nu is het even geleden dat ik nog een bericht toegevoegd heb, maar zoals de titel al laat vermoeden heb ik de laatste twee weken heel andere dingen gedaan dan op mijn blog schrijven. Het weerzien met Renilde was geweldig, na twee maanden voelde het weer vertrouwd om je partner aan je zijde te hebben en ik was heel trots om haar voor te stellen aan de kinderen en de tias in de Hogar. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn thesis en alle daarbij behorende werk even aan de kant geschoven is alhoewel het nooit uit mijn hoofd geweest is. De druk van het schrijven van een thesis en alle opzoek en leeswerk dat daarbij komt kijken neemt toe en de tijd begint aardig te korten.
We hebben een hele leuke tijd gehad samen en toch nog wel wat van Chili gezien, alleen dat land is zo groot en er is zoveel te zien dat twee weken bijlange na niet voldoende zijn. We hebben dus veel gewandeld met de bus om toch veel te kunnen zien. Renilde heeft even kunnen meeproeven van mijn werkzaamheden en gezien waar ik allemaal mee bezig ben en heeft ook wel haar hart verloren aan een paar van de kinderen. Die weten als geen ander hoe ze iemand moeten inpalmen of die persoon nu de taal spreekt of niet dat maakt niet uit.
De familie van Michelle heeft echt haar best gedaan om in de weekenden ons extra te verwennen, er was ze niets teveel en het zijn zo lieve leuke mensen dat Renilde en ik hopen dat ze op een dag ook eens naar België zullen komen zodat wij ze op dezelfde manier in de watten kunnen leggen. Alleen denk ik dat dat er niet zo gauw zal inzitten want het zijn echte Chilenen en die gaan niet zo graag naar het buitenland. Waarom zouden ze ook, in hun eigen land hebben ze alles : alle soorten van klimaat types, bergen, vlakte, watervallen, vulkanen, een ongelooflijk mooie oceaan met 4000 km kust. Eigenlijk is het best begrijpbaar waarom ze zo verknocht zijn aan hun land en waarom het zo grote patriotten zijn. In het begin als je in het land bent dan let je voornamelijk op de verschillen met je eigen land en vind je een aantal dingen maar vreemd en zo anders dan bij ons. Zoals bijvoorbeeld de grootte van de huizen, naar onze normen zijn die erg klein en geven ze een schamele indruk en in geen van de huizen is er centrale verwarming. Als je echter de kans hebt om een wat langer te kunnen blijven dan begin je net zoals zij dat allemaal heel gewoon te vinden en pas je je aan aan de omstandigheden, heb je kou dan trek je iets extra aan en een klein huis is vlugger warm dan een groot. Het is maar wat je gewoon bent en als ik terugkijk naar mijn kindertijd dan herken ik vele dingen van hoe het toen bij ons was.(nog niet zo lang geleden).
Op facebook staat ondertussen een album van onze uitstapjes. Alles natuurlijk met de bus en op de landkaart lijkt het allemaal dichtbij maar in de realiteit zijn de afstanden hier enorm.Op donderdag zijn we naar Pucon geweest . Werkelijk prachtig !!!! alleen om er naar toe te reizen met de bus was een heel huzarenstukje, liefst vier verschillende bussen en zes uur onderweg maar het was de moeite. In Pucon is er een actieve vulkaan die het landschap beheerst, je ziet werkelijk de rook uit de vulkaan opstijgen. Bovendien ligt hij aan de rand van een prachtig meer Villarica. Gezien het aantal hotels en restaurants is dit een toeristische trekpleister. We hadden het geluk dat het momenteel herfst is in Chili, dus tussenseizoen en maar weinig toeristen. Om alles te doen wat er in Pucon te beleven is heb je wel een paar weken nodig. Rafting, een tocht naar de krat er van de vulkaan, skieën, trektochten in de omliggende bergen, watersport enfin vanalles en nog wat. Wij hebben het rustig gehouden : een romantisch etentje, veel wandelen in het stadje en overnachten in een Bed § Breakfast , kwestie van eens te zien hoe ze dat aan de andere kant van de wereld doen. Wel onze B§B moet er niet voor onderdoen, het ontbijt 's morgens was maar aan de povere kant. Het was wel spotgoedkoop. Vrijdag dan weer zes uur bus maar deze keer hadden we een directe verbinding naar Chillán en de bussen zijn erg komfortabel.
Zaterdag hadden we iets anders gepland, een uitstap met vier kinderen uit de hogar. Ik had de toestemming van tía Clarita om samen met Renilde en de zusjes Isidora, Pamela, Marlene en hun broertje Noë een uitstap te maken naar de stad. Het was een hele leuke dag en voor deze kinderen was het al een hele tijd geleden dat ze nog eens op uitstap geweest waren. De ganse dag winkels bekijken en niets mogen en kunnen kopen was echter een beetje vervelend en frustrerend dus overschakelen naar plan B : de bus op en naar Cobquecura. Dat was wel een rit van twee uur maar ze waren er nog nooit geweest en het leek me wel een leuk idee. Ik kan echt zeggen dat ze er van genoten hebben, als het me lukt zal ik de foto's hiervan ook op facebook zetten. Onderweg heeft Renilde zelf kunnen zien welke verwoestingen de aardbeving veroorzaakt heeft. In een aantal dorpen was er nog niet veel aan opruimen gedacht en lag alles er nog bij zoals in de eerste dagen na de ramp. Je wordt er stil van als je het ziet. De oceaan lag er prachtig bij en de golven waren weer indrukwekkend en krachtig. Een inwoner van het dorp vertelde ons dat het hele gebied door de aardbeving een meter omhoog gekomen is. Jammer dat we niet zoveel tijd hadden want we moesten de laatste bus halen om ook weer tijdig met de kinderen in El Carmen te zijn.
Diezelfde avond werden we weer verwacht bij de familie Diaz, ik heb dus even Chillán-El Carmen-Chillán gedaan met de bus, één uur heen en één uur weer. Hoe zot kan een mens zijn hé. Renilde was in Chillán gebleven dat was iets gemakkelijker. Ik heb alles maar heel nipt gehaald anders had ik een taxi moeten nemen. Op de terugweg had Noë het even moeilijk, hij wou niet terug naar de hogar en nog wat langer blijven. Dat zijn zo de moeilijke momenten voor de tío, je zou veel meer willen doen voor de kinderen maar dat gaat helaas niet.
Eens bij de mama van Michelle werden we alweer meegenomen voor de volgende uitstap, eerst even goeiendag zeggen bij de grootouders en dan naar een restaurant-café in oud-Chileense stijl. De naam van dat ding ben ik vergeten maar blijkbaar was het wel de place to be in Chillán met live muziek en een heel apart interieur. We kregen er zopapillas en empenadas geserveerd, heel lekker. Alles met een Chileens wijntje erbij en het plaatje was kompleet. Tegen een uur of twaalf viel Renilde bijna om van de slaap. Zes uur tijdsverschil kun je niet zomaar wegmoffelen daar heb je wat langer aanpassingstijd voor nodig. En de volgende dag zou de papa van Michelle ons meenemen naar de thermen van Chillán.
De Thermen van Chillán, wel wel . De rit er naar toe was heel mooi , regelrecht de bergen in , de cordillera , we hadden alleen de pech dat het regendag was ( de enige die we gehad hebben trouwens). De thermen zelf zijn toch van een ander kaliber dan wij in Europa gewend zijn, poetsen is nu eenmaal niet de sterkste kant van de Chilenen. We hebben wel van de gelegenheid gebruik gemaakt om een jacuzzi te doen met sulferwater uit de vulkaan (stinken dat dat doet) en te genieten van een stevige massage. In juli en augustus is dit een favoriet skigebied maar daar was nu nog niet veel van te zien. De natuur was wel weer adembenemend mooi en op het weer na was het een mooie uitstap. De papa van Michelle, Sergio was een heel goede gastheer en niets was hem teveel. Op de terugweg hebben we een restaurantje gedaan en dan naar Sergio thuis waar alweer eten geserveerd werd. Het is een wonder dat ik nog geen 10 kg ben bijgekomen; Na het eten heeft Sergio ons netjes terug naar El Carmen gebracht want een bus reed er natuurlijk niet meer.
De dagen vliegen voorbij als je bezoek hebt, we hebben veel gewandeld en veel gebabbeld want na een paar maanden valt er natuurlijk wel heel wat bij te praten. El Carmen is wel rustig om er te wandelen en alles gaat lekker rustig. Jammer dat Renilde geen Spaans kon, want de kinderen wilden allemaal wel met de tia praten, voor de kleinsten was dat geen probleem die babbelden maar of de tia dat nu verstond of niet.We hebben ook mijn verjaardag gevierd, er is nog nooit op mijn verjaardag zoveel gezongen. 's Middags was er zelfs gateau bij het eten met alles erop en eraan va, slingers , confetti , kaarsjes en geschenkjes. Het mooiste cadeau was een typisch Chileense wollen trui, lekker warm. daar ga ik volgende winter in België mee pronken. Tia Ursula had de ganse dag op mij geloerd want bij een verjaardag hoort een ei en bloem. Pas tegen de avond was het haar uiteindelijk gelukt om me in een onbewaakt moment te verrassen. Ik moest eraan geloven!! Donderdag hebben we een reuze wafelbak gehouden, ik denk alles bij elkaar zo'n dikke driehonderd wafels. En ze waren lekker !!! Helaas waren de twee weken veel te vlug voorbij, en vrijdag was het tijd om afscheid te nemen en weer langs te gaan bij de familie van Michelle om daar ook nog even gedag te zeggen, ze zouden ons ook naar de busterminal brengen zodat we op tijd konden vertrekken. De bus naar Santiago vertrok in Chillàn om half twee 's nachts voor een rit van vijf uur en een half , het is niet te geloven hoeveel uren bus we gedaan hebben op die 2 weken maar naar het schijnt is dat heel normaal in Chili. Tegen half elf is Renilde vertrokken en was ik weer alleen , even een moeilijk moment en ik moest nog helemaal terug naar El Carmen. Dus weer de bus op en rijden maar, alles bij elkaar heb ik die dag bijna 12uur in de bus gezeten.
Nu wordt het weer menens voor mij, de tijd begint te dringen en mijn thesis is verre van af , dat gaat spannend worden om alles op tijd binnen te krijgen. In ieder geval de kinderen waren blij dat de tío terug was, Camilo en José dachten dat ik met Renilde mee naar België was vertrokken die waren supercontent dat ik terug was. Hoe het verder verloopt , is voor de volgende keer
Hoi vrienden vooreerst een Vrolijk Pasen gewenst aan iedereen. Het is Pasen in El Carmen en in een heel Christelijke gemeenschap is dat het hoogtepunt van het jaar. De winkels en alles zijn drie dagen gesloten. Hier in de instelling werd er op vrijdag niet gewerkt dus ik had een lang weekend. Dit weekend zit ik in de helft van de stageperiode, ik kan beginnen aftellen. Op zich verontrust me dat wel want ik heb eigenlijk nog heel veel te doen hier. Mijn thesis schiet niet erg op, te veel nevenactiviteiten moet ik eerlijk toegeven. Vandaag nog maar eens een poging ondernemen om daar verandering in te brengen. Een week zit voortdurend vol met verrassingen en een planning is hier blijkbaar iets wat je wel kan maken maar ze loopt op een of andere manier altijd in het honderd.
