We zijn alweer meer dan een week terug en hebben de blog nog niet geupdate. Nu maar gauw dan.
Vrijdag 25 maart hadden we onszelf een rustdag gegund. Wat wil je ook als je in zo'n prachtig resort zit! Anne heeft volop genoten van de zon, een goed boek, een duik in het zwembad en een geweldige massage. Stefan daarentegen was iets minder aanwezig. Hij had spijtig genoeg heel veel last van het oorgesuis (wat normaal is na het duiken) en kreeg hierdoor migraine aanvallen en was dus aan zijn bed gekluisterd. Eigenlijk een dagje om snel te vergeten voor hem.
Zaterdag was het alweer onze laatste dag in Amed. Tom had ons een rondrit geregeld in centraal Bali. Onze eerste stop was een prachtige Hindoetempel. Waar we wel pas binnen mochten vooraleer we de gebruikelijke rituelen doorlopen hadden nl. lange rok, gewijd water over ons en rijst op ons voorhoofd. Geen probleem voor ons natuurlijk. Een klein half uurtje later stonden we alweer aan onze andere stopplaats, de Gitgit watervallen. Mooi mooi, maar eerlijk gezegd, helemaal niets in vergelijking met de Iguazu Falls. Onze chauffeur had ook nog een leuke suprise voor ons en stopte aan het Monkey forest. Geweldig om al die aapjes zo los te zien lopen. Wel goed alles bijhouden. Onze voorlaatste stop was weer een tempel maar deze keer iets totaal anders dan de vorige in Bali. Zeer groot en voor een gedeelte gebouwd op het water! Prachtig om te zien! Onze chauffeur was zo vriendelijk om ons hierna af te zetten aan ons volgende hotel in Ubud (dat bespaarde ons ook weer een taxirit).
Ubud staat gekend als kunstenaarsstad van Bali, maar na een kleine rondwandeling zondag hadden we al snel door dat dit niet echt één van onze topbestemmingen zou worden. Veel te druk en eigenlijk niet zo speciaal.
Maandagmorgen vertrokken we alweer richting Singapore. Hier hadden we nog 3 dagen om de stad wat beter te verkennen en inkopen te doen. Een kleine samenvatting van de hoogtepunten: Little India (bekend om zijn vele, vele kleurrijke armbandjes), Orchard Road, Hindoe tempel en de prachtige moskee. Er bleven dan op woensdag maar een paar uurtjes over om alle cadeau's te kopen en om nog gauw naar de kapper te gaan. En dan was het echt tijd! Tijd voor de "laatsten", de laatste keer valiezen pakken, de laatste keer inchecken en de laatste keer het vliegtuig op. Na 14 uur waren we in Londen waar we helaas onze trein misten, waardoor we in Brussel 3 uur later dan gepland aankwamen. Waar onze mama's en papa's ons, tot onze grote verrassing, stonden op te wachten!
Dus mensen, hier eindigt onze reis, onze blog, onze avonturen. We hopen dat jullie er evenveel van genoten hebben als wij! Dank je wel voor al jullie reacties, jullie lieve berichtjes maar vooral voor jullie steun!
We hope to see you next time!!! Een heel dikke merci allemaal Stefan en Anne
Het lang verwachte Singapore, daar kwamen we donderdagavond aan. We waren in de wolken: chic hotel, lekker warm, mooie stad! Het kon niet op. Wat ons wel direct op viel was dat ze hier ook weer links rijden maar vooral dat het niet te vergelijken is met de (weinige) Aziatische landen die wij al gezien hebben. Qua verkeer, vervoer, drukte dan. Zeer weinig getoeter en de de auto's zijn echt dikke bakken, Porsches, Maserati, Rolls Roys,... noem het maar. Zelfs de taxi's zijn dikwijls nieuwe mercedese met zelfs een TV scherm in hun zonneklep!
