Beter laat dan nooit. Hier ons allerlaatste blogbericht.

Exact één jaar hadden we reeds onze vlucht van Brussel naar Londen achter de rug. En zaten we wachtend in Heathrow op onze vlucht naar Johannesburg met elk een driehoekig boterhammetje, drankje en chipke in de hand. Het begin van onze droom die in vervulling ging. We hadden er zolang naar uitgekeken en eindelijk was het zover. We vlogen naar een voor ons onbekend land, met onbekende mensen en zouden er hopelijk veel ervaringen opdoen. We hebben er zoveel van verwacht en al onze verwachtingen zijn uitgekomen. Het werd een ervaring om nooit meer te vergeten, met prachtige herinneringen, veel levenservaring, nieuwe vrienden,…

Ondertussen zijn we beiden afgestudeerd als leerkracht kleuteronderwijs. Eline heeft haar eigen klasje en Jolien volgt haar Banaba opleiding Buitengewoon Onderwijs.

De laatste week in Zuid-Afrika was vrij hectisch. We hadden nog zoveel te doen en zo weinig tijd. Hier krijg je een kort overzichtje van wat er zoal gebeurd is.

Op maandag zijn we thuisgebleven om aan onze bachelorproef te werken. ’s Middags had Mike ons beloofd om ons mee te nemen voor ons laatste ritje op de bakkie. Er was echter een waterpomp kapot op de boerderij waardoor Mike deze eerst moest herstellen. Rond 17uur kwam hij ons ophalen en vertrokken we. We genoten met volle teugen van het uitzicht en het ritje. We voederden de koeien nog een laatste maal, zwaaiden de jongens op de boerderij uit,… We waren echter wel  vergeten dat het in Zuid-Afrika heel snel donker wordt en afkoelt. Je had ons moeten zien zitten in ons schort en topje. Brrr. Gelukkig snelde Mike te hulp en gaf ons enkele perfect passende truien (minimum 8 maten te groot). We sloten ons ritje af met een zonsondergang van op de bakkie, dat hadden we nog niet gezien. PRACHTIG! Één ding moesten we nog hebben vooraleer we naar huis vertrokken: een foto van op de bakkie. Mike stond klaar op te shooten toen plots de flits zijn pet van zijn hoofd wipte. We kwamen beiden niet meer bij van het lachen. Zijn tweede poging (zonder pet) is wel gelukt. Het is een mooie foto geworden.

Dinsdag stonden we voor de allerlaatste keer vroeg op om naar ons schooltje te gaan. We gaven voor de laatste keer nog eens het beste van onszelf. De tijd vloog jammer genoeg voorbij. Toen we Lizette haar auto zagen oprijden, wisten we dat het zover was: het afscheid van de kinderen en leerkrachten.  Wat zouden we hen missen! We hebben er zoveel mooie momenten gehad, bijgeleerd en vriendschap gekregen.

Woensdag hadden Lizette en Mike een afscheidsfeestje met de ouderen gepland. We aten lekkere Chinese braai (wok op de bbq), praatten en lachten heel wat af. Als kers op de taart mocht Jolien samen met John een ritje op de moto maken. Whoehoe!

Donderdag was het onze allerlaatste dag in Petrus Steyn. We maakten onze valiezen en troffen alle voorbereidingen voor ons afscheidsfeestje/Bijbelstudie met the Young people. We gingen naar de winkel in Reights om inkopen, kochten in de plaatselijke beenhouwerij bulltong voor onze pappies en wandelden nog eens door het kleine maar mooie Petrus Steyn. Eens thuis maakte Eline haar Famous dessert en Jolien ontfermde zich over de patatjes. Het was een rush zoals we dat enkel in België kennen J.
Een ritje met de bakkie kon er altijd nog bij dus gingen we mee toen Mike Yvonne met de bakkie naar huis bracht. We trokken er nog enkele foto’s en namen ook van hen afscheid.
Eens thuis sprongen we onder de douche en maakten ons klaar om te vertrekken.
Het werd een heel leuke avond met alle jonge mensen die we in Zuid-Afrika hebben leren kennen.
Het dessert van Eline  viel trouwens heel erg in de smaak.
Tegen de vroege uurtje kropen we moe maar met een glimlach  in ons bed.