Ik ben dit weekend dus dikwijls naar de mis geweest, donderdag was het witte donderdag en dus de eerste keer naar de mis. Ik durfde al bijna niet anders want in de voormiddag was er algemene vergadering geweest met het gehele personeel . Ze hebben er een half uur over gediscussieerd dat niet alle kinderen op zondag naar de mis gingen, ze moeten eens in België komen kijken. Ik moet wel zeggen, eerlijk is eerlijk, de mis duurt wel lang maar ergens vind ik het ook leuk om mee te beleven en om alles goed te bekijken. De kerk zit elke viering afgeladen vol en iedereen doet mee. De nieuwe pastoor kan stevig preken en de liedjes die er gezongen worden zijn mooi, ik kan er al een paar meezingen. haha. In die nacht was er eveneens een aanbidding en die ging door in het salon van de Hogar. De salon is eigenlijk de zaal van de instelling en ligt vlakbij mijn slaapkamer, het zou tot vier uur in de ochtend duren, ik ben er niet naar toe geweest maar heb wel alles netjes kunnen volgen van in mijn bed. Ik denk dat ik de enige was die de aanbidding al liggend heeft meegedaan.
Voor ik het vergeet te vertellen, er is deze week bezoek geweest van de Rotary club van Chillan, zij hebben in samenwerking met de Rotary club uit Tongeren gezorgd voor een prachtig paasgeschenk voor de instelling. Elke casita kreeg een nieuwe frigo, gasfornuis en twee kleerkasten en de casitas van Sename ( Belen,Limburgo en Alborada) ook een nieuw wasmachine. Prachtig !!!! Het is meer dan welkom, ken je iemand van de Rotary in Tongeren, bedank ze heel erg.
Vrijdag werd er hier dus niet gewerkt, ook de winkels in El Carmen bleven dicht. Het was rustig in de Hogar omdat vele van de jongeren toestemming hadden om naar huis te gaan voor drie dagen. Het is dan elke keer een beetje zielig voor de achterblijvers, er zijn er die nooit naar huis mogen omdat de omstandigheden het niet toelaten, meestal zijn het altijd dezelfden die moeten hier blijven. Maar niet getreurd , omdat het Goede Vrijdag was , had mijnheer pastoor voor een activiteit gezorgd : de kruisweg door het ganse dorp en de kinderen van de Hogar mochten de derde statie uitbeelden ergens op de hoek van een straat. Ik moet zeggen wij hebben een mooie Jezus in ons midden ( Eduardo) en moeder Maria (Violeta) en Maria Magdalena ( Maria Perez) waren ook niet mis om te zien. Het duurde wel een hele tijd eer de processie bij ons geraakt was. De pastoors bij ons zouden jaloers zijn als ze het zagen , zoveel volk deed mee en liep mee in de processie.
Zaterdag was het dan weer tijd voor het joggingclubje, deze week waren het er niet zoveel , een stuk of zes en de jongens mochten niet mee van tío José want ze moesten de kerk (tijdelijk in het gymnasium) helemaal poetsen, ocharme. Ik heb dus goed kunnen doorlopen met de nodige tussenstops om braambessen te plukken of membrillos (of zoiets ), dat is een kruising tussen een appel en een peer, keihard en ze eten dat hier met zout erop. Ik heb mij daar nog niet aan gewaagd, ik krijg het ook niet gebeten zo hard zijn die dingen maar de kinderen vinden het een lekkernij. Die avond was het dan de grote paaswake en weer er naar toe, ik voel mij bijna een halve missionaris hier. De paaswake heeft een volle drie uur geduurd, van 10 uur tot 1 uur in de nacht. Het was een viering met veel animo, kaarsjes en veel zingen en ergens halverwege heeft de pastoor, die mens heeft het voor mij, mij stevig gezegend. Hij was erg kwistig met zijn wijwater en de tio uit België kreeg de volle laag, hij zal gedacht hebben , dat is ene grote mens die moet ik extra zegenen. Enfin ik ben gezegend voor de volgende drie jaren.
In de nacht van zaterdag op zondag hebben ze in Chili het uur verzet, we zitten nu met de wintertijd, de klok dus een uur terugdraaien. Dat maakt dat er met het thuisfront op dit ogenblik zes uur verschil zit. Het wordt er niet gemakkelijker op, als ik nu 's morgens opsta, is bij jullie de dag al half voorbij. Om te communiceren met mijn vrouwtje is het niet simpel, als zij beschikbaar is , heb ik geen tijd en omgekeerd. Gelukkig nog een week en dan komt ze op bezoek voor twee weken. Dat gaat mij deugd doen. Paasdag was het warenhuis "Bigger" hier open ( het is zoiets als onze GB in Bilzen maar iets kleiner) en ik wou van de gelegenheid profiteren om in de geldautomaat nog een beetje pesos af te halen maar wat bleek : de geldautomaat was er niet meer. Dat ding was de week ervoor gestolen, de dieven hadden gewoon het ganse apparaat meegenomen om het dan thuis in alle rust en op hun gemak te kunnen kraken. Ze weten van aanpakken hier. Alleen nu had de tio een probleem, vermits er in heel El Carmen geen ander apparaat is en er ook geen bank of zo is, moest ik heel zuinig zijn. Na mijn aankopen bleven mij nog drieduizend pesos over, dat is ongeveer vier euro en daar moest ik het de rest van de week mee doen. Maar dat zal wel lukken, in ieder geval nu was het letterlijk " pobre tio".
De zondagnamiddag was het kookles in casita Belen , ik had op hun verzoek, beloofd om spaghetti klaar te maken met een fatsoenlijke saus. Zij zouden mij helpen met de bereiding. Het is heel gezellig geworden met de meisjes en ik had een flinke ketel saus gemaakt met veel groenten en rijkelijk veel tomaten en een stevige hoop gehakt. Ik had gedacht dat het genoeg zou zijn voor twee dagen maar dat was een stevige misrekening, die meiden kunnen ferm eten. Ik heb nog spaghetti mogen bij koken en mijn ketel saus is er helemaal doorgegaan die avond. Als dessert had ik chocolademousse voorzien en daar was iets mis mee, ik had het eerst nog niet echt door maar er zat een zoutsmaakje aan, ik heb naderhand de suikerpot eens gecontroleerd en inderdaad daar zat op een of andere manier zout in de suiker vermengd. Ze hebben het wel opgegeten en zeiden dat het lekker was ( ik vond van niet ) . Dit wordt dus de Chileense variant van chocomousse : met een vleugje zout.
Ik had mij voorgenomen om goed vooruit te werken deze week voordat Renilde hier zou zijn want dan heb ik andere dingen te doen natuurlijk. Dat is maar deels gelukt , ik heb wel aan mijn thesis gewerkt maar ben nog niet ver genoeg geraakt naar mijn goesting. Er kwam elke dag wel iets tussen, of op huisbezoek, of een reunion (=vergadering) of weer brieven te vertalen ( en deze keer zijn het lange brieven van de jongeren in de casitas in Chillan. Enfin elke dag had wel iets verrassends, vandaag vrijdag was er zowaar bezoek voor mij in de hogar. Een profesora Ingles van de school Elisa Mottart. Die had van de kinderen gehoord dat er een tio in de Hogar was die goed Engels kon en bijlessen gaf en hielp met het huiswerk. Zij wou eens kennismaken en of ik niet mee naar de school wou komen. Uiteindelijk heb ik met de directeur gepraat, de sociaal assistente van de school en zijn er afspraken om eens mee te doen in de lessen Engels op school. Ik heb nog wel wat andere ideetjes voor ze maar daar horen jullie later wel van. In ieder geval heb ik leuke contacten kunnen leggen en ook voor mijn eindwerk is dit goed omdat ik in een bredere context ook kennis kan maken met het maatschappelijk werk op een school. Het ziet er goed uit, alleen ik ga tijd tekort komen dat voel ik nu al.
Nu is het bedtijd voor me, ik wil goed uitgerust zijn als mijn vrouwtje komt. ( zal wel nodig zijn na twee maanden) Hoe dat verlopen is , horen jullie de volgende keer wel
wat een week. Vorig weekend had ik bezoek uit België, heerlijk om eens een dag Nederlands te kunnen praten met aangenaam bezoek. Annelies is uit Ham en ook in Chili voor een stage als arts op een kinderafdeling in het ziekenhuis van Curico. Waar dat ligt weet ik niet precies maar het is meer naar het Noorden , zo'n driehonderd kilometer of zo als ik het goed heb. Ik heb er in ieder geval van genoten en Annelies denk ik ook wel, de kinderen hebben in ieder geval hun beste beentje voorgezet om haar bezoek zo aangenaam mogelijk te maken. Ik denk dat ze Annelies hier nog gaan terugzien in één van de volgende jaren. Zondagmorgen is ze weer vertrokken en de rest van de dag heb ik in mijn bed gestoken, dat kwam niet door Annelies hoor (wel op haar aanraden) want ik had de ganse nacht op de pot doorgebracht met een stevige diarree aanval en voelde mij een beetje mottig en ellendig. Gelukkig had ik goede verpleegsters want olala de tio was enfermo ( ziek), om het half uur stonden ze aan mijn bed om mij toe te dekken dat ik het niet koud kreeg en moest ik een kruidendrankje drinken, wat er in zat weet ik niet , er dreef van alles in rond , het was gloeiend heet en ze bleven erop toe zien dat ik alles tot de laatste druppel uit had zodat ik niet kon foetelen en de helft ervan wegkieperen. In ieder geval, het was sterk spul en het heeft nog geholpen ook. Maandagmorgen was ik weer helemaal opgeknapt, een paar kilo lichter, en kon ik terug aan de slag.