Vrijdag besloten we er al direct in te vliegen en daarvoor was het overheerlijke ontbijt wel nodig. Eerst het citycenter verkennen, met zijn hoge hotels, mooie onderhouden pleintjes en stoepen, om daarna door te wandelen naar Chinatown. Hier vonden we wat we verwachtten. Drukte, mooie tempels, gezellige winkeltjes,... Het was super! Omdat de temperatuur hier altijd redelijk hoog is en de vochtigheidsgraad ook, is het moeilijk om je de hele dag buiten te begeven. Rond 16u moesten ook wij toegeven aan de hitte en verkoeling zoeken bij onze "rooftop" pool! Na nog wat geregel in verband met onze Bali reis (die eigenlijk de dag erna al zou beginnen) was het snel tijd voor het avondeten. Jullie raden het nooit maar ze hebben hier één Belgische Brasserie waar wij bitterballen, mossen en (hoe kan het ook anders) videe bestelde. Na nog een Kriekje en een Stella kon onze avond al lang niet meer stuk! Overheerlijk was het!
Zaterdag moesten we alweer het vliegtuig op. Eerst nog wat profiteren van de Singapoorse zon aan het zwembad, dan gauw iets eten, vliegtuig in en twee uur later stonden we alweer op onze laatste vakantiebestemmming, Bali! Hier was het weer het Azië zoals wij het kennen, druk, hitte, getoeter,... en afdingen natuurlijk. Gelukkig zijn we daar al wat behendiger in geworden en voor een prijsje van niks zaten we dan ook al gauw onze taxi naar Sanur, waar we doodop in onze hotelkamer in slaap vielen.
Zondag waren we nog wat moe van het reizen (en het slechte slapen) maar gingen toch al vroeg op pad want we moesten op zoek naar een nieuw hotel. Gelukkig lag iets verder in de straat ééntje dat ons aanstond en na de verhuis van de valiezen en een pannekoek ontbijtje waren we alweer klaar om deze plaats te verkennen. Aangezien we morgen hier al zouden vertrekken deden we vandaag dan maar een lange wandeling langs de honderden resorten, strandjes, restaurantjes,... Om dan 's avonds te genieten van een lekkere Italiaanse avond. Alleen spijtig dat je hier als niet-roker in een apart kotje gestoken wordt.
Maandag 21 maart, de lente begint en een heeeeeeeeeeeel gelukkige verjaardag gewenst aan kleine zus Tine! Maak er een leuk feestje van maar hou wat energie voor als we terug zijn hé!!! Deze morgen stond onze persoonlijke taxi ons al op te wachten. Onze stop was Amed, waar Anne haar vroegere schoolvriend Tom (die hier tegenwoordig woont en werkt als duikinstructeur) nog eens zou zien. Het mocht dan maar 65 km verder zijn, de taxi deed er toch ruim twee uur over. Om 10uur stonden we aan de receptie en liepen we Tom al tegen het lijf. Het was een tof weerzien met langs beide kanten veel verhalen te vertellen. Maar dat kon later nog wel. Eerst nam Tom ons mee snorkelen. Slechts meters van het hotel ontdekten wij de wondere onderwater wereld. We hadden moeite om niet bij iedere vis "oh's" of "ah's" uit te roepen. Dit was een onbekende wereld voor ons en het was prachtig. We hadden de smaak dan ook al gauw te pakken en huurden zo vlug we in het hotel waren, direct nog eens de snorkels om voor het zwembad, in de oceaan nog eens te gaan kijken. Ongelooflijk gewoon! Ook hier kwamen we tot het besef dat we nog lang niet alles van moeder natuur gezien hadden! Moe maar zeer voldaan deden we 's avonds onze oogjes weer dicht.
