude ruïne te mogen aanschouwen in zijn pracht en praal. Ik heb me dan ook uitgeleefd als een klein kind en de tijd van mijn leven gehad. De anderen vonden het geweldig en ik was blij! Toen we vertrokken uit Pompeï kon het zoeken pas écht beginnen. Het was moeilijk om je te oriënteren in Pompeï, maar Striano ging er anders ook los over! Onderweg stopte papa nog even voor een “kleine (10kg) meloen” bij een plaatselijke boer en zetten vervolgens onze weg door naar de B&B waar we vanavond zouden slapen. Onze elektronische snufjes lieten ons even in de steek en daar stonden we dan. Geen idee waar we waren! Ik ging hulp vragen aan een aantal locals. Papa stopte de wagen in het midden van de weg en de Italianen deden direct waar ze goed in zijn: toeteren. Mijn helpers konden enkel Italiaans en probeerden het mij met hand en tand uit te leggen waar ik moest zijn. Voor ik het wist stond er een volledige voetbalploeg mij te helpen. Ik keek achterom en onze auto was verdwenen. Daar stond ik dan… helemaal alleen tussen la squadra. Niemand is het gelukt om me te vertellen waar we naartoe moesten. Toen is er uit verveling toch maar een Italiaan in zijn auto gestapt en heeft ons onder escorte naar onze nieuwe B&B gebracht. Eenmaal aangekomen stond Anna ons op te wachten. Een échte Italiaanse mama. Ze gaf ons een rondleiding en we kwamen uit bij haar magnifieke terras. Typisch Italiaans met een prachtig uitzicht (en nu bedoel ik dus wel degelijk het uitzicht!). Ze gaf ons instructies om tot bij een van de beste restaurantjes van de stad te komen. Als je Italiaans spreekt dan toch –‘ WAT WAS ME DAT! Dit is toch wel de grappigste maaltijd die ik ooit gehad heb. De vriendelijke uitbaters verstonden amper Engels en de kaart was volledig Italiaans. Uitleg vragen was geen optie. Na alles met hand en tand uitgelegd te hebben, hadden we een poging tot bestelling gedaan. Mama en céline arrabiata, papa iets met scampi en ik… Ik had geen idee wat er voor mijn neus geschoteld ging worden haha! Papa en ik bestelden ook rode wijn en water. Er liep van alles mis. Geen lepel op tafel, geen brood, maar 1 glas voor wijn en water, peper en zout werden vervangen door zéér pikante olie,… Daar zaten we schoon. Wij lachten ons ziek en iedereen zat naar ons te kijken. Na toch redelijk goed gegeten te hebben vroegen ze ons als we nog een dessert wilden. Enkele misverstanden later stonden er 4 degustieven van het huis op tafel. Limoncello, iets van meloen, en die andere 2 weet ik al niet meer. Een zwarte en een bruine likeur. De 2 dames gingen natuurlijk weer plooien en daar zaten papa en ik met 4 stevige degustiefglazen. Ik kwam met het idee ze in 1 keer op te drinken. Ik gaf het goede voorbeeld en zette de eerste aan mijn hoofd. Papa verschrok maar moest van ons allen volgen. Na 1 glaasje op te hebben kreeg hij het al niet meer geregeld, maar zette toch door. Dit moest op beeld gezet worden. Een vader-zoon moment wat ik waarschijnlijk nooit van mijn leven meer zou meemaken. Zoeften met de paps! De rekening werd betaald en ik vergezelde mama en Céline naar buiten. Papa bleef achter. Hij was aan de praat geslagen met enkele Napolitanen. Na enkele pogingen hem daar weg te krijgen, volgde hij toch. Toen kwam het… Vaderlief moest en zou nog een ijsje hebben. We hebben de godganse stad afgelopen voor hem, maar geen ijs. Zo zie je maar… Schoenmaker, blijf bij je leest. Alcohol en Kurt Cleeren gaan toch niet echt samen! Na nog een lange avond boven op het terras gezeten te hebben ging ik lekker mijn beddeke in, in een overgrote kamer! Morgen staat er een lange rit voor de boeg met enkele lekkere versnaperingen tussendoor. Ti sento domani, signore e signori. Ciao! xx

