Maandag gingen we elk terug naar onze school. Ai ai ai om 5u30 opstaan waren we niet meer gewoon en dat had zijn gevolgen. Jolien had een aangename verrassing toen ze op haar schooltje aankwam. Er waren twee kleuters van 5 jaar overgeplaatst van de baby-klas naar de 3-4jarigen klas. Beide kinderen hebben een beperking en de leerkrachten wisten niet beter dan ze in de babyklas te laten Ze kunnen toch niet, dragen nog een pamper, spreken niet, . Jolien had hen voor onze trip naar Limpopo duidelijk gemaakt dat beide kleuters niets bijleren als ze in de babyklas zouden blijven. De leerkrachten en directie had meteen daad bij het woord gevoegd en de kinderen overgeplaatst. Ze doen het heel goed in de andere klas. Toen we thuis kwamen was het prachtig weer, we legden ons in het gras en deden een dutje in de zon. We haalden beiden onze sportmodus nog eens boven en trainden de poep,bil en kuitspieren op de hometrainer. s Avonds kropen we vroeg in bed aangezien we onze slaap goed konden gebruiken.
Dinsdag ging het al iets beter om zo vroeg op te staan ( lees: ietsiepietsie ). We hielpen de leerkrachten en amuseerden ons terug volop. In Jolien haar school verkocht een leerkracht traditionele kinderjurken. Ze kocht er twee. In onze schooltjes kwamen 2 controleurs van social development langs die heel verwonderd waren dat er blanken hielpen in de scholen. Eens thuis sprong Eline terug op de fiets terwijl Jolien haar mailtjes typte.
Woensdag was een belangrijke dag. We kregen controle van Riette Els, de coördinator van de organisatie die onze stage zou beoordelen. Er was afgesproken dat ze rond 10u ging langskomen? Bij Eline kwam ze om 11u30 langs en bij Jolien om 12u. Tijd wordt hier niet zo nauw genomen. Riette keek wat rond en praatte met de leerkrachten. Na haar bezoek nam ze ons mee naar een lager en middelbare school. Toen we door de gangen liepen voelden we ons als aapjes in de zoo. Meisjes en jongens riepen ons na dat ze van ons hielden en wilden ons aanraken ( verrassend). Op een gegeven moment keek Jolien achter haar en zag dat Eline niet meer volgde. Ze keerde terug en achter de hoek zag ze Eline omsingeld door meisjes en jongens. ( en zoals je weet houdt ze niet zo van al die aandacht! J ). We ontmoetten de directeur en stelden ons voor. Heel trots zei hij dat hij ons ging voorstellen aan onze Afrikaanse leeftijdsgenoten. Bracht hij ons naar graad 9 ( = 15 jarigen, die er eigenlijk 18,19 jaar uitzien. Hij kon het amper geloven toen we hem erop wezen dat we eigenlijk 20 en 22 jaar oud zijn. CONCLUSIE: Wij zien er niet jong oud, de Afrikaanse jeugd ziet er oud uit J. Rond 14u gingen we naar Vaalmal, het shoppingcenter. Lizette en Riette vulden onze beoordeling in terwijl wij winkeltjes deden. Rond 16u ontmoetten we elkaar opnieuw. Riette complimenteerde ons over onze inzet, ze vertelde dat ze in al die jaren nog nooit zon goede, gemotiveerde, toegewijde studenten gehad hebben die hun studies zo serieus nemen. Ze verzekerde ons dat we echt een verschil hebben gemaakt in onze scholen. Ze zijn laatst in het project gekomen en waren zeer zwak, op dit moment zijn ze een voorbeeld voor andere scholen. Wij straalden van geluk, een beter compliment kon ze ons niet geven want dit was waarvoor we naar hier zijn gekomen. Onze dag kon niet meer stuk. Eens thuis bleek er opnieuw geen stroom te zijn. We wasten ons maakten ons klaar met behulp van een zaklamp voor het etentje bij de familie Bosman ( de piloten). Eens aangekomen zag Jolien al van ver gevaar, 2 reuzenhonden kwamen op ons afgelopen. Gelukkig was Eline er om haar te beschermen. Aan het huis zagen we rode lichten flikkeren. Wij dachten meteen al aan een disco party. Maar eigenlijk is dit huis gewoon een beveiligde burcht: honden, alarmen, hekkens, prikkeldraden, Binnen werden we hartelijk verwelkomd. We gaven Nelis een foto van ons drie bij ZIJN vliegtuig als bedanking voor de vlucht een paar weken geleden. Hij was er heel blij mee en gaat het boven zijn bed hangen! Dat was er ook weer over J ! We gingen aan de bar zitten en dronken een wijntje, Jolien kan het maar niet gewoon worden dat er geen hapjes gegeven worden tijdens het aperitief. Op een gegeven moment gingen we aan tafel, Eline ging naast Jolien zitten en had de uitgedokterde tafelschikking totaal niet door! Blijkbaar was het de bedoeling jongetje meisje. Toen de gastvrouw er haar op wees ging ze maar tussen Isaak en Hennie zitten. We aten lekkere braai ( toevallig) en een dessertje met merengue en chocomousse. Het was tamelijk zwaar maar We love it! We waren dan ook samen met Hennie de enigen die alles opaten. We dronken een koffietje en voor we naar huis gingen stond Jolien nog een helse opdracht te wachten! Het pad met grote honden doorkuisen whoeeeee.
