Eindelijk kan ik weer iets schrijven op de blog, als ik tenminste dit bericht doorgestuurd krijg.
De week voor de grote aardbeving was alles heel normaal verlopen, met de gewone gang van zaken. Je denkt dat je alles zo een beetje onder controle hebt en dat je stage rustig aan zal verder kabbelen met hier en daar wat kleine hindernissen maar eigenlijk niets onoplosbaar. Ik had me voorgenomen om vorige week zaterdag naar Chillán te reizen om mijn visakaart eens te testen en om een nieuwe muis voor de laptop te kopen want de mijne had het begeven. ( te intensief gebruik , vrees ik) Ik keek er echt wel naar uit om weer eens een stapje in de wereld te zetten buiten El Carmen. De natuur heeft er echter anders over beslist.
Zaterdagochtend , 27 februari 2010, 4 uur in de morgen. Dit is een datum die ik de rest van mijn leven niet meer zal vergeten. Waar ik precies van wakker geworden ben, weet ik niet meer maar alles bewoog en er was een eigenaardig gerommel te horen samen met gekraak van hout en gerammel van de ramen. Ik besefte onmiddellijk dat het een aardbeving was en aanvankelijk vond ik het nog niet zo angstaanjagend en was ik er nog vrij gerust in en vond ik het best interessant om te beleven. Maar.... , het bleef maar duren en duren en de intensiteit werd steeds heviger, het schudden ging harder en harder, mijn bed verschoof , er viel een schilderijtje van de muur en toen ging het licht uit. Heel even had ik paniek en besefte ik dat dit iets meer dan een doordeweekse aardbeving. Er schoot van alles door mijn hoofd, eerst en vooral: ik moet hier naar buiten , ik moet naar de kinderen toe. Ik probeerde wel uit mijn bed te geraken (wat al heel moeilijk was), vond in het donker mijn broek maar met één been in mijn broek donderde ik op het bed. Overeind blijven was niet mogelijk, zo hard ging alles heen en weer. Het kraken van het huis was niet om aan te horen en ik dacht zo meteen krijg ik hier alles op mijne kop. Hoe lang het geduurd heeft, kan ik moeilijk inschatten. Achteraf werd gezegd dat het tussen drie en vier minuten moet geweest zijn, ik weet alleen dat het mij ongelooflijk lang leek en dat ik alleen maar dacht : hou op , hou er aub mee op !!! Van al de keren dat ik in mijn leven bang geweest ben, komt dit alvast op de eerste plaats te staan als de schrik van en voor mijn leven. En dan werd het stil, echt akelig stil. Ik verwenste mezelf dat er geen zaklamp in mijn bagage zat. ( Een tip voor alle reizigers : neem een zaklamp mee, want je weet nooit). Ik trok mijn broek verder aan , een trui erover en naar buiten. Eerst naar casita Belen van tia Carolina, daar kwamen de kinderen ook naar buiten, allemaal gezond en wel , gelukkig, ook tia Carmen uit Limburgo kwam aanzetten met haar kroost. Voor het huisje Belen is de veiligheidszone in geval van een ramp of brand of iets dergelijks en een aardbeving hoort daar ook bij. Alleen van tia Ruti was nog niets te zien. Ik daar naar toe , haar deur was nog op slot maar ik hoorde wel geluid binnen. Een beetje in paniek kwam ze opendoen, ze zei dat alles ok was met iedereen. In het huisje was het wel een zooitje, de kast in de gang had haar hele inhoud uitgespuwd ( waarschijnlijk misselijk geworden van al dat geschud), het bloemenrekje in de leefkamer lag omver, her en der lagen er nog spullen op de grond die ergens van af gevallen waren. Ik zei tegen Ruti dat het verzamelen was bij tia Carolina. Paniek opnieuw !! Er ontbrak één van de kinderen, Pamela. Zij lag nog in haar bed en reageerde niet op geroep, op niets. Het was me meteen duidelijk dat Ruti niet wist wat te doen en helemaal overstuur geraakte, ik heb haar met de andere kinderen naar buiten gestuurd ( een beetje kordaat, foei van mij) en heb Pamela lichtjes hardhandig bij kennis gebracht. Ik begrijp zelf niet hoe ik zo kalm kon blijven en deed wat ik moest doen, kijken of ze ademde , dat deed ze maar heel licht en oppervlakkig, ik controleerde of haar mond vrij was en of ze haar tong niet had ingeslikt. Ik heb een paar kussens onder haar benen gelegd, een paar keer stevig op haar borstkas geduwd zodat ze dieper ging ademen en haar een paar kletsen in haar gezicht gegeven om haar terug bij te brengen. Dat lukte nog ook, alhoewel ze nog wat verward was. Dan heb ik haar naar buiten gedragen in de frisse lucht om verder bij te komen en om te bekomen. Het was stevige paniekaanval geweest, niets ernstig. Tia Carmen wou een ziekenwagen bellen omdat Pamela kloeg over pijn in de borst (mijn fout) maar dat was zinloos natuurlijk, er was toch niets dat nog werkte. In zulke omstandigheden ben je volledig op jezelf aangewezen en moet je je plan maar zien te trekken. Bij tio José was ook alles in orde in Alborada, ook daar waren de jongens allemaal buiten en bij elkaar in veiligheid. Gelukkig maar. Op het eerste zicht was er niet teveel schade aan de hogar, toch niet structureel en was er niets ingestort. Maar terug naar binnen gaan .... voor geen geld van de hele wereld. De kinderen wouden in geen geval terug naar binnen, bij hen zat de schrik er goed in. Dus hebben we de rest van de nacht buiten doorgebracht voor casita Belen, allemaal dicht bij elkaar met alle dekens die we konden vinden want het was verdorie koud en de meeste kinderen waren in pyjama.
En toen ... toen kreeg ik mijne klop, ik had mij tot nu toe goed staande gehouden en mijn best gedaan, de kinderen gerust gesteld, dekens gaan zoeken , samen met de tia's gezorgd dat iedereen zo comfortabel mogelijk zat en het een beetje warm had. Ik zat daar middenin met twee kleintjes op mijn schoot (Aracely en Carina), gewikkeld in een deken, zover van huis, van je vrouw en je kinderen, midden in een ramp en je begrijpt maar voor de helft wat ze allemaal rondom je vertellen. Dat was best een moeilijk moment en ik heb onopvallend een traantje weggeveegd. Het was wachten op het eerste daglicht, nog twee lange uren. Het heeft die nacht nog een paar keer gerommeld maar zonder erg, op straat reden auto's af en aan, gelukkig was er maanlicht om voor een beetje licht te zorgen want de noodverlichtingen op batterijen werkten maar half en half.