17-07-2016 om 10:09 geschreven door Steff  

Dag 4 vandaag al. Wat gaat het toch allemaal snel als je je amuseert! Zoals gewoonlijk werd er een opdracht aan mama en papa gegeven. Dit keer moesten ze raden van welke stad de afgebeelde vlag was. Na enkele tips kwamen ze tot de oplossing: Rome! De plaats waar het enkele jaren geleden niet echt van een leien dakje liep. We gingen met ons allen ontbijten in een typisch Italiaanse koffiebar. We zullen zeggen dat ze hier lopen hoe ze rijden. Snel in en snel uit. Dit had ook wel degelijk zijn charmes! Iedereen wenste elkaar een goeiedag en vervolgde terug zijn eigen pad. Juist als wij. Na het ontbijt vertrokken we richting Siena. 1 van mijn hoogtepunten van de reis. Niet heel erg toeristisch, weinig te bezichtigen, maar wel prachtig! Eenmaal aangekomen op het plein, was het eerste wat mama opviel de hoge toren. Ze kreeg het Italiaans benauwd maar ging de uitdaging toch weer aan. Een kolos van 102 meter die beklommen moest worden. We moesten een uurtje wachten op onze tickets en wandelden wat rond in het mooie stadje. Ik wist nog een TOP-pizzeria liggen van 3 jaar geleden en we bestelden er een lekkere versnapering. Toen deze naar binnen gespeeld was, hadden we genoeg energie om de toren te beklimmen. Céline bleef zoals gisteren wenen in haar beddeke en mama was voor de 2^de dag op rij “de man!” Binnen in de toren was het erg smal en eenmaal boven kon je niet bepaald zeggen dat het windstil was. Mama vraagt al 4 dagen naar het strand, wel… Hier was het dan. Een beetje zon, een plein in de vorm van een schelp en genoeg wind om 27 windvliegers op te laten. Zo… Was ze toch ook weer even gelukkig! Na het verlaten van de Torre  del Mangia werd het tijd om terug richting auto te keren, want er werd ons nog een rit van 250km beloofd naar het prachtige Rome. Ik moet eerlijk toegeven dat ik onderweg toch wel een oogje heb toegeknepen. Toen ik wakker werd stonden we midden in de file richting de binnenstad. Het spreekwoord: “Alle wegen leiden naar Rome.” Heeft niet gelogen. Eenmaal aangekomen gingen we een kijkje nemen in onze studio. Wat een verschijning! En dan mag je zelf uitmaken als ik het nu over de studio of Giulia, de bazin had. Wat was ze vriendelijk. En haar studio was perfect onderhouden! Jammer dat we hier maar 1 dagje zitten. Eens we gesetteld waren trokken we richting binnenstad om een hapje te eten. We namen de bus en de metro zoals het ons werd voorgedaan. Maar daar liep het fout! We kwamen op 1 van de buitenwijkjes van Rome uit. Toch maar beter moeten opletten bij de lessen aardrijkskunde dus. We wisten van geen hout pijlen maken. Maar padre had goed opgelet tijdens de les engels en ging wat uitleg vragen bij enkele romeinen. Na heel wat gezucht en enkele donderwolkjes van de vrouwen na, kwamen we aan waar we moesten zijn. Dichtbij het imposante Colosseum. We zijn super lekker gaan eten en hebben fijn bijgepraat. Op weg richting huis moest papa natuurlijk zijn dagelijkse ijs hebben. En eenmaal op de 7^de verdieping ging iedereen rustig zijn bedje in (00:30). Dit was het einde van een mooie dag! Morgen is mijn hoogdag, de dag waar ik al een half jaar op zit te wachten. Dus ik ga jullie laten en zie jullie morgen weer. Dormire stretto et ciao bella’s! 

