Vorige week reed ik met de auto richting Watervliet. De jongste zoon (en tevens de oudste) zat op de achterbank op zijn kinderzitje. Het is ongeveer een kwartier rijden, mogelijks 20 minuten als je achter de poldertractor terecht komt. Tijd genoeg dus om enkele diepgaande gesprekken met de zoon te hebben. Het kwam neer op een vragenvuur van zoonlief waarop ik telkens beheerst antwoordde. Zoals zo vaak zat er een repetitief patroon in en werd het gesprek af en toe onderbroken door wat vettig schatergelach dat zelfs de nieuwste hit van 'Kings of Leon' op Studio Brussel overstemde. Geen probleem voor mij, dit was een gekend autogesprekje dat ik best wel amusant vond. En het zou mij ook helemaal niet bijgebleven zijn als die ene verrassende uitroep van mijn witblonde spruit er niet was geweest.
Ik reed op de dijk van Boekhoute richting Watervliet toen ik voor de zoveelste keer lichtjes moest uitwijken voor een roekoeloze duif. Helaas kon ik een lichte, mompelende vloek niet onderdrukken. Maar - en nu komt het - plots hoorde ik hem zonder verpinken 'Kalle' zeggen. Met een uitgestreken gezicht sprak hij dat ene woord uit. Net zo eenvoudig en kalm als hij 'Voetbal' zou zeggen. Ik was verwonderd en draaide me dan ook lichtjes naar hem toe. Dat veroorzaakte een nieuwe schaterlach die ik negeerde (evenals het nieuwe nummer van Tourist LeMC ft. Bart Peeters en 'Meester Kunstenaar').
'Waar heb je dat gehoord,' vroeg ik hem.
'Van mama.'
'Wanneer?'
'Gisteren toen we van school kwamen.'
Meer uitleg vroeg ik hem niet. Hij gebruikte het alvast wel in de juiste context. Normaal gezien zou een gevoel van trots mij overspoelen bij de gedachte aan zijn intelligente en gepast inbreng. Maar dat was niet het geval... of toch maar een klein beetje. 'Kalle.'
's Avonds besprak ik dit met dé vrouw en ze schoot onmiddellijk in de lach. Zoals wel eens kan gebeuren bij dé vrouw was ze die bewuste middag in een lichte colère geschoten toen één of ander misbaksel van een bestuurster meende dat ze voorrang had bij het opkomen van het rond punt. Ze had evenwel geen rekening gehouden met de vastberadenheid van dé vrouw. Die piloteerde haar bolide vakkundig voor haar zodat zij haar 'voorrang' niet kon nemen. Ik herinner mij nu niet meer of de andere dame daarop haar ongenoegen kenbaar maakte met geclaxonneer. Het was me echter vlug duidelijk dat ze meermaals 'Kalle' riep en dat achterbankzoon dit spontaan overgenomen had. Het gevolg van een ergernis. En ergernissen zijn dagelijkse kost. Bij de ene persoon komen ze vaker voor dan bij de andere maar iedereen heeft ze.
Mijn grootste ergernissen in het verkeer bijvoorbeeld. Iemand die meent dat hij al links moet rijden om dan pas 3 verkeerslichten verder af te slaan! Ergerlijk want het is namelijk verboden om rechts in te halen!!
Er schiet me nu plots een klein voorval te binnen. Niet zozeer iemand die reeds vroeg op het linkervak reed maar iemand die aan de lichten (rijvak om links af te slaan op de expresweg aka N49) stond te wachten. Ik achter hem. Op het moment dat ik 'groen' verwachtte om af te slaan bleef het rood en begonnen ze rechts van mij te rijden. Ik dacht: 'Ok, foutje van het verkeerslicht. Even wachten maar.' Nee hoor, tweede keer ook niet!! De ergernis kwam pas toen ik merkte dat mijnheer bejaard (mijn excuses) zo'n 3-4 meter van de lijn stond. Blijkbaar detecteerde het verkeerslicht (de sensoren, drukvlak, whatever) geen auto en sloeg het dus niet op groen. Sympathiek als ik ben toeterde ik even. Zachtjes toeteren gaat nu eenmaal niet dus ik zag het mannetje lichtjes opwippen voor mij. Toen zag ik ook dat er nog een hoopje vrouw naast hem zat ook. Ik deed beleefd teken dat hij dichter moet rijden. Beide handen met de handpalmen naar voor en een soort duwbeweging maken. Opgelucht zag ik dat hij het begreep en hij reed vooruit... en vooruit... en vooruit. Ik schrok me een hoedje toen hij gewoon de expres kruiste met het aanstormend verkeer komende uit Knokke-Heist!! Recht door het rood! Een gewisse dood tegemoet!! Gelukkig kwam er niemand uit de tegenovergestelde richting en wachtte ik dan rustig tot het groen werd voor mij. Een halve kilometer verder haalde ik hen al in. Ik lachte vriendelijk en vervolgde mijn weg.
Een andere ergernis is het weigeren van de pinkers te gebruiken! Irritant als er plots een wagen van rechts naar links zwenkt terwijl jij op de dreunende beats van Willy Sommers komt aangereden. En wanneer de auto voor jou zonder pinken remt om dan doodleuk af te slaan. Ik zou ze willen rammen, die idioten!! Dat zijn dan dat soort chauffeurs die pinken als ze een rond punt oprijden... zucht...