Hoe het verder verlopen is de eerste week zal ik morgen verder schrijven met als het lukt wat foto's erbij op facebook. wordt vervolgd
alweer weekend, tijd om mijn blog bij te werken. Het is nu zaterdagmiddag en ik heb mij voorgenomen om de zaterdag zo'n een beetje voor mezelf te houden. Kwestie van af en toe ook eens wat alleen te kunnen zijn en wat uit te rusten. Geen uitstapje vandaag , misschien een wandeling in de buurt namiddag . Volgende week ga ik terug naar Chillán. De draadloze muis van mijn laptop heeft het begeven, dus ga ik op zoek naar een nieuwe. En het wordt tijd om mijn visakaart eens te testen, hopelijk werkt die hier anders heb ik een klein probleem haha.
Maandag ben ik opgestaan met stevige rugpijn, het voelde een beetje aan als het verschot en het duurde even voor ik vlot kon bewegen. Dat beloofde voor de rest van de week, maar elke dag is het wat beter gegaan en nu voel ik er nog weinig van, gelukkig maar. Dinsdag had ik op de koop toe nog wat last van diarree (geen paniek er zat Imodium in mijn bagage). Ze gebruiken ook zoveel olie in hun gerechten en de groenten zijn allemaal met een dressing op basis van olie. ( dat schuift goed hé) . Ik zal het allemaal maar toeschrijven aan mijn leeftijd , de kwaaltjes van de iets oudere student op stage die nog wil doen alsof hij er 21 is.
Op verzoek van Tia Clarita heb ik maandagavond gekookt voor dinsdag : stoofvlees !! Bij ons bereid ik dat altijd met bier ( donkere Chimay of Grimbergen) en Luikse siroop maar dat was hier niet te vinden. Ik heb dus maar het donkerste bier in de supermercado gekocht en een potje mermelade van aardbeien. Het was improviseren maar lekker was het wel. Ze zijn dat hier niet gewoon dat een man achter het fornuis staat, huishoudelijke taken zijn meestal voor de vrouwen. (toch een beetje machocultuur hier). Als Renilde op bezoek komt in april, gaan we een grote wafelenbak organiseren want de vorige bezoekers uit België hadden dat ook gedaan en ze praten er hier nog van. Ze hebben me al dikwijls gevraagd of ik ook wafelen kan bakken, dus daar gaan we niet onderuit kunnen. Mijn vrouwtje is bij deze gewaarschuwd !!! Wie een supergoed recept heeft, gelieve te mailen naar renilde.oben@live.be . Alvast bedankt voor de medewerking.
Op mijn bureautje is het soms de zoete inval, de kinderen komen even binnengewandeld om hola tio te zeggen , alleen ze blijven allemaal plakken en mijn pogingen om ze met zachte dwang weer buiten te krijgen zodat ik verder kan doen, zijn niet altijd even succesvol. Het is precies of ze mijn Spaans niet begrijpen en de kleinsten doen juist of ze geen oren hebben. Wat een tio lijden kan. Mijn PC en mijn fototoestel hebben een vreemde aantrekkingskracht op de kinderen, ik probeer het allemaal in goede banen te leiden en het onder controle te houden , soms lukt dat en soms niet. Ik hoop dan maar dat mijn apparaten het gaan overleven want ik heb ze nog hard nodig hier.
Dinsdag was het stafvergadering met tia Clarita, alle andere tia's, Mauricio, Betsy en ikzelf. De plannen voor de week werden gemaakt en de taken verdeeld. Tia Clarita leidt dat met vaste hand en weet echt wel van aanpakken. Ik kreeg zowaar ook mijn deel toegewezen en ik was al blij dat ik wist waar het over ging, volgende keer mijn woordenboek meenemen en iets om op te schrijven.
Alhoewel, plannen die hier gemaakt worden, kunnen ook weer even snel veranderen. Donderdagvoormiddag was er een Engelse les gepland en een kwartier op voorhand kwam Mauricio mij vertellen dat dat niet doorging maar dat we op huisbezoeken zouden gaan richting Yungay of zoiets. Vergeef mij als het mis geschreven is , ik ken de streek nog niet zo goed en de namen al helemaal niet. Dat huisbezoek was echter de moeite waard. De mevrouw die we gingen opzoeken, woont in de campo ergens tussen Chillán en Yungay. Ik begrijp nu waarom ze de camionette/jeep nodig hebben. Om bij het huis van de mevrouw te geraken heb je inderdaad een stevig voertuig nodig. We reden van de hoofdweg af , een soort van veldweg op en dan maar hobbelen zo'n kwartier , 20 minuten aan een stuk. Niks om te doen als je pas gegeten hebt. Her en der kom je een huisje of iets wat daar op lijkt tegen. Uiteindelijk waren we er en gelukkig was ze thuis, want voor het zelfde geld doe je zo'n verplaatsing en is er niemand. Enfin we mochten binnenkomen, het viel me wel op hoe behoedzaam Mauricio eerst het terrein bekeek alvorens hij me teken gaf om ook uit te stappen. Ik heb hem naderhand gevraagd waarom en hij vertelde me dat in deze afgelegen gebieden en huizen er soms behoorlijk wat alcohol verbruikt wordt en dat je nooit op voorhand weet wie er thuis is en in welke toestand. Bij deze mensen zijn maatschappelijk werkers niet altijd welkom, dat zijn immers pottenkijkers die dan nog hun kinderen weghalen. Ze kunnen dan wel eens agressief uit de hoek komen. Het is dus altijd een beetje opletten wat je doet.
Het huis was geen huis, beter kan ik het niet zeggen. Het gedeelte waar de vrouw woonde, bestond uit twee kamers. De eerste kamer was de leefruimte, overal waren gaten en spleten in de muren en kon je zo naar buiten kijken, er stonden een paar zetels en in het midden stond het overblijfsel van wat eens een ijzeren ton was geweest. Daarin stookte ze vuur om op te koken, waar de rook dan naar toe ging, wil ik niet eens weten. Voor de rest was er niet veel maar toch had ze haar best gedaan om alles wat opgeruimd te laten uitzien. De andere kamer was de slaapkamer en was iets beter afgeschermd tegen regen en wind, er stond één tweepersoonsbed en dat was het ongeveer. Dat was het bed voor het ganse gezin ; moeder en drie kinderen. Bovendien was de vrouw depressief ( zelfmoordpoging) en kreeg ze daar medicijnen voor maar die nam ze niet regelmatig dus... Als je de omstandigheden zag , een mens zou voor veel minder depressief worden. De drie kinderen zijn allemaal geplaatst in de instelling, een beslissing die ik wel kan begrijpen maar ik heb ook het lijden, de pijn en het verdriet in de ogen van die vrouw gezien. Het geeft wel even een naar gevoel en je voelt je zo beperkt in hetgeen je kan doen.
