Om negen uur worden we verwacht voor de eerste werkvergadering van de missie.
Bij de binnenkomst in de vergaderzaal blijkt duidelijk dat Stefan tijdens vorige missies een onuitwisbare indruk heeft nagelaten.  Het lijkt net of we een bekende popster in ons midden hebben. En dat terwijl we our honourable mayor meebrachten!
Gezien het gevulde programma zou het goed zijn om stipt te beginnen, maar dat is buiten de onvoorziene omstandigheden gerekend die blijkbaar toch steeds de kop moeten opsteken.
Een afvaardiging van het nationaal parlement is in Nquthu en brengt de volledige planning in de war zodat we uiteindelijk pas om kwart voor elf kunnen starten.

Ondanks de frustraties om het late startuur en de lange introductie (sommige dingen veranderen blijkbaar niet), raken we al snel onder de indruk van de vorderingen die er het afgelopen jaar zijn gemaakt op vlak van milieu en jeugd.
De vooruitgang die is gemaakt is indrukwekkend, zeker wat de jeugddienst betreft. 
De provincieprijs die de jeugdconsulent van Nquthu kreeg voor haar realisaties in het afgelopen jaar bewijst dat we niet de enigen zijn die dit erkennen.
Ze schopte het zelfs tot lokale beroemdheid doordat ze zo vaak in de krant kwam in de afgelopen maanden.
Op vlak van milieu werden ook heel wat initiatieven genomen. En dat blijkt niet enkel uit de presentaties maar ook in de straten, die er beduidend netter bijliggen dan 3 jaar geleden.

Toch blijft het moeilijk om in te schatten wat de gevolgen zijn geweest van de verkiezingen in Nquthu en is er nog veel werk aan de winkel.
De betrokken ambtenaren zijn heel voorzichtig in hun uitspraken wat de communicatie bemoeilijkt omdat er afspraken moeten worden gemaakt en knopen moeten worden doorgehakt. 
Hopelijk komt hier maandag meer duidelijkheid over tijdens het geplande uitwisselmoment met de voltallige gemeenteraad en alle betrokken partijen.  

Na een late lunch gaan we het weekend in met genoeg input om de missie verder te zetten. 

26-08-2011, 00:00 geschreven door wereldconsulent  

Het is weer zover: een Bornemse delegatie zet haar voeten op Zuid-Afrikaanse bodem voor een bezoek aan de partnergemeente Nquthu.
De delegatie bestaat deze keer uit burgemeester Luc De boeck, schepen Greet De bruyn, bibliothecaris Diane Van Doorslaer, jeugdconsulent Stefan De Keyser en wereldconsulent Kathy Bernaerts.

Na een vermoeiende trip arriveren we donderdagmorgen in de luchthaven van Johannesburg.
De gereserveerde huurwagen blijkt wat nipt voor het gezelschap -of toch voor de bagage- maar na een half uur gepuzzel zitten alle valiezen in de koffer en zijn we klaar voor de trip naar Nquthu. 
De combinatie links rijden en een huurauto met automatische versnelling brengt onze bereidwillige chauffeur (Stefan) even in de war wanneer de politie ons net buiten de luchthaven tegenhoudt.  De politieman van dienst was er bijna niet meer geweest maar is zo vriendelijk om Stefan toch het voordeel van de twijfel te geven en ons de weg te laten verderzetten.  En zo geschiedt…
 
Wanneer rond het middaguur de Bornemse magen beginnen te protesteren, volgen we de pijlen naar wat een geweldige lunch zal blijken.  Al snel is de herinnering aan de afgelopen slapeloze nacht vergeten. En de zon is ook van de partij! Als Belgische zomers zouden zijn als Zuid-Afrikaanse winters hadden we over het weer alvast niet zo veel te klagen …

De avond is al ingezet wanneer we om 18u arriveren in Dundee, waar we de komende week zullen verblijven.  Veel tijd om ons op te frissen is er niet want amper twintig minuten later worden we opgewacht om te vertrekken naar de openingsceremonie die plaatsvindt in het districtshuis van Umzinyathi. 
Het wordt een blij weerzien met bekende gezichten en een aangename kennismaking met de onlangs verkozen burgemeester van Nquthu.
Een koor zorgt ervoor dat de verschillende speeches goed te verteren zijn en de aanwezige burgemeester en gemeenteraadsleden geven het beste van zichzelf tijdens een traditionele dans.  De Bornemse delegatie kan enkel een optreden vermijden door te beloven iets voor te bereiden tegen volgende week. Op zoek dus naar geschikte liedjes en dansjes!


Door: Kathy Bernaerts


 

25-08-2011, 00:00 geschreven door wereldconsulent  

Zaterdag hadden we een kleine intermezzo (ja ook wij hebben recht op een weekend en verplaatsen ons tijdens het weekend 700 km richting Mangaung) om een bezoek te brengen aan het weeshuis van onze dorpsgenoot Chantal en om iets op te snuiven van de cultuur van de lokale bevolking. Het weeshuis is mooi ingericht, afgestemd op de kinderen en omringd met moestuintjes en een mooi verzorgd terrein met speeltuin.

De kinderen hadden een danssessie met zang voor ons voorbereid. Prachtig in hun kleurige oufit. Her Worship the honourable Deputy Mayor of Bornem was al vlug opgenomen in de sessie. Een Deputy Mayor met dan ook nog eens voetbalkennis en soepele voetbalspieren , daar zouden ze nog lang over praten. De leute kan niet op ! Spijtig dat we niet langer bleven ! Toch was het een emotionele eraring voor ons, zijnde moeders. In de auto bleven onze gedachten nazinderen over het leven van deze kinderen, nu en in de verre toekomst.

Onderweg naar onze volgende halte, passeerden we hier en daar een fietser, wat toch vrij ongewoon is voor de regio. Omdat ik eerder de zeer zwakke mobiliteit van de bevolking aanhaalde en een opstart van een fietsproject suggereerde keek iedereen me zeer verwonderd aan. Nochtans in deze regio is het een zeer succesvol project van het lokale bestuur. Onze gids vermeldde dat het bestuur hier er zeer veel belang aan hechtte om de mobiliteit en de zelfredzaamheid van de bevolking te verhogen zonder in concurrentie te gaan met de private busjes. Ons bezoek aan de Drakensbergen was een lust voor het oog. De landschappen die we mochten aanschouwen waren magnifiek. Toch wel de verwondering van mijn leven ervaren.

Lady Diana was “ the Leading Lady in the Mountains” Ze wandelde in de bergen als een ervaren wandelaar, geen hoogte, geen meter was voor haar teveel, in haar Benidorm outfit en zilveren als het ware dans soiréé schoentjes trotseerde ze het hele landschap.
Ik was uitgerust met bijna –bergschoenen en moest al vlug afhaken omwille van hartkloppingen en wazigheden. Ge moet maar een verstokte rookster zijn om zoveel zuurstof te hebben. Ik heb de logica in het leven nooit begrepen, deze ervaring bewijst maar weer dat ge niet naar de logica in het leven moet zoeken en ge steeds met verwondering door het leven moet !
We zetten onze weg weer verder naar het Arts en Craft center. Het rietwerk en de juwelen vielen zeer in onze smaak. Interessant ook om te weten dat een deel van de winst naar de makers ervan gaat.
Verderop hadden we de gelegenheid om toeschouwer te mogen zijn van een dorpsceremonie bij de viering van een 21 jarig meisje. Geweldig dansevenement van alle vrouwen van deze gemeenschap; van de jonge maagden tot de oudere generatie in hun kleurige danskledij.
We hebben zeer veel met onze gids gepraat. Ze had in Groot-Britannië gestudeerd, zeer veel gereisd, leek geëmancipeerd, maar met een zeer groot respect voor de Afrikaanse tradities. Een “funny” Lady in ons midden vandaag, die graag filosofeerde over de “shit” van het leven. Ons motto van da dag “ Don’t worry about life, shit happens”. Geweldige dag, veel kennis opgedaan over de gevoelens na de apartheid en de cultuur in het algemeen! Op zondag stonden we iets later op en was het wachten op de delegatie van Nquthu die ons kwam oppikken in Bergville. Vandaaruit gingen we met een busje richting Mangaung waar een regionale conferentie van de VVSG doorgaat mbt stedenbanden in Zuidelijk Afrika toegespitst op jeugdbeleid. De sfeer zat er al goed in in het busje.
Na een kennismakingsdiner haastten we ons naar het internet voor de blog. Jammer maar helaas: internetconnectieproblemen gooiden roet in het eten. We kunnen een verder verslag kort op de bal niet verzekeren. Maar no worry: uitgebreid verslag volgt zeker.

04-10-2010, 22:54 geschreven door wereldconsulent  

In de loop van de ochtend had ik een gesprekje met de kinderen uit de buurt die in volle getale kwamen afgezakt naar de bibliotheek voor een vertelsessie (zie foto). Ze vroegen me steeds hetzelfde : How is life in Europe ? En ook steeds dezelfde vraag naar de gebeurtenissen rond de bibliotheek. Kunnen we nu elke woensdag hier komen spelen. It was just so funny to play with you. Can we come next Wednesday ? Ik heb het gevoel dat het van mond tot mond gaat dat er iets beweegt in deze gemeenschap. De kinderen zijn dolenthousiast over de activiteiten die woensdag 130 kinderen lokten en 12 begeleiders: geen slechte start, me dunkt dit na de jongerenuitwisseling van een week ervoor.

Een klein meisje kwam steeds dichter bij me zitten en durfde uiteindelijk me de vraag stellen of ze ook mocht deelnemen aan deze activiteiten. Was het ook wel voor haar ? Ik was enigszins verwonderd over deze vraag, maar al gauw bleek dat ze voor- en na schooltijd moest koken voor de hele familie en eigenlijk het hele huishouden op zich moest nemen. Natuurlijk is het nog een kind/ ze was dan ook nog maar 13 jaar.