Dinsdag had Tom ons een uitstapje geregeld (hij is niet alleen duikinstructeur maar manusje van alles). We vertrokken richting Lempuyang waar we na een fikse wandeling (in de nog steeds plakkerige hitte) konden genieten van een mooie Hindoe tempel, waar toevallig ook net een ceremonie bezig was! Heel tof om dat eens te mogen meemaken. Daarna weer steil naar beneden om onze tocht verder te zetten naar Tirta Gangag. Dit is het waterpaleis dat de laatste koning in 1942 heeft laten bouwen. Wederom vonden we prachtige gebouwen, mooie fonteinen. Gek om te zien dat hier nog altijd mensen komen zwemmen en zelfs douchen. Onze lunch werd ons geserveerd op "White Sand beach", veel uitleg is hier niet bij nodig. Wel nog even vermelden dat je dit niet kan vergelijken met de alom bekende stranden in bijvoorbeeld Spanje. Hier staan op het zand een 5 tal kraampjes die ligzetels en plaatselijke specialiteiten verkopen. Meer is er niet. De weg ernaartoe is ook alleen te doen met een 4x4 of te voet (maar daar trekken ze hun hier niets van aan, wij gingen er gewoon door met het busje)! Tegen 16uur waren we alweer terug in ons hotel en konden we nog even genieten van het zwembad alvorens een typische maaltijd te nuttigen. Gisteren had Anne Thaïs geprobeerd, vandaag was Indonesisch aan de beurt. Beide hadden hetzelfde kenmerk, pikant, pikant, pikant! Gelukkig had Tom daar de oplossing voor. Een Balinese pannekoek met vanille ijs. En hoe geweldig was dat! Groene pannekoeken met kokosnoot en bruine suiker. Moest Anne kunnen koken, ze zou het recept gevraagt hebben . Na nog wat info voor morgen na te vragen was het ook hier alweer bedtijd.
Woensdag werden we vol zenuwen wakker want vandaag zouden we gaan duiken! Met toch de nodige kriebels maar met veel vertrouwen in Tom, kropen we eerst in onze pakken en daarna in het zwembad waar we wat theorie kregen en een aantal oefeningen (ademhalings- en bewegingsoefeningen). Er kwam toch wat meer bij kijken dan gewoon een plonske te maken. In de namiddag konden we aan het echte werk beginnen. Met een klein hartje en grote vinnen aan onze voeten maakten we voorzichtig onze eerste stappen in de onderwater wereld. En "Oh my God", geweldig, fantastisch, ongelooflijk! We krijgen het niet uitgelegd hoe wonderbaarlijk het wel was. De vissen, de kleuren, de koralen en allemaal zo kortbij. Toen we na een klein uurtje uit het water klauterden (wat niet zo simpel is met zwemvliezen, een gewichtsgordel en duikflessen) was het eerste wat we zeiden: "Tom, boek al maar direct terug een "dive" voor morgen". Dit moet eigenlijk iedereen in zijn leven eens gezien en gedaan hebben!
Donderdag was Anne al vroeg wakker. Geen idee of het door de zenuwen kwam, de schrik of de nieuwsgierigheid. Stipt om 8uur stonden we dan ook al klaar aan de "Diveshop" van de "Bali Reef Divers". Na een half uurtje met het busje kwamen we aan in Tulamben waar wij normaal naar een groot wrak gingen duiken. Tom had blijkbaar andere plannen. Hij wou Anne afhelpen van haar panische angst voor... jawel haaien... En ja, hoe doe je dat het beste... door ze ermee te confronteren. Hopla wij gingen dus gewoon op zoek naar haaien! Met een nog kleiner hartje als gisteren doken we de oceaan in waar we, na nog geen minuut, al een haai tegenkwamen (gelukkig in de verte). Iets daarna kwam het tweede exemplaar al aangezwommen en de derde had Anne zelfs pas gezien toen hij vlakbij ons was. Redelijk impressionant zo'n haai, maar er zijn nog zoveel mooiere dingen in de zee dat Anne helemaal niet bij haar angst stilstond. Doel bereikt dus, nu op naar het wrak, de USS Liberty (een 2de wereldoorlogsschip van 125 meter lang). Het was prachtig om daar tussen te kunnen zwemmen en weeral overal zoveel vissen en zo kleurrijk. We kwamen zelfs een grote Barracuda tegen en Nemo'tjes, zeesterren,... Spijtig genoeg kan je niet eeuwig onder water blijven en werd het voor ons ook tijd om naar het hotel terug te keren. We geraakten er maar niet over uitgepraat. We hadden net tot 19 meter diep gedoken! Het getoet in de oren en de vermoeide benen namen we er graag bij. Nog eens een heeeeeeeeeeeeel dikke merci aan Tom, niet alleen voor deze ervaring, maar voor alles zo te regelen en al zeer zeker voor de prachtige foto's!!! Thanks mate!