Na enkele uren ging onze wekker vrijdag af (4u30), heel pijnlijk. We aten ons laatste ontbijtje aan de bar (toast met nutella en een tas koffie) en probeerden onze koffer dicht te krijgen. Dit bleek niet zo makkelijk te zijn. Eline haar koffer kregen we samen dicht, voor Jolien haar koffer moest Mike komen helpen. Toen we naar buiten gingen om onze koffer in de auto te stoppen, konden we onze ogen niet geloven. De bakkie stond klaar met een kar aan die helemaal volgeladen was. Mike nam onze koffers en gooide ze op de kar. Echt gerust waren we er niet in. Denk aan zo’n Marokkaans gezin die met 5 in een veel te kleine auto zit en tot op het dag volgestouwd is met materiaal. We konden er gelukkig wel om lachen. Jolien voelde zich niet zo lekker. Ze had hevige buikpijn. Wat de reden hiervan was een groot raadsel. In de auto viel ze meteen in slaap. Lizette en Mike zetten ons af bij haar dochter. Ze moesten naar de grootouderdag op school. Haar dochter bracht ons rond 8u30 naar het Loftus Versfeld in Johannesburg (footballstadion). We kregen er een privérondleiding en ook al kenden we niets van football en de spelers, we keken onze ogen uit en poseerden trots op het veld en in de kleedkamers. Wie weet wie we hier jaloers mee konden maken (hihi). Na de rondleiding dronken we nog iets in de kantine. Lizette en Mike zouden ons hier komen oppikken. We wisten echter totaal niet rond welk uur. Omdat Jolien geen zo’n leuk gezelschap was op dat moment, keken we een footballwedstrijdje in de kantine. Rond 13u kwamen ze ons oppikken. Eens in de auto viel Jolien meteen terug in slaap. Dat slaapje was echter van korte duur. Tegen 13u30 stopte de auto plots. Iedereen stapte uit. Bleek dat we op de luchthaven waren. Al onze valiezen werden uitgehaald. We waren een beetje overdonderd omdat we onze vlucht pas om 19 uur hadden. We dachten dat we samen nog iets zouden eten of drinken in de luchthaven maar dit was het geval niet. We namen afscheid en bleven overdonderd achter. Als echte Belgen besloten we een terrasje te doen en iets te eten. Jolien hield het bij één hapje van de spaghetti van Eline. We installeerden ons als echte toeristen in de zeteltjes met onze voeten op onze bagage en waakten elk om beurten, ondertussen luisterden we naar muziek. Eline ging naar het toilet en zei toen ze terugkwam: ‘Jolien schiet mij niet dood… De vlucht heeft 2 uur vertraging’. Ons partijtje wachten werd dus met enkele uren verlengd. Tegen 19uur checkten we in en deden nog wat winkeltjes. Wat waren we blij toen we om 21uur eindelijk op ons vliegtuig konden stappen. We vielen meteen allebei in slaap.

Zaterdag = thuiskomstdag. We hebben beiden de volledige vlucht geslapen en werden gewekt door de stewardess. Eens geland in heathrow haasten we ons om onze aansluiting naar Brussel te halen. We hadden gelukkig nog een beetje tijd over om een klein ontbijtje te nemen. Toen we nog even zaten te wachten voordat we konden instappen werden we allebei heel stil. ‘Dit was het, ons avontuur is voorbij’. We waren blij en somber tegelijkertijd. Blij om alle mooie momenten, ervaringen en mensen die we hebben leren kennen, somber omdat het zo snel gegaan was.
Op het vliegtuig naar Brussel schreven we elkaar een brief. Naar Elines normen ‘Geen emotioneel gedoe he :D’. Eens aangekomen in Brussel werden we plots heel nerveus. In stilte wachtten we op onze koffers en Jolien merkte dat haar tenen geel begonnen uit te slaan. Op slippers in Brussel aankomen bleek toch iets te enthousiast te zijn. Natuurlijk rolden onze valiezen pas als laatste over de band. We namen ze en volgden de pijltjes naar de uitgang. Op dat moment ging er vanalles door ons hoofd ‘Wie zal er staan, Misschien zelfs ‘hello-goodbye, zullen er mensen wenen, zullen wij wenen,… . Eline ging een versnelling sneller en Jolien kon haar nauwelijks bijhouden. Toen we binnenkwamen hoorden we meteen ‘JAAAAAA!!!!! Ze zijn er!!!!!’ We werden omringd door heel veel vrienden en familie en ons geluk kon niet op. Wat is het fijn om terug thuis te komen.

Wist je dat:

-          De auto’s er zowel links, op de pechstrook als in het midden van de weg rijden?

-          Rechts voorbijsteken doodnormaal  is?

-          We helemaal geen radio nodig hadden: Eline zong gratis en voor niets.

-          De pumpkincake van Lizette overheerlijk is.

-          De open landschappen prachtig zijn.

-          Je er geen gordel moet dragen?

-          We in onze laatste brief geschreven hebben dat we elkaar meer zouden opzoeken nu we de lange afstanden gewoon waren. Dit is er echter nog niet van gekomen.

-          Limpopo en de zonsondergang in Kaapstad het mooiste is wat we er gezien hebben. 

-          We heel wat afgelachen hebben.

-          Jolien haar computer oplader en muziekstick in Zuid-Afrika vergeten is?

-          We nog steeds contact hebben met Zuid-Afrikanen.

-          We Zuid-Afrika verschrikkelijk hard missen en diep in ons hart koesteren.

-           …

Hopelijk hebben we jullie een klein beetje kunnen meenemen op ons avontuur deur die hoeke Suid Afrika. Wij hebben er alleszins volop van genoten, hopelijk jullie ook.

Dikke Kus!X
Jolien & Eline

23-01-2013 om 18:28 geschreven door Eline & Jolien