Maar back to business: vrijdag was het slotdag voor het werkbezoek in Nquthu. Al om 8u30 werden alle beleidsdomeinen besproken met de verantwoordelijke personen. Dit verliep vrij vlot. Rond bibliotheekwezen en jeugd zat iedereen duidelijk op dezelfde lijn. Zo goed als alle adviezen werden opgenomen en in 2011 werden de nodige afspraken al gemaakt. Voor het afvalbeleid had men de nodige inspanningen deze week geleverd en werden documenten met offertes overhandigd. Hopelijk de definitieve uitvoering die volgt. De uitwisselingspaketten voor de scholen worden zeker en vast voortgezet maar er zat wat vertraging op door de lange staking in het onderwijs de laatste weken. En met de permacultuur of organisch tuinieren wordt in oktober een trainthetrainerprogramma opgestart na de succesvolle training naar de belangrijke actoren in augustus.

Om 13u sloten we af met een lunch met 4 politieke vertegenwoordigers uit Nquthu, het managementteam en alle personen op de beleidsdomeinen. Een uurtje later sloot de Vlaams vertegenwoordiger in Zuid-Afrika zich aan bij de slotceremonie waar toffe geschenken werden uitgewisseld voor de jongeren. Stefan: je bent bij deze gewaarschuwd want er komt iets speciaals aan. De dag werd afgesloten met een bezoek aan het museum in Isandlwana, een slagveld waar Britten in 1879 een pijnlijke nederlaag leden tegen Zulu’s. De Vlaams vertegenwoordiger, David Maenaut wilde namelijk dit museum bezoeken en info krijgen van het nieuwe museumproject dat op til staat te Isandlwana. Het grote project wordt gestuurd door de provincie. Lokale actoren krijgen instemming maar dit kan zeker beter. 

Special edition: vervolg dagboek van Lady Diana in South Africa

Het glitter en glammer leventje van Lady Diana gaat voort, zelfs in het “extremely hot” rurale Nquthu.

In haar “wonderfulle” jurk met glinster pailetten sprak ze in al haar ornaat en expertise de delegatie voor. “Daddy Daan en “Her worship the honourable Deputy Mayor of Bornem Kreet de Bruin” stonden haar bij. Lady Diane profileerde zich als de echte “Bheki of Flandres”. Na de verschijning van de G.O.D aan de wonderfull Lady op de terugweg, waarbij haar kapsel oplichtte in de duisternis, had Lady Diana weer verlichtende ideeën en verdween haar migraine naar hemelsse sferen. Een ware zegen voor de moraal van de groep !

Dette

04-10-2010, 22:51 geschreven door wereldconsulent  

Woensdagmorgen stond iedereen met een goed gemoed om 6u al op. Waarom zal U zich afvragen? Wel Na enkele dagen bestookt te worden door vragen over het weer, was het eindelijk volle zon vanaf ’s morgens vroeg. Heerlijk toch om de damesdelegatieleden met een eenvoudige weersverandering gelukkig te maken!!

Om 7u30 zaten we al in de auto richting Pietermaritzburg. Na goed 3 uur rijden bereikten we met Bheki het ELITS depot en kantoren. ELITS is een sectie van het provinciaal departement onderwijs die verantwoordelijk is voor schoolbibliotheken. Zij hebben afgevaardigden in elk district waaronder ook dat van Nquthu. Indien het federaal programma wordt goedgekeurd rond gedecentraliseerde publieke bibpunten in 8 lagere scholen van Nquthu, moet dit departement aan boord gebracht worden als belangrijke actor. De vice manager van deze dienst ontving ons heel hartelijk. En we moeten toegeven: het bezoek en het overleg tijdens en na was zeer verrijkend. De aanleg van de collectie en verspreiding gebeurt zeer professioneel en blijft niet enkel bij schoolhandboeken. Ook materiaal toegevoegd of verrijkend voor het curriculum wordt aan scholen in KzN aangeboden. Dit was zeer positief nieuws gezien het federaal programma zich zal toespitsen op publieke bibpunten voor de hele gemeenschap.

Om 13u reden we door naar het departement van arts and culture sectie bibliotheek waar we een lang overleg hadden met de vice-manager van dit departement. Aangezien zijn tot 2 jaar geleden ook voor ELITS werkte, was ook dit voor ons en voor Bheki ikv het federaal programma een voltreffer. Een geïntegreerde werking tussen 2 provinciale diensten en Nquthu als drijvende kracht is mits goede afspraken zeker mogelijk en zou een pilootproject betekenen voor de regio. Nu nog wachten op goedkeuring van de federale overheid!

Tegen 18u bereikten we dan eindelijk na een lange werkdag de kust van Durban

‘Lady’ Diana is vandaag naar zee gebracht. Na zovele kilometers is ze uiteindelijk met 2 tenen het water ingegaan . De wind en de koude hebben hierbij parten gespeeld. Nochtans had ze iemand van de delegatie beloofd om zich s’avonds te vertonen in “wedding”suit.

Na een zalige nacht in The Windmill B&B hebben we even op Daan moeten wachten, hij moest nog zijn aantal “slips” (niet mis te verstaan als kastickets in Zuid-Afrika) tellen alvorens te vertrekken naar de volgende afspraak. Dit leidde ons naar een mobiele bibelement (wheelie wagon) in Port Shepstone op twee uur rijden van Durban, een van de weinige reeds operationele wheelie wagons of mobiele bibkasten in gemeenschapscentra.  Daan ging zelfs op de vloer om de kwaliteit van de wieltjes van de mobiele kast te respecteren. Ze zijn in Antwerpen gewaarschuwd!  Maar de lokale librarian had niet veelkaas gegeten van systematisch klassement. Nqutu moet beter. Na een korte lunch en breakdown van een kwartier (!) aan een idyllische baai bracht Daan ons veilig en wel terug in ons guesthouse in Dundee. Onze kilometerteller was vandaag weeral met 650 gestegen. Vlug gegeten en tot 23.30 gewerkt aan onze powerpoint voor het management en de gemeenteraad van Nqutu. Geen enkele Bornemse ambtenaar doet dit ons na. En Dette is nog altijd aan het oefenen om de juiste uitspraak te vinden voor her deputy. Maar ze heeft nog tijd.

01-10-2010, 00:10 geschreven door wereldconsulent  

Eventjes tussen het werkbezoek door hoorde de delegatie heel wat positieve commentaar over de jongerenuitwisseling.  Maar wie gaven we nog geen ruimte om zijn relaast te doen: de jeugdconsulent die intussen al terug in Bornem is en werkt.  Ziehier zijn verhaal

Hey hey
Aangezien deze uitwisseling over jeugd ging en alleen de jeugdconsulent nog geen blog geschreven heeft leek het me wel leuk om er eentje te schrijven.
Onze verhalen zullen nu wel weerklinken in Bornem en omstreken. De echo’s ervan zul je kunnen horen op de weidse vlakten van Zuid-Afrika. Vlakten die wij twee weken onveilig en soms veilig gemaakt hebben.Onveilig omdat zo ineens links rijden geen sinecure is en veilig omdat we ons EHBO-zakje meehadden.

Wat hebben we daar nu in godsnaam uitgespookt. Tussen de wilde kakkerlak- en andere dierverhalen door hebt u, de dierbare lezer, waarschijnlijk wel door dat we daar hard gewerkt hebben.

De eerste dag was het al direct raak, na een warm weerzien met het Ipeleleng jeugdcentrum konden we Soweto gaan bezoeken met den “Besten” onze gids voor die dag. We zagen de goeie en minder goeie kanten van de sloppenwijken en dergelijke. Er heerst een grote solidariteit bij de mensen. Maar dat voedt natuurlijk geen wenende kinderen. Mensen die uit pure noodzaak naar townships als kliptown gedreven worden. Schrijnend, maar er is hoop. De mensen verliezen de moed niet en vechten tegen hun situatie.

Na Soweto reden we richting Nquthu. Echter niet meteen, we namen de tijd om te stoppen in Drakensbergen waar we het weeshuis Sprinkle van de Bornemse Chantal bezochten. Een voorbeeld van hoe het zou kunnen zijn. Dit is duidelijk een t(e)huis met visie naar de toekomst.

We konden ook even genieten van de schoonheid van de Drakensbergen en we leerden dat een wandeltocht beginnen op Teva’s(??) geen goed plan is. De bleinen tierden welig op Tiffany’s voeten. Zo welig dat we bijna weer een rivier hadden mochten ze opengespat zijn.

Na een korte rust in de plaatselijke bar met een hospitality manager( what the ????) als gezelschap, konden we vertrekken naar Nquthu.

We dropten onszelf snel in onze eerste verblijfplaats aldaar en vertrokken naar de officiële verwelkoming. Gelukkig had iedereen honger en duurden de speeches allemaal niet zo heel lang. We maakten al meteen kennis met een aantal jongeren van het youth forum en het klikte meteen. Hun enthousiasme was de ideale trigger om onze vermoeide hoofden weer te starten.

De dag erna leerden we elkaar kennen op een ludieke manier. De namen waren helaas toch soms een probleem.

De sociale dialoog die we voerden was soms voor hen en soms voor ons een totale verrassing. Voor ons was vooral het feit dat we zo gelijkend zijn een grote verrassing. Onze aanpak van sommige problemen was dan weer een nieuwe wereld voor een aantal onder hen.

We bezochten ook verschillende musea en zo bleek weer eens dat de geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaar. Slachtpartijen die goedgepraat werden. Het is niets nieuws.

Het was wel interessant om de twee kanten te horen.

Na een geslaagde braai en mooie demonstratie van het nachtleven van de jongeren mochten we gaan teasen. We mochten de geïnteresseerde jongeren een voorproefje geven van wat we zinnens waren. Dit viel duidelijk in de smaak bij de meesten van hen en we mochten hen dus weer verwelkomen op maandag.

Maandagmorgen werd volledig door mij ingevuld en aaneengepraat. Ik heb speelpleincursus gegeven zoals ik hem hier geef. Met dezelfde inhouden maar met veel riskantere spelletjes. Hoe verder je moet gaan in zoiets hoe verder je kan staan als groep. Ik heb ze uitgedaagd met een fantastisch resultaat. Jezelf volledig laten omdraaien door een totaal onbekende groep mensen, ik zou tweemaal twijfelen. Onze gezamenlijke jeugd niet. Die gingen er volledig tegenaan en bewezen zo al dat ze een sterke groep waren.