Dinsdag dus eindelijk nog eens een actieve dag in Rotorua. Eerst de gondola rit naar boven met 2 luge rides naar beneden. Wat is een luge ride? Eigenlijk een soort bobslee op een speciaal aangelegd parcours constant naar beneden, waardoor je natuurlijk wel wat snelheid hebt. Dit parcours was helemaal aangelegd in en rond de hoogste top van Rotorua wat prachtige uitzichten opleverde. Hierna vlug iets eten en weer verder naar een schapenboerderij. Tof al die uitleg over de 19 verschillende soorten schapen en het live meemaken van het scheren. Anne haar dag was al helemaal geslaagd toen zij een lammetje van 2 weken oud met het flesje zijn melk mocht geven. Ze kreeg er zelfs tranen van in haar ogen. Na nog wat met de lammetjes te hebben gespeeld en de hondentraining te hebben bijgewoond was het toch ook weer tijd om verder te gaan. Aan Blue Lake zou het tof vertoeven zijn, dus daar stopten we voor wat normaal een 1u durende wandeling zou zijn. Wij maakten er natuurlijk weer 2 uur van. Ik weet niet of dit lag aan het heerlijke zonnetje of aan de iets wat foute navigatie . Veel tijd om een camping te vinden was er dan niet meer. Gelukkig vonden we net voorbij Te Puke (de hoofdstad van de kiwiteelt) een goedkope slaapplaats.
Woensdag was het, zoals meestal, alweer niet heel vroeg toen wij uit de veren waren. Nu maar gauw richting Tauranga. Onze eerste stop was al direct een topper. Lekker een pannekoekje of een ijsje eten op het terras met links zicht op Mount Maunganui en rechts de oceaan. Spijtig genoeg hadden we nog wat kilometers voor de boeg dus lang van het zonnetje genieten zat er niet in. Toch kwamen we vroeger dan verwacht aan in Hahei zodat we ons hier wel nog een uurtje op het strand konden neervleien. Daarna een heerlijke spaghetti klaargemaakt met de daarbijhorende bekende Sauvignon wijn van de Marlborough streek in Nieuw-Zeeland. Dan afwassen, bedje maken en hup, de dag was alweer om.
Aangezien we via mail vernomen hadden dat we donderdag bij onze Nieuw-Zeelandse vriendin Kirsty (die we hadden leren kennen tijdens de Incatrail in Peru) konden langsgaan, besloten we s morgens rond het Coromandel schiereiland te rijden om dan tegen 16u op de boerderij in Te Ahora aan te komen. We hadden een super avond dankzij Kirsty en haar ouders. Veel te weten gekomen, koeien gemolken, zij zeer verwonderd over onze Belgische verhalen (zoals bvb. geen regering) maar we hadden vooral genoten van de overheerlijke barbecue! Dat was nog eens lang geleden. Met enkele toffe sight seeing tips trokken we laat op de avond weer naar de camping.
Vrijdag besloten we direct wat van die tips in werkelijkheid om te zetten en begonnen we aan een wandeling op de berg van Te Ahora alvorens we weer terug reden naar Whangamatta voor de lunch. Omdat we ons 2 dagen geleden zo geamuseerd hadden in Hahei, was dat ook vandaag weer onze laatste stop. We namen weer dezelfde camping (op aanraden van Stefan, maar zijn Duitse vriendinnen waren toch al weg ). Eindelijk waren we nog eens vroeg en konden we dus nog de hele middag genieten van het heerlijke zonnetje, het strand, de zee, een goed boek en een glaasje L&P (een wereldberoemd drankje in Nieuw-Zeeland). Omdat het hier toch ook alweer herfst was, begon het s avonds toch vlug frisser te worden. Na alweer een lekkere, zelfbereide maaltijd en het bekijken van onze leuke, zelfgemaakte filmpjes was het dan ook weer bedtijd.
