Op 7 januari 2013 onderging ik (46jaar
oud) een osteotomieaan mijn linkerknie.
Om eventuele lotgenoten en
geïnteresseerden wat info te geven beschrijf ik hier mijn verhaal.
Even de voorgeschiedenis:
7 Jaar geleden, toen ik naar de auto
wandelde, blokkeerde plots mijn knie. Even wat wrijven en schudden en
alles leek terug normaal. Helaas herhaalde dit verschijnsel zich meer
en meer dus: naar de dokter.
Ik werd doorverwezen naar
Leuven-Pellenberg (want toen had men hier in de buurt nergens een
scanner) waar men een gewrichtsmuis ontdekte, zijnde een klein stukje
kraakbeen dat zich los in het kniegewricht kan verplaatsen.
Over een mogelijke oorzaak kon niemand
me iets vertellen maar het zou met een kijkoperatie eruitgehaald
moeten worden, Ook over de gevolgen van dat verdwenen stukje werd
niet gesproken. Ik had sterk de indruk in Pellenberg dat men meer
bezig was om mij een gepeperde rekening te kunnen sturen dan om mij
echt te helpen.
Dus werd gewoon dat stukje
eruitgehaald, de oorspronkelijke plaats werd wat bijgevijld, een paar
maanden rust en revalidatie en ik was weer in orde...voor een paar
jaar.
Toen kreeg ik een zeurende pijn aan de
knie na wat kilometers gewandeld te hebben dus.... terug naar de
dokter. Op de plaats van het verdwenen stukje kraakbaan was al een
serieuze opening weggesleten tot op het bot.
Voedingssupplementen zoals Glucosamine
hielpen niets.
Een hoop specialisten afgelopen.
Allemaal zeggen ze dat ik ermee moet leren leven tot de tijd rijp is
voor een kunstknie maar daarmee moest ik liefst nog zeker 20 jaar
wachten. Mooi vooruitzicht!
Eén specialist gaf me wat
Hyalurozuur-injecties die de slijtage wat hebben vertraagd en de pijn
verminderd maar na een 3 jaar hielpen ook die niet meer en kreeg ik
de keuze: ofwel wachten tot de nieuwe knie ofwel een
kraakbeentransplantatie die misschien zou helpen.
Terug wat specialisten afgelopen, terug
hetzelfde verhaal: mee leren leven.
Dus ging ik naar die specialist en hij
zei me dat zo'n transplantatie misschien zou kunnen helpen maar dat de voornaamste
oorzaak van mijn probleem, mijn O-benen waren en dat de beste
oplossing eerst een osteotomie zou zijn.
Dat was natuurlijk effe
schrikken, niet alleen voor het vooruitzicht van deze zware operatie
maar ook dat het zolang geduurd heeft voordat iemand mij echt kon
helpen.
Die specialist stelde me voor om een second opinion te
vragen. Dus ik terug naar de huisdokter en hij raadde me die operatie
volledig af maar stuurde me toch maar eens verder naar nog maar eens
een andere specialist van het ziekenhuis van Geel waar men
ondertussen die nieuwe transplantatietechniek ook uitoefende. (Ik was
nochtans al naar een specialist van dat ziekenhuis geweest)
Deze
specialist verwonderde zich erover dat men deze ingreep nog niet
eerder had uitgevoerd. Hij gaf me een telefoonnummer van een patiënt
die hij een paar maanden eerder had behandeld en die persoon was er
zeer tevreden over. Omdat het ziekenhuis van Geel veel dichterbij
was, besloot ik om de ingreep daar te laten uitvoeren.
De operatie:
Om 12uur het ziekenhuis binnen, Om 13u30 de operatiekamer binnen.
Gelukkig had ik juist voor het binnentreden van de operatiekamer nog
een plasje gedaan. Straks wordt U wel duidelijk waarom:)
Het
viel me op dat het er vrij frisjeswas (tegen de bacteriën). Ze
gaven me een ruggepriken ik voelde mijn benen warm worden.
Ondertussen werd alles voorbereid voor de operatie.
De
sfeer was er veel relaxter en menselijker als in Pellenberg.