In de middag werden ze begeleid door Teis die hen vertrouwenspelletjes zou leren. Nadien was het aan henzelf. Hiervan verwachtte ik niet zo heel veel. Dit is hetzelfde hier in België. Ook op de cursussen hier zie je dergelijke fenomenen. Ik was er echter gerust in dat dit de volgende dag wel zou werken.

Mijn vermoeden bleek waar te zijn, ook door de vele taalbarrières. Engels, Zulu en Nederlands, een helse combinatie. Daardoor eindigde de eerste oefendag een beetje in chaos. Wat de meesten niet gezien hebben is dat er een aantal mensen van het Youth forum, op zichzelf, buiten gewoon met de kinderen stonden te spelen. Deze kinderen kwamen van een aanpalende school en werden direct opgevangen. Voor mij al direct een bewijs dat alles goed zat.

’s Avonds werd het dagschema van de dag erop aangepast om de deelnemers nog meer oefenmomenten te kunnen geven. Wat een vergadercultuur hebben wij gekweekt die week, man man J

Swat, om een te lang aan het worden verhaal kort te maken. De sessies liepen goed, de oefenmomenten liepen goed(zoals gezien werd door de gemeenteraadsleden van daar)

Op volle snelheid stevenden we af op het toonmoment aan de kinderen tot het er plots was. Iedereen stond (ongeveer) waar hij moest staan en met een beetje Afrikaanse vertraging konden we beginnen. Het liep nogal chaotisch in het begin maar door enige speelpleinse verkeersagentenspelertje begon het te lukken.

De kinderen amuseerden zich rot en ook bij de begeleiding begon de stress te wijken. Iedereen kreeg de slag te pakken en het begon heel vlotjes te lopen.

Er werd een sessieke boterhammen smeren voor 160 kinderen georganiseerd( met de klassieke geraspte worst) door een paar van de Bornemse mensen. Die samenwerking was er tons ook volledig op.

Na het verorberen van de bokes moesten de kinderen een kamp/huis bouwen met de materialen die ze in het spel konden verdienen. De resultaten hiervan komen nog op facebook en andere sociale medagewijze toestanden. We stonden bijwijlen verstomd.

We vertrokken naar onze lodge om ons op te frissen en erna te vertrekken naar het officiële afscheid. Ook hier bleef de gezamenlijke groepssfeer op en top en iedereen nam afscheid met een goed gevoel. Het deed toch een beetje pijn om voor de tweede keer afscheid te nemen.

We hebben dan nog op vrijdag genoten van een officiële opening van een traditioneel Zuludorp. Eigenlijk hadden we daar nieks te zoeken maar we kregen dan toch maar een tafel op de eerste rij. Alweer kregen we een braai voorgeschoteld met de typische vlezekes en groentekes. Maar lekker, lekker. Ik ga het hier ook invoeren, zo een braai. Het is misschien wel een beetje vervuilend.

Na het overdadige eten konden we in een oververhitte auto stappen en richting Johannesburg rijden. Veel rijden, schone uitzichten en een dorstige keel later kwamen we daar in het donker aan. Een hapje eten en het uitgangsleven van Jo’burg in. Een aantal cocktails in de Ratz( een hippe bar) en vervolgens verkasten we naar een bar waar de sfeer er goed inzat. Mensen begonnen er spontaan te hallucineren en zonen van Goden te zien. Het was nekeer iets anders.

Des morgens was het valiezen pakken, musea bezoeken of souvenirs kopen. Nog een snelle hap in Melville en wijle weg. Tien uur vliegen, vier films, een aflevering van de simpsons en NCIS, een treintje en nog een treintje of twee later stonden we hier terug op het grauwe grijze perron. Jeuj.

Ik heb het kort proberen houden maar da gaat niet. Twee weken op een paar pagina’s samenvatten lukken niet.

Greetings

stefan

29-09-2010, 23:24 geschreven door wereldconsulent  

Vandaag werd de delegatie in twee opgedeeld. Greet en Diane vertrokken in de vroege koude morgen richting Nondweni op weg naar de plaatselijke bibliotheek. Bheki achter het stuur vergezeld van assistente Cindy. Al vrij vlug verlieten we de verharde weg en hobbelden we tussen de keien en de koeien. Ondertussen vernamen we dat de normale bruidschat 11 koeien bedraagt. Ben je van Zulu afkomst kan dit rap tot 16 oplopen. Gezien de hoeveelheid vee die we passeerden, stelden we ons direct de vraag: welke koe is van wie?. Bheki antwoordde dat je toch ook niet altijd weet wie je eigen kinderen zijn J

Bij onze aankomst in Nondweni zagen we enorm veel kinderen. Deze week was het geen school. Dit was dan ook direct te zien in het straatbeeld. De bib was aantrekkelijk aangekleed met een Zulu presentatiewand in het kader van de erfgoedmaand. Verschillende attributen vielen onmiddellijk in onze smaak : de mooie kleurrijke sierraden en rokjes, de staf van de macht, kruiken…

Na een hartelijk onthaal en rondleiding door de 3 assistentes van Bheki konden we genieten van een reading aloud sessie in het Zulu. Een veertigtal kinderen van 4 tot 8 jaar hingen aan de lippen van Lundwa. Alhoewel wij er niets van snapten, geraakten we erg geënthousiasmeerd door haar levendige vertelstijl. De trainingsessies in reading promotion activities hebben blijkbaar vruchten afgeworpen. Het team was heel gedreven en hoopte op een mogelijk vervolg. De schattige kinderen werden nog beloond met onze Belgische mignonettes en een ballon. Aan het bibpersoneel overhandigden we het eerste kamishibai vertelkastje.

Tevreden keerden we terug naar de bib in Nquthu waar we aansloten bij de workshop van Daan en Dette (die het verhaal hier verder schrijft).

Bij dit overleg met de beambte van jeugdwerking en de cyber cadets vond ik vlug overeenkomsten met mijn eigen werking als consulente binnen de werkwinkel. Maar wat ben ik gezegend met een sterke ondersteuning van vormingswerkers en deskundigen binnen mijn organisatie. In gesprek met de cyber cadets van de 2 bibliotheken kwamen we vlug tot nieuwe inzichten om hun training te verbeteren en de samenwerking tussen jeugdwerking en de Cyber Kadetts te optimaliseren of op elkaar af te stemmen. Boeiende dag geweest. Morgen een andere dag met nieuwe (in)zichten. We moeten echter dringend met “Lady” Diane kustwaarts (vanaf morgen aangezien we een overleg hebben met de hoge pieten van provinciale departementen te Pietermaritzburg) na afwerking van ons dagelijks programma. Ze heeft zee en warmte nodig, zuurstaf en jodium. Doen we dit niet, dreigen we weer deelgenoot gemaakt van haar dagelijkse onhebbelijkheden en dat wil je natuurlijk voor 1 dag vermijden. Wordt zeker vervolgd.

29-09-2010, 23:15 geschreven door wereldconsulent  

Na enkele dagen zijn we weer paraat, ditmaal onder een ietwat gewijzigde vorm. Zoals het vorige blogbericht al weergaf, heeft er zich in het weekend een wissel van de wacht voorgedaan van Bornemnaars in Zuid-Afrika. Met pijn in het hart was het zaterdagavond afscheid nemen van de jongeren na een boeiende uitwisseling ook voor de begeleiders. De jongeren zorgden voor een pakkend afscheid. Ze lieten Ludovick achter in de handen van de wereldconsulent. Zowaar een emotioneel bedankingsmoment voor mezelf van de jongeren.

Maar wees gerust: Ludovick is intussen wereldster aan het worden op facebook (voeg hem allemaal toe onder Ludo Vic) en is in levende lijve in goede handen van de gearriveerde delegatie o.l.v. schepen Greet De Bruyn. Deze delegatie bestaat uit de schepen, bibliothecaris Diane Van Doorslaer,bibliothecaris van de gemeente Bornem, wereldconsulent Daan Sanders en last but not least Bernadette Anné van de werkwinkel die door het geloof in de stedenband op vrijwillige basis de delegatie vervoegt.

Na een goed nachtrust in de jeugdherberg Idube in Melville trok de delegatie op zondag naar het apartheidmuseum waar een zeer getrouw beeld wordt gegeven van deze donkere bladzijde in de geschiedenis van Zuid-Afrika. Je wordt er zowaar stil van. Het feit dat dit slechts 15 jaar geleden beëindigd werd, geeft je een oncomfortabel gevoel. Hoe een dergelijk regime tientallen jaren operationeel is kunnen blijven en hoe dit de huidig situatie van Zuid-Afrika mee bepaalt, is erg aangrijpend.

Na een korte lunch werd de auto van stal gehaald voor een rit van 5 uur naar Dundee waar de delegatie logeert (op 50 km van Nquthu). Deze morgen was het dan echt tijd voor actie en zowaar binnen het vooropgestelde tijdsschema (zie programma in bijlage) werd alles afgewerkt. Niets african time. Ik moet zeggen dat op dit vlak we de laatste weken niet te klagen hadden. De stiptheid van start en slotuur werd al bij al goed nageleefd. Om 9u15 werd het startschot dan ook gegeven voor een 5 daags opvolgingsbezoek ikv jeugd en werkgelegenheid en bibliotheek d.m.v. een officiële verwelkoming in bijzijn van de burgemeester, de speaker (zowaar 2 vrouwen, evenals in het schepencollege van Nquthu waar intussen slechts 2 mannen op 7 een functie opnemen: hier kunnen we nog niets van leren) en het managementteam met de betrokken ambtenaren van bibliotheek en jeugd. Het programma werd overlopen en ook de accenten, mede door input van de municipal manager Mr. Gumbi en de inleidende speech van Greet De Bruyn. Continuïteit van het opgestarte programma van 2010 (nl. het opvolgen en bijsturen van het tot nu toe geleverde werk in Nquthu buiten de missies) en de voorbereiding voor de volgende 2 à 3 jaar staan centraal tijdens dit werkbezoek evenals bijsturing van de lopende programma’s op basis van good practices.