Aangezien we vrijdagavond in de krant gelezen hadden dat het rugbyseizoen zaterdag opnieuw van start zou gaan, vonden wij dit een ideale gelegenheid om deze sport (belangrijkste sport in Nieuw-Zeeland!) eens van dichtbij te bekijken. Dit hield wel in dat we in Auckland moesten geraken. Gelukkig is het Noordereiland niet al te groot en om 16u hadden we onze tickets dan ook al in onze handen. Nu gauw boodschappen doen, eten maken, ons klaarmaken en hup de bus op naar het stadion van de Warriors. Dit stadion is helemaal herbouwd speciaal voor de rugby wereldkampioenschappen die hier gehouden worden dit jaar in september. Het begon eigenlijk al direct slecht voor onze thuisploeg met al gauw een achterstand van 0-12. Leuk voor ons was het eigenlijk wel doordat er in ons vak veel supporters zaten van de tegenploeg (de Australische Parramatta Eels). Sfeer alom dus. In de tweede helft probeerden de Warriors, de Eels nog bij te halen maar verder dan 18-24 zijn ze toch nooit geraakt. Conclusie die wij maakten: spijtig van het verlies maar super toffe sfeer en een zeer hevige sport! Dat is nog eens iets anders als onze piskes van voetballers. Nog vol adrenaline maar toch doodmoe kropen we alweer onder de lakens.
Zondag is rustdag en eindelijk hadden wij nog eens een camping met internet dat niet na tien minuten uitviel. Even skypen met de familie was, na 3 weken, dan ook even noodzakelijk (voor hen meer als voor ons). Daarna op naar Auckland City. Men had ons verwittigd en men had gelijk. Deze stad stelt niets voor. Het enige wat wij hier zouden kunnen aanraden is een lekker restaurantje aan de haven met een heerlijke seafood pasta! Iets later op de middag begon de zon alweer weg te trekken en toen de eerste regendruppels vielen, besloten we toch maar weer naar onze camping te vertrekken om daar stilletjes aan onze valiezen te pakken. Dan weer lekker gegeten, ons dagboek bijgewerkt, even snel op internet en voila, de dag en de week zat er weer op.
Maandag was onze laatste dag in Nieuw-Zeeland, maar daarom geen rustdag. Er was nog zoveel wat we wilden zien, maar door tijdsgebrek en afstand waren we genoodzaakt keuzes te maken.Dan maar naar Karekare Beach, waar de strandscènes van de film The Piano opgenomen zijn. Mooi, zeer mooi en zo verlaten. We voelden ons even alleen op de wereld. Het was de telefoon die ons terug in de werkelijkheid bracht met het super toffe nieuws dat de kleine Bram het daglicht gezien had. Een dikke proficiat aan de trotse ouders Ellen en Christophe! Alle drie stellen ze het goed! Na toch even te moeten bekomen van deze emoties trokken we verder naar Muriwai Beach waar we een kolonie prachtige Jan-van-Gents konden bewonderen. Deze mooie en grote vogels hadden we nog nooit gezien. Hier bleven we misschien wat te lang genieten van het uitzicht waardoor we pas in de late namiddag in Orewa aankwamen. Er was nog tijd genoeg voor Stefan zijn geliefde strandwandeling (= jogging met bijhorende plons in het water) en Anne kon nog wat fotos bekijken. Op onze laatste avond konden we niet anders dan nog eens te gaan eten. Lekker was het zeker maar hetgeen ons toch altijd blijft verbazen is de vriendelijkheid van de mensen hier. Daar kunnen wij, Europeanen, nog heel wat van opsteken. En zo eindigde ons Nieuw-Zeeland avontuur want dinsdag was er alleen nog maar tijd om in Auckland wat rond te rijden, het busje af te zetten en naar de luchthaven te vertrekken. s Avonds waren we alweer in Australië.
Woensdag genoten we nog wat van de zon in Sydney, nog wat shoppen en nog eentje naar de kapper en zo zat het avontuur Down Under er helemaal op Nu op naar Azië en (het voor Anne langverwachte) Singapore!