Eens terug op weg heb ik Mauricio gevraagd, hoe dat voor hem was. Blijkbaar kan je aan alles gewoon geraken als je het maar dikwijls genoeg ziet. We zijn daarna verder gereden naar Yungay om op het gerechtshof nog wat documenten gaan af te leveren en bij het andere gezin waar we wilden langsgaan, was er niemand thuis. In ieder geval had het wel indruk op mij gemaakt en volgens Mauricio is de toestand in de berggebieden nog veel erger. Ik vermoed dat ze de huisbezoeken zo plannen dat ik er een beetje gewoon aan geraak en mij niet meteen de meest schrijnende gevallen laten meemaken om de schok niet te groot te maken.
Tussen de casita's is zo'n een beetje een competitie aan de gang om tio Stefan 's avonds bij het eten te hebben, ik help mee afwassen en heb altijd snoepjes en mijn laptop bij en er wordt veel gelachen, geplaagd en gek gedaan. Op die momenten heb ik ook het meeste en het beste contact met de kinderen. Vermoeiend is het wel maar o zo leuk en ik leer ze allemaal een beetje beter kennen. Ondertussen kan ik al heel goed bidden in het Spaans voor en na het eten.
Als de batterij van mijn fototoestel weer is opgeladen zal ik morgen een paar albums foto's op faceboek zetten ... wordt vervolgd
vandaag is het zondag, mijn tweede zondag hier, deze morgen heb ik lekker lang kunnen slapen, tot 10 uur. Heerlijk eens even bijslapen. Het was me toch wel een vermoeiende week, elke dag naar de plaza voor één of ander optreden en dus laat in mijn bedje en toch elke morgen rond zeven er weer uit. Ik ben blij dat de week van El Carmen voorbij is, vanaf morgen is het opnieuw helemaal normaal en heb ik 's avonds mijn rust, gelukkig. Op de plaza hangen de kleinsten allemaal aan mij en het zou handig geweest zijn als ik drie paar benen had omdat ze allemaal op mijne schoot willen zitten, best vermoeiend voor de tio haha. De derde avond was er een zangwedstrijd voor de jeugd tussen 10 en 15 jaar en met trots kan ik vertellen dat onze Macarena eervol de derde plaats heeft behaald, voor mij persoonlijk verdiende ze beter en was ze de beste, ik denk dat de jury omgekocht was. Volgende keer zal ik mij eens gaan moeien. Voor de schitterende foto's van onze zangeres : zie mijn facebook.
Veel bijzonders is er niet gebeurd deze week, ik heb een zeker ritme elke dag. Om negen uur beginnen op het bureau, om half twee of twee uur eten we en daarna weer aan de slag tot zes uur. Om zeven word ik in één van de casitas verwacht voor het avondeten en dan naar de plaza met de jeugd en voor ik het weet is het middernacht voorbij.
Vandaag is het Valentijn en het is de eerste keer in 26 jaar een Valentijn zonder mijn Renilde, dat is balen. Ik stel voor om Valentijn even in de koelkast te steken tot juni tot ik terug ben. Mijn vrouwtje heeft dus nog een super romantisch avondje van mij tegoed. Hier merk je niet zoveel van Valentijn alhoewel het ook wel gevierd wordt.
Het studeren komt me zo ondertussen mijn oren uit, ik krijg echt wel veel informatie te verwerken en vermits alles in het Spaans is en dan nog in zo van die formele taal, krijg ik het soms echt op mijn heupen als ik de juiste vertaling van sommige begrippen en termen niet te pakken krijg. Meestal weet ik wel waar het over gaat en begrijp ik de inhoud wel maar om dat juist te reproduceren in onze taal is niet altijd eenvoudig. Volgens Tia Betsy is de theorie heel mooi en goed maar is de praktijk iets anders. ( Waar heb ik dat nog gehoord?). Tia Betsy is echt een schat, zij helpt me met heel veel dingen en betrekt me in alles. Ze legt me in het lang en het breed alles uit en doet echt wel moeite om langzaam te praten. Langzaam praten is heel moeilijk voor Chilenen, de woorden komen er in zo'n tempo uit, niet te doen. En om het dan nog wat ingewikkelder te maken de laatste letter van een woord is totaal onbelangrijk : tres wordt tre, grande wordt gran enzovoort. Ik begin het zo onderhand wel te horen en merk ook wel dat het elke dag een beetje beter gaat en dat ik meer begrijp van wat ze allemaal tateren. Alleen naar mijn gevoel ga ik niet snel genoeg vooruit, maar dat zal wel in mijn aard liggen. Geduld is een mooie deugd en dat wordt hier aardig op de proef gesteld.
De Engelse les van donderdag was al een stuk beter, de kleinsten zijn zot van Broeder Jacob in het Engels, dus zangles en voor de groteren had ik ook een lied voorbereid van Simon en Garfunkel : A bridge over troubled water. Dat was voor hen totaal onbekend, van Simon and Garfunkel hadden ze nog nooit gehoord ( de cultuurbarbaren haha) maar het werkte wel, de interesse was er om te luisteren ,om de woorden te herkennen en proberen te begrijpen. Volgende les het vervolg.
Ik had de les trouwens wat moeten inkorten omdat ik met Mauricio en Betsy mee mocht op huisbezoeken in El Carmen met de camionette. Eigenlijk is het een kruising tussen een jeep en een camionette, een vrij lang geval met een laadbak, 4x4 aandrijving enzovoort, enfin niks om in Hasselt een parkeerplaats mee te moeten zoeken. Rijden doet dat ding wel goed, ik heb er zelfs eventjes mee mogen rijden en terug in de garage zetten. Wat ik niet wist, het is hier de regel dat wie er het laatste mee gereden heeft, dat ding ook moet wassen op vrijdag. Dus daarom mocht ik het laatste stukje rijden, slim zijn ze hier wel. Al ooit een auto gewassen met Omo, waspoeder ? Echt eens doen, dat gaat supergoed ! ( Alleen zien dat het niet met dash is , want dat wast witter dan wit en is niet zo goed voor gekleurde auto's).
De huisbezoeken vielen nog al goed mee, in één van de huizen heb ik zelfs de uitnodiging gekregen om casuella (of zoiets)te gaan eten als mijn señora op bezoek komt. Heel vriendelijke mensen en ook een bijzonder huis met veel mooie dingen, een beetje Bokrijk maar dan op zijn Chileens. Het valt wel op hoe klein de huisjes zijn, ik schat de leefruimte in een doorsnee huisje zoiets van vijf op vijf, daarin wordt gekookt, gegeten, Tv gekeken enfin alles gedaan. Soms is er een achterbouw of een zolderverdieping , soms ook niet. Volgens Betsy waren dit de betere huizen waar we op bezoek zouden gaan, volgende keer trekken we meer de bergen in en zou het van een heel andere orde zijn, ik ben benieuwd.