Ik ben deze week ergens een dag kwijtgespeeld, zo vlug gaat de tijd hier. Voor ik het wist was het alweer weekend. Mijn dagen zijn dan ook zo gevuld dat ze omvliegen en ik werkelijk tijd tekort kom om alles te doen wat ik gepland heb. Maandag was het hier na de aardbeving de eerste schooldag. De kinderen van de campo arriveerden in het internaatsgedeelte, dus een hoop nieuwe gezichten. Vanaf volgende week ga ik elke dag in een andere casita eens even kennismaken met ze want zij zien hier wel een nieuwe tio rondlopen maar weten nog niet goed wat die hier komt doen en wie hij is, dus elke avond gaat weer druk worden. Het was ook even wennen om de kinderen netjes in uniform te zien. Helemaal anders dan bij ons maar wel mooi. Ik ga elke morgen mee de kleinsten naar school brengen, vanaf dinsdag gebeurde dat met de camioneta samen met tia Ursula. Tien stuks op de achterbank van de auto, in België zou je daarvoor een stevige boete krijgen maar hier kijken ze nauw niet. Het is wel een hele toestand en in de school is het ook al niet beter. Er is veel schade aan het college en het lyceum ( ik vrees dat beiden moeten afgebroken en opnieuw opgebouwd worden), zodat men hier heel creatief moet omspringen met het gebruik van de beschikbare lokalen. De uurregeling daar kan ik nog niet goed in volgen, de kleinsten gaan voormiddag naar school al om 8 uur, die van het college iets later en de oudsten gaan in de namiddag. De aardbeving zal dus eveneens zijn gevolgen hebben op de kwaliteit van het onderwijs. De klassen zijn ook erg groot, soms zitten ze wel met 35 leerlingen in één klas. Elke dag na de lesuren doen ze nu beroep op de tio om hun Engels bij te spijkeren want dat trekt echt op niks. de opdrachten die ze van school meekrijgen staan vol taalfouten, het handboek dat ze hebben is heel mooi maar ze gebruiken het niet omdat het eigenlijk veel te moeilijk voor ze is. Ik heb al aangeboden om eens met de leerkrachten Engels te praten maar die zien dat tot nu toe niet zitten, eentje heeft zelfs gezegd dat hij niet goed genoeg Engels kan om met mij te praten. (Dat gaat dus niet goed komen, ik vind het wel jammer maar het zegt veel over het niveau van het onderwijs en de kennis van een andere taal door de leerkrachten). Het was de eerste dagen op de school een enorme chaos en niets was duidelijk, naar het eind van de week zat er wat meer structuur in en vond ik 's middags de kinderen iets gemakkelijker terug.(de eerste dag was ik er zelfs eentje vergeten, zo'n chaos was het)
Overdag ben ik bezig met van alles en nog wat. Opzoekwerk voor de thesis, gesprekken voorbereiden, vragenlijst opstellen, nog een hele reeks brieven vertalen voor de padrinos in België, naar de school rijden, 's middags de kinderen weer gaan halen, uitzoeken waar mijn collega's maatschappelijk werkers mee bezig zijn, dossiers van kinderen inkijken en proberen te vertalen voor mijn thesis, gesprekken met kinderen, 's avonds eten in één van de casitas en voor ik het weet is de dag voorbij. Zij die denken dat ik hier op vakantie ben, hebben het serieus mis. Mijn werkdag begint hier om zeven uur en eindigt rond een uur of tien en dan ben ik echt bekaf. Ik ben deze week zelf ergens een dag kwijtgespeeld, donderdag was ik echt in de overtuiging dat het woensdag was en ik weet nu nog altijd niet waar die woensdag gebleven is. Voor vrijdag had tia Clarita een afspraak geregeld aan de universiteit van Chillán op de afdeling trabajo social. Ik zou er samen met haar naar toe gaan. Om mijn stage in Chili een meer officieel karakter te geven en gehomologeerd te krijgen in België, is het blijkbaar nodig dat ik vanuit een onderwijsinstelling hier opvolging en ondersteuning kan krijgen. De mevrouw zou Engels spreken maar ik heb toch alles in het Spaans mogen uitleggen en ik moet zeggen dat is nog aardig gelukt, ik stond van mezelf te kijken. Het contact was goed en veelbelovend, ik hoop dat het wat wordt en dat er ook op langere termijn een samenwerking tot stand gebracht kan worden tussen de universiteit hier en de sociale hogeschool in België. Morgen heb ik alvast weer een heleboel mails te doen om het een en ander in gang te zetten.
Vrijdagnamiddag heb ik toch een stapje in de wereld kunnen zetten en wat gewinkeld in Chillán. Ik heb een nieuwe draadloze muis voor mijn laptop kunnen vinden en een cadeautje gezocht voor Isidora want die werd vijftien. Dat hebben we 's avonds goed gevierd in de casita van tia Ursula. Hier word je op je vijftiende getrakteerd op een portie water, bloem en eieren, het lieve kind zag er niet uit na afloop maar het was wel leuk. ( de foto's volgen nog) Tia Ursula had voor de gelegenheid brasos de reina gemaakt en die waren heel lekker. ( met mermelade van moras = braambessenconfituur van eigen makelij)
Om het helemaal compleet te maken deze week, was het op het thuisfront niet zo gemakkelijk. Mijn vrouwtje doet heel erg haar best om alles in goede banen te leiden maar soms is het zwaar voor haar. Het contact verliep met hindernissen, het tijdsverschil speelt dan niet in ons voordeel. Wanneer het voor haar paste om met mij te praten, ging dat hier niet om een of andere reden en omgekeerd. Dat zorgde dan voor misverstanden, gebrekkige communicatie en spanningen, ik ga blij zijn als ze hier gaat zijn dat we goed kunnen bij babbelen want daar zijn we na twee maanden toch wel aan toe. Het tijdsverschil gaat trouwens nog wat groter worden, tot nu toe waren dat vier uren, vanaf deze week worden dat er vijf met de zomertijd in België en de week erna zelfs zes uren omdat wij hier in Chili in de wintertijd stappen. (ingewikkeld)
Gelukkig is er het weekend denk ik elke week, dan kan ik even op adem komen. Daar is dit weekend niks van in huis gekomen. Zaterdag heb ik mijn joggingclubje en daar kijken ze ondertussen naar uit, deze week mochten ook de jongens meedoen. Dus ik ging met zestien jongeren joggen. Voor sommigen is dat het enige moment in het weekend dat ze een stapje buiten de hogar kunnen zetten, want die krijgen geen bezoek en mogen nooit naar huis in het weekend. ( logisch dat die blij zijn dat er iets te doen is). Halverwege had er zich eentje bezeerd aan haar knie dus die kon niet meer lopen, alleen nog wandelen. Ik heb de ganse tijd heen en weer gelopen tussen de kop en de staart van mijn bende om ze allemaal bij elkaar te houden. Er zitten er een paar tussen met wegloopneigingen en die moet je dan extra in de gaten houden. Mijn conditie gaat op die manier wel flink vooruit. De kwetsuur bleek achteraf nogal mee te vallen, gelukkig maar en ik ben met alle zestien terug in de hogar geraakt ( goed van de tio) Het avondeten was bij de jongens in casita Alborada en die kijken er echt naar uit als de tio op bezoek komt, na het eten hebben we samen film gekeken en wat gebabbeld en het is apart om te beleven hoe jongens van een jaar of tien dan tegen me aankruipen om zo dicht mogelijk bij me te zijn. (een beetje aandoenlijk en vertederend)
Zondag is het dan weer tijd voor de mis, het kinderkoor van de hogar mocht zingen in de viering. Het was trouwens Palmzondag, dus geen gewone viering, een doorsnee mis duurt hier al meer dan een uur dus ik was voorbereid. Het werd iets meer dan anderhalf uur. De nieuwe pastoor kan het ferm uitleggen in zijne preek zulle !! Het was wel een leuke viering moet ik zeggen, de palmtakken hier zijn wel heel anders dan bij ons, het lijkt meer op bamboe en ze steken er van alles en nog wat tussen. Af en toe vraagt de priester om de palmtakken omhoog te steken en er mee te zwaaien, vanwaar ik zat, leek het soms of er een heel bos in de kerk zat zoveel palmtakken hadden ze bij, eigenlijk een heel grappig gezicht, jammer dat ik hier geen foto van heb kunnen maken. Vanaf deze week ben ik ingelijfd in het kinderkoor, ik zat mee vooraan in de kerk mee te zingen met de kinderen ( uit volle borst natuurlijk en in het Spaans) Ik ben zo al de grootste mens in de kerk en dan nog vooraan zitten, het is maar een kwestie van op te vallen hé (haha). Naar het schijnt was het nog zo slecht niet want ik ben uitgenodigd om de volgende keer mee te repeteren en weer mee te zingen. Ik denk dat tia Edith heel blij en met goedkeuring heeft toegekeken, opnieuw een Belg in haar koor.
In de namiddag heb ik opnieuw chocomousse gemaakt voor de twee casita's die vorige week dat genoegen niet gehad hebben, ik moet iedereen tevreden houden. Weer had ik hulp in de keuken, er zijn nu al een stuk of acht Chileense meisjes die lekkere Belgische chocomousse kunnen maken. Mijn bescheiden bijdrage aan de ontwikkeling van het land. Al zeg ik het zelf, heel goed gelukt. Alleen eiwit met de hand opkloppen is vrij vermoeiend. Deze avond heb ik de vraag gekregen of ik ook spaghettisaus kan maken, dat wordt dus de volgende uitdaging.
Ik ben ondertussen al acht weken hier, ongelooflijk, en vanaf nu wordt het aftellen naar mijn terugkeer. Ik heb wel nog zoveel te doen, het gaat nog spannend worden om mijn opdrachten helemaal afgewerkt te krijgen. Morgenvroeg alvast beginnen met een planning te maken zodat ik, als mijn vrouwtje hier is, voor haar de nodige tijd vrij kan maken.
We kunnen weer iets toevoegen aan het verhaal, ik had me voorgenomen om elk weekend op de blog te schrijven maar dat is me niet gelukt omdat het internet plat lag, er was wel verbinding volgens mijn laptop maar dat was ook alles, niks msn, geen mails en geen google. Een beetje vervelend maar het zullen de naweeën zijn van de aardbeving. Om het dan nog helemaal compleet te maken, viel zondagavond de elektriciteit dan maar helemaal uit zodat we ook nog in het donker zaten. Het enige dat je kan doen, is berusten, afwachten en vroeg gaan slapen. Maandag als bij wonder werkte alles weer.
Op het nieuws verschijnen elke dag opnieuw beelden van de vernielingen door de aardbeving en die zijn enorm. Het zal jaren duren eer de gevolgen hiervan min of meer weggewerkt zullen zijn. In de grote steden zijn vele appartementsgebouwen ontruimd wegens onveilig en zij zullen afgebroken moeten worden, hetzelfde voor scholen, ziekenhuizen, kantoren en zovoort. Ook de wegeninfrastructuur heeft erg te lijden gehad en de reis van Santiago naar hier, is naar het schijnt verdubbeld in tijd. Dus Renilde is gewaarschuwd als ze komt, dat wordt een lange busrit.
Door al de perikelen met internet lukt het heel moeilijk om foto's door te sturen of aan facebook toe te voegen, waarom is niet meteen duidelijk maar ik blijf proberen. In El Carmen wordt elke dag meer duidelijk hoe zwaar de aardbeving geweest is, aanvankelijk werd gezegd dat er een 20 tal huizen beschadigd of vernield waren. Het zijn er echter veel meer, elke dag wordt er hier of daar een huis gesloopt omdat het onveilig is of op instorten staat . Rond de plaza alleen al heb ik er een stuk of 10 geteld. Ik moet wel zeggen dat ze er tegenaan gaan om de boel af te breken. Het zijn de oudste huizen van El Carmen die eraan moeten geloven, die zijn gebouwd in een soort aardewerk, rode aarde vermengd met mest van koeien en stro. Sommige muren zijn wel een halve meter dik en toch hebben ze niet stand gehouden. Het grote nadeel van dit soort materiaal is dat het een grote stofboel is en dat heb ik geweten. Vorige week hebben ze de achterkant van de kerk naast mijn slaapkamer gesloopt en het raam van mijn badkamertje stond nog open, de dag ervoor had ik nog alles netjes gepoetst en nu lag er een dikke laag rood stof, heel gezellig. De scholen in El Carmen zijn voorlopig nog gesloten, net zoals in het grootste deel van Chili trouwens, nu maandag de 22ste zouden ze terug van start gaan en voor de kinderen wordt het tijd, ze hebben dan wel een paar weken extra vakantie gehad maar de verveling begint toe te slaan en school geeft toch wel afleiding voor ze. Ik ben benieuwd hoe de eerste dag er hier zal uitzien, want dan gaan de kinderen van het internaat weer arriveren en wordt het hier dus een stuk drukker elke dag.