Een laatste ergernis is de bumperklever. Zeker de jojo-bumperklever. Ik rijd een constante snelheid en steek voorbij (opnieuw op de expresweg) tot er plots uit het niets een zwarte BMW tegen mijn trekhaak plakt. Invoegen kan ik niet omdat er rechts een kudde camions aan het rijden is dus blijf ik links, logisch. Ik houd hem in de gaten via mijn spiegels en merk dat hij soms een beetje naar links gaat, dan weer naar rechts. Alsof hij niet ziet dat ik niet opzij kan. Ergens heb ik er ook wel plezier in om hem op te houden. Bon, we naderen de lichten en ik rem af. BMW ook. Het licht is nog rood maar voor ik er ben slaat het op groen. Hop, gaspedaal induwen en terug naar mijn geliefkoosde snelheid. BMW blijft achter, geen idee waarom. Een eind verder haal ik opnieuw een camion in en ja hoor, opeens is hij daar weer. En opnieuw duwen en zwenken van links naar rechts. Onbegrijpelijk!! Niet veel verder moet ik eraf maar er is ruimte en ik laat hem geërgerd passeren. Ik draai mijn hoofd naar links om hem mijn meest boze en minachtende blik toe te werpen en zie dan dat het een vrouw is... en dan schiet er natuurlijk maar één woord door mijn hoofd... KALLE!!
Ongeveer een half uur geleden heb ik een nieuwe zwarte bladzijde aan mijn duivendossier kunnen toevoegen.
Er lijkt zich toch een bepaald patroon te ontwikkelen. Een aanvalstactiek als het ware.
De feiten:
Een aanval op weg naar het werk.
De auto voor mij liet hij/zij met rust.
Ik naderde en de duif vloog omhoog om zich dan als een blok naar beneden te gooien.
Mijn voorruit werd getroffen (een doffe klop zoals enkel duiven die kunnen veroorzaken) en het schuim uit haar dolgedraaide bek bleef uitgesmeerd op de ruit hangen. Het leek me dus een nieuwe kamikazeaanval!
Na de 'bonk' keek ik door de achteruitkijkspiegel en zag ik wat pluimen naar beneden dwarrelen.
Het lijk is echter nog niet gevonden...
Eén tip: je kan best de weg vermijden van centrum Assenede naar expresweg (via Aldi... oei, sluikreclame!!).
Het betreft hier geen sociaal meetinstrument of een gradatie van uw persoonlijk sociaal vaardigheidsprofiel. Nee, het gaat hier om de afstand tussen twee personen die ten alle tijde gerespecteerd moet worden in bepaalde sociale situaties. Althans, die ik graag gerespecteerd zou zien. Er zijn tal van voorbeelden die in aanmerking komen maar de voornaamste voor mij is de afstand tussen mij en een andere man, vriend of kennis. De sociale meter dus, vast en zeker een herkenbaar fenomeen. Hier gaan we dan!
Puur technisch gezien gaat het over de afstand tussen de punt van mijn voorste voet (schoen) en de punt van mijn gesprekspartner(s) zijn voet. Je leest het duidelijk: zijn voet. Ik besef dat ik hierbij de mannen tegen de borst stoot (al is dat bij de sociale meter bijna onmogelijk) maar het is de realiteit. En om verschillende redenen: vrouwen zijn vaak iets kleiner dan mij dus komen zij ook minder 'bedreigend' over (let op: het gaat hier niet over een superieur gevoel ten opzichte van de vrouwen, zeker niet, want zoals iedereen weet is de vrouw 'an sich' superieur aan de man), vrouwen hebben meestal ook een aangenamer aroma rond zich hangen en vrouwen zijn zonder twijfel aangenamer om naar te kijken. Dat de kans bestaande is dat ik hiermee een mogelijke discussie ontlok neem ik er maar bij. Collateral Damage. Niets aan te doen!
In een groepsgesprek is het soms moeilijk om die sociale meter te behouden en dan spreek ik meer van de 'flexibele' sociale meter. Het zou anders een bizar zicht worden en op een bepaald moment zou het lijken alsof we een spel spelen zoals bijvoorbeeld 'Napoleon'. Meer uitleg over dit spel vind je ongetwijfeld terug in Mr. Google. De meest voorkomende situatie is het man-man-gesprek. Er zijn gesprekspartners die niets liever doen dan zo dicht mogelijk bij jou komen staan. De voetpunten raken elkaar net niet en de afstand tussen de neuzen kan zelfs kleiner zijn dan 30 cm. Test het maar eens uit, dat is echt niet ver. Want je moet ook rekening houden met het rondvliegen van etensresten, vers ontsproten speeksel, het zien van hevig ventilerende neusvleugels en, niet onbelangrijk, het wansmakelijke tochtgat die de woordenstroom de toestemming geeft klank te worden. Om het eenvoudig te zeggen: een bek kan stinken! En ik pleit ook schuldig hoor. Als roker, drinker en kauwer van diverse delicatessen zal ook mijn tochtgat niet altijd even koosjer ruiken. Excuses daarvoor.
Laat die 30 cm eens 100 cm zijn en je zal merken dat het gesprek aangenamer wordt. Dit moeten we dan wel los zien van omgevingsgeluiden. Ik begrijp ook dat je op een fuif (klinkt jongensachtig... fuif) soms naar je gesprekspartner toe moet buigen om je verstaanbaar te maken. Maar ook daar zijn regels voor. Je buigt voorover en begeeft je met je neus en mond (de gevaarlijke zones) naar het rechter- of linkeroor. En je hoeft niet met je neus Eustachius uit zijn buis te jagen, ook hier zijn er wederom grenzen.Of eenvoudigweg de hand een beetje voor je mond houden. Ik heb het dus over gewone gespreksmomenten in dit geval. Waarbij beide personen (mannen dus) ook nog eens nuchter zijn.
Als je een gesprek aangaat met een niet-nuchtere man of eentje die nog zatter is dan jezelf en daarbij ook nog groter, mja, dan heb je een probleem. Zo heb ik al meermaals meegemaakt dat ik minder beschonken was dan de andere (alhoewel, deze zin zal nog wel tegengesproken worden) waarbij dronkeman dan ook nog iets groter is dan mezelf. De sociale meter is onbestaande en die staat dan licht over mij gebogen op zo'n 15 cm van mij zijn verhaal te doen. Ik kan je garanderen dat een bril op dat moment het beste bewijs is dat zatte mannen kunnen zeveren!