Gisteren ben ik met de bus naar Chillán getrokken, helemaal in mijn ééntje. dat was een beetje avontuur. De busrit naar Chillán kost 1000 pesos en duurt ongeveer een uurtje. 1000 pesos is om en bij 130 , dus helemaal niet duur. Hoe dichter we bij de stad kwamen hoe voller die bus geraakte, uiteindelijk stond er in de middengang evenveel volk dan er op de stoelen zaten. Je mag er niet aan denken dat er iets gebeurt met zo'n afgeladen bus. Ik kon ook niet goed volgen waar er nu een bushalte was, blijkbaar kan je eender waar op de bus geraken als je maar tijdig begint te zwaaien naar de buschauffeur. Chillán was druk, het was zaterdag en markt. Ik moest mij goed oriënteren om de weg terug naar de busterminal niet kwijt te geraken. Overal waren er kraampjes en er is een enorme groenten- en fruitmarkt: voor vegetariërs een ware lust voor het oog. Groenten en fruit in alle maten, geuren en kleuren. Leuk om te zien. Ik hou daar wel van om tussen die kraampjes te slenteren en de mensen te observeren in hun drukte en hun bezigheden. 's Middags heb ik lekker gegeten in een restaurantje, lasagne met groenten met een soort fruitsap erbij en om af te sluiten een koffie ( alles samen nog geen 5 ). De koffie is hier wel altijd nescafé, een goei sjat koffie heb ik hier nog niet gevonden. De terugweg naar El Carmen was hetzelfde verhaal als 's morgens : een overvolle bus maar met dit verschil dat nu er ook nog alle aankopen van op de markt bij moesten. Achter me zat een mevrouw met een doos vol kiekens die de ganse weg terug gepiept hebben, erg leuk !!
De zondag is er voor de kinderen niet veel anders te doen dan naar de mis te gaan. Het koor van de hogar zou zingen voor de inhuldiging van de nieuwe pastoor. De mis was om 12 uur en duurde ruim anderhalf uur. Net zoals vorige week zat het kerkje afgeladen vol en ik moet zeggen onze kinderen zingen echt mooi , het is een koortje met talent ( misschien eens iets voor een tournée in België met benefietconcerten). Het is toch echt handig als je zo groot bent , altijd overzicht op de situatie. Ik was de grootste mens in de kerk met allemaal van die klein jung die aan mij hingen, het viel niet op. haha. Het is een goede oefening om het Spaans weer wat beter onder de knie te krijgen.
Ik ben benieuwd wat volgende week voor mij in petto heeft... wordt vervolgd
dag 1 van week 2. ik heb zonet het eerste blad van mijn scheurkalender gehaald, de eerste week is voorbij , nog zeventien weken te gaan. Niet dat ik aan het aftellen hoor , alleen maar een kwestie van de boekhouding goed bij te houden. Ik heb me deze morgen geïnstalleerd op het bureautje van Tia Lilly, het is jammer dat ik daar niet op internet kan draadloos. Dat moet ik toch nog even proberen op te lossen. Deze morgen heb ik ook kennis gemaakt met de directrice, señora Clara. Op het eerste zicht ziet ze er wat streng uit maar het is een heel vriendelijke dame en ook weer zeer behulpzaam., ik had eigenlijk niets anders verwacht. Bij het opstaan vanmorgen was ik zo stijf als een plank, resultaat van het voetballen gisteren met de jongens. Mijn conditie gaat hier een ferme boost krijgen als dat zo verder gaat. Met een beetje gymnastiek ging het al een stuk beter , klaar voor een drukke dag na een verkwikkende douche. Het heeft hier trouwens stevig geregend dit weekend, de binnenplaats stond helemaal onder water zondagochtend en arme Tia Ruti, die heeft ferm mogen dweilen in haar huisje. Casita Sagrados Corazones krijgt een nieuwe bovenverdieping en het dak is nog niet waterdicht. Ik heb haar wel een handje toegestoken om de grootste lekken te dichten maar het was hopeloos. Tegen het eind van de maand zou het probleem van de baan zijn en zou de bovenbouw ver af moeten zijn. Tia Ruti werkt heel erg hard en zoals ik het al heb kunnen observeren, heeft ze daar en boven niet de gemakkelijkste leefgroep. Daar zitten een paar stevige karakters tussen. Ze heeft in het weekend trouwens ook nog mijne was gedaan en te drogen gehangen, de lieve meid. Daarstraks heb ik alles netjes teruggekregen, ik moest het alleen nog strijken. Dat wou ze trouwens ook nog doen maar ik stond erop om dat zelf te doen. ( Ze kon niet geloven dat ik dat kon ) . Tussen haakjes : een nieuw strijkijzer en een strijkplank zouden ze hier wel kunnen gebruiken want wat ze nu hebben, heeft zijn beste tijd gehad. En bij nader inzien, ik mis mijn pyjamabroek, daar moet ik morgen eens achter aan gaan haha.
Na het ontbijt heb ik samen met Tia Betsy een beetje de planning van de dag en van de week overlopen en de uren voor de Engelse les vastgelegd. Het worden twee groepen : van zeven tot elf jaar en alles wat daar boven ligt. De tijd gaat hier heel snel, voor ik het wist was het al 11 uur , tijd voor de les met de kleinsten. Er kwamen er maar vier opdagen maar het was leuk : Jorge, Margarita, Karina en Aracely. Aracely hield het nogal vlug voor bekeken, het is een schat van een meid maar ze kan geen twee minuten stilzitten, haha. Ze heeft me ook al verteld wie haar madrina in België is en of ik haar kende. Verrassing , ik ken madrina Inge, wel Inge als je dit leest: Aracely is een prachtig kind maar je hebt er je handen mee vol maar je kan nooit boos op haar zijn , zo lief is ze dan wel weer.
Namiddag om 16 uur was het les voor de groteren en die waren verdorie met heel veel. Ik heb serieus gezweet en voor de volgende les moet ik er iets op vinden om de structuur erin te houden en om ze zoveel mogelijk te laten praten. Ik merk dat het voor hun heel moeilijk is om de juiste uitspraak te hebben. zij zijn het zo gewoon om hun tong verkeerd te zetten dat er geen fatsoenlijk Engels uit kan komen. We hebben wel veel gelachen. Volgende keer ga ik ze in twee groepen verdelen om ze nog iets meer te kunnen laten zeggen want dat is het belangrijkste, de rest leren ze wel op school.