Het is ook niet allemaal kommer en kwel natuurlijk, er gebeuren eveneens wel leuke dingen. Zoals de terugkeer van tia Ursula na haar vakantie, zij is echt wel de grappigste tia en de kinderen noemen haar tia Tschuli. Ze kan heel hartelijk en luidruchtig lachen en is altijd te vinden voor een grap. De kinderen dragen haar op handen, dat zie je meteen. Zij doet met haar casita ook heel andere dingen, zoals braambessen gaan plukken in de campo om daar heerlijke mermelade van te maken en de tio mocht mee. Heerlijk, de wandeling, de braambessen, de natuur , ik heb er foto's van en probeer ze op facebook te krijgen. (hetgeen ondertussen gelukt is)
Elke dag zijn er nog naschokken van de grote beving en soms zit daar wel een stevig exemplaar bij. Men zegt wel eens dat alles went maar hier kan ik toch echt niet gewoon aan worden. Overdag is het zo erg niet maar 's avonds en 's nachts is het toch elke keer weer een beetje bangelijk. De eerste week had ik mijn rugzak naast het bed klaarstaan met mijn laptop, reisdocumenten, medicijnen en een paar onderbroeken. Genoeg om een week verder te kunnen mocht het nodig zijn. Alles lag klaar om snel te kunnen reageren. Ik heb effectief een aantal keren buiten gestaan met mijn rugzakje als de aarde weer begon te beven. Ook een aantal kinderen hebben het er niet gemakkelijk mee en hebben duidelijk angst elke keer. Tia Carmen van casita Limburgo voelt zich ook niet op haar gemak omdat het huis twee verdiepingen telt en stevig kraakt en kreunt bij elke naschok. Regelmatig zit er een kanjer tussen die een goede zes of zeven scoort bij Richter, gelukkig richten ze geen verdere schade aan op het eerste zicht.
Voor de maatschappelijk werkers was het belangrijk om te weten te komen hoe het gesteld was met de families van de kinderen, of hun huizen niet te erg beschadigd zijn of alles in orde is met ze en of ze zich kunnen redden zodat ook de kinderen kunnen gerustgesteld worden. Dus op huisbezoek in de campo !!! Ik ben de afgelopen 2 weken twee keer mee geweest. Het is ongelooflijk hoe mooi dit land is en hoe uitgestrekt. De eerste keer gingen we richting Yungai, dat ligt ongeveer een 40 km meer naar het zuiden. De wegen daar naar toe zijn behoorlijk en geasfalteerd. Maar o wee als je van de hoofdweg afrijdt, dan worden het veldwegen. In de camionette op de achterbank is dat niet echt comfortabel en hobbel je de ganse tijd op en neer ( te vergelijken met op een paard zitten terwijl je niet eens kan paardrijden). Je houdt het ook niet voor mogelijk waar de mensen soms hier een huis gebouwd hebben, echt in het midden van niets. Het lijkt idyllisch maar om er echt te wonen, ik denk niet dat wij Westerlingen het nog zouden kunnen. Soms hebben ze elektriciteit, soms niet. Water komt uit een put en ik zou er niet meteen van drinken. Het huis is een verzameling van alle mogelijke soorten materiaal, planken in alle maten en diktes, golfplaten, zink enzovoort. Hetgeen op het moment voorhanden was en betaalbaar. Het leek wel Bokrijk maar dan in het echt en in het groot (en je hoeft geen inkom te betalen). Bij ons ziet een doordeweekse paardenstal er beter uit dan sommige huizen hier. Ik weet niet hoe die mensen dat in de winter doen want dan kan het ferm koud zijn naar het schijnt. Je ziet wel aan de mensen in de campo dat ze "anders" zijn, taaier en harder dan de stadsmensen. Ze moeten wel want naar een dokter gaan bij het minste dat ze voelen, zit er hier niet in. Als ze geluk hebben, is er een "posta" in de buurt, dat is een soort gezondheidscentrum waar dan één keer per week een dokter aanwezig is. Hygiëne is het grootste probleem in de campo en soms zien ze eruit alsof ze zich nog nooit gewassen hebben.
De tweede reeks huisbezoeken ging richting San Vincente, naar de bergen toe. Die tocht was nog erger, we waren om negen uur vertrokken om ze allemaal te kunnen bezoeken. De geasfalteerde weg houdt op een vijftal km buiten El Carmen. Vanaf dan is het hossen en hobbelen over veldwegen. Ik voelde mij 's avonds doodop en helemaal door elkaar geschud, maar ik heb enorm genoten van het landschap, de natuur. Het was buitengewoon prachtig en ik begrijp dat mensen verliefd kunnen worden op dit land, het heeft een bijzondere charme, evenals de mensen die er wonen. Weer kreeg ik huizen te zien op plaatsen die je niet voor mogelijk houdt, zo afgelegen en ver van alles verwijdert met leefomstandigheden die wij niet zouden aankunnen. De meeste huizen in de campo hadden niet zo erg te lijden gehad van de aardbeving en waren relatief goed overeind gebleven op een paar uitzonderingen na. Het was jammer dat ik mijn fototoestel niet meehad. Een stommiteit van mij, ik had die morgen namelijk mijn bureau op slot gedaan met de sleutel aan de binnenkant zodat ik mezelf had buitengesloten en vermits ik niet bij de reservesleutel kon... Ik hoop deze tocht nog eens te kunnen doen tijdens mijn verblijf hier want ik had voor zeker prachtige foto's kunnen nemen.
Vanaf volgende week start ik met individuele gesprekken met de kinderen en jongeren, een soort onderzoek naar hun beleving van het leven in een instelling, hoe zij dat aanvoelen , hoe zij denken over de situatie waarin ze verkeren. Ik ben benieuwd wat er uit de bus gaat komen, daarom is het goed dat ik van een aantal de thuissituatie heb kunnen zien. De resultaten zal ik op één of andere manier verwerken in mijn eindwerk en ook voorleggen aan de directie hier. Ik heb al wel zo een paar ideeën. Het voordeel van het niet volledig begrijpen van de taal is dat je voor een groot stuk bent aangewezen op het observeren van de lichaamstaal mensen, dat is een zeer goede oefening hier en een leerrijke ervaring. Mijn kennis van het Spaans gaat er wel op vooruit, ik heb deze week de brieven van de kinderen aan hun peters en meters in België vertaald. Ik moet zeggen dat ik mijn woordenboek al niet meer zo dikwijls moet raadplegen om alles te begrijpen, voorwaarde is wel dat ze correct Spaans schrijven natuurlijk. ( er waren er bij die een soort Chinees-Spaans geschreven hadden ) Deze week nog worden ze verstuurd, dus België hou uw brievenbus in de gaten.
Er wordt de laatste dagen in versneld tempo gewerkt aan de nieuwe casita Belen, dat wordt echt heel mooi en groot in vergelijking met wat het was. De kinderen kijken er naar uit om er in te trekken en zijn al volop in de mate van het mogelijke terug spullen aan het verhuizen. Waarschijnlijk zal alles af zijn in de week voor Pasen en het is een hele verbetering. ( met heel veel dank aan alle mensen in België die dit mee mogelijk gemaakt hebben) Ik zal ook een fotoalbum van de werken aan de casita op facebook zetten dan kunnen jullie het zelf zien. Maar het is niet alleen casita Belen dat aandacht verdient, ook de andere casita's mogen niet vergeten worden in het grote geheel. Mensen die iets willen bijdragen, kunnen mij dat altijd laten weten. Mijn aandacht gaat vooral naar de uitrusting van de casita's, de tia's moeten soms echt met primitieve middelen hun huisje draaiende houden. Ik zou honderd en één dingen kunnen opnoemen die we hier zouden kunnen gebruiken maar waar niet voldoende middelen meer voor over zijn omdat het meeste van het budget aan de " belangrijke" dingen besteed moet worden. Zoals de uniformen voor de school, schoenen voor de kinderen, voedselvoorziening, elektriciteit enzovoort..... Voor de kleine alledaagse dingen blijft dan niets meer over , ik denk dan fatsoenlijk keukengerief, borden, tassen, bestek, ik denk dat de tia's wel een heel lijstje zouden kunnen maken. Ook de maatschappelijk werkers zitten in nood als het gaat over kleurpotloden, tekenpapier, handpoppen , boetseerklei, stiften, een fatsoenlijke bureaustoel en nog veel meer .... Misschien dat ik daar iets aan kan doen tijdens de maanden dat ik hier nog ben, wie mij wil helpen met een kleine bijdrage mag mij dat altijd laten weten. Ik zou op het eind van mijn verblijf eens serieus willen gaan winkelen voor de hogar zodat ze weer even verder kunnen. ( tot ik terugkom ).
Vandaag krijg ik bezoek van Annelies Requilé uit Ham, zij is in Chili voor haar stage als kinderarts en zou graag de hogar eens willen zien. Ik ben blij om eens een dagje Nederlands te kunnen praten met iemand en om eens bezoek te krijgen. Namiddag ga ik haar afhalen in Chillán, ik kijk er echt naar uit. Daarna wordt het aftellen tot mijn vrouwtje op bezoek komt in april.
Zaterdagochtend na de grote aardbeving was alles een beetje onwezenlijk. Er was geen elektriciteit, geen water en geen telefoon. De schade in de huisjes viel nog mee, alles was wel een rommeltje. Vele dingen waren verschoven of omgevallen, bloempotten lagen op de grond, keukengerief was uit de kasten gerammeld maar het viel eigenlijk nog best mee. Het gaf ook wat te doen : opruimen zodat je iets om handen hebt. In de omgeving van de hogar waren enkele huizen zwaar beschadigd en overal lagen dakpannen op straat, het leek nog te doen alhoewel veel schade aan de binnenkant van de huizen is en van buitenaf niet zichtbaar .( gescheurde muren of verzakkingen). Ik vrees dat er in de komende tijd nog veel huizen zullen moeten afgebroken worden omdat ze structureel beschadigd zijn.
