Begin augustus, na een mooie zomerwandeling met mijn lieve hond had ik een tekenbeet. Gezien ik in het midden van een bos woon is dit jammer genoeg niet altijd onvermijdelijk. De honden en katten krijgen wel producten in hun nek hiervoor maar je kan jezelf moeilijk beginnen font-line'n :-)! Een kennis van mij is verpleegster dus heb mijn teek door haar laten verwijderen en de dag nadien laten nakijken door mijn huisarts. Vies beestje was netjes verwijderd en normaal gezien zou dit geen problemen meer geven. Echter enkele weken later, toen ik op vakantie was in Portugal, begon er zich een rode kring te vormen rond mijn tekenbeet. Een eerste teken van de ziekte van Lyme. Gezien ik enkele dagen later toch thuis zou zijn ben ik niet meer in Portugal naar de dokter geweest maar ben ik thuis meteen naar de huisarts gegaan. Na tien dagen flinke antibiotica was het probleem verholpen!
Op een avond midden oktober 2015 stond ik mij op te maken in de badkamer voor een etentje. Ik ben niet de persoon die zich heel uitgebreid schminkt maar besloot die avond toch eens mijn best te doen. Toen ik voor de spiegel stond en probeerde om boven mijn linkeroog oogschaduw aan te brengen kwam ik tot de conclusie dat ik niet meer kon zien waar ik met mijn borstel moest zijn. Een licht gevoel van paniek schoot door mijn lichaam, maar gezien ik gehaast was heb ik dit naast me neergelegd. De volgende dagen begon ik zelf mijn ogen wat te testen en merkte ik toch het niet het licht in de badkamer was geweest dat mijn zicht vertroebeld had. Eerder in september, toen ik antibiotica nam tegen de ziekte van Lyme, had een vriend mij verteld dat hij een kennis had die zijn zicht verloor door deze ziekte. Gealarmeerd door dit feit heb ik meteen een afspraak gemaakt bij de oogarts. Dus daar zat ik dan op een woensdag namiddag, nog steeds denkende dat alles opgelost zou zijn met enkele pilletjes. Na onderzoek van mijn ogen kwam mijn oogarts tot het besluit mij toch te willen zien in het ziekenhuis gezien ze daar beschikte over meer geavanceerde apparatuur want ik had een bloeding achter mijn rechteroog. Ik had haar verteld over de Lyme waaruit zij me vertelde dat ik eigenlijk niet de symptomen droeg voor Lyme maar dat ze hiet niet zou uitsluiten. Meteen na dit bezoek hebben ze een volledige check up van mijn bloed gedaan om bepaalde zaken te kunnen uitsluiten.
Op 26 oktober zat ik dan in de wachtkamer van het AZ Monica in Deurne, wachtende op mijn testen. Ik had enkele dagen voordien van mijn huisdokter de bloedresultaten gekregen waaruit bleek dat er nog steeds wat Lyme terug te vinden was in mijn bloed en dat ik ook een Toxoplasmose vergiftiging had (Deze is enkel gevaarlijk voor zwangere vrouwen en de reden waarom zijn geen rauw vlees en dergelijke mogen eten, voor mij vormde dit geen probleem). Met dat nieuws had ik me dus aan een baxter verwacht en een volledige herstelling na enkele dagen. Er werden die dag scans genomen, fluortesten, ... etc. en na enkele uren kwam mijn oogarts naar me toe om te melden dat ze toch even de mening wilde van een andere collega om zeker te zijn van haar besluit. Nog een tijdje later en na de consultatie met de andere arts konden we (papa en ik) naar binnen. Wat ze op die moment allemaal uitgelegd heeft kan ik me niet meer herinneren. Het enige dat is blijven hangen was dat ze dacht dat ik Stargardt had (mij volledig onbekend) en dat dit niet te corrigeren was met een bril en mij niet verder kon helpen. Op dat moment werd ik doorverwezen naar Professor Leroy aan het UZ Gent. Gelukkig had ik het gezelschap van mijn papa die alles netjes genoteerd heeft. De nodige afspraken werden daar gemaakt. Een ERG scan in het UZ Antwerpen om te bevestigen dat het Stargardt was alsook een afspraak bij Professor Leroy in Gent op 3 oktober 2016... Moest ik nog een jaar wachten voordat ik bij de enige specialist van België terecht kon?
De rit naar huis was stil... ik was geloof ik nog in shock van het nieuws. Binnengaan met het idee dat het de ziekte van Lyme was die mijn slechtziendheid veroorzaakte en buitenkomen met het nieuws dat er geen oplossing was. De moed zakte me op dat moment in de schoenen.