Deze week zijn het festiviteiten in El Carmen, het is la semana de El Carmen. Elke dag van de week is er een optreden met dans en zang. Deze avond begint het. De meisjes hier kijken er naar uit, zo te horen. ( Ik denk om naar de chicos van het dorp te kunnen kijken, het is toch overal hetzelfde nietwaar). Natuurlijk mag Tio Esteban niet ontbreken op de lokale versie van Jazz Bilzen. Ik moet zeggen, ik heb me erg goed geamuseerd met de kinderen, veel gedanst ( het is ook muziek waar je niet op kan blijven stilstaan) en het optreden was de moeite waard. Eerst bracht een dansgroep typische lokale volksdansen in prachtige kostuums ( soms een beetje gewaagd) en met opzwepende ritmes. Ik hoop dat de foto's een beetje gelukt zijn . Daarna was er een optreden van de plaatselijke Clouseau : Los Gavilanes del Sur. Ik heb een CD tje gekocht met hun muziek
Maandagmorgen, ik had niet zo goed geslapen en was de ganse nacht een beetje onrustig geweest. Op mijn leeftijd nog zenuwachtig zijn, maak dat mee. Papa Sergio zou me om 10 uur komen oppikken en dan zouden we in Chillán nog een gsm kopen om plaatselijk te kunnen bellen, daarna zou het rechtstreeks naar El Carmen gaan. De mama van Michelle kwam mij roepen om 9 uur want zij ging naar haar werk ( dat was eigenlijk niet nodig want ik was allang wakker), Michelle was er niet en Pablo lag nog in bed, dus plotseling was ik alleen in huis. Ik heb dan maar stilletjes mijn valies gemaakt, alles klaargezet, mijn bed opgemaakt en buiten gewacht op Sergio , in het zonnetje.
Sergio was stipt op tijd met de jeep, samen met zijn vrouw en de kinderen, zij gingen op familiebezoek in Chillán nadat ze mij zouden afgeleverd hebben. In het centrum van Chillán gingen we eerst op zoek naar een cellular in de Mal (uitspreken op zijn Engels aub of liever op zijn Amerikaans ). Dat is een grote winkel waar je echt alles kan krijgen en aan prijzen....., deel onze prijzen door drie en je zit in de buurt en dat voor alles : voedsel, elektronica , kleren , schoenen enzovoort Ik heb daar dus een GSM gekocht voor net geen 20 met vier uur belwaarde en een hoop gratis berichtjes. Een koopje.
De rit naar El Carmen was voorbeeldig en we reden richting van de besneeuwde toppen van de Andes , die je altijd wel ergens ziet opduiken, indrukwekkend. Langs de wegen valt het op hoeveel kruisjes of kleine kapelletjes met bloemen er staan. De stille getuigen van ongevallen met dodelijke slachtoffers, het verkeer is hier soms aan de gevaarlijke kant blijkbaar. El Carmen is een klein dorp, een pueblo, er is weinig verkeer en het geheel is geordend als een vierkante blok. De straten zijn allemaal recht , geen bochten en verdelen het dorp in allemaal vierkantjes, verloren lopen is bijna onmogelijk, als je vier naar links afslaat kom je terug op je vertrekpunt. In het midden van het dorp ligt een groot plein met bomen, zitbanken, een paar kraampjes en een paar standbeelden waaronder er ééntje van Zuster Elisa. ( heel erg mooi). Tegenover haar standbeeld ligt de hogar, het tehuis. Ik was aangekomen .
Ik werd ontvangen door Tia Norma, een vriendelijke vrouw die het wel gewoon is van buitenlanders te zien en te ontvangen. Ze bracht me heel behulpzaam naar mijn kamertje voor de volgende vier maanden . Ik heb Sergio heel hartelijk bedankt voor zijn hulp en ik weet dat ik in Chillán altijd welkom ben. Tia Norma bracht me daarna naar het kantoor van de maatschappelijk werksters Betsy en Lilly. Twee lieve jongedames die me met een warme brede lach welkom heetten, echt hartverwarmend. Ik kreeg er de hele uitleg over de hogar , de werking ervan, de structuur, wie wie is enzovoort. En ik moet zeggen, ik kon nog vrij aardig volgen ook. Tijd om alles op mijn gemak te bekijken kreeg ik niet, Betsy nam me mee op sleeptouw langs de casitas waar de kinderen verblijven om me aan hen voor te stellen. Het was onmiddellijk tio van hier en tio van daar (vanaf nu ben ik officieel Tio Esteban) , druk, druk , ze wilden van alles weten, de kleinsten kropen op mijn schoot alsof ze me al jaren kenden en de ouderen stelden vragen van hoe ik heette, hoe oud ik was of ik hijos had enzovoort. Maar goed dat ik in het vliegtuig antwoorden op zulke vragen een beetje had geoefend zodat ik daar niet helemaal met mijne mond vol tanden stond. Maar het was wel grappig en heel leuk om te doen. Na de rondleiding heeft Betsy mij nog een ganse hoop papier gegeven om te bestuderen, dat wordt zo een beetje de opdracht voor de eerste week, lezen over het systeem van SENAME (Servicio National de Menores, te vergelijken met Kind & Gezin in België) , de werking van de hogar (objectieven en doelstellingen) en Spaans leren natuurlijk. Het handigste wat ze me gaf was een lijst per casita ( dit betekent huisje, voor degene die geen Spaans kent) met de namen van de Tia's en van de kinderen.
Om 13 uur was het tijd om te eten in de keuken samen met Tia Norma, Tia Monica, Betsy en Lilly, en daar zit je dan aan tafel met vier lieve dames die vrolijk met elkaar zitten te babbelen en je snapt er geen jota van. Je kunt ook niets zeggen, je weet zelfs niet eens waar ze het over hebben. Voor iemand als ik die gewoon is altijd en overal zijne zeg in te hebben verdorie niet gemakkelijk, wacht maar tot binnen een paar weken als mijn Spaans wat beter is.... Namiddag had ik al meteen een uitnodiging beet, Tio José- Luis ging met de jongens van zijn casita zwemmen en of ik mee wilde gaan. Ik vermoed dat de Tio mij wat beter wilde leren kennen. Hij is de vervanger van Tio José, die op vakantie is voor een paar weken. José-Luis is student filosofie in zijn laatste jaar en spreekt ook een mondje vol Engels en is zelfs al in België geweest. Terwijl de jongens in het water speelden, had ik een fijn gesprek met hem in het Engels en Spaans, het klonk niet maar we begrepen mekaar wel.