De eerste berichten van de rest van de streek waren allesbehalve hoopgevend. Een aardbeving van 8 op de schaal van Richter, op sommige plaatsen zelfs een 9 (zelfs in aardbevingen ga ik voor hoge cijfers en niet alleen op school), Concepción en Chillán waren zwaar getroffen en het episch centrum zou in Cobquecura geweest zijn; Daar zou een aguamoto alles verwoest hebben. Ik dacht onmiddellijk aan het huisje op het strand waar ik enkele weken geleden nog geslapen had en zo in bewondering genoten had van de oceaan en de woeste kracht van het water. ( Later bleek dat er geen tsunami geweest was in Cobquecura maar iets verderop in een andere pueblo, maar niettemin waren 90% van de huizen in het dorp met de grond gelijk gemaakt). Er was ook sprake van vele slachtoffers en grote verwoestingen, het zag er dus niet zo goed uit. In El Carmen waren er volgens de eerste berichten twee doden te betreuren. Ook de kerk naast de hogar en eigenlijk vlak naast mijn slaapkamer was zwaar beschadigd, het grote kruisbeeld was naar beneden gedonderd en stuk en ook het beeld van de Virgen van El Carmen was helemaal kapot. De achtermuur was voor een groot stuk ingestort en alle dakpannen waren verschoven of naar beneden getuimeld.
Na de eerste opruim in de hogar en het besef dat we heel veel geluk gehad hadden, realiseerde ik me dat ik op geen enkele manier kon laten weten aan het thuisfront dat alles ok was met me. Ik kon niet weg en er was geen enkele vorm van communicatie mogelijk. Ik zou trouwens ook niet weten waar naartoe en op welke manier dus het beste was te blijven waar ik was en gewoon afwachten en zien hoe de dingen zich verder ontwikkelden. Ik hoopte maar dat Renilde en de kinderen niet te ongerust zouden zijn en op de één of andere manier te weten zouden komen dat alles goed was. Die boodschap stuurde ik vanop afstand met heel mijn hart door en ik vertrouwde erop dat Renilde het wel zou voelen dat het me goed ging.
In totaal hebben we vier dagen zonder stroom en water gezeten, een beetje primitief. Het is echter verwonderlijk hoe snel je je daaraan aanpast. Zeuren en klagen helpt niet dus ertegenaan. Maandag heb ik de bibliotheek terug opgeruimd en op orde gezet want dat was ook een zooitje. De oficina van tia Lily ook weer gebruiksklaar gemaakt, daar was de kast met alle dossiers van de kinderen omgetuimeld. Een andere namiddag heb ik tio Patito een handje geholpen, zo van die kleine dingen om me toch zo nuttig mogelijk te maken. Vanaf woensdag was er terug elektriciteit en water en weer telefoon, ik kon voor het eerst even bellen en dat deed deugd !!! Wat een opluchting, Renilde wist ondertussen via Erich wel dat het goed ging ( Erich, hartelijk dank daarvoor) maar het is toch anders als je zelf kan bellen en iets zeggen tegen je vrouwtje.
De eerste dagen na de beving en er geen licht was sliepen we allemaal samen in de eetkamer van casita Belen , dicht bij elkaar op dekens op grond, niet echt comfortabel en pijnlijk voor mijn rug maar het gaf tenminste wat gevoel van veiligheid. Veel slaap heb ik die eerste nachten niet gehad, mijn alarmsysteem stond op scherp en bij de lichtste beving was ik alert en klaar om te reageren indien nodig. Het schijnt dat dat gedoe met naschokken nog wel even gaat duren vooraleer de aarde weer haar rust hervonden heeft, de zwaarste naschok heeft nog een flinke zes gescoord op de schaal van Richter maar duurde maar heel even, niet genoeg om verdere schade aan te richten. De eerste beelden die wij hier op TV konden zien, waren vreselijk. Je kan echt wel spreken van een grote ramp en het zal jaren duren vooraleer alles weer hersteld zal zijn. De nieuwe president van Chili weet wat hem te doen staat. Het aantal slachtoffers staat voorlopig op achthonderd en het is een wonder dat het er niet meer zijn als je de beelden ziet. In de grotere steden geldt ook een avondklok, na zeven uur mag niemand meer op straat en neemt het leger samen met de carabinieros de zaak over om plunderen en roven tegen te gaan. (een maatregel die echt wel nodig was )
Foto's heb ik hier in El Carmen niet gemaakt van de vernielingen, ik wil niet de ramptoerist gaan uithangen, het is voor vele mensen zo al erg genoeg zonder dat daar een gringo uit Belgica nog foto's van zit te nemen. Ik vind dat een kwestie van respect. In Chillán heb ik vorige zaterdag wel wat foto's genomen en de vernielingen zijn daar erg groot. De Mall, die grote winkel zou een aantal maanden gesloten blijven. Hij is net niet ingestort maar er is structurele schade aan het gebouw en het zou niet meer veilig zijn. De meeste hoge gebouwen ( appartementsblokken en zo) zijn ontruimd wegens instortingsgevaar en het was me niet meteen duidelijk waar al die mensen die er in woonden naar toe zijn. Overal langs de straten liggen hopen met puin te wachten om definitief opgeruimd te worden. Het leek soms wel of je door oorlogsgebied wandelde en of men kwistig met springstof aan het werk geweest was. Ik heb zoveel indrukken te verwerken gekregen dat het moeilijk is om het allemaal weer te geven maar het heeft in ieder geval een diepe indruk op me achtergelaten.
Het dagelijkse leven probeerde terug op gang te komen, wie kon, opende zo vlug mogelijk terug zijn winkeltje of improviseerde iets om weer aan de slag te kunnen gaan. Ook in El Carmen, vanaf donderdag was het warenhuis terug open, was er weer water en de meeste mensen gingen weer aan het werk. ( In het warenhuis moet het één grote rommel geweest zijn, alles lag uit de rekken, wat breekbaar was, was natuurlijk kapot, ze hebben echt wel een paar dagen nodig gehad om te boel weer op te ruimen). En vrijdag was er sporadisch weer internet, met horten en stoten heb ik mijn berichten kunnen uploaden en dat waren er heel wat. Hartelijk dank dat jullie zo bezorgd waren, dat doet een mens deugd.
Ik heb op facebook ook een oproep gezet aan alle padrinas en madrinas van de kinderen hier , stuur een kaartje of laat iets van jullie horen; de kinderen zullen dat zeker fijn vinden als er aan hun gedacht wordt. Er zijn er een paar die nog geen nieuws van hun familie hebben en die zijn echt wel bezorgd. (ik weet ondertussen hoe dat voelt) Deze avond ga ik dan eindelijk wat fotomateriaal aan facebook toevoegen Ik heb hier een beetje tijd tekort maar één ding is zeker , ik blijf nog even hier, terremotos of niet. De kinderen kunnen en mogen niet weg en ik wil niet weg, de tio uit Belgica is een taaie en ik geef veel te veel om kinderen om ze nu achter te laten.
Eindelijk kan ik weer iets schrijven op de blog, als ik tenminste dit bericht doorgestuurd krijg.
De week voor de grote aardbeving was alles heel normaal verlopen, met de gewone gang van zaken. Je denkt dat je alles zo een beetje onder controle hebt en dat je stage rustig aan zal verder kabbelen met hier en daar wat kleine hindernissen maar eigenlijk niets onoplosbaar. Ik had me voorgenomen om vorige week zaterdag naar Chillán te reizen om mijn visakaart eens te testen en om een nieuwe muis voor de laptop te kopen want de mijne had het begeven. ( te intensief gebruik , vrees ik) Ik keek er echt wel naar uit om weer eens een stapje in de wereld te zetten buiten El Carmen. De natuur heeft er echter anders over beslist.
Zaterdagochtend , 27 februari 2010, 4 uur in de morgen. Dit is een datum die ik de rest van mijn leven niet meer zal vergeten. Waar ik precies van wakker geworden ben, weet ik niet meer maar alles bewoog en er was een eigenaardig gerommel te horen samen met gekraak van hout en gerammel van de ramen. Ik besefte onmiddellijk dat het een aardbeving was en aanvankelijk vond ik het nog niet zo angstaanjagend en was ik er nog vrij gerust in en vond ik het best interessant om te beleven. Maar.... , het bleef maar duren en duren en de intensiteit werd steeds heviger, het schudden ging harder en harder, mijn bed verschoof , er viel een schilderijtje van de muur en toen ging het licht uit. Heel even had ik paniek en besefte ik dat dit iets meer dan een doordeweekse aardbeving. Er schoot van alles door mijn hoofd, eerst en vooral: ik moet hier naar buiten , ik moet naar de kinderen toe. Ik probeerde wel uit mijn bed te geraken (wat al heel moeilijk was), vond in het donker mijn broek maar met één been in mijn broek donderde ik op het bed. Overeind blijven was niet mogelijk, zo hard ging alles heen en weer. Het kraken van het huis was niet om aan te horen en ik dacht zo meteen krijg ik hier alles op mijne kop. Hoe lang het geduurd heeft, kan ik moeilijk inschatten. Achteraf werd gezegd dat het tussen drie en vier minuten moet geweest zijn, ik weet alleen dat het mij ongelooflijk lang leek en dat ik alleen maar dacht : hou op , hou er aub mee op !!! Van al de keren dat ik in mijn leven bang geweest ben, komt dit alvast op de eerste plaats te staan als de schrik van en voor mijn leven. En dan werd het stil, echt akelig stil. Ik verwenste mezelf dat er geen zaklamp in mijn bagage zat. ( Een tip voor alle reizigers : neem een zaklamp mee, want je weet nooit). Ik trok mijn broek verder aan , een trui erover en naar buiten. Eerst naar casita Belen van tia Carolina, daar kwamen de kinderen ook naar buiten, allemaal gezond en wel , gelukkig, ook tia Carmen uit Limburgo kwam aanzetten met haar kroost. Voor het huisje Belen is de veiligheidszone in geval van een ramp of brand of iets dergelijks en een aardbeving hoort daar ook bij. Alleen van tia Ruti was nog niets te zien. Ik daar naar toe , haar deur was nog op slot maar ik hoorde wel geluid binnen. Een beetje in paniek kwam ze opendoen, ze zei dat alles ok was met iedereen. In het huisje was het wel een zooitje, de kast in de gang had haar hele inhoud uitgespuwd ( waarschijnlijk misselijk geworden van al dat geschud), het bloemenrekje in de leefkamer lag omver, her en der lagen er nog spullen op de grond die ergens van af gevallen waren. Ik zei tegen Ruti dat het verzamelen was bij tia Carolina. Paniek opnieuw !! Er ontbrak één van de kinderen, Pamela. Zij lag nog in haar bed en reageerde niet op geroep, op niets. Het was me meteen duidelijk dat Ruti niet wist wat te doen en helemaal overstuur geraakte, ik heb haar met de andere kinderen naar buiten gestuurd ( een beetje kordaat, foei van mij) en heb Pamela lichtjes hardhandig bij kennis gebracht. Ik begrijp zelf niet hoe ik zo kalm kon blijven en deed wat ik moest doen, kijken of ze ademde , dat deed ze maar heel licht en oppervlakkig, ik controleerde of haar mond vrij was en of ze haar tong niet had ingeslikt. Ik heb een paar kussens onder haar benen gelegd, een paar keer stevig op haar borstkas geduwd zodat ze dieper ging ademen en haar een paar kletsen in haar gezicht gegeven om haar terug bij te brengen. Dat lukte nog ook, alhoewel ze nog wat verward was. Dan heb ik haar naar buiten gedragen in de frisse lucht om verder bij te komen en om te bekomen. Het was stevige paniekaanval geweest, niets ernstig. Tia Carmen wou een ziekenwagen bellen omdat Pamela kloeg over pijn in de borst (mijn fout) maar dat was zinloos natuurlijk, er was toch niets dat nog werkte. In zulke omstandigheden ben je volledig op jezelf aangewezen en moet je je plan maar zien te trekken. Bij tio José was ook alles in orde in Alborada, ook daar waren de jongens allemaal buiten en bij elkaar in veiligheid. Gelukkig maar. Op het eerste zicht was er niet teveel schade aan de hogar, toch niet structureel en was er niets ingestort. Maar terug naar binnen gaan .... voor geen geld van de hele wereld. De kinderen wouden in geen geval terug naar binnen, bij hen zat de schrik er goed in. Dus hebben we de rest van de nacht buiten doorgebracht voor casita Belen, allemaal dicht bij elkaar met alle dekens die we konden vinden want het was verdorie koud en de meeste kinderen waren in pyjama.