Zoals enkelen onder jullie weten, diende de gemeente Bornem 2 subsidiedossiers in, 1 bij de federale overheid voor de komende 2 jaar focussend op gedecentraliseerde publieke bibpunten en een jeugdinfo- en adviespunt, en een verlenging van het Vlaams convenant, met de nadruk op jeugd en vrije tijd/uitwisseling, milieu-educatie op school en afvalbeheer.

Maar vooraleer we ons hier ten volle op smijten, was het vandaag vooral tijd voor prospectie voor de 2 nieuwelingen. Al kan je je nog zo goed inwerken op basis van informatie die je krijgt in Bornem in dossiers en toelichtingen, de situatie met de eigen ogen zien, is voor de betrokken ambtenaren cruciaal op hun beleidsdomeinen waar ze expertise bezitten. Deze morgen volgde Dette de cursus van de cyber cadets in de bib, zich focussend op basis ICT training in een eerste deel en het schrijven van een basis cv anderzijds, dit gericht naar jongeren die juist hun middelbare opleiding hebben doorlopen. Vele vragen kwamen hierbij naar voor en werden ook beantwoord. Van bij het begin vergezelde Mpho, de career guidance youth official, of jeugdambtenaar ons. Zij adviseert de jongeren in Nquthu in mogelijke voortgezette opleidingen of in beperktere mate in loopbaanbegeleiding. Vooral dit eerste is belangrijk aangezien je zonder een voortgezette opleiding weinig tot geen kans maakt op de arbeidsmarkt die al niet dikbezaaid is. Diane en Greet maakten intussen uitgebreid kennis met de bibliotheek van Nquthu town en zaten een hele poos tesamen met de library manager Bheki Magwaza om de vorderingen van het bibprogramma ikv het Vlaams programma te overlopen. En die zijn toch positief. Een vormingsmoment rond het stimuleren van leesbevordering –en promotie in de bib was een eye-opener voor het voltallige bibpersoneel. Ze leerden zelfstandig thematische hoeken uitbouwen en organiseren reeds storytellingmomenten voor kinderen in de bib van Nondweni. Ook de 2 computers werden reeds besteld voor de cybercadets training en zullen de wachtlijsten voor de ict vorming toch wat kunnen inperken. Bheki tenslotte toonde de mogelijkheden voor de proslimlaptops voor kinderen die tevens binnen een korte periode zullen geleverd worden en de nadruk leggen op educatieve spelen voor kinderen.

Na een lunchpauze, reden we voort richting Dundee waar een bezoek plaatsvond aan 1 van de 4 wisseldepots van bibliotheken in de provincie Kwazulu Natal. Zij beheren de collecties o.v.v. wissels naar 34 bibliotheken in de regio waaronder ook die van Nquthu en Nondweni. Een discussie ikv het federaal programma en een aansluitend bezoek aan het depot was verhelderend. Het engagement van het departement mbt administratieve training van vrijwilligers en bibliothecaris-leerkrachten in 8 publieke bibpunten in lagere scholen in afgelegener regio’s van Nquthu is 100% verzekerd. Ook het voorstel van verdeling van de collectie voor deze bibpunten bracht heel wat duidelijkheid. Nu nog wachten op een volledig engagement van het departement onderwijs (dit komt er wel na een volledige voorstelling van het plan komende donderdag gezien hun engagement tijdens de opmaak) en goedkeuring van de federale dienst ontwikkelingssamenwerking eind 2010-begin 2012. Fingers crossed en tot morgen!

Bijlagen:
Programme technical visit september 2010.doc (49.5 KB)   

Vrijdag was het feestdag, voor ons begon die goed met een stevig ontbijt. Aangezien we vandaag genoeg tijd hadden konden we lang aan tafel blijven zitten en genieten van lekkere eitjes met spek. Rond 10 uur vertrokken we dan naar de festiviteiten in Dundee. We kwamen aan in het Talana museum. Een ontvangstcomité van 10 flikken hadden we nog niet echt gehad hier in Zuid-Afrika. We dachten even dat we belangrijk waren tot we zagen dat vlak achter ons Mangosothu Buthulezi (wel bekend klinkend in de oren als je iets weet van de Zuid-Afrikaanse geschiedenis) kwam aanscheuren in zijn Mercedes. Vol spanning keken we wie er zou uitstappen. Hij was helemaal in Zulu-krijger outfit, schild incluis. Hij kreeg natuurlijk direct een ereplaats. Daarna kregen wij onze plaats, ook zeker geen klagen. Eerst moesten er nog enkele broodnodige speeches gebeuren en daarna mochten we nog een toertje doen in het Talana museum, waar eigenlijk een nagebouwd Zulu dorp werd ingehuldigd naast een museum over de mijngeschiedenis en de geschiedenis van de talanaslag. Er worden traditionele dingen gemaakt die natuurlijk geweldig zijn als souvenir. We konden ook genieten van enkele Zulu dansen (ja zoals je die ziet in de filmpjes). Mannen en vrouwen met alleen een beestenvelleke rond zich begonnen daar te dansen en te springen. Een behoorlijk schouwspel. Het was zeker de moeite om dat te zien.

EN toen was er eten en je mag is raden…… JA! Het was braai. De zoveelste in 10 dagen tijd. Mijn plan om een beetje te vermageren in Zuid-Afrika is officieel gefaald. Na het eten vetrokken we naar Jo’burg. We zeiden vaarwel tegen Kwazulu Natal. Hopelijk tot nog eens.

Morgen rusten we nog wat uit en bezoeken enkele het apartheidsmuseum. Om 19u is het tijd voor lift off to Belgenland.

We verdwijnen niet helemaal uit de picture want ons project willen we ook graag in de kijker zetten in Bornem zelf. Noteer alvast in je agenda: donderdag 4 november in het CC waar we voor en na het optreden van Africapella (een superband met muziek a la ladysmith black mambozo uit de regio van Nquthu) in de schouwburg het beste van onszelf zullen geven. BE THERE en bestel al je tickets aan de infobalie van het CC!!

Ook deze blog blijft nog een weekje langer leven, gezien morgen de schepen en 2 andere delegatieleden aankomen en een werkbezoek plannen in Nquthu en een conferentie meemaken rond jeugd in Mangaung, de partnerstad van Gent. Volg ons om de 2 dagen met nieuws!

Als afsluiter willen we ook graag elk nog een persoonlijk stukje schrijven over onze eigen bevindingen en indrukken. Uit beleefdheid vragen wij om ook de andere stukken te lezen die niet van uw zoon/dochter of kennis zijn. Vriendelijk bedankt.
Here we go:

Karen:

Dit was voor mij een onvergetelijke belevenis. Ik heb enorm veel geleerd over het land, de cultuur en vooral de mensen. De jongeren waarmee we samenwerkten zijn stuk voor stuk vrienden geworden waarmee ik mij ontzettend geamuseerd heb en waarmee we allemaal samen iets moois hebben gestart. Het waren allemaal zo’n open, vriendelijke en enthousiaste mensen die elke gelegenheid goed vonden om te beginnen dansen en zingen. Het was vooral leuk om te zien dat er niet zo veel verschillen zijn tussen jongeren bij ons en jongeren hier in Zuid-Afrika. Ik denk dat we mogen zeggen dat we een mooi resultaat hebben geboekt met deze uitwisseling. Het bewijs was de activiteit die we donderdag deden met de kinderen. Het was prachtig om te zien hoe iedereen zich engageerde, hoe ze zo goed omgingen met de kinderen EN vooral hoe iedereen zich die dag gigantisch hard geamuseerd heeft.

Rien:
Deze uitwisseling was voor mij een enorm avontuur. Het begon al bij het feit dat ik voor de eerste keer meteen 10uur in het vliegtuig moest zitten. Het lange vliegen loonde de moeite want we landden in een prachtig land. De mensen die ik hier heb leren kennen, hebben een enorme indruk op me achter gelaten. Ook heb ik veel over hun cultuur geleerd die verschillend is van de onze (zoals het spontane dansen en zingen), maar ook ontzettend veel gelijkenissen heeft, want ook hier, op het andere halfrond houden ze zelfs o.a. pyjamafeestjes.
Als je ziet waar we begonnen en geëindigd zijn, dan kan ik zeggen dat onze missie geslaagd is. Iedereen heeft tijdens de ‘vormingsdagen’ (lees: trainingsdagen in Nquthu) heel wat bijgeleerd en zich geamuseerd.

Tiffany:

Zijt voorzichtig eh! Was de boodschap die ik meekreeg voor ik thuis vertrok. Bleek dat er niets was om ongerust over te zijn.

Het was een fantastische reis vol ervaringen die ik nooit ergens anders had kunnen opdoen. Het leren kennen van een land en zijn inwoners kan alleen door veel met de mensen zelf bezig te zijn. Daarom ben ik heel blij met de manier van werken. Voor mij was het een verrijking om dit te kunnen doen. Het leren kennen van een andere cultuur geeft je ook een andere kijk op je eigen cultuur, wat toch ook niet onbelangrijk is.

Ik ben zeer blij dat ik deel was van die project. Het was geweldig om de mensen van Nquthu te leren kennen. Ik durf zeggen dat ik vrienden heb gemaakt en ik kan niet wachten tot zij ooit naar Bornem komen. De samenwerking tussen de jeugd van Bornem en Nquthu is voor mijn part nog maar net begonnen.

Ik vond het geweldig en bedankt iedereen voor het volgen van de blog!

Ine:

Niet makkelijk om origineel te blijven na de indrukken van mijn teamgenoten hierboven. Ik ga me om te beginnen al aansluiten bij Tiffany die zeer blij is dat ze deel was van dit project. Het is een zeer leerrijk project voor me geweest. Je leert niet enkel veel over een ander land en een andere cultuur, maar evenveel over organiseren en over samenwerken om tot een mooi eindresultaat te komen. Het samenwerken met mensen uit een andere cultuur, die om te beginnen al een andere taal spreken is zeker niet makkelijk, maar is uiteindelijk toch makkelijker geweest dan ik eerst had verwacht. Want of je nu op het noordelijk of het zuiderlijk halfrond van deze wereldbol opgegroeid bent, er zijn enkele gewoontes en eigenschappen die alle jeugd deelt en dat maakt het samenwerken dan weer wat makkelijker en zeer aangenaam. Ik vind persoonlijk dat we tot een heel mooi en fijn eindresultaat gekomen zijn tijdens deze uitwisseling. Dit eindresultaat is voor alle duidelijkheid geen echt eindpunt, maar, zoals Tiffany al zei slechts het begin van hopelijk een zeer goed draaiend youth forum in Nquthu en nog veel uitwisselingen tussen de bornemse en Nquthuse jeugd!