16-07-2016 om 02:39 geschreven door Steff  

Dag 3 begon vanmorgen met een heerlijk uitzicht! En dan heb ik het niet over mezelf die ik in de spiegel tegenkwam. De fantastische natuur was prachtig om de dag mee te beginnen. Vaderlief was ontbijt gaan halen en deed een poging om degelijke koffie te zetten. Ik zal zeggen dat ik hem de meeste punten op sfeer en gezelligheid heb gegeven! Ook belangrijk als je het mij vraagt. Met de koffers gepakt vertrokken we richting onze volgende locatie. Eerst moesten mama en papa de vraag van de dag natuurlijk kunnen oplossen. Ze kregen een blinde landkaart van Italië voorgeschoteld. Hier stond een plaats op aangeduid. Niet gemakkelijk als je het mij vraagt. Na even nadenken wisten ze het antwoord toch. Firenze! De bakermat van de Renaissance en tevens ook de hoofdstad van Toscane. Eenmaal vertrokken liep alles gelijk gewoonlijk. Iedereen deed zijn gewoonlijke ritueeltjes van in de auto. Bij papa is dat natuurlijk rijden, mama slapen, ikzelf de volgende gidsstops voorbereiden en Céline natuurlijk voor de geur in de auto zorgen! Neenee, grapje. Vandaag was dat papa. Hij heeft gezweet voor 6! Het kon ook moeilijk anders. Ik dropte hem midden in hartje van Florence met een auto die af en toe niet meewil door de warmte en gehaaste Italianen die constant op zijn kap zitten. Ik zou dan ook van dit moment gebruik willen maken om pappie te bedanken voor zijn moed en zelfopoffering en hem de 2 euro fooi die ik gekregen heb tijdens het gidsen, terug te geven voor zijn taxi-skills. Uiteindelijk was het zo ver. We konden gaan zoeken naar David van Michelangelo. Makkelijker gezegd dan gedaan. Na een beetje aftasten en een paar gesprekken met wat locals arriveerden we eindelijk op de plaats. Tickets waren gekocht, de rij was erg kort, we stonden niet in de zon, dat komt hier dik in orde (dachten we…). Tot we bij de ingang kwamen. Er werd ons verteld dat onze tickets nog ingewisseld moesten worden voor echte en dat we dan pas het domein mochten betreden. Na veel gezever en gezaag kreeg ik dan toch mijn langverwachte tickets. Ik had voor de eerste keer terug kennis gemaakt met het vurige Italiaanse temperament, maar ik moet zeggen… Ik ging ook wel full Italian style. Het lange wachten werd uiteindelijk beloond door het prachtige kunstwerk van Michelangelo. Alles was vergeten en vergeven. De buikjes begonnen te knorren en je mag 2 keer raden… GEEN Mac Donalds! Een heerlijke zelfgemaakte pizza kon er natuurlijk altijd wel in! Na het middagmaal was het terug tijd om onze beentjes te strekken. Niets beter dan de campanile (klokkentoren) van Firenze op te wandelen. Een prachtige toren met een 420-tal treden. Niet voor gevoelige kijkers. En dat was er ook aan te zien! Maar ik moet eerlijk zeggen dat mama vandaag toch de bolletjestrui heeft verdiend als beste bergbeklimmer. Ze is helemaal alleen, als enige dame, de campanile volledig tot boven opgeklommen. Ik was erg trots op haar en dit is een beeld dat ik nooit meer zal vergeten. De witte trui (beste jongere) was nu niet bepaald voor Céline. Zij gaf al op tijdens de eerste tussenstop. En omdat ik de gele trui al heb, zullen we papa ook maar eens doen stralen door hem de beste “jongere” van het peloton te