Om 17 uur eindigt de werkdag, de kinderen gaan terug naar hun casita om te douchen en zich klaar te maken voor het avondeten. Betsy, Lilly en Norma gingen naar huis en ik naar mijn kamertje om me nog wat verder te installeren. Daar zat ik dan , even alleen , heel ver van huis, heel eventjes een beetje zielig te wezen. (haha) Ik besefte ineens dat ik niet eens iets had om te eten die avond en er was mij daar ook niets over gezegd. Dat was echter alweer buiten de ongelooflijke gastvrijheid van deze mensen gerekend. Twee verlegen meisjes kwamen aankloppen of ik die avond bij hun in casita Limburgo wou komen eten bij Tia Carmen. Natuurlijk wou ik dat wel, ik werd er om zeven uur verwacht. Het werd een gezellige avond en het maakte niet uit of ik de taal nu begreep of niet, je hebt niet altijd veel woorden nodig om je toch verstaanbaar te maken en ze deden allemaal zo ontroerend goed hun best om me alles uit te leggen, langzaam te praten, zevenentwintig keer te herhalen enzovoort tot ik het begreep. Ik heb die avond zelfs een nieuw kaartspel geleerd met 110 kaarten ( jokers inclusief), trio's en escalas. Als beloning voor hun inspanningen had ik chocotoffs bij voor iedereen. Voor ik het wist was het bijna 12 uur , tijd om gaan te slapen dus. De eerste dag was voorbij, nog 120 te doen en ik besefte na die eerste avond al dat het terug naar huis gaan niet gemakkelijk zal worden, je verliest hier heel gemakkelijk je hart . Ik heb toen ook even teruggedacht aan het laatste gesprek dat ik met Tia Edith heb gehad in België, vlak voor ze terug naar Chili zou afreizen. Zij heeft me toen verteld dat zij hier haar hart had verloren aan de mensen, de kinderen , de hogar en het land. Nu ikzelf hier ben, kan ik dat wel begrijpen en voel ik dat zij nog steeds hier is bij de kinderen en mensen waar ze zoveel van hield. Wel Tia Edith , dank zij jou ben ik nu ook hier en zou ik mijn stage willen opdragen aan jou als eerbetoon. Gracias Tia Edith.
De volgende dagen viel alles een beetje in zijn plooi en kreeg ik zowaar een zeker ritme, voormiddag studeren ( en ik dacht dat ik daar vanaf was na de examens van januari) , 's middags uitgebreid eten en namiddag iets met de kinderen doen, film kijken of naar de rio gaan en elke avond in een andere casita gaan eten om uitgebreider kennis te maken met de kinderen en de tia. Het verloopt allemaal rustiger dan bij ons in België, wij zijn toch zo prestatiegericht nietwaar en toch vliegt een dag voorbij. Alleen mijn horloge doet mij aan België denken, die staat nog op de Belgische tijd , vier uur later dan hier, en dan denk ik wel eens van : nu zijn ze thuis dit of dat aan het doen of slapen ze al of zitten de kinderen op school, zo van die dingen. Ik mis ze dan wel even mijn gezin, mijn kinderen en mijn lieve vrouwtje. Maar ik ben ook heel trots op ze omdat ze me de kans en de ruimte geven om dit te mogen ervaren en omdat ze het zonder mij allemaal goed beredderen, dank jullie wel. Gisterenavond was ik in de laatste casita van Tia Ruthi, de vervangster van Tia Ursula. Ik heb er de ganse avond pannenkoeken gebakken met de meisjes, veel gelachen, veel spraakverwarring en zelfs de afwas gedaan met Marlene een meisje van dertien, die al zeven jaar in de hogar woont samen met een zus en nog een broertje en verliefd is op Pedro en zoals elke avond was het heel gezellig. Volgens de kinderen hier ben ik chistoso, ik weet niet wat dat is, ik zal dat morgen eens opzoeken.
Voor volgende week zijn er nieuwe plannen, Lilly heeft me gevraagd of ik vanaf maandag aan de kinderen Engelse les zou willen geven, zodat ze op school gemakkelijk kunnen aanpikken. Een andere taal spreken is hier niet zo vanzelfsprekend, Spaans was voor hun genoeg maar ook Chili ontsnapt niet aan de globalisering en in het dagelijkse leven wordt het belang van het kennen en spreken van een andere taal zoals het Engels steeds groter. Ik krijg ook het kantoortje van Betsy ter beschikking want zij is vrijdag op vakantie vertrokken voor drie weken. Straks en morgen ga ik dat een beetje voorbereiden, het worden twee groepen, de iets ouderen tussen 13 en 16 jaar en de jongeren van 10 tot 13. Ik ga toch nog in het onderwijs geraken haha. Ik ben benieuwd, het is eens iets anders.
Ik voel mij hier elke dag een beetje meer thuis. Nu nog wat foto's op facebook zetten, de eerste van El Carmen, ga maar vlug kijken
Hier zijn we weer, het lukt me dus niet om foto's aan de blog toe te voegen ( het zal wel aan mij liggen, vrees ik), dus heb ik alvast maar twee albums op facebook gezet. Wie daar nog niet opzit of nog geen vriendje van mij is, nu is de moment !!!
Op zondag werd ik verwacht op de boerderij van de papa van Michelle. Hij zou Michelle en mij komen oppikken om 10 uur 's morgens. De farm ligt een beetje buiten Chillán, helemaal in de campo, ver weg van alles. Na een tussenstop in een melkvee bedrijfje reden we van de hoofdweg af een veldweg op naar de landbouwgronden en de weiden van papa Sergio. Het is een hele lieve man die voortdurend maar tegen me praatte aan een ongelooflijk tempo en ik maar si si zeggen. Af en toe begreep ik wel iets en gelukkig sprong Michelle bij met vertalen. Bij de farm woont een knecht met zijn gezin, Sergio zelf woont in Chillán. Uitgestrekte landerijen, velden met trigo ( tarwe) en mais , heel erg groot en een enorm weiland met veel koeien ( vacas) en een paar paarden. Het werd een stevige wandeling in de natuur en je hoort ook alleen maar de natuur, geen auto's, geen trein niks, nada. Dat was echt genieten. Terug bij het huisje van de knecht komen we bij een omheining waar schapen zitten. Blijkbaar was het de bedoeling om vandaag een schaap te slachten. Voor ik het goed en wel besefte, kreeg ik een lasso in mijn handen geduwd en mocht ik het schaap ( een bok) proberen te vangen. Ik denk dat die mannen eens goed hebben willen lachen met een onhandige gringo maar dat was er tegen. Echte cowboy als ik ben, verstand op nul, gefocust op dat beest dat ik moest hebben , slaagde ik erin om van de eerste keer die bok te strikken. Ze stonden ervan te kijken en verdachten mij ervan dat ik dat dagelijks deed. Ik heb ze toen maar uitgelegd dat wij mannen in België zo aan een vrouw geraken en daar veel op oefenen. Ik denk niet dat ze het geloofd hebben maar ik had wel indruk gemaakt (haha), de Belgische eer is hoog gehouden. Mijn beproeving was echter nog niet voorbij, het arme dier werd afgevoerd en even later vakkundig gekeeld. Hier kwam een Chileense traditie naar boven : het drinken van vers schapenbloed. Het schijnt dat dit gebruik geluk brengt en goed is tegen de cholestorol. Ik moet zeggen dat het allemaal erger klinkt dan het is , het bloed had eigenlijk niet zoveel smaak en was een beetje kleverig in de mond maar weerom ik heb mij niet laten kennen en laten zien dat de Belgen de dappersten van alle Galliërs zijn . Vakkundig werd het arme beest van zijn pels ontdaan , de ingewanden eruit gehaald en versneden. Het is maar goed dat ik er allemaal tegen kon. Na dit alles was het tijd om naar het woonhuis van Sergio te vertrekken voor een smakelijk middagmaal al waren we al een stuk in de namiddag.