Daar
lag ik dan plat op de rug. Plots zag ik daar een vreemd been in de lucht
bewegen en besefte ik hey, das mijn been. Ik voelde nog wel iets
aan mijn benen en met wat moeite kon ik mijn tenen nog wat bewegen, Pas
toen ik via een reflectie op een lamp mijn been kon zien met open
wonde en blootgelegd bot, was ik echt gerust dat ik geen pijn zou
krijgen (nog niet),
Ik
kon via die reflectie de operatie wel een beetje volgen: een hoop
geboor, gezaag, gehamer en gevijs, wat controlefoto's nemen, nog wat
meer gezaag en gehamer.
Ondertussen
had ik het al flink koud gekregen en kon ik met moeite het klappertanden
onderdrukken.
Ik
voelde dat ik mijn tenen al wat vlotter kon bewegen maar men stelde
mij gerust dat ik toch geen pijn zou voelen. Na bijna 2uur was plots
alles afgelopen en mocht ik naar de recovery-room alwaar een dokter
zei dat ik flink afgekoeld was, Ik kreeg een slang van een
warmeluchtblazer onder mijn dekens maar heb ik nog zeker een half uur
flink liggen bibberen voor ik het wat warmer kreeg.
De eerste avond:2u
later mocht ik naar mijn kamer alwaar heel langzaam de verdoving
wegtrok. Via het infuus kreeg ik natuurlijk pijnstillers. De
verpleegster zei me dat ik zeker zou moeten geplast hebben voor het
slapen gaan. Om 22u00 voel ik wat druk opkomen dus hang ik willy
in the bottle met als resultaat: nikske. Gelukkig had ik vlak voor de operatie nog
geplast:.
Een
half uur later een 2e poging met een resultaat van 2 druppeltjes en
na nog eens eens half uur, bij de derde poging kwam er een
fatsoenlijke hoeveelheid tevoorschijn. De urine was wel vrij donker
maar ik was toch wel opgelucht want een sonde laten steken is naar't
schijnt niet echt gezellig.
Toen
ik wilde slapen begon de pijn op te komen. Na een uurtje liggen
woelen vroeg ik wat pijnstillers bij maar die hielpen niet veel. Na
nog een uurtje proberen een pijnlose positie te vinden (gelukkig lag ik toen nog alleen op de
kamer) vroeg ik iets sterkers. Pas toen ik een spuit in mijn
bevallige bips kreeg, vielen mijn oogjes toe
Ik heb redelijk goed geslapen. De pijn valt nogal mee.
Vanaf nu krijg ik ook elke dag een spuitje tegen flebitisen moet ik ook enkele keren op het knie-buig apparaatliggen. Aan mijn rechterbeen heb ik een anti-oedeemkous aangekregen.
Bij de wondverzorging kon ik eens een blik werpen op de wonde (gelukkig was het ernaast) Een snee gehecht met 13 nietjes . Frankenstein zou er jaloers op zijn.
Er steekt ook nog een drainage-darmje uit naar een flesje waarin een 100ml bloed zit.
Plassen gaat goed maar het is wel wat genant om dat in een plasfles te doen
Af en toe wordt er wat ijs op mijn been gelegd tegen de zwellingen en een kussen onder mijn been verzacht de pijn ook wat.
Een dertiger die het nodig vond om zijn elleboog tegen een brugpeiler te breken nadat er een kat in zijn fietswiel was gesprongen is bij mij op de kamer komen liggen.
Woensdag kan ik met de krukken al wat stappen zetten. De pijn is draaglijk. Als ik rechtsta piekt de pijn in mijn been even maar ik ben blij dat ik zelf naar de WC kan stappen en de plasfles niet meer nodig heb. In het drainageflesje is niet veel meer bijgekomen dus werd het drainagedarmpje pijnloos verwijderd.
De infuses worden niet meer vervangen ik krijg alleen nog maar pillen dafalgan en zaldiar tegen de pijn.
Ik heb in de gang al wat rondgewandeld maar ik besef nu pas dat het nog effe kan duren voordat ik weer vrolijk kan rondhuppelen.
De kinesist is langsgekomen en zei dat ik mijn "slecht" been heeeel lichtjes moet gebruiken bij het stappen. Dat is niet zo makkelijk omdat alles wat stijfjes is. Ook aan mijn linkerbeen heb ik nu een steunkous gekregen.
Tot nu toe valt alles redelijk mee. Het welgekomen bezoek heeft de lange dag gebroken. Om te kunnen slapen heb ik toch maar een extra pijnstiller gevraagd.