De sociale meter, ik hou er wel van en nu en dan leg ik dit ook uit aan zij die hem nog niet kennen. En weet je, dat werkt ook. De volgende keer staan ze op respectabele afstand. Tot ze dronken zijn... Ik vraag me af of ikzelf die regel ooit overtreden heb? Vast en zeker wel. Voor zover ik weet is het ook geen overtreding van de wet. Nog niet.
Tenslotte moet ik misschien nog vermelden dat deze regel ook wel zal gelden bij het vrouw-man-gesprek, vanuit het oogpunt van de vrouw dan welteverstaan. Een vrouw-vrouw-gesprek weet ik niet. Dat zal ik eens bevragen bij dé vrouw... op een rustige avond, binnen de sociale meter
Angst is een universeel gegeven. Overal ter wereld wordt men vroeg of laat geconfronteerd met één of andere vorm van angst.
Ik wil het hier echter niet hebben over politieke onlusten, terrorisme, oorlog en andere termen van zo'n zwaar kaliber. Het lijkt me eerder interessant om de dagelijkse angsten onder de loep te nemen.
Als volleerd fantast is 'angst' een vaste klant in mijn verbeeldingsbestand. Zeker bij het slapen gaan. Als ik aan anderen vraag: 'Aan wat denk je als je in bed ligt en wil slapen?', dan krijg ik vaak als antwoord: 'Aan niets.' Dat kan toch niet?? Ik heb het meermaals geprobeerd, zonder succes. Je hoofd leegmaken, aan niets denken, een zwarte, gedachteloze muur waar je als een debiel tegenaan kijkt. Wie kan dat? Want bij mij is dat een ongecontroleerd zootje gedachten dat van het ene naar het andere slingert zonder al te veel samenhang. Er wordt ook gezegd dat je dromen bepaald kunnen worden door je laatste gedachten. Niks van aan!! Scarlett Johansson heeft mij nog altijd geen tong gedraaid! Over haar zou ik ook wel het één en ander kunnen vertellen maar dan zou ik iets teveel afwijken. Help het mij gerust herinneren.
Daar lig ik dan, in mijn bed naast dé vrouw. Ogen gesloten, op mijn zij, benen wat opgetrokken met wat lakens ertussen om geen pijn te hebben aan mijn knieën. En dan begin ik te denken. Niet over het werk, eigenlijk bijna nooit over het werk. God zij dank! Vaak niet eens over de gebeurtenissen van de dag want wat legt het af om daar nog over na te denken. Op zo'n momenten wil ik plezant denken, ontspannen denken en fantaseren. Niet over seks want ik garandeer je dat dit niet echt bevorderlijk is voor de slaap. Heb ik van horen zeggen natuurlijk. Nee, dan fantaseer ik meestal over heldenverhalen waarbij ik vanzelfsprekend de hoofdrol speel. Het redden van de vrouw in kwestie (dat kan, bij toeval, wel eens Scarlett zijn) is dan mijn enige opdracht en die vervul ik met brio. Handig dat ik zelf het scenario kan schrijven en dus bepaal wat ik, de held, kan en moet doen. Hier kom ik dan terug op het hoofdthema van deze dag: angst.
In mijn heldenverhaal ben ik onbevreesd, ken ik elke gevechtstechniek, heb ik een gespierde torso die menig vrouwenhart sneller zou doen slaan en slaag ik er keer op keer in om de mooie deerne uit de klauwen van het boosaardig brein te redden. Dat lukt me dan ook meestal voor ik net in slaap val. Daar is de eerste confrontatie met angst: een tegenstander die jou of een ander bedreigd. Hoe reageer je? Ik heb zelf geen flauw idee al vermoed ik wel dat ik eerder zou kiezen voor de vluchtreactie. In tegenstelling tot Supersteba die onbevreesd voor de vechtreactie kiest. In het echte leven zal mijn zelfbehoud wel prioritair zijn. Of dat van mijn naasten. Maar vechten? Nog nooit gedaan. Eén enkele keer een klap op mijn kop gehad door een toenmalige maat op café. Want hij verveelde zich en ik zat naast hem... Paf! Laat ons zeggen dat ik het gevaar eerder zal mijden. Ben ik dan een angsthaas? Misschien wel al noem ik mezelf dan liever 'verstandig'.
Mijn persoonlijke angsten kunnen zich op verschillende manieren uiten. De vecht- of vluchtreactie moet zelden tot nooit toegepast worden. Maar die kleine, vaak voorkomende angsten zijn wel nefast voor mijn hart. Ik steek de schuld dan ook op mijn verbeelding en fantasie. Een goede thriller of horrorfilm kan mij altijd bekoren. Die bekijk ik ook alleen omdat dé vrouw dit niet verdragen kan ('alleen' in de vorm van met-niemand-anders, ik bekijk ze niet om haar te ambeteren). Laat op de avond, zoveel mogelijk lichten uit en onderuit zakken voor een portie rauwe horror. Zalig!! Geen probleem ook tijdens de film. Tot ik dan de TV uitzet en buiten nog een sigaretje ga roken. De omgevingsgeluiden worden automatisch gekoppeld aan wat er zich afspeelde in de film. De muur achter mij biedt mij dan ook een soort onbewuste veiligheid. Ik weet ook dat er niets is, hoe zou het in godsnaam ook kunnen dat die man met messen als vingers plots in Assenede op mijn terras zou staan? En toch... de gedachte dat ik mij omdraai en terug in de donkere mond van de nacht kijk om dan een silhouet te zien... Of om niets te zien als ik de achterdeur achter mij sluit, sleutel van het slot doe en me dan omdraai in de woonkamer... dan verwacht ik ergens dat die bizarre horrorfiguur daar toch zou staan! Bij het opgaan van de trap kan mijn been plots vastgegrepen worden en word ik naar beneden gesleurd om daar gevierendeeld te worden, bloedspatten tot op het plafond. Fantasie kan iets raar doen met een mens.