Elke:

Wel, aan het einde van de uitwisseling is het voor mij zeer moeilijk om een globaal beeld te geven… Zoveel indrukken die deze twee weken op mij zijn afgekomen. Ook voor mezelf heb ik heel wat bijgeleerd. Daarom wil ik iedereen bedanken, de gemeente Bornem, gemeente Nquthu, de leden van het youthforum en de vrijwilligers van Nquthu, mijn medereizigers en ook iedereen die ons steunde om naar onze Baie Lekker te komen. Ik hoop dat jullie door deze blog ook meer geleerd hebben en dat het jullie geboeid heeft.

Ik ben ervan overtuigd dat het zeer interessant was voor beide partijen en dat we er beiden uit geleerd hebben. Ikzelf vond het zeer interessant om niet alleen te spelen met de kinderen maar dat we ook meer van de cultuur leerden kennen.

Teis:

De eerste keer buiten Europa. Dit was voor mij al van vooraf aan heel erg uitkijken. Zo een andere cultuur, andere gewoonten, toch wel spannend. De eerste dagen was schitterend om ons te concentreren op de verschillen en gelijkenissen die de jeugd in Zuid-Afrika heeft met onze jeugd in Bornem. Verschillen zijn er zeker, maar uiteindelijk zijn we toch allemaal ‘jeugd’. De training over hoe spelen met jeugd was voor mij persoonlijk zeer verrijkend. Soms was het niet altijd makkelijk om een goede communicatie te hebben met de jeugd van Nquthu. Maar met kinderen spelen is uiteindelijk in België en Nquthu steeds hetzelfde. Met superenthousiaste kinderen spelen blijft echt SUPER!

En van onze kant uit (Daan en Stefan): bedankt aan de inzet van de jongeren. Jullie enthousiasme was groot. You made our day and 2 weeks. We hopen ook van harte dat de jongeren in Nquthu op de ingeslagen weg verder gaan, ondersteund door de gemeente Nquthu.

25-09-2010, 20:14 geschreven door wereldconsulent  

Vandaag de grote dag waar we een week naartoe geleefd hebben. Om 10.00 werden 150 kinderen verwacht.

Na onze dagelijkse routine van opstaan, ontbijt en klaarmaken, vertrokken we 20 minuten vroeger dan de andere dagen naar de Mangoba hall. Toen we daar aankwamen werd een cliché ontkracht. Zuid-Afrikanen hebben de tijd wel in handen,… Alleszins sommigen toch… Enkele vrijwilligers stonden ons om vanaf 8.00 op te wachten.

Toen de meerderheid van de vrijwilligers en de leden van het youthforum aangekomen waren, namen we de laatste aandachtpunten door. De begeleiders van de groepjes kregen sjaaltjes met hun groepsteken op en de begeleiders van de verschillende spelen sloegen de laatste hand aan het maken van hun vlag.

Terwijl dit alles bezig was, zagen we de eerste klas een half uur te vroeg aankomen… Wat is dit toch met dat cliché?

De kinderen van de school werden in groepen verdeeld. Er werden 2 groepen gemaakt door een stip met vingerverf op hun hand te zetten. Deze 2 groepen werden verder onderverdeeld; uit een grote doos konden ze een papiertje nemen met een teken van hun groep. Toen we wachtten op de aankomst van de andere kinderen werden er boterhammen gesmeerd door de vrijwilligers voor de lunch van de kinderen. Nadat de andere kinderen aangekomen waren zagen we dat ze zelf hun teamgenoten begonnen te zoeken en dat ze al in groepjes gingen staan. We moesten sommige vrijwilligers uit de keuken halen om zich bij hun groepje te zetten. Hierna kon de speluitleg gegeven worden en hierna het startschot voor deze dag.

Bij elk spel kunnen kaartjes met materiaal verdiend worden. Die konden ze dan gebruiken om in het tweede deel van het spel materiaal te “kopen” om een kamp te maken.

In het begin van het spel liep soms wat fout, een groepje had opeens geen begeleider, door sommige groepen werd niet op de juiste manier doorgeschoven,… Maar deze mankementjes werden goed opgevangen zodat na enige tijd het spel zoals gepland verliep.

We waren trots op de vrijwilligers en de leden van het youthforum. Hun activiteit liep op wieltjes!

Na de lunch konden de groepjes hun verdiende materiaal in de shop komen kopen. Na enige tijd werd de hal omgetoverd in een showzaal van verschillende kunstwerkjes. Het is verbazingwekkend hoe geconcentreerd deze kinderen bezig kunnen zijn om met eenvoudige materialen iets te creëren.

En de pret was nog niet gedaan. Na de fotoshoot en de bedankingen kwam er een leerling naar voor en liet alle kinderen meedoen in een zang- en dansspel. Een evenement dat iedereen heel veel voldoening gaf!

Omdat we die avond uitgenodigd waren door het district gingen de vrijwilligers en de leden van het youthforum nog even naar huis om zich op te frissen.

Vooraleer we naar onze lodge terugkeerden om ditzelfde te doen, brachten we eerst een bezoek aan het vuilnisbelt van Nquthu en gingen enkele van ons de plaatselijke markt bezoeken. En uiteraard werd hier ook duchtig gekocht. Girl will be girls…

’s Avonds waren we uitgenodigd door het district voor een iets formelere avond. In echte vergaderstijl (zie foto) werd er teruggeblikt op de voorbije dagen waarna een braai volgde.

Na het eten kregen we enkele speechen op ons bord van Mpume Jiyane (manager LED en planning en contactpersoon stedenband), Mr Paul Gumbi (gemeentesecretaris Nquthu), Mr Dubazana (districtsecretaris) en de voorzitter van de districtsraad.

Verder kregen we ook enkele woorden van Mpho(jeugdconsulent Nquthu), Daan, Stefan en Lovey (voorzitter Youthforum). Het was heel leuk om te horen dat de vrijwilligers en de youthforum zoveel geleerd hadden en dat de gemeente budget zal vrijmaken om de jeugdwerking te ondersteunen.

Na deze woorden werden er langs beide kanten cadeaus uitgewisseld en konden we eindelijk onze reuze 4 op een rij overhandigen aan de jeugddienst. Maar eerst een spelleke 4 op een rij tussen de districtssecretaris en de gemeentesecretaris, waarbij de eerste aan het langste eind trok.

En dan was het tijd om afscheid te nemen. Buiten aan de “girlsvan” werd er voor de laatste keer samen gedanst en heel wat afgeknuffeld.

Morgen een andere dag maar dan zonder “our new brothers and sisters”. We zullen hen missen… snif

Elke

24-09-2010, 20:24 geschreven door wereldconsulent  

Deze ochtend in de bibliotheek van Nquthu werden de racepaarden nog eens van stal gehaald voor een korte evaluatie van de twee voorgaande dagen. Ondanks enkele moeilijkheden die binnen het jeugdforum van Nquthu gisteren de kop opstaken, maakt ieders paardje grote sprongen voorwaarts. Onze brothers and sisters laten ons weten dat ze enorm veel bijleren, zowel dankzij de vorming met ons als door de moeilijkheden die ze tegenkomen binnen de gemeente zelf. Ze zijn zeer gemotiveerd om er samen met ons nog twee spetterende vormingsdagen van te maken. We zetten onze paarden weer op stal en springen de auto in om naar de Maqoba hal te rijden @ African Time (lees: een half uur te laat volgens onze strakke planning). We staan voor een grote uitdaging vandaag: met 30 man, op enkele uren tijd een groot spel uitwerken voor 150 Zuid-Afrikaanse kindjes van drie lagere scholen uit de buurt. We hebben hier niet de hele dag tijd voor, want we willen de jongeren van Nquthu ook nog een “Think and Do game” aanbrengen en vanaf half vier in de namiddag komen er 20 kindjes naar de Maquba hal om spelletjes te spelen. Omdat de planning zo strak is, hebben we gisterenavond in de lodge onze Belgische koppen nog eens bijeengestoken en al een structuur uitgewerkt voor het grote spel. Het is jammer dat we niet van skratch kunnen beginnen brainstormen met onze Zuid-Afrikaanse vrienden, maar desalniettemin wordt ons uitgewerkt spel toch een leuke mix van Belgische en Zuid-Afrikaanse ideeën. De Zuid-Afrikanen waren zeer snel mee in onze uitgedachte structuur en voor we het goed en wel beseften stond de activiteit voor morgen op punt. De communicatie verloopt iedere dag vlotter en vlotter! Ieder van ons weet zijn taak voor morgen en op enkele zaken na ligt al ons materiaal al klaar. Laat de 150 schoolkindjes maar komen! Om half vier stonden er nog enkele andere schoolkindjes in hun speelkleren aan de poort van het terrein en met hen beleven we nog enkele uren vol spelplezier. De Zuid-Afrikaanse vrienden hebben ondertussen het spelen volledig onder de knie. Het is echt geweldig om te zien hoe ze met de kinderen omgaan en het is het grootste bewijs dat onze vormingsmomenten van de voorbije dagen hun vruchten beginnen af te werpen. Niet alleen wij, maar ook de schoolkindjes zijn super enthousiast, gewoonweg geweldig die piepjonge energie in en rond de Maqoba hal! Tegen 17u sturen we de jonge knaapjes huiswaarts en slenteren we moe maar voldaan richting de auto om naar onze lodge in Dundee te vertrekken. Daar rusten we nog een kwartiertje uit en trekken snel iets anders aan om richting het toneel te vertrekken. We werden gisteren door het district uitgenodigd om naar een toneel te komen kijken van een jeugd-toneelgroep. We worden aan de lodge opgepikt door de een quantum-bus vol dansende en zingende brothers and sisters { = onze collega-jongeren), de sfeer kan niet stuk. Het toneel is ondanks het feit dat het in het Zulu is toch ook een ervaring om te zien. Op het einde worden we onverwacht nog naar voor geroepen en stellen we ons voor aan de bomvolle zaal jongeren. We worden zelfs beloond met een vette Zuid-Afrika pet. Dan is het tijd om naar de lodge terug te keren, we steken nog vlug en dinner achter de kiezen, en dan allemaal ons beddeke in. Shit, ’t is al vijf voor twaalf. Ik moet gigantisch hard in de pit knallen ( lees: int slaap vallen) om morgen vol energie en met een fris hoofd de Afrikaantjes een spetterende dag te bezorgen. Ik kijk er enorm naar uit en ben tegelijk enorm nieuwsgierig hoe onze activiteit morgen zal verlopen. Spannneeeeeuuuuuuund!