maken vandaag! En zoals jullie weten komt na inspanning natuurlijk ook ontspanning. We kwamen een aantal interessante winkels tegen die niet ontlopen konden worden. Eenmaal uit de winkelstraat botsten we pal op het Palazzo Vecchio. Vrij imposant gebouw. Als je hier doorwandeld dan krijg je een fantastisch zicht op het Ponte Vecchio. Zéér mooi en erg romantisch. Céline kwam daar dan ook de liefde van haar leven tegen. Een immens hoorntje met ijs voor de spotprijs van 7 euro. Je leest het goed… 7 euro! Na nog wat winkeltjes gedaan te hebben, liepen we al slenterend naar een erg gezellig plein met heerlijke restaurantjes. We ploften neer en het zag er niet naar uit dat we de komende uren zouden opstaan. Bruschetta, olijfolie, pasta en een goed gezelschap waren de hoofdingrediënten die ik nodig had om er een gezellige avond van te maken. Na het eten zijn we regelrecht vertrokken naar onze slaapplaats. Het was nog een heel gedoe om deze te bereiken, maar we zijn er geraakt! Een erg mooi studiootje waar alles aanwezig is. Morgen wordt het een rustig dagje waar hier en daar wel eens enkele nachtmerries naar boven kunnen komen bij bepaalde individuen. Zoals gewoonlijk vertel ik jullie nog niet waarheen, dat lezen jullie morgen wel! Buonanotte e domani tutto! Ciao xxx

15-07-2016 om 09:51 geschreven door Steff  

Dag 2 was aangebroken. Geloof het of niet… Steff Cleeren was als eerste uit de veren. Fris en monter zat ik klaar om de dag te beginnen. Terwijl er even verderop nog een aantal bossen werden omver gemaaid. Toen eindelijk iedereen klaar was en de pakezels tot onder aan de auto gelopen waren, was het tijd om te gaan ontbijten. We werden uitgenodigd in een pittoresk Italiaans ‘Coffee Café’. We hadden het er erg naar onze zin. Dat kon ook niet anders met die heerlijke geur van koffie in de morgen. Céline en ik dachten dat dat die grijze hersenmassa van mama en papa wel zou aantasten, dus gaven we ze een nieuwe opdracht. Vandaag moesten ze een rebus oplossen. De uitkomst werd de eerstvolgende bestemming van vandaag. Na veel wikken en wegen kwamen ze tot de uitkomst van de rebus: “Het is lekker en staat schuin.” De toren van  Pisa! We moesten maar een rit van zo’n 75km afleggen en waren er. Maar eerst gingen we een kijken nemen in 1 van de prachtige stadjes van Cinque Terre. Het weer had ons dit gisteren niet toegelaten. Dan moesten we natuurlijk wel nog eerst van onze parking af kunnen geraken. Een Italiaan had zijn parkeerskills even laten zien en zijn Vespa pal achter de auto geparkeerd. Na de hulp van een plaatselijke Speziaan konden we vertrekken. Na de bolletjestrui veroverd te hebben in de bergrit er naar onze bestemming (Cinque Terre), was het tijd om af te dalen. Het uitzicht vanboven was prachtig, maar ik moest en zou helemaal tot beneden in de baai zijn geweest. Zo gezegd, zo gedaan. Een paar honderdtal trappen later stonden we bijna met onze pootjes in het water. Wat een uitzicht! Hier zou ik wel kunnen wonen. Een lokale kruidenboer probeerde me een van zijn producten te verkopen. En het was hem nog gelukt ook. Wat een heerlijke pasta gaat dat worden! Toen alle gekleurde huisjes voor eeuwig in ons geheugen gegrift stonden was het tijd om rechtsomkeer te maken naar