Op donderdag bleven we in Petrus Steyn om voor school te werken. Normaal was het de bedoeling dat Isa ons in de middag ging oppikken om naar een school voor kinderen met beperkingen te brengen. Jammer genoeg is dit niet kunnen doorgaan. Toch maakten we er een productieve dag van; we werkten voor de bachelorproef, schreven mails, Jolien trainde haar bilspieren, we maakten een wandeling door DE stad. Het weer was vandaag niet zo denderend, het leek meer op een zomerdag in België. We hadden onze lange broek en trui aan, brr het was koud! Die avond gingen we naar de Bijbelstudie. Deze keer had Gerard, de priester een quiz voorbereid. Vanzelfsprekend waren wij een grote meerwaarde voor onze groep, aangezien we op alle vragen konden antwoorden ( lees: 0). Op een gegeven moment stond ons groepje zover achter, totaal niet door ons, dat Gerard besloot de laatste vraag op 15 punten te zetten zodat elke groep de kans kreeg te winnen. Hij schetste een teken op een blad, toen hij het blad omdraaide herkenden wij het teken meteen van de Chiro. Jolien riep: DE CHIRO, Eline riep: PAX CHRISTIE en tetjiiiiinnnngggg de 15 punten en overwinning waren binnen. We werden er moe van en gingen vroeg naar huis. We besloten om te stappen aangezien het maar 300 m was. Iedereen verklaarde ons gek want alleen in de donker stappen doe je niet! Ze boden ons allemaal een lift aan, wel charmant, maar we sloegen ze af en stapten naar huis. We kwamen veilig thuis, het waren 300 spannend meters J, en kropen in bed.
Vrijdag was het de bedoeling dat we met Mike zouden meegaan naar zijn school om zijn lessen mee te volgen, dit is niet kunnen doorgaan aangezien het examens zijn. Dan gingen we maar onze koffers pakken voor de langverwachte trip naar Durban! Het was wel niet zon goed weer, maar wij zijn echte optimisten dus ging alles mee; bikini, zonnebril, palletjes, zonnecrème, Ook onze warme kleren gingen mee, voor het val dat kortom onze hele inboedel zat gepakt en gezakt klaar. Nu nog wachten op de thuiskomst van Lizette en Mike. Toen Lizette thuiskwam stelde ze ons voor de keuze: Of we gingen naar Durban, waar het de hele tijd pijpenstelen regende en we enkel konden shoppen of we bleven in Petrus Steyn en konden de jonge mensen zaterdag uitnodigen en gingen zondag naar het huis van Mandela. Hoe lang we ook al naar Durban uitkeken en hoe veel zin we er ook in hadden, we konden niet veel anders dan voor keuze 2 kiezen. Teleurgesteld gingen we alles terug uitpakken. De grote vraag was hoe we onze vrijdag verder zouden invullen. We stelden voor dat wij voor het avondeten zouden zorgen. We stelden onze menu samen: pasta met scampis in roomsaus en voor de heren kippenfilet met frietjes met als dessert chocolademousse. Lizette bracht ons naar Reigts waar we de inkopen deden. Op de terugweg kreeg Eline hevige maagkrampen. Eens thuis begonnen we aan de mise en place: Jolien maakte de chocomousse en Eline pelde de scampis, sneed de frietjes en sneed de kip in blokjes. s Avonds nam Jolien de scampis voor haar rekening, en maakte ze klaar zoals ze dat had geleerd van in Den Leeuw. Eline bakte de kip en maakte de saus zoals Knorr het haar vertelde. Jolien waande zich als een echte chef kok met als citaat: je moet proeven wat je maakt. Ze herhaalde het wel 20 keer. Van waar zou ze dit toch hebben?Eline haar buikpijn ging maar niet over, daardoor zat ze meer op de pot dan in de potten.Tijdens het diner complimenteerde Lizette en Co ons over onze kookkunsten. Die avond gingen we vroeg slapen! Eline had nog een lange nacht voor de boeg: van de badkamer naar de slaapkamer en omgekeerd.