Trouwens het was een heel lekkere maaltijd : een soort maïsbrij gewikkeld in maïs bladeren. En alweer moet ik zeggen dat Chilenen zeer goede gastheren zijn . Zij doen echt alles om het je naar je zin te maken. Rond een uur of zes werd de barbeque aangestoken, tijd weer voor dat arm schaap om deel uit te maken van de festiviteiten. Verser kan je je vlees natuurlijk niet hebben, in de voormiddag liep dat beest nog dartel en vrolijk in de wei en 's avonds op het vuur. Als de Chilenen vlees eten dan is dat ook letterlijk zo, ik heb in jaren niet meer zo een grote portie vlees op mijn bord gehad maar het was wel overheerlijk. Ik durf niet aan een weegschaal denken want wat ik de laatste dagen allemaal gegeten heb, daar moeten een paar kilootjes bij zijn , dat kan niet anders.
Tegen een uur of elf plaatselijke tijd begon mijn licht uit te gaan , die vier uur tijdsverschil begonnen me weer parten te spelen, dus bracht papa Sergio ons weer netjes naar huis bij Maité. De volgende dag zou ik immers verder reizen naar El Carmen om eindelijk op mijn stageplek aan te komen. Sergio stond erop om mij persoonlijk te brengen zodat ik niet met de bus moest gaan , hij zou mij komen afhalen om 10 uur. Ik was daar trouwens niet rouwig om.
Van Michelle heb ik die avond ook afscheid genomen, zij vertrok nog naar vrienden om 's anderendaags vroeg te kunnen vertrekken voor een vakantie aan de playa. Ik vond het heerlijk om haar weer gezien te hebben en ik heb echt genoten van een heerlijk weekend met superfijne mensen. Het belangrijkste onderdeel van mijn verblijf in Chili en ook het doel van mijn reis was nu vlakbij. Tot nu toe had ik altijd een beetje kunnen terugvallen op Michelle voor vertaling en een beetje uitleg, vanaf morgen stond ik er helemaal alleen voor en ik kan jullie verzekeren dat ik toch een beetje met een klein hartje naar El Carmen ging afreizen. Maar dat is alweer een ander verhaal .....
als dat geen mooi klinkende naam is voor een klein stadje aan de kust. Je kan het niet echt een badplaats noemen want de golven zijn er veel te wild en het water is er veel te koud. Indrukwekkend is het wel voor de eerste keer de Stille Oceaan zien. Alhoewel stil was de oceaan in geen geval, het is ongelooflijk om zien met welk een kracht de golven op de rotsen te pletter sloegen. Bij jongeren is Cobquecura erg populair, deze week is er zelfs een festival, la semana de Cobquecura, en in het stadje liepen al veel jongeren rond, zo'n een beetje Werchterachtige toestanden maar iets kleinschaliger. Het strand van Cobquecura is enorm uitgestrekt met een soort zwart zand ( extra heet in de zon) en overal grote rotsformaties her en der verspreid. Prachtig om zien en ideaal voor verliefde koppeltjes om ....... vul zelf maar in. Er is ook een zeehonden kolonie permanent aanwezig, lobos del mar, zij verzamelen elke dag op een grote rots zo een vijftig meter de zee in. Brullen dat die beesten doen!!!! En ze schijnen nog ferm te bijten ook. Op één van de foto's staat een aangespoeld jong zeehondje van ongeveer drie weken oud. Vrijwilligers van de dierenbescherming proberen die jongen ertoe te bewegen om terug naar de rots te zwemmen, terug naar mama zeehond. Soms lukt het en soms niet , helaas. Ik heb ook voor de eerste keer wilde mosselen gegeten, dat is nog eens iets anders dan onze gecultiveerde Zeeuwse mossel. Met tien stuks van deze soort heb je genoeg zo gigantisch zijn ze en de smaak is apart maar wel heel lekker. Zij noemen dat hier chulchas en worden samen met almejas klaargemaakt, dat is een ander soort schelpdier, die worden eerst mee gestoomd met de mosselen en daarna met een kaasvulling afgegaard in de oven, superlekker!!! ( een culinair hoogstandje) Daarbij wordt dan een fris Chileens wit wijntje geserveerd en het plaatje is compleet. Het huisje op één van de foto's is een cabaña, een strandhuisje, voor vele Chilenen is dit een soort buitenverblijf waar ze in het weekend naar toe komen. Daar hebben we ook overnacht, prachtig: , zicht op zee, volle maan, sterren aan de hemel, het geluid van de golven, kortom een plek om nooit meer te vergeten. De volgende dag zouden we alweer om zeven uur 's morgens vertrekken terug naar Chillán want ik werd om tien verwacht bij de papa van Michelle op de farm en dat is alweer een ander verhaal. Tijdens de reis van Chillán naar Cobquecura heb je ogen tekort om alles te zien, het wilde landschap, bergen, bosbouwbedrijven ( voornamelijk dennen), pueblo's en vooral grote contrasten van mooie huizen tot echte krotwoningen. Afstanden zijn in dit land een relatief begrip.
ik ben eindelijk op mijn blog geraakt. Vandaag , na drie dagen Chili, ben ik eindelijk in El Carmen toegekomen in de Hogar waar ik mijn stage ga lopen. De ontvangst was hartelijk en ik ben al goed geïnstalleerd in mijn kamertje voor de volgende vier maanden. Maar eerst even terug naar de afgelopen dagen. De laatste week in België was vermoeiend, zoveel mensen die je nog eventjes willen zien voor het vertrek, dus een etentje hier, een feestje daar, koffers pakken, hopen dat je niets vergeet, proberen aandacht te hebben voor de gevoelens van je gezin waar je zoveel om geeft en die je tenslotte vier maanden achterlaat, omgaan met je eigen twijfels en ook (jawel zeer zeker ) angst. Het was niet gemakkelijk en soms is de gedachte wel eens op gekomen om alles af te blazen en gewoon een stageplek in België te zoeken zoals een normaal mens zou doen. Maar ik ben nu eenmaal een speciale en opgeven staat niet in mijn woordenboek dus .....