de auto. Makkelijker gezegd dan gedaan voor sommigen onder ons. Vader ging er als een sneltrein vandoor om de auto voor vrouwlief te halen, terwijl ik bij mijn kroost –mama en Céline- moest blijven. Uiteindelijk zijn we allemaal aan de finish geraakt. Op weg naar Pisa, onze 2^de bestemming van de dag. Eenmaal aangekomen begon iedereen een hongertje te krijgen. Céline mocht kiezen waar we gingen eten en koos voor een héérlijke Italiaanse maaltijd. Mac Donalds. Nergens had ik hem ooit zo lekker gegeten als hier, aan de voet van de toren van Pisa. Toen onze buikjes vol waren, kwamen de gidskriebels in me los! Ik heb tijdens de heenrit van alle bezienswaardigheden dingen opgezocht zodat ik deze kon vertellen aan iedereen tijdens het bezoeken van de monumenten. Iedereen luisterde goed en ik kreeg zelfs een fooi in mijn handen gestoken van enkele toevallige voorbijgangers. Ik ging naar de ticketshop en vroeg tickets voor de Dom, het baptisterium, het Camposano en de Toren van Pisa. Ze wisten mij te vertellen dat de toren van Pisa vol was geboekt. Geen probleem dacht ik toen ik de prijs zag hangen. 18 euro om 300 trappen op te klimmen! Dan heb ik maar wat uitleg gegeven van de toren langs de buitenkant. Uiteindelijk vervolgden we onze tocht naar de Dom (kathedraal van Pisa). Tijdens het aanschuiven kregen mama en Céline modeadvies van een plaatselijke Pisano. Ze moesten een cape aandoen omdat hun schouders niet bedekt waren. Na de Dom volgde het Baptisterium. Een overdreven groot doopfont met een prachtige akoestiek. We waren juist op tijd voor een demonstratie. Een werkgever liet zijn kreten de vrije loop en je hoorde het langs alle kanten galmen. Op zijn minst indrukwekkend te noemen! Na het baptisterium was er uiteindelijk nog het Camposano. Begraafplaats in het Nederlands genoemd. Hier lagen een kleine 100 mummies ons samen met hun grote fresco’s op te wachten. Ik vond dit een magische plaats. Het was er super stil en erg groot. Na dit alles gezien te hebben gingen we voor een lekkere Gelato om zo op weg te gaan naar onze volgende bestemming: Lucca! Een prachtige, rustige stad een 20-tal kilometer verderop. Onze slaapplaats was iets minder luxueus als gisteren, maar de host was overdreven sympathiek! Ze wist ons te vertellen dat er een festival aan de gang was in Lucca. Toch niet zo rustig dus… Het festival had wel een invloed op het stadje. De winkels sloten vroegtijdig. Dan zijn we maar een hapje gaan eten. Op z’n Italiaans deze keer. Ik moet eerlijk zeggen… Hier heb ik 1 van de beste bruschetta’s gegeten in mijn leven. We genoten met volle teugen. En na nog een kleine promenade met een ijsje in de hand, zijn we richting huiswaarts gekeerd. Het was nog niet zo laat, maar enkelen onder ons waren erg maar. Papa Schrok bijvoorbeeld van zichzelf toen hij in de spiegel keek. Heel het huis daverde! J Maar uiteindelijk nam iedereen even de tijd om contact op te nemen met het thuisfront of gewoon even op facebook te zitten. Dit deed natuurlijk ook deugd voor de computernerds onder ons. Moe maar voldaan vielen we in slaap. Want morgen staat er een zéér drukke dag voor de boeg in 1 van de mooiste grootsteden van Italië. Tot morgen. Of zoals ze hier zeggen: Arrividerci à tutti! 