Ine

23-09-2010, 00:15 geschreven door wereldconsulent  

Na de maandag, zagen we deze morgen toch enkele vermoeide kopjes aan het ontbijt. De voorbije dagen hadden toch hun tol geëist, inclusief mezelf die met nog steeds met wat lichte keelpijn de auto instapte. Maar maak jullie vooral niet ongerust: niets ernstigs.

Ikzelf was al om 7u30 in Nquthu om een meeting te hebben met de managers waar enkele zaken werden besproken. Rond 10u vervoegde ik de groep jongeren die intussen in de grote maqobahall hun tweede dag training aanvatte. En die verliep toch een stuk vlotter dan de eerste. De jongeren uit Nquthu waren met evenveel aanwezig (een goed teken toch) en meer dan de eerste dag, lieten ze van zich horen. De verlegenheid en de taalbarrière op de eerste dag zat hier toch voor iets tussen. Vandaar dat we de jongeren die vlot Engels spraken lieten vertalen en de andere jongeren in het Zulu de uitleg lieten doen. En dat werkte duidelijk. Na onze uitleg over competitiespelen was het al tijd voor de lunch. Na de lunch gingen we verder met spelen met materiaal maar was het ook tijd voor actie. We deelden de jongeren van Nquthu op in kleinere groepjes en lieten hen een eigen spel uitdenken, neerschrijven en… spelen voor de groep. En dat werkte wonderwel. Enthousiast speelden 3 van de 5 groepen de spelen met schoolkinderen die op weg naar huis, een stop inlasten en meespeelden. Enkele gemeenteraadsleden en 2 managers kwamen eveneens een kijkje nemen maar meespelen in kostuum, is nog een brug te ver.

Om 4 uur sloten we af omdat heel wat jongeren huiswaarts keerden, gezien de lange reistijd. Wij kropen ook de auto in richting Dundee waar we vermoeid nog vergaderden voor morgen, de dag waar we de speldag voor morgen in mekaar zullen steken. Na het avondeten kwam mr. Dubazana, manager van het district Umzinyathi langs met verrassend nieuws. Morgenavond gaan we naar een social drama of toneelstuk, gebracht door jongeren uit de regio van Dundee.

Tot morgen Daan

22-09-2010, 08:20 geschreven door wereldconsulent  

Na een zondagse “rustdag” stonden velen van ons deze morgen op met wat keelpijn. Waar dit vandaan kwam, hadden we wat het raden naar. De airco in de auto of juist de tocht in de auto?

Whatever, dit kon ons enthousiasme niet temperen om de dag te starten. Na een stevig ontbijt sprongen we in onze auto en reden we richting de bibliotheek, onze vaste stek in Nquthu.

De paarden op de evaluatierenbaan waren een paar dagen op stal gebleven en stonden geprikkeld om weer enkele sprongen voorwaarts te maken. Dit deden we deze morgen in een eerste halfuurtje evaluatie van de vorige dagen. Hieruit bleek duidelijk dat de sfeer er zowel bij ons als bij het jeugdforum nog helemaal in zit.

Maar, genoeg evaluatie it was: TIME TO PLAY!! Tijd voor een kort maar krachtige training van drie dagen in het leren spelen zoals wij in België het graag doen.

Deze voormiddag wilden we graag aan de jeugd laten zien hoe wij spelen in onze jeugdbewegingen en speelpleinen. Op twee uur tijd speelden we verschillende soorten spelen zoals wij het gewoon zijn. Het was duidelijk dat ze dit hier in het verre zuiden ook appreciëren. Na nog eventjes theoretisch alles kort te hebben overlopen, waren onze maagjes al lang aan het grommen à lunchtime.

In de namiddag wilden we graag de jongeren kennis laten maken met de “vertrouwenspelen” zoals wij ze spelen, een type spel dat onbekend klinkt in de oren van een Zuid-Afrikaan. Maar voor we met deze spelen konden starten, werden we aanganaam verrast door enkele spelen uit Nquthu. Bij onze Vlaamse “tussen vlag en wimpel” werd de vlag vervangen door en slag op iemands achterwerk, “kat en muis” werd ook in een nieuw jasje gestoken. “It was very nice to learn a game from here” zegden we achteraf aan Zuid-Afrikanen.

.

Maar genoeg voorbeelden gegeven van hoe spelen: tijd voor het aan hen over te laten. In kleine groepjes moest men nu zelf een spel voorbereiden dat ze later op de dag aan de rest van de groep en aan enkele schoolkinderen, die na schooltijd ons zouden vergezellen, moesten uitleggen. Dit was sneller gezegd dan gedaan. Vooreerst speelde de taal een barrière, ten tweede was een eerste keer iets uitleggen voor hen niet evident. Maar we zijn er van overtuigd dat alle begin moeilijk is en dat men leert uit fouten. Zo we hopen dat morgen deze oefening reeds iets beter zal verlopen.

We sloten de dag iets vroeger af dan gepland met een kleine theoretische achtergrond van de vertrouwenspelen, daar sommigen van de deelnemers reeds moesten vertrekken om op tijd met het openbare vervoer thuis te geraken.

Moe van het vele spelen maar zeer tevreden van de eerste trainingsdag, keerden we terug naar het hotel. We hoopten nog een frisse plons in het zwembadwater te kunnen nemen, maar het water oogde niet echt uitnodigend om in te duiken dus verkozen we toch maar de douche op onze kamer.

Na het avondmaal kregen er enkelen al een klopje (van de hamer) maar toch moest er eerst nog eens goed nagedacht worden over de aanpak van morgen. Dit liep niet van een leien dakje maar toch kwamen we zonder kleerscheuren tot een compromis en konden we met veel verwachtingen weer richting ons bedje.

Maar eerst nog even de tijd nemen om nog wat te knutselen voor morgen, spelletjes voor te bereiden of voorbereidingen uit te werken zodat dinsdag hopelijk zoals vandaag weer een topdag kan worden in onze jongerenuitwisseling.

Slaapwel! Teis

21-09-2010, 00:03 geschreven door wereldconsulent  

Dat het hier in Zuid-Afrika vroege vogels zijn wisten we al… MAAR 6 UUR???? Jongens, doe maar een beetje serieus he… Om 6 uur stonden onze roommates klaar om zich te gaan wassen, op z’n Afrikaans natuurlijk. We gingen ons om de beurt per 2 of 3 wassen. We kregen van onze gastvrouw Sne een tobbe met warm water. Het was de bedoeling dat we ons daar in ons blootje gehurkt zouden inzetten en ons wassen. Althans dat deden zij toch. De durvers onder ons deden het ook en de anderen hielden het gewoon bij het gezicht wassen en de tanden poetsen. Ook wij hebben toch wat drempelvrees. Na het ochtendlijke wasritueel gingen we over naar een ander. Wat is er meer Afrikaans dan vrouwen die met potten en zakken op hun hoofd over straat lopen? Niets natuurlijk…. Wij gingen het dus ook proberen. Met een sjaal als enig hulpmiddel gingen we de opdracht aan. Met een halfvolle emmer zelfopgepompt water op ons hoofd stonden we daar. Het was precies circus. Maar uiteindelijk ging het al bij al nog redelijk vlot. We konden er toch al mee lopen weliswaar met onze handen als hulp. Na deze ochtend met véél te véél prikkels konden we weer naar onze girls bus en reden we naar de bib waar we eindelijk ons ontbijt kregen. Voor Rien en Tif een geschenk uit de hemel want voor ons telt het principe: geen ontbijt – geen jolijt.

In de bib stonden er toch al enkele belangstellende te wachten. We deden dus voort en na een korte introductie door Daan en Mpho begonnen we te spelen. Voor vele van hen was het nieuw of was spelen al heel lang geleden. Na een zeer krachtige voormiddag met doorschuifsystemen, competitiespelen, vertrouwensspelen, materiaalspelen en denk en doe spelen was iedereen volledig mee. Het teasen was dus een succes. Maandag bouwen we hierop verder met de groep geëngageerde jongeren. Onze opdracht was dus volbracht en wij kregen vanaf de vooravond een welverdiende pauze. Schatjes patatjes.

Tot maandag want zondag is het josdag!