Zaterdagmorgen ging de wekker om 8u af. Mike zou ons meenemen naar de plaas. Eline voelde zich nog steeds niet lekker dus bleef liggen. Rond 9u ging Jolien op zoek naar Mike, bleek dat hij al vertrokken was! Er was ergens een waterpomp kapot die hij dringend moest herstellen aangezien het al een hele tijd niet meer heeft geregend. Jolien ging buiten in het zonnetje zitten en schreef een groot deel van de blog. Toen Mike enkele uren later thuiskwam vertelde hij dat ze pas in de namiddag naar de plaas zouden vertrekken. Jolien ging een uurtje trainen op de fiets. Ze is goed bezig en houdt een strikt schema bij! Een echte Sporty Spice J. Ondertussen bevond ook Eline zich al weer onder de levenden en die middag genoten we samen van het zonnetje. Rond 16u werd het ons duidelijk dat de uitstap naar de plaas niet meer zou doorgaan, de waterpomp was nog steeds niet hersteld! Die avond kregen we bezoek van: the young people ( Hennie, Yvonne, Thys, John, Jandrie, Ian, zus van Ian, Rianka en Rouan). We aperitiefden, babbelden, lachten, braaiden, lachten nog meer, Rond een uur of 11 kwamen ook Neels en zijn 2 broers nog even langs! Neels zag onze afscheidsparty op donderdag volledig zitten en wou zelfs een boot inhuren. We zijn benieuwd wat daarvan in huis gaat komen!
Zondag rond een uur of negen vertrokken we ( Mike, Lizette en wij) naar Johannesburg. We zouden er het huis van Nelson Mandela bezoeken. Bij de inkom was het voor toeristen 2 euro duurder dan voor Zuid Afrikanen! We vonden het museum/ huis wel een beetje klein voor 6 euro inkom te betalen! Maar het was interessant om er eens geweest te zijn en we hadden ook 2 fantastische gidsen aan onze zijde. Eens buiten bezochten we de verschillende souvenirkraampjes. Aan een bepaald kraampje had Eline wat souvenirtjes gekozen en maar onderhandelen en afbieden. Op het einde van het spel vergeet ze haar wisselgeld! Gelukkig was de verkoopster zo eerlijk en riep de hele tijd HALLO HALLO na 5 keer hallo terug te roepen had ze door dat het om haar wisselgeld ging! Een paar minuten later staan we aan een ander kraampje, waar Jolien naar staat te kijken ( verrassing). Plots schrikt Eline: Aaaah waarom heb ik een boek in mijn handen!. Had ze per ongeluk de leesboek meegenomen van een verkoopster, snel ging ze hem gaan terugbrengen! Ze was heel verward, en dat heeft ze nochtans nooit! We dronken nog een pintje op een terras. Jolien was zo blij dat ze een echte Stella kon drinken, want je huis is waar je Stella staat! we reden verder naar een monument voor Hector Pietersen, een student die tijdens een opstand is doodgeschoten door de politie. Ook bij dit monument stonden veel souvenirkraampjes. Jolien zag prachtige Afrikaanse doeken Ze onderhandelde tot het zweet van haar voorhoofd liep, maar ze bleven wat te duur. Uiteindelijk ging ze voor het kleiner model, dat ook heel erg mooi is. Rond 15u gingen we braaien bij Riette. Het was heel erg lekker! We ontmoetten ook Lizettes zoon en schoondochter. We dronken samen een koffietje en reden naar huis. We stonden met mond vol tanden te kijken naar de huizen in de wijk van Riette. Een klein verschil met de huisjes in de Townships! SLIK , op onze terugweg luisterden we naar muziek en genoten van de prachtige sterrenhemel! Rond 20u kwamen we thuis, keken vampire diaries en gingen slapen.
Jammergenoeg gaan onze laatste dagen hier in Zuid-Afrika in.