Iedereen kent het wel: je loopt in een steeg of straat die slecht verlicht is. Er is niemand anders te zien en je passeert af en toe een donkere leegte tussen de huizen. Weet je wat je doet? Inderdaad, je gaat toch dat ietsje rapper stappen.
Bij het lezen van een boek van mijn grote idool hangt mijn been in het begin uit bed. Nonchalant, rustig boekje lezen, beetje ontspannen. Een uur later ligt mijn been in bed, onder de dekens. Monsters onder het bed? Je weet maar nooit toch?
Je ligt in de zetel en kijkt TV, leest een boek, zit te tokkelen op je smartphone of kijkt wat luidruchtige porno (met je handen zedig naast je in de zetel) en je kijkt opeens naar het raam. Zag je nu iets? Hoorde je iets? De gordijnen zijn open (of er zijn geen gordijnen) en de donkerte achter het glas lijkt je aan te staren. Je voelt je bekeken en op een gegeven moment ben je iets minder op je gemak. Met de gordijnen dicht is het vast beter... of je doet je broek toch maar terug aan en zet de TV op het sportkanaal.
Een tijdje geleden werd ik door dé vrouw aangevallen toen ik ging gaan slapen. Stilletjes sloop ik de slaapkamer binnen om haar niet te wekken en nog voor ik de bedrand bereikte sprong ze recht en vlogen er armen mijn richting uit (het zou mijn tweede gevecht geweest zijn) om mij een pak slaag te geven. Gelukkig kon ik de furie nog net tot rede brengen. Twee minuten later snurkte ze zich een weg door dromenland. Bizar toch? Tegelijk ook fascinerend!
Bij deze heb ik weer wat persoonlijke informatie vrijgegeven. Of was dit ook maar een brokje fantasie?
Ik ben wel benieuwd naar het volgende:
- aan wat denken jullie bij het slapengaan?
- wat zijn jullie meest frequente angsten?
Uiteraard kan dit in alle anonimiteit, beste Lezer.
Enkel de echte helden durven hun naam te vermelden
Iedereen kent het zebrapad natuurlijk. Een logische naam als je het patroon ziet. Tevens makkelijk uit te leggen aan kinderen. Toch wil ik in deze column dieper ingaan op het nut en de vele belevenissen van het zebrapad, met name deze in Watervliet. Maar eerst een klein stukje geschiedenis, enkele weetjes die mogelijks de wenkbrauwen doen fronsen... of als volkomen nutteloos en saai beschouwd zullen worden.
Het allereerste zebrapad werd gelegd (al zal geschilderd beter zijn zeker) in 1951 in Slough, Engeland. Een studie van 2 jaar wees uit dat de combinatie van zwarte en witte strepen het beste patroon was. 2 jaar! Het is duidelijk dat er nu minder tijd wordt gestoken in bepaalde projecten. Het beste voorbeeld, vind ik persoonlijk, is onze globale verkeersinfrastructuur en op kop dan het krakkemikkige wegdek. Iedereen 'voelt' het als je België binnenrijdt. Verschrikkelijk! Terug naar het zebrapad. Ik vertelde daarnet over het allereerste zebrapad maar het échte aller-aller-allereerste zebrapad vinden we terug in het oude Romeinse Rijk, met name in Pompeï. Jaja, wie had dat gedacht? Daar werden hogere stenen gebruikt om de voetgangers veilig naar de overkant van de straat (lees: riool) te brengen. De karren die moesten passeren konden net met hun wielen ertussen en moesten voorrang geven aan de Romeintjes op hun sandalen. Stel je voor dat dit nu nog zo zou zijn! Dat zou pas een verkeersremmer zijn!! Tot zover het brokje geschiedenis, interessant toch?
Nu op naar de zebrapaden in Watervliet. Een goede quizvraag zou zijn: hoeveel zebrapaden zijn er in Watervliet? Wel, als ik even nadenk (wat niet mijn sterkste kant is) kom ik aan 6. Al doet dit er niet veel toe. Ik wil het specifiek hebben over het zebrapad in de Ketterijstraat, het drukst bewandelde in Watervliet, een rijke geschiedenis met zich meedragend. Iedereen kent het zebrapad dan ook. Het is al jarenlang de verbinding tussen het ondertussen verloren gegane café 'De Witte Swaen' en het nog niet verloren gegane bakkerijgebouw met expliciete roze belettering van Tom. Aan de ene kant de geur van schuimend bier, sigaretten en aangekoekte kots. Aan de andere kant de geur van vers gebakken brood, aangebakken minisandwiches en gesmolten chocolade. Pure nostalgie!!
Je kan je dus wel voorstellen dat het zebrapad, laten we het voor ons eigen gemak Ketty noemen, al heel wat heeft meegemaakt. Duizenden voeten en voetjes over haar gestreepte lijf, de blakende zon onafgebroken in haar nek, denderend vrachtverkeer over haar borstkas en uiteraard de schuifelende voetjes van de hoogbejaarden uit Helios, het laatste oord op weg naar het Walhalla. Dit kan Ketty allemaal perfect verdragen, dit is haar taak, haar levensdoel. De veilige verbinding tussen twee voetpaden, het levensbehoud van de mensen veilig stellen. Een hele verantwoordelijkheid als je het mij vraagt. En Ketty kwijt zich perfect van haar quasi oneindige taak. Ze is dan ook enorm gelukkig. Al was dit ooit anders!
