Verloren. Ik voelde me verloren. Het leven is een grote wedstrijd, tussen jezelf en alle anderen.
Mijn gsm trilt. Ik lach. Zoals ik al kon raden: een bericht van Milo.
Milo is mijn beste vriend, mijn buddy zoals ze zeggen. En om eerlijk te zijn, niemand weet dat. Niemand begrijpt mijn vriendschap met Milo. Ik heb hem twee jaar geleden op het internet leren kennen, en niet zoals velen denken een datingsite of dergelijke. Ik bleef hem spreken op de site en zo kwam ik te weten dat hij twee jaar ouder was dan mij, 16, en dat hij slechts 20 kilometer verder woonde. 20 km is voor mij niet veel. Milo is de vriend die iedereen wel wil: eerlijk, lief, plagerig, grappig,... Maar niemand die van onze vriendschap wist respecteerde hem. 'Ik had hem nog nooit in het echt gezien, en ik kon hem maar beter niet vertrouwen.' Oke, ik had hem nog nooit gezien, maar z'n karakter en innerlijk zeiden genoeg voor mij. Ik heb nooit aan Milo getwijfeld.
Ik opende het bericht en las 'Heee, ben net thuis, alles goed mjouw?' Ik wist dat Milo met z'n vrienden was weggeweest, 'naar de stad!' zei hij dan. Vingervlug gleden mijn vingers over het touchscreen van mijn gsm. 'Natuurlijk alles goed, en mjouw ook alles in orde?' Ten slotte drukte ik op 'Verzenden' en blokkeerde de gsm als het scherm terug wegging. Ik zag hoe de foto van mij en Marie verscheen.
Marie was mijn beste vriendin, die ik, anders dan Milo, wél 'in het echt' kende. Sinds de tweede kleuterklas zijn we onafscheidelijk. In tegenstelling tot mezelf is Marie klein, en ik groot. Ik vond altijd dat zij mooier was dan mij, en daarom ben ik er fier op om haar vriendin te zijn. We vullen elkaar aan. En als je zoveel jaren met elkaar leeft, en zoveel meemaakt, ben je er vrijwel zeker van dat dit échte vriendschap is.
Marie mocht nog zo'n goeie vriendin zijn, ik kon tegen Milo echt alles zeggen. En hij tegen mij.
Iedereen begint met een voorwoord, dus zal ik mij ook maar aan die 'regel' houden. Ik ben een meisje; mijn naam zeg ik liever niet, hetzelfde geldt voor mijn leeftijd. Ik schrijf liever anoniem. Mijn bedoeling van deze blog is dat ik al mijn verhalen hierop kan opslaan, om ze daarna zelf gewoon te herlezen. Dus niet om mezelf beroemd te maken ofzo, want zo goed ben ik niet. Wanneer ik kan, zal ik een beetje verder schrijven, maar ik kan niet zeggen dat dat elke dag zal gebeuren, ik zit namelijk nog op school, en huiswerk gaat misschien toch even voor. Wie mij wil contacteren, doe maar - natuurlijk niet voor slechte doeleinden, en iedereen weet wat ik bedoel - en twijfel zeker niet om een schrijf- of spellingsfout te melden, en mens leert alleen maar uit z'n fouten. Natuurlijk zal ik proberen om zoveel mogelijk schrijffouten te vermijden.