14-07-2016 om 09:25 geschreven door Steff  

Vandaag was het eindelijk zo ver. De kalender duidde eindelijk het cijfer 12 aan, de dag waarop we zouden vertrekken op vakantie. Mama en papa hadden vanmorgen nog altijd geen idee waar we naartoe zouden trekken. Eindelijk gingen ze uit hun lijden verlost worden. We gingen hen vertellen wat de bedoeling was van heel deze reis. We gaven hen een papier waar een doolhof op getekend stond. Het was de bedoeling dat ze de juiste weg zochten naar de uitgang en zo met de letters die ze tegenkwamen de eerste stad vonden waar we naartoe zouden trekken. Na even zoeken kwamen ze tot de juiste oplossing, Cinque terre genaamd. Een prachtig stukje landschap waaronder 5 steden behoren die aan de kust gelegen zijn. Na herhaaldelijk gekeken te hebben als we alles in de auto hadden zitten, vertrokken we eindelijk op weg naar Hasselt. Hier moest nog even afscheid genomen worden van Anke (van de rest was de dag ervoor al afscheid genomen). Eens dit allemaal voorbij was konden we eindelijk richting Italië vertrekken. Want dit was wat we gingen doen… Een rondreis door Italië! Iedere dag krijgen mama en papa aanwijzingen van plaatsen waar we naartoe gaan. Ze weten ’s morgens dus pas waar we diezelfde dag naartoe gaan. Een heel avontuur dus. Maar aan hun reacties te zien wel fantastisch! Onderweg zat de sfeer er goed in. De muziek stond luid en er werden een heleboel foto’s getrokken. Ik moet wel zeggen dat de sfeer hoogtepunten en dieptepunten had. De keren dat Céline haar uitlaatgassen de vrije loop liet of even niet haar zin kreeg waren beneden alle pijl. Blijkbaar ook als ik mijn schoenen uitdeed, maar hier heb ik precies geen idee van J. Uiteindelijk waren we de grens over en reden we van Luxemburg richting Metz en zo naar Zwitserland. Eenmaal in Zwitserland werd het weer wel erg drastisch! De donderwolkjes van Céline waren naar boven gestegen en het regende erg hard! Dan zijn we maar iets gaan eten in een groot wegrestaurant. Mama, papa en ik en enorm stuk pizza. En Céline een spaghetti Bolognaise. Eenmaal we onze buikjes vol hadden gegeten zetten we onze reis voort. Op weg naar het –hopelijk- zonnige Italië. De wolken begonnen lichtjes te verdwijnen en we konden genieten van een fantastisch landschap. Maar nu had er een ander, veel groter probleem zich voorgedaan… File! Altijd plezant, zeker voor het humeur! Dat was er ook aan te merken. Céline probeerde ons met steeds slechtere muziek te overtuigen van haar DJ-kunsten, maar niemand kon dit appreciëren. Toen heb ik zelf de sfeer maar proberen redden met meezingers en kinderliedjes. Tot groot jolijt van mama en papa. Zij waren de muziek van Céline beu! Onze rit zou ik nog bijna gaan vergeten. We kwamen eindelijk bij de Italiaanse grens en zagen een beetje verderop het plakaatje Milaan staan. Iedereen was erg euforisch en alles kwam in orde! We moesten een heel stuk rijden tot aan onze eindbestemming te raken (22:30 aangekomen). Maar het was het lange rijden waard. Ik had contact opgenomen met de baas van het studiootje waar wij sliepen. Deze had alles tot in de puntjes geregeld. Er lag een briefje bij de inkomhal waar op stond geschreven ‘Mister Cleeren’. Ik voelde me al direct heel wat, maar liep rustig door. Eenmaal binnen was dit een  zeer mooie kamer. Plaats genoeg, erg nieuw, alles op wandelafstand,… Niets op aan te merken! We zijn toch nog even het stadje ingetrokken. We waren op zoek naar eten. Voor het avondeten hadden we daar niets om op terug te vallen. Alle restaurants waren gesloten. Dan maar een heerlijke échte Gelato. Deze kon me wel smaken en ik was de enige die 3 bollen nam! Na het ijsje zijn we terug naar onze kamer gewandeld. Daar lag nog een heerlijke watermeloen te wachten! Morgen wordt een zeer leuke dag. Maar ongeveer 200 km liften in totaal. Ik zeg jullie niet waar we morgen naartoe gaan, Dat blijft een verrassing! Bedankt om de moeite te doen om deze blog te lezen. Ik ben erg moe en ga nu slapen vriendjes en vriendinnetjes. Slaap lekker en tot morgen! 

13-07-2016 om 09:02 geschreven door Steff  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

12-07-2016 om 08:36 geschreven door