Toen het café nog open was kon Ketty zich enorm opwinden over het schaamteloze gedrag van de bezopen barbaren die avond na avond uit het café strompelden. Meermaals werd hare gestreeptheid bezoedeld. Na een fuif, toen er een koppel buiten kwam om de binnenkant van elkaars mond ongegeneerd te verkennen maar de vrouw de inhoud van haar borrelende maag niet meer kon verwerken. De helft op hem (heerlijk toch) en de helft op de eerste witte streep van Ketty. De witte dan nog!! Een andere keer toen de notoire dorpsdrinker niet meer op zijn benen kon staan en ze hem met een kruiwagen naar huis moesten brengen. Hij was al twee keer op Ketty beland vooraleer ze de kruiwagen tevoorschijn toverden. Zijn walgelijke adem, zuur slijm en ongecontroleerde bewegingen staan nog in haar geheugen gegrift. Aanranding van de straatbaarheid!! En een laatste voorval dat diepe littekens naliet bij haar was de dag dat VK Watervliet kampioen speelde. De hele dag was het rustig en Ketty kon genieten van een heerlijk zonnetje en een helderblauwe hemel. Via de lantaarnpalen had ze wat geroddeld met de andere zebrapaden in de buurt. Puur genieten dus! Tot die vervloekte bus al toeterend de straat kwam ingereden. Ketty voelde toen al nattigheid aankomen.
Natuurlijk stopte die bus pal op haar onderste strepen en lag ze voor de helft in de schaduw. Uit de bus kwamen spelers en supporters. Lachend, roepend, tierend en laveloos van het semi comazuipen. Enkelen liepen ook op een bizarre manier... licht voorovergebogen, hun handen aan hun onderbuik en kruis. Ketty wist wel wat dat betekende: blaasalarm!! Helaas gingen ze niet naar binnen maar vormden ze een rij van een man of tien, in hun belachelijke training. De nattigheid die ze eerder voelde werd nu letterlijk waarheid. Sloten urine stroomden over haar heen, haar mooie witte strepen kleurden vuilgeel en de geur kroop in haar stenen lichaam. Een verschrikking die de hele avond en nacht bleef duren. Het bleef de weken nadien ook warm en vochtig wat ervoor zorgde dat de urinegeur bleef hangen en Ketty zich als een verstopt urinoir voelde.
Pas een maand later, na een onderhoudsbeurt van de gemeente, kon ze terug wat haar eigen zijn. Gelukkig had ze veel steun aan de zebrapadpsycholoog van de provincie. Ze wist dat ze niet de enige was en kon nadien ook terecht bij enkele lotgenoten zoals het zebrapad aan 'Moderne' in Bassevelde, een toffe kerel trouwens waar ze wel een oogje op had. Strakke strepen dat die heeft!
Ondertussen zijn we al zovele jaren later, het café is verdwenen en het dorp is op zich een pak rustiger geworden. Ketty is nog steeds prominent aanwezig in de Ketterijstraat en het leven gaat gestaag zijn gangetje. Vandaag mocht ze weer talloze ongeduldige, kleine voetjes verwelkomen voor de eerste schooldag. Dat vervult haar stenen hart keer op keer met vreugde. En zo moet het ook zijn: vreugdevolle zebrapaden.
Bij deze wil ik dan ook een warme oproep doen aan jullie, de lezers. Ga respectvol om met de zebrapaden want zij leiden op een dag onze kinderen veilig naar de overkant. Parkeer je auto niet op hen, gooi geen papier op hen maar lach eens naar beneden. Ze zullen het ongetwijfeld appreciëren! Oh, ik wil nog meegeven dat Ketty ondertussen een LAT-relatie heeft met Bassy, het strakke zebrapad uit Bassevelde!
Steba
PS: Ketty is akkoord om op de foto te gaan indien er vraag naar zou zijn
De Kokkel (Ceradosterma Edule) is een in zee levende tweekleppige weekdiersoort. Andere benamingen zijn 'eetbare hartschelp' of 'kokhaan'.
Maar de meesten onder jullie, beste lezers, zullen dit misschien nog het best herkennen als 'wannekes'. Vorig jaar werd ik door onze Russische voetbalvriend 'Djymitry' uitgenodigd om dit overheerlijke schelpdier te gaan rapen. Dit was toen zo in de smaak gevallen, zowel de wannekes als het jachtgebeuren op zich, dat we dit jaar terug zouden afspreken. En gisteren was het zover!
Omstreeks 19u vertrokken we richting Hoofdplaat, in de provincie Zeeland, net over de Nederlandse grens. Gewapend met onverwoestbare schoenen, aardappelnetjes van gewapend beton, een kolossale emmer om de buit mee huiswaarts te zeulen, twee bidons met water om de sporen van onze veldslag uit te wissen en een pintje of zes om onze kelen te verfrissen na een verhitte strijd. We reden vlotjes naar onze eindbestemming al moet ik toch één pseudo-incident mede delen. Ongelooflijk maar waar... een rechtstreeks duel met een duif!! (zie: Duivencomplot) Mijn Russische chauffeur had gelukkig ervaring met dergelijk obstakel en slingerde zich als een volleerde rallypiloot langs onze uitdager. Zonder om te kijken vlogen we verder door het landschap.
