Managua rondrijden: ceramiekpotjes ophalen op mercado Huembes, tevergeefs een landkaart zoeken, en cadootjes voor de gastfamilie kopen. Een goeie manier om van die cordobas af te geraken. Een expresso- en capuccinomachine voor de mama en zus, cubaanse sigaren voor de broer, en de nieuwe cd van wisin y yandel voor de nicht. 's Avonds neem ik iedereen mee uit eten, zij kiezen het restaurant, en het wordt "La Plancha", iets superchique, met licht geverfde muren en mooie schilderijen, ook classieke muziek op de achtergrond. Constante bediening, drinken en salade allemaal in overvloed, en gratis, en bangelijke expresso. U raad het al, in Belgie onbetaalbaar, hier hebben we superchique gegeten met 5 personen, voor nog geen 100dollar in totaal, NICE! Ik heb nog een paar allerlaatste cordobas over, dus we gaan nog naar discotheque "chaman", waar er toch wel geen gratis bar is zekers... pinten pakken maar! Vermits een lelijke vriendin van de nicht niet binnen mag (rara waarom mag ze niet binnen), verhuizen we naar "Piratas", een bar in het centrum. Hier moet alles weer betaald worden, en veel cocktails die op het menu staan hebben ze op de koop toe niet... Maar ik krijg toch nog 2 cocktails en een shot tequila bijeen geteld met mijn kleingeld, tof tof. Tegen 2u zijn we terug thuis, en ga ik braafjes slapen
Morgen de laatste koffie, en dan richting luchthaven (shoppen in de tax-free;) )
Bedankt aan zie die mijn blog lazen, en nog veel meer bedankt aan zij die er aan meewerkten!
Mijn voorlaatste dag het kort echt heel erg snel af nu. Ik ga de familia in
San Juan de Oriente bezoeken. Iedereen die ik in het dorp ken bezoeken, souveniertjes in ontvangst
nemen, baseball spelen op straat, en met de locals een bende Amerikaanse
toeristen uitlachen, een mooie afsluiter!
s Morgens neem ik de bus naar La Paz Centro, waar enkele dagen geleden
het politiekantoor werd gesloopt, en dat is er aan te merken ook. De rust is
ondertussen echter weder gekeerd, en er lopen meer politieagenten rond dan
inwoners, ook de heropbouw van het politiekantoor is al begonnen, want er staat
enkel nog een stukje ruwbouw overeind.
Vandaaruit neem ik de bus naar Leon Viejo. De eerste hoofdstad van Nicaragua,
die door een aardbeving vernield werd, en later met as bedekt werd door een
uitbarsting van vulkaan Momtombo; een beetje zoals Pompeij, maar dan zonder begraven
mensen. UNESCO heeft het werelderfgoed verklaart, en beetje bij beetje word
alles nu opgegraven, maar veel fondsen hebben ze niet, dus erg snel gaat het
niet vooruit (laatste opgraving dateert van 2000, nu zijn ze al het opgegravene
wat aan het opkuisen).
Terug in La Paz Centro wreet ik me te pletter aan de beste quisillos van de
wereld, en neem de bus naar Managua. In Managua ga ik dan op de befaamde (en gevaarlijke)
Mercado Oriental nog wat rondhangen, wat een slecht idee is, want daar heb je
echt ales, en koop je dus ook altijd iets, behalve dat wat je nodig hebt.
In Esteli
laat ik me nog een ontspannende massage geven, en neem dan de bus naar Managua.
In Managua hang ik met de gastjongeren wat rond in Metrocentro: fotos
ontwikkelen, en stiekem op zoek gaan naar cadootjes voor de gastfamilie.
Ik bezoek in de ochtendzon het stadje, dat een immense kathedraal heeft (gezien het aantal inwoners), en neem de bus naar Esteli. Ontbijten en middageten doe ik in 1 keer (het is ondertussen al 12u) in La casita, zoiets alternatief en `gezond` en fancy, you know. Van daaruit ga ik naar Nica Sigar, u raad het, 1 van de vele sigaarfabrieken waarvoor de streek (met Esteli als hoofdstad) bekent staat. Ik koop een aangename hoeveelheid sigaren voor weinig geld, en als de cubaanse baas geen wisselgeld blijkt te hebben, geeft hij me nog eens een stevig pakket extra mee. De fabriek is best mooi om te zien, er loopt zelfs een tijger rond Tony Montana is alive!
Onderweg doe ik een klapke met de taxichauffeur, diein een wip en een gauw even langs zijn huis rijd, om me che Guevara-sigaren cado te doen, leuke jongens toch, die cubanen.
Ik lees lekker rustig de gazet in een hip koffiecafeetje, en lees dat er in La Paz Centro, waar ik overmorgen plan naartoe te gaan, een tiener is neergeschoten door de politie, zonder duidelijke redenen. Dat was op 14 september, en vandaag is het politiekantoor al volledig afgebrand en geplunderd: ANARCHIE!
Het voelt goed om weer op weg te zijn, ook al had ik een aangenaam weekend in Juigalpa, de wind herneemt zijn vat op mij, en vanuit Juigalpa, reis ik naar Ciudad Dario, waar ik het geboortehuis van (hoe raad u het) Ruben Dario bezoek. Het `museumpje` is een beetje een teleurstelling, maar het stadje zelf heeft wel iets rustgevends.
Vandaaruit rij ik verder naar Matagalpa, waar ik mijn eerste pakketje plaatselijke koffie zonder naam koop, en het bewonderenswaardige monument ter ere van de helden en martelaren van de revolutie bewonder.
Vanuit Matagalpa dan weer verder naar Jinotega, waar niet veel te zien, en ik dus enkel koffie koop, en een werkend kind wat geld toestop, die goedheid toch.
De neemt me mee tot splitsing tussen Esteli en San Rafael del Norte, van daaruit wandel ik tot San Rafael del Norte, waar ik wederom plaatselijke koffie koop, en in een klein hotelletje een nog kleiner kamertje bezet.
Het is nog steeds nationale feestdag, en dus redelijk rustig. In de voormiddag kijk ik naar de paserende stoet van de plaatselijke scholen, een vrij saaie toch aangename optocht. De boys in strakke, haast militaire uniformen; de chicks ook in militaire uniformen, maar dan wel met minirokjes en botten tot boven hun knieeen
In een cowboywinkel vind ik de hoed van m`n dromen, die wel het equivalent van de rest van mijn reis waard is, maar dat wilt eigenlijk niks zeggen.
Een rustdag! Ik ga naar de plaatselijke colruyt met de mama, kijk wat tv, lees wat, niets boeiends met andere woorden. In de krant lees ik dat er een antidrugsrazzia is geweest in de buurt waar ik in Puerto Cabezas logeerde, tof tof. Ettelijke kilos cocaine, en een bedrag dat meer waart is dan een vliegtuigticket naar Belgie worden in beslag genomen, goe werk van de politie, minder van de drughandelaren. Ook op de Corn Islands worden ettelijke `aangespoelde` kilos coke in beslag genomen Waarom ben ik daar toch al weg, ik mis al de fun!
Maar het zou mar al te toevallig zijn moest ik juist vandaag rusten, want het is een nationale feestdag! Juigalpa is zo`n beetje de cowboyhoofdstad van Nicaragua, en `s avonds is er dan ook RODEO! Best wel graaf om te zien, want sommige stieren springen toch stevig op en neer: lang leve de impotente cowboys.
Ik sta om 3u op, om de boot naar San Carlos zeker niet te missen. Die komt pas om 4u, waardoor ik dus tijd genoeg heb om rustig te genieten van miljoenen sterren, en een onweer in Costa rica, mooi toch een onweer van ver! In San Carlos probeer ik te liften tot in Juigalpa, maar zonder succes, ik pak dan maar de bus. 6 verschrikkelijke uren later kom ik eindelijk aan bij Erika thuis. Rustig wat kleren wassen, eten en een tourtje stappen in de stad. We beklimmen ook de watertoren, om een mooi zicht over de stad bij nacht te hebben, doet me denken aan die keer dat we een kraan beklommen...
Ik vind maar 1 boot naar Solentiname, om 15u... De hele dag hang ik dus wat doelloos rond in San Carlos, waar niet zoveel te zien is. Het meer van Nicaragua staat nogal hevig, we worden dan ook zeiknat! Als we op 5min van de aankomst zijn, steekt uit het niets een storm de kop op. Op de koop toe, valt de motor van ons gammele bootje uit... Op een bepaalde moment kantelt ons bootje bijna, en vrees ik even dat ik mijn rugzak kwijt ben. Gelukkig zijn we vlakbij het strand, en wordt ons bootje even later gestabiliseerd door de weelderige kustbegroeiing. Als we even het even later wagen om aan land te gaan, zie ik dat ons sloepje toch vlot 10m landinwaarts gedreven werd. En zo zijn we weer een ervaring rijker, denk je dan! Ik kan eten bij de kapitein thuis, waar ik dan ook een typisch houten beeldje koop van balsa-hout. Daar logeren 2 Costa ricanen, die illegaal het land zijn binnnengekomen, om missionariswerk te doen, mij krijgen ze helaas niet overtuigd. Mijn hangmat ophangen doe ik bij de buurman.