En toen ... toen kreeg ik mijne klop, ik had mij tot nu toe goed staande gehouden en mijn best gedaan, de kinderen gerust gesteld, dekens gaan zoeken , samen met de tia's gezorgd dat iedereen zo comfortabel mogelijk zat en het een beetje warm had. Ik zat daar middenin met twee kleintjes op mijn schoot (Aracely en Carina), gewikkeld in een deken, zover van huis, van je vrouw en je kinderen, midden in een ramp en je begrijpt maar voor de helft wat ze allemaal rondom je vertellen. Dat was best een moeilijk moment en ik heb onopvallend een traantje weggeveegd. Het was wachten op het eerste daglicht, nog twee lange uren. Het heeft die nacht nog een paar keer gerommeld maar zonder erg, op straat reden auto's af en aan, gelukkig was er maanlicht om voor een beetje licht te zorgen want de noodverlichtingen op batterijen werkten maar half en half.
Hoe het verder verlopen is de eerste week zal ik morgen verder schrijven met als het lukt wat foto's erbij op facebook. wordt vervolgd
alweer weekend, tijd om mijn blog bij te werken. Het is nu zaterdagmiddag en ik heb mij voorgenomen om de zaterdag zo'n een beetje voor mezelf te houden. Kwestie van af en toe ook eens wat alleen te kunnen zijn en wat uit te rusten. Geen uitstapje vandaag , misschien een wandeling in de buurt namiddag . Volgende week ga ik terug naar Chillán. De draadloze muis van mijn laptop heeft het begeven, dus ga ik op zoek naar een nieuwe. En het wordt tijd om mijn visakaart eens te testen, hopelijk werkt die hier anders heb ik een klein probleem haha.
Maandag ben ik opgestaan met stevige rugpijn, het voelde een beetje aan als het verschot en het duurde even voor ik vlot kon bewegen. Dat beloofde voor de rest van de week, maar elke dag is het wat beter gegaan en nu voel ik er nog weinig van, gelukkig maar. Dinsdag had ik op de koop toe nog wat last van diarree (geen paniek er zat Imodium in mijn bagage). Ze gebruiken ook zoveel olie in hun gerechten en de groenten zijn allemaal met een dressing op basis van olie. ( dat schuift goed hé) . Ik zal het allemaal maar toeschrijven aan mijn leeftijd , de kwaaltjes van de iets oudere student op stage die nog wil doen alsof hij er 21 is.
Op verzoek van Tia Clarita heb ik maandagavond gekookt voor dinsdag : stoofvlees !! Bij ons bereid ik dat altijd met bier ( donkere Chimay of Grimbergen) en Luikse siroop maar dat was hier niet te vinden. Ik heb dus maar het donkerste bier in de supermercado gekocht en een potje mermelade van aardbeien. Het was improviseren maar lekker was het wel. Ze zijn dat hier niet gewoon dat een man achter het fornuis staat, huishoudelijke taken zijn meestal voor de vrouwen. (toch een beetje machocultuur hier). Als Renilde op bezoek komt in april, gaan we een grote wafelenbak organiseren want de vorige bezoekers uit België hadden dat ook gedaan en ze praten er hier nog van. Ze hebben me al dikwijls gevraagd of ik ook wafelen kan bakken, dus daar gaan we niet onderuit kunnen. Mijn vrouwtje is bij deze gewaarschuwd !!! Wie een supergoed recept heeft, gelieve te mailen naar renilde.oben@live.be . Alvast bedankt voor de medewerking.
Op mijn bureautje is het soms de zoete inval, de kinderen komen even binnengewandeld om hola tio te zeggen , alleen ze blijven allemaal plakken en mijn pogingen om ze met zachte dwang weer buiten te krijgen zodat ik verder kan doen, zijn niet altijd even succesvol. Het is precies of ze mijn Spaans niet begrijpen en de kleinsten doen juist of ze geen oren hebben. Wat een tio lijden kan. Mijn PC en mijn fototoestel hebben een vreemde aantrekkingskracht op de kinderen, ik probeer het allemaal in goede banen te leiden en het onder controle te houden , soms lukt dat en soms niet. Ik hoop dan maar dat mijn apparaten het gaan overleven want ik heb ze nog hard nodig hier.
Dinsdag was het stafvergadering met tia Clarita, alle andere tia's, Mauricio, Betsy en ikzelf. De plannen voor de week werden gemaakt en de taken verdeeld. Tia Clarita leidt dat met vaste hand en weet echt wel van aanpakken. Ik kreeg zowaar ook mijn deel toegewezen en ik was al blij dat ik wist waar het over ging, volgende keer mijn woordenboek meenemen en iets om op te schrijven.
Alhoewel, plannen die hier gemaakt worden, kunnen ook weer even snel veranderen. Donderdagvoormiddag was er een Engelse les gepland en een kwartier op voorhand kwam Mauricio mij vertellen dat dat niet doorging maar dat we op huisbezoeken zouden gaan richting Yungay of zoiets. Vergeef mij als het mis geschreven is , ik ken de streek nog niet zo goed en de namen al helemaal niet. Dat huisbezoek was echter de moeite waard. De mevrouw die we gingen opzoeken, woont in de campo ergens tussen Chillán en Yungay. Ik begrijp nu waarom ze de camionette/jeep nodig hebben. Om bij het huis van de mevrouw te geraken heb je inderdaad een stevig voertuig nodig. We reden van de hoofdweg af , een soort van veldweg op en dan maar hobbelen zo'n kwartier , 20 minuten aan een stuk. Niks om te doen als je pas gegeten hebt. Her en der kom je een huisje of iets wat daar op lijkt tegen. Uiteindelijk waren we er en gelukkig was ze thuis, want voor het zelfde geld doe je zo'n verplaatsing en is er niemand. Enfin we mochten binnenkomen, het viel me wel op hoe behoedzaam Mauricio eerst het terrein bekeek alvorens hij me teken gaf om ook uit te stappen. Ik heb hem naderhand gevraagd waarom en hij vertelde me dat in deze afgelegen gebieden en huizen er soms behoorlijk wat alcohol verbruikt wordt en dat je nooit op voorhand weet wie er thuis is en in welke toestand. Bij deze mensen zijn maatschappelijk werkers niet altijd welkom, dat zijn immers pottenkijkers die dan nog hun kinderen weghalen. Ze kunnen dan wel eens agressief uit de hoek komen. Het is dus altijd een beetje opletten wat je doet.
Het huis was geen huis, beter kan ik het niet zeggen. Het gedeelte waar de vrouw woonde, bestond uit twee kamers. De eerste kamer was de leefruimte, overal waren gaten en spleten in de muren en kon je zo naar buiten kijken, er stonden een paar zetels en in het midden stond het overblijfsel van wat eens een ijzeren ton was geweest. Daarin stookte ze vuur om op te koken, waar de rook dan naar toe ging, wil ik niet eens weten. Voor de rest was er niet veel maar toch had ze haar best gedaan om alles wat opgeruimd te laten uitzien. De andere kamer was de slaapkamer en was iets beter afgeschermd tegen regen en wind, er stond één tweepersoonsbed en dat was het ongeveer. Dat was het bed voor het ganse gezin ; moeder en drie kinderen. Bovendien was de vrouw depressief ( zelfmoordpoging) en kreeg ze daar medicijnen voor maar die nam ze niet regelmatig dus... Als je de omstandigheden zag , een mens zou voor veel minder depressief worden. De drie kinderen zijn allemaal geplaatst in de instelling, een beslissing die ik wel kan begrijpen maar ik heb ook het lijden, de pijn en het verdriet in de ogen van die vrouw gezien. Het geeft wel even een naar gevoel en je voelt je zo beperkt in hetgeen je kan doen.
Eens terug op weg heb ik Mauricio gevraagd, hoe dat voor hem was. Blijkbaar kan je aan alles gewoon geraken als je het maar dikwijls genoeg ziet. We zijn daarna verder gereden naar Yungay om op het gerechtshof nog wat documenten gaan af te leveren en bij het andere gezin waar we wilden langsgaan, was er niemand thuis. In ieder geval had het wel indruk op mij gemaakt en volgens Mauricio is de toestand in de berggebieden nog veel erger. Ik vermoed dat ze de huisbezoeken zo plannen dat ik er een beetje gewoon aan geraak en mij niet meteen de meest schrijnende gevallen laten meemaken om de schok niet te groot te maken.
Tussen de casita's is zo'n een beetje een competitie aan de gang om tio Stefan 's avonds bij het eten te hebben, ik help mee afwassen en heb altijd snoepjes en mijn laptop bij en er wordt veel gelachen, geplaagd en gek gedaan. Op die momenten heb ik ook het meeste en het beste contact met de kinderen. Vermoeiend is het wel maar o zo leuk en ik leer ze allemaal een beetje beter kennen. Ondertussen kan ik al heel goed bidden in het Spaans voor en na het eten.
Als de batterij van mijn fototoestel weer is opgeladen zal ik morgen een paar albums foto's op faceboek zetten ... wordt vervolgd
vandaag is het zondag, mijn tweede zondag hier, deze morgen heb ik lekker lang kunnen slapen, tot 10 uur. Heerlijk eens even bijslapen. Het was me toch wel een vermoeiende week, elke dag naar de plaza voor één of ander optreden en dus laat in mijn bedje en toch elke morgen rond zeven er weer uit. Ik ben blij dat de week van El Carmen voorbij is, vanaf morgen is het opnieuw helemaal normaal en heb ik 's avonds mijn rust, gelukkig. Op de plaza hangen de kleinsten allemaal aan mij en het zou handig geweest zijn als ik drie paar benen had omdat ze allemaal op mijne schoot willen zitten, best vermoeiend voor de tio haha. De derde avond was er een zangwedstrijd voor de jeugd tussen 10 en 15 jaar en met trots kan ik vertellen dat onze Macarena eervol de derde plaats heeft behaald, voor mij persoonlijk verdiende ze beter en was ze de beste, ik denk dat de jury omgekocht was. Volgende keer zal ik mij eens gaan moeien. Voor de schitterende foto's van onze zangeres : zie mijn facebook.