Een kwartier later stonden we in onze wapenuitrusting op de dijk die uitzicht gaf over ons slagveld: de Westerschelde en zijn sliboevers. Een vakkundige uitleg van deze natuurlijke oevers die tevoorschijn komen bij laagtij laat ik aan jullie over. De eerste stap in het slib ontnam ons de moed niet. Ook al zakten we tot over onze enkels in de geurende smurrie, we wisten wat onze queeste was en niets zou ons tegenhouden. Ploeterend overbrugden we meters naar het voedselrijke gedeelte. Al bleek dat het eerder voedselarm was. En al snel werd het ook duidelijk dat ik de verkeerde kant uit was gegaan om de jacht te openen. Het enige wat ik tegenkwam, naast 5 bruikbare kokkels, was een halve watermeloen en een verdwaalde plastic zak. Gelukkig bleek mijn kompaan meer succes te hebben. En ik zag aan zijn vluchtige, angstige blikken dat hij mijn komst zo lang mogelijk wou vermijden. Hij wierp zich dan ook als een bezetene tussen de schelpen en vocht als een leeuw om zoveel mogelijk kokkels in zijn net te krijgen. Toen ik dichter kwam zag ik dat de blik in zijn ogen veranderd was... hebzucht had zich als een demon in zijn lichaam genesteld en op het moment dat hij met een reusachtige oester mijn richting uit kwam vreesde ik het ergste. Ik begon mijn kraanvogel-positie aan te nemen om hem met één doelgerichte trap uit te schakelen. Meter per meter naderde hij en dan zei hij: 'Steba, daar liggen er veel kokkels en hebt gij trouwens ooit al zo'n grote oesterschelp gezien, haha, zot hé?'
Op dat moment besefte ik dat een bepaald soort competitiedrang mijn beeld van de realiteit behoorlijk vertroebeld had. Gezamenlijk begonnen we het vruchtbare deel uit te kammen. En algauw bleek dat een kam, in de vorm van een rakel, wel een goed plan zou zijn geweest. We liepen over de schelpen en voelden hoe we ze wegdrukten en de bleekgrijze drab. Gelukkig zijn we niet van karton en lieten we onze handen behendig door de schelpen glijden en plukten we de goede kokkels er één voor één van tussen. Zelfs een open snijwonde kon mijn Russische partner-in-crime niet deren. Onze netjes werden zwaarder en zwaarder... tot ik op een bepaald moment verstarde!
Een ijselijke kreet scheurde het kabbelende luchtruim aan flarden!! Ik draaide me om en hoorde met onvaste stem een schreeuw: 'Een zeeslang!!!!'
Ik liet onmiddellijk alles vallen, trok mijn schoenen uit het zuigende slib en liep als een bezetene in de richting van Djymitry. Wat we daar zagen tartte alle grenzen van de menselijke verbeelding! Een langgerekt rood dier met ontelbare poten lag tussen een leger van mossels. Het had de gigantische lengte van zo'n 30cm (in latere verhalen werd dit al snel 40cm) en het was onduidelijk of het nog in leven was. Na een kort overleg besloten we ons te wagen aan de dodentest. Jaja, we porden de zeeslang met een stokje! We deinsden dan ook achteruit toen het monster nog bleek te leven!! Verstandig als we waren besloten we ons terug te trekken en deze vervloekte zone te vermijden. Toen we ons omdraaiden voelden we ogenblikkelijk de brandende blik van de zeeslang in onze rug... Deze queeste was nog gevaarlijker dan we op voorhand hadden gedacht.
Een half uur dienden we ons werk te staken. De inzettende duisternis belemmerde ons om efficiënt te werk te gaan. Onze voeten en kuiten waren besmeurd en stonden op de rand van de verzuring en het brandende gevoel van de rode zeeslang tintelde nog na in onze nek. Zonder omkijken begaven we ons terug naar onze auto. We spoelden het aangekoekte slib van onze voeten en benen en gingen dan slippergewijs (op onze teenslippers dus) naar het bankje dat zich bovenop de dijk bevond. Het koele bier bracht ons tot rust en we keken triomfantelijk over ons jachtgebied. Daar besloten we dan ook het bestaan van de rode zeeslang verder te onderzoeken. Jammer genoeg hadden we geen beeldmateriaal dus we wisten dat onze geloofwaardigheid danig op de proef gesteld zou worden. Het zij zo... Dit mysterie moest opgehelderd worden!! Want volgend jaar zouden we terugkeren en dan moesten we weten wie onze onverwachte tegenstander zou kunnen zijn. De kokkel had blijkbaar zo zijn bondgenoten...een soort persoonlijke lijfwacht. Maar, hoongelach, zo'n 200 onderdanen van het kokkelrijk hadden we toch maar lekker in onze zak!
Een kort woordje uitleg bij de naam 'De Steeschuppers' lijkt me een vereiste voor de leken onder de lezers. Het Stee is het idyllische stukje plein in het centrum van het polderdorp Watervliet. Daar bevindt zich ook de sporthal die gegrondvest is in de schaduw van 'De Kathedraal van het Noorden'. 'Schuppers' of schoppers verwijst naar de kunst van het perfect raken van het lederen, ronde kleinood. Voetbal dus. Iets specifieker zelfs: minivoetbal.
Elke woensdag van het jaar zou dit kleinood rond 19.30u in beweging gebracht moeten worden door één van onze 24-koppige kern. Helaas start dit oogstrelend schouwspel meestal een kwartier of twintig minuten later. Onze kern wordt namelijk gekenmerkt door enkele halsstarrige knelpunten. Eén daarvan is het laattijdig toekomen. Een ander knelpunt, minder voor de hand liggend zou je denken, is het bereiken van het beoogde achttal dat nodig is om dit unieke sportevenement wekelijks te laten doorgaan. Slechts acht gemotiveerde spelers! Zelfs 'gemotiveerd' en 'speler' zijn ruime begrippen. Doch, ondanks de ruime kern van bonkige, balvaardige en talentrijke intellectuelen, blijft dit een titanenwerk voor de voorzitter en zijn secretaris. Je leest het goed, we hebben zowaar een bestuur. Zij trekken wekelijks de mantel der overtuiging aan om onze Spartaanse spelersgroep te motiveren om deel te nemen aan de historische veldslagen in de arena van het minivoetbal. Het moet gezegd zijnde dat die taak sporadisch wordt overgenomen door een andere verantwoordelijke kracht. Bij deze ook een eervolle vermelding! Tot zover de knelpunten want uiteindelijk haalt de voorliefde voor het spel de bovenhand. Huilende kinderen, bergen werk en verwilderde tuinen worden achtergelaten om het truitje, en nadien de keel, nat te maken.