De dag van het vertrek , donderdag, was nog een beetje hectisch. Oma Oben nog bezoeken in het bejaardentehuis , dan inladen en richting Antwerpen om eerst nog mijn visum af te halen op het Chileense consulaat en dan richting centraal Station voor de TGV naar Schiphol. Alles verliep in een drafje en had iets onwezenlijks, je hebt er zoveel maanden op voorhand over gepraat, je bent er zo intens mee bezig geweest en ineens is er het punt van no return. Je stapt op de trein , een laatste kus , een laatste keer wuiven en voor je het weet ben je vertrokken. Eerlijk gezegd had ik toen even een moeilijk moment, zoiets van waar ben ik in godsnaam toch aan begonnen. Gelukkig was het vlug over en kwam er een soort vastberaden rust over me om er het allerbeste van te maken.
De reis naar Schiphol verliep voorspoedig, nog geen uur en was zeer comfortabel. Schiphol daarentegen was een ander paar mouwen, groot en een kluwen en wirwar van mensen en richtingen, dat was even zoeken maar eens de juiste incheckbalie gevonden was het fluitje van een cent. Vliegen van Amsterdam naar Parijs is een lachertje, voor je boven bent, gaat dat vliegtuig alweer naar beneden en ben je er al. Ik heb ook ruim de tijd gehad om de taks vrije zones van zowel Schiphol als Charles de Gaulle te bezichtigen. Het mag dan wel taks vrij zijn, peperduur is het wel.
De vlucht naar Santiago duurde 14 uur en een beetje en aan de nacht kwam geen einde, die vloog gewoon met ons mee, pas de laatste twee uren van de vlucht zagen we weer daglicht. Gelukkig heb ik goed kunnen slapen en viel het al bij al nogal mee. En dan sta je ineens in Chili, is alles in het Spaans en kun je weinig beginnen met het Engels, Frans of Duits. Dus uitleggen met handen en voeten, en blijven lachen. Ook de traagheid der dingen sloeg toe, ik ben geland om 9u 25 plaatselijk tijd en ben uiteindelijk voorbij de immigratiedienst en de douane geraakt om 11u45. Eenmaal buiten was er het prettig weerzien met Michelle, dat deed deugd, een bekend gezicht in een vreemde wereld. De plannen waren echter gewijzigd, normaal zou ik een paar dagen in Santiago blijven maar dat ging niet door, Michelle kwam mij afhalen met een nichtje en zou ons naar een busterminal brengen waar Michelle en ik de bus zouden nemen naar Chillán. Dat is ongeveer 500 km meer naar het zuiden. Zo gezegd zo gedaan , de bus op en rijden maar . Ondertussen kon ik fijn bijpraten met Michelle en ook genieten van het Chileense landschap. We reden door Central Valley , links en rechts van je zie bergen en in de vlakte daartussen heel veel wijngaarden. Er loopt een autosnelweg helemaal van noord naar zuid door Chili met peage en alles erop en eraan. Op de autosnelweg zie je fietsers ( gelukkig zeer weinig) , voetgangers , zelfs een paard met kar , veel trucks en auto's. Gelukkig was het veel rustiger dan op onze Vlaamse autosnelwegen en verliep de busrit nog vrij voorspoedig. Eindhalte was Chillán , waar de mama van Michelle en de broer Pablo ons kwamen afhalen. Ze is een zeer lieve hartelijke vrouw en geen inspanning was teveel. Het was fijn zo hartelijk ontvangen te worden, alleen ik begreep geen jota van wat ze allemaal tegen me zei. Hier en daar een woordje maar het ging veel te snel om het te verstaan. Om een idee te hebben, kijk eens naar de Spaanse televisie bij ons dan begrijp je het wel. Om het een beetje in te korten , we zijn nog gaan winkelen ( een supermercado), gigantisch groot en ze verkopen er werkelijk alles tot autobanden toe aan prijzen die ongeveer één derde zijn van de prijzen in Europa ( ook de bekende merken die wij ook hebben) , ik kreeg al dadelijk het gevoel dat wij in Europa flink uitgebuit worden door die multinationals en dat die bij ons enorme winsten realiseren. Daarna al meteen op restaurant, een maaltijd om U tegen te zeggen : een portie frieten (jazeker) en stevige lap vlees ( ferm mogen eten) daarop nog twee spiegeleieren samen met salade. Ik heb goed mijn best mogen doen en mijn cholestorol heeft al meteen een flinke deuk gekregen. Uiteindelijk zijn we bij Michelle thuisgeraakt en ben ik eigenlijk meteen naar bed , doodmoe want die vier uur tijdsverschil spelen je toch wel parten en voor de volgende dag was een uitstap naar de playa gepland. Kwestie om mij zoveel mogelijk te laten zien : vertrek om 10 uur in de morgen. Daarover zal ik in mijn volgende berichtje schrijven samen met de eerste foto's.
Het zullen nog wel een paar moeilijke dagen worden, afscheid nemen is nu eenmaal niet het gemakkelijkste onderdeel van deze onderneming. Soms steken ook wel de nodige twijfels en angsten de kop op. Wat staat er mij ginder te wachten , hoe zal het onthaal zijn, hoe vlot gaat mijn Spaans zijn? Vele vragen en weinig antwoorden. Mijn echtgenote en mijn kinderen zitten met dezelfde vragen maar dan op het thuisfront, gaat het allemaal lukken 18 weken zonder papa in huis. De emoties laaien soms hoog op maar we blijven op dezelfde golflengte zitten. Zonder de steun van mijn vrouw en mijn kinderen zou ik er trouwens nooit aan begonnen zijn.
De volgende dagen en weken hoop ik zoveel mogelijk te schrijven over mijn belevenissen en gevoelens tijdens mijn stage periode in een tehuis voor kinderen in El Carmen. Het wordt een stage in het kader van mijn opleiding tot maatschappelijk werker aan de Sociale Hogeschool in Heverlee. In ieder geval wordt het een buitengewone ervaring deels om te leren, deels om een andere cultuur te leren kennen maar vooral om als mens te kunnen groeien en een gedreven maatschappelijk werker te worden
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