20-09-2010, 07:40 geschreven door wereldconsulent  

Het opstaan ging voor de ‘kamer 7’ meisjes niet zo vlot als anders dankzij hun laat avontuurtje met Freddy de kakkerlak (nog altijd op z’n West-Vlaams hé mannen). Na het ontbijt moesten we alle bagage, die we volledig hadden uitgepakt, in de kamer van Karen en Stefan stompen. Hierna gingen we weer op weg naar de bibliotheek van Nquthu. Daar aangekomen werden we net zoals anders hartelijk begroet en kregen we even de tijd om de vorige dag te evalueren met Ines super origineel paardenrenbaanevaluatieformat. Dan was het tijd om het programma van zaterdag voor te bereiden. Op voorhand hadden we in groepjes van twee enkele spelletjes uit verschillenden spelcategorieën uitgewerkt. Nu gingen we onze ‘Westerse’ spelletjes mengen met Zuid-Afrikaanse, hiervoor werden er dan enkele jongeren van het jeugdforum bij ons geplaatst. Het blijft toch een beetje vreemd om jongeren te zeggen, want sommigen zijn getrouwd en hebben zelfs kinderen! Maar ja, typisch Afrikaans zal ik maar zeggen zeker?
Vandaag gaven de jongeren ons een cultuurbad en mochten we proeven van de geschiedenis en de cultuur van de Zulu’s. We vertrokken met z’n allen naar een bredere bedding van de Ncome of Bloedrivier, die zijn naam dankt aan de verschrikkelijke gevechten tussen Zulu’s en Afrikaners die er in de 19^de eeuw plaatsvonden. Na deze eerste stop vertrok de ‘girls van’ samen met zijn volgwagens naar Ncome, op het echte slagveld. Dit is een museum over Zulu koningen en de zulucultuur en de gevechten met de Afrikanerboeren . We hielden er een pauze om te eten en kregen toen ook te horen hoeveel we waard waren volgens de jongens. Karen won met 85 koeien, ik volgde met 42 (omdat ik volgens hen de dochter van een koningin was… wohooow!), dan kwam Ine met 22 en Elke had de normale prijs van 11 koeien, maar ocharme ons Tifke, die was er maar 3 waard. Deze aantallen leken ons vrij onwaarschijnlijk en daarom gingen we naar Mpho, van de jeugddienst voor een meer betrouwbare waarde.
Eens we in het museum waren, kregen we heel wat koninklijke namen te verwerken en kregen we heel wat feiten voorgeschoteld. Het bezoek was gedaan en we gingen op weg naar het Bloedrivier museum rechttegenover het Ncome museum. Hier kregen we de andere kant van het verhaal te zien en te horen. Dit is een Afrikaners museum en de verschillen tussen de twee musea vielen al meteen op. In plaats van het verhaal van een gids kregen we een video te zien die veel te lang duurde en ons na een tijdje begon te vervelen. Elke viel o.a. in slaap en wij vonden Ludovic net iets interessanter. Toen de video eindelijk gedaan was en een nogal subjectief beeld weergaf van de slag en het ophemelen van de Afrikaneridentiteit die mede aan de basis lag van het apartheidsregime, kregen we nog even de tijd om in de souvenirshop rond te kuieren. Enkelen van ons konden het niet laten om iets te kopen. Het theoretische gedeelte was nu afgerond en het werd tijd om wat cultuur in praktijk te ontdekken. We maakten nog even een stop in een lokale bar waar we vrij snel weer buiten gingen (het was nogal… euhm… mja, overweldigend). Dan werd het tijd voor de volgende halte, Lovey’s huis. We gingen er met z’n allen een ‘braaike’ doen (dat is een Zuid-Afrikaanse barbeque). Daar aangekomen werden de kookrollen verdeeld, de vrouwen mochten zich bezig houden met de groentekes en de venten hun taak was het vleeseke in orde maken. Wij blanke meisjes verloren snel veel koeien, want blijkbaar deden we alles verkeerd, dat is dus niet volgens de gewoontes van onze zuiderse vrienden hé. We verknoeiden de groentjes en Tiffany roerde zelfs met een mes in de groentjes! Als je dat doet gaan de groentjes je vermoorden, dus mensen, be aware voor groentjes! De venten deden hun werk op hun manier, we waren bijna klaar en het vuur brandde zelfs nog niet. De meisjes werden dan beloond met een Simba chipske en een Zuid-Afrikaanse film. Wanneer deze gedaan was, was het eten eindelijk klaar en kregen we een bord met daarop het heerlijkste vlees ooit. Met enkel wat zout als smaakmaker had het zelfs meer smaak dan onze geprepareerde lappen leer die wij vlees noemen. We verorberden deze lekkernij met onze handen, zo doen ze dat hier.
De verbazing was groot toen na het eten de mensen rechtstonden en met hun overvolle maag begonnen te dansen, de party was begonnen en we kregen heel wat Zulu danskunsten te zien. In het Belgenland mag het dan nu wel Pukema zijn, maar wij hadden hier Nqutkema. Ook hadden we de kans om onze behoeften te doen op een echt Zuid-Afrikaans toilet, wat enorm veel weg had van een veredelde HUDO. Dankzij de vette homeparty vloog de tijd en voor we het wisten stond de girls van weer voor de deur om ons naar onze laatste bestemming te brengen, het huis van Snegugu waar we een girlsnight zouden houden. Hier opende zich voor Karen een nieuwe wereld. Deze keer geen van Zulu dansen, maar een van op een rijtje wildplassen. Gesetteld in ons bed was het volgens onze gastvrouw tijd voor some juicy stories. Hiervoor kregen we gezelschap van onze nieuwe vriend: Freddy 2. We kregen het liefdesleven van elk meisje te horen. Ik zou je alles in geuren kleuren kunnen vertellen tot aan de lovestory van Tiffany, daar werd het mij te veel en nam ik de taxi naar dromenland.

Peace, love and sweet dreams!

Tha hippy aka Rien

18-09-2010, 22:23 geschreven door wereldconsulent  

20 na 7. Rise and shine baby! Nadat Elke haar slaperige kamergenoten van de 7the haven wekte werden we verwacht aan de ontbijttafel. We konden eens zot doen en Elke deed dat ook. Ze ging er volledig voor. Tomaat, worst en ei, het ging er allemaal vlotjes door. Nadat het laagje er was, vertrokken we voor de 2^de keer naar onze sisters en brothers van Nquthu. Toen we in de bib aankwamen was de opkomst duidelijk groter dan gisteren. Mond aan mond reclame doet ook daar z’n werk. We werden natuurlijk heel hartelijk ontvangen en voor we het wisten was huwelijksaanzoek 1 een feit (Rien was de gelukkige). Maar eerst tijd voor ernst. We deden een evaluatie over gisteren. Dit deden we met onze eigen renbaan. Het was voor iedereen een leuke manier van werken en het was echt een positieve ervaring. Tijdens de evaluatie zijn we te weten gekomen dat de jeugd van Nquthu veel zin heeft in een samenwerking. Jammer genoeg wordt hun enthousiasme nogal getemperd omdat de politiek in Nquthu zich niet echt veel aantrekt van jongeren. Laat staan van hun interesses, doelen en wensen. Het zal dus voor hen een werk van lange adem worden. Maar de aanhouder wint en met die gedachte ging de dag verder.
Er stond weer heel wat op het programma. Het was de bedoeling om een sociale dialoog in verband met drugs en alcohol te houden. Elkaars problematiek uitleggen, welke oplossingen er zijn etc… Er waren zelfs enkele professionele mensen die werken voor organisaties in verband met drugs en alcohol. In Nquthu is er duidelijk een probleem rond alcohol en drugs. Het youth forum (de jeugdraad) participeert hierin. Ze gaan op bezoek in scholen en werken rond preventie. Toen was er weer tijd voor Ludovic, onze brothers en sisters beginnen hem echt als een member of the group te zien. Ludovic is een van hen! Na het spelen van enkele Vlaamse energizers kwamen ook de jongeren van Nquthu met verfrissende ideeën af. Plots kwam er een auto met house muziek. Ze wilden ons tonen hoe je danst op house muziek en daar was hij… Onze eerste Zuid-Afrikaanse rave bij daglicht. Maar ook dat feest duurde niet lang. We gingen verder en Stefan gaf een woordje uitleg bij het MEGA-project van Bornem evenals een oefening over eerste en tweede lijnszorg rond drug- en alcoholpreventie maar op maat van Nquthu. Na deze intensieve voormiddag was het tijd voor de lunch, maar ook die moest weer rap naar binnen want we hadden nog een girls meeting in ONZE girls-van. Vrijdag hebben we namelijk een geheime girlsavond (meer info volgt zaterdag).
Na onze meeting in onze bus, vertrokken we naar een oorlogsmuseum (aan het slagveld van Isandlwana waar de Britten een historische nederlaag leden tegen de Zulu’s in de 19^de eeuw) en een 2^de waterval zonder water. De trip had meer weg van een kermisattractie dan van een autorit. Maar we zien er de charmes wel van in. Toen we hier terug in onze lodge kwamen konden we wel een douche gebruiken. Maar ons nieuw huisdier Freddy besliste daar anders over. Freddy is onze kakkerlak en vond het wel leuk om de douche in te palmen. Maar Ludovic en Freddy zijn geen goede vrienden… Daarom wezen we Freddy de deur. Stefan lokte hem in een glas en gaf hem een nieuwe plaats in de natuur. We lieten dit over aan een echte professional, we wilden enkel het beste voor Freddy. Het leek ons ook voor iedereen het beste om het op deze manier te doen. We weten zeker dat Freddy daar gelukkiger zal zijn. Om Freddy toch nog een mooi afscheid te geven zouden we graag 16 september willen uitroepen tot nationale kakkerlakkendag (gelieve dit op z’n West Vlaams uit te spreken, dat bekt beter).

Freddy, het ga je goed, VRIEND

We missen je,

Groet, de meisjes van kamer 7,

Rien, Elke en Tiffany

Ps aan papa Rien: alles is ok, maar ik geraakte niet op de chat.

17-09-2010, 11:07 geschreven door wereldconsulent  

Vandaag was onze eerste dag in Nquthu. De ontvangst kon in elk geval tellen. ’s Morgens werden we verwacht in het gemeentehuis waar we werden voorgesteld aan het voltallige gemeentepersoneel. Blijkbaar zorgde de intocht van acht blanken onmiddellijk voor de nodige hilariteit. Na een paar officiële woorden werden we pas écht welkom geheten, we kregen immers elk nog van iedereen een dikke knuffel.
Vervolgens was het tijd om aan het echte werk te beginnen. We konden starten met wat we gedurende zoveel maanden voorbereid hadden. We verhuisden naar de bibliotheek van Nquthu en leerden eerst de jongeren van het youth forum beter kennen door middel van enkele leuke kennismakingspelletjes. De namen blijven voor ons nog wel een beetje moeilijk om uit te spreken door de vele klikken en andere vreemde klanken. Toch waagden we ons aan een paar woordjes Zulu en leerden hen alvast enkele woordjes Nederlands. We kregen een uitleg over de Zulu-cultuur en wij toonden onze filmpjes om België en Bornem voor te stellen.
Na te hebben kunnen genieten van een plaatselijk afhaalmenu, leerden we mekaars jeugdbeleid kennen op een zeer interactieve manier. De oefening rond participatie met de tekeningen van Rien (zie foto), sloegen duidelijk aan en legden de pijnpunten van het jeugdbeleid direct bloot, maar ook de mogelijkheden die er zeker en vast zijn. De jeugdraad heeft immers wel een goede structuur, enthousiaste jongeren en een zeer geëngageerde persoon op de jeugddienst zelf, maar het draagvlak bij de politiekers van Nquthu en enkele van de hogere ambtenaren: daar is nog een berg werk te verzetten. Het gemeenteraadslid dat het jeugdbeleid wilde uitbouwen en hieronder zijn volle gewicht zette, stierf in mei, wat het verlies betekende van een zeer geëngageerde politieker naar de uitbouw van een volwaardig jeugdbeleid. De ondersteuning door de gemeente van de juist opgerichte jeugdraad is hierin cruciaal. We hopen dan ook om hen met een samenwerking de komende 10 dagen duidelijk te maken dat jeugd de toekomst is en zij au serieux dienen genomen te worden.