Zaterdag dus aangekomen in de drukke stad Queenstown. Zeer gezellig die drukte nog eens. Veel jong volk maar ja, dat zal wel normaal zijn als je kan bungee jumpen, skydiven, Wij besloten het toch wat kalmer aan te doen en zijn lekker gaan eten in het stadje. s Avonds terug op de camping kwamen we heel toevallig nog iemand tegen van Limburg, ene Zonhovenaar. Leuk gepraat maar het was al snel weer erg laat en tijd voor ons schoonheidsslaapje.
Zondag 27 februari eerst en vooral een heel gelukkige verjaardag papa! Spijtig dat we er niet bij kunnen zijn maar we brengen je cadeau wel mee. Vandaag reden we naar Glenorchy, gekend als de Gateway to Paradise. Het moet zijn dat wij thuis al veel paradijs gewoon zijn want wij vonden het niet de moeite. Dan maar weer terug naar Queenstown voor een toffe wandeling en een lekker relaxte avond.
Maandag hebben we het oude stadje Arrowtown een bezoekje gebracht en een korte wandeling gemaakt langs het riviertje op. Dan weer verder langs een zeer mooie route door Wanaka (een prachtig meer) en langs de bergen in Haast en de Fox Glacier. Toen we aan de Franz Joseph Glacier kwamen was het al veel te laat om nog iets te ondernemen en besloten we hier te overnachten.
Spijtig genoeg hadden we de hele nacht en de hele volgende dag regen waardoor een wandeling op de gletsjer niet echt aan te raden was. Dan maar weer verder naar Ross, een klein goudmijn stadje. Eindelijk waren er ook weer opklaringen dus begonnen we vol goede moed aan een korte wandeling. Pech alweer want nog geen 5 minuten later kwam de regen weer met bakken naar beneden. Terug de baan op dan, naar Hokitika. Hier zijn we even gestopt om te kijken naar een glasblazer in combinatie met Jade. Prachtige dingen dat die man maakt maar zeer moeilijk heel thuis te krijgen vreesden we .Onze volgende stop was Punakaiki voor het mooie uitzicht op de pancake rocks en de blowholes. Omdat de weergoden ons toch niet goed gezind waren besloten we de lange weg tot Murchison af te leggen en hier te overnachten.
Woensdag weeral in het typische Belgische weer wakker worden. Maar gauw vertrokken richting Nelson. Eigenlijk de eerste grote bewoonde stad na Queenstown. Na hier info nagevraagd te hebben besloten we om morgen pas het Abel Tasman National park te gaan bezichtigen. Wat dus inhield dat we eindelijk nog eens een vrije namiddag hadden en de zon was uitgekomen!!! We besloten dus een lekker pannekoekje te gaan eten maar dat was buiten te uitbaters gerekend. We mochten dan wel op het terrasje zitten, om half 5 deed meneerke gewoon zijn deur dicht! Dan maar wat rondwandelen, inkopen gedaan en Stefan nog eens een McDonaldsje gegeten en ik een pasta gehaald. Omdat we op een redelijk grote camping zaten, konden we gebruik maken van verschillende faciliteiten. We besloten dan ook te gaan mini golven! Na een paar holes was het al snel duidelijk dan Anne dat toch precies wel kon. Stefan probeerde nog een inhaalmanoeuvre maar bij de laatste hole bleekAnne toch de winnaar te zijn! Nu maar snel ons bedje in.
Donderdag was het eindelijk tijd voor ons avontuur. Gelukkig met stralende zon! Eerst een boottocht van 2 uurtjes langs de prachtige stranden van het Nationale Park om daarna uitgerust te beginnen aan een ferme wandeling door regenwoud, bos en strand. Er waren geen aangelegde paden dus af en toe kwamen we wat obstakels tegen. Toen we bijna aan het einde waren, kwamen we voor een moeilijke keuze te staan. Over het strand (wat enkel mogelijk is met laag tij) of de omweg door het bos. Het zal jullie niet verwonderen als we jullie zeggen dat wij natuurlijk niet nagevraagd hadden welk tij het was. Dus we gingen voor de korte weg over het strand. Na wat geklauter over de rotsen en springen over plassen moesten we toch tot de conclusie komen dat laag tij, niet echt zo laag was nu. Dan maar weer terug naar de splitsing en de omweg doen. Gelukkig kwamen we nog op tijd aan in Medlands Beach om daar onze boot terug naar het beginpunt te nemen. Redelijk vermoeid moesten we nu nog aan een lange rit richting Kaikoura beginnen. Hier wilden we absoluut geraken om de dag erna direct een walvissentocht te ondernemen. Om half 9 kwamen we dan eindelijk op een camping aan. Gauw een soepje drinken en dan vlug slapen.