Veel bijzonders is er niet gebeurd deze week, ik heb een zeker ritme elke dag. Om negen uur beginnen op het bureau, om half twee of twee uur eten we en daarna weer aan de slag tot zes uur. Om zeven word ik in één van de casitas verwacht voor het avondeten en dan naar de plaza met de jeugd en voor ik het weet is het middernacht voorbij.
Vandaag is het Valentijn en het is de eerste keer in 26 jaar een Valentijn zonder mijn Renilde, dat is balen. Ik stel voor om Valentijn even in de koelkast te steken tot juni tot ik terug ben. Mijn vrouwtje heeft dus nog een super romantisch avondje van mij tegoed. Hier merk je niet zoveel van Valentijn alhoewel het ook wel gevierd wordt.
Het studeren komt me zo ondertussen mijn oren uit, ik krijg echt wel veel informatie te verwerken en vermits alles in het Spaans is en dan nog in zo van die formele taal, krijg ik het soms echt op mijn heupen als ik de juiste vertaling van sommige begrippen en termen niet te pakken krijg. Meestal weet ik wel waar het over gaat en begrijp ik de inhoud wel maar om dat juist te reproduceren in onze taal is niet altijd eenvoudig. Volgens Tia Betsy is de theorie heel mooi en goed maar is de praktijk iets anders. ( Waar heb ik dat nog gehoord?). Tia Betsy is echt een schat, zij helpt me met heel veel dingen en betrekt me in alles. Ze legt me in het lang en het breed alles uit en doet echt wel moeite om langzaam te praten. Langzaam praten is heel moeilijk voor Chilenen, de woorden komen er in zo'n tempo uit, niet te doen. En om het dan nog wat ingewikkelder te maken de laatste letter van een woord is totaal onbelangrijk : tres wordt tre, grande wordt gran enzovoort. Ik begin het zo onderhand wel te horen en merk ook wel dat het elke dag een beetje beter gaat en dat ik meer begrijp van wat ze allemaal tateren. Alleen naar mijn gevoel ga ik niet snel genoeg vooruit, maar dat zal wel in mijn aard liggen. Geduld is een mooie deugd en dat wordt hier aardig op de proef gesteld.
De Engelse les van donderdag was al een stuk beter, de kleinsten zijn zot van Broeder Jacob in het Engels, dus zangles en voor de groteren had ik ook een lied voorbereid van Simon en Garfunkel : A bridge over troubled water. Dat was voor hen totaal onbekend, van Simon and Garfunkel hadden ze nog nooit gehoord ( de cultuurbarbaren haha) maar het werkte wel, de interesse was er om te luisteren ,om de woorden te herkennen en proberen te begrijpen. Volgende les het vervolg.
Ik had de les trouwens wat moeten inkorten omdat ik met Mauricio en Betsy mee mocht op huisbezoeken in El Carmen met de camionette. Eigenlijk is het een kruising tussen een jeep en een camionette, een vrij lang geval met een laadbak, 4x4 aandrijving enzovoort, enfin niks om in Hasselt een parkeerplaats mee te moeten zoeken. Rijden doet dat ding wel goed, ik heb er zelfs eventjes mee mogen rijden en terug in de garage zetten. Wat ik niet wist, het is hier de regel dat wie er het laatste mee gereden heeft, dat ding ook moet wassen op vrijdag. Dus daarom mocht ik het laatste stukje rijden, slim zijn ze hier wel. Al ooit een auto gewassen met Omo, waspoeder ? Echt eens doen, dat gaat supergoed ! ( Alleen zien dat het niet met dash is , want dat wast witter dan wit en is niet zo goed voor gekleurde auto's).
De huisbezoeken vielen nog al goed mee, in één van de huizen heb ik zelfs de uitnodiging gekregen om casuella (of zoiets)te gaan eten als mijn señora op bezoek komt. Heel vriendelijke mensen en ook een bijzonder huis met veel mooie dingen, een beetje Bokrijk maar dan op zijn Chileens. Het valt wel op hoe klein de huisjes zijn, ik schat de leefruimte in een doorsnee huisje zoiets van vijf op vijf, daarin wordt gekookt, gegeten, Tv gekeken enfin alles gedaan. Soms is er een achterbouw of een zolderverdieping , soms ook niet. Volgens Betsy waren dit de betere huizen waar we op bezoek zouden gaan, volgende keer trekken we meer de bergen in en zou het van een heel andere orde zijn, ik ben benieuwd.
Gisteren ben ik met de bus naar Chillán getrokken, helemaal in mijn ééntje. dat was een beetje avontuur. De busrit naar Chillán kost 1000 pesos en duurt ongeveer een uurtje. 1000 pesos is om en bij 130 , dus helemaal niet duur. Hoe dichter we bij de stad kwamen hoe voller die bus geraakte, uiteindelijk stond er in de middengang evenveel volk dan er op de stoelen zaten. Je mag er niet aan denken dat er iets gebeurt met zo'n afgeladen bus. Ik kon ook niet goed volgen waar er nu een bushalte was, blijkbaar kan je eender waar op de bus geraken als je maar tijdig begint te zwaaien naar de buschauffeur. Chillán was druk, het was zaterdag en markt. Ik moest mij goed oriënteren om de weg terug naar de busterminal niet kwijt te geraken. Overal waren er kraampjes en er is een enorme groenten- en fruitmarkt: voor vegetariërs een ware lust voor het oog. Groenten en fruit in alle maten, geuren en kleuren. Leuk om te zien. Ik hou daar wel van om tussen die kraampjes te slenteren en de mensen te observeren in hun drukte en hun bezigheden. 's Middags heb ik lekker gegeten in een restaurantje, lasagne met groenten met een soort fruitsap erbij en om af te sluiten een koffie ( alles samen nog geen 5 ). De koffie is hier wel altijd nescafé, een goei sjat koffie heb ik hier nog niet gevonden. De terugweg naar El Carmen was hetzelfde verhaal als 's morgens : een overvolle bus maar met dit verschil dat nu er ook nog alle aankopen van op de markt bij moesten. Achter me zat een mevrouw met een doos vol kiekens die de ganse weg terug gepiept hebben, erg leuk !!
De zondag is er voor de kinderen niet veel anders te doen dan naar de mis te gaan. Het koor van de hogar zou zingen voor de inhuldiging van de nieuwe pastoor. De mis was om 12 uur en duurde ruim anderhalf uur. Net zoals vorige week zat het kerkje afgeladen vol en ik moet zeggen onze kinderen zingen echt mooi , het is een koortje met talent ( misschien eens iets voor een tournée in België met benefietconcerten). Het is toch echt handig als je zo groot bent , altijd overzicht op de situatie. Ik was de grootste mens in de kerk met allemaal van die klein jung die aan mij hingen, het viel niet op. haha. Het is een goede oefening om het Spaans weer wat beter onder de knie te krijgen.
Ik ben benieuwd wat volgende week voor mij in petto heeft... wordt vervolgd
dag 1 van week 2. ik heb zonet het eerste blad van mijn scheurkalender gehaald, de eerste week is voorbij , nog zeventien weken te gaan. Niet dat ik aan het aftellen hoor , alleen maar een kwestie van de boekhouding goed bij te houden. Ik heb me deze morgen geïnstalleerd op het bureautje van Tia Lilly, het is jammer dat ik daar niet op internet kan draadloos. Dat moet ik toch nog even proberen op te lossen. Deze morgen heb ik ook kennis gemaakt met de directrice, señora Clara. Op het eerste zicht ziet ze er wat streng uit maar het is een heel vriendelijke dame en ook weer zeer behulpzaam., ik had eigenlijk niets anders verwacht. Bij het opstaan vanmorgen was ik zo stijf als een plank, resultaat van het voetballen gisteren met de jongens. Mijn conditie gaat hier een ferme boost krijgen als dat zo verder gaat. Met een beetje gymnastiek ging het al een stuk beter , klaar voor een drukke dag na een verkwikkende douche. Het heeft hier trouwens stevig geregend dit weekend, de binnenplaats stond helemaal onder water zondagochtend en arme Tia Ruti, die heeft ferm mogen dweilen in haar huisje. Casita Sagrados Corazones krijgt een nieuwe bovenverdieping en het dak is nog niet waterdicht. Ik heb haar wel een handje toegestoken om de grootste lekken te dichten maar het was hopeloos. Tegen het eind van de maand zou het probleem van de baan zijn en zou de bovenbouw ver af moeten zijn. Tia Ruti werkt heel erg hard en zoals ik het al heb kunnen observeren, heeft ze daar en boven niet de gemakkelijkste leefgroep. Daar zitten een paar stevige karakters tussen. Ze heeft in het weekend trouwens ook nog mijne was gedaan en te drogen gehangen, de lieve meid. Daarstraks heb ik alles netjes teruggekregen, ik moest het alleen nog strijken. Dat wou ze trouwens ook nog doen maar ik stond erop om dat zelf te doen. ( Ze kon niet geloven dat ik dat kon ) . Tussen haakjes : een nieuw strijkijzer en een strijkplank zouden ze hier wel kunnen gebruiken want wat ze nu hebben, heeft zijn beste tijd gehad. En bij nader inzien, ik mis mijn pyjamabroek, daar moet ik morgen eens achter aan gaan haha.
Na het ontbijt heb ik samen met Tia Betsy een beetje de planning van de dag en van de week overlopen en de uren voor de Engelse les vastgelegd. Het worden twee groepen : van zeven tot elf jaar en alles wat daar boven ligt. De tijd gaat hier heel snel, voor ik het wist was het al 11 uur , tijd voor de les met de kleinsten. Er kwamen er maar vier opdagen maar het was leuk : Jorge, Margarita, Karina en Aracely. Aracely hield het nogal vlug voor bekeken, het is een schat van een meid maar ze kan geen twee minuten stilzitten, haha. Ze heeft me ook al verteld wie haar madrina in België is en of ik haar kende. Verrassing , ik ken madrina Inge, wel Inge als je dit leest: Aracely is een prachtig kind maar je hebt er je handen mee vol maar je kan nooit boos op haar zijn , zo lief is ze dan wel weer.
Namiddag om 16 uur was het les voor de groteren en die waren verdorie met heel veel. Ik heb serieus gezweet en voor de volgende les moet ik er iets op vinden om de structuur erin te houden en om ze zoveel mogelijk te laten praten. Ik merk dat het voor hun heel moeilijk is om de juiste uitspraak te hebben. zij zijn het zo gewoon om hun tong verkeerd te zetten dat er geen fatsoenlijk Engels uit kan komen. We hebben wel veel gelachen. Volgende keer ga ik ze in twee groepen verdelen om ze nog iets meer te kunnen laten zeggen want dat is het belangrijkste, de rest leren ze wel op school.