De eerste dag was dus enorm goed gevuld maar gelukkig konden we dankzij Ludovic af en toe pauzeren en een leuke energizer (een spelletje tussendoor) spelen. De Zuid-Afrikanen waren onmiddellijk gewonnen voor het idee en speelden enthousiast mee. Op het einde van de dag zorgden ze zelf voor een leuke energizer om de dag mee af te sluiten: ze leerden ons Zuludansen. Onze danskunsten vonden ze duidelijk hilarisch. Daarna konden we vertrekken naar alweer onze guesthouse. Gelukkig moeten we nu niet meer verhuizen en hoeven we dus niet meer onze koffers in- en uit te laden.

Groetjes vanuit een fantastisch land!

Karen

16-09-2010, 21:06 geschreven door wereldconsulent  

Vandaag was het waarschijnlijk de laatste keer “uitslapen” voor de komende week. We hebben tot half 9 kunnen slapen. Na een goed ontbijt hebben we nog even onze plannen voor de komende dagen overlopen en alle puntjes op de “I” gezet. Na het middageten trokken we naar het Sprinkle weeshuis van onze dorpsgenoot Chantal. Het is leuk om het resultaat te zien van vele acties. Aangezien Sprinkle zeker geen onbekende organisatie is in Bornem staat het dichter bij ons dan andere. We werden er ontvangen door Xolani. Hij gaf ons een rondleiding. Het principe geef een mens geen vis maar leer hem vissen was hier zeker van toepassing. Er was een tuin waar groenten werden geteeld er werd stroom opgewekt door wind en ze hadden hun eigen broodoven (die weliswaar nog niet in werking was) ze doen er dus veel aan om het weeshuis zo zelfstandig mogelijk te laten draaien. Aan de binnenkant zag het weeshuis er modern uit toch naar Afrikaanse standaard. Door het Samson dekbed en de 4 op een rij wisten we maar al te goed dat Sprinkle een Vlaamse basis heeft. Na onze rondleiding kwamen de kindjes van school. Het was heel leuk om kennis te maken met de kinderen. We hebben met de kinderen enkele oer-Vlaamse spelletjes gespeeld. We begonnen met Chinese voetbal een klassieker in wording daar in het weeshuis. Daarna gingen we door met “tussen vlag en wimpel” ook een succes. Maar aan elk mooi lied komt een eind, dus ook aan dit. Wegens een zeer strak schema konden we maar een uurtje blijven en moesten we de schatjes weer vaarwel zeggen. We gingen terug naar de auto en gingen door naar Dundee maar hadden eerst nog een stop in Bergville. In dat dorpje gingen we op zoek naar een postkantoor om onze gigantische stapel kaartjes te versturen. Deze taak is dus ook weer volbracht. Na een dolle autorit van zo’n 2 uur met grote vogels, brandende velden en wegenwerken als decor kwamen we aan in Dundee. Een naam die ik automatisch link aan krokodillen… (waarschijnlijk ben ik niet de enige). Gelukkig hebben we er hier geen last van. Na het uitpakken en het opfrissen vertrokken we naar het restaurant waar de burgemeester, de schepen en nog enkele andere belangrijk mensen op ons zaten te wachten. De ontvangst was leuk, in het begin misschien een beetje vreemd maar het ijs was snel gebroken. Na een korte introductie, een mopje en een verspreking konden we beginnen met eten. Typisch Zulu eten met veel vlees en veel kruiden. De jeugd zat samen met Sne (secretaris van de jeugdraad), Lovey (voorzitter jeugdraad) en Mpho (jeugdconsulent) aan tafel. We hadden direct een heel leuk en aangenaam contact. Voor mij was het een ideaal begin. Ik ben alvast heel enthousiast en heel benieuwd naar de komende dagen. Als het even leuk, open en warm wordt als vanavond zal ik de datum van mijn terugticket iets verlaten ;-).

Morgen hoor je meer van onze avonturen!

Tiffany en Ludovic

Ps aan Bert: Geen paniek, Ludovic is alleen maar een vriend. Het zal nooit iets worden, de verschillen tussen ons zijn te groot ;-).

14-09-2010, 00:00 geschreven door wereldconsulent  

Na een goede en welverdiende nachtrust was het tijd om een dagje te acclimatiseren in de provincie Kwazulu Natal, waar Nquthu in gelegen is. En waar gaat dit beter dan ergens onderweg tussen Johannesburg en Nquthu? Vooraleer we dinsdag richting Nquthu vertrekken, snuiven we de natuur op in Drakensbergen, een plateau bergketen tegen de grens met Lesotho. Om 7u reden Teis en Daan al om ontbijt om op tijd onze wandeling naar de Tugela watervallen aan te vatten. De hoogste waterval van de wereld stond echter droog in het droogseizoen maar de wandeling zelf was dik de moeite, evenals de temperatuur. Begin van de lente en goed 30 graden: toch eventjes wennen. Blaren op de voeten en de warmte deden enkele jongeren met Stefan wel iets vroeger terugkeren maar die konden genieten van een frisse drank in het visitors center.

Na meer dan 2 uur wandelden bereikten we het einde van de tugelakloof (zie foto), maar een waterval was dus niet te bespeuren. De stilte en het eindeloze uitzicht: dit is echt fantastisch en iets wat we missen in België.

Rond 18u arriveerden we in het guesthouse waar het tijd was voor een douchke en avondeten in een nabijgelegen restaurantje.

Vanaf morgen is het echt menens wanneer we richting Nquthu rijden voor de uitwisseling zelf. Meer hierover morgenavond waar we een woordje uitleg doen over de eerste kennismaking met de jongeren van Nquthu en het programma de komende dagen. Sleep well

13-09-2010, 23:59 geschreven door wereldconsulent  

We gingen deze morgen opstaan om 7u, om tegen half 8 stralend achter een ontbijt te zitten…, dan konden we tegen 8u de auto inladen om te vertrekken richting Soweto, waar we om 9u hadden afgesproken aan de Saint Pauls church met Besten. We stonden deze morgen om half 8 op en zaten tegen 8u allemaal (behalve Tiffany J) stralend rond de ontbijttafel. Alles ging toch nog een beetje traag, de moeheid van de lange nachtvlucht van de dag ervoor zou hier voor iets kunnen tussen zitten. Uiteindelijk zaten we pas tegen 9u allemaal in de Quantum (=vette grote bus) om richting onze afspraak te vertrekken. Besten is een Zuid-Afrikaan (met Zulu roots) die al enkele malen Vlamingen rondleidde in Soweto. We kwamen bij hem terecht dankzij Frederik Sioen (inderdaad, de artiest Sioen). Sioen werd tijdens zijn muzikaal project in Soweto eveneens door Besten rondgeleid. Besten nam ons eerst mee naar Ipeleleng youth centre, een centrum achter de Saint Pauls church waar heel wat zaken voor voor de jeugd georganiseerd worden. Enkele van ons mochten er een half uurtje gaan djembe spelen met de conciërge, maar jobbegeleiding, ICT-cursus, arts and culture, optredens zijn maar een fractie van wat er allemaal plaatsvindt. Nadien bezochten we enkele wijken van Soweto, onder andere Kliptown (waar het Walter Sisulu memorial in scherp contrast staat met de er vlak naast liggende krottenwijk), White city and Orlando. In die laatste wijk wandelden we door de enige straat in de wereld die 2 nobelprijswinnaars huisvestte. Rara: wie? Een aansluitend bezoek aan het Hector Peterson museum maakte ons allemaal een beetje stil want wat op deze plek in 1976 gebeurde is niet met woorden te vatten. 500 jongeren en kinderen werden er doodgeschoten tijdens een massaprotest tegen de apartheid.

We passeerden ook even langs Besten’s huis, een garage ingericht met een bed, tv-tje, keukentje en … dat zal het zowat zijn. We eindigden onze korte maar krachtige Soweto-trip in de schaduw van een boom, met een typisch Zuid-Afrikaanse lunch: gottha (of zoiets in die aard). Het lijkt het best op onze Franse hamburgers. In plaats van een pitta-broodje heeft het een dik stuk wit brood waar vanalles wordt tussen gesmeten: worst, friet, nog een ander soort vlees, pepers en een sauseke. Kort samengevat ;-), ons (niet toeristisch getint) bezoek aan Soweto was een leuke ervaring, waarvoor dank aan Besten! Tegen half drie zijn we met onze mega-bus terug naar ons guest house gereden in Melville om onze andere bagage op te pikken. Nu nog even (kuch) de mega-bus gaan omwisselen aan de luchthaven van Johannesburg (voor een iets kleinere auto die ook bijna echt te klein leek om onze bagage mee te krijgen), en dan we hitted the road to Bergville in Drakensbergen, een fantastische bergketen tegen de grens met Lesotho. Nu typ ik dit stukje blog aan een bar in de amphitheatre backpackers lodge in Bergville, rechts van mij staat de rest een klapke te doen met twee andere reizigers. Ik gok dat ons morgen bij het krieken van de dag een prachtig uitzicht te wachten staat (spannend, we arriveerden hier in het donker). Slaapwel. Ine

13-09-2010, 22:59 geschreven door wereldconsulent