Vrijdag was de dag waarop we lang gewacht hadden, de walvissen. In Canada, USA en Argentinië waren ze altijd net weg. Benieuwd of we er vandaag zouden spotten. We hadden geluk! Na 20 minuutjes op de boot kwamen we al zeer kort bij een potvis. Na 2 en half uur varen konden we toch zeggen dat we 3 potvissen gezien hadden (de grootste walvissen met tanden), een paar albatrossen en wel 400 dolfijnen die hun mooie kunstjes toonden! Dit was dus wel al ons geld waard geweest. Nu maar vlug door naar Picton voor onze ferry van deze avond. Via Facebook hadden we al kunnen lezen dat Ronnie Compère ook in Nieuw-Zeeland zat. Het toeval wilt nu dat hij 2 autos achter ons op de ferry geparkeerd stond. De 3 uur durende vaart was dus direct om met zulk leuk gezelschap! Gek, hoe klein de wereld kan zijn.
Om half 2 s nachts kwamen we aan in Wellington (op het Noordereiland). Veel te laat dus voor een camping, dan maar ergens langs de weg de nacht doorbrengen. Het voordeel hiervan is natuurlijk wel dat je niet op een bepaald uur moet uitchecken en wij dus wat konden uitslapen zaterdag. Wat ook wel inhoudt dat de dagindeling iets minder actief was. We konden Wellington natuurlijk niet zomaar voorbij rijden. Het is tenslotte de hoofdstad. Onze lunch hebben we verorberd aan Mount Victoria met een prachtig uitzicht over een stad. Na nog wat bezienswaardigheden te hebben aangedaan was het alweer tijd voor de volgende overnachtiging. Die vond plaats in Levin.
Zondag reden we rechtstreeks door naar Tongariro National park. Dit park bestaat uit meerdere vulkanen, waarvan er enkele nog actief zijn. Spijtig (alweer) van de regen en de hevige wind, een wandeling zat er dus weer niet in. Dan maar ons busje op het hoogste punt geparkeerd om daar tijdens de lunch weer van een prachtig uitzicht te genieten.Vervolgens maar weer verder naar Taupo. Hier vonden we al redelijk vroeg in de namiddag een leuke camping met heet water baden (rechtstreeks gevoed met het water van de natuurlijke heet water bronnen ondergronds). Het werd dus een wel heel relaxte namiddag en avond waar we allebei ten volle van de rust genoten hebben alvorens een zeer koude nacht tegemoet te gaan.
Het was alweer maandag (Time flies when youre having fun!!). Aangezien rond Taupo (en richting Rotorua) wel wat te doen is rond die baden besloten we vandaag geen lange afstanden af te leggen. Eerst een korte wandeling bij de Wairake Terraces (met de daarbijhorende geiser) dan naar Waiotapu en Waimangu Volcanic Valley. Spijtig dat alles hier zo duur is (om te wandelen moest je al 25 euro per persoon betalen) want al die geisers hadden we toch graag gezien. We moeten misschien ook wel melden dat de stank in deze buurt niet te harden is. Die geisers produceren een geur die veel weg heeft van rotte eieren!!
In het stadje Rotorua was het ook al niet simpel om een geurloze campeerplaats te zoeken. We vonden uiteindelijk toch een mooi plekje aan het meer waar we direct aan onze lekker dinner begonnen. Hier overlegden we nog eens wat de plannen voor de volgende dagen zouden zijn. We wilden graag nog naar het stadje Napier maar omdat de weg ernaartoe voor 40km onverhard is was dat ook al onmogelijk. We besloten dan morgen nog hier te blijven en wat actievere bezigheden te ondernemen.
. Na nog wat info voor morgen na te vragen was het ook hier alweer bedtijd.