Er wordt een democratisch systeem der verdeling gehanteerd zodat er een evenwichtige balans tussen de teams ontstaat. Het aloude 'kaartje-trek'. Zowaar een nieuw bewijs van ons professionalisme.
Na een korte opwarmingsperiode staat iedereen gefocust klaar om zich in de annalen van het 'Grote Steeschuppersboek' te spelen. Grijze truitjes versus rood-witte truitjes. Oud tegen ouder. Fair play dragen we hoog in het vaandel want we spelen zonder scheidsrechter. En ik moet eerlijk bekennen dat dit, ondanks een eenzame discussie, goed verloopt. Dat de temperatuur soms kan stijgen wijten we dan ook aan de versmachtende constructie van de sporthal.
Het is eigenlijk een unieke beleving om zo'n match te zien of om die te beleven. De diversiteit aan spelers is enorm.
Ik voel me dan ook verplicht om een kleine greep uit het spelersbestand aan u voor te stellen (anonimiteit gegarandeerd):
- de wandelende targetman met het patent op één specifieke, onnavolgbare beweging
- de lachende duik- en vliegspeler
- de niet-gemotiveerde speler die het teambelang vooropstelt
- de kont
- de bonkige zeeman
- de werkzoekende
- de baardige spring in 't veld met een willekeurige shotrichting
- de ik-breng-mijn-kinderen motard
- de stokende waterdrager
- de aanwezige afwezige
- de blonde pijl (of de logge bijl)
- de speler die als geen ander de bal kan schilderen
- de bolderssspeler
- onze enige buitenlander: Djymitry
- de kok die bulkt van het talent
- the Beast
En zoals elke topclub hebben ook wij een 'Agent'. Letterlijk dan.
Aan de spelers die ik niet vermeld heb, mijn excuses maar ik vond geen passende omschrijving.
Zoals bij elke voetbalmatch komt het erop neer om bij het laatste fluitsignaal het meeste doelpunten te hebben gescoord.
Bij ons is dit dus niet anders. Al is het laatste fluitsignaal het verspringen van de wijzers op de aftandse klok. Na de cooling-down worden de bezwete truitjes verzameld en wordt er nog een korte strijd geleverd om deze te mogen meenemen om door vrouwlief te laten wassen. Vervolgens worden de six-packs en andere adonislijven gewassen door 20 rondborstige dames van de KVLV (Krolse Vereniging van Liefdevolle Vampen) en begeven we ons richting café. Door het ontbreken van een cafetaria met aquarius, water en andere lichaamszuiverende vochten zijn we wel verplicht ons te verplaatsen naar een dit oord der verderf. Nood breekt wet.
Daar bespreken we de wedstrijd tot in detail en motiveren we elkaar om de week nadien opnieuw het strijdtoneel te betreden. Spijs en drank worden aangerukt om ons energiepeil terug op Modus Vivendi te krijgen. Rond een bepaald, ongekend uur verlaten we voldaan en herboren het café en rijden we in onze strijdkaros terug naar onze heimat. Tenslotte worden we door slaap overmand en dromen we van een volgend heroïsch tafereel... de glimlach rust tevreden op ons gezicht.
Een nieuwe werkweek die ons met open armen ontvangt. Hopelijk kunnen we ons vlug en vlot onttrekken uit die beklemmende wurggreep.
Ik weet het, dit klinkt nogal dramatisch maar dat hoort ook zo op een maandag. Een grijze maandag dan nog.
Binnenkort beginnen de klein mannen terug aan een nieuwe reeks levenslessen en kunnen we opnieuw in ons dagdagelijkse ritme rollen.
Hierover zal ongetwijfeld ook nog wel een column volgen. Alles op zijn tijd.
Op vraag van enkele lezers (onder andere één toiletlezer) zal ik vandaag of morgen een kort stukje schrijven over onze wekelijkse pot minivoetbal.
We zullen dan zien wat dit mogelijks teweeg zal brengen. Wordt dit vriendschappelijk en sportief onthaald of zal ik verbaal getackeld worden en in het ergste geval uitgesloten worden? Ik weet het niet en maak me er ook geen zorgen over. Er zal niet op de persoonlijke 'bal' gespeeld worden... Haha, natuurlijk wel!! Al beloof ik het beleefd te houden.
Voorgaande heeft nog niks met de titel te maken. Daar kom ik nu toe. Ik beloof het kort te houden.
Als schrijver zou het fijn zijn om overladen te worden met reacties op de columns, een bemoedigend woord in het gastenboek of een striemend fluitconcert in het forum! Als het maar kan helpen. In het forum zijn 3 categorieën maar wie er één extra wil mag dit gerust laten weten.
Ik besef ook dat het met een smartphone blijkbaar niet zo handig is om iets achter te laten. Wie het wel kan doen moet het zeker niet laten. Dit zal dan ook mijn enige oproep zijn (op deze blog tenminste) anders lijkt het wel of ik aan het smeken of ronselen ben. Wat het ook is natuurlijk.
Volgende column te verwachten: 'De Steeschuppers'
Wie hoopt op een bepaald thema mag dit altijd laten weten... ik ben flexibel!
Iedereen zal volgende situatie ongetwijfeld wel kennen. Je rijdt rustig (of gehaast) met je auto over het abominabele wegdek van de Belgische staat. Op weg naar de winkel, je werk, het café of doelloos rondrijdend om aan het gekrijs van van je rusteloze kinderen te ontsnappen. Een vijftigtal meter verderop zie je een duif. Hovaardig paraderend, het kopje onophoudelijk van voor naar achter en ze trippelt van links naar rechts. Je nadert, snelheid minderen doe je niet, en je gaat er dan ook vanuit dat ze op een twintigtal meter of op z'n minst voor jij er bent zal opvliegen. Nee hoor, ze kijkt je hersenloos aan met haar zwarte oog en wacht tot je dicht genoeg bent. Dan komen we bij vijf mogelijke scenario's.