Deze week zijn het festiviteiten in El Carmen, het is la semana de El Carmen. Elke dag van de week is er een optreden met dans en zang. Deze avond begint het. De meisjes hier kijken er naar uit, zo te horen. ( Ik denk om naar de chicos van het dorp te kunnen kijken, het is toch overal hetzelfde nietwaar). Natuurlijk mag Tio Esteban niet ontbreken op de lokale versie van Jazz Bilzen. Ik moet zeggen, ik heb me erg goed geamuseerd met de kinderen, veel gedanst ( het is ook muziek waar je niet op kan blijven stilstaan) en het optreden was de moeite waard. Eerst bracht een dansgroep typische lokale volksdansen in prachtige kostuums ( soms een beetje gewaagd) en met opzwepende ritmes. Ik hoop dat de foto's een beetje gelukt zijn . Daarna was er een optreden van de plaatselijke Clouseau : Los Gavilanes del Sur. Ik heb een CD tje gekocht met hun muziek
Maandagmorgen, ik had niet zo goed geslapen en was de ganse nacht een beetje onrustig geweest. Op mijn leeftijd nog zenuwachtig zijn, maak dat mee. Papa Sergio zou me om 10 uur komen oppikken en dan zouden we in Chillán nog een gsm kopen om plaatselijk te kunnen bellen, daarna zou het rechtstreeks naar El Carmen gaan. De mama van Michelle kwam mij roepen om 9 uur want zij ging naar haar werk ( dat was eigenlijk niet nodig want ik was allang wakker), Michelle was er niet en Pablo lag nog in bed, dus plotseling was ik alleen in huis. Ik heb dan maar stilletjes mijn valies gemaakt, alles klaargezet, mijn bed opgemaakt en buiten gewacht op Sergio , in het zonnetje.
Sergio was stipt op tijd met de jeep, samen met zijn vrouw en de kinderen, zij gingen op familiebezoek in Chillán nadat ze mij zouden afgeleverd hebben. In het centrum van Chillán gingen we eerst op zoek naar een cellular in de Mal (uitspreken op zijn Engels aub of liever op zijn Amerikaans ). Dat is een grote winkel waar je echt alles kan krijgen en aan prijzen....., deel onze prijzen door drie en je zit in de buurt en dat voor alles : voedsel, elektronica , kleren , schoenen enzovoort Ik heb daar dus een GSM gekocht voor net geen 20 met vier uur belwaarde en een hoop gratis berichtjes. Een koopje.
De rit naar El Carmen was voorbeeldig en we reden richting van de besneeuwde toppen van de Andes , die je altijd wel ergens ziet opduiken, indrukwekkend. Langs de wegen valt het op hoeveel kruisjes of kleine kapelletjes met bloemen er staan. De stille getuigen van ongevallen met dodelijke slachtoffers, het verkeer is hier soms aan de gevaarlijke kant blijkbaar. El Carmen is een klein dorp, een pueblo, er is weinig verkeer en het geheel is geordend als een vierkante blok. De straten zijn allemaal recht , geen bochten en verdelen het dorp in allemaal vierkantjes, verloren lopen is bijna onmogelijk, als je vier naar links afslaat kom je terug op je vertrekpunt. In het midden van het dorp ligt een groot plein met bomen, zitbanken, een paar kraampjes en een paar standbeelden waaronder er ééntje van Zuster Elisa. ( heel erg mooi). Tegenover haar standbeeld ligt de hogar, het tehuis. Ik was aangekomen .
Ik werd ontvangen door Tia Norma, een vriendelijke vrouw die het wel gewoon is van buitenlanders te zien en te ontvangen. Ze bracht me heel behulpzaam naar mijn kamertje voor de volgende vier maanden . Ik heb Sergio heel hartelijk bedankt voor zijn hulp en ik weet dat ik in Chillán altijd welkom ben. Tia Norma bracht me daarna naar het kantoor van de maatschappelijk werksters Betsy en Lilly. Twee lieve jongedames die me met een warme brede lach welkom heetten, echt hartverwarmend. Ik kreeg er de hele uitleg over de hogar , de werking ervan, de structuur, wie wie is enzovoort. En ik moet zeggen, ik kon nog vrij aardig volgen ook. Tijd om alles op mijn gemak te bekijken kreeg ik niet, Betsy nam me mee op sleeptouw langs de casitas waar de kinderen verblijven om me aan hen voor te stellen. Het was onmiddellijk tio van hier en tio van daar (vanaf nu ben ik officieel Tio Esteban) , druk, druk , ze wilden van alles weten, de kleinsten kropen op mijn schoot alsof ze me al jaren kenden en de ouderen stelden vragen van hoe ik heette, hoe oud ik was of ik hijos had enzovoort. Maar goed dat ik in het vliegtuig antwoorden op zulke vragen een beetje had geoefend zodat ik daar niet helemaal met mijne mond vol tanden stond. Maar het was wel grappig en heel leuk om te doen. Na de rondleiding heeft Betsy mij nog een ganse hoop papier gegeven om te bestuderen, dat wordt zo een beetje de opdracht voor de eerste week, lezen over het systeem van SENAME (Servicio National de Menores, te vergelijken met Kind & Gezin in België) , de werking van de hogar (objectieven en doelstellingen) en Spaans leren natuurlijk. Het handigste wat ze me gaf was een lijst per casita ( dit betekent huisje, voor degene die geen Spaans kent) met de namen van de Tia's en van de kinderen.
Om 13 uur was het tijd om te eten in de keuken samen met Tia Norma, Tia Monica, Betsy en Lilly, en daar zit je dan aan tafel met vier lieve dames die vrolijk met elkaar zitten te babbelen en je snapt er geen jota van. Je kunt ook niets zeggen, je weet zelfs niet eens waar ze het over hebben. Voor iemand als ik die gewoon is altijd en overal zijne zeg in te hebben verdorie niet gemakkelijk, wacht maar tot binnen een paar weken als mijn Spaans wat beter is.... Namiddag had ik al meteen een uitnodiging beet, Tio José- Luis ging met de jongens van zijn casita zwemmen en of ik mee wilde gaan. Ik vermoed dat de Tio mij wat beter wilde leren kennen. Hij is de vervanger van Tio José, die op vakantie is voor een paar weken. José-Luis is student filosofie in zijn laatste jaar en spreekt ook een mondje vol Engels en is zelfs al in België geweest. Terwijl de jongens in het water speelden, had ik een fijn gesprek met hem in het Engels en Spaans, het klonk niet maar we begrepen mekaar wel.
Om 17 uur eindigt de werkdag, de kinderen gaan terug naar hun casita om te douchen en zich klaar te maken voor het avondeten. Betsy, Lilly en Norma gingen naar huis en ik naar mijn kamertje om me nog wat verder te installeren. Daar zat ik dan , even alleen , heel ver van huis, heel eventjes een beetje zielig te wezen. (haha) Ik besefte ineens dat ik niet eens iets had om te eten die avond en er was mij daar ook niets over gezegd. Dat was echter alweer buiten de ongelooflijke gastvrijheid van deze mensen gerekend. Twee verlegen meisjes kwamen aankloppen of ik die avond bij hun in casita Limburgo wou komen eten bij Tia Carmen. Natuurlijk wou ik dat wel, ik werd er om zeven uur verwacht. Het werd een gezellige avond en het maakte niet uit of ik de taal nu begreep of niet, je hebt niet altijd veel woorden nodig om je toch verstaanbaar te maken en ze deden allemaal zo ontroerend goed hun best om me alles uit te leggen, langzaam te praten, zevenentwintig keer te herhalen enzovoort tot ik het begreep. Ik heb die avond zelfs een nieuw kaartspel geleerd met 110 kaarten ( jokers inclusief), trio's en escalas. Als beloning voor hun inspanningen had ik chocotoffs bij voor iedereen. Voor ik het wist was het bijna 12 uur , tijd om gaan te slapen dus. De eerste dag was voorbij, nog 120 te doen en ik besefte na die eerste avond al dat het terug naar huis gaan niet gemakkelijk zal worden, je verliest hier heel gemakkelijk je hart . Ik heb toen ook even teruggedacht aan het laatste gesprek dat ik met Tia Edith heb gehad in België, vlak voor ze terug naar Chili zou afreizen. Zij heeft me toen verteld dat zij hier haar hart had verloren aan de mensen, de kinderen , de hogar en het land. Nu ikzelf hier ben, kan ik dat wel begrijpen en voel ik dat zij nog steeds hier is bij de kinderen en mensen waar ze zoveel van hield. Wel Tia Edith , dank zij jou ben ik nu ook hier en zou ik mijn stage willen opdragen aan jou als eerbetoon. Gracias Tia Edith.
De volgende dagen viel alles een beetje in zijn plooi en kreeg ik zowaar een zeker ritme, voormiddag studeren ( en ik dacht dat ik daar vanaf was na de examens van januari) , 's middags uitgebreid eten en namiddag iets met de kinderen doen, film kijken of naar de rio gaan en elke avond in een andere casita gaan eten om uitgebreider kennis te maken met de kinderen en de tia. Het verloopt allemaal rustiger dan bij ons in België, wij zijn toch zo prestatiegericht nietwaar en toch vliegt een dag voorbij. Alleen mijn horloge doet mij aan België denken, die staat nog op de Belgische tijd , vier uur later dan hier, en dan denk ik wel eens van : nu zijn ze thuis dit of dat aan het doen of slapen ze al of zitten de kinderen op school, zo van die dingen. Ik mis ze dan wel even mijn gezin, mijn kinderen en mijn lieve vrouwtje. Maar ik ben ook heel trots op ze omdat ze me de kans en de ruimte geven om dit te mogen ervaren en omdat ze het zonder mij allemaal goed beredderen, dank jullie wel. Gisterenavond was ik in de laatste casita van Tia Ruthi, de vervangster van Tia Ursula. Ik heb er de ganse avond pannenkoeken gebakken met de meisjes, veel gelachen, veel spraakverwarring en zelfs de afwas gedaan met Marlene een meisje van dertien, die al zeven jaar in de hogar woont samen met een zus en nog een broertje en verliefd is op Pedro en zoals elke avond was het heel gezellig. Volgens de kinderen hier ben ik chistoso, ik weet niet wat dat is, ik zal dat morgen eens opzoeken.
Voor volgende week zijn er nieuwe plannen, Lilly heeft me gevraagd of ik vanaf maandag aan de kinderen Engelse les zou willen geven, zodat ze op school gemakkelijk kunnen aanpikken. Een andere taal spreken is hier niet zo vanzelfsprekend, Spaans was voor hun genoeg maar ook Chili ontsnapt niet aan de globalisering en in het dagelijkse leven wordt het belang van het kennen en spreken van een andere taal zoals het Engels steeds groter. Ik krijg ook het kantoortje van Betsy ter beschikking want zij is vrijdag op vakantie vertrokken voor drie weken. Straks en morgen ga ik dat een beetje voorbereiden, het worden twee groepen, de iets ouderen tussen 13 en 16 jaar en de jongeren van 10 tot 13. Ik ga toch nog in het onderwijs geraken haha. Ik ben benieuwd, het is eens iets anders.
Ik voel mij hier elke dag een beetje meer thuis. Nu nog wat foto's op facebook zetten, de eerste van El Carmen, ga maar vlug kijken