De nacht verliep vrij rustig. Het 's morgens wassen in bed is nog altijd wat sukkelen maar wat zou ik anders toch moeten doen.
Bij de wondverzorging ziet alles er goed uit. Het toch al nuttelose infuus mag eruit. Ik heb nog wat rondgewandeld in de gang en kort na de middag mocht ik naar huis. Joehoe!
Met wat moeite ben ik vooraan in de auto gekropen maar een volgende keer kies ik toch voor de achterbank. De hond was zoals verwacht weer heeeel blij om me terug te zien.
Thuisgekomen begon het geregel van thuisverpleging en kinesist.
Vanaf vorige maandag had ik geen stoelgang meer gemaakt. Pas nu ik een zekere druk voel begin ik me daarover zorgen te maken.
Het www leerde me dat dit komt door een combinatie van ruggerpik, weinig lichaamsbeweging en pijnstillers dus zijn wat toch maar wat laxeermiddelen gaan halen en die zorgden toch voor de nodige verlossing.
s' Avond nog wat gezellig bezoek gehad.
Vrijdag verliep alles normaal behalve dat de pijn in mijn been, als ik rechtsta, wat erger is gaan worden. Het valt op dat mijn been alle kleuren begint te krijgen tot aan de lies. Ik maak er mij niet echt zorgen over. De thuisverpleegsters zien ook nog niets echt vreemds. De wonde zelf ziet er echt "mooi" uit.
Om me wat bezig te houden begon ik aan dit blog. Ik ben wel altijd vrij suf door die pijnstillers.
's Avonds weer wat bezoek gehad. We lachen ermee dat elk bezoek snoepgoed meebrengt terwijl ik eigenlijk op dieet moet.
Deze nacht naar de WC geweest. Stoelgang maken gaat nog altijd moeizaam De wandeling ernaartoe is maar een 10 meter maar ik denk niet dat ik ooit al zoveel pijn heb gehad.
Dat is goed voor mijn gezichtsspieren want ik trek waarschijnlijk heel pijnlijke gezichten en een aiai-geluid komt er ook wel eens uit.
's Morgens lijkt de pijn bij het rechtstaan nog erger te zijn geworden. Het lijkt dan wel of iemand vuurke-stook in mijn been aan het doen is.
Als ik gewoon lig is er niets aan de hand. Mijn been is nog altijd heel opgezwollen en mijn vrouw merkt een zekere roodheid aan het scheenbeen op. Dat pijnlijke gestrompel is uiterst vermoeiend. Ik denk zelfs dat ik een rugspier overbelast heb tijdens een wc-bezoek. In de verlossende zetel heb ik zeker een minuut nodig om te bekomen.
We wachten gewoon nog maar wat af.
's Zondags verergert de boel zo, dat we de huisarts van dienst opbellen. Het moet weer lukken dat het weekend is.
Die raadt ons aan om via spoed terug naar het ziekenhuis te gaan. Dat hebben we dus maar gedaan.
Op de spoed heeft men wat bloed getrokken en een nieuwe x-foto van de mijn been genomen. Op de foto zag men een bloeduitstorting en in het bloed vond men licht verschoven CRP waarden wat zou kunnen wijzen op een infectie. Men gaf me daar terug een infuus met pijnstillers.
Er werd besloten om mij een nachtje daar te houden. Mijn specialist kwam nog langs en schreef Hirudoid zalf en extra pijnstillers voor.
Vrij goed geslapen. Uit schrik om te moeten rechtstaan had ik maar terug een plasfles gevraagd.
's Namiddags terug naar huis. We zijn bij de apotheker een plasfles gaan halen opdat ik zo weinig mogelijk moet rechtstaan.
Thuisgekomen een dikker kussen onder mijn been gelegd zodat het goed hoog ligt en veel ijs erop.
Ik ben nu wel nog suffer door die extra pijnstillers. de namiddag en avond verliepen zonder problemen maar de wandeling naar de slaapkamer was toch nog een serieus pijnlijke zaak.
Dinsdag gaat het al wat beter. Nog steeds veel pijn maar ik kan de neiging om pijnlijke grimassen te maken al wat beter onderdrukken.
We zijn weer een paar dagen verder. Ik heb de pijnstillers vaarwel gezegd om mijn darmpjes wat vrijheid te geven. De stoelgang gaat al wat beter. Met de krukken rondwandelen of bvb op een stoel zitten is nog altijd een pijnlijke zaak die ik amper een paar minuten volhoud maar dat weegt wel op tegen de nadelen van de pijnstillers.