De duif vliegt weg voor je er bent: in orde, niets gebeurd.
De duif trippelt net op tijd weg en je scheurt met je wagen langs haar heen (ik associeer een duif altijd met het vrouwelijke geslacht, zonder bijbedoelingen of enige vorm van sarcasme). Dit schrijf ik wel met een lichte glimlach moet ik eerlijk bekennen.
De duif trippelt weg maar maakt een inschattingsfout en je geeft ze een lichte, doch fatale schouderklop met het koetswerk van je bolide. Afhankelijk van de manier waarop je haar raakt vliegt de duif op onnatuurlijke wijze door haar luchtruim, maakt enkele salto's, dubbele schroeven en belandt dan, in een wolk van pluimen, op het veredelde wegdek. Als je aankomt op je bestemming kijk je vluchtig even of de duif schade heeft aangericht.
De duif vliegt op maar doet dit net te laat en je ramt haar flank met je voorruit. Zelfde vervolg als hierboven beschreven.
En als laatste het beste van allemaal: de duif blijft gewoon zitten, starend naar de blinkende machine (nu ja, soms blinkend) die op haar afkomt. Een onwetende hoop pluimen die wacht op wat gebeuren zal. Hier zijn terug verschillende mogelijkheden maar de meest voorkomende, bij mij, is de volgende: ik rem af, vloek, roep iets tegen de duif (mijn duifs is helaas ontoereikend) en wijk tenslotte uit. Dan kijk ik in mijn achteruitkijkspiegel en ik zou bijna geloven dat de duif lacht en als ik kon snavellezen zou ik zweren dat ze 'loser' zegt.
Voorgaande is herkenbaar maar wat ik meemaakte binnen de tijdsspanne van een half jaar deed me toch wat dieper nadenken.
Het betreft een opeenvolgende reeks opvallende duif-ontmoetingen.
Op de terugweg van Gent stopten ik en dé vrouw aan de verkeerslichten in Kluizen. Stralende dag, geen vuiltje aan de lucht en uitermate kalm op de baan. Geen auto te bespeuren. Plots hoorden we een salvo plofgeluiden. We keken elkaar onbegrijpend aan tot de laatste plofgeluiden de gekende witgrijze kwakjes op de voorruit vormden. Niet één, twee of drie maar minstens 10 omvangrijke, smerige kwakken. We schoten in de lach tot dé vrouw naar mijn zijraam wees en ik in de achteruitkijkspiegel de achterruit aanschouwde. De voorgaande plofgeluiden waren allemaal raak. Eens thuisgekomen bekeek ik de totale schade. De helft van de auto was ondergepoept door de bommenwerpers van het duivenlegioen. Alsof het geleide raketten waren. We waren de enige auto!!
Toen ik terugkeerde van mijn werk draaide ik het rond punt aan het milieupark in Assenede op en vloog er een kamikazeduif recht op mijn voorbumper af. Met een ultieme knik manoeuvreerde ze zich nog in de grill van mijn Volvo. Ik besefte pas achteraf dat dit bewust moet geweest zijn om zoveel mogelijk schade aan te richten. En dat heeft ze ook gedaan. Het levenloze, grijnzende kadaver moest ik zelfs verwijderen en had ik echt goed gekeken dan had ik vast en zeker een cyanidepil gevonden tussen de vleugels, die ze zonder aarzelen zou inslikken mocht ik haar levend gevonden hebben. 85 kosten voor de grill.
Het derde voorval speelde zich af toen ik 's morgens naar mijn werk reed. Ik draaide de expresweg op en 100 meter verder hoorde ik plots een bonk aan mijn rechterzijde. Ik keek verschrikt op maar zag niets. Ik bekommerde mij er verder niet om. Waarom zou ik dat ook doen op dit vroege uur. Een eind verderop steek ik een camion voorbij die zich aan zijn aangeduide snelheid van 90 hield. Pinker aan en kijken in de zijspiegel. Zijspiegel?? Huh... het eerste deel van het woord klopte wel maar waar was in godsnaam die spiegel naartoe?? Ik dacht aan gezichtsbedrog of een nest slapers in mijn oog (ook wel gekend onder de term slaapzand) die mijn beeld vertroebelden. Op het werk controleerde ik dit natuurlijk. De spiegel was weg, verdwenen... In mijn fantasie zag ik al een duif met zo'n lederen kapje en pilootbril triomfantelijk door de lucht vliegen, de spiegel als een trofee in de lucht... 25
Het vierde voorval was gisteren. Mijn vaste plaats op het werk was bezet dus parkeerde ik mij elders, logisch. Onder de bomen. Slecht idee.
's Avonds mocht ik genieten van een wit-grijs-roze vlekkenfestijn op mijn voorruit. Alsof ze doelbewust ook nog eens rode bessen hebben gegeten om de boel op te fleuren.
Als je dit alles in zijn geheel bekijkt kun je niet anders dan besluiten dat ik het slachtoffer ben van een duivencomplot. Een coalitie zelfs van de Oost- en West-Vlaamse duiven. Vanaf nu beter gekend onder de naam OWVD. Waarom? Dat vroeg ik mij af. En het antwoord meen ik gevonden te hebben. In mijn jeugdige jaren heb ik met enkele vrienden met zo'n loodjesgeweer op een duif geschoten. Ik wou het niet maar de groepsdruk onder 12-jarigen is ongekend. En ik schoot raak... Mijn excuses aan de duivenwereld. Al ben ik ergens wel blij dat het een duif was en geen koe.