De onsteking ziet er al veel beter uit. De zwelling grotendeels weg. Mijn been doet me denken aan de Simpsons: Niet alleen aan de gele kleur maar vooral aan Itchy and Scratchy. Maar ja, jeuk is een goed teken jegens het genezingsproces, zegt met toch.
Morgen naar de dokter en dan mogen waarschijnlijk de nietjes eruit.
Mijn linkerdijbeen lijkt al wat dunner te zijn geworden (spieratrofie). Dinsdag komt de kinesist. Hij zal me wel wat oefeningen geven zeker.
Mijn sufheid is ook grotendeels verdwenen maar mijn afkeer tegen het zetelliggen wordt alleen maar groter. Ik zal blij zijn wanneer ik terug een beetje kan "rondpikkelen"
Maandag zijn we naar de huisdokter geweest. Die heeft de nietjes eruitgehaald. Het trekkend gevoel van de huid ter hoogte van de wond gaf pas de volgende dag wat verzachting. Dit trekkend gevoel is sterker afhankelijk van de zwelling dus moet ik nog regelmatig wat ijs leggen.
De huisdokter verbaasde zich over het zwakke medicijn dat ik kreeg tegen het flebitis en zeker dat men mij na de heropname niet iets sterkers had voorgeschreven. Hij gaf me dan ook een 2x sterker medicijn, 20 dosissen extra. Hopelijk kan ik nu wat vlugger, pijnloos rondhuppelen:).
Het gewoon gaan zitten op een stoel hou ik nu nog niet lang vol.
Dinsdag is de kinesist geweest. Hij gaf me wat oefeningen mee die ik gedurende de dag zelf kon uitvoeren om mijn spieren niet te sterk te laten wegkwijnen. Blijkbaar heb ik die dag al wat teveel geoefend want s'avonds was mijn been pijnlijker en was het meer opgezwollen. Een beetje rustiger aan dus en luisteren naar de pijnsignalen.
De thuisverpleegsters hoeven ook niet meer te komen. De wonde is mooi aan't genezen en heeft niet veel verzorging meer nodig. De rest van de flebitis-spuitjes zal ik zelf wel zetten.
Gisteravond voor de eerste keer uit geweest (naar de muziekschool) Ik heb er bijna altijd kunnen/moeten zitten met mijn been omhoog. In een gewone houding zitten is nog niet echt aan de orde.
Het was wel leuk om nog eens onder de mensen te komen maar ik heb het vandaag wel gevoeld.
De zwelling in het been is grotendeels weg, alleen op de plaats van de operatie is het nog dik en voel ik wat "water" zitten.
De pijn bij het rechtstaan is verschoven van het onderbeen naar de plaats van operatie. De pijn is geminderd maar na een kwartiertje moet ik toch terug gaan liggen met het been omhoog. De tekenen van flebitis lijken me grotendeels verdwenen.
Gisteren nog eens naar de muziekschool geweest, daar mijn been op een andere stoel gelegd en na een uurtje begon het toch pijn te doen.
Ik neem alleen nog een ibuprofen in voor het slapengaan en tegen de morgen voel ik toch dat deze uitgewerkt is.
Af en toe heb ik ook een zeurende pijn in de enkel of de heup, waarschijnlijk van het weinig bewegen.
Dank zij de kinesist en oefeningen kan ik mijn been al bijna volledig plooien. Wel met wat hulp van mijn handen want als ik mijn spieren wat te hard laat trekken, doet het pijn. De derde keer dat de kinesist kwam heb ik wat te hard geoefend want mijn pijn en zwellingen werden terug erger.
Bij het oefenen niet te ver over de pijngrens gaan dus.
Dank zij de PC en TV en bezoek valt het vervelen nogal mee maar het immobiel zijn begint zwaar te wegen. Gelukkig heb ik nog goede vooruitzichten...
Ik voelde nog wel iets
aan mijn benen en met wat moeite kon ik mijn tenen nog wat bewegen, Pas
toen ik via een reflectie op een lamp mijn been kon zien met open
wonde en blootgelegd bot, was ik echt gerust dat ik geen pijn zou
krijgen (nog niet),
) Een snee gehecht met 13 nietjes . Frankenstein zou er jaloers op